Kinderen
alle pijlers
Wat moet ik hiermee aan?
woensdag 4 juni 2008 om 20:59
Hallo allemaal,
Misschien een beetje een apart verhaal maar ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Toen ik 16 was ben ik zwanger geraakt. Ik woonde nog thuis, was nog veel te jong, zat nog op school, en kon een kindje niks bieden, dus voor mij was de keuze snel gemaakt dat ik het kindje niet kon houden. Met pijn in mijn hart en zonder het aan mijn ouders te vertellen heb ik het kindje weg laten halen. Het jaar daarna was echt een heel moeilijk jaar voor me. Ik heb heel veel verdriet en last van schuldgevoelens gehad. Vragen zoals, Wat als ik het kindje had gehouden? En wat als ik mijn ouders had verteld dat ik zwanger was? spookten dagelijks door mijn hoofd. Nu een paar jaar later gaat het beter, ik weet dat ik de goede keuze voor mij en het kindje heb gemaakt (ondanks alle pijn en verdriet).
Tegenwoordig zit ik nog steeds op school, woon ik op kamers en kan ik een kindje nog steeds niks bieden. Maar elke keer wanneer ik een zwangere vrouw zie of een lief klein kindje steekt het me en verlang ik erna om ook zwanger te zijn en een kindje te krijgen.
Ik weet heel goed dat het niet verstandig is om nu een kindje op de wereld te zetten aangezien de omstandigheden, maar die gevoelens zijn er en ik kan er niks aan doen.
Heeft iemand hetzelfde meegemaakt of kan iemand me vertellen wat ik hiermee aan moet?
Misschien een beetje een apart verhaal maar ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Toen ik 16 was ben ik zwanger geraakt. Ik woonde nog thuis, was nog veel te jong, zat nog op school, en kon een kindje niks bieden, dus voor mij was de keuze snel gemaakt dat ik het kindje niet kon houden. Met pijn in mijn hart en zonder het aan mijn ouders te vertellen heb ik het kindje weg laten halen. Het jaar daarna was echt een heel moeilijk jaar voor me. Ik heb heel veel verdriet en last van schuldgevoelens gehad. Vragen zoals, Wat als ik het kindje had gehouden? En wat als ik mijn ouders had verteld dat ik zwanger was? spookten dagelijks door mijn hoofd. Nu een paar jaar later gaat het beter, ik weet dat ik de goede keuze voor mij en het kindje heb gemaakt (ondanks alle pijn en verdriet).
Tegenwoordig zit ik nog steeds op school, woon ik op kamers en kan ik een kindje nog steeds niks bieden. Maar elke keer wanneer ik een zwangere vrouw zie of een lief klein kindje steekt het me en verlang ik erna om ook zwanger te zijn en een kindje te krijgen.
Ik weet heel goed dat het niet verstandig is om nu een kindje op de wereld te zetten aangezien de omstandigheden, maar die gevoelens zijn er en ik kan er niks aan doen.
Heeft iemand hetzelfde meegemaakt of kan iemand me vertellen wat ik hiermee aan moet?
woensdag 4 juni 2008 om 22:02
Even afgezien van je abortus (dit soort keuzes maak je met je verstand, en nooit met je hart), denk ik dat je gewoon graag een moeder wilt zijn. Ik wilde al mama worden toen ik 4 was, en het ging pas over toen ik inderdaad een kindje kreeg.
Het zal zeker met je ervaring te maken hebben, maar evengoed is je verlangen naar een kindje niet abnormaal.
Succes ermee. Tips heb ik helaas niet voor je.
Het zal zeker met je ervaring te maken hebben, maar evengoed is je verlangen naar een kindje niet abnormaal.
Succes ermee. Tips heb ik helaas niet voor je.
vrijdag 6 juni 2008 om 11:22
Hoi Speechless
Ik heb nooit een abortus gehad maar wist ook al jong dat ik moeder wilde worden. Heb ook lang moeten wachten op de juiste man en omstandigheden en ben dan nu eindelijk zwanger.
Ik ken trouwens wel veel meiden die zoals jij een abortus hebben gehad en die worstelen eigenlijk met precies dezelfde gevoelens als jij. Ze blijven naar zwangere vrouwen kijken en naar kinderen die ongeveer de leeftijd van hun kind hebben. En dan denken ze hoe zou mijn kind nu geweest zijn?
Persoonlijk denk ik dat je zo'n ingrijpende gebeurtenis nooit helemaal vergeet. Je hebt tenslotte leven in je gehad.
Ik heb nooit een abortus gehad maar wist ook al jong dat ik moeder wilde worden. Heb ook lang moeten wachten op de juiste man en omstandigheden en ben dan nu eindelijk zwanger.
Ik ken trouwens wel veel meiden die zoals jij een abortus hebben gehad en die worstelen eigenlijk met precies dezelfde gevoelens als jij. Ze blijven naar zwangere vrouwen kijken en naar kinderen die ongeveer de leeftijd van hun kind hebben. En dan denken ze hoe zou mijn kind nu geweest zijn?
Persoonlijk denk ik dat je zo'n ingrijpende gebeurtenis nooit helemaal vergeet. Je hebt tenslotte leven in je gehad.
