Kinderen
alle pijlers
Zeer matige eter, tips?
maandag 28 mei 2007 om 18:50
Mijn dochter is al vanaf haar geboorte een zeer matige eter. Het eerste half jaar alleen flesvoeding gehad, waarmee ze nooit boven de 600ml per etmaal is gekomen.
Met ruim 6 maanden groente en later fruit geintroduceerd, paar hapjes, meer wilde ze niet. Met 7 maanden een enorme dip gehad, ze at en dronk bijna niets meer en is in het ziekenhuis compleet binnenstebuitengekeerd en getest op alle mogelijke allergieen, coeliakie, erfelijke aandoeningen, parasieten, ontlastingonderzoeken, bloedonderzoeken.... uit alles bleek dat ze perfect gezond was. Paar weken en een osteopaat later ging ze weer eten. Ze heeft wel een dip in haar groeicure van die tijd. Buiten die dip is de groeicurve prima.
Met ongeveer 9 maanden brood geintroduceerd. Dat lustte ze altijd wel.
Ze is nu 17 maanden en buiten enkele korte periodes waarin ze flink at is het nog steeds een zeer matige eter.
Ze begint de dag met een bord pap, tussen de middag een boterham, waar ze sinds een week helemaal niets meer op wil. Fruit moet ze al maanden, wat zeg ik een half jaar niet, tenzij frutapura gemengd met vanillevla in een exact kloppende verhouding (anders moet mefroi het niet) Yoghurt gaat er ook wel in.
Maar avondeten moet ze ook alweer weken niet.
Van ons moet ze een hapje proberen, en dat is al een drama, gillen, slaan, en hoe lief en geduldig we ook blijven, ze raakt uiteindelijk volkomen overstuur als we blijven aanbieden. Gooit zelfs het bord eten om onze oren. En de vork en lepel erachteraan als je niet snel bukt :P
Voor het slapen gaan krijgt ze nog een fles pap en dat was het dan wel.
Snoep, koek en dingen als yoghi krijgt ze absoluut niet.
Ze drinkt tussendoor gewoon water of sterk verdund diksap.
Hoe kan een kind hier nu op leven? Ze is al klein en dun voor haar leeftijd (8600 gram en 75 cm)
Ik weet wel dat ik als baby en kind exact hetzelfde had, ik at werkelijk voor geen meter. Mijn moeder werd er woest van en loste dat op door eerst de melk via een plastic knijpfles in mijn strot te spuiten, en later met gepureerd eten hetzelfde te doen. Ik ben echt altijd gedwongen geweest te eten, met de nodige verstoorde verhouding tot eten als gevolg.
Dat doe ik mijn kind dus absoluut niet aan, ik wil haar uiteraard niet dwingen te eten dus als ze niet wil wordt het eten weggezet. Ik blijf lief en geduldig en probeer er zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden.
Maar ik wordt er wel eens helemaal gek van, het is al zo'n krielkip en dan krijgt ze nog amper groente en fruit binnen...
Op het CB zeggen ze gewoon aanbieden en eten wegzetten als ze niet wil. Ok, dat doe ik en dan eet ze dus niet. En dat houdt ze dus rustig altijd zo vol.
Verder is het een gezond, vrolijk en zich prima ontwikkelend kind. Een hartstikke leuk kind, vol humor.
Maar dat (niet) eten, aaaaargh
Iemand met de gouden tip?
Met ruim 6 maanden groente en later fruit geintroduceerd, paar hapjes, meer wilde ze niet. Met 7 maanden een enorme dip gehad, ze at en dronk bijna niets meer en is in het ziekenhuis compleet binnenstebuitengekeerd en getest op alle mogelijke allergieen, coeliakie, erfelijke aandoeningen, parasieten, ontlastingonderzoeken, bloedonderzoeken.... uit alles bleek dat ze perfect gezond was. Paar weken en een osteopaat later ging ze weer eten. Ze heeft wel een dip in haar groeicure van die tijd. Buiten die dip is de groeicurve prima.
Met ongeveer 9 maanden brood geintroduceerd. Dat lustte ze altijd wel.
Ze is nu 17 maanden en buiten enkele korte periodes waarin ze flink at is het nog steeds een zeer matige eter.
Ze begint de dag met een bord pap, tussen de middag een boterham, waar ze sinds een week helemaal niets meer op wil. Fruit moet ze al maanden, wat zeg ik een half jaar niet, tenzij frutapura gemengd met vanillevla in een exact kloppende verhouding (anders moet mefroi het niet) Yoghurt gaat er ook wel in.
Maar avondeten moet ze ook alweer weken niet.
Van ons moet ze een hapje proberen, en dat is al een drama, gillen, slaan, en hoe lief en geduldig we ook blijven, ze raakt uiteindelijk volkomen overstuur als we blijven aanbieden. Gooit zelfs het bord eten om onze oren. En de vork en lepel erachteraan als je niet snel bukt :P
Voor het slapen gaan krijgt ze nog een fles pap en dat was het dan wel.
Snoep, koek en dingen als yoghi krijgt ze absoluut niet.
Ze drinkt tussendoor gewoon water of sterk verdund diksap.
Hoe kan een kind hier nu op leven? Ze is al klein en dun voor haar leeftijd (8600 gram en 75 cm)
Ik weet wel dat ik als baby en kind exact hetzelfde had, ik at werkelijk voor geen meter. Mijn moeder werd er woest van en loste dat op door eerst de melk via een plastic knijpfles in mijn strot te spuiten, en later met gepureerd eten hetzelfde te doen. Ik ben echt altijd gedwongen geweest te eten, met de nodige verstoorde verhouding tot eten als gevolg.
Dat doe ik mijn kind dus absoluut niet aan, ik wil haar uiteraard niet dwingen te eten dus als ze niet wil wordt het eten weggezet. Ik blijf lief en geduldig en probeer er zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden.
Maar ik wordt er wel eens helemaal gek van, het is al zo'n krielkip en dan krijgt ze nog amper groente en fruit binnen...
Op het CB zeggen ze gewoon aanbieden en eten wegzetten als ze niet wil. Ok, dat doe ik en dan eet ze dus niet. En dat houdt ze dus rustig altijd zo vol.
Verder is het een gezond, vrolijk en zich prima ontwikkelend kind. Een hartstikke leuk kind, vol humor.
Maar dat (niet) eten, aaaaargh
Iemand met de gouden tip?
zondag 24 juni 2007 om 21:11
Je hebt ook gelijk Zoyla, voor een ander kan ik altijd veel beter relativeren... Als het mijn eigen kind betreft ben ik stukken onzekerder...
Ik denk ook het feit dat ik vroeger ook zo was, en mijn moeder daar vre-se-lijk kwaad om werd meespeelt.
Als kind wilde ik al niet aan de borst, toen maar fles gekregen, wilde ik ook niet eigenlijk. Mijn moeder heeft toen een plastic fles gekocht (toen het nieuwste van het nieuwste) en kneep de hele fles leeg in mij keel en zei: nou zal je vreten kreng!
Ze was altijd woest als ik niet al, pureerde de boel en deed het in een plastic fles en spoot het zo mijn keel in.
Of ik moest zo lang aan tafel blijven tot alles op was, al werd het 'snachts
Zo wil ik perse niet zijn en ondanks mijn getob probeer ik er naar dochter toe zo relaxed mogelijk mee om te gaan. Maar het frustreert zo enorm.
Ergens kan ik de frustratie van mijn moeder erg goed begrijpen, maar ik wil nooit zo met mijn kind omgaan.
Juist ook omdat eten een issue is geweest mijn leven lang en ik uiteindelijk door het gedwongen eten een eetstoornis heb ontwikkeld.
Ik heb me altijd bezworen dat never nooit bij mijn dochter te doen en ik dwing haar ook nooit.
Ik zoek erg een weg om ermee om te gaan dat ze zo weinig eet zonder mijn dochter te belasten of juist iets negatiefs bij haar te veroorzaken. Het laatste wat ik wil is mijn dochter een eetstoornis bezorgen.
Ik denk ook het feit dat ik vroeger ook zo was, en mijn moeder daar vre-se-lijk kwaad om werd meespeelt.
Als kind wilde ik al niet aan de borst, toen maar fles gekregen, wilde ik ook niet eigenlijk. Mijn moeder heeft toen een plastic fles gekocht (toen het nieuwste van het nieuwste) en kneep de hele fles leeg in mij keel en zei: nou zal je vreten kreng!
Ze was altijd woest als ik niet al, pureerde de boel en deed het in een plastic fles en spoot het zo mijn keel in.
Of ik moest zo lang aan tafel blijven tot alles op was, al werd het 'snachts
Zo wil ik perse niet zijn en ondanks mijn getob probeer ik er naar dochter toe zo relaxed mogelijk mee om te gaan. Maar het frustreert zo enorm.
Ergens kan ik de frustratie van mijn moeder erg goed begrijpen, maar ik wil nooit zo met mijn kind omgaan.
Juist ook omdat eten een issue is geweest mijn leven lang en ik uiteindelijk door het gedwongen eten een eetstoornis heb ontwikkeld.
Ik heb me altijd bezworen dat never nooit bij mijn dochter te doen en ik dwing haar ook nooit.
Ik zoek erg een weg om ermee om te gaan dat ze zo weinig eet zonder mijn dochter te belasten of juist iets negatiefs bij haar te veroorzaken. Het laatste wat ik wil is mijn dochter een eetstoornis bezorgen.
zondag 24 juni 2007 om 21:19
Hai,
Hier eet het meiske ook nog steeds zeer matig. We hebben er net (nou ja paar uur geleden dan he, voordat ik de tip krijg om kind voortaan voor 2100 te voederen:D) weer een gezellige maaltijd opzitten. Geschreeuw, gegil, gesmijt, gespuug. Lekkerrrrrrrrr. Geschreeuw negeer ik. Als ze met haar eten smijt of express ver uitspuugt, dan draai ik haar met stoel en al om (en dan kijk ik tegenwoordig uit dat ze niet met vieze eetklauwtjes bij de gordijnen kan). Straf:D. Niet eten is prima, zo vreselijk dramatisch doen niet.
Wat ze de ene avond lekker wegsmikkelt, moet ze de dag erna niks van weten. Vorige keer had ik lasagne en wilde ze niets, dus vandaag mezelf uitgesloofd en voor haar wortels gekookt, wil ze, bij Gods gratie, wel een paar minihapjes lasagne, maar geen wortels.
Voortaan eet ze dus maar wat wij eten. Wil ze niet? Dan niet. Dan krijgt ze als toetje, wat meer kwark en extra fruit. Fruit eet ze wel goed trouwens. Verder ook geen koek, vaak geen brood en avondeten is eigenlijk altijd erg slecht, niks tot een paar minihapjes. Tenzij ze het 6 maanden potje buirne bonen krijgt. Dat is smullen en vreet ze meteen een heel potje leeg. De gekkerd.
Het weegt nu met 15 maanden nog steeds 8,5 kilo. Ze gebruikt nu een hoop energie om de woonkamer te verkennen. Nou ja jammer dan. Ze lacht veel, heeft in ieder geval genoeg energie om zich heel boos te maken tijdens het eten;), dus het zal wel goed zijn.
DE tip heb ik dus niet. Ik probeer me maar niet druk te maken en haar boze gedoe te negeren tijdens het eten (wel moeilijk hoor, vooral mijn man vindt het heel moeilijk) en heb ook de mantra
utkomtgoedutkmtgoedutkometgoed:D
Hier eet het meiske ook nog steeds zeer matig. We hebben er net (nou ja paar uur geleden dan he, voordat ik de tip krijg om kind voortaan voor 2100 te voederen:D) weer een gezellige maaltijd opzitten. Geschreeuw, gegil, gesmijt, gespuug. Lekkerrrrrrrrr. Geschreeuw negeer ik. Als ze met haar eten smijt of express ver uitspuugt, dan draai ik haar met stoel en al om (en dan kijk ik tegenwoordig uit dat ze niet met vieze eetklauwtjes bij de gordijnen kan). Straf:D. Niet eten is prima, zo vreselijk dramatisch doen niet.
Wat ze de ene avond lekker wegsmikkelt, moet ze de dag erna niks van weten. Vorige keer had ik lasagne en wilde ze niets, dus vandaag mezelf uitgesloofd en voor haar wortels gekookt, wil ze, bij Gods gratie, wel een paar minihapjes lasagne, maar geen wortels.
Voortaan eet ze dus maar wat wij eten. Wil ze niet? Dan niet. Dan krijgt ze als toetje, wat meer kwark en extra fruit. Fruit eet ze wel goed trouwens. Verder ook geen koek, vaak geen brood en avondeten is eigenlijk altijd erg slecht, niks tot een paar minihapjes. Tenzij ze het 6 maanden potje buirne bonen krijgt. Dat is smullen en vreet ze meteen een heel potje leeg. De gekkerd.
Het weegt nu met 15 maanden nog steeds 8,5 kilo. Ze gebruikt nu een hoop energie om de woonkamer te verkennen. Nou ja jammer dan. Ze lacht veel, heeft in ieder geval genoeg energie om zich heel boos te maken tijdens het eten;), dus het zal wel goed zijn.
DE tip heb ik dus niet. Ik probeer me maar niet druk te maken en haar boze gedoe te negeren tijdens het eten (wel moeilijk hoor, vooral mijn man vindt het heel moeilijk) en heb ook de mantra
utkomtgoedutkmtgoedutkometgoed:D
zondag 24 juni 2007 om 21:22
maandag 25 juni 2007 om 22:21
Heb al eerder gepost, maar ik heb nog meer tips kunnen bedenken. Deze heb ik echt niet uit de opvoedboekjes gehaald, maar zijn een praktisch gevolg van het feit dat ik 3 kinderen tegelijk kreeg. Daar wordt je -of je nu wilt of niet- een vrij strenge moeder van, maar ik kan jullie onderhand wel melden dat de door iedereen zo gevreesde 3 R-ren echt werken. Dus hier de tips, je hoeft ze natuurlijk niet op te volgen als je denkt van "ja dáág!!!" maar het is gewoon zoals het hier in huize Tweety gaat, en ik heb goede eters, al zijn ze niet groot voor hun leeftijd (en vreemd genoeg zijn papa en mama allebei best groot).
Ontbijt. Toen ze ongeveer anderhalf waren, maakten we 's morgens nog papflessen. 's avonds ook, maar die werden steeds minder populair. Misschien hadden we die al afgeschaft, hoewel ik dat niet met 100% zekerheid kan melden. Reden was in ieder geval dat ze meer met de fles aan het gooien waren, dan dat er wat in ging dus ik dacht weg ermee, en dat paste ook wel bij hun leeftijd.
Dat ontbijt was echt een ritueel. Iedere dag hetzelfde: we legden de kinderen tussen ons in in bed en daar kregen ze die fles, terwijl papa en mama een sneetje ontbijtkoek aten. Op een dag hadden ze meer interesse in de ontbijtkoek dan in de fles... Prima, weg met die fles (het laatste pak brinta staat hier nog steeds in de kast.) Tijd voor een nieuw ritueel: samen ontbijten. De kinderen zaten hierbij in hun kinderstoel aan tafel Geen ontbijt voor de t.v. op de bank dus, maar gewoon het eerste rustmoment van de dag. Duidelijkheid over wanneer er gespeeld wordt en wanneer er gegeten wordt.
Tijdens de koffie lieten we ze dan spelen, veelal in de box, hun eigen vertrouwde plek met een overdaad van speelgoed, een paradijs voor iedere dreumes. Toen ze bijna twee waren hebben we de boxen pas de deur uitgedaan, na momenten als "Heb jij Eva in de box gezet? " "Nee, maar heb jij Teun er dan uitgehaald?" en meer klauterpartijen...
Rond een uur of 11 was het tijd voor fruit. Omdat ze alle drie niet heel veel drinken, gaat het sappige fruit er wel in. Kinderen zitten wederom aan tafel met mama of papa die het fruit ter plekke schilt. We hebben altijd een grote diversiteit aan fruit in huis (man was voorheen groenteboer) en met 3 kinderen en 1 volwassene krijg je er toch wel gemakkelijk 1 banaan, 1 kiwi, een stuk meloen, een nectarine en een stuk of wat aardbeien doorheen. Kinderen kiezen het fruit waar ze op dat moment trek in hebben. Ook dingen als zelf een mandarijntje pellen vinden ze heel leuk, hoewel ik moet toegeven dat 17 maanden wel erg jong is om zulk soort dingen te doen.
Na het fruit gaan ze naar bed. Nog steeds. En ze slapen een gat in de dag, heerlijk! Na het slapen gaan ze wéér in die kinderstoel: voor iets lekkers deze keer. Biscuit, rozijntjes, ontbijtkoek, sultana's dat soort dingen. Bij heftige honger een boterham, al of niet met beleg. Meestal hebben ze meer honger als ze buiten gespeeld hebben. We zetten er bewust geen rem op en mogen zoveel eten als de voorraad strekt of totdat ze geen trek meer hebben. Dit is het enige eetmoment van de dag dat er ook speelgoed toegestaan is op tafel. Meestal het kleurboek...
Daarna is het weer spelen en daarna de warme maaltijd. Lange tijd hebben mijn man en ik tussen de middag warm gegeten (als de kinderen op bed lagen, dan hadden wij ook eventjes een rustige maaltijd) en dat doen we nog steeds wel vaak, maar steeds vaker eten we met het hele gezin warm. Wat echt een mijlpaal in de warme maaltijd was, was het punt waarop we ze aan tafel hadden gezet met hun bord voor hun neus en bestek in hun handjes. En met het bestek geef je gelijk de regie in handjes: zo ontpopte Teuntje zich als snelle eter en Eva zich juist als hele langzame eter. Wies werd qua eten een gezelligheidsdier (zodra er vizite aan tafel was aangeschoven, kon je 3x opscheppen voor die meid) en zo kun je een groot gedeelte van het karakter aflezen aan hun eetgewoonten...
Misschien ook (ik heb er zelf niet aan meegedaan, niet bewust tenminste) is die voedingsmethode van Rapley wat voor jullie. Dat gaat over kiezen en proeven, over eten zonder poespas, een beetje back to basic.
Ik begrijp die onzekerheid m.b.t. het weinig eten wel (hier in de Nee-fase werd ik er ook stapelmesjogge van) en zou zelf al klaarstaan met vitaminepillen/druppeltjes e.d. hoewel ik van mening ben dat gezondheid niet uit een flesje kan komen. Maar ik heb het gevoel dat ik het "gevecht" heb gewonnen, mede doordat er op regelmatge tijden en altijd aan tafel wordt gegeten en jengelende kinderen aan tafel niet worden getolereerd. Ik moet wel zeggen dat deze ideeën, zoals ik aan het begin van deze post al heb gemeld, zijn ontstaan uit zelfbescherming en niet uit jaren 50-ideologie.
Momenteel proberen we ze aan te leren dat als je iets niet hebben wilt (eten, maar vaak ook speelgoed) niet met een grote boog door de lucht gegooid hoeft te worden. Dat ze nu kunnen praten en dat het zinnetje "dat wil ik niet" voldoende is om dat duidelijk te maken. Maarja, ze zijn dan ook al 3 (het gaat zo hard, zucht....) Dus: geniet nou maar van je dreumes, voordat je het weet is ze weg op d'r brommer....
Ontbijt. Toen ze ongeveer anderhalf waren, maakten we 's morgens nog papflessen. 's avonds ook, maar die werden steeds minder populair. Misschien hadden we die al afgeschaft, hoewel ik dat niet met 100% zekerheid kan melden. Reden was in ieder geval dat ze meer met de fles aan het gooien waren, dan dat er wat in ging dus ik dacht weg ermee, en dat paste ook wel bij hun leeftijd.
Dat ontbijt was echt een ritueel. Iedere dag hetzelfde: we legden de kinderen tussen ons in in bed en daar kregen ze die fles, terwijl papa en mama een sneetje ontbijtkoek aten. Op een dag hadden ze meer interesse in de ontbijtkoek dan in de fles... Prima, weg met die fles (het laatste pak brinta staat hier nog steeds in de kast.) Tijd voor een nieuw ritueel: samen ontbijten. De kinderen zaten hierbij in hun kinderstoel aan tafel Geen ontbijt voor de t.v. op de bank dus, maar gewoon het eerste rustmoment van de dag. Duidelijkheid over wanneer er gespeeld wordt en wanneer er gegeten wordt.
Tijdens de koffie lieten we ze dan spelen, veelal in de box, hun eigen vertrouwde plek met een overdaad van speelgoed, een paradijs voor iedere dreumes. Toen ze bijna twee waren hebben we de boxen pas de deur uitgedaan, na momenten als "Heb jij Eva in de box gezet? " "Nee, maar heb jij Teun er dan uitgehaald?" en meer klauterpartijen...
Rond een uur of 11 was het tijd voor fruit. Omdat ze alle drie niet heel veel drinken, gaat het sappige fruit er wel in. Kinderen zitten wederom aan tafel met mama of papa die het fruit ter plekke schilt. We hebben altijd een grote diversiteit aan fruit in huis (man was voorheen groenteboer) en met 3 kinderen en 1 volwassene krijg je er toch wel gemakkelijk 1 banaan, 1 kiwi, een stuk meloen, een nectarine en een stuk of wat aardbeien doorheen. Kinderen kiezen het fruit waar ze op dat moment trek in hebben. Ook dingen als zelf een mandarijntje pellen vinden ze heel leuk, hoewel ik moet toegeven dat 17 maanden wel erg jong is om zulk soort dingen te doen.
Na het fruit gaan ze naar bed. Nog steeds. En ze slapen een gat in de dag, heerlijk! Na het slapen gaan ze wéér in die kinderstoel: voor iets lekkers deze keer. Biscuit, rozijntjes, ontbijtkoek, sultana's dat soort dingen. Bij heftige honger een boterham, al of niet met beleg. Meestal hebben ze meer honger als ze buiten gespeeld hebben. We zetten er bewust geen rem op en mogen zoveel eten als de voorraad strekt of totdat ze geen trek meer hebben. Dit is het enige eetmoment van de dag dat er ook speelgoed toegestaan is op tafel. Meestal het kleurboek...
Daarna is het weer spelen en daarna de warme maaltijd. Lange tijd hebben mijn man en ik tussen de middag warm gegeten (als de kinderen op bed lagen, dan hadden wij ook eventjes een rustige maaltijd) en dat doen we nog steeds wel vaak, maar steeds vaker eten we met het hele gezin warm. Wat echt een mijlpaal in de warme maaltijd was, was het punt waarop we ze aan tafel hadden gezet met hun bord voor hun neus en bestek in hun handjes. En met het bestek geef je gelijk de regie in handjes: zo ontpopte Teuntje zich als snelle eter en Eva zich juist als hele langzame eter. Wies werd qua eten een gezelligheidsdier (zodra er vizite aan tafel was aangeschoven, kon je 3x opscheppen voor die meid) en zo kun je een groot gedeelte van het karakter aflezen aan hun eetgewoonten...
Misschien ook (ik heb er zelf niet aan meegedaan, niet bewust tenminste) is die voedingsmethode van Rapley wat voor jullie. Dat gaat over kiezen en proeven, over eten zonder poespas, een beetje back to basic.
Ik begrijp die onzekerheid m.b.t. het weinig eten wel (hier in de Nee-fase werd ik er ook stapelmesjogge van) en zou zelf al klaarstaan met vitaminepillen/druppeltjes e.d. hoewel ik van mening ben dat gezondheid niet uit een flesje kan komen. Maar ik heb het gevoel dat ik het "gevecht" heb gewonnen, mede doordat er op regelmatge tijden en altijd aan tafel wordt gegeten en jengelende kinderen aan tafel niet worden getolereerd. Ik moet wel zeggen dat deze ideeën, zoals ik aan het begin van deze post al heb gemeld, zijn ontstaan uit zelfbescherming en niet uit jaren 50-ideologie.
Momenteel proberen we ze aan te leren dat als je iets niet hebben wilt (eten, maar vaak ook speelgoed) niet met een grote boog door de lucht gegooid hoeft te worden. Dat ze nu kunnen praten en dat het zinnetje "dat wil ik niet" voldoende is om dat duidelijk te maken. Maarja, ze zijn dan ook al 3 (het gaat zo hard, zucht....) Dus: geniet nou maar van je dreumes, voordat je het weet is ze weg op d'r brommer....
dinsdag 26 juni 2007 om 14:27
Hallo Mars,
Ik snap dat het verschrikkelijk vervelend is als je kind niet wil eten, maar ik was zelf ook zo'n kind, ik heb nog even mijn gegevens erbij gepakt. Ik was met 16 maanden 74 cm en 8200 gram. Toen ik 4 jaar was , was ik nog maar 13,6 kilo en 97 cm. Echt een verschrikkelijk klein krielkipje dus, maar net als jou dochter was ik verder wel gezond en ontwikkelde mij prima.
Mijn ouders hebben er altijd heel relaxed op gereageerd, en inderdaad gewoon eten aangeboden, nooit gedwongen. En ik kreeg ook geen snoep of andere dingen. Ik ben mijn ouders daar nog altijd dankbaar voor.
Ik ben nu 26, ik eet en lust alles ik ben gezond en en weeg nu 53 kilo (normaal gesproken ben nu 31 weken zwanger en weeg nu zo'n 62 kilo) bij een lengte van 1,66, prima dus.
Dus hoe moeilijk het ook is, ik zou zo weinig mogelijk de strijd met je dochter aangaan zolang ze gezond is en verder goed ontwikkeld.
Heel veel succes!!!!!!!!
Lenna
Ik snap dat het verschrikkelijk vervelend is als je kind niet wil eten, maar ik was zelf ook zo'n kind, ik heb nog even mijn gegevens erbij gepakt. Ik was met 16 maanden 74 cm en 8200 gram. Toen ik 4 jaar was , was ik nog maar 13,6 kilo en 97 cm. Echt een verschrikkelijk klein krielkipje dus, maar net als jou dochter was ik verder wel gezond en ontwikkelde mij prima.
Mijn ouders hebben er altijd heel relaxed op gereageerd, en inderdaad gewoon eten aangeboden, nooit gedwongen. En ik kreeg ook geen snoep of andere dingen. Ik ben mijn ouders daar nog altijd dankbaar voor.
Ik ben nu 26, ik eet en lust alles ik ben gezond en en weeg nu 53 kilo (normaal gesproken ben nu 31 weken zwanger en weeg nu zo'n 62 kilo) bij een lengte van 1,66, prima dus.
Dus hoe moeilijk het ook is, ik zou zo weinig mogelijk de strijd met je dochter aangaan zolang ze gezond is en verder goed ontwikkeld.
Heel veel succes!!!!!!!!
Lenna
dinsdag 26 juni 2007 om 15:04
Onze dochter is nu 16 maanden en ik denk de 10 kilo nu wel gepasseerd. Vrij lang, 82 cm.
Brood gaat goed, zo'n 4 sneetjes per dag. Ze heeft nooit pap gegeten en tot 15 maanden bv gehad.
Vanaf 6 maanden tot 1 jaar ging het warme eten (en ook de boterhammen) erin als koek. Met warme eten maakte ik al snel minder gepureerd.
Maar nu al sinds 4 maanden is het warme eten een drama. Alles op de grond. Groente heeft ze al heel lang niet gegeten. Of heel af en toe paar kleine stukjes. Vlees daarentegen is favoriet, hele stukken kip en vlees verdwijnen in dat mondje. Met een lepeltje hoeven we absoluut niet in de buurt te komen. Alles moet eerst heel nauwkeurig gekeurd worden door het eerst in de hand te nemen en te bekijken. VEEl verdwijnt op de grond. We negeren het en doen er verder niets aan. De wijkverpleegkundige adviseerde haar met stoel en al om te draaien naar een hoek van de kamer. Dat vond ik een belachelijk advies, alsof zo'n kindje dat begrijpt. En bovendien wil ik nooit zo met mijn kind omgaan.
Gelukkig eet ze brood en ik kan het nu goed loslaten als ze niet warm eet. We proberen echt gezonde dingen op brood te doen: avocado en nu favoriet: aardbeien.
Volgens mij is het ook wel een goed teken dat die dreumesjes een beetje in de contramine gaan, teken van ontwikkeling. Dus dingen als op de grond gooien negeren we compleet. Nadeel is wel dat ze dit op de creche niet doen en er steeds iets van zeggen: dan wordt het natuurlijk steeds leuker!
Brood gaat goed, zo'n 4 sneetjes per dag. Ze heeft nooit pap gegeten en tot 15 maanden bv gehad.
Vanaf 6 maanden tot 1 jaar ging het warme eten (en ook de boterhammen) erin als koek. Met warme eten maakte ik al snel minder gepureerd.
Maar nu al sinds 4 maanden is het warme eten een drama. Alles op de grond. Groente heeft ze al heel lang niet gegeten. Of heel af en toe paar kleine stukjes. Vlees daarentegen is favoriet, hele stukken kip en vlees verdwijnen in dat mondje. Met een lepeltje hoeven we absoluut niet in de buurt te komen. Alles moet eerst heel nauwkeurig gekeurd worden door het eerst in de hand te nemen en te bekijken. VEEl verdwijnt op de grond. We negeren het en doen er verder niets aan. De wijkverpleegkundige adviseerde haar met stoel en al om te draaien naar een hoek van de kamer. Dat vond ik een belachelijk advies, alsof zo'n kindje dat begrijpt. En bovendien wil ik nooit zo met mijn kind omgaan.
Gelukkig eet ze brood en ik kan het nu goed loslaten als ze niet warm eet. We proberen echt gezonde dingen op brood te doen: avocado en nu favoriet: aardbeien.
Volgens mij is het ook wel een goed teken dat die dreumesjes een beetje in de contramine gaan, teken van ontwikkeling. Dus dingen als op de grond gooien negeren we compleet. Nadeel is wel dat ze dit op de creche niet doen en er steeds iets van zeggen: dan wordt het natuurlijk steeds leuker!
dinsdag 26 juni 2007 om 15:20
Tweety, helder verhaal! Even vraagje nog: gejengel aan tafel wordt niet getolereerd, schrijf je. Maar wat doe je dan als ze jengelen? In de hoek zetten, zoals ik elders lees, streng toespreken, in de box zetten? Of andere methodes?
Hier een 17 maanden oude redelijke eter met af en toe dwarse buien. Niks om ons zorgen over te maken, maar tips & trics zijn altijd welkom...
Hier een 17 maanden oude redelijke eter met af en toe dwarse buien. Niks om ons zorgen over te maken, maar tips & trics zijn altijd welkom...
dinsdag 26 juni 2007 om 15:32
Ik snap eerlijk gezegd niet waarom hiervoor 'tips en trucs' nodig zijn. Mijn dreumesje gooit haar eten ook netjes naast haar op de grond. Borden heeft al geen zin meer want die gooit ze ook op de grond evenals bestek. Maar ik denk dat alleen 'geen aandacht aan besteden' werkt. Dwarse buien horen bij een dreumes / peuter. Ze moeten ook opeens drie keer per dag eten als wij willen eten, maar wellicht hebben ze daar dan helemaal geen zin in. Dan zeg ik oke, dan maar niet eten maar wel aan tafel zitten (zonder speelgoed uiteraard want dat vind ik niet aan tafel horen). In de hoek zetten en in de box (moet juist een veilige plaats zijn) als staf vind ik absurd.
Het eten al zo jong in de sfeer van staf plaatsen vind ik een slechte zaak en kweek je alleen maar probleem-eters.
dinsdag 26 juni 2007 om 17:12
Ik heb net globaal wat reacties gescand, maar wil toch ook even mijn ervaringen delen.
Mijn zoon is 3 jaar en 4 maanden. Tot hij 14 maanden was leefde hij op borstvoeding. Naar alle waarschijnlijkheid is hij allergisch voor koemelk, hoewel uit de vele testen die hij al gedaan heeft steeds geen positieve uitslag komt, werd hij als baby erg ziek van met name melkproducten. Kunstvoeding, yoghurt, vla, het kwam er met dezelfde snelheid aan beide kanten weer uit en ik heb maanden aangetobd met een chronisch projectielbrakend en spuitpoepend kind. Hij heeft een aantal maal in het ziekenhuis gelegen, waarvan 1 keer enstig ondervoed en uitgedroogd.
Kortom, eten was een drama. Gelukkig liep mijn borstvoeding als een tierelier, maar met name door die rotstart met ander voedsel was mijn zoon een notoire voedselweigeraar. Als hij een fles zag werd hij al panisch, als ik braaf wortelen pureerde werd hij hysterisch, ik kreeg er met geen mogelijkheid voedsel in. Door een kinderarts die het probleem bagatelliseerde met "het is een gedragsprobleem dat wel vaker bij borstkindjes voorkomt" werd de boel nog erger. Een gedwongen ziekenhuisopname waarbij ik hem absoluut geen borstvoeding mocht geven en hij "gebroken" ( letterlijke woorden van de arts) zou worden met het idee "als hij eenmaal honger heeft gaat hij vanzelf eten", werd eten een nog groter drama.
Toen hij dus 14 maanden was en ook niet meer groeide was ik zo goed als aan het einde van mijn latijn. Moeder net dood, een kind wat nog zeker 14 voedingen op een dag kreeg omdat mijn productie niet liep, ik woog zelf nog maar 49 kilo en mijn kind groeide ook al voor geen meter en viel ruim 2 kilo af. Uiteindelijk zijn we naar een ander ziekenhuis doorverwezen en dat gaf eigenlijk een boel rust. Eerst werd hij lichamelijk onderzocht vanwege die chronische diarree en het vele braken en al snel kwam die gastro enteroloog tot de conclusie dat hij wel degelijk een lichamelijk probleem had en dat hij van de meeste voeding gewoon fysiek ziek werd. En ja, dan wil je natuurlijk niet eten, als dat pijn doet. Doordat ik toen d ebevestiging kreeg dat mijn moeder instinct meer dan voldoende werkte en ik niet gek of een slechte moeder was, lukte het me om de stress rondom eten wat los te laten.
Dit even als inleiding.
Wat ik heb gedaan om mijn matige eter aan het eten te krijgen is eigenlijk niks bijzonders. Ik bleef gewoon aanbieden, maakte nergens een strijd van en prees hem de hemel in als hij wel iets durfde te proberen. Als ik iets ontdekte dat er goed inging, gaf ik dat desnoods elke dag. Mijn zoon heeft een aantal maanden op borstvoeding en een prutje van rijst/wortelen/mango/appelmoes/flinke klont boter geleefd, maar who gave a damn, hij at tenminste iets. De dietiste en de kinderarts waarbij we onder controle waren, hielpen enorm om de boel te relativeren. Elke hap is er 1, en bij kleintjes is variatie nog helemaal niet zo belangrijk.
Na de wortelprut werden gewoon fruit, rijstwafels en brood met appelstroop aan het dieet toegevoegd. Wederom een klein feestje, want jippie, hij at weer wat meer. Van brood met appelstroop werd het brood met boterhamworst, nog weer wat later lustte hij ineens patat.
Ik heb me lang schuldig gevoeld omdat mijn zoon zo eenzijdig en ongezond at. Maar volgens de dietiste was dat idee ontzettend onterecht, als je puur op voedingsstoffen en vitaminen ging letten, kreeg mijn zoon met zijn rare voedingspatroon precies binnen wat kindjes van zijn leeftijd nodig hebben.
Vele testen en onderzoeken later, was me inmiddels duidelijk dat mijn zoon instinctief voedsel weigert waar hij niet goed tegen kan. Wat ik daarvan heb geleerd is dat kinderen net als babies in de buik als ze gezond zijn een soort ingebouwd mechaniek hebben waardoor ze zichzelf nooit zullen uithongeren. Mijn zoon lust een heleboel typische kindertraktaties gewoon echt niet, spuugt ze al na een keertje likken weer uit, en verdomd, vrijwel altijd bleek weer een testje later dat dat specifieke voedsel hem ongemak bezorgd. (Bij mijn zoon is nog steeds niet duidelijk wat hij precies heeft, maar de tekenen wijzen al twee jaar op een soort contact allergie waarbij hij dus vooral een reactie op zijn huid krijgt, varierend van galbulten tot pijn, jeuk en bultjes in zijn mond en slokdarm, wat weer een braakreflex opwekt).
Inmiddels zijn we dus ruim 2 jaar verder en eet mijn zoon eigenlijk zo goed als met de pot mee. Hij houdt nog steeds het meest van patat, maar roept tegenwoordig ook dat hij sperciebonen echt "hee-luk mamma" vindt. Het is een enorme vleeseter, is nog steeds dol op brood en eet zo zes boterhammen bij zijn ontbijt weg. Maar hij is ook nog steeds een onderdeurtje, hij weegt 13,5 kilo en is maar 92 cm.
Moraal van dit verhaal: wel of niet eten kun je niet afdwingen. Als ze het echt niet willen, kan je op je kop gaan staan, dwingen, janken, boos worden, ( en believe me, ik heb het allemaal gedaan) maar zal het er niet ingaan. Als je echter op je kind vertrouwt, en dat doe ik inmiddels blind, dan zal je merken dat ze wanneer ze eraan toe zijn vanzelf steeds meer zullen gaan eten. Ik sta nog elke dag versteld van hoe graag en makkelijk mijn zoon eet. Hij heeft nog steeds zijn periodes van dwars doen en niet willen, maar inmiddels weet ik dat die fases ook altijd weer overgaan. Dus hier is het devies: wil je niet, dan niet. Zolang de minimale hoeveelheid eringaat ( en die minimale hoeveelheid wordt bij ons al met het brood bereikt) dan zal het allemaal wel loslopen.
En dat werkt. Als mijn zoon 's avonds niet goed gegeten heeft, merk ik dat bij het ontbijt. Dan zit ie te bunkeren met boterhammen en houdt hij op die manier zijn eigen inname op peil.
We zitten nu toevallig weer in een onderzoekstraject omdat zijn gezondheid weer wat achteruit ging, maar wederom bleek met zijn voedingspatroon weinig mis te zijn. Als moeder van een matige eter ben je al snel geneigd te denken dat alle ellende van het niet-eten of het eenzijdige eten komt, maar bij ons is dat in ieder geval nog nooit zo geweest.
Nou ja, geen idee of jullie wat aan mijn verhaal hebben, maar goed.
Mijn zoon is 3 jaar en 4 maanden. Tot hij 14 maanden was leefde hij op borstvoeding. Naar alle waarschijnlijkheid is hij allergisch voor koemelk, hoewel uit de vele testen die hij al gedaan heeft steeds geen positieve uitslag komt, werd hij als baby erg ziek van met name melkproducten. Kunstvoeding, yoghurt, vla, het kwam er met dezelfde snelheid aan beide kanten weer uit en ik heb maanden aangetobd met een chronisch projectielbrakend en spuitpoepend kind. Hij heeft een aantal maal in het ziekenhuis gelegen, waarvan 1 keer enstig ondervoed en uitgedroogd.
Kortom, eten was een drama. Gelukkig liep mijn borstvoeding als een tierelier, maar met name door die rotstart met ander voedsel was mijn zoon een notoire voedselweigeraar. Als hij een fles zag werd hij al panisch, als ik braaf wortelen pureerde werd hij hysterisch, ik kreeg er met geen mogelijkheid voedsel in. Door een kinderarts die het probleem bagatelliseerde met "het is een gedragsprobleem dat wel vaker bij borstkindjes voorkomt" werd de boel nog erger. Een gedwongen ziekenhuisopname waarbij ik hem absoluut geen borstvoeding mocht geven en hij "gebroken" ( letterlijke woorden van de arts) zou worden met het idee "als hij eenmaal honger heeft gaat hij vanzelf eten", werd eten een nog groter drama.
Toen hij dus 14 maanden was en ook niet meer groeide was ik zo goed als aan het einde van mijn latijn. Moeder net dood, een kind wat nog zeker 14 voedingen op een dag kreeg omdat mijn productie niet liep, ik woog zelf nog maar 49 kilo en mijn kind groeide ook al voor geen meter en viel ruim 2 kilo af. Uiteindelijk zijn we naar een ander ziekenhuis doorverwezen en dat gaf eigenlijk een boel rust. Eerst werd hij lichamelijk onderzocht vanwege die chronische diarree en het vele braken en al snel kwam die gastro enteroloog tot de conclusie dat hij wel degelijk een lichamelijk probleem had en dat hij van de meeste voeding gewoon fysiek ziek werd. En ja, dan wil je natuurlijk niet eten, als dat pijn doet. Doordat ik toen d ebevestiging kreeg dat mijn moeder instinct meer dan voldoende werkte en ik niet gek of een slechte moeder was, lukte het me om de stress rondom eten wat los te laten.
Dit even als inleiding.
Wat ik heb gedaan om mijn matige eter aan het eten te krijgen is eigenlijk niks bijzonders. Ik bleef gewoon aanbieden, maakte nergens een strijd van en prees hem de hemel in als hij wel iets durfde te proberen. Als ik iets ontdekte dat er goed inging, gaf ik dat desnoods elke dag. Mijn zoon heeft een aantal maanden op borstvoeding en een prutje van rijst/wortelen/mango/appelmoes/flinke klont boter geleefd, maar who gave a damn, hij at tenminste iets. De dietiste en de kinderarts waarbij we onder controle waren, hielpen enorm om de boel te relativeren. Elke hap is er 1, en bij kleintjes is variatie nog helemaal niet zo belangrijk.
Na de wortelprut werden gewoon fruit, rijstwafels en brood met appelstroop aan het dieet toegevoegd. Wederom een klein feestje, want jippie, hij at weer wat meer. Van brood met appelstroop werd het brood met boterhamworst, nog weer wat later lustte hij ineens patat.
Ik heb me lang schuldig gevoeld omdat mijn zoon zo eenzijdig en ongezond at. Maar volgens de dietiste was dat idee ontzettend onterecht, als je puur op voedingsstoffen en vitaminen ging letten, kreeg mijn zoon met zijn rare voedingspatroon precies binnen wat kindjes van zijn leeftijd nodig hebben.
Vele testen en onderzoeken later, was me inmiddels duidelijk dat mijn zoon instinctief voedsel weigert waar hij niet goed tegen kan. Wat ik daarvan heb geleerd is dat kinderen net als babies in de buik als ze gezond zijn een soort ingebouwd mechaniek hebben waardoor ze zichzelf nooit zullen uithongeren. Mijn zoon lust een heleboel typische kindertraktaties gewoon echt niet, spuugt ze al na een keertje likken weer uit, en verdomd, vrijwel altijd bleek weer een testje later dat dat specifieke voedsel hem ongemak bezorgd. (Bij mijn zoon is nog steeds niet duidelijk wat hij precies heeft, maar de tekenen wijzen al twee jaar op een soort contact allergie waarbij hij dus vooral een reactie op zijn huid krijgt, varierend van galbulten tot pijn, jeuk en bultjes in zijn mond en slokdarm, wat weer een braakreflex opwekt).
Inmiddels zijn we dus ruim 2 jaar verder en eet mijn zoon eigenlijk zo goed als met de pot mee. Hij houdt nog steeds het meest van patat, maar roept tegenwoordig ook dat hij sperciebonen echt "hee-luk mamma" vindt. Het is een enorme vleeseter, is nog steeds dol op brood en eet zo zes boterhammen bij zijn ontbijt weg. Maar hij is ook nog steeds een onderdeurtje, hij weegt 13,5 kilo en is maar 92 cm.
Moraal van dit verhaal: wel of niet eten kun je niet afdwingen. Als ze het echt niet willen, kan je op je kop gaan staan, dwingen, janken, boos worden, ( en believe me, ik heb het allemaal gedaan) maar zal het er niet ingaan. Als je echter op je kind vertrouwt, en dat doe ik inmiddels blind, dan zal je merken dat ze wanneer ze eraan toe zijn vanzelf steeds meer zullen gaan eten. Ik sta nog elke dag versteld van hoe graag en makkelijk mijn zoon eet. Hij heeft nog steeds zijn periodes van dwars doen en niet willen, maar inmiddels weet ik dat die fases ook altijd weer overgaan. Dus hier is het devies: wil je niet, dan niet. Zolang de minimale hoeveelheid eringaat ( en die minimale hoeveelheid wordt bij ons al met het brood bereikt) dan zal het allemaal wel loslopen.
En dat werkt. Als mijn zoon 's avonds niet goed gegeten heeft, merk ik dat bij het ontbijt. Dan zit ie te bunkeren met boterhammen en houdt hij op die manier zijn eigen inname op peil.
We zitten nu toevallig weer in een onderzoekstraject omdat zijn gezondheid weer wat achteruit ging, maar wederom bleek met zijn voedingspatroon weinig mis te zijn. Als moeder van een matige eter ben je al snel geneigd te denken dat alle ellende van het niet-eten of het eenzijdige eten komt, maar bij ons is dat in ieder geval nog nooit zo geweest.
Nou ja, geen idee of jullie wat aan mijn verhaal hebben, maar goed.
Am Yisrael Chai!
woensdag 27 juni 2007 om 12:02
Niet tolereren is bij ons evenmin negeren. Ik moet er niet aan denken om met een jengelende dreumes/peuter aan tafel te zitten. Toch werkt negeren wel... alleen liever niet in mijn directe omgeving, want daar word ik echt nerveus van (of stapelgek :@). Dus zodra het echt te erg werd, ging het betreffende kind, met kinderstoel en al, de gang op. Zo, en nu lekker rustig eten (en mooi weer spelen tegenover de andere twee kinderen en laten merken dat je ze lief vind omdat ze niet jengelen...). Boze bui over? dan mag je weer terug.
De gang is tot op heden de strafplek. Daar mag je ongenegeerd je keeltje opentrekken, daarna excuus maken aan je ouders en dan is alles weer goed. Als ze nu iets stouts doen, zeggen ze soms bij voorbaat al: "ik ga wel even naar de gang!" nouja, lekker rustig...
Dus een kind dat boos is omdat hij/zij niet eten wilde, bleef nimmer jankend aan tafel zitten.
Wat Fashion schrijft, daar zit ook wel wat in: kinderen kunnen op de één of andere manier het eten uitzoeken wat ze op dat moment nodig hebben. Daarom is het ook zo belangrijk veel verschillende dingen aan te bieden en sta er dus niet gek van te kijken als je dreumes "grote mensen dingen" (zoals blauwe kaas ;)) eet.
(Het werkt overigens ook als je jezelf niet erg lekker voelt (griepje ofzo...). Denk op zo'n moment diep na over wat je het aller liefste zou willen eten. Daar knap je van op, echt waar!)
woensdag 27 juni 2007 om 14:03
Graag gedaan.
Ze zijn nu 3 jaar, en dus ligt het dreumes-gebeuren alweer ver achter ons. Toch blijft eten altijd een soort item, want als baby/dreunes moeten ze leren wennen aan vast voedsel, na hun 2e jaar proberen ze hun machtspositie te versterken in de NEE-fase en nu ze 3 zijn worden ze speelser dan ooit en kunnen vaak gewoonweg niet stoppen met spelen, ook niet als daar een lekkere maaltijd tegenover staat.
Ze zijn nu 3 jaar, en dus ligt het dreumes-gebeuren alweer ver achter ons. Toch blijft eten altijd een soort item, want als baby/dreunes moeten ze leren wennen aan vast voedsel, na hun 2e jaar proberen ze hun machtspositie te versterken in de NEE-fase en nu ze 3 zijn worden ze speelser dan ooit en kunnen vaak gewoonweg niet stoppen met spelen, ook niet als daar een lekkere maaltijd tegenover staat.
woensdag 27 juni 2007 om 15:43
Goh, dat Tweety zichzelf streng noemde vond ik al wat overdreven, maar nu zegt Helenita het ook al! Nou, dan ben ik wrs ook een hele strenge moeder... en ik heb nota bene maar één kind (ook nog eens heel rustig en makkelijk). Oeps...
Serieus: ik ben ervan overtuigd dat kinderen het héél fijn vinden om duidelijke regels te krijgen. Dat schept duidelijkheid en structuur. En het wil echt niet zeggen dat het liefdeloos is, integendeel! Dan weet zo'n kind gewoon waar hij/zij aan toe is. Eten gebeurt hier bijvoorbeeld aan tafel, en je mag alleen van tafel als je klaar bent met eten (zoon is 2 -die laten we nog niet urenlang met ons mee natafelen :P). Eten doe je met een vork, en je vork is om mee te prikken en te happen en niet om mee op tafel te rammen. Je mag pas zeggen dat je iets niet lust als je er minstens 2 happen van hebt genomen, en we doen niet aan vervangingsvoedsel.
Zo. Dat was in feite even nogal off-topic, want mijn zoon is verder een goeie eter, maar ik lees hier wel mee omdat ik nogal met Mars meeleef
(hee Mars! Hoe is-ie? Binnenkort weer een date, met alle nieuwe baby's? En wat FashionVictim ook al schreef: niet teveel piekeren, zeker die kleine van jou is slim genoeg om zichzelf niet te laten verhongeren!!! En ze ontwikkelt zich als een tierelier, moet je niet vergeten!!)
Serieus: ik ben ervan overtuigd dat kinderen het héél fijn vinden om duidelijke regels te krijgen. Dat schept duidelijkheid en structuur. En het wil echt niet zeggen dat het liefdeloos is, integendeel! Dan weet zo'n kind gewoon waar hij/zij aan toe is. Eten gebeurt hier bijvoorbeeld aan tafel, en je mag alleen van tafel als je klaar bent met eten (zoon is 2 -die laten we nog niet urenlang met ons mee natafelen :P). Eten doe je met een vork, en je vork is om mee te prikken en te happen en niet om mee op tafel te rammen. Je mag pas zeggen dat je iets niet lust als je er minstens 2 happen van hebt genomen, en we doen niet aan vervangingsvoedsel.
Zo. Dat was in feite even nogal off-topic, want mijn zoon is verder een goeie eter, maar ik lees hier wel mee omdat ik nogal met Mars meeleef
(hee Mars! Hoe is-ie? Binnenkort weer een date, met alle nieuwe baby's? En wat FashionVictim ook al schreef: niet teveel piekeren, zeker die kleine van jou is slim genoeg om zichzelf niet te laten verhongeren!!! En ze ontwikkelt zich als een tierelier, moet je niet vergeten!!)
woensdag 27 juni 2007 om 16:13
Hee Lalie! Alles goed met de laatste loodjes? ;)
Thanx voor je berichtje en alle anderen natuurlijk ook.
Ik moet me dan toch ook wel onder de wat strengere moeders scharen.
Eten doen we met zijn allen aan tafel en Minimars krijgt haar eigen bord, kleingesneden. Eigen lepel en vork.
We helpen wel met hapjes, maar ze is alleen maar aan het spelen met haar eten. Met de vork roeren, handen erin, bestuderen etc. Op de grond gooien etc.
Eerst waren we strenger en tolereerden we dat niet, maar op advies van de kinderarts laten we haar nu haar gang gaan. Het zou op deze leeftijd vooral een onderzoeksfase zijn. Dus diep ademhalen en denken: het is een fase, als je de troep tussen de voegen van je parket staat te bikken... :P)
Als wij klaar zijn (en ik eet erg traag dus tijd zat) gaat haar bord ook weg, eettijd voorbij. Vaak gaat ze dan huilen, want ze wil nog verder met het eten spelen, maar dat is dan jammer.
Ze moet altijd 1 hap proeven, en als ze iets niet lust geeft dat niet. Je kunt niet alles lusten. We gaven altijd vervangingsvoedsel, maar daar zijn we mee gestopt want ze anticipeerde er al op.
Bij geschreeuw, gejammer of geklier (steeds proberen te liggen in de kinderstoel, elke hap idioot uit haar mond laten lopen) gaat ze op de gang. Alwaar ze werkelijk ontploft, na een minuutje weer terug in de stoel en vaak eet ze dan wel normaal.
Als toetje fruit met vla of met yoghurt. Dat eet ze vrijwel altijd.
Volgens de kinderarts was het ook een erg goede ontwikkeling dat ze zo dwars doet.
Ze is met alles zo dwars hoor, luier verschonen, aankleden, uit bad komen, etc. Maar dat eten raakt me gewoon meer.
Ik doe zo mijn best een zeer gezond uitgebalanceerd voedingsprogramma aan te bieden, maar wellicht moet ik die perfectie even laten varen.
Ik heb geheel tegen mijn principes in een pot vitaminebeertjes gekocht en elke avond krijgt ze er 1 en het geeft toch een iets opgeluchter gevoel. Ik merk dat het me niet zozeer gaat om hoeveel ze eet, maar wel om dat ze genoeg voedingsstoffen en vitaminen binnenkrijgt.
Ik wil ook weer niet te streng zijn, mijn ouders waren vroegen verschrikkelijk streng met eten en ik kan me die scenes zelf nog herinneren (had het dus mijn hele kindertijd) en weet nog dat ik ECHT geen honger had en zo verdrietig werd van zo'n boze moeder die me uiteindelijk uren aan tafel liet zitten en nog veel meer nare zaken waar ik het liever niet over heb. En met een dikke keel van het huilen kan je helemaal niet meer eten.
Ik wil eten gewoon relaxed houden, zoals een van de reacties al was (ben je naam ff kwijt) dat je je ouders dankbaar bent dat ze er zo relaxed mee om gingen.
Nou ja er zit vandaag een papfles, 3/4 boterham (wel grof volkoren) en een danoontje in (ook al principes overboord inzake danoontjes, ze eet het ...)
woensdag 27 juni 2007 om 16:25
Ja ik ben echt superstreng!!!
Maar, eerlijk is eerlijk: ik geef toe liever autoritair te zijn dan dat ik moet onderhandelen. Ik vind hun leeftijd er ook nog niet naar om te hoeven onderhandelen. Maar ik geef wel vaak toe aan hun wensen hoor... iets mag, of iets mag niet. Daar tussenin zit niks, het is nee of ja, geen misschien en dus ook geen discussie.
Mars, is het een idee om de papfles met volle melk aan te maken i.p.v. halfvolle melk?
Enne, ik heb ook bouwjaar 74 ;)
Maar, eerlijk is eerlijk: ik geef toe liever autoritair te zijn dan dat ik moet onderhandelen. Ik vind hun leeftijd er ook nog niet naar om te hoeven onderhandelen. Maar ik geef wel vaak toe aan hun wensen hoor... iets mag, of iets mag niet. Daar tussenin zit niks, het is nee of ja, geen misschien en dus ook geen discussie.
Mars, is het een idee om de papfles met volle melk aan te maken i.p.v. halfvolle melk?
Enne, ik heb ook bouwjaar 74 ;)
woensdag 27 juni 2007 om 17:26
Oeh ik ben ook een strenge moeder vrees ik.
Als Milena met haar eten gooit (uit boosheid dan, uit enthousiasme das niet zo erg), dan draai ik haar stoel om. 30 seconden ofzo en zeg ik dat dat niet mag. Ze weet het prima, want na een tip hier op het forum, heb ik haar aangeleerd om haar eten aan mij te geven als ze het niet meer wil. Dat doet ze ook, maar soms wordt ze zo boos en narrig dat ze het eten op de grond smijt.
Huilen, gillen brullen aan tafel, de stoel wordt omgedraaid.
Wij eten al het eten aan tafel, dus ook fruit en koek. Tenzij we ergens anders zijn ofzo, maar als we thuis zijn, zitten we aan tafel. Als Milena fruit eet, eet ik ook fruit. Er komt geen speelgoed aan tafel, er wordt niet gegeten met de tv aan, er wordt niet gespeeld met het eten. Tuurlijk mag ze het aanraken en met haar handen eten, maar als ze er echt mee gaat tekenen, pak ik het af. Haar bord gaat weg als we klaar zijn met eten. Ze krijgt altijd gewoon een toetje. Als ze slecht gegeten heeft, gooi ik er wat meer fruit door.
Als we iets eten wat ze echt niet lust, dan krijgt ze vaak wel wat anders trouwens, maar als ze niet eet omdat ze dat niet wil, dan niet.
Haha, maarreh verder hou ik enorm veel van haar hoor:D
Trouwens wat hier werkt op het moment, is om haar zelf met een lepel te laten eten. E-norm geklieder, maar ze heeft er lol in en er gaat wat in!! Jeujjj
Als Milena met haar eten gooit (uit boosheid dan, uit enthousiasme das niet zo erg), dan draai ik haar stoel om. 30 seconden ofzo en zeg ik dat dat niet mag. Ze weet het prima, want na een tip hier op het forum, heb ik haar aangeleerd om haar eten aan mij te geven als ze het niet meer wil. Dat doet ze ook, maar soms wordt ze zo boos en narrig dat ze het eten op de grond smijt.
Huilen, gillen brullen aan tafel, de stoel wordt omgedraaid.
Wij eten al het eten aan tafel, dus ook fruit en koek. Tenzij we ergens anders zijn ofzo, maar als we thuis zijn, zitten we aan tafel. Als Milena fruit eet, eet ik ook fruit. Er komt geen speelgoed aan tafel, er wordt niet gegeten met de tv aan, er wordt niet gespeeld met het eten. Tuurlijk mag ze het aanraken en met haar handen eten, maar als ze er echt mee gaat tekenen, pak ik het af. Haar bord gaat weg als we klaar zijn met eten. Ze krijgt altijd gewoon een toetje. Als ze slecht gegeten heeft, gooi ik er wat meer fruit door.
Als we iets eten wat ze echt niet lust, dan krijgt ze vaak wel wat anders trouwens, maar als ze niet eet omdat ze dat niet wil, dan niet.
Haha, maarreh verder hou ik enorm veel van haar hoor:D
Trouwens wat hier werkt op het moment, is om haar zelf met een lepel te laten eten. E-norm geklieder, maar ze heeft er lol in en er gaat wat in!! Jeujjj
woensdag 27 juni 2007 om 18:01
De ene ouder is ongetwijfeld strenger dan de andere, maar ik denk dat we het hier over kinderen in verschillende leeftijden/fases hebben en dat maakt veel uit.
Mijn dochter eet met haar handjes van haar eigen bordje (vrijwel zonder morsen, knap he O+). En als ze klaar is met zelf eten, voer ik haar tot ze heel gedecideerd "nee" schudt. Lepel en vork vindt ze erg stoer, en soms weet ze er zelfs wat eten mee in haar mond te krijgen! Maar ik ga er echt geen punt van maken dat ze met bestek moet eten.
Grote kans dat ik minder streng ben dan Mars en Lalie. Maar ik denk vooral dat mijn dochter daar met haar 17 maanden gewoon nog effe te klein voor is. Het heeft helemaal geen zin om haar te dwingen met bestek te eten. Het meeste belandt op de grond, zij krijsen, ik stress - je zou er spontaan een eetaversie van krijgen. Maar evengoed kan ik me voorstellen dat ik dat over een half jaar wél van haar verwacht (in elk geval als we in een restaurant eten ;)).
Net zo hoeft ze nu van mij echt niet aan tafel te blijven zitten als ze dat aan het eind van de dag geen 20 minuten volhoudt. Als ze gaat zitten jengelen mag ze lekker om ons heen keutelen met haar speelgoed (sterker nog, ze mag van mij alle pannen uit de keukenkastjes halen en voor ons "auken" :P). En als ze echt heel erg moe is en bij mama wil zijn, dan neem ik haar lekker op schoot.
Misschien ben ik wel een gemakzuchtige moeder, maar op dit moment vind ik het het belangrijkst dat ze het hele kook-, eet en tafelgebeuren als iets gezelligs ervaart. Tegen de tijd dat ze groot genoeg is om te begrijpen dat het niet beleefd is om van tafel te gaan als anderen nog eten zal ik daar zonodig ook wel een punt van maken. Maar ik hoop (en verwacht) dat dat niet nodig zal zijn omdat het in principe gewoon leuk en gezellig is om same aan tafel te eten.
Nu realiseer ik me ook wel dat ik makkelijk praten heb. Heel dwarse toestanden hebben we (nog) niet, en eten gaat meestal ook gewoon goed. Ze heeft met periodes van ziekte of verkoudeheid ook wel eens dat ze nauwelijs eet en drinkt. Daar word ik dan na een paar dagen ook behoorlijk radeloos van. Dus een hart onder de riem voor alle mama's met moeilijke etertjes *;.
Mijn dochter eet met haar handjes van haar eigen bordje (vrijwel zonder morsen, knap he O+). En als ze klaar is met zelf eten, voer ik haar tot ze heel gedecideerd "nee" schudt. Lepel en vork vindt ze erg stoer, en soms weet ze er zelfs wat eten mee in haar mond te krijgen! Maar ik ga er echt geen punt van maken dat ze met bestek moet eten.
Grote kans dat ik minder streng ben dan Mars en Lalie. Maar ik denk vooral dat mijn dochter daar met haar 17 maanden gewoon nog effe te klein voor is. Het heeft helemaal geen zin om haar te dwingen met bestek te eten. Het meeste belandt op de grond, zij krijsen, ik stress - je zou er spontaan een eetaversie van krijgen. Maar evengoed kan ik me voorstellen dat ik dat over een half jaar wél van haar verwacht (in elk geval als we in een restaurant eten ;)).
Net zo hoeft ze nu van mij echt niet aan tafel te blijven zitten als ze dat aan het eind van de dag geen 20 minuten volhoudt. Als ze gaat zitten jengelen mag ze lekker om ons heen keutelen met haar speelgoed (sterker nog, ze mag van mij alle pannen uit de keukenkastjes halen en voor ons "auken" :P). En als ze echt heel erg moe is en bij mama wil zijn, dan neem ik haar lekker op schoot.
Misschien ben ik wel een gemakzuchtige moeder, maar op dit moment vind ik het het belangrijkst dat ze het hele kook-, eet en tafelgebeuren als iets gezelligs ervaart. Tegen de tijd dat ze groot genoeg is om te begrijpen dat het niet beleefd is om van tafel te gaan als anderen nog eten zal ik daar zonodig ook wel een punt van maken. Maar ik hoop (en verwacht) dat dat niet nodig zal zijn omdat het in principe gewoon leuk en gezellig is om same aan tafel te eten.
Nu realiseer ik me ook wel dat ik makkelijk praten heb. Heel dwarse toestanden hebben we (nog) niet, en eten gaat meestal ook gewoon goed. Ze heeft met periodes van ziekte of verkoudeheid ook wel eens dat ze nauwelijs eet en drinkt. Daar word ik dan na een paar dagen ook behoorlijk radeloos van. Dus een hart onder de riem voor alle mama's met moeilijke etertjes *;.
