Kinderen
alle pijlers
Woorden om alles
zondag 22 april 2007 om 13:30
Ik ben nu 7 maanden de mama van een prachtige dochter. Alles gaat prima behalve dat ik en mijn vriend om alles ruzie/woorden/onenigheid hebben en niet alleen m.b.t. onze dochter. Het lijkt wel alsof we om alle kleine dingen ruzie maken. Ook heb ik totaal geen behoefte aan lichamelijk contact. Een kus of een knuffel kom ik zelf nauwelijjks halen en dan maar niet te spreken over sex. Tijdens m'n zwangerschap had ik totaal geen last van m'n hormonen, was al die tijd gewoon mezelf. Ik heb dan ook het idee dat ik nu last heb van die hormonen. Denk ook dat de ruzies voornamelijk mijn schuld zijn, ik maak er waarschijnlijk meer van dan nodig maar ik kan het niet helpen. Is er iemand die dit herkend? Zijn dit hormonen, gaat het weer over? Ook wordt over ontzwangeren gesproken, misschien is het dat wel maar hoe lang duurt dat dan nog??
zondag 22 april 2007 om 14:07
Ha Pino,
het kan heel goed zijn dat de ruzies mede te maken hebben met het ontzwangeren, maar ik denk eerlijk gezegd dat de grootste factor het feit is dat jullie nu een kindje hebben.
de overgang van twee naar drie is geen kleine. Zal je zelf ook al wel gemerkt hebben ;). Slaaptekort, minder (of helemaal niet) aan jezelf toe komen...allemaal factoren die ertoe bijdragen dat je diegene die het dichtsbij staat (ook al voel je dat nu niet zo) grijpt om je op af te reageren.
Wat betreft de sex; ook ik moest er het eerste jaar niet aan denken, knuffels evenmin. Kwam ook omdat ik nauwelijks aan mezelf toekwam, laat staan dat ik er dan op zit te wachten dat iemand ánders wel aan mij toekomt.. En ook dat draagt dan weer niet bij aan de algehele sfeer. frustratie alom.
Misschien is het een idee om dit onderwerp eens aan te snijden met vriend/man? Een weekendje weg met zijn tweeen? Weer even terug naar jullie oude "vorm" zeg maar, weer even voelen hoe het was.
Probeer er in elk geval wel over te praten, zoek samen, en probeer niemand ergens de schuld van te geven, ook jezelf niet! Tis gewoon een hele nieuwe situatie, en ontzwangeren of niet, het is en blijft wennen zo'n eerste jaar (en ook nog wel die daarna) ..
het komt wél weer goed...sex ook...ik ben inmiddels 20 weken zwanger van nr 2..dusehh....kop op!;)
Succes! Kinke
het kan heel goed zijn dat de ruzies mede te maken hebben met het ontzwangeren, maar ik denk eerlijk gezegd dat de grootste factor het feit is dat jullie nu een kindje hebben.
de overgang van twee naar drie is geen kleine. Zal je zelf ook al wel gemerkt hebben ;). Slaaptekort, minder (of helemaal niet) aan jezelf toe komen...allemaal factoren die ertoe bijdragen dat je diegene die het dichtsbij staat (ook al voel je dat nu niet zo) grijpt om je op af te reageren.
Wat betreft de sex; ook ik moest er het eerste jaar niet aan denken, knuffels evenmin. Kwam ook omdat ik nauwelijks aan mezelf toekwam, laat staan dat ik er dan op zit te wachten dat iemand ánders wel aan mij toekomt.. En ook dat draagt dan weer niet bij aan de algehele sfeer. frustratie alom.
Misschien is het een idee om dit onderwerp eens aan te snijden met vriend/man? Een weekendje weg met zijn tweeen? Weer even terug naar jullie oude "vorm" zeg maar, weer even voelen hoe het was.
Probeer er in elk geval wel over te praten, zoek samen, en probeer niemand ergens de schuld van te geven, ook jezelf niet! Tis gewoon een hele nieuwe situatie, en ontzwangeren of niet, het is en blijft wennen zo'n eerste jaar (en ook nog wel die daarna) ..
het komt wél weer goed...sex ook...ik ben inmiddels 20 weken zwanger van nr 2..dusehh....kop op!;)
Succes! Kinke
zondag 22 april 2007 om 14:21
Nippo, tot op heden heb ik er nog niks aan gedaan, dat komt omdat ik het nu pas onder ogen kom. Ben al die tijd zo druk geweest om die kleine en mezelf op de rit te krijgen dat m'n vriend om de 3e plek is gekomen. Nu merk ik pas hoe slecht onze relatie nu is. Probeer wel niet op alle slakken zout te leggen of bepaalde dingen te negeren maar dat lukt vaker niet dan wel. Het lijkt wel of ik ruzie zoek terwijl ik dat helemaal niet wil. De dingen waar ik me voor ons kindje aan irriteerde zijn 10 keer zo groot geworden.
Kinke, bedankt voor je woorden, altijd een fijn gevoel als er herkenning is. Vind het wel erg moeilijk hoor.
Kinke, bedankt voor je woorden, altijd een fijn gevoel als er herkenning is. Vind het wel erg moeilijk hoor.
zondag 22 april 2007 om 14:46
Hoe doe je dat met je werk dan? Of zit je thuis. Het lijkt me toch de beste tip hoor, weer even met z'n 2-en zijn, een goed gesprek aangaan, leuke dingen doen, waarbij je alles tegen je partner zegt wat je hier ook zegt. Je kind even missen is normaal, maar om dan helemaal niet weg te gaan vind ik ook nogal een uiterste. Zeker als je relatie nu zo te lijden heeft. Ik vind het wel goed dat je het nu onder ogen ziet hoor, dat is al heel wat maar je moet wel ook aan je relatie blijven werken.
Begin anders eerst 's avonds als de kleine ligt te slapen eens een goed gesprek zonder verwijten/iets leuks thuis te doen samen en bouw er verder op door met de tijd. Neem tijd voor jezelf, kan ook gewoon 's avonds, in het weekend, tijdens (een van de) dutjes in huis eventjes wat voor jezelf doen ipv huishouden enz of ga werken soms helpt dat ook. Dan voel je je ook een stuk beter en heb je weer energie voor je partner, waar je dan weer meer mee kunt en wil doen. En blijf open staan voor elkaars wensen en ideeen.
Begin anders eerst 's avonds als de kleine ligt te slapen eens een goed gesprek zonder verwijten/iets leuks thuis te doen samen en bouw er verder op door met de tijd. Neem tijd voor jezelf, kan ook gewoon 's avonds, in het weekend, tijdens (een van de) dutjes in huis eventjes wat voor jezelf doen ipv huishouden enz of ga werken soms helpt dat ook. Dan voel je je ook een stuk beter en heb je weer energie voor je partner, waar je dan weer meer mee kunt en wil doen. En blijf open staan voor elkaars wensen en ideeen.
zondag 22 april 2007 om 15:01
Ik werk 3 dagen in de week. Bij anderen heb ik ook nergens last van, dan ben ik gewoon mezelf. Maar zoals al gezegd werd, je doet degene die het dichtsbij staat en het liefste heb, de meeste pijn. Nog één week werken en dan hebben we 2 weken vrij waarvan we 1 week op vakantie gaan, uiteraard wel met de kleine maar in de eerste week, gaat zij gewoon een dag naar het kinderdagverblijf terwijl wij thuis zijn. Wil dan ook samen lekker ergens gaan lunchen, hopelijk helpt dat wat. In de avonden zitten we ook eigenlijk altijd apart, hij boven achter de pc en ik beneden achter de t.v. Ik ga ook altijd vroeg naar bed omdat ik bekaf ben, heb m'n slaap hard nodig om uberhaupt een beetje normaal door de dag te kunnen. We proberen het wel maar meestal eindigd toch weer zoals we het inmiddels gewend zijn, niet samen. We zullen dat patroon dus echt moeten doorbreken. Het is alleen niet een kwestie van 'geforceerd' dingen doen want m'n gevoel erbij is anders, ik zal ook aan mezelf moeten werken. Weet alleen niet goed hoe ik dat moet aanpakken.
zondag 22 april 2007 om 15:11
Lieve Pino,
Voor een deel heel herkenbaar. Mijn dochtertje is nu twee en ik heb het idee dat ik pas de laatste maanden weer wat terug zie van hoe wij waren voordat zij er was.
Volgens mij komt dit echt meer voor dan je denkt. Niet dat het je zal helpen maar er zijn nou eenmaal veel (vooral vrouwen) mensen die het moeilijk vinden naar buiten te laten blijken hoe het werkelijk gaat.
Het plaatje dat je het liefst voor je ziet is dat van het gelukkige gezinnetje dat o zo blij is met elkaar. Pas als ik echt dieper op deze materie inga met vriendinnen en zelf heel open ben over mijn situatie blijk ik er niet alleen in te staan.
Voor mij was het een grote shock om er na bijna een jaar achter te komen wat de belangrijkste oorzaak is. En die oorzaak is ook nog eens niet te veranderen want die zit verankerd in mijn ziel.
Mijn dochter is belangrijker voor me dan wat dan ook ter wereld. En dus ook belangrijker dan mijn man.
Aan de andere kant merk ik aan hem hetzelfde. Wij houden zo verschrikkelijk veel van dat meiske dat we bij elkaar op een ander plan zijn te komen te staan.
Laatst zei iemand tegen me: "het is voor een kind belangrijk om te voelen dat zijn of haar ouders het allerbelangrijkste voor elkaar zijn en dat het kind pas daarna komt".
Dat zal ongetwijfeld zo zijn maar als je het niet zo voelt kan je er niet zo veel mee.
Bij ons heeft het ook ruim een jaar geduurd voordat onze dochter een nachtje uit logeren ging. En toen we dan eindelijk lekker samen waren hadden we het alleen maar over haar ipv over elkaar!
Ik heb me er een tijd erg ongelukkig onder gevoeld maar dat is nu over.
Langzaam krabbelen we weer terug naar wat het was.
We lachen weer veel met elkaar en gunnen elkaar weer van alles.
En als we samen uit gaan hebben we een leuke avond zonder onze dochter als hoofdonderwerp van gesprek te hebben.
Twee stappen vooruit en eentje terug. Zo gaat het. Maar langzaam komen we er wel weer.
Ik snap je gevoel maar heb geen oplossing.
Wil je alleen maar even een hart onder de riem steken.
Sterkte!
Voor een deel heel herkenbaar. Mijn dochtertje is nu twee en ik heb het idee dat ik pas de laatste maanden weer wat terug zie van hoe wij waren voordat zij er was.
Volgens mij komt dit echt meer voor dan je denkt. Niet dat het je zal helpen maar er zijn nou eenmaal veel (vooral vrouwen) mensen die het moeilijk vinden naar buiten te laten blijken hoe het werkelijk gaat.
Het plaatje dat je het liefst voor je ziet is dat van het gelukkige gezinnetje dat o zo blij is met elkaar. Pas als ik echt dieper op deze materie inga met vriendinnen en zelf heel open ben over mijn situatie blijk ik er niet alleen in te staan.
Voor mij was het een grote shock om er na bijna een jaar achter te komen wat de belangrijkste oorzaak is. En die oorzaak is ook nog eens niet te veranderen want die zit verankerd in mijn ziel.
Mijn dochter is belangrijker voor me dan wat dan ook ter wereld. En dus ook belangrijker dan mijn man.
Aan de andere kant merk ik aan hem hetzelfde. Wij houden zo verschrikkelijk veel van dat meiske dat we bij elkaar op een ander plan zijn te komen te staan.
Laatst zei iemand tegen me: "het is voor een kind belangrijk om te voelen dat zijn of haar ouders het allerbelangrijkste voor elkaar zijn en dat het kind pas daarna komt".
Dat zal ongetwijfeld zo zijn maar als je het niet zo voelt kan je er niet zo veel mee.
Bij ons heeft het ook ruim een jaar geduurd voordat onze dochter een nachtje uit logeren ging. En toen we dan eindelijk lekker samen waren hadden we het alleen maar over haar ipv over elkaar!
Ik heb me er een tijd erg ongelukkig onder gevoeld maar dat is nu over.
Langzaam krabbelen we weer terug naar wat het was.
We lachen weer veel met elkaar en gunnen elkaar weer van alles.
En als we samen uit gaan hebben we een leuke avond zonder onze dochter als hoofdonderwerp van gesprek te hebben.
Twee stappen vooruit en eentje terug. Zo gaat het. Maar langzaam komen we er wel weer.
Ik snap je gevoel maar heb geen oplossing.
Wil je alleen maar even een hart onder de riem steken.
Sterkte!
zondag 22 april 2007 om 15:38
Ik weet niet wie dit tegen je gezegd hebt, maar op mij komt het over als onzin. Waarom zou je partner belangrijker voor je moeten zijn dan je kind, en waarom zou een kind dat moeten voelen? Mijn partner is belangrijk voor mij en mijn kind is belangrijk voor me. Op een andere manier, dat is helemaal geen rangorde oid.
zondag 22 april 2007 om 17:02
hoi pino,
ja hoor ik herken het wel.
Ik voelde na mijn bevalling eerlijk gezegt veel meer liefde voor mijn kind dan voor mijn man, had alleen nog oog voor mijn zoon.
dat heeft geloof ik wel een jaar geduurd. heb dit toen ook kenbaar gemaakt aan hem.
het was niet dat ik niet van mijn man hield, maar had gewoon geen tijd voor hem..was helemaal vol van mijn zoon.
door het bespreekbaar te houden en vooral niet krampachtig toch die "leuke" vrouw te willen zijn heeft het bij ons geen problemen opgeleverd.
Ik kon het ook niet opbrengen om sex te hebben.
nu bijna 4 jaar laten en inmiddels 2 kinderen, is onze relatie helemaal de oude. Ik weet zeker dat ik van hem hou en dat ik met hem oud wil worden.
misschien juist wel omdat ik de lat niet zo hoog heb gelegt voor mezelf, het heb geaccepteerd dat er mindere periodes zijn in een relatie.
Ik heb nooit de gedachte gehad uit elkaar te gaan, maar heb intussen wel geleerd dat je moet investeren in een relatie.
samen leuke dingen doen....dat zie je vaak ook echt weer die jongen in hem terug die je toen zooooo leuk vond.
succes..enne het komt echt wel vaker voor hoor...je bent echt niet de enige.
ja hoor ik herken het wel.
Ik voelde na mijn bevalling eerlijk gezegt veel meer liefde voor mijn kind dan voor mijn man, had alleen nog oog voor mijn zoon.
dat heeft geloof ik wel een jaar geduurd. heb dit toen ook kenbaar gemaakt aan hem.
het was niet dat ik niet van mijn man hield, maar had gewoon geen tijd voor hem..was helemaal vol van mijn zoon.
door het bespreekbaar te houden en vooral niet krampachtig toch die "leuke" vrouw te willen zijn heeft het bij ons geen problemen opgeleverd.
Ik kon het ook niet opbrengen om sex te hebben.
nu bijna 4 jaar laten en inmiddels 2 kinderen, is onze relatie helemaal de oude. Ik weet zeker dat ik van hem hou en dat ik met hem oud wil worden.
misschien juist wel omdat ik de lat niet zo hoog heb gelegt voor mezelf, het heb geaccepteerd dat er mindere periodes zijn in een relatie.
Ik heb nooit de gedachte gehad uit elkaar te gaan, maar heb intussen wel geleerd dat je moet investeren in een relatie.
samen leuke dingen doen....dat zie je vaak ook echt weer die jongen in hem terug die je toen zooooo leuk vond.
succes..enne het komt echt wel vaker voor hoor...je bent echt niet de enige.
zondag 22 april 2007 om 17:51
Nog even terugkomend op je reactie dat je je dochter moeilijk kunt/wilt missen; dat is een logische en natuurlijke reactie. bouw het idd rustig op.Op termijn is het hoe dan ook nodig om je kind los te laten, op meerdere vlakken! (en dat roep ik makkelijk, maar bij mij is de praktijk ook moeilijk hoor).
Die week waar dochter naar kdv gaat zou ik idnerdaad gevruiken als eerste opstap. En ook al voelt het allemaal geforceerd, bedenk dat ook maar dat de situatie waarin jullie nu zitten eigenlijk ook geen natuurlijke is. Dit is langzaam zo gegroeid, niet uit bewuste keuze. Feit dat jij moe bent, vroeg gaat slapen, en vriend "dus"maar achter de pc kruipt..allemaal heel herkenbaar. Je vergeet zo langzaam aan wat jullie vroeger ook alweer deden.
Ik riep nadat zoon geboren was dat vroeger gewoon verdwenen was. Opeens kon ik me ook helemaal niet meer indenken wat we nou in godsnaam deden in zo'n weekend...Kun je nagaan.
Ga lekker lunchen, en probeer het ook niet allemaal op dag 1 op te lossen en uit te spreken. ook al zit alles zo hoog en wil je het het liefst allemaal op een berg gooien zodat het eruit is. Probeer te overzien wat er speelt, en begin gewoon met ergens lunchen en een gesprek waar jullie samen iets in delen. Niet over huishoudelijke taken , maar over wat je bezighoudt bijvoorbeeld.
hoe geforceerd het misschien nu ook lijkt, een goed gesprek leidt nooit tot geforceerde gevoelens (nou ja, ook daar valt weer over te discussieren ahum) maar als het een GOED gesprek is, zullen de gevoelens ook goed zijn. En dat is, gezien de huidige situatie, al een hele positieve ontwikkeling lijkt me zo.
Stapje voor stapje!
Liefs, kinke
Die week waar dochter naar kdv gaat zou ik idnerdaad gevruiken als eerste opstap. En ook al voelt het allemaal geforceerd, bedenk dat ook maar dat de situatie waarin jullie nu zitten eigenlijk ook geen natuurlijke is. Dit is langzaam zo gegroeid, niet uit bewuste keuze. Feit dat jij moe bent, vroeg gaat slapen, en vriend "dus"maar achter de pc kruipt..allemaal heel herkenbaar. Je vergeet zo langzaam aan wat jullie vroeger ook alweer deden.
Ik riep nadat zoon geboren was dat vroeger gewoon verdwenen was. Opeens kon ik me ook helemaal niet meer indenken wat we nou in godsnaam deden in zo'n weekend...Kun je nagaan.
Ga lekker lunchen, en probeer het ook niet allemaal op dag 1 op te lossen en uit te spreken. ook al zit alles zo hoog en wil je het het liefst allemaal op een berg gooien zodat het eruit is. Probeer te overzien wat er speelt, en begin gewoon met ergens lunchen en een gesprek waar jullie samen iets in delen. Niet over huishoudelijke taken , maar over wat je bezighoudt bijvoorbeeld.
hoe geforceerd het misschien nu ook lijkt, een goed gesprek leidt nooit tot geforceerde gevoelens (nou ja, ook daar valt weer over te discussieren ahum) maar als het een GOED gesprek is, zullen de gevoelens ook goed zijn. En dat is, gezien de huidige situatie, al een hele positieve ontwikkeling lijkt me zo.
Stapje voor stapje!
Liefs, kinke
zondag 22 april 2007 om 19:44
Lievelievelievelievelievelievelievelieve Pino, meisje toch, ik schrik hier een beetje van. *;
Meestal reageer ik uit privacy-overwegingen niet op "jouw" topics, open ze zelfs niet, maar kan het in dit geval even niet laten....
Tja, wat moet ik hier nou op zeggen?
Ik weet hoe moe je geweest bent de afgelopen maanden, en hoe zeer je geworstelt hebt met je prille moederschap. Die vermoeidheid zit waarschijnlijk nogsteeds in je systeem. Verhuizen, stress, solliciteren,spanning, ziektes in je familie, schoonloeders op oorlogspad...het is allemaal wat! En wanneer ben jij voor het laatst aan jouw ontspanning toegekomen?
Natuurlijk is het belangrijk om samen met "Tommie" iets te gaan doen. Ga eens uit eten, je hoeft geen nachten weg. Ik pas met plezier op "Ieniminie", eventueel bij jullie thuis (bijvoorbeeld in een weekend dat Mopsey bij Mansey is, dan hoef ik niet noodzakelijkerwijs thuis te zitten, hoor!).
Maar het kan ook al schelen om gewoon iets voor jezelf te doen. Motor rijden, op bezoek bij vriendinnen (dit is een stukje eigen belang, :D), met de meiden een avondje weg (graag!!!!). Iets dan "van jou" is, zonder het idee te hebben bij je gezin op de lip te zitten. Pino-tijd!
Door zelf je eigen accu op te laden, kun je van Tommie misschien ook weer meer hebben. Je eigen ding doen, dat geeft ook lucht en energie. Weg bij die tv, laat Tommie maar op Ienieminie passen en hopsakee, jij gaat de hort op! Doet hij toch ook vaak genoeg! En het maakt je echt geen slechtere moeder, hoor...je bent een topmamma!
Tommie pakt zijn momenten wel, maar jij? Jij bent op vrije avonden gewoon thuis, en ergert je aan alles. Aan een huilende Ieniminie, aan een niet-huilende Ieniminie, aan een overaanwezige Tommie, aan een afwezige Tommie. Niet eerlijk, wel logisch.
Mmmmm...het klinkt als een logisch moment om binnekort eens brownies te gaan bakken, :P.
*;
Meestal reageer ik uit privacy-overwegingen niet op "jouw" topics, open ze zelfs niet, maar kan het in dit geval even niet laten....
Tja, wat moet ik hier nou op zeggen?
Ik weet hoe moe je geweest bent de afgelopen maanden, en hoe zeer je geworstelt hebt met je prille moederschap. Die vermoeidheid zit waarschijnlijk nogsteeds in je systeem. Verhuizen, stress, solliciteren,spanning, ziektes in je familie, schoonloeders op oorlogspad...het is allemaal wat! En wanneer ben jij voor het laatst aan jouw ontspanning toegekomen?
Natuurlijk is het belangrijk om samen met "Tommie" iets te gaan doen. Ga eens uit eten, je hoeft geen nachten weg. Ik pas met plezier op "Ieniminie", eventueel bij jullie thuis (bijvoorbeeld in een weekend dat Mopsey bij Mansey is, dan hoef ik niet noodzakelijkerwijs thuis te zitten, hoor!).
Maar het kan ook al schelen om gewoon iets voor jezelf te doen. Motor rijden, op bezoek bij vriendinnen (dit is een stukje eigen belang, :D), met de meiden een avondje weg (graag!!!!). Iets dan "van jou" is, zonder het idee te hebben bij je gezin op de lip te zitten. Pino-tijd!
Door zelf je eigen accu op te laden, kun je van Tommie misschien ook weer meer hebben. Je eigen ding doen, dat geeft ook lucht en energie. Weg bij die tv, laat Tommie maar op Ienieminie passen en hopsakee, jij gaat de hort op! Doet hij toch ook vaak genoeg! En het maakt je echt geen slechtere moeder, hoor...je bent een topmamma!
Tommie pakt zijn momenten wel, maar jij? Jij bent op vrije avonden gewoon thuis, en ergert je aan alles. Aan een huilende Ieniminie, aan een niet-huilende Ieniminie, aan een overaanwezige Tommie, aan een afwezige Tommie. Niet eerlijk, wel logisch.
Mmmmm...het klinkt als een logisch moment om binnekort eens brownies te gaan bakken, :P.
*;
Wat wilde ik nou toch typen?
zondag 22 april 2007 om 19:54
Hoi Pino, ik herken de situatie ook. Het eerste jaar dat mijn oudste kindje geboren is (hij is nu vijf jaar) hebben mijn man en ik het heel moeilijk gehad. We waren allebei heel erg moe en moesten zo ontzettend wennen aan het leven met een kindje. We kwamen er toen ook pas achter (na zes jaar samen zijn) dat het verschillende nest waaruit wij komen veel meer invloed op onze relatie had dan we ooit hadden gedacht. Wij hadden daardoor veel onenigheid over de opvoeding. Bovendien vond mijn man de zorg voor een baby niet leuk. Nu zijn we dus vijf jaar verder en hebben nu ook nog een zoontje van nu 9 maanden. Weer zijn we gesloopt. Maar zoveel onenigheid als toen hebben we absoluut niet. We weten nu beter wat ons te wachten staat en zijn in de opvattingen t.o.v de opvoeding naar elkaar toe gegroeid. Wij vinden het eerste jaar met een baby (die slecht slaapt) erg zwaar maar weten nu dat er weer betere tijden aankomen. Wanhoop alsjeblieft niet! Het feit dat je het probleem gesignaleerd hebt en er wat aan gaat doen is denk ik al heel belangrijk! kunnen jullie de computer trouwens niet beneden zetten? Mijn man zit nu ook televisie te kijken maar ik heb wel het gevoel dat we samen even aan het ontspannen zijn. Sterkte!
zondag 22 april 2007 om 20:00
Ik vergeet nog wat. Door mijn moeheid heb ik (waarschijnlijk net als jij) de energie en de zin niet om 's avonds weg te gaan. Ik denk dat het zo'n goede oplossing van je is om overdag met je man te gaan lunchen! Ik voel me naar mijn vriendinnen schuldig dat ik 's avonds eigenlijk niet weg wil. Bij de oudste heeft dit anderhalf jaar geduurd daarna had ik er wel weer zin in en energie voor.
maandag 23 april 2007 om 07:33
Bedankt voor jullie reacties. Ik ga er ook wel een klein beetje vanuit dat de zin en energie vanzelf weer terugkomen maar ik zal er nu ook moeite voor moeten gaan doen want zo nog maanden doorgaan met 'Tommie' is ook niet bevorderljk voor de relatie en dus ook niet voor 'Ieniemienie'. Er is de laatste tijd ook wel enorm veel gebeurd, niet alleen qua baby en vriend maar ook qua huis, baan, familie. Ik denk maar door te kunnen gaan maar kennelijk kan dat dus niet. En tja, Pino-tijd, ,dat is al maanden niet aan de orde geweest dat ik niet eens zou weten wat ik zou moeten doen, waar IK zin in heb. Als die kleine ligt te slapen en al de huishoudelijke klusjes zijn gedaan dan weet ik eigenlijk niet wat ik moet doen, voor mezelf.
maandag 23 april 2007 om 13:24
Lieve Pino,
Wat jij allemaal schrijft zouden mijn woorden kunnen zijn.
Mijn dochter is nu 20 maanden, die gevoelens die jij hebt had ik heel sterk tot de 17e maand. Langzaamaan gaat het nu ietsjes minder, en voel ik me fijner in mijn vel zitten en ben ik gelukkig met mijn mannetje.
Ook ik voelde me dolgelukkig tijdens mijn zwangerschap, nooit ergens last van gehad, maar daarna....tot nu toe geen roze wolk te bekennen hoor, ondanks dat ik superveel van mijn meissie en mannetje houd.
Een tipje! Neem het oppasaanbod van je vriendin aan!!! Zo te lezen is zij er een uit duizenden en die moet je koesteren!
Sterkte en veel liefs
Linnos
Wat jij allemaal schrijft zouden mijn woorden kunnen zijn.
Mijn dochter is nu 20 maanden, die gevoelens die jij hebt had ik heel sterk tot de 17e maand. Langzaamaan gaat het nu ietsjes minder, en voel ik me fijner in mijn vel zitten en ben ik gelukkig met mijn mannetje.
Ook ik voelde me dolgelukkig tijdens mijn zwangerschap, nooit ergens last van gehad, maar daarna....tot nu toe geen roze wolk te bekennen hoor, ondanks dat ik superveel van mijn meissie en mannetje houd.
Een tipje! Neem het oppasaanbod van je vriendin aan!!! Zo te lezen is zij er een uit duizenden en die moet je koesteren!
Sterkte en veel liefs
Linnos
maandag 23 april 2007 om 15:02
Pino, ik sluit me aan bij Mimsey. Het is nu maandag. Morgenavond ga jij gezellig bij MImsey of een andere vriendin langs en is Tommie thuis bij Ienieminie. Je zal zien hoe ontzettend je oplaadt van even een paar uur voor jezelf. Echt, geloof me. Je hoeft niet meteen een hobby te gaan doen. Ga lekker bij een vriendin langs.
En neem dat oppasaanbod aan! Ga lekker met zijn 2 uit eten en bespreek dathet toch allemaal anders is, dat jij dat ook K vindt en dat je graag over oplossingen wilt praten. En dan komt het echt wel goed hoor. En gun het ook even lekker de tijd. Je hoeft niet volgende week alweer de allerleukste te zijn. Maar ga wel even wat voor jezelf doen. Bij een vriendin langs, lekker een stuk fietsen en ergens een ijsje eten als het 's avonds mooi weer is, weet ik het.
En neem dat oppasaanbod aan! Ga lekker met zijn 2 uit eten en bespreek dathet toch allemaal anders is, dat jij dat ook K vindt en dat je graag over oplossingen wilt praten. En dan komt het echt wel goed hoor. En gun het ook even lekker de tijd. Je hoeft niet volgende week alweer de allerleukste te zijn. Maar ga wel even wat voor jezelf doen. Bij een vriendin langs, lekker een stuk fietsen en ergens een ijsje eten als het 's avonds mooi weer is, weet ik het.
vrijdag 4 mei 2007 om 17:00
Hé lieve PIno,
Ik zag toevallig hiernaast de uitslag van de enquete, en moest aan jou denken..in het kader van "geen-zin-hebben".
63 procent can de stemmers geeft aan dat de sex in ieder geval de eerste maanden ernsitg veranderd is. Bij 37 procent is het hetzelfde of verbeterd.
Dat je geen zin hebt, is dus niet vreemd.
Wat blijft er van je sexleven over als je een kind (of meer) hebt?
Net zo veel als vroeger, er is niets veranderd
(16%)
Gebroken nachten, tepelkloven, een slappe buik: laat mij alsjeblieft met rust
(7%)
De zin kwam vanzelf weer na een maandje of negen
(15%)
’s Avonds ben ik bekaf, ’s morgens zijn de kids vroeg wakker: we doen het maar zelden
(32%)
Sex?! Klinkt als iets van vroeger. Geen idee wanneer we dat voor het laatst hebben gedaan
(9%)
Door bewust tijd voor elkaar te maken, is sex weer terug in onze relatie. Better than ever: ik voel me vrijer dan ooit. Sinds die bevalling is niets meer taboe
(21%)
Aantal stemmen: 471
En ja, ik viel ook in die 63% catagorie, maar ben nou niet echt een hoopvol voorbeeld. :P
Hoe dan ook, ik bel je binnenkort, of bel je mij? Dan maken we gelijk een date....
Ik zag toevallig hiernaast de uitslag van de enquete, en moest aan jou denken..in het kader van "geen-zin-hebben".
63 procent can de stemmers geeft aan dat de sex in ieder geval de eerste maanden ernsitg veranderd is. Bij 37 procent is het hetzelfde of verbeterd.
Dat je geen zin hebt, is dus niet vreemd.
Wat blijft er van je sexleven over als je een kind (of meer) hebt?
Net zo veel als vroeger, er is niets veranderd
(16%)
Gebroken nachten, tepelkloven, een slappe buik: laat mij alsjeblieft met rust
(7%)
De zin kwam vanzelf weer na een maandje of negen
(15%)
’s Avonds ben ik bekaf, ’s morgens zijn de kids vroeg wakker: we doen het maar zelden
(32%)
Sex?! Klinkt als iets van vroeger. Geen idee wanneer we dat voor het laatst hebben gedaan
(9%)
Door bewust tijd voor elkaar te maken, is sex weer terug in onze relatie. Better than ever: ik voel me vrijer dan ooit. Sinds die bevalling is niets meer taboe
(21%)
Aantal stemmen: 471
En ja, ik viel ook in die 63% catagorie, maar ben nou niet echt een hoopvol voorbeeld. :P
Hoe dan ook, ik bel je binnenkort, of bel je mij? Dan maken we gelijk een date....
Wat wilde ik nou toch typen?
