Kinderen
alle pijlers
Vrolijke Nieuwe Tijd
zondag 29 juli 2007 om 22:24
maandag 30 juli 2007 om 08:27
Goedemorgen!
Ben terug van vakantie en hebben genoten! Weer was redelijk tot goed tot heel goed. Hebben van alles gehad, 34 graden zonder wolk maar ook 16 graden en regen en onweer. Mooie weer had gelukkig overhand, maar wij hebben dan ook voorkeur voor 20-25 graden en bewolkt dus snel mooi genoeg. Nachten waren koud, soms slechts 9 graden als we om 22-23 uur naar bed gingen!
Pebbeltjes waren op om op te vreten, camping was leuk, Pebblo en ik allebei 100% ontspannen (lang geleden!) en ook Kefpep mee was succes. Veel gewandeld, veel geluierd, lekker gegeten én gedronken.
Zouden gisteren terugrijden, maar vrijdagmiddag belde ik naar mijn moeder. Kreeg vader aan de lijn, dat mama donderdagochtend helemaal was ingestort. Ze kon bed niet meer uit komen, ontlasting niet meer ophouden, zelfs geen arm of been meer bewegen. Helemaal doodziek, op en uitgeput. Mijn vader heeft besloten direct met chemo te stoppen (ze moest nog 3 dagen) en huisarts ingeschakeld. Huisarts heeft gezorgd voor hulp in vorm van wijkverpleegkundige die mama nu elke dag komt wassen.
Ik was overstuur zeg. Heb 's avonds mijn zusje nog gesproken die bij mama geweest was en ben de volgende ochtend gaan pakken en vertrokken. Dus zaterdag al weg. Niet naar huis gereden maar naar schoonouders, Pebbeltjes gedropt en direct naar mijn moeder. Ik schrok me naar. Zo'n zielig hoopje ellende in bed. Nauwelijks kunnen bewegen, hoofddoekje op, opgezwollen hoofd, voeten en handen en zo benauwd. Dat kale nekkie... Ze was constant aan het hijgen en hoesten, spreken is al te veel eigenlijk en ze heeft zo ontzettend veel slijm, hele brokken (sorry), heel erg naar.
Hulp in huishouding willen ze niet. Geen vreemde in huis. En mijn moeder is de opper-HHP, dus dat ze het zelf niet kan is in haar ogen vreselijk.
Bij god's gratie mochten mijn zusje en ik gistermiddag de was wegwerken (mijn vader had wel gewassen) en de badkamer, trap, overloop en mama's slaapkamer schoonmaken. Maar mama had er ontzettend veel moeite mee dat wij dat voor haar móesten doen. Ze keek echt van ons weg.
Het gaat iets beter. Ze kan op de rand van haar bed zitten, naar de po-stoel lopen, ontlasting beetje ophouden. Ze eet weer (mijn vader blijft er naast zitten tot het op is, anders eet ze niet) en er is weer wat leven in haar blik.
Ik ben er (weer) kapot van. En kom hier terug van een heerlijk vakantie weer direct trieste verhalen vertellen.
Op terugweg gisteren met mijn zusje nog langs de zus van mama gereden. Die is er ook zo kapot van. Zij is bang dat mama deze klap van de chemo niet te boven komt. Dat ze niet sterk genoeg is om te herstellen.
Ze zijn te ver gegaan. Woensdag was mama op controle en toen waren de uitslagen van haar bloed (weet niet wat ze meten) verslechterd. Ze gaven aan dat de kuur wellicht te zwaar was. Mama heeft niets aangegeven, of in ieder geval zich beter voorgedaan dan ze was. Ook naar mijn vader toe. 's Avonds heeft mijn vader haar de trap op moeten duwen want ze kon niet zelf omhoog. En de volgende ochtend was het op.
Mijn vader is 75, en zorgt enorm voor mama. Hij is slecht ter been, maar gaat die (steile!) trap naar de slaapkamer maar op en af. Hij is emotioneel, huilt af en toe als je met hem praat. Is boos op de artsen, dat het zover is gekomen. Maar zegt ook dat mama het achterste van haar tong niet wil laten zien. Ze doet (deed) zich sterker voor dan ze was en daardoor zag niemand dit aankomen. Mama moppert op pa, doet erg lelijk af en toe. En hij accepteert, slikt en zorgt.
Vrijdag moet ze op controle. Maken ze weer scan om resultaat te zien. Dan gaan ze pas vertellen dat ze gestopt is. De behandelend arts weet niet dat ze ingestort is. Pa is boos en vind dat vroeg genoeg, huisarts vind dat oke. Wij niet, maar ja.
We hopen dat ze in staat is om vrijdag naar Rotterdam te gaan. Pa is bang dat het teveel is (altijd veel wachten ook).
Ik wil dat ze ook vragen hoe het met de tumor in slokdarm en luchtpijp is. De benauwdheid baart me zorgen.
Mijn tante wil een verwachting, moeten we denken aan maanden, aan jaren? Zij denkt dat mama geen 2 jaar meer heeft, mijn zusje denkt dat mama de 5 jaar niet meer red. En ik denk niets. We weten het gewoon niet. Ze is er nu heel erg slecht aan toe, maar voor de chemo was ze gewoon nog erg goed.
Ik hoop dat ze hierbovenop komt. Dat de chemo zijn werk heeft gedaan. Dat het genoeg is nu. Als ze maar weer kan lopen zou het al zoveel beter zijn.
Ik wil mijn mama terug.
Vandaag is Pebblo aan het werk gegaan, we zijn nu officieel geopend. Ik heb alle vakantie zooi nog in de gang staan, dus ga opruimen.
Moet ook nog werken, mail beantwoorden, telefoontje hier en daar.
Ik red me wel maar het beheerst mijn gedachten en beïnvloed mijn functioneren. De tranen prikken achter mijn ogen.
Heb geen letter bijgelezen nog, hoop dat vanmiddag ofzo wel te doen. Ga nu eerst mezelf en Pebbeltjes van een ontbijt voorzien!
Ben terug van vakantie en hebben genoten! Weer was redelijk tot goed tot heel goed. Hebben van alles gehad, 34 graden zonder wolk maar ook 16 graden en regen en onweer. Mooie weer had gelukkig overhand, maar wij hebben dan ook voorkeur voor 20-25 graden en bewolkt dus snel mooi genoeg. Nachten waren koud, soms slechts 9 graden als we om 22-23 uur naar bed gingen!
Pebbeltjes waren op om op te vreten, camping was leuk, Pebblo en ik allebei 100% ontspannen (lang geleden!) en ook Kefpep mee was succes. Veel gewandeld, veel geluierd, lekker gegeten én gedronken.
Zouden gisteren terugrijden, maar vrijdagmiddag belde ik naar mijn moeder. Kreeg vader aan de lijn, dat mama donderdagochtend helemaal was ingestort. Ze kon bed niet meer uit komen, ontlasting niet meer ophouden, zelfs geen arm of been meer bewegen. Helemaal doodziek, op en uitgeput. Mijn vader heeft besloten direct met chemo te stoppen (ze moest nog 3 dagen) en huisarts ingeschakeld. Huisarts heeft gezorgd voor hulp in vorm van wijkverpleegkundige die mama nu elke dag komt wassen.
Ik was overstuur zeg. Heb 's avonds mijn zusje nog gesproken die bij mama geweest was en ben de volgende ochtend gaan pakken en vertrokken. Dus zaterdag al weg. Niet naar huis gereden maar naar schoonouders, Pebbeltjes gedropt en direct naar mijn moeder. Ik schrok me naar. Zo'n zielig hoopje ellende in bed. Nauwelijks kunnen bewegen, hoofddoekje op, opgezwollen hoofd, voeten en handen en zo benauwd. Dat kale nekkie... Ze was constant aan het hijgen en hoesten, spreken is al te veel eigenlijk en ze heeft zo ontzettend veel slijm, hele brokken (sorry), heel erg naar.
Hulp in huishouding willen ze niet. Geen vreemde in huis. En mijn moeder is de opper-HHP, dus dat ze het zelf niet kan is in haar ogen vreselijk.
Bij god's gratie mochten mijn zusje en ik gistermiddag de was wegwerken (mijn vader had wel gewassen) en de badkamer, trap, overloop en mama's slaapkamer schoonmaken. Maar mama had er ontzettend veel moeite mee dat wij dat voor haar móesten doen. Ze keek echt van ons weg.
Het gaat iets beter. Ze kan op de rand van haar bed zitten, naar de po-stoel lopen, ontlasting beetje ophouden. Ze eet weer (mijn vader blijft er naast zitten tot het op is, anders eet ze niet) en er is weer wat leven in haar blik.
Ik ben er (weer) kapot van. En kom hier terug van een heerlijk vakantie weer direct trieste verhalen vertellen.
Op terugweg gisteren met mijn zusje nog langs de zus van mama gereden. Die is er ook zo kapot van. Zij is bang dat mama deze klap van de chemo niet te boven komt. Dat ze niet sterk genoeg is om te herstellen.
Ze zijn te ver gegaan. Woensdag was mama op controle en toen waren de uitslagen van haar bloed (weet niet wat ze meten) verslechterd. Ze gaven aan dat de kuur wellicht te zwaar was. Mama heeft niets aangegeven, of in ieder geval zich beter voorgedaan dan ze was. Ook naar mijn vader toe. 's Avonds heeft mijn vader haar de trap op moeten duwen want ze kon niet zelf omhoog. En de volgende ochtend was het op.
Mijn vader is 75, en zorgt enorm voor mama. Hij is slecht ter been, maar gaat die (steile!) trap naar de slaapkamer maar op en af. Hij is emotioneel, huilt af en toe als je met hem praat. Is boos op de artsen, dat het zover is gekomen. Maar zegt ook dat mama het achterste van haar tong niet wil laten zien. Ze doet (deed) zich sterker voor dan ze was en daardoor zag niemand dit aankomen. Mama moppert op pa, doet erg lelijk af en toe. En hij accepteert, slikt en zorgt.
Vrijdag moet ze op controle. Maken ze weer scan om resultaat te zien. Dan gaan ze pas vertellen dat ze gestopt is. De behandelend arts weet niet dat ze ingestort is. Pa is boos en vind dat vroeg genoeg, huisarts vind dat oke. Wij niet, maar ja.
We hopen dat ze in staat is om vrijdag naar Rotterdam te gaan. Pa is bang dat het teveel is (altijd veel wachten ook).
Ik wil dat ze ook vragen hoe het met de tumor in slokdarm en luchtpijp is. De benauwdheid baart me zorgen.
Mijn tante wil een verwachting, moeten we denken aan maanden, aan jaren? Zij denkt dat mama geen 2 jaar meer heeft, mijn zusje denkt dat mama de 5 jaar niet meer red. En ik denk niets. We weten het gewoon niet. Ze is er nu heel erg slecht aan toe, maar voor de chemo was ze gewoon nog erg goed.
Ik hoop dat ze hierbovenop komt. Dat de chemo zijn werk heeft gedaan. Dat het genoeg is nu. Als ze maar weer kan lopen zou het al zoveel beter zijn.
Ik wil mijn mama terug.
Vandaag is Pebblo aan het werk gegaan, we zijn nu officieel geopend. Ik heb alle vakantie zooi nog in de gang staan, dus ga opruimen.
Moet ook nog werken, mail beantwoorden, telefoontje hier en daar.
Ik red me wel maar het beheerst mijn gedachten en beïnvloed mijn functioneren. De tranen prikken achter mijn ogen.
Heb geen letter bijgelezen nog, hoop dat vanmiddag ofzo wel te doen. Ga nu eerst mezelf en Pebbeltjes van een ontbijt voorzien!
maandag 30 juli 2007 om 09:27
Peb, wat fijn dat je een goede vakantie hebt gehad maar wat verschrikkelijk om zo terug te komen. Sorry dat ik me ermee bemoei, maar is het een idee om met ze mee te gaan naar het ziekenhuis bij de volgnde controle? Of (jij en ) je zusje? Je vader en moeder alleen zijn misschien te emotioneel om aal vragen te stellen/alles op te nemen wat de arts zegt. En zo ben je er tenminste bij, heb je alles uit de eerste hand *;
maandag 30 juli 2007 om 11:05
Whop, bedankt voor je kaartje.
Idee van meegaan is al vanaf allereerste begin dat we van kanker wisten al geen optie. Mijn ouders willen dat niet. Met name mijn moeder wil dat niet.
Mijn zusje belt vandaag de huisarts van mijn moeder om haar zorgen uit te spreken. Mijn tante bespreekt het met mijn ouders, dat ze moeten vragen hoe het met de tumor is. En ik wil dat ook mijn vader nog op het hart drukken, dat ze goed vragen naar die benauwdheid, ook het sokdarm/luchtpijp gebied laTEN BEKIJKEN op de scan. En ik zal nog eens aangeven dat we wel mee willen.
Sommige mensen zeggen dat we gewoon mee moeten gaan, ook al willen ze het niet. Maar wij vinden dat we ons niet kunnen opdringen.
Idee van meegaan is al vanaf allereerste begin dat we van kanker wisten al geen optie. Mijn ouders willen dat niet. Met name mijn moeder wil dat niet.
Mijn zusje belt vandaag de huisarts van mijn moeder om haar zorgen uit te spreken. Mijn tante bespreekt het met mijn ouders, dat ze moeten vragen hoe het met de tumor is. En ik wil dat ook mijn vader nog op het hart drukken, dat ze goed vragen naar die benauwdheid, ook het sokdarm/luchtpijp gebied laTEN BEKIJKEN op de scan. En ik zal nog eens aangeven dat we wel mee willen.
Sommige mensen zeggen dat we gewoon mee moeten gaan, ook al willen ze het niet. Maar wij vinden dat we ons niet kunnen opdringen.
maandag 30 juli 2007 om 11:41
Meegaan terwijl ze het echt neit willen zou voor mij ook geen optie zijn. Draai het eens om; dat jouw ouders met jou mee zouden gaan naar je arts terwijl jij hen gezegd hebt dat je dat echt neit wilt. Ik zou dat ook neit op prijs stellen. Ik snap dus dat je in dit geval ze laat gaan. Huisarts bellen is een goed idee. Ik heb dat ook een keer gedaan toen mijn moeder zo ziek was en mijn vader geen hulp wilde accepteren. Het heeft niets uitgehaald maar ik had toch het gevoel dat ik in ieder geval geprobeerd had mijn moeder te helpen.
Sterkte meis.
Het is niet makkelijk allemaal.
Denk je ook goed om jezelf? het is zo makkelijk jezelf te verliezen in het verdriet om een ander en in de drukte van bijvoorbeeld jullie zaak. Maar het is ook moeilijk jezelf dan weer terug te vinden dus neem lekker je rust he?! Je kunt een ander alleen echt goed bijstaan als je zelf fit bent!*;
Sterkte meis.
Het is niet makkelijk allemaal.
Denk je ook goed om jezelf? het is zo makkelijk jezelf te verliezen in het verdriet om een ander en in de drukte van bijvoorbeeld jullie zaak. Maar het is ook moeilijk jezelf dan weer terug te vinden dus neem lekker je rust he?! Je kunt een ander alleen echt goed bijstaan als je zelf fit bent!*;
maandag 30 juli 2007 om 13:39
Zo Pebbles. Vanaf nu echt familie bedrijf :). Heel veel succes en plezier met de business! Rest staat in mail.
Ga nu naar bank om te proberen pasjes te activeren (portemonnaie was gejat). Ben benieuwd. Vent wilde pinnen gisteren en toen werd zijn e/o pasje opgegeten, ben dus bang dat ze de verkeerde dingen hebben geblokkeerd. Grmblllll.
Ga nu naar bank om te proberen pasjes te activeren (portemonnaie was gejat). Ben benieuwd. Vent wilde pinnen gisteren en toen werd zijn e/o pasje opgegeten, ben dus bang dat ze de verkeerde dingen hebben geblokkeerd. Grmblllll.
maandag 30 juli 2007 om 20:15
Zullen we in de ak verder gaan en dan na 1 augustus hier wer oppakken?
Dit gaat toch verloren hier...
Maar ook hier even: Pebbles *;
Krijg echt kippenvel van je stukje. Het lijkt me verschrikkelijk je moeder (en indirect ook je vader) zo te zien. Ik hoop dta er snel betere tijden voor jullie aanbreken en dat je moeder zich snel iets beter voelt.
Dit gaat toch verloren hier...
Maar ook hier even: Pebbles *;
Krijg echt kippenvel van je stukje. Het lijkt me verschrikkelijk je moeder (en indirect ook je vader) zo te zien. Ik hoop dta er snel betere tijden voor jullie aanbreken en dat je moeder zich snel iets beter voelt.
maandag 30 juli 2007 om 20:19
Pebbles, welkom terug. Fijn dat je er weer bent. En heel heel veel succes met eigen bedrijf, wat er natuurlijk al was en het al heel goed doet!!!
En wat vervelend om zo thuis te komen zeg, dat hakt er flink in denk ik, zeker na zo'n relaxte vakantie.
Ik had een rouwkaart in de bus. Vader van vriendin overleden. Zouden jullie gaan naar de kerkdienst en het aansluitende condoleren? Voor mij is dat eigenlijk vanzelfsprekend, al ken ik die ouders niet echt goed ofzo, maar Harrie en de buurjongen vonden dat helemaal niet. Die zeiden zelfs dat ze geen vrienden op de begrafenis van hun ouders zouden hoeven. (Terwijl toen ik Harrie vroeg wat hij zou doen als de vader van zijn beste vriend zou overlijden, hij zei dat hij wel zou gaan).
En wat vervelend om zo thuis te komen zeg, dat hakt er flink in denk ik, zeker na zo'n relaxte vakantie.
Ik had een rouwkaart in de bus. Vader van vriendin overleden. Zouden jullie gaan naar de kerkdienst en het aansluitende condoleren? Voor mij is dat eigenlijk vanzelfsprekend, al ken ik die ouders niet echt goed ofzo, maar Harrie en de buurjongen vonden dat helemaal niet. Die zeiden zelfs dat ze geen vrienden op de begrafenis van hun ouders zouden hoeven. (Terwijl toen ik Harrie vroeg wat hij zou doen als de vader van zijn beste vriend zou overlijden, hij zei dat hij wel zou gaan).
maandag 30 juli 2007 om 20:32
Pebbles, zou je niet toch mee gaan met je ouders? Je zegt dat als zij het niet willen, jij het niet wilt. Maar ik vind dat je ouders dat misschien zelf niet meer zo goed kunnen beslissen. Er moet gewoon iemand met hen mee naar het ziekenhuis. Het gaat ook jullie aan dat er duidelijkheid komt, zoveel als mogelijk?
Er moet een knop om bij je moeder/ouders, dat zie je ook met dat huishouden. Nu kijkt je moeder van jullie weg, maar ze moet er aan wennen dat er mensen zijn die het huishouden voor haar doen. Dat is retemoeilijk, daar kan ik me best iets bij voorstellen, als je dat tientallen jaren zelf hebt kunnen doen. Maar het kan nou eenmaal niet meer allemaal gaan zoals je ouders dat willen. Dat is een van de gevolgen van die nare ziekte.
Er moet een knop om bij je moeder/ouders, dat zie je ook met dat huishouden. Nu kijkt je moeder van jullie weg, maar ze moet er aan wennen dat er mensen zijn die het huishouden voor haar doen. Dat is retemoeilijk, daar kan ik me best iets bij voorstellen, als je dat tientallen jaren zelf hebt kunnen doen. Maar het kan nou eenmaal niet meer allemaal gaan zoals je ouders dat willen. Dat is een van de gevolgen van die nare ziekte.
maandag 30 juli 2007 om 20:41
Huh, het forum wordt pas volgende week gemigreerd dus we kunnen hier gewoon blijven posten:
Beste allemaal,
In verband met een aantal verschillende factoren (voor de geeks onder ons, oa. CSS puntjes op de i, server- en firewallchanges, inhangen van div. functionaliteiten en def. koppeling tussen nieuwe forum en nieuwe website) hebben we vandaag besloten D-day een week op te schuiven. Dat wil zeggen dat
Dinsdag 7 augustus nu de livegang van versie 0.9 plaats zal vinden
Beste allemaal,
In verband met een aantal verschillende factoren (voor de geeks onder ons, oa. CSS puntjes op de i, server- en firewallchanges, inhangen van div. functionaliteiten en def. koppeling tussen nieuwe forum en nieuwe website) hebben we vandaag besloten D-day een week op te schuiven. Dat wil zeggen dat
Dinsdag 7 augustus nu de livegang van versie 0.9 plaats zal vinden
