Kinderen
alle pijlers
Verlatingsangt
woensdag 12 december 2007 om 20:38
Hoi allemaal,
Mijn dochtertje van 10 maanden heeft al een hele tijd extreme last van "verlatingsangst".
En dan vooral als ze (even) alleen wordt gelaten in een ruimte (bijv.
de woonkamer). Zodra ik ook maar heel even de woonkamer uitloop om iets te pakken, naar de wc te gaan etc etc is ze compleet overstuur en gilt ze het hele huis bij elkaar.
Ik weet dat het bij deze leeftijd hoort maar ze heeft het nu echt al 3 maanden en ik heb bij andere kindjes echt nog nooit zo erg gezien als bij haar.
Ze kan inmiddels kruipen en ik dacht dat het daardoor wel beter zou worden omdat ze achter me aan kan komen. Jammergenoeg wordt haar verdriet er niet minder door. Ze kruipt dan wel naar me toe maar is nog steeds compleet overstuur.
Ik weet dat het ws gewoon zal moeten slijten maar heeft iemand mss toch nog tips? Het vreemde is dat ze het niet heeft als ik haar naar bed breng en ze alleen in haar kamertje achterblijft.
En haar op de creche afgeven aan de leidster en dan weggaan is ook geen probleem. Alleen daar heeft ze dan wel weer hetzelfde zodra de leidster de kamer verlaat. De leidsters op de creche zeggen ook dat ze echt de "extreme vorm" heeft...
De standaard tips zoals kiekeboespelletjes spelen en blijven praten als ik wegloop heb ik al toegepast maar helpen niet.
Ze gilt zo hard dat ze mij echt niet meer hoort praten als ik wegloop...
Mijn dochtertje van 10 maanden heeft al een hele tijd extreme last van "verlatingsangst".
En dan vooral als ze (even) alleen wordt gelaten in een ruimte (bijv.
de woonkamer). Zodra ik ook maar heel even de woonkamer uitloop om iets te pakken, naar de wc te gaan etc etc is ze compleet overstuur en gilt ze het hele huis bij elkaar.
Ik weet dat het bij deze leeftijd hoort maar ze heeft het nu echt al 3 maanden en ik heb bij andere kindjes echt nog nooit zo erg gezien als bij haar.
Ze kan inmiddels kruipen en ik dacht dat het daardoor wel beter zou worden omdat ze achter me aan kan komen. Jammergenoeg wordt haar verdriet er niet minder door. Ze kruipt dan wel naar me toe maar is nog steeds compleet overstuur.
Ik weet dat het ws gewoon zal moeten slijten maar heeft iemand mss toch nog tips? Het vreemde is dat ze het niet heeft als ik haar naar bed breng en ze alleen in haar kamertje achterblijft.
En haar op de creche afgeven aan de leidster en dan weggaan is ook geen probleem. Alleen daar heeft ze dan wel weer hetzelfde zodra de leidster de kamer verlaat. De leidsters op de creche zeggen ook dat ze echt de "extreme vorm" heeft...
De standaard tips zoals kiekeboespelletjes spelen en blijven praten als ik wegloop heb ik al toegepast maar helpen niet.
Ze gilt zo hard dat ze mij echt niet meer hoort praten als ik wegloop...
woensdag 12 december 2007 om 20:45
Misschien kun je haa rduidelijk maken dat je niet wegloopt, maar dat je straks terugkomt en dat je dit en dat gaat doen, zo van: *meisje*, mama moet even naar de wc, een plasje doen 
, blijf jij lekker spelen in de kamer want mama komt zó terug. Ik laat de deur open, dan kun je achter me aan komen.
O ze is 10 maanden. Snapt ze dat dan?
, blijf jij lekker spelen in de kamer want mama komt zó terug. Ik laat de deur open, dan kun je achter me aan komen.O ze is 10 maanden. Snapt ze dat dan?
woensdag 12 december 2007 om 20:50
hihi, 't is alsof je het over mijn dochtertje hebt. Ook 10 maanden trouwens.
Het eenkennige begon al met 3 / 4 maanden (niemand mocht 'r aankijken) en momenteel gilt ze idd alles bij elkaar als ik maar even de ruimte uit loop... zucht... Heb ook jouw tips geprobeerd.
Ik herken het ook helemaal niet van mijn zoontje.
Alleen heb ik mijn dochtertje nu pas voor het kdv ingeschreven en ze gaat per febr. als ze 1 jaar wordt. Vind het heel spannend hoe dat zal gaan. Gelukkig gaat haar grotere broer van 2 jaar ook mee, misschien dat dit wat helpt.
Een tip? Nee, eigenlijk niet. Ik ga er ook vanuit dat deze fase voorbij gaat en probeer haar wel serieus te nemen in haar angst, maar tegelijkertijd zal ze het toch moet leren. Dus ik houd de momenten dat ik even van haar weg ga (grote broer op bed leggen, even naar de wc, even de keuken inlopen etc) kort.
Moet er regelmatig ook wel om lachen, maar vind het ook wel eens doodvermoeiend.
Bijzonder toch dat dit zo in de aard van een persoontje kan zitten, niet?
Het eenkennige begon al met 3 / 4 maanden (niemand mocht 'r aankijken) en momenteel gilt ze idd alles bij elkaar als ik maar even de ruimte uit loop... zucht... Heb ook jouw tips geprobeerd.
Ik herken het ook helemaal niet van mijn zoontje.
Alleen heb ik mijn dochtertje nu pas voor het kdv ingeschreven en ze gaat per febr. als ze 1 jaar wordt. Vind het heel spannend hoe dat zal gaan. Gelukkig gaat haar grotere broer van 2 jaar ook mee, misschien dat dit wat helpt.
Een tip? Nee, eigenlijk niet. Ik ga er ook vanuit dat deze fase voorbij gaat en probeer haar wel serieus te nemen in haar angst, maar tegelijkertijd zal ze het toch moet leren. Dus ik houd de momenten dat ik even van haar weg ga (grote broer op bed leggen, even naar de wc, even de keuken inlopen etc) kort.
Moet er regelmatig ook wel om lachen, maar vind het ook wel eens doodvermoeiend.
Bijzonder toch dat dit zo in de aard van een persoontje kan zitten, niet?
woensdag 12 december 2007 om 20:51
Dit wil je vast niet horen, maar mijn dochter heeft dat nog steeds helaas. Ze is 20 maanden. Gelukkig niet altijd, soms zit ze te spelen en zeg ik dat ik even naar de wc ga en zo weer terug ben en vindt ze dat prima, maar meestal wil ze mee en moet ik zelfs de wcdeur open laten.
Geen tips voor je dus, ik kan ze zelf ook wel gebruiken
Geen tips voor je dus, ik kan ze zelf ook wel gebruiken
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 12 december 2007 om 20:52
Mijn dochter had hier ook last van. Ik heb haar toen maar gewoon meegenomen en voor de wc-deur gezet of naast me bij de douche zodat ze me kon zien en langzaam maar zeker kreeg ze hier minder behoefte aan. De ene verlatingsangst is de andere niet. Die van mij was een tijdlang echt heel bang en ik denk dat je er in zulke gevallen misschien beter wat aan toe kunt geven, zodat de angst niet nog verder toeneemt. Bij mij hielp dat in elk geval.
woensdag 12 december 2007 om 21:08
Oh dank jullie voor de snelle reacties! T'is alleen al heel fijn om even te "spuien" en te horen dat ik niet de enige ben.
xxx, dat doe ik inderdaad, aan haar vertellen wat ik ga doen. Ze begrijpt het nog niet maar het schijnt toch goed te zijn om het zo te doen. Maar goed, vooralsnog zonder succes :-)
En Imni, mijn dochtertje heeft dus nergens last van op de creche. Zij gaat er alleen al wel vanaf 3 maanden naartoe dus misschien is dat bij jouw dochter straks anders. Maar toch denk ik niet dat dat dan met die verlatingsangst te maken heeft.
Het heeft bij ons ook niet zozeer met haar vertrouwde papa of mama te maken zeg maar. Ze heeft het ook bij de oppas. Of als ik bij mensen ben en ik loop weg maar er blijft wel iemand anders achter in de kamer dan is er ook niks aan de hand. Die persoon moet ze dan overigens wel kennen, maar dat vind ik wel logisch. (Dat ze gaat huilen als ik haar bij een vreemde achterlaat is natuurlijk niet gek)
Ik vind het ook moeilijk om een tussenweg te vinden. Ik wil haar natuurlijk een veilig, beschermt gevoel geven en haar niet de indruk geven dat ze alleen gelaten wordt maar ze zal het toch ook echt moeten leren.
Maar toch betrap ik me erop, dat ik haar, om scenes te voorkomen en omdat ik het zielig vind, toch maar overal mee naartoe sleep. Heeeeel vermoeiend! Ik kan gewoon echt niks zodra ik met haar thuis ben. Vooral s'ochtends (als je haast hebt en alle spullen die je nodig hebt zo'n beetje in een andere kamer liggen) is het heeeel irritant.
Heel soms is ze zo geconcentreerd aan het spelen dat ze het niet doorheeft dat ik wegloop. Maar meeeeen, het lijkt wel of ze ogen in d'r achterhoofd heeft, ze heeft het echt praktisch altijd door! Grrrr!
En Juultje, jeetje, met 20 maanden nog steeds! Gelukkig komt ze nu langzaam in de leeftijd dat ze het inderdaad begrijpt als ze zegt wat je gaat doen en dat je zo terug komt.
xxx, dat doe ik inderdaad, aan haar vertellen wat ik ga doen. Ze begrijpt het nog niet maar het schijnt toch goed te zijn om het zo te doen. Maar goed, vooralsnog zonder succes :-)
En Imni, mijn dochtertje heeft dus nergens last van op de creche. Zij gaat er alleen al wel vanaf 3 maanden naartoe dus misschien is dat bij jouw dochter straks anders. Maar toch denk ik niet dat dat dan met die verlatingsangst te maken heeft.
Het heeft bij ons ook niet zozeer met haar vertrouwde papa of mama te maken zeg maar. Ze heeft het ook bij de oppas. Of als ik bij mensen ben en ik loop weg maar er blijft wel iemand anders achter in de kamer dan is er ook niks aan de hand. Die persoon moet ze dan overigens wel kennen, maar dat vind ik wel logisch. (Dat ze gaat huilen als ik haar bij een vreemde achterlaat is natuurlijk niet gek)
Ik vind het ook moeilijk om een tussenweg te vinden. Ik wil haar natuurlijk een veilig, beschermt gevoel geven en haar niet de indruk geven dat ze alleen gelaten wordt maar ze zal het toch ook echt moeten leren.
Maar toch betrap ik me erop, dat ik haar, om scenes te voorkomen en omdat ik het zielig vind, toch maar overal mee naartoe sleep. Heeeeel vermoeiend! Ik kan gewoon echt niks zodra ik met haar thuis ben. Vooral s'ochtends (als je haast hebt en alle spullen die je nodig hebt zo'n beetje in een andere kamer liggen) is het heeeel irritant.
Heel soms is ze zo geconcentreerd aan het spelen dat ze het niet doorheeft dat ik wegloop. Maar meeeeen, het lijkt wel of ze ogen in d'r achterhoofd heeft, ze heeft het echt praktisch altijd door! Grrrr!
En Juultje, jeetje, met 20 maanden nog steeds! Gelukkig komt ze nu langzaam in de leeftijd dat ze het inderdaad begrijpt als ze zegt wat je gaat doen en dat je zo terug komt.
woensdag 12 december 2007 om 21:19
ja heel herkenbaar, ik moet zeggen dat ik dat stukje herkenning ook erg prettig vind. Het is wel een hele slimme meid en op het moment dat ik aangeef dat ik heel even dit of dat gaat doen, betrekt het snoetje al.
Jij zit overigens nog in een luxe positie, als ik dat zo mag zeggen. Er zijn maar 4 personen die mijn dochter zichzelf waardig acht: ik, haar papa, haar broer en haar oma.
Anderen mensen mogen haar ook niet vasthouden of het is brullen... Niet veilig genoeg voor haar.
Nog steeds met 20 maanden?! En ik mezelf maar dapper voorhouden dat het een fase is...
Jij zit overigens nog in een luxe positie, als ik dat zo mag zeggen. Er zijn maar 4 personen die mijn dochter zichzelf waardig acht: ik, haar papa, haar broer en haar oma.
Anderen mensen mogen haar ook niet vasthouden of het is brullen... Niet veilig genoeg voor haar.
Nog steeds met 20 maanden?! En ik mezelf maar dapper voorhouden dat het een fase is...
anoniem_39567 wijzigde dit bericht op 12-12-2007 21:46
Reden: dom, dom, dt ipv d
Reden: dom, dom, dt ipv d
% gewijzigd
woensdag 12 december 2007 om 21:33
Het is wel lastig af en toe, maar ja, als ze 18 is kan ze vast wel even zonder me
Op het kdv is het geen probleem trouwens, ik kan haar gewoon aan een tafel zetten met een puzzel en weg gaan. Als ik wil douchen en mijn man is niet thuis, zet ik haar in bad en ga zelf onder de douche. Vindt ze gezellig en gaat prima! Ze hangt nu ook niet meer steeds bij me als ik op de wc ben, zo lang ik de deur maar open laat, gaat zij op de gang spelen.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 12 december 2007 om 21:56
Oooh Juultje, dat zou al een verademing zijn voor me, even rustig douchen :-)
Maar dat probeer ik al helemaal niet meer als ik alleen thuis ben met 'r.
Raar trouwens he, dat het op het KDV geen probleem is? En hoe gaat het bij jullie met slapen gaan? Dat vind ik zo onlogisch, dan laat ik haar toch ook alleen achter en loop weg. Waarom is dat dan wel goed he?
En Imni, dat is inderdaad echt zwaar, als ze alleen bij jullie wil zijn.
Mijn dochter heeft dat ook wel gehad maar dat gaat nu wel steeds beter. Mensen moeten alleen niet te dicht bij komen en zolang ze maar bij mij (of d'r vader) op de arm zit vindt ze alles wel oke.
Maar haar zomaar opeens, zonder even te laten "wennen", aan een vreemd iemand geven kan echt niet hoor! Dan hebben we echt drama!
Laatst kwam de jongen van Albert.nl bij ons de keuken in terwijl zij aan tafel zat (ik was wel gewoon in de buurt): groooote paniek!! Echt zielig voor dat joch! (Maar mijn vriend vond het trouwens een heel goed teken dat ze zo hard begon te gillen bij een vreemde man in d'r huis, haha)
Ik heb ook al zitten denken of er misschien ooit iets is gebeurd waardoor ze dit nu zo erg heeft. Maar ik heb 'r echt nog nooit alleen gelaten, ergens vergeten of wat voor traumatische ervaring dan ook. Ik kan echt maar niet bedenken waarom ze zo bang is.
Mijn vriend is ook wel een type die heeeel moeilijk alleen kan zijn, maar zou je zoiets nu al terug kunnen zien in een kind?
Maar dat probeer ik al helemaal niet meer als ik alleen thuis ben met 'r.
Raar trouwens he, dat het op het KDV geen probleem is? En hoe gaat het bij jullie met slapen gaan? Dat vind ik zo onlogisch, dan laat ik haar toch ook alleen achter en loop weg. Waarom is dat dan wel goed he?
En Imni, dat is inderdaad echt zwaar, als ze alleen bij jullie wil zijn.
Mijn dochter heeft dat ook wel gehad maar dat gaat nu wel steeds beter. Mensen moeten alleen niet te dicht bij komen en zolang ze maar bij mij (of d'r vader) op de arm zit vindt ze alles wel oke.
Maar haar zomaar opeens, zonder even te laten "wennen", aan een vreemd iemand geven kan echt niet hoor! Dan hebben we echt drama!
Laatst kwam de jongen van Albert.nl bij ons de keuken in terwijl zij aan tafel zat (ik was wel gewoon in de buurt): groooote paniek!! Echt zielig voor dat joch! (Maar mijn vriend vond het trouwens een heel goed teken dat ze zo hard begon te gillen bij een vreemde man in d'r huis, haha)
Ik heb ook al zitten denken of er misschien ooit iets is gebeurd waardoor ze dit nu zo erg heeft. Maar ik heb 'r echt nog nooit alleen gelaten, ergens vergeten of wat voor traumatische ervaring dan ook. Ik kan echt maar niet bedenken waarom ze zo bang is.
Mijn vriend is ook wel een type die heeeel moeilijk alleen kan zijn, maar zou je zoiets nu al terug kunnen zien in een kind?
woensdag 12 december 2007 om 22:04
nee, denk echt dat het karakter is. Ik had vooraf niet bedacht dat kinderen ter wereld kwamen met al zo'n arsenaal aan persoonlijkheidskenmerken.
Mijn zoontje is juist behoorlijk extravert en heeft deze fases lang niet zo sterk meegemaakt en wordt toch op dezelfde manier opgevoed. Dus troost jezelf, het hoort bij haar persoontje en daar heb jij niet zo veel invloed op als je misschien wilt.
Mijn man vond het overigens ook helemaal niet zo'n slechte eigenschap, met het oog op de toekomst
Mijn zoontje is juist behoorlijk extravert en heeft deze fases lang niet zo sterk meegemaakt en wordt toch op dezelfde manier opgevoed. Dus troost jezelf, het hoort bij haar persoontje en daar heb jij niet zo veel invloed op als je misschien wilt.
Mijn man vond het overigens ook helemaal niet zo'n slechte eigenschap, met het oog op de toekomst
woensdag 12 december 2007 om 22:16
Dat heeft mijn dochter gelukkig niet, dat ze bij elke vreemde bang is. Het gekke is dat ze heel erg open is naar anderen toe, zelfs als ze ze nog nooit gezien heeft. Slapen gaat goed, ik kan haar 's middags en 's avonds gewoon op bed leggen en dan gaat ze slapen. Maar de kamer uit gaan, of als zij op de eerste verdieping is en ik ga even naar zolder om een was in de machine te doen, dat vindt ze echt niet leuk.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
donderdag 13 december 2007 om 20:17
Ik heb vandaag maar eens een experimentje gedaan en ben gewoon m'n gang gegaan en heb 'r laten huilen. Ze kwam wel steeds achter me aan maar dus wel desparate snikkend. Maar toch denk ik dat dit de enige manier is om haar te laten leren dat er echt niks aan de hand is. Vanavond kwam ze nl. zowaar helemaal kruipend zonder huilen achter me aan naar de badkamer dus misschien al een stapje in de goede richting?
Het gaat nu al maanden zo en het wordt niks beter dus ik geloof dat ik toe ben aan een andere aanpak :-)
Ik ga het in elk geval elke dag een tijdje proberen, om er niet aan toe te geven...
Het gaat nu al maanden zo en het wordt niks beter dus ik geloof dat ik toe ben aan een andere aanpak :-)
Ik ga het in elk geval elke dag een tijdje proberen, om er niet aan toe te geven...
vrijdag 14 december 2007 om 15:27
Mijn zoontje heeft er ook een tijdje last van gehad. Alle kinderen op die leeftijd wel, denk ik. Wat bij ons hielp was 100.000 x per dag kiekeboe spelen. Steeds als ik even naar de keuken liep, kwam ik 5x terug om kiekeboe te roepen. Erg vermoeiend, maar het voorkwam een hoop drama's, want hij zat vol spanning op me te wachten ipv te huilen.
Ook hier ging hij mee naar de wc en speelde in de badkamer als ik moest douchen. Tot het op een gegeven moment ineens over was. Toen kroop hij zelf weg, en liet mij achter. En kwam vervolgens ook 10x terug voor kiekeboe, haha. En als ik hem nu meeneem naar de wc, gaat hij er ook zo weer vandoor, de deur open en dichtdoen enzo en steeds maar weer kiekeboe-en.
Dus misschien voor jou ook een tip (staat ook in van die opvoedboekjes) om veel kiekeboespelletjes te spelen. Daar leert je kind ook van dat je steeds weer tevoorschijn/terug komt als ze je even niet ziet.
Ook hier ging hij mee naar de wc en speelde in de badkamer als ik moest douchen. Tot het op een gegeven moment ineens over was. Toen kroop hij zelf weg, en liet mij achter. En kwam vervolgens ook 10x terug voor kiekeboe, haha. En als ik hem nu meeneem naar de wc, gaat hij er ook zo weer vandoor, de deur open en dichtdoen enzo en steeds maar weer kiekeboe-en.
Dus misschien voor jou ook een tip (staat ook in van die opvoedboekjes) om veel kiekeboespelletjes te spelen. Daar leert je kind ook van dat je steeds weer tevoorschijn/terug komt als ze je even niet ziet.
..
