wat vertel ik mijn kind?

Hier geen onbekende vader, maar wel eentje waar ik geen contact mee heb omdat meneer had aangegeven mij niet (meer) te willen kennen toen ik een jaar of 7 was (ouders hebben nooit samengewoond, maar we hadden wel contact met hem. Totdat dat voor hem niet meer hoefde). Beetje andere situatie dus, maar ik zou vooral proberen het luchtig te houden en zorg dat hij merkt dat je open staat voor vragen (ook als je het antwoord niet weet). 'Papa woont ergens anders en daarom zie je hem nooit' ofzo, en dan een beetje uitgebreider. En vertel gewoon alles wat jij over hem weet als je zoon aangeeft iets te willen weten. Ik denk dat het belangrijk is dat hij met vragen erover naar je toe durft te komen. Kinderen voelen een ongemakkelijk sfeertje snel aan en zullen dan helemaal niks meer vragen.



Mijn moeder werd heel afstandelijk en kortaf als ik over mijn vader begon, begrijpelijk na wat hij had gedaan, maar daardoor durfde ik eigenlijk nooit meer iets te vragen waardoor ik voor sommige vragen zelf maar een antwoord 'verzonnen' heb. Ik wilde heel graag weten waaróm ik papa nooit zag maar omdat daar niet over gepraat werd heb ik destijds voor mezelf geconcludeerd dat hij mij niet wilde kennen omdat ik niet lief genoeg was (ja wat moet je als 6-jarige anders denken?!). Ik ben daar heel onzeker door geworden tijdens mijn kinderjaren en dat had voorkomen kunnen worden als er thuis wat makkelijker en opener over gepraat werd (overigens werd verder wel over alles gepraat hoor, het was alleen bij het onderwerp 'papa' dat mijn moeder dichtklapte).



Ik weet dus niet wat je precies aan je kind kunt vertellen als hij met vragen komt, maar ik denk dat hóe je het vertelt belangrijker is dan wat je precies zegt.

Ik ben zelf zo'n kind. Mijn biologische vader heeft mijn moeder rond de tijd dat ze moest bevallen in de steek gelaten, ik heb hem nog nooit gezien.

Mijn moeder is er altijd heel open over geweest en als ik vragen had kon ik die gewoon stellen. Ze heeft jarenlang een briefje in haar tas gehad waar de gegevens die ze van hem had op stonden, voor het geval ik met vragen kwam(ik was toen het huis al uit), maar heb eigenlijk nooit vragen gehad. Ik wist dat hij uit Italië kwam, dat ik geen "ongelukje" was en dat mijn moeder voor de bevalling(ze was niet verzekerd in Italië) terug moest naar Nederland. In de tijd dat zij in Nederland was zou hij een huis voor hen zoeken, maar hij is 'm gesmeerd, kreeg blijkbaar koudwatervrees. Mijn moeder heeft toen besloten om mij alleen op te voeden, ze had geen zin om hem met z'n haren bij het vaderschap te slepen terwijl hij daar blijkbaar toch geen zin in had.(ik zou het niet gedaan hebben, ik ben tenslotte niet onbevlekt ontvangen, maar heb haar nooit iets verweten).

Ik heb inmiddels de weinige gegevens die mijn moeder nog wist, maar denk niet dat ik op zoek ga.

Ik zou dus zo eerlijk mogelijk zijn, maar de vader ook niet afschilderen als een verdorven persoon.

Hoi Bosbes,



Heb hier geen ervaring mee maar ik zou gewoon eerlijk zijn hierover.

bosbes100 schreef op 25 juni 2008 @ 00:41:

Hij kent zijn vader niet en ik kan ook niet veel over hem vertellen.

Misschien een pijnlijke vraag, maar kun je proberen iets meer over de vader te weten te komen? Zelfs proberen summier met hem in contact te komen? Je moet uiteindelijk toch een intieme relatie met die man hebben gehad.

Niet voor jou, niet voor nu, maar voor je zoontje, later ..... Als je zoontje een zoon is geworden, als hij wil weten hoe en wie die grote onbekende in zijn leven is. Dat moment komt, dat is de enige zekerheid die je hebt, en na 6 jaar is het nu eenmaal makkelijker gegevens van iemand te achterhalen dan na 18 jaar.

Het hangt helemaal van de situatie af denk ik. Kun je iets meer vertellen over de relatie tussen jou en de vader? Is er kans dat hij terugkomt in het leven van het kind? Woont hij in de omgeving, weet je uberhaupt waar deze man is? Is hij getrouwd, heeft hij een ander gezin? Weet de vader dat hij een kind heeft?



Het lijkt me zinnig om zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven, zonder je eigen of vaders rol te veel te benadrukken. Maar het hangt er wel een beetje vanaf wat die waarheid is.

Eens zal hij de waarheid willen weten, die dag komt. Volgens mij heb je maar twee keuzes:



- een dijk van leugen verzinnen waarvan hij nooit kan achterhalen dat het niet waar is

- de waarheid vertellen (maar dan uiteraard een niet al te botte versie)



Verder, jee, wat een verhaal en dat je die man nog tegenkomt, dat moet vreselijk zijn!

pfff... wat moet dat lastig zijn bosbes! Geen tips hier helaas... eerlijk zijn lijkt me in dit geval niet aan te raden, maar wat dan wel....

Wat ontzettend moeilijk voor je Bosbes!

Ik denk dat je je zoontje ooit wel de waarheid zou moeten vertellen, maar daar is hij nu volgens mij nog te jong voor.

Stelt hij al veel vragen over zijn vader, of wil je graag voorbereid zijn voor wanneer hij dit gaat doen?

Hoi Bosbes,



Wat erg dat je die man nog regelmatig tegenkomt! .

Mijn eerste gedachte was dat ik zou verhuizen, hoe dan ook.



Er is trouwens nog een keuze die je kan maken als je zoon naar zijn vader vraagt: zeggen dat je eenmalig met zijn vader 'sex hebt gehad' (of hoe je dat ook verwoordt) en buiten zijn voornaam niets van hem weet. Ik denk dat je zoon vrij jong is en dan zou ik hem zeker niet belasten met het feit dat zijn biologische vader jou verkracht heeft.

Misschien als hij volwassen is?