Kinderen
alle pijlers
Verlatingsangst??
dinsdag 18 maart 2008 om 23:29
Hallo allemaal!
Ik zal meteen met de deur in huis vallen:
Zit te twijfelen of mijn dochtertje soms last heeft van verlatingsangst..
Zij is nu net 3, en toen ze anderhalf was zijn haar papa en ik gescheiden, eigenlijk weet ze dus niet beter. Met papa heeft ze een redelijk contact, om het weekend gaat ze naar hem toe, hij haalt haar op vrijdagavond hiervandaan, en ik haal haar op zondagavond daar weer vandaan. Nu wil het zo dat papa werk eigenlijk verkiest boven zn dochter, eigen keuze natuurlijk, maar wel erg jammer. Zo is dochterlief dus elke zaterdag van het papaweekend de hele dag bij opa en oma ( op zich geen ramp, want met mij zal ze er niet zo snel meer komen
)
Maar dus nu het volgende, sinds een paar weken wil ze dus liever niet meer mee, het is daar niet leuk, en ze wil gewoon bij mij blijven. Het is dan huilen en ik moet echt praten om haar mee te krijgen, ze vraagt dan steeds waarom ze moet, want ze is toch mijn meisje, en woont toch bij mij.. Vreselijk! En nu heeft ze het er dus heel de dag over dat ze me 'zo zal missen als ik weg ben', en als ik daadwerkelijk weg ben geweest en weer terug kom vliegt ze me om mn hals en is 'zo blij dat je er weer bent!" Dit komt te pas en te onpas naar voren, als ze aan het spelen is, als we samen in de auto zitten, als we samen tv zitten te kijken..
Dit gedrag vertoont ze niet als ik haar naar de pzs breng, (2 ochtenden in de week) maar als ik haar bij de oppas breng op de dagen dat ik moet werken krijg ik dus ook een heel afscheidsritueel met kussen en knuffels en een "ik zal je heel erg missen als je weg bent!!"
Nu is het natuurlijk een echte dramaqueen, dus ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet, moet ik er totaal geen aandacht aan schenken, of moet ik er juist op in gaan??
Meestal is ze de maandagavond na een papaweekend even helemaal van slag, dan kan ik nog wel een paar keer op de rand van het bed zitten, en dan huilt ze alleen maar, kan niet vertellen waarom, wil niet aangehaald worden, wil geen slokje water, niks van dat alles.. Ik moet alleen maar zitten en nog niet weggaan! (nu doe ik dat met alle liefde hoor, elke andere avond is er niks aan de hand en gaat ze gewoon heel lief slapen!)
Ik hoop hier wat tips te krijgen, alvast bedankt!
Ik zal meteen met de deur in huis vallen:
Zit te twijfelen of mijn dochtertje soms last heeft van verlatingsangst..
Zij is nu net 3, en toen ze anderhalf was zijn haar papa en ik gescheiden, eigenlijk weet ze dus niet beter. Met papa heeft ze een redelijk contact, om het weekend gaat ze naar hem toe, hij haalt haar op vrijdagavond hiervandaan, en ik haal haar op zondagavond daar weer vandaan. Nu wil het zo dat papa werk eigenlijk verkiest boven zn dochter, eigen keuze natuurlijk, maar wel erg jammer. Zo is dochterlief dus elke zaterdag van het papaweekend de hele dag bij opa en oma ( op zich geen ramp, want met mij zal ze er niet zo snel meer komen
)Maar dus nu het volgende, sinds een paar weken wil ze dus liever niet meer mee, het is daar niet leuk, en ze wil gewoon bij mij blijven. Het is dan huilen en ik moet echt praten om haar mee te krijgen, ze vraagt dan steeds waarom ze moet, want ze is toch mijn meisje, en woont toch bij mij.. Vreselijk! En nu heeft ze het er dus heel de dag over dat ze me 'zo zal missen als ik weg ben', en als ik daadwerkelijk weg ben geweest en weer terug kom vliegt ze me om mn hals en is 'zo blij dat je er weer bent!" Dit komt te pas en te onpas naar voren, als ze aan het spelen is, als we samen in de auto zitten, als we samen tv zitten te kijken..
Dit gedrag vertoont ze niet als ik haar naar de pzs breng, (2 ochtenden in de week) maar als ik haar bij de oppas breng op de dagen dat ik moet werken krijg ik dus ook een heel afscheidsritueel met kussen en knuffels en een "ik zal je heel erg missen als je weg bent!!"
Nu is het natuurlijk een echte dramaqueen, dus ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet, moet ik er totaal geen aandacht aan schenken, of moet ik er juist op in gaan??
Meestal is ze de maandagavond na een papaweekend even helemaal van slag, dan kan ik nog wel een paar keer op de rand van het bed zitten, en dan huilt ze alleen maar, kan niet vertellen waarom, wil niet aangehaald worden, wil geen slokje water, niks van dat alles.. Ik moet alleen maar zitten en nog niet weggaan! (nu doe ik dat met alle liefde hoor, elke andere avond is er niks aan de hand en gaat ze gewoon heel lief slapen!)
Ik hoop hier wat tips te krijgen, alvast bedankt!
dinsdag 18 maart 2008 om 23:39
misschien kun je eens met haar naar een therapie gaan wat speciaal geënt is op kinderen van gescheiden ouders....heb daar veel goede reacties over gehoord.
Er bestaat speltherapie oid voor...is speciaal voor die kleintjes...
Heel veel sterkte ( je bent er nu vroeg bij...)
Ook kun je er zelf ondersteuning bij krijgen
Er bestaat speltherapie oid voor...is speciaal voor die kleintjes...
Heel veel sterkte ( je bent er nu vroeg bij...)
Ook kun je er zelf ondersteuning bij krijgen
donderdag 20 maart 2008 om 07:49
Hoi Claire
Dank voor je reactie, ik moet zelf binnenkort weer naar het maatschappelijk werk, mn laatste afrondende gesprek, mss kan hij me nog wat tips meegeven!
We hebben gister lekker een mama dochter dag gehad, gespijbeld van de peuterspeelzaal
Weet wel dat dat natuurlijk niet de oplossing is, maar had het idee dat het even nodig was, en dochter heeft genoten!
Dank voor je reactie, ik moet zelf binnenkort weer naar het maatschappelijk werk, mn laatste afrondende gesprek, mss kan hij me nog wat tips meegeven!
We hebben gister lekker een mama dochter dag gehad, gespijbeld van de peuterspeelzaal
Weet wel dat dat natuurlijk niet de oplossing is, maar had het idee dat het even nodig was, en dochter heeft genoten!
donderdag 20 maart 2008 om 12:10
Ik herken het wel bij mijn zoon van 3, die ook liever bij mij blijft dan naar de creche gaat. Nou vindt hij het uiteindelijk erg leuk daar, maar toch, dat afscheid nemen blijft een probleem.
Daarbij herken ik het ook dat als hij ergens anders is geweest, hij weer moet wennen aan de structuur thuis dus wel wat van de leg kan zijn daardoor (veel huilen, grenzen opzoeken).
Dus ik denk dat de reactie van je dochter normaal is en ik zou me dan ook niet te druk maken. Wellicht voelt ze ook aan jou dat jij het niet eens bent met de keuzes van je ex, dus dat jij het eigenlijk ook niet goed vindt dat ze de zaterdagen bij haar opa en oma is en vertaalt ze dat in dat zij het ook niet leuk vindt. Misschien is het daarom verstandig dat je dat probeert los te laten? En dat ze moet wennen na een weekend, dat is volgens mij ook erg logisch. Jullie zullen allebei andere regels hebben, zo'n weekend is toch weer een onderbreking van de dagelijkse strucuur bij jou, dat is voor deze leeftijd best moeilijk denk ik.
Vergis je er trouwens niet in wat ze meekrijgen van een scheiding hoor. Je zegt dat ze toen 1,5 jaar was en dus niet beter weet. Maar ze heeft wel alles meegekregen, alles gevoeld, het verdriet en de stress. Ze kan er nog geen woorden aangeven, en dat maakt het voor haar lastig. Praat je er met haar over? Misschien dat je van je maatschappelijk werker handvaten kan krijgen hoe je het met haar daar over kan hebben?
Daarbij herken ik het ook dat als hij ergens anders is geweest, hij weer moet wennen aan de structuur thuis dus wel wat van de leg kan zijn daardoor (veel huilen, grenzen opzoeken).
Dus ik denk dat de reactie van je dochter normaal is en ik zou me dan ook niet te druk maken. Wellicht voelt ze ook aan jou dat jij het niet eens bent met de keuzes van je ex, dus dat jij het eigenlijk ook niet goed vindt dat ze de zaterdagen bij haar opa en oma is en vertaalt ze dat in dat zij het ook niet leuk vindt. Misschien is het daarom verstandig dat je dat probeert los te laten? En dat ze moet wennen na een weekend, dat is volgens mij ook erg logisch. Jullie zullen allebei andere regels hebben, zo'n weekend is toch weer een onderbreking van de dagelijkse strucuur bij jou, dat is voor deze leeftijd best moeilijk denk ik.
Vergis je er trouwens niet in wat ze meekrijgen van een scheiding hoor. Je zegt dat ze toen 1,5 jaar was en dus niet beter weet. Maar ze heeft wel alles meegekregen, alles gevoeld, het verdriet en de stress. Ze kan er nog geen woorden aangeven, en dat maakt het voor haar lastig. Praat je er met haar over? Misschien dat je van je maatschappelijk werker handvaten kan krijgen hoe je het met haar daar over kan hebben?
