Kinderen
alle pijlers
wat vind je belangrijker ; sociaal vaardig of intelligent ?
donderdag 6 september 2007 om 21:17
wat raar dat iedereen altijd pronkt met de rapporten van zijn/haar koters , eindeloos wil oefenen met de tafels leren opzegen , het heel geweldig vindt als het kind met 3 het abc op kan zeggen maar het sociaal vaardig zijn zien als iets wat je dan weer niet hoeft te leren/ sturen . Ik heb zelden iemand trots horen zeggen : mijn kind heeft een beste vriend /vriendin , goed he ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 7 september 2007 om 11:32
Grappig wel dat het zo of .. of moet zijn, en dat er zelfs een verband gelegd wordt tussen bovengemiddeld intelligent en daardoor minder sociaal begaafd. Is dat uit een soort rechtvaardigheidsgevoel? (Het is toch niet eerlijk dat iemand en slim en sociaal vaardig zou moeten zijn, zoiets?)
Voor kinderen die in welk opzicht dan ook extreem afwijken van het gemiddelde is sociaal vaardig worden heus wel wat moeilijker, omdat je makkelijk bewegen in een groep mensen die heel anders is dan jij, vaak natuurlijk net wat lastiger is, maar het een sluit het ander echt niet uit.
Ik doe dus gewoon hebberig en wil voor mijn kind allebei
En als ik echt moest kiezen tussen net wat intelligenter of net wat sociaal vaardiger (dus geen extremen) dan zou ik het zo net nog niet weten: het heeft allebei voordelen, en aan intelligentie kun je weinig veranderen, sociale vaardigheden kun je tot op zekere hoogte aanleren. Het helpt ook dat je, naar mate je ouder wordt, steeds meer ervoor kunt kiezen vooral tussen mensen te zitten met wie je goed overweg kunt, zodat hoe sociaal vaardig je over komt, ook in de loop van je leven nog wel kan veranderen.
vrijdag 7 september 2007 om 12:19
Nee, dat was niet mijn opzet, maar ach......
Ik bedoelde eigenlijk.......... wat raar dat iedereen altijd pronkt met de rapporten van zijn/haar koters , eindeloos wil oefenen met de tafels leren opzegen , het heel geweldig vindt als het kind met 3 het abc op kan zeggen maar het sociaal vaardig zijn zien als iets wat je dan weer niet hoeft te leren/ sturen . Ik heb zelden iemand trots horen zeggen : mijn kind heeft een beste vriend /vriendin , goed he ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 7 september 2007 om 12:22
[quote]:
[...]
en dat er zelfs een verband gelegd wordt tussen bovengemiddeld intelligent en daardoor minder sociaal begaafd. Is dat uit een soort rechtvaardigheidsgevoel?quote]
Nee, helemaal niet. Maar dat is mijn ervaring eigenlijk wel....... de meest populaire kinderen uit een klas zijn niet die later naar het atheneum gaan.Geen idee waarom . En de hoogdbegaafde kinderen die ik ken hadden geen kaas gegeten van hoe het werkt tussen kinderen. Maar nogmaals ; mijn persoonlijke ervaringen , hoor .
[...]
en dat er zelfs een verband gelegd wordt tussen bovengemiddeld intelligent en daardoor minder sociaal begaafd. Is dat uit een soort rechtvaardigheidsgevoel?quote]
Nee, helemaal niet. Maar dat is mijn ervaring eigenlijk wel....... de meest populaire kinderen uit een klas zijn niet die later naar het atheneum gaan.Geen idee waarom . En de hoogdbegaafde kinderen die ik ken hadden geen kaas gegeten van hoe het werkt tussen kinderen. Maar nogmaals ; mijn persoonlijke ervaringen , hoor .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 7 september 2007 om 12:46
Ha! Ik ben altijd een popiejopie geweest op school en zat toch echt op het gymnasium hoor! En mijn broertje ook, die is nu nog altijd en overal de popiejopie, als hij bijvoorbeeld op zijn werk weg gaat staan ze nog net in rijen van drie huilend te smeken of ie alsteblief niet toch wil blijven. Ken overigens wel meer intelligente en sociaal vaardige mensen, zo uniek is dat niet.
Vooralsnog hoop ik dat mijn zoon slim is. Want dat ie sociaal vaardig is dat weet ik wel, ook hij heeft charme aan zijn kont hangen en laatst op een feestje van zijn kdv zijn er meerdere ouders komen vertellen dat hun kinderen het thuis alleen maar over zoonlief hebben. En iedereen wou bij hem aan tafel enzo, allemaal van die guppies die dan zijn naam de hele tijd roepen.
Overigens is het bij mij dus wél zo dat ik trotser ben op zijn sociale en joviale karakter dan op zijn prestaties. Ik ben nooit zo bezig met wat ie allemaal wel en niet kan ( eigenlijk best laks van mij, soms kom ik er tot mijn schaamte achter dat als ik dan heel pedagogisch hem iets wil gaan leren hij het al lang kan, dan kan ie me echt zo zuchtend aankijken zo van "jezus mam, ik ben geen baby hoor"). Maar ik ben daar dus gewoon niet zo mee bezig. Terwijl ik wel enorm kan genieten van en opscheppen over al die leuke sociale dingen die hij doet. Voor een klein guppie heeft hij nu al verbazingwekkend veel mensenkennis, sociale vaardigheden en rechtvaardigheidsgevoel en dat vind ik dus eigenlijk het gaafst aan hem.
Vooralsnog hoop ik dat mijn zoon slim is. Want dat ie sociaal vaardig is dat weet ik wel, ook hij heeft charme aan zijn kont hangen en laatst op een feestje van zijn kdv zijn er meerdere ouders komen vertellen dat hun kinderen het thuis alleen maar over zoonlief hebben. En iedereen wou bij hem aan tafel enzo, allemaal van die guppies die dan zijn naam de hele tijd roepen.
Overigens is het bij mij dus wél zo dat ik trotser ben op zijn sociale en joviale karakter dan op zijn prestaties. Ik ben nooit zo bezig met wat ie allemaal wel en niet kan ( eigenlijk best laks van mij, soms kom ik er tot mijn schaamte achter dat als ik dan heel pedagogisch hem iets wil gaan leren hij het al lang kan, dan kan ie me echt zo zuchtend aankijken zo van "jezus mam, ik ben geen baby hoor"). Maar ik ben daar dus gewoon niet zo mee bezig. Terwijl ik wel enorm kan genieten van en opscheppen over al die leuke sociale dingen die hij doet. Voor een klein guppie heeft hij nu al verbazingwekkend veel mensenkennis, sociale vaardigheden en rechtvaardigheidsgevoel en dat vind ik dus eigenlijk het gaafst aan hem.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 7 september 2007 om 12:50
Eigenlijk ook stom om trots te zijn op karakter, bedenk ik nu. Ik bedoel, dan zit ik zo vreselijk op te scheppen over hoe lief en sociaal hij wel niet is, maar het is nou ook weer niet zo dat ik daar iets voor gedaan heb ofzo. Misschien dat mensen daarom sneller opscheppen over rapporten en "kijk eens, dievanmij is nét 3 en kan al lezen", omdat ze daarbij meer het gevoel hebben dat het een prestatie van zichzelf is, ofzo?
Ik roep ook maar wat hoor. Zelf ben ik meer van de stroming "ja jezus, weet ook niet hoe die van mij zo leuk en slim geworden is hoor, doettie helemaal vanzelluf".
Ik roep ook maar wat hoor. Zelf ben ik meer van de stroming "ja jezus, weet ook niet hoe die van mij zo leuk en slim geworden is hoor, doettie helemaal vanzelluf".
Am Yisrael Chai!
vrijdag 7 september 2007 om 13:35
Mijn oudste is ook een heel sociaal vaardig meisje. Al vanaf heel klein voelt ze feilloos aan welke kindjes buiten de groep vallen en ze weet ze altijd mee te krijgen in het spel met de rest. Heel bijzonder vind ik dat, dat ze daar al zo'n oog voor heeft.
Trots zijn op intelligentie is net zo stom als trots zijn op karakter. Aan beide heb je eigenlijk niet veel gedaan. Behalve dan misschien stimuleren wat er in zit.
Ik vind sociaal vaardig denk ik belangrijker dan intelligentie. Maar dat is makkelijk kletsen want die van mij zijn het allebei
Trots zijn op intelligentie is net zo stom als trots zijn op karakter. Aan beide heb je eigenlijk niet veel gedaan. Behalve dan misschien stimuleren wat er in zit.
Ik vind sociaal vaardig denk ik belangrijker dan intelligentie. Maar dat is makkelijk kletsen want die van mij zijn het allebei
vrijdag 7 september 2007 om 13:41
Ik denk dat ik als een van de weinige dan toch zou kiezen voor intelligentie. En tussen sociaal en sociaal zit ook nog een verschil.Sociale vaardigheden kan je ook aanleren en als je wat slimmer bent, m.i. toch beter in staat om je aan te passen aan de situatie waar je je in bevindt. Soms is het beter om wat uitbundiger of haantje de voorste te zijn en soms moet je ook gewoon je mond houden en niet te veel opvallen. Gelukkig heb je dit niet voor het kiezen en zijn mijn kinderen zoals ze zijn. Voor ons zijn het de leukste, liefste, grappigste, slimste, sociaalste en mooiste kinderen van de wereld, met hun kuren en ook minder makkelijke karaktertrekken/eigenschappen.
(maar ik ben van mening dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten)
(maar ik ben van mening dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten)
vrijdag 7 september 2007 om 13:44
[quote]:
Mijn oudste is ook een heel sociaal vaardig meisje. Al vanaf heel klein voelt ze feilloos aan welke kindjes buiten de groep vallen en ze weet ze altijd mee te krijgen in het spel met de rest. Heel bijzonder vind ik dat, dat ze daar al zo'n oog voor heeft.
Trots zijn op intelligentie is net zo stom als trots zijn op karakter. Aan beide heb je eigenlijk niet veel gedaan. Behalve dan misschien stimuleren wat er in zit.
Waarom ben je dan wel trots op haar sociale vaardigheden? dat is dan toch net zo stom en uit jouw woorden in de eerste alinea klinkt toch echt trots.
Ik vind dat je altijd trots op je kind moet zijn, wat het ook doet! En het maakt niet uit of je er iets aan hebt gedaan of niet
Mijn oudste is ook een heel sociaal vaardig meisje. Al vanaf heel klein voelt ze feilloos aan welke kindjes buiten de groep vallen en ze weet ze altijd mee te krijgen in het spel met de rest. Heel bijzonder vind ik dat, dat ze daar al zo'n oog voor heeft.
Trots zijn op intelligentie is net zo stom als trots zijn op karakter. Aan beide heb je eigenlijk niet veel gedaan. Behalve dan misschien stimuleren wat er in zit.
Waarom ben je dan wel trots op haar sociale vaardigheden? dat is dan toch net zo stom en uit jouw woorden in de eerste alinea klinkt toch echt trots.
Ik vind dat je altijd trots op je kind moet zijn, wat het ook doet! En het maakt niet uit of je er iets aan hebt gedaan of niet
vrijdag 7 september 2007 om 13:51
vrijdag 7 september 2007 om 15:08
Oké.................. hoe denken jullie sociale vaardigheden áán te leren dan ?
Samen delen, , wachten op je beurt....dat valt best te leren.
Maar vriendjes maken < tegen een grapje kunnen < wat incasseer je en wanneer deel je een klap uit < hoe barst je niet de hele dag in huilen uit <.....
Samen delen, , wachten op je beurt....dat valt best te leren.
Maar vriendjes maken < tegen een grapje kunnen < wat incasseer je en wanneer deel je een klap uit < hoe barst je niet de hele dag in huilen uit <.....
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 7 september 2007 om 15:28
Natuurlijk niet Miffy, het of óf komt meer uit de vraagstelling van BGB voort, omdat er gevraagd wordt naar een keuze tussen beide. Vind jou oplossing, gewoon voor beide gaan, wel een goede, sociaal vaardige én intelligente oplossing
Ik denk dat het meestal gewoon samen gaat trouwens, alleen in bepaalde gevallen, bij bepaalde stoornissen niet. Dat geldt ook voor andere dingen, zoals geluk.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
vrijdag 7 september 2007 om 15:30
Mag ik zeggen doe van allebei een beetje?
Aan intelligentie heb je niet zo veel als je het niet kan toepassen in het dagelijks leven omdat je een totale hork bent.
Maar als je niet zo slim bent maar wel heel sociaal dan ben je denk ik een stuk gelukkiger.
Aan intelligentie heb je niet zo veel als je het niet kan toepassen in het dagelijks leven omdat je een totale hork bent.
Maar als je niet zo slim bent maar wel heel sociaal dan ben je denk ik een stuk gelukkiger.
anoniem_63d7e0b6d92f2 wijzigde dit bericht op 07-09-2007 15:32
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
vrijdag 7 september 2007 om 15:37
BGB, Ja, dat laatste is inderdaad lastiger. Toch denk ik dat je een kind daar wel in kunt opvoeden. Als je ouder zelfspot hebben en kunnen lachen om grappen van een ander zul je als kind ook sneller geneigd zijn dat gevoel voor humor te ontwikkelen. Als je ziet hoe je ouders vrienden in nood bijstaan krijg je dat ook mee. Als je ouders niet slaan als ze boos worden (op jou, op iemand op straat etc) maar dingen uit praten leer je dit ook. Ik denk dat het met die dingen niet zozeer een gericht opvoeden is als wel een voorbeeld geven.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
vrijdag 7 september 2007 om 23:11
Wat een interessant iets! Leuk om daar een topic aan te wijden zeg!
Ik zelf zou zeggen dat ik het belangrijk vind dat mijn zoontje sociaal vaardig is, dat ie zich gewoon lekker voelt met een hoop gezelligheid en warmte om zich heen en dat vooral ook zelf uitstraalt. Maar dat is op zich iets abstracts, een mooie tekening, een goed rapport zijn betere tastbare bewijzen dat je een 'goed' kind hebt. Nu ik je topic zo lees wil ik er wel iets mee doen, inderdaad goed prijzen als mijn zoon lief en aardig is tegen anderen!!!
Eigenlijk zijn we sowieso een beetje raar, een baby wordt geprezen om zijn dikke billen en een bolle toet, als volwassene wil je dat juist niet hebben, hahaha!
Ik denk dat het voor een kind belangrijk is dat er een stabiele basis achter hem ligt, als je als ouder onzeker over komt, zal je kind dat ook zijn. Als je zelf naar en vervelend over komt op anderen, zal je kind dat ook zijn. Ik zou graag willen dat mijn kind vriendelijk is tegen anderen, zodat anderen dat ook tegen hem zullen zijn; naief? Ja, maar je moet ergens beginnen!
In mijn opzicht zal een kind voornamelijk een afspiegeling zijn van de ouders, dus dat is de manier waarop ik het mijn manneke ga leren; gewoon door het zelf ook te doen.
Ik zelf zou zeggen dat ik het belangrijk vind dat mijn zoontje sociaal vaardig is, dat ie zich gewoon lekker voelt met een hoop gezelligheid en warmte om zich heen en dat vooral ook zelf uitstraalt. Maar dat is op zich iets abstracts, een mooie tekening, een goed rapport zijn betere tastbare bewijzen dat je een 'goed' kind hebt. Nu ik je topic zo lees wil ik er wel iets mee doen, inderdaad goed prijzen als mijn zoon lief en aardig is tegen anderen!!!
Eigenlijk zijn we sowieso een beetje raar, een baby wordt geprezen om zijn dikke billen en een bolle toet, als volwassene wil je dat juist niet hebben, hahaha!
Ik denk dat het voor een kind belangrijk is dat er een stabiele basis achter hem ligt, als je als ouder onzeker over komt, zal je kind dat ook zijn. Als je zelf naar en vervelend over komt op anderen, zal je kind dat ook zijn. Ik zou graag willen dat mijn kind vriendelijk is tegen anderen, zodat anderen dat ook tegen hem zullen zijn; naief? Ja, maar je moet ergens beginnen!
In mijn opzicht zal een kind voornamelijk een afspiegeling zijn van de ouders, dus dat is de manier waarop ik het mijn manneke ga leren; gewoon door het zelf ook te doen.
zaterdag 8 september 2007 om 12:03
Goh wat sneu voor je zoontje en wat goed dat je gelijk op school bent afgestapt!!!
Gelukkig heeft mijn zoon wel vriendjes, een boezemvriend en daar spreekt hij vaak mee af. De rest is leuk om op school mee te spelen, maar ziet hij thuis niet. Hij heeft eigenlijk bij kennismaken een klik met iemand, of die klik komt er nooit. Zo heeft hij nu een buurjongetje met wie hij erg leuk spelen kan. Wel zijn wij vaak degene die het contact een beetje sturen, vanuit zichzelf gebeurt er vrij weinig, hij vindt dit eng. Zijn zusje maakt makkelijker "fladdervriendschappen" kan heerlijk spelen met een kindje in de zandbak om haar vervolgens nooit meer te zien, zoonlief heeft dit totaal niet. Wij hebben destijds gekozen voor een klein school, wat zijn pestprotocol hoog in het vaandel heeft staan. Ik was namelijk wel een beetje bang voor pesterij voor hem, tot nu toe is dat gelukkig niet het geval, hij ligt goed in de groep. Ik merk dat hij wel zomaar ineens door kan slaan in gedrag, waarbij hij moeilijk benaderbaar of extreem druk wordt. Ik ben ervan overtuigd dat als hij getest zou worden door allerlei instanties dat er wel iets naar bovend zou komen, maar ik vind dit nu niet nodig. Hij functioneert nu goed, wij leren hem steeds beter kennen en hij leert steeds beter met bepaalde situaties om te gaan en sociaal wenselijk gedrag te vertonen.
zaterdag 8 september 2007 om 13:51
Volgens mij is het heel sociaal wenselijk om hier te zeggen dat je een voorkeur hebt voor sociaal vaardig. Dat was ook mijn eerste ingeving. Maar toen ik er iets langer over nadacht, was ik daar toch niet zo zeker van.
Als ouder is het gemakkelijk: het is voor mij fijner als mijn kind buitengewoon sociaal vaardig is dan als het buitengewoon intelligent is. De vraag is alleen hoe dat voor mijn kind is als hij later volwassen is. En dan denk ik na enig overpeinzen dat intelligentie toch belangrijker is dan ik eerst dacht. Als je intelligent bent, ben je veel beter in staat om allerlei randvoorwaarden voor geluk te beinvloeden. Je kunt bijvoorbeeld alles worden wat je wil, komt vaak in de betere banen terecht met dito salaris maar vooral ook beinvloedings- en ontplooiingsmogelijkheden. Verder kun je je omringen met mensen met wie je het goed kunt vinden, en sociale vaardigheden zijn bovendien aan te leren, zeker bij mensen met een meer dan gemiddelde leercapaciteit. Als je heel sociaal vaardig bent, is dat heel prettig voor je omgeving, maar niet automatisch voor jezelf. Bovendien is intelligentie niet aan te leren.
Mijn oudste is sociaal denk ik minder sterk dan intellectueel. Op ouderavonden en gesprekjes met de juf hebben we het dan ook alleen over zijn sociale omgangsvormen en nooit over wat hij kan. Misschien is het wel zo dat intelligente ouders het normaal vinden dat hun kind ook intelligent is, en daardoor juist minder trots hierop zijn?
Als ouder is het gemakkelijk: het is voor mij fijner als mijn kind buitengewoon sociaal vaardig is dan als het buitengewoon intelligent is. De vraag is alleen hoe dat voor mijn kind is als hij later volwassen is. En dan denk ik na enig overpeinzen dat intelligentie toch belangrijker is dan ik eerst dacht. Als je intelligent bent, ben je veel beter in staat om allerlei randvoorwaarden voor geluk te beinvloeden. Je kunt bijvoorbeeld alles worden wat je wil, komt vaak in de betere banen terecht met dito salaris maar vooral ook beinvloedings- en ontplooiingsmogelijkheden. Verder kun je je omringen met mensen met wie je het goed kunt vinden, en sociale vaardigheden zijn bovendien aan te leren, zeker bij mensen met een meer dan gemiddelde leercapaciteit. Als je heel sociaal vaardig bent, is dat heel prettig voor je omgeving, maar niet automatisch voor jezelf. Bovendien is intelligentie niet aan te leren.
Mijn oudste is sociaal denk ik minder sterk dan intellectueel. Op ouderavonden en gesprekjes met de juf hebben we het dan ook alleen over zijn sociale omgangsvormen en nooit over wat hij kan. Misschien is het wel zo dat intelligente ouders het normaal vinden dat hun kind ook intelligent is, en daardoor juist minder trots hierop zijn?
zaterdag 8 september 2007 om 14:07
Ik vind het 2 zulke verschillende dingen dat ik het niet met elkaar kan vergelijken. Sociale vaardigheden zijn zoals gezegd vaardigheden, geen aangeboren iets. Intelligentie is voor een groot deel gewoon genetisch bepaald. Tuurlijk moet je beiden stimuleren want anders komen zowel de intelligentie als de sociale vaardigheden niet goed uit de bus, maar toch kun je aan intelligentie weinig veranderen. Je kunt je kind niet veel slimmer maken dan het is, wel zijn intelligentie zoveel mogelijk ontwikkelen. Je kunt je kind wél sociale vaardigheden bijbrengen.
Ik denk dat sociale vaardigheden tegenwoordig een beetje overschat worden in onze cultuur. Het draait wel érg om hoeveel vrienden en kennissen je hebt, hoe je sociale leven eruitziet, of je wel spontaan en gezellig genoeg bent. En dat is voor veel mensen helemaal niet prettig. Omdat ze van nature wat teruggetrokkener zijn, of verlegen of wat meer op zichzelf. En die vallen daardoor soms buiten de boot. In andere culturen worden andere eigenschappen juist veel meer gewaardeerd.
Wat ik belangrijk vind is om Juna te leren hoe ze met andere mensen omgaat. Wat daar volgens mij voor nodig is is een gezonde dosis zelfvertrouwen en weten dat alle mensen evenveel waard zijn. Zonder dat zelfvertrouwen is het lastig om grenzen aan te geven, of om contact te maken met anderen. Hoeveel vriendjes of vriendinnetjes ze heeft dat boeit niet zoveel, als ze zelf maar gelukkig is met wie ze is. En dat vind ik misschien wel de belangrijkste vaardigheid, dat je je kind leert gelukkig te zijn met zijn eigen persoon. Of dat nu spontaan, uitbundig en vrolijk is of wat meer bedachtzaam en teruggetrokken. (en dus volgens velen al snel minder sociaal)
Intelligentie vind ik belangrijk, maar dat betekend niet persé een hoge opleiding. Weer geldt dat ik het belangrijker vind dat ze zelfvertrouwen heeft en gelukkig is met wat ze doet. Of dat nu een kappersopleiding is of universitaire studie, dat mag ze lekker helemaal zelf weten. Als ze zichzelf maar kan redden als volwassene ben ik tevreden.
Ik denk dat sociale vaardigheden tegenwoordig een beetje overschat worden in onze cultuur. Het draait wel érg om hoeveel vrienden en kennissen je hebt, hoe je sociale leven eruitziet, of je wel spontaan en gezellig genoeg bent. En dat is voor veel mensen helemaal niet prettig. Omdat ze van nature wat teruggetrokkener zijn, of verlegen of wat meer op zichzelf. En die vallen daardoor soms buiten de boot. In andere culturen worden andere eigenschappen juist veel meer gewaardeerd.
Wat ik belangrijk vind is om Juna te leren hoe ze met andere mensen omgaat. Wat daar volgens mij voor nodig is is een gezonde dosis zelfvertrouwen en weten dat alle mensen evenveel waard zijn. Zonder dat zelfvertrouwen is het lastig om grenzen aan te geven, of om contact te maken met anderen. Hoeveel vriendjes of vriendinnetjes ze heeft dat boeit niet zoveel, als ze zelf maar gelukkig is met wie ze is. En dat vind ik misschien wel de belangrijkste vaardigheid, dat je je kind leert gelukkig te zijn met zijn eigen persoon. Of dat nu spontaan, uitbundig en vrolijk is of wat meer bedachtzaam en teruggetrokken. (en dus volgens velen al snel minder sociaal)
Intelligentie vind ik belangrijk, maar dat betekend niet persé een hoge opleiding. Weer geldt dat ik het belangrijker vind dat ze zelfvertrouwen heeft en gelukkig is met wat ze doet. Of dat nu een kappersopleiding is of universitaire studie, dat mag ze lekker helemaal zelf weten. Als ze zichzelf maar kan redden als volwassene ben ik tevreden.
zaterdag 8 september 2007 om 16:21
BGB: wat versta jij onder sociale vaardigheden?
Ik meen in veel van de reacties te lezen dat mensen 'goede sociale vaardigheden hebben' gelijk stellen aan 'populair zijn'. Daar kan ik me niet in vinden. Populaire kinderen zijn vaak de pesters van de klas, die het meest hun grenzen opzoeken (als eerste roken bijv.), en ze omringen zich met een steeds wisselende 'vriendenkring'. Dat noem ik niet sociaal vaardig.
Een kind met goede sociale vaardigheden ontwikkelt met de jaren een vast vriendenclubje, zal niet pesten maar juist aardig zijn voor andere kinderen. Maar dat is mijn optiek.
Ik meen in veel van de reacties te lezen dat mensen 'goede sociale vaardigheden hebben' gelijk stellen aan 'populair zijn'. Daar kan ik me niet in vinden. Populaire kinderen zijn vaak de pesters van de klas, die het meest hun grenzen opzoeken (als eerste roken bijv.), en ze omringen zich met een steeds wisselende 'vriendenkring'. Dat noem ik niet sociaal vaardig.
Een kind met goede sociale vaardigheden ontwikkelt met de jaren een vast vriendenclubje, zal niet pesten maar juist aardig zijn voor andere kinderen. Maar dat is mijn optiek.
zaterdag 8 september 2007 om 17:39
Mijn oudste had hier dus echt problemen mee. Hij is sociaal emotioneel wat achter en heeft om hem op weg te helpen talloze sessies speltherapie gehad. Ik moet zeggen dat het nu wel beter met hem gaat. Vriendjes had hij overigens altijd wel, maar verder was het maar een onzeker, huilerig mannetje.
Vriendjes hebben wil ook niet per definitie zeggen dat je sociaal vaardig bent. Sociaal vaardig is voor mij dat je je weet te redden in allerlei situaties. Dat je een weerwoord durft te geven als je onheus bejegend wordt. Dat je een gesprek kunt voeren, dat je mensen aan durft te spreken of in ieder geval antwoord durft te geven. En eigenlijk ook wel dat je interesse hebt in anderen. (Maar misschien is dat dan gewoon sociaal en niet sociaal vaardig...)
Ik wil voor mijn kinderen eigenlijk wel wat van allebei. Maar dan nog. Volgens de deskundigen die mijn zoon onderzocht hebben, is het een intelligent kind. Toch is hij erg achter met lezen (en ook wat met rekenen). De juf twijfelt: zou er wat zijn of is hij niet alleen sociaal-emotioneel, maar in het geheel wat jonger dan zijn leeftijd.
zaterdag 8 september 2007 om 17:44
zaterdag 8 september 2007 om 20:09
Maar ook al is het gediagnosticeerd, feit blijft dat je je staande moet zien te houden in de maatschappij. Ook al weten familie en vrienden van het autisme, jammer genoeg wordt bepaald gedrag gewoon niet geaccepteerd, of als raar gezien. Ze hebben geen labeltje op hun voorhoofd met daarop, ik heb autisme dus ik kan er niets aan doen..
ik loop dat heel vaak tegenaan. Ouders die roepen dat ik mijn kind moet opvoeden, omdat zoon in de speeltuin een ander kind van de glijbaan wegduwt. Dat is erg pijnlijk, ik kan moeilijk elke keer uit gaan leggen dat zoon autisme heeft. En dan nog wordt dat ook niet of half begrepen..
ik zou willen dat hij sociaal wat vaardiger was, helaas zal hij dat nooit worden.
Kan alles uit de kast halen, hem zoveel mogelijk begeleiding door deskundigen geven, dan nog wordt hij nooit een erg sociaal kind, omdat hij het niet kan.
Wat al gezegd is; als ze wat slimmer zijn dan gemiddeld, zijn ze wel leerbaar. En daar ben ik heel blij om, dat sommige dingen nog aan te leren zijn. Blijft het natuurlijk aangeleerd gedrag, wat er soms komisch uit ziet.
Het zal nooit het spontane, sociale gedrag zijn wat een ander kind van zichzelf heeft.
Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik het leuk vind dat zoon hoogbegaafd is.
Ik en ook veel anderen hebben daardoor hele interessante gesprekken met hem en juist omdat er al zoveel niet "goed"aan hem is (hoor weinig positiefs vanuit school), ben ik heel trots dat hij op dat gebied enorm goed scoort. Dat is goed voor zijn zelfvertrouwen, iets wat hij hard kan gebruiken.
ik loop dat heel vaak tegenaan. Ouders die roepen dat ik mijn kind moet opvoeden, omdat zoon in de speeltuin een ander kind van de glijbaan wegduwt. Dat is erg pijnlijk, ik kan moeilijk elke keer uit gaan leggen dat zoon autisme heeft. En dan nog wordt dat ook niet of half begrepen..
ik zou willen dat hij sociaal wat vaardiger was, helaas zal hij dat nooit worden.
Kan alles uit de kast halen, hem zoveel mogelijk begeleiding door deskundigen geven, dan nog wordt hij nooit een erg sociaal kind, omdat hij het niet kan.
Wat al gezegd is; als ze wat slimmer zijn dan gemiddeld, zijn ze wel leerbaar. En daar ben ik heel blij om, dat sommige dingen nog aan te leren zijn. Blijft het natuurlijk aangeleerd gedrag, wat er soms komisch uit ziet.
Het zal nooit het spontane, sociale gedrag zijn wat een ander kind van zichzelf heeft.
Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik het leuk vind dat zoon hoogbegaafd is.
Ik en ook veel anderen hebben daardoor hele interessante gesprekken met hem en juist omdat er al zoveel niet "goed"aan hem is (hoor weinig positiefs vanuit school), ben ik heel trots dat hij op dat gebied enorm goed scoort. Dat is goed voor zijn zelfvertrouwen, iets wat hij hard kan gebruiken.
zaterdag 8 september 2007 om 20:14
Ik vraag me altijd af wat dan met intelligent bedoeld wordt. Ik denk bij intelligent in ieder geval aan gymnasium, universiteit en dan uitblinken.
Maar ik persoonlijk zou liever een sociaal dan een intelligent kind hebben, als de keuze zo zwart wit zou liggen.
Waarom? Omdat ik denk dat je je beter kunt redden in de wereld en gelukkiger zult zijn als je wel sociaal bent en niet intelligent dan als je niet sociaal bent en wel intelligent
Sowieso denk ik zelf al weleens, terwijl ik niet eens bijster ingelligent ben (gewoon gemiddeld HAVO-HBO typje), dat het leven een stuk simpeler en fijner zou zijn als je wat minder slim bent en niet zo over de dingen nadenkt.
Maar ik persoonlijk zou liever een sociaal dan een intelligent kind hebben, als de keuze zo zwart wit zou liggen.
Waarom? Omdat ik denk dat je je beter kunt redden in de wereld en gelukkiger zult zijn als je wel sociaal bent en niet intelligent dan als je niet sociaal bent en wel intelligent
Sowieso denk ik zelf al weleens, terwijl ik niet eens bijster ingelligent ben (gewoon gemiddeld HAVO-HBO typje), dat het leven een stuk simpeler en fijner zou zijn als je wat minder slim bent en niet zo over de dingen nadenkt.
zaterdag 8 september 2007 om 20:15
Overigens breng ik mijn kind de normen en waarden bij, en de vormen van etiquette. Dat blijft hangen, een hand geven en iemand aankijken lukt nog wel.
Interesse in een ander hebben lukt gewoon niet. Ik oefen gesprekjes met hem en dat vindt hij erg leuk om te doen, maar vervolgens vergeet hij het gewoon.
Wat voor ons normaal is, is voor een autist niet normaal. Omgekeerde wereld, dus niet aan te leren. Hij speelt nou eenmaal graag alleen, ziet er de meerwaarde niet van in om met anderen te spelen, dus heeft hij geen vriendjes. Voor mij als moeder niet leuk, maar waarom zou ik erop blijven hameren als hij het gewoon niet prettig vindt? Ik laat hem daarmee in zijn waarde. Hij zegt altijd tegen mij, mama wat ken jij veel mensen, jij hebt veel vrienden. Blijkbaar snapt ie het principe wel, maar voor zichzelf kan hij het gewoon niet.
Interesse in een ander hebben lukt gewoon niet. Ik oefen gesprekjes met hem en dat vindt hij erg leuk om te doen, maar vervolgens vergeet hij het gewoon.
Wat voor ons normaal is, is voor een autist niet normaal. Omgekeerde wereld, dus niet aan te leren. Hij speelt nou eenmaal graag alleen, ziet er de meerwaarde niet van in om met anderen te spelen, dus heeft hij geen vriendjes. Voor mij als moeder niet leuk, maar waarom zou ik erop blijven hameren als hij het gewoon niet prettig vindt? Ik laat hem daarmee in zijn waarde. Hij zegt altijd tegen mij, mama wat ken jij veel mensen, jij hebt veel vrienden. Blijkbaar snapt ie het principe wel, maar voor zichzelf kan hij het gewoon niet.
zaterdag 8 september 2007 om 22:31
Wat ik sociaal vaardig vind ? Weten , of aanvoelen , hoe je je in een groep gedraagt , bijv. Aan kunnen / durven schuiven bij een groepje of een ander kind , .......... kort gezegd ; die dingen die een schoolpauze of een busreis met schoolreis NIET tot een hel maken.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 8 september 2007 om 22:50
Zeker ook weer dat rechtvaardigheidsgevoel, die reactie van Vivafeelfree.
Een populair kind moet wel een kutkarakter hebben, en is dus een pester en flierefluiter? Want oh jee, populair zijn omdat je gewoon aardig en leuk en charmant bent, dat is zo oneerlijk?
Mijn zoontje is te jong om echt van populariteit te kunnen spreken, maar als zijn crechetijd een indicatie voor de toekomst is, zou het me niet verbazen als hij op school bij de populaire kindertjes zal horen. Maar een pester is het absoluut niet en ik kan me ook niet voorstellen dat hij dat wordt. Ten eerste omdat hij daar echt niet mee thuis hoeft te komen, maar ten tweede vooral omdat het niet in zijn aard zit. Zo jong als hij is is hij tot op het komische af eerlijk en mij valt juist als een van zijn beste eigenschappen op dat hij erg bezig is met rechtvaardigheid. En als er iets niet rechtvaardig is is het pesten wel.
En blijkt hij wel een pester te worden, dan lijkt me de dreiging dat thuis de rapen gaar zijn als ik daarachter kom voldoende om dat heul snel weer af te leren. Werkte bij mij als kind ook heel prima, dus als ouder heb je daar volgens mij heel veel invloed op. Mijn ervaring met pesten is trouwens dat het juist de onzekere types waren die zich daar vroeger mee bezig hielden, van die níet sociale mensen die dachten dat ze stoer waren als ze dat over de rug van een ander deden.
Een populair kind moet wel een kutkarakter hebben, en is dus een pester en flierefluiter? Want oh jee, populair zijn omdat je gewoon aardig en leuk en charmant bent, dat is zo oneerlijk?
Mijn zoontje is te jong om echt van populariteit te kunnen spreken, maar als zijn crechetijd een indicatie voor de toekomst is, zou het me niet verbazen als hij op school bij de populaire kindertjes zal horen. Maar een pester is het absoluut niet en ik kan me ook niet voorstellen dat hij dat wordt. Ten eerste omdat hij daar echt niet mee thuis hoeft te komen, maar ten tweede vooral omdat het niet in zijn aard zit. Zo jong als hij is is hij tot op het komische af eerlijk en mij valt juist als een van zijn beste eigenschappen op dat hij erg bezig is met rechtvaardigheid. En als er iets niet rechtvaardig is is het pesten wel.
En blijkt hij wel een pester te worden, dan lijkt me de dreiging dat thuis de rapen gaar zijn als ik daarachter kom voldoende om dat heul snel weer af te leren. Werkte bij mij als kind ook heel prima, dus als ouder heb je daar volgens mij heel veel invloed op. Mijn ervaring met pesten is trouwens dat het juist de onzekere types waren die zich daar vroeger mee bezig hielden, van die níet sociale mensen die dachten dat ze stoer waren als ze dat over de rug van een ander deden.
Am Yisrael Chai!
