Kinderen
alle pijlers
ziekenhuisbevalling
maandag 19 november 2007 om 08:38
Helaas moet ik toch in het ziekenhuis gaan bevallen. Nu zit ik met een hoop vragen en onzekerheden, maar waar ik me het meeste zorgen over maak is mijn bewegingsvrijheid. Ik ga vanmiddag nog even in het ziekenhuis praten, maar wat is jullie ervaring? Lig je de hele tijd aan dat stomme ctg apparaat, of mag je gewoon vrij wandelen/douchen/bewegen etc? Ik zie er zo tegenop om 10 of meer uur op bed te moeten doorbrengen! En dan met die ellendige klopjes (ik weet het, het is je kindje, maar dat hartje blijft ook wel kloppen als je het niet hoort!) in je oren! Ik wil graag bewegen en naar mijn eigen muziek luisteren. Hoe is jullie ervaring daarin? Andere tips zijn ook zeer welkom! (ben mijn kind er echt uit aan het kijken, dus ik hoop dat ik jullie tips snel kan gebruiken!). Dank je wel.
maandag 19 november 2007 om 11:18
origineel haalt in haar ultieme wijsheid twee dingen door elkaar, namelijk het beste voor haarzelf en het beste voor haar kind (al vergeet ze voor het gemak dat er ook nog steeds kraamvrouwen anno 2007 overlijden aan PE en HELLP) Het beste voor haarzelf is een romantische thuisbevalling met muziek, en zij denkt dat dat dus ook het beste is voor haar kind. Dat haar kind het wel eens heel moeilijk kan gaan krijgen tijdens de bevalling, ach, dat is bijzaak en niet belangrijk.
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
maandag 19 november 2007 om 11:38
Beste origineel,
Je teleurstelling begrijp ik heel goed. Het is heel lastig om het plaatje van je ideale bevalling los te laten. Ik wilde heel graag thuis bevallen in water. Bad was al binnen, verloskundigen wilden meewerken, ik had boeken gelezen, een voorlichting bijgewoond, alles ging goed. Tot onze kleine besloot dat ze meer dan twee weken te laat geboren wilde worden. Na 42 moet je verplicht in het ziekenhuis bevallen en mag de verloskundige het niet meer doen.
Ik was erg teleurgesteld en moest echt wel even slikken. Met een 'afscheidsceremonie' hebben lief en ik het bad nog één keer gevuld en er heerlijk van genoten en het idee losgelaten. Ik heb gehuild, was boos, vond het eng etc., maar ik wist dat ik het moest loslaten. Gelukkig lukte het me om mijn focus te veranderen en in de nieuwe situatie te kijken hoe ik ermee wilde omgaan. Hoe ik er zelf bij kon blijven.
Uiteindelijk was guppie 17 dagen te laat. Ik moest ook aan een ctg, maar geloof me: mijn weeën waren zo heftig, ik wilde niet eens meer lopen. Ook hing ik geregeld aan een catheter en werd er een paar keer (met een enorme 'dildo') bloed van het hoofdje van mijn kleine gehaald. Allemaal geen pretje. Maar omdat ik kon blijven focussen op mezelf, op ontspanning, was het absoluut geen traumatische ervaring. Integendeel.
Het gaat er dus niet om in welke omstandigheden je gaat bevallen. Die heb je toch niet in de hand. Het gaat erom hoe jij ermee omgaat. Verzet je je ertegen, of is het 'go with the flow'. Dat laatste is ook voor de voortgang van je bevalling een stuk bevorderlijker. Lees het boek 'Duik in je weeën' maar eens. Daar heb ik veel aan gehad.
Enneh.... zo'n bevalling is maar 1 moment. Maak het niet te groot; het echte werk begint daarna pas ;).
Heel veel succes!!
Je teleurstelling begrijp ik heel goed. Het is heel lastig om het plaatje van je ideale bevalling los te laten. Ik wilde heel graag thuis bevallen in water. Bad was al binnen, verloskundigen wilden meewerken, ik had boeken gelezen, een voorlichting bijgewoond, alles ging goed. Tot onze kleine besloot dat ze meer dan twee weken te laat geboren wilde worden. Na 42 moet je verplicht in het ziekenhuis bevallen en mag de verloskundige het niet meer doen.
Ik was erg teleurgesteld en moest echt wel even slikken. Met een 'afscheidsceremonie' hebben lief en ik het bad nog één keer gevuld en er heerlijk van genoten en het idee losgelaten. Ik heb gehuild, was boos, vond het eng etc., maar ik wist dat ik het moest loslaten. Gelukkig lukte het me om mijn focus te veranderen en in de nieuwe situatie te kijken hoe ik ermee wilde omgaan. Hoe ik er zelf bij kon blijven.
Uiteindelijk was guppie 17 dagen te laat. Ik moest ook aan een ctg, maar geloof me: mijn weeën waren zo heftig, ik wilde niet eens meer lopen. Ook hing ik geregeld aan een catheter en werd er een paar keer (met een enorme 'dildo') bloed van het hoofdje van mijn kleine gehaald. Allemaal geen pretje. Maar omdat ik kon blijven focussen op mezelf, op ontspanning, was het absoluut geen traumatische ervaring. Integendeel.
Het gaat er dus niet om in welke omstandigheden je gaat bevallen. Die heb je toch niet in de hand. Het gaat erom hoe jij ermee omgaat. Verzet je je ertegen, of is het 'go with the flow'. Dat laatste is ook voor de voortgang van je bevalling een stuk bevorderlijker. Lees het boek 'Duik in je weeën' maar eens. Daar heb ik veel aan gehad.
Enneh.... zo'n bevalling is maar 1 moment. Maak het niet te groot; het echte werk begint daarna pas ;).
Heel veel succes!!
maandag 19 november 2007 om 11:42
Dat ik gewoon doodziek word van dat soort eigenwijze mensen die lekker hun zin doordrammen. Maar o wee als er straks iets mis is met het kindje, dan is het de schuld van de artsen.
En o wee als er straks iets mis is met het kindje en Origineel opent daar een topic over en er wordt iets gezegd over haar hele houding nú. O wee, dan hebben wij het gedaan.
Niet alleen doodziek word ik ervan, ook behoorlijk misselijk (al is dat natuurlijk ook een vorm van doodziek) van het feit dat ze haar eigen belang boven dat van haar kind stelt. Is soms niet erg, zelfs nodig, maar in dit geval vind ik het een tikje misplaatst.
Ga jij maar lekker thuis bevallen, met op de achtergrond het geluid van neukende dolfijnen van de cd van Ad Visser, schelt jij maar lekker de artsen verrot omdat ze je aan de ctg willen, praat maar lekker in op de gynaecologen. Doe maar, ga je gang.
Maar dan later niet gaan piepen, he?
En o wee als er straks iets mis is met het kindje en Origineel opent daar een topic over en er wordt iets gezegd over haar hele houding nú. O wee, dan hebben wij het gedaan.
Niet alleen doodziek word ik ervan, ook behoorlijk misselijk (al is dat natuurlijk ook een vorm van doodziek) van het feit dat ze haar eigen belang boven dat van haar kind stelt. Is soms niet erg, zelfs nodig, maar in dit geval vind ik het een tikje misplaatst.
Ga jij maar lekker thuis bevallen, met op de achtergrond het geluid van neukende dolfijnen van de cd van Ad Visser, schelt jij maar lekker de artsen verrot omdat ze je aan de ctg willen, praat maar lekker in op de gynaecologen. Doe maar, ga je gang.
Maar dan later niet gaan piepen, he?
maandag 19 november 2007 om 11:55
Okee, ik zal het proberen....
Het is jammer voor je dat je graag een thuisbevalling gehad zou hebben en dat je nu toch in het ziekenhuis moet bevallen. Zo tegen het einde van de zwangerschap ben je alles en iedereen toch al behoorlijk beu.
Het is jammer voor je dat je het niet leuk en/of handig vindt om aan een CTG-apparaat te liggen, omdat het je in je bewegingsvrijheid beperkt.
Maar: je gaat nu wel in het ziekenhuis bevallen omdat er een kans bestaat op complicaties. Niet om jou dwars te zitten, niet om de gezondheidszorg te spekken, niet om iemands ego op te krikken.
Je maakt je nu zorgen om dingen die er NIET toe doen. Wie zegt dat je dadelijk de hele tijd aan de CTG moet? Wie zegt dat je dan uberhaupt nog rond wil wandelen? Wie zegt dat je bloeddruk niet nog hoger wordt?
In feite is het heel simpel: er zit een kind in je, dat kind is bijna af en moet er ooit uit. Bij voorkeur onder omstandigheden die voor het kind zo ideaal mogelijk zijn, dat wil zeggen, die je kind een zo veilig mogelijke start geven.
Als jij vindt dat de gyneacoloog je niet genoeg verteld heeft, had je misschien meer moeten (door)vragen.
Enne, dat 'stomme CTG-apparaat' en 'die ellendige klopjes' (het is potverdorie de hartslag van je kind!!!!!!) zijn niets vergeleken bij infusen, beademingsapparatuur en ga zo maar door.
Ik hoop van ganser harte dat je een mooie, snelle en gemakkelijke bevalling zult hebben, maar daarna zal het ook wel eens tegenvallen. De vierde à vijfde dag na de bevalling is 'interessant', om maar iets te noemen.
Succes!
ps: denk er aan, inscheuren is natuurlijker dan een knip!
Het is jammer voor je dat je graag een thuisbevalling gehad zou hebben en dat je nu toch in het ziekenhuis moet bevallen. Zo tegen het einde van de zwangerschap ben je alles en iedereen toch al behoorlijk beu.
Het is jammer voor je dat je het niet leuk en/of handig vindt om aan een CTG-apparaat te liggen, omdat het je in je bewegingsvrijheid beperkt.
Maar: je gaat nu wel in het ziekenhuis bevallen omdat er een kans bestaat op complicaties. Niet om jou dwars te zitten, niet om de gezondheidszorg te spekken, niet om iemands ego op te krikken.
Je maakt je nu zorgen om dingen die er NIET toe doen. Wie zegt dat je dadelijk de hele tijd aan de CTG moet? Wie zegt dat je dan uberhaupt nog rond wil wandelen? Wie zegt dat je bloeddruk niet nog hoger wordt?
In feite is het heel simpel: er zit een kind in je, dat kind is bijna af en moet er ooit uit. Bij voorkeur onder omstandigheden die voor het kind zo ideaal mogelijk zijn, dat wil zeggen, die je kind een zo veilig mogelijke start geven.
Als jij vindt dat de gyneacoloog je niet genoeg verteld heeft, had je misschien meer moeten (door)vragen.
Enne, dat 'stomme CTG-apparaat' en 'die ellendige klopjes' (het is potverdorie de hartslag van je kind!!!!!!) zijn niets vergeleken bij infusen, beademingsapparatuur en ga zo maar door.
Ik hoop van ganser harte dat je een mooie, snelle en gemakkelijke bevalling zult hebben, maar daarna zal het ook wel eens tegenvallen. De vierde à vijfde dag na de bevalling is 'interessant', om maar iets te noemen.
Succes!
ps: denk er aan, inscheuren is natuurlijker dan een knip!
maandag 19 november 2007 om 11:56
maandag 19 november 2007 om 12:02
bij mij vermoeidheid en me ellendig voelen door de stuwing (cup gigantisch en pijnnnnnnnnnnnnnnnnnnn, en 39 graden koorts, en dan alles bij elkaar. avondje kraamtranen. toen was het weer over.
verschrikkelijk dat met elkaar mee gelul. Zijn ze daar ook zo begripvol als het straks misgaat en mevrouw had van te voren afgesproken dat ze niet aan de ctg wilde, want assertief en ik weet zelf wel wat goed voor me is?
maandag 19 november 2007 om 12:05
Ik denk dat ze dan net zó begripvol zullen zijn. Trouwens, ik zag dat Qwertu ook bij dat topic zit. Zou haar kind nog geleefd hebben als ze zo assertief was geweest de ctg te weigeren?
Die kraamtranen... Vermoeidheid kan ik me zo voorstellen. Ik denk dat als ik niet vijf dagen in het ziekenhuis was gebleven, die kraamtranen zeer zeker waren gekomen!
Die kraamtranen... Vermoeidheid kan ik me zo voorstellen. Ik denk dat als ik niet vijf dagen in het ziekenhuis was gebleven, die kraamtranen zeer zeker waren gekomen!
maandag 19 november 2007 om 12:11
Ik ook niet gehad bij de eerste, evenals nesteldrang of stuwing (ja 1 dagje, maar geen pijn gehad). Nu bij de tweede jank ik al bij Wendys programma
en ik poets me al weken ongans, dus ik kan mijn lol nog op geloof ik. Zou het verschil maken of je een jongen of een meid krijgt? (Fleur jij een meid toch? Ik een jongen, dus dat klopt dan al niet)Kraamtranen hebben trouwens idd te maken met de schommelingen van hormonen in je bloed.
