Kinderen
alle pijlers
Verlatingsangst en eenkennigheid, hoe ga je er mee om?
vrijdag 4 mei 2007 om 16:04
Hallo,
Onze dochter van 21 maanden heeft verlatingsangst.
Als papa en mama er zijn, klampt ze zich vast aan mama. Papa kan bijna niets goed doen. Normaal vind ze het te gek om buiten te spelen met andere kindjes of om naar de créche te gaan, maar dat vind ze nu even niks. Zodra een ouder of kindje op ons pleintje gedag tegen haar zegt, al is het op afstand of dichtbij kruipt ze tegen mij aan en gaat hard huilen en snikken.
Op de créche precies hetzelfde, de personen aan wie ze hangt mogen het lokaal eigenlijk niet uit zonder dat ze gaat krijsen.
Zielig natuurlijk voor die kleine meid, maar hoe kun je hier als ouder het beste mee omgaan. Haar troosten, maar dan heb ik het idee dat ik haar het gevoel geef dat er écht iets aan de hand is. Boos wordt doe je niet, en haar van je afduwen ook niet. VInd het erg moeilijk.
Vorige week had ik ook een topic geopend, 'dochter 20 mnd, moeilijk in de omgang'. Hier sliep ze snachts ergs slecht en raakte in paniek als ze wakker werd. Inmiddels zijn we er wel achter wat het dus is, verlatingsangst.
Met googlen kom ik niet echt achter ervaringen van anderen...
Linnos
Onze dochter van 21 maanden heeft verlatingsangst.
Als papa en mama er zijn, klampt ze zich vast aan mama. Papa kan bijna niets goed doen. Normaal vind ze het te gek om buiten te spelen met andere kindjes of om naar de créche te gaan, maar dat vind ze nu even niks. Zodra een ouder of kindje op ons pleintje gedag tegen haar zegt, al is het op afstand of dichtbij kruipt ze tegen mij aan en gaat hard huilen en snikken.
Op de créche precies hetzelfde, de personen aan wie ze hangt mogen het lokaal eigenlijk niet uit zonder dat ze gaat krijsen.
Zielig natuurlijk voor die kleine meid, maar hoe kun je hier als ouder het beste mee omgaan. Haar troosten, maar dan heb ik het idee dat ik haar het gevoel geef dat er écht iets aan de hand is. Boos wordt doe je niet, en haar van je afduwen ook niet. VInd het erg moeilijk.
Vorige week had ik ook een topic geopend, 'dochter 20 mnd, moeilijk in de omgang'. Hier sliep ze snachts ergs slecht en raakte in paniek als ze wakker werd. Inmiddels zijn we er wel achter wat het dus is, verlatingsangst.
Met googlen kom ik niet echt achter ervaringen van anderen...
Linnos
vrijdag 4 mei 2007 om 16:11
Hoi linnos,
Mijn dochter heeft dit ook gehad, soms werd ik er een beetje gek van.
Maar...het gaat vanzelf weer over. Ik ben wel van mening dat je juist moet laten merken dat je er bent, dus wel vasthouden, troosten etc.
Als je thuis bent kun je ook "spelletjes"doen om te oefenen. Laat haar bijvoorbeeld in de kamer en zeg tegen haar dat je naar het toilet gaat en er zo weer bent. Jij gaat achter de deur staan en komt er na een korte tijd weer achter weg. Op deze manier heb ik het met mijn dochter gedaan, weet echt niet of het geholpen heeft maar ze is niet éénkennig meer en heeft ook geen last meer van die verlatingsangst.
Succes!
Leontien
Mijn dochter heeft dit ook gehad, soms werd ik er een beetje gek van.
Maar...het gaat vanzelf weer over. Ik ben wel van mening dat je juist moet laten merken dat je er bent, dus wel vasthouden, troosten etc.
Als je thuis bent kun je ook "spelletjes"doen om te oefenen. Laat haar bijvoorbeeld in de kamer en zeg tegen haar dat je naar het toilet gaat en er zo weer bent. Jij gaat achter de deur staan en komt er na een korte tijd weer achter weg. Op deze manier heb ik het met mijn dochter gedaan, weet echt niet of het geholpen heeft maar ze is niet éénkennig meer en heeft ook geen last meer van die verlatingsangst.
Succes!
Leontien
dinsdag 15 mei 2007 om 12:55
Hier een beetje hetzelfde 'probleem'. Dochter is 23 maanden (bijna twee dus) en heeft sinds een maandje meer last van verlaten worden. Dit is ons helemaal vreemd,want ze was altijd zo'n extravert en het kan me niet schelen kind. Nu is het trouwens nog steeds niet dramatisch hoor. Maar op de creche heb ik nu al een paar keer meegemaakt dat ik haar wegbreng en op het moment dat ik ga (dan was ze bijvoorbeeld al wel even aan het spelen met de andere kindjes) en ga zwaaien, dan begint ze te huilen. Laatst zat ze zelfs voor het raampje in de deur heel dramatisch te huilen en te roepen en te kloppen op het raam mamaaaa,mamaaa,mamaaaa (boehoe). Ik vind dit dan naar om toch weg te gaan (doe het wel, maar het zit me niet lekker). Achteraf hoorde ik van de leidsters dat ze een kwartier heeft zitten huilen en ontroostbaar was. Dit doet pijn aan mijn hart om te horen!Verder heeft ze het gelukkig niet en het is ook niet elke keer. Maar moet wel wennen aan deze hele nieuwe situatie,want dit ken ik helemaal niet van haar...Vraag me dan ook af wat het voor haar betekend als je toch gaat.
