Kinderen
alle pijlers
Zijn er ook mensen die gestopt zijn met de MMM?
dinsdag 31 juli 2007 om 13:11
Hoi meiden!
Ik vraag me dit af, omdat wij er zelf mee gestopt zijn... zon anderhalf jaar geleden. In het kort even mijn verhaal:
eind 2002 gestopt met de pil, nog nooit zwanger geworden.
Na ongeveer 3 jaar, wij maakten ons geen zorgen dat het niet zou lukken en ik was er nauwelijks mee bezig ('het komt wel als het komt') zijn we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Uit de tests bleek/blijkt dat ik een te laag progesteronwaarde heb.
Hiervoor heb ik zo'n 4 maanden Clomid geslikt, maar ik werd werkelijk gek van de bijwerkingen (meer dan neerslachtig, zat tegen het depressieve aan:().
Ook bleek ik een cyste op een van mijn eierstokken te hebben, die weggegaan is met medicatie. Verder was alles prima!!!
Wij vonden de hele MMM een grote opgaaf: niet meer onspannen vrijen, maar op 'commando', de vele ziekenhuisbezoeken, etc.
Ik vond het een zware tijd, die ook invloed had op onze relatie.
Uiteindelijk zijn we na 4 maanden Clomid gestopt. We hadden er geen zin meer in en wilden alles even op zijn beloop laten.
In die tijd zat ik erg veel op het forum hier, waardoor het een soort van obsessie werd (tenminste, daar leek het op). Al met al vond ik het allemaal veel te veel destijds. Ook nu lees ik soms mee op het forum bij vrouwen die in de MMM zitten en het valt me op, niet negatief bedoelt alleen kan ik er
zelf nix mee, dat er veel gespeculeerd wordt en situaties met elkaar worden vergeleken terwijl ieder lichaam weer anders is. Heel fijn voor degenen die er steun aan ondervinden, begrijp me niet verkeert! Maar voor mij werkt het niet...
Nu zijn we zo'n 2 jaar verder. Ik ben 32, mijn man 38. Nog steeds heb ik niet het gevoel terug de MMM in te willen, hoewel ik wel denk dat het er een keer van moet gaan komen als we toch nog kinderen willen. Sinds we met het zkh gestopt zijn, ben ik er nauwelijks nog mee bezig. Heerlijk vind ik dat!
Herkent iemand dit?? Ik voel me soms een beetje een 'vreemde' omdat we al zo lang bezig zijn en ik me (momenteel) niet druk maak en de MMM niet in wil, maar dus wel ooit kinderen wil... We weten ook niet hoever we, koste wat het kost, door willen gaan in de MMM. We staan ingeschreven voor adoptie en ik heb sterk het gevoel dat dat voor ons ook toereikend kan zijn qua vervulling.
Het is geen kort verhaal geworden he ;)...
Groetjes,
Biker
-x-
Ik vraag me dit af, omdat wij er zelf mee gestopt zijn... zon anderhalf jaar geleden. In het kort even mijn verhaal:
eind 2002 gestopt met de pil, nog nooit zwanger geworden.
Na ongeveer 3 jaar, wij maakten ons geen zorgen dat het niet zou lukken en ik was er nauwelijks mee bezig ('het komt wel als het komt') zijn we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Uit de tests bleek/blijkt dat ik een te laag progesteronwaarde heb.
Hiervoor heb ik zo'n 4 maanden Clomid geslikt, maar ik werd werkelijk gek van de bijwerkingen (meer dan neerslachtig, zat tegen het depressieve aan:().
Ook bleek ik een cyste op een van mijn eierstokken te hebben, die weggegaan is met medicatie. Verder was alles prima!!!
Wij vonden de hele MMM een grote opgaaf: niet meer onspannen vrijen, maar op 'commando', de vele ziekenhuisbezoeken, etc.
Ik vond het een zware tijd, die ook invloed had op onze relatie.
Uiteindelijk zijn we na 4 maanden Clomid gestopt. We hadden er geen zin meer in en wilden alles even op zijn beloop laten.
In die tijd zat ik erg veel op het forum hier, waardoor het een soort van obsessie werd (tenminste, daar leek het op). Al met al vond ik het allemaal veel te veel destijds. Ook nu lees ik soms mee op het forum bij vrouwen die in de MMM zitten en het valt me op, niet negatief bedoelt alleen kan ik er
zelf nix mee, dat er veel gespeculeerd wordt en situaties met elkaar worden vergeleken terwijl ieder lichaam weer anders is. Heel fijn voor degenen die er steun aan ondervinden, begrijp me niet verkeert! Maar voor mij werkt het niet...
Nu zijn we zo'n 2 jaar verder. Ik ben 32, mijn man 38. Nog steeds heb ik niet het gevoel terug de MMM in te willen, hoewel ik wel denk dat het er een keer van moet gaan komen als we toch nog kinderen willen. Sinds we met het zkh gestopt zijn, ben ik er nauwelijks nog mee bezig. Heerlijk vind ik dat!
Herkent iemand dit?? Ik voel me soms een beetje een 'vreemde' omdat we al zo lang bezig zijn en ik me (momenteel) niet druk maak en de MMM niet in wil, maar dus wel ooit kinderen wil... We weten ook niet hoever we, koste wat het kost, door willen gaan in de MMM. We staan ingeschreven voor adoptie en ik heb sterk het gevoel dat dat voor ons ook toereikend kan zijn qua vervulling.
Het is geen kort verhaal geworden he ;)...
Groetjes,
Biker
-x-
dinsdag 31 juli 2007 om 14:25
Hoi Biker.
Ik zelf zit nog volop in de MM en eerlijk gezegd valt het me helemaal niet zwaar. Ik heb de MM altijd als uitgestoken hand gezien bij iets wat manlief en ikzelf niet kunnen bewerstelligen. Natuurlijk is het een domper als het weer niet gelukt is, maar de kans dat je weer een stapje dichterbij bent bestaat ook. Volgens mij heb ik me nooit gespiegeld aan andere vrouwen die hetzelfde doormaken, juist omdat elk lichaam anders werkt, en juist dat ga je zien als je in de MM zit. Ik zal ook nooit zeggen tegen een andere MM-er dat het volgende maand echt raak zal zijn, want weet jij dat? Weet ik dat? Wel probeer je een ander zo goed mogelijk te steunen en je eigen ervaring te vertellen wat niet betekend dat elke MM-er die ervaring met je zal delen.
De MM is een keuze die je maakt, en die je niet moet nemen, maar mag nemen. Ook hoeverre je de MM ingaat is een keuze. Jij bent gestopt na 4 maanden Clomid. Naast Clomid zijn er genoeg andere medicijnen om je progesteron op te krikken, en waar je niet labiel van wordt. Dus jijzelf hebt de keuze gemaakt niet verder op onderzoek uit te gaan maar ermee te stoppen. Als dat voor jullie werkt is dat prima.
Ikzelf zal elke poging die me wordt aangeboden met beide handen aangrijpen. Dit ook omdat adoptie bij ons geen optie is. zelf zit ik nu voor mijn 3e IUI, en ik ben daar heel blij mee, omdat wij ook met het verplichte geneuzel zaten, waar we niet lekker bij zaten. Nu vrijen we wanneer we zin hebben en stoppen we ook nog wat in een potje voor de IUI. Man en ik zijn ook samen in het proces gegroeid, en dat helpt ook de boel te relativeren.
Wat de toekomst zal brengen weet niemand, maar we zijn er van overtuigd dat er een Minimoon zal komen. Die hoop en dat gevecht geven we nog lang niet op.
Dusse eeeh wat ik hiermee wil zeggen. Ik heb geen ervaring met het stoppen van de MM, maar wilde toch even mijn verhaaltje typen.
Succes!
Ik zelf zit nog volop in de MM en eerlijk gezegd valt het me helemaal niet zwaar. Ik heb de MM altijd als uitgestoken hand gezien bij iets wat manlief en ikzelf niet kunnen bewerstelligen. Natuurlijk is het een domper als het weer niet gelukt is, maar de kans dat je weer een stapje dichterbij bent bestaat ook. Volgens mij heb ik me nooit gespiegeld aan andere vrouwen die hetzelfde doormaken, juist omdat elk lichaam anders werkt, en juist dat ga je zien als je in de MM zit. Ik zal ook nooit zeggen tegen een andere MM-er dat het volgende maand echt raak zal zijn, want weet jij dat? Weet ik dat? Wel probeer je een ander zo goed mogelijk te steunen en je eigen ervaring te vertellen wat niet betekend dat elke MM-er die ervaring met je zal delen.
De MM is een keuze die je maakt, en die je niet moet nemen, maar mag nemen. Ook hoeverre je de MM ingaat is een keuze. Jij bent gestopt na 4 maanden Clomid. Naast Clomid zijn er genoeg andere medicijnen om je progesteron op te krikken, en waar je niet labiel van wordt. Dus jijzelf hebt de keuze gemaakt niet verder op onderzoek uit te gaan maar ermee te stoppen. Als dat voor jullie werkt is dat prima.
Ikzelf zal elke poging die me wordt aangeboden met beide handen aangrijpen. Dit ook omdat adoptie bij ons geen optie is. zelf zit ik nu voor mijn 3e IUI, en ik ben daar heel blij mee, omdat wij ook met het verplichte geneuzel zaten, waar we niet lekker bij zaten. Nu vrijen we wanneer we zin hebben en stoppen we ook nog wat in een potje voor de IUI. Man en ik zijn ook samen in het proces gegroeid, en dat helpt ook de boel te relativeren.
Wat de toekomst zal brengen weet niemand, maar we zijn er van overtuigd dat er een Minimoon zal komen. Die hoop en dat gevecht geven we nog lang niet op.
Dusse eeeh wat ik hiermee wil zeggen. Ik heb geen ervaring met het stoppen van de MM, maar wilde toch even mijn verhaaltje typen.
Succes!
woensdag 1 augustus 2007 om 10:00
Ik ben 1 van de gelukkigen die na het stoppen van de MMM toch zwanger is geworden. Ik snap je helemaal: alles staat op zijn kop, je hele leven staat in het teken van zwanger worden. Ik wist heel zeker dat ik kinderen wilde, maar niet ten koste van alles. Iedere stap moet je heel goed overwegen, want er kan veel meer dan een vrouw en haar relatie emotioneel aan zouden kunnen! Ik had gelukkig een gyn die dat heel goed begreep. Wij zijn na 2 jaar MMM gestopt. En wonder boven wonder was ik na 1 maand zwanger, gewoon, zomaar! Ik weet dat dat lang niet iedereen gegund is, maar ik wil je laten weten dat ik je begrijp, wij waren er langzaam naartoe aan het leven om dan maar zonder kind er het beste van te maken. want die MMM is een aanslag!
Sterkte met je keuzes. Zolang je er zelf achter kunt staan, zijn het de beste keuzes die je kan maken, wat de rest van de wereld ook zegt.
Sterkte met je keuzes. Zolang je er zelf achter kunt staan, zijn het de beste keuzes die je kan maken, wat de rest van de wereld ook zegt.
woensdag 1 augustus 2007 om 10:45
Hoi Trytobike,
wij zijn ook gestopt. Bijna al voordat we begonnen waren;-)
Alleen al de weg naar het ziekenhuis, terwijl we beiden niet ziek zijn, voelde niet goed. Tijdens de eerste behandeling was het heel duidelijk: dit is niet wat we willen. Helemaal onverwacht trouwens, nooit gedacht dat we zó zouden reageren. Achteraf past het goed bij ons.
Daarna kwam het rouwproces op gang.
Nu, een paar jaar later, staat de wereld op z'n kop, want zwanger...
Succes. Volg je gevoel.
wij zijn ook gestopt. Bijna al voordat we begonnen waren;-)
Alleen al de weg naar het ziekenhuis, terwijl we beiden niet ziek zijn, voelde niet goed. Tijdens de eerste behandeling was het heel duidelijk: dit is niet wat we willen. Helemaal onverwacht trouwens, nooit gedacht dat we zó zouden reageren. Achteraf past het goed bij ons.
Daarna kwam het rouwproces op gang.
Nu, een paar jaar later, staat de wereld op z'n kop, want zwanger...
Succes. Volg je gevoel.
woensdag 1 augustus 2007 om 10:52
Ik kan niet over de situatie meepraten maar wel ken ik een stel in mijn directe omgeving die dus ook in 2002 zijn gestopt met de pil. Zij hebben destijds laten onderzoeken aan wat/ wie het lag maar bij beide is niets raars gevonden. Vervolgens hebben zij zelf bewust gekozen om niet de MMM in te gaan. Hen visie is dat als het op de natuurlijke manier niet lukt dan niet. Volgens mij willen ze ook niet adopteren. Het klinkt raar maar dit stel heeft een heel volvult leven en ze hebben hun kinderloosheid volledig geaccepteerd. Ze kunnen er goed over praten en zijn echt gelukkig met elkaar.Persoonlijk weet ik niet wat ik zou doen. Ik heb vorige week mijn laatste pil genomen en ga nu proberen zwanger te worden. Als het na een jaar niet lukt ga ik zeker naar een gynaecoloog en ik zou ook zeker willen weten waar het aan ligt en waarschijnlijk ook wel dingen proberen als ki of ivf of iets dergelijks. Ik denk dat ieder mens/ stel voor zichzelf moet bepalen hoever ze kunnen en willen gaan. Nogmaals ik kan er dus niet zelf over oordelen maar wilde wel graag dit voorbeeld benoemen…
woensdag 1 augustus 2007 om 11:15
Hoi Mandy,
toen ik stopte met de pil dacht ik er ook zo over als jij. Toch maak je een hele reeks 'fasen' door totdat je uiteindelijk met die hormoonspuit in je buik prikt, om het even cru te zeggen. Er is die sterke kinderwens, maar ook de maanden dat het niet gebeurt en die je aan het denken zetten. Na een paar jaar laat je je onderzoeken en tijdens die onderzoeken gaat er ook veeeel door je hoofd. Dat alles maakt dat je tegen die tijd een andere keuze kunt maken dan je nu verwacht.
Je leven náást de kinderwens ontwikkelt zich óók. Je relatie, je werk-woonsituatie, de manier waarop je in het leven staat. Dat kan ook in een stroomversnelling komen doordat je sterke kinderwens niet vervuld wordt.
Ik ben een ander mens geworden dankzij mijn (vermeende) onvruchtbaarheid en dankzij de tijd die dat nam. En eerlijk gezegd ben ik daar heel dankbaar voor.
Eigenlijk kan ik alleen maar zeggen: heb vertrouwen in hoe het lopen gaat. Hoe zweverig het ook klinkt. Jouw vrienden zijn tevreden en happy, zonder zwanger geworden te zijn. Het kan :-) net zoals je alsnog zwanger kunt worden, hoe totaal onverwacht ook.
toen ik stopte met de pil dacht ik er ook zo over als jij. Toch maak je een hele reeks 'fasen' door totdat je uiteindelijk met die hormoonspuit in je buik prikt, om het even cru te zeggen. Er is die sterke kinderwens, maar ook de maanden dat het niet gebeurt en die je aan het denken zetten. Na een paar jaar laat je je onderzoeken en tijdens die onderzoeken gaat er ook veeeel door je hoofd. Dat alles maakt dat je tegen die tijd een andere keuze kunt maken dan je nu verwacht.
Je leven náást de kinderwens ontwikkelt zich óók. Je relatie, je werk-woonsituatie, de manier waarop je in het leven staat. Dat kan ook in een stroomversnelling komen doordat je sterke kinderwens niet vervuld wordt.
Ik ben een ander mens geworden dankzij mijn (vermeende) onvruchtbaarheid en dankzij de tijd die dat nam. En eerlijk gezegd ben ik daar heel dankbaar voor.
Eigenlijk kan ik alleen maar zeggen: heb vertrouwen in hoe het lopen gaat. Hoe zweverig het ook klinkt. Jouw vrienden zijn tevreden en happy, zonder zwanger geworden te zijn. Het kan :-) net zoals je alsnog zwanger kunt worden, hoe totaal onverwacht ook.
woensdag 1 augustus 2007 om 16:31
Hey Mooncatcher,
Je komt me nog bekend voor van een tijd geleden, zo'n jaar of 2
. Toen las ik soms al mee met jou en anderen. Ik weet dat je heel veel steun kunt hebben van andere meiden, en dat is ook heel fijn, alleen werd het voor mij te overheersend allemaal... ziekenhuis in-ziekenhuis uit... daarnaast forummen. Te veel van het goede en ik kon het helemaal niet meer van me afzetten. Heel fijn dat jij er echt steun aan hebt!!
Het is voor iedereen zo verschillend...ik vind het knap dat je nu voor de 3e IUI gaat. Voor mij waren de ziekenhuisbezoeken destijds al een grote spanningsbron en het voelde allemaal erg tegennatuurlijk.
Ik hoop echt dat je zwanger wordt. Moed houden!!! Ik heb zelf nog altijd volledig het gevoel dat het ooit lukt!!!
Succes meis!
Je komt me nog bekend voor van een tijd geleden, zo'n jaar of 2
. Toen las ik soms al mee met jou en anderen. Ik weet dat je heel veel steun kunt hebben van andere meiden, en dat is ook heel fijn, alleen werd het voor mij te overheersend allemaal... ziekenhuis in-ziekenhuis uit... daarnaast forummen. Te veel van het goede en ik kon het helemaal niet meer van me afzetten. Heel fijn dat jij er echt steun aan hebt!!Het is voor iedereen zo verschillend...ik vind het knap dat je nu voor de 3e IUI gaat. Voor mij waren de ziekenhuisbezoeken destijds al een grote spanningsbron en het voelde allemaal erg tegennatuurlijk.
Ik hoop echt dat je zwanger wordt. Moed houden!!! Ik heb zelf nog altijd volledig het gevoel dat het ooit lukt!!!
Succes meis!
woensdag 1 augustus 2007 om 16:41
Esther, geweldig!!!! :D Gefeliciteerd!!!!
Het klinkt niet zweverig wat je schrijft! Vertrouwen hebben wij nog steeds heel veel, vooral mijn man... die heeft dus echt nog nooit getwijfeld!! Ook niet nadat alle bloeduitslagen te laag waren (progesteron).
Het voelde bij ons ook zo tegennatuurlijk... erg herkenbaar!
Ik kreeg op een gegeven moment een pregnyl-injectie, hupppaaa... was zo gebeurd, zonder dat wij ons er echt bewust van waren. We zijn allebei assertief, maar die spuit zat er zomaar opeens in voor ons gevoel, het ging allemaal zo snel... Het overviel ons gewoon! En dan wordt er leuk even gezegd: 'ga maar naar huis, want je ei staat op springen'. (Met andere woorden: huppetee, aan de slag jullie ;)). Dat was het moment waarop we allebei tegelijk wisten: dit willen we niet!!! Niet op deze manier!!!
Hoe de toekomst gaat lopen weten we nog niet. Misschien dat we het nog wel met andere medicatie willen gaan proberen, maar UIU en IVF staat ons tegen. Het stuit gewoon volledig tegen onsgevoel.
Het is heel lastig, want zonder kinderen is mijn leven niet compleet.
dat denk ik nu he, want wat jij schrijft is waar: ook daar kun je uiteindelijk doorheen komen (rouwproces).
Ik vind het geweldig dat je zwanger bent!!! Heerlijk voor je!!!
Ergens weet ik dat het ons ook ooit gaat lukken!! Mijn gevoel heeft nooit anders gezegd!!
Bedankt voor je reactie!
Groetjes,
Biker
Het klinkt niet zweverig wat je schrijft! Vertrouwen hebben wij nog steeds heel veel, vooral mijn man... die heeft dus echt nog nooit getwijfeld!! Ook niet nadat alle bloeduitslagen te laag waren (progesteron).
Het voelde bij ons ook zo tegennatuurlijk... erg herkenbaar!
Ik kreeg op een gegeven moment een pregnyl-injectie, hupppaaa... was zo gebeurd, zonder dat wij ons er echt bewust van waren. We zijn allebei assertief, maar die spuit zat er zomaar opeens in voor ons gevoel, het ging allemaal zo snel... Het overviel ons gewoon! En dan wordt er leuk even gezegd: 'ga maar naar huis, want je ei staat op springen'. (Met andere woorden: huppetee, aan de slag jullie ;)). Dat was het moment waarop we allebei tegelijk wisten: dit willen we niet!!! Niet op deze manier!!!
Hoe de toekomst gaat lopen weten we nog niet. Misschien dat we het nog wel met andere medicatie willen gaan proberen, maar UIU en IVF staat ons tegen. Het stuit gewoon volledig tegen onsgevoel.
Het is heel lastig, want zonder kinderen is mijn leven niet compleet.
dat denk ik nu he, want wat jij schrijft is waar: ook daar kun je uiteindelijk doorheen komen (rouwproces).
Ik vind het geweldig dat je zwanger bent!!! Heerlijk voor je!!!
Ergens weet ik dat het ons ook ooit gaat lukken!! Mijn gevoel heeft nooit anders gezegd!!
Bedankt voor je reactie!
Groetjes,
Biker
woensdag 1 augustus 2007 om 16:47
woensdag 1 augustus 2007 om 16:50
Nog effe hoor...
Ik vind het altijd zo vroeg om na een jaar al naar de huisarts te gaan als je niet zwanger bent binnen een jaar. Dit vond ik altijd al hoor, niet omdat het bij mij nog niet gelukt is ;)... Zeker als je wat ouder bent is het helemaal niet vreemd als het niet zo snel lukt...
Mijn arts keek er niet eens van op dat wij destijds al 3 jaar bezig waren.
Komt vaak voor zei hij.
Ik vind het altijd zo vroeg om na een jaar al naar de huisarts te gaan als je niet zwanger bent binnen een jaar. Dit vond ik altijd al hoor, niet omdat het bij mij nog niet gelukt is ;)... Zeker als je wat ouder bent is het helemaal niet vreemd als het niet zo snel lukt...
Mijn arts keek er niet eens van op dat wij destijds al 3 jaar bezig waren.
Komt vaak voor zei hij.
woensdag 1 augustus 2007 om 16:55
Hey Origineel! Ik had over je reactie 'heengelezen'.
Je hebt het precies gezegd zoals het voor mij is!! Heel herkenbaar!
Mijn relatie kwam destijds onder druk te staan en mede daardoor (naast alle ziekenhuisstress) hadden we beiden zoiets van: dit is het NOOIT waard! Geweldig dat je zwanger bent geworden!!!!
Ik geloof er heilig in dat 'loslaten' erg positief door kan werken op zwanger worden!!! Heel fijn voor je!
Groetjes, Biker
woensdag 1 augustus 2007 om 17:14
Hoi,
Ik vind het hartstikke knap dat je de beslissing neemt om niet verder te gaan in de MMM, dat terwijl het vaak een laatste redmiddel is.
Je moet alleen niet vergeten dat je hier alleen maar reacties zal krijgen van mensen die of nog midden in de MMM zitten en/ of al kinderen hebben.
En nog een enkeling gelukkig nog fris en hoopt zich snel te kunnen verheugen op zo'n kleintje.
Ik denk dat de reacties die je hier krijgt van mensen die gestopt zijn met de MMM, alleen maar de positieve verhalen zijn. Die van we zijn gestopt en daarna was ik alsnog zwanger, de een wat sneller dan de ander, maar tocheen positief einde.
De mensen die gestopt zijn met hele circus en die door het hele rouwproces heen zijn geweest (en nog steeds kinderloos), zul je niet vinden op een mama pijler.
Ik hoop dat het voor jou ook snel goed gaat komen.
Succes en groetjes, Elmootje
Ik vind het hartstikke knap dat je de beslissing neemt om niet verder te gaan in de MMM, dat terwijl het vaak een laatste redmiddel is.
Je moet alleen niet vergeten dat je hier alleen maar reacties zal krijgen van mensen die of nog midden in de MMM zitten en/ of al kinderen hebben.
En nog een enkeling gelukkig nog fris en hoopt zich snel te kunnen verheugen op zo'n kleintje.
Ik denk dat de reacties die je hier krijgt van mensen die gestopt zijn met de MMM, alleen maar de positieve verhalen zijn. Die van we zijn gestopt en daarna was ik alsnog zwanger, de een wat sneller dan de ander, maar tocheen positief einde.
De mensen die gestopt zijn met hele circus en die door het hele rouwproces heen zijn geweest (en nog steeds kinderloos), zul je niet vinden op een mama pijler.
Ik hoop dat het voor jou ook snel goed gaat komen.
Succes en groetjes, Elmootje
woensdag 1 augustus 2007 om 21:04
Ik kan me je best voorstellen. Ik zit samen met mijn man nu ook in de mmm en het kan mij ook soms aanvliegen dat wij op deze manier aan een kindje "werken". Ik ben ontzettend dankbaar dat er zoveel mogelijk is, maar had het zoveel leuker gevonden als ik spontaan na een heerlijke vrijpartij zwanger zou zijn geweest.
Maar ja, het is niet anders en we gaan nu voor 100% de mmm in. Ik kan me als vrouw wel voorstellen dat je al dat gedoe aan je lijf soms spuugzat bent maar het gaat natuurlijk wel om een kindje. Dat houdt mij grotendeels wel op de been.Klinkt wel erg zwaar, ik bedoel dat ik daar vaak aan denk als ik weer voor een onderzoek moet.
Ik weet nog niet hoe ver ik zou gaan. Een collega van me heeft ivf gedaan, ik ken de procedure en dat is best heftig. Maar als je dan eindelijk zwanger bent is dat natuurlijk een ontzettend mooi moment! Collega vertelde wel dat zij na de bevalling een soort van inzinking heeft gehad en alles moest gaan verwerken. Het hakt we wel in allemaal.
Maar jullie hebben de keuze gemaakt om ermee te stoppen. Heb je nog wel de kriebels voor een kleintje, of vind je het nu wel even goed zo?
Maar ja, het is niet anders en we gaan nu voor 100% de mmm in. Ik kan me als vrouw wel voorstellen dat je al dat gedoe aan je lijf soms spuugzat bent maar het gaat natuurlijk wel om een kindje. Dat houdt mij grotendeels wel op de been.Klinkt wel erg zwaar, ik bedoel dat ik daar vaak aan denk als ik weer voor een onderzoek moet.
Ik weet nog niet hoe ver ik zou gaan. Een collega van me heeft ivf gedaan, ik ken de procedure en dat is best heftig. Maar als je dan eindelijk zwanger bent is dat natuurlijk een ontzettend mooi moment! Collega vertelde wel dat zij na de bevalling een soort van inzinking heeft gehad en alles moest gaan verwerken. Het hakt we wel in allemaal.
Maar jullie hebben de keuze gemaakt om ermee te stoppen. Heb je nog wel de kriebels voor een kleintje, of vind je het nu wel even goed zo?
woensdag 1 augustus 2007 om 22:23
Hey!
Ik ben heel blij met jullie reacties!!:)
Het is niet zo dat we definitief gestopt zijn hoor, 'alleen' staat het nu stil en weten we eigenlijk niet hoe we verder willen gaan. Maar dat laatste valt helemaal niet zwaar momenteel (we zijn er erg weinig mee bezig gelukkig).
Ik merk meer dat mijn omgeving zich afvraagt of/wat/f we nou verder voor stappen gaan ondernemen, terwijl wij er dus nauwelijks mee bezig zijn.
Ik zit er wel een beetje mee dat mijn man 38 is en uiteindelijk een oudere vader wordt, mocht het uiteindelijk allemaal toch nog lukken. Aan de andere kant heb ik me hem altijd als oudere vader voorgesteld, omdat ie eerst maar eens lekker 'uit moest razen' :P.
Ik ken geen mensen die gestopt zijn met de MMM, dus het is heel leuk en prettig om hier herkenning te vinden!!! Bedankt*;!!!
Liefs,
Biker
Ik ben heel blij met jullie reacties!!:)
Het is niet zo dat we definitief gestopt zijn hoor, 'alleen' staat het nu stil en weten we eigenlijk niet hoe we verder willen gaan. Maar dat laatste valt helemaal niet zwaar momenteel (we zijn er erg weinig mee bezig gelukkig).
Ik merk meer dat mijn omgeving zich afvraagt of/wat/f we nou verder voor stappen gaan ondernemen, terwijl wij er dus nauwelijks mee bezig zijn.
Ik zit er wel een beetje mee dat mijn man 38 is en uiteindelijk een oudere vader wordt, mocht het uiteindelijk allemaal toch nog lukken. Aan de andere kant heb ik me hem altijd als oudere vader voorgesteld, omdat ie eerst maar eens lekker 'uit moest razen' :P.
Ik ken geen mensen die gestopt zijn met de MMM, dus het is heel leuk en prettig om hier herkenning te vinden!!! Bedankt*;!!!
Liefs,
Biker
woensdag 1 augustus 2007 om 22:30
donderdag 2 augustus 2007 om 10:19
Ik heb nog eens nagedacht over de opmerking dat er alleen mensen reageren die nu happy zwanger zijn. Dat ben ik inderdaad, maar ik was daarvoor heel happy niet-zwanger. Dat is ook de reden waarom je bericht me aanspreekt. Wij hadden er vrede mee dat we geen zwangerschap zouden meemaken. Hoewel er altijd een klein pijnlijk brandhaartje overgebleven is, begrijp me goed. Het was heerlijk om niet bezig te zijn met je maandelijkse cyclus, om je lijf niet meer als 'mislukt, niet compleet' te zien. Ik knapte op, maakte me weer mooi en vóelde me weer mooi. Ik ben niet ziek, ik telde alles aan mijn lijf wat functioneerde en het deed (alles! behalve 1 ding!) en was daar dankbaar voor. Heerlijk om gezonde organen te hebben en te kunnen lopen, werken, genieten.
Dit ging niet in een week, maar duurde niet lang. Ik wil geen reclame maken voor deze keuze hoor, maar je leest gewoon nooit iets over mensen die niet het ziekenhuis ingaan. Soms lijkt het of die behandeligen de enige stap zijn die er is, maar dat is dus niet zo.
ps bij adoptie maak je inderdaad geen zwangerschap mee, maar daarvoor in de plaats wel heel veel andere dingen. Je gaat beseffen dat liefde niet afhankelijk is van de genen van je kind. Ook een zwangerschap hoeft geen garantie te zijn voor ogenblikkelijke liefde voor je kind, ook na een bevalling moeten veel moeders zich nog hechten aan de baby. Probeer niet alleen te kijken naar wat je níet meemaakt of hebt, maar naar wat je wél hebt.
Dit ging niet in een week, maar duurde niet lang. Ik wil geen reclame maken voor deze keuze hoor, maar je leest gewoon nooit iets over mensen die niet het ziekenhuis ingaan. Soms lijkt het of die behandeligen de enige stap zijn die er is, maar dat is dus niet zo.
ps bij adoptie maak je inderdaad geen zwangerschap mee, maar daarvoor in de plaats wel heel veel andere dingen. Je gaat beseffen dat liefde niet afhankelijk is van de genen van je kind. Ook een zwangerschap hoeft geen garantie te zijn voor ogenblikkelijke liefde voor je kind, ook na een bevalling moeten veel moeders zich nog hechten aan de baby. Probeer niet alleen te kijken naar wat je níet meemaakt of hebt, maar naar wat je wél hebt.
donderdag 2 augustus 2007 om 10:35
Hai Allen,
Ik heb met mijn opmerking geloof ik nogal tegen wat zere beentjes getrapt.
Mijn excuses dat was absoluut niet de bedoeling!!
Ik probeerde alleen maar duidelijk te maken dat de stellen die er voor gekozen hebben niet te beginnen / te stoppen met de MMM niet op een mama pijler zullen kijken.
Het kan behoorlijk pijn doen om te zien dat sommige in zucht zwanger zijn of weer een topic "ik ben zwanger, maar het komt niet uit" of iets dergelijks.
Inderdaad zullen de stellen die met adoptie bezig zijn, misschien weer wel hier kijken, maar al te veel wordt hier niet geschreven over adoptie.
Zelf zit ik ook midden in de MMM, vandaar dat ik de beslissing om er mee te stoppen heel knap vind, merk bij mezelf dat ik elke keer weer m'n grenzen verleg, omdat ik zo, zo, zooooo graag wil...........en adoptie zit er financieel gewoon niet in.
Gr, Elmootje.
Ik heb met mijn opmerking geloof ik nogal tegen wat zere beentjes getrapt.
Mijn excuses dat was absoluut niet de bedoeling!!
Ik probeerde alleen maar duidelijk te maken dat de stellen die er voor gekozen hebben niet te beginnen / te stoppen met de MMM niet op een mama pijler zullen kijken.
Het kan behoorlijk pijn doen om te zien dat sommige in zucht zwanger zijn of weer een topic "ik ben zwanger, maar het komt niet uit" of iets dergelijks.
Inderdaad zullen de stellen die met adoptie bezig zijn, misschien weer wel hier kijken, maar al te veel wordt hier niet geschreven over adoptie.
Zelf zit ik ook midden in de MMM, vandaar dat ik de beslissing om er mee te stoppen heel knap vind, merk bij mezelf dat ik elke keer weer m'n grenzen verleg, omdat ik zo, zo, zooooo graag wil...........en adoptie zit er financieel gewoon niet in.
Gr, Elmootje.
donderdag 2 augustus 2007 om 12:11
ook ik wil nog wel even reageren: ook ik had al een deel van het proces doorlopen om te realiseren dat ik geen kinderen zou krijgen. Adoptie is geen optie, omdat ik vind dat kinderen in hun eigen cultuur en achtergrond opgevangen horen te worden (no offence, gewoon mijn mening, ik vind ieders mening even waardevol). Dat ik nu zwanger ben geeft misschien inderdaad wel wat meer kans dat ik op dit forum kijk. Maar ik bleef wel geinteresseerd in kinderen, dus ik bleef, ondanks dat we ze zelf niet zouden krijgen, toch kijken.
Maar goed, ik heb dus niet hierop geantwoord vanuit: ik ben nu lekker zwanger. In tegendeel, het is nog steeds te onwerkelijk voor woorden dat het wel gelukt is en ik zal het pas geloven als de kleine 5 jaar is of zo
En ik gun het jullie allemaal om het ook mee te mogen maken.
Maar goed, ik heb dus niet hierop geantwoord vanuit: ik ben nu lekker zwanger. In tegendeel, het is nog steeds te onwerkelijk voor woorden dat het wel gelukt is en ik zal het pas geloven als de kleine 5 jaar is of zo
En ik gun het jullie allemaal om het ook mee te mogen maken.
maandag 6 augustus 2007 om 09:06
[quote=
quote: Elmootje reageerde
]
Zelf zit ik ook midden in de MMM, vandaar dat ik de beslissing om er mee te stoppen heel knap vind, merk bij mezelf dat ik elke keer weer m'n grenzen verleg, omdat ik zo, zo, zooooo graag wil...........en adoptie zit er financieel gewoon niet in.
Gr, Elmootje.
[/quote]
Mag ik vragen wat de reden is dat je in de MMM zit? Ik vind het juist knap dat je in de MMM zit (net andersom dus). Ik kon daar destijds echt nix mee voor mijn gevoel.
quote: Elmootje reageerde
]
Zelf zit ik ook midden in de MMM, vandaar dat ik de beslissing om er mee te stoppen heel knap vind, merk bij mezelf dat ik elke keer weer m'n grenzen verleg, omdat ik zo, zo, zooooo graag wil...........en adoptie zit er financieel gewoon niet in.
Gr, Elmootje.
[/quote]
Mag ik vragen wat de reden is dat je in de MMM zit? Ik vind het juist knap dat je in de MMM zit (net andersom dus
). Ik kon daar destijds echt nix mee voor mijn gevoel.
maandag 6 augustus 2007 om 09:24
Hoi,
Zo zie je maar weer, hoe je het geheel beleefd. En als een ander dan precies de tegenover gestelde richting op gaat dan dat jouw beslissing is gevallen kan je daar alleen maar bewondering voor hebben. Dit omdat je weet hoe zwaar jou beslissingen al zijn geweest.:)
De reden dat wij in de MMM zitten is het feit dat manlief verminderd vruchtbaar is en ikzelf geen eisprong heb.
Technisch gezien is afgelopen vrijdag de eerste ICSI poging afgerond, helaas met een negatief resultaat (bestond uit 1 terugplaatsing van een verse embryo en 3 terugplaatsingen van embryo's uit de vriezer).
Ook ik heb verschrikkelijk veel bijwerkingen van alle hormonen die ik tot nu toe gebruikt heb en ben regelmatig in staat om het bijltje er bij neer te gooien......:(.
En toch begin ik er elke keer weer aan.
Groetjes, Elmootje.
Zo zie je maar weer, hoe je het geheel beleefd. En als een ander dan precies de tegenover gestelde richting op gaat dan dat jouw beslissing is gevallen kan je daar alleen maar bewondering voor hebben. Dit omdat je weet hoe zwaar jou beslissingen al zijn geweest.:)
De reden dat wij in de MMM zitten is het feit dat manlief verminderd vruchtbaar is en ikzelf geen eisprong heb.
Technisch gezien is afgelopen vrijdag de eerste ICSI poging afgerond, helaas met een negatief resultaat (bestond uit 1 terugplaatsing van een verse embryo en 3 terugplaatsingen van embryo's uit de vriezer).
Ook ik heb verschrikkelijk veel bijwerkingen van alle hormonen die ik tot nu toe gebruikt heb en ben regelmatig in staat om het bijltje er bij neer te gooien......:(.
En toch begin ik er elke keer weer aan.
Groetjes, Elmootje.
maandag 6 augustus 2007 om 13:15
Zo, klinkt heftig hoor!! Voor mij dan he... ik weet niet hoe jij het zelf beleeft natuurlijk. Wat jammer dat het resultaat negatief is!! Ik duim voor je dat het een keertje gaat lukken!!
Wat heb je voor bijwerkingen? Ik was zo neerslachtig en helemaal volkomen compleet 100% labiel (kon niet erger ;))... janken-lachen binnen 1 minuut tegelijk, depri, onzeker, zenuwachtig... echt helemaal mezelf niet!
Groetjes, Biker
Wat heb je voor bijwerkingen? Ik was zo neerslachtig en helemaal volkomen compleet 100% labiel (kon niet erger ;))... janken-lachen binnen 1 minuut tegelijk, depri, onzeker, zenuwachtig... echt helemaal mezelf niet!
Groetjes, Biker
vrijdag 10 augustus 2007 om 08:49
Hoihoi,
Het heeft even geduurd, moest even wennen aan dit forum, heb het verder ook behoorlijk druk gehad. Had ook wel even afleiding nodig na de laatste teleurstelling.
Ik heb vooral last van alle mogelijke fysieke klachten ten gevolge van het gebruik van de verschillende hormonen.
Ben dan veel misselijk, heb veel hoofpijn, vaak buikpijn. Tja, verder inderdaad ook last van stemmingswisselingen, maar of die nu van de hormonen komen?? Heb er normaal ook al veel last van, zal den wel versterkt worden door de hormonen![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Ben vaak ook chagerijnig, maar dat komt door alle spanning die er weer bij komt kijken. En ja ook zenuwachtig en onzeker, want lukt het nu wel of toch weeeeeer niet!
Maar houd mijzelf elke keer weer voor, dat het allemaal overgaat en dat het voor een goed doel, en dat het uiteindelijk goed moet komen!!!
Groetjes, Elmootje.
Het heeft even geduurd, moest even wennen aan dit forum, heb het verder ook behoorlijk druk gehad. Had ook wel even afleiding nodig na de laatste teleurstelling.
Ik heb vooral last van alle mogelijke fysieke klachten ten gevolge van het gebruik van de verschillende hormonen.
Ben dan veel misselijk, heb veel hoofpijn, vaak buikpijn. Tja, verder inderdaad ook last van stemmingswisselingen, maar of die nu van de hormonen komen?? Heb er normaal ook al veel last van, zal den wel versterkt worden door de hormonen
Ben vaak ook chagerijnig, maar dat komt door alle spanning die er weer bij komt kijken. En ja ook zenuwachtig en onzeker, want lukt het nu wel of toch weeeeeer niet!
Maar houd mijzelf elke keer weer voor, dat het allemaal overgaat en dat het voor een goed doel, en dat het uiteindelijk goed moet komen!!!
Groetjes, Elmootje.
