Kinderen
alle pijlers
Zo verdrietig na mijn miskraam
zondag 22 juni 2008 om 14:48
Hallo,
Drie weken geleden kreeg ik (33) tijdens mijn eerste termijnecho te horen dat mijn kind met 6 weken was gestopt met groeien. Mijn lichaam was wel gewoon zwanger gebleven, inclusief allerlei verschijnselen zoals grote borsten, misselijkheid, een vergrote baarmoeder en een vruchtzakje van 12 weken, maar er was geen hartslagje en het was dus mis....
Ik heb inmiddels de miskraam achter de rug in het ziekenhuis. De artsen hebben me verzekerd dat ik weer gewoon zwanger kan worden en ik domweg pech heb gehad. Wat mij is overkomen schijnt bij 1 op de 4 vrouwen voor te komen en volgende maand mogen we het weer proberen.
Ik probeer echt hoopvol te zijn en me te richten op de toekomst, maar ik ben eigenlijk ook zo ontzettend verdrietig! Ik mis het heel erg om zwanger te zijn, voel me 'leeg' en ben een beetje bang geworden voor alles wat er weer kan gaan gebeuren. Mijn zwangerschap was heel erg welkom, we waren er dolblij mee. En ineens is alles anders, huil ik veel en kan ik voor mijn gevoel nergens heen met deze emoties, al steunt mijn vriend me wel waar hij kan.
Ik vind het heel erg dat ik weer helemaal opnieuw moet beginnen, en mijn leven -dat er al weken zo anders uit zou gaan zien- ineens weer bij het oude is ofzo
Wie heeft hier ervaring mee en kan me tips geven over hoe ik hier mee om kan gaan? Oh en als hier al een topic over is wil ik me daar ook wel aansluiten, maar ik kon het niet vinden.
Groetjes, Moosh
Drie weken geleden kreeg ik (33) tijdens mijn eerste termijnecho te horen dat mijn kind met 6 weken was gestopt met groeien. Mijn lichaam was wel gewoon zwanger gebleven, inclusief allerlei verschijnselen zoals grote borsten, misselijkheid, een vergrote baarmoeder en een vruchtzakje van 12 weken, maar er was geen hartslagje en het was dus mis....
Ik heb inmiddels de miskraam achter de rug in het ziekenhuis. De artsen hebben me verzekerd dat ik weer gewoon zwanger kan worden en ik domweg pech heb gehad. Wat mij is overkomen schijnt bij 1 op de 4 vrouwen voor te komen en volgende maand mogen we het weer proberen.
Ik probeer echt hoopvol te zijn en me te richten op de toekomst, maar ik ben eigenlijk ook zo ontzettend verdrietig! Ik mis het heel erg om zwanger te zijn, voel me 'leeg' en ben een beetje bang geworden voor alles wat er weer kan gaan gebeuren. Mijn zwangerschap was heel erg welkom, we waren er dolblij mee. En ineens is alles anders, huil ik veel en kan ik voor mijn gevoel nergens heen met deze emoties, al steunt mijn vriend me wel waar hij kan.
Ik vind het heel erg dat ik weer helemaal opnieuw moet beginnen, en mijn leven -dat er al weken zo anders uit zou gaan zien- ineens weer bij het oude is ofzo
Wie heeft hier ervaring mee en kan me tips geven over hoe ik hier mee om kan gaan? Oh en als hier al een topic over is wil ik me daar ook wel aansluiten, maar ik kon het niet vinden.
Groetjes, Moosh
zondag 22 juni 2008 om 15:06
Hoi Moosh, ik weet hoe verdrietig het is. Heb het zelf 2 keer meegemaakt. En alle gevoelens die je beschrijft zijn ook zo ontzettende herkenbaar. Misschien heb je er wat aan ons bij ons topic: Een wondertje in 2009 te komen schrijven? Bijna alle meiden hebben het één of meerdere keren meegemaakt. In ieder geval wens ik je heel veel sterkte en hoop ik dat de statistieken volgende keer aan jouw kant staan.
zondag 22 juni 2008 om 15:18
Als er zoiets verdrietigs gebeurt, dan is het heel begrijpelijk dat je helemaal van slag bent. Daar ben je toch mens voor, je bent niet van steen. Ik kan me goed voorstellen dat je je leeg voelt, dat kost weer even tijd. Mocht je weer zwanger worden (en dat hoop ik heel erg voor je!), tja, dan is het misschien moeilijker om weer zo ongebreideld blij te zijn als de eerste keer. Misschien een klein ideetje voor je; Dat je 'gewoon' zomaar zwanger bent geworden, zonder kunstgrepen (neem ik nu even gemakshalve aan) dat is toch al prachtig? Veel mensen moeten eerst veel teleurstellingen verwerken voor ze een keer zwanger raken en ook nog hun baby mogen vasthouden.
Misschien zijn het ook nog je hormonen die door je lijf gaan. Al met al; en dikke knuffel en doe het rustig aan....de zon gaat ook voor jou weer schijnen hoor!
Misschien zijn het ook nog je hormonen die door je lijf gaan. Al met al; en dikke knuffel en doe het rustig aan....de zon gaat ook voor jou weer schijnen hoor!
zondag 22 juni 2008 om 15:33
Tja, ik ben geloof ik te nuchter voor dit gedeelte, maar ik heb na mijn miskraam (inmiddels bijna 11 jaar geleden) geen problemen gehad. Het overgrote deel van de miskramen ontstaat doordat het embryo ernstig misvormd is. De natuur regelt dat dus heel goed.
Dat je verdrietig bent is niet zo gek, maar misschien kan het je helpen om je te realiseren dat je niet zwanger was van een 'gezond' kind, maar van een ernstig aangedaan embryo.
Dat je verdrietig bent is niet zo gek, maar misschien kan het je helpen om je te realiseren dat je niet zwanger was van een 'gezond' kind, maar van een ernstig aangedaan embryo.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 22 juni 2008 om 15:35
wow wat veel reacties al in zo'n korte tijd!
dank jullie wel voor alle lieve woorden. Ik forum eigenlijk nooit dus ik weet nog niet precies hoe alles werkt. sorry dus vast als ik nog wat klunzig ben dus!
Maar even een korte reactie:
@ vicky: ja ik was spontaan zwanger nadat we het op een vruchbare dag hadden gedaan, na eerst ongeveer een half jaar proberen op de 'verkeerde' momenten. we stonden er heel onbevangen in eigenlijk. en ja ik ben ook blij dat ik zwanger kan worden en het kindje op de goede plek zat enzo, maar het is dus wel mis gegaan. en door dat laatste ben ik toch bang geworden en kan ik nu niet echt opgelucht zijn over het feit dat ik zwanger was (die opluchting had ik wel toen ik mijn eerste testje deed) . maar idd: het duurt bij mensen langer dan ik misschien en veel verdriet blijft binenskamers denk ik.
en van dat zonnetje: ja dat hoop ik echt!
@ aruba. ik heb je topic bekeken, ziet er gezellig uit.ik wacht heel even maar misschien ga ik idd meeschrijven, thanks!
@extrahalo: het was precies zo dat ik dacht dat het mijn eigen schuld was. ik heb wel 100 keer 'sorry' gezegd toen ik hoorde dat het niet goed was, echt heel gek achteraf. ik neem het mijzelf wel kwalijk, terwijl de artsen ook hebben gezegd dat het niets met mij te maken had maar waarschijnlijk een chromosonen-afwijking ofzo iets, en dat mijn lichaam dat dus zelf heeft gestopt. maar het gaat mijn hood niet uit ofzo, dat het dus niet 'gelukt' is. en dat laatste houd ik mezelf ook voor: dat het misschien maar 'beter' is omdat het kindje dus niet goed was. maarja, over dooddoeners gesproken....
het komt er op neer dat ik ontzettend geschrokken ben. eerst van alle blijdschap en vreugde, ik wist niet dat ik zo graag moeder wilde worden dus stond echt te kijken van dat ik meteen heek rustig en gelukkig was, vanaf dag 1. en daarna geschorkken van al het verdriet dat loskwam en nu ergens heen moet. zwanger (willen) worden is echt heel heftig, het maakt allemaal grote emoties los. en daar zit ik nu dus mee ofzo. het voelt heel erg aan als lege handen.
dank jullie wel voor alle lieve woorden. Ik forum eigenlijk nooit dus ik weet nog niet precies hoe alles werkt. sorry dus vast als ik nog wat klunzig ben dus!
Maar even een korte reactie:
@ vicky: ja ik was spontaan zwanger nadat we het op een vruchbare dag hadden gedaan, na eerst ongeveer een half jaar proberen op de 'verkeerde' momenten. we stonden er heel onbevangen in eigenlijk. en ja ik ben ook blij dat ik zwanger kan worden en het kindje op de goede plek zat enzo, maar het is dus wel mis gegaan. en door dat laatste ben ik toch bang geworden en kan ik nu niet echt opgelucht zijn over het feit dat ik zwanger was (die opluchting had ik wel toen ik mijn eerste testje deed) . maar idd: het duurt bij mensen langer dan ik misschien en veel verdriet blijft binenskamers denk ik.
en van dat zonnetje: ja dat hoop ik echt!
@ aruba. ik heb je topic bekeken, ziet er gezellig uit.ik wacht heel even maar misschien ga ik idd meeschrijven, thanks!
@extrahalo: het was precies zo dat ik dacht dat het mijn eigen schuld was. ik heb wel 100 keer 'sorry' gezegd toen ik hoorde dat het niet goed was, echt heel gek achteraf. ik neem het mijzelf wel kwalijk, terwijl de artsen ook hebben gezegd dat het niets met mij te maken had maar waarschijnlijk een chromosonen-afwijking ofzo iets, en dat mijn lichaam dat dus zelf heeft gestopt. maar het gaat mijn hood niet uit ofzo, dat het dus niet 'gelukt' is. en dat laatste houd ik mezelf ook voor: dat het misschien maar 'beter' is omdat het kindje dus niet goed was. maarja, over dooddoeners gesproken....
het komt er op neer dat ik ontzettend geschrokken ben. eerst van alle blijdschap en vreugde, ik wist niet dat ik zo graag moeder wilde worden dus stond echt te kijken van dat ik meteen heek rustig en gelukkig was, vanaf dag 1. en daarna geschorkken van al het verdriet dat loskwam en nu ergens heen moet. zwanger (willen) worden is echt heel heftig, het maakt allemaal grote emoties los. en daar zit ik nu dus mee ofzo. het voelt heel erg aan als lege handen.
zondag 22 juni 2008 om 16:35
Heb het ook meegemaakt maar had toen al twee kinderen. Het is emotioneel inderdaad heel heftig. Had ook het gevoel dat het aan mij lag: te veel gewerkt, te zwaar getild etc. etc.
En dit blijft gewoon altijd bij je maar het krijgt gaandeweg een plekje in je hart. De volgende keer dat je zwanger bent, ben je niet meer zo onbevangen als de eerste keer. Ondanks dat alles, krijg je er waarschijnlijk vrede mee als je over een tijdje (ik werd 4 maanden na de miskraam weer zwanger) een mooi, lief babietje in je armen houdt. Dan weet je: als je geen miskraam had gehad, was dat kindje dat je nu in je armen houdt, er niet geweest (want ander ei/zaadje op ander moment). Dan weet je: het is goed, het moest zo zijn...
Misschien dat het voor iedereen anders werkt, maar zo heb ik het ervaren. Heel veel sterkte voor jou en je man de aankomende tijd en ik wens je voor in de toekomst een gezond, lief kindje toe!
En dit blijft gewoon altijd bij je maar het krijgt gaandeweg een plekje in je hart. De volgende keer dat je zwanger bent, ben je niet meer zo onbevangen als de eerste keer. Ondanks dat alles, krijg je er waarschijnlijk vrede mee als je over een tijdje (ik werd 4 maanden na de miskraam weer zwanger) een mooi, lief babietje in je armen houdt. Dan weet je: als je geen miskraam had gehad, was dat kindje dat je nu in je armen houdt, er niet geweest (want ander ei/zaadje op ander moment). Dan weet je: het is goed, het moest zo zijn...
Misschien dat het voor iedereen anders werkt, maar zo heb ik het ervaren. Heel veel sterkte voor jou en je man de aankomende tijd en ik wens je voor in de toekomst een gezond, lief kindje toe!
zondag 22 juni 2008 om 17:02
Ik heb zelf twee keer een miskraam gehad in een jaar tijd (beide keren vlak voor mijn vakantie in dezelfde periode), en beide keren heb ik een curettage acher de rug. De laatste is nu drie weken geleden, net als bij jou dus.
Ik denk dat iedereen er anders mee omgaat. Ik voel me nu natuurlijk verdrietig, het is nog maar zo kort geleden. Maar het klinkt misschien gek: het beheerst niet mijn leven. Naast de miskraam heb ik ook nog zat leuke dingen in mijn leven. Zo ben ik net terug van vakantie en staan er nog een aantal leuke festivals en uitjes op de stoep. Ik geniet van wijntjes en allerlei eten wat zwangeren niet mogen hebben...
MAAR... Ik merk zelf dat ik vooral moeite heb met andere zwangeren. Niet dat ik ze iets misgun, maar ik wil het gewoon zelf ook zo graag! Erbij horen, lekker meekletsen, shoppen voor de baby en dromen over de nabije toekomst. Het geeft je soms best een steek als je ziet dat anderen wel helemaal heppie-de-peppie zwanger zijn, en jij niet. Op die momenten is het heel moeilijk.
Geloof me, het wordt minder. Maar wat Charlotte ook zegt: je volgende zwangerschap zal door de 'erfenis' heel wat minder onbevangen zijn. De echo's zijn niet leuk om naar uit te kijken, maar juist eng en heel spannend. Je durft niet meer te ver vooruit te denken, want stel dat het weer misgaat. Enz.
Toch blijf ik positief. Het moet vast een keer goed komen.
Een hele dikke knuffel.
Ik denk dat iedereen er anders mee omgaat. Ik voel me nu natuurlijk verdrietig, het is nog maar zo kort geleden. Maar het klinkt misschien gek: het beheerst niet mijn leven. Naast de miskraam heb ik ook nog zat leuke dingen in mijn leven. Zo ben ik net terug van vakantie en staan er nog een aantal leuke festivals en uitjes op de stoep. Ik geniet van wijntjes en allerlei eten wat zwangeren niet mogen hebben...
MAAR... Ik merk zelf dat ik vooral moeite heb met andere zwangeren. Niet dat ik ze iets misgun, maar ik wil het gewoon zelf ook zo graag! Erbij horen, lekker meekletsen, shoppen voor de baby en dromen over de nabije toekomst. Het geeft je soms best een steek als je ziet dat anderen wel helemaal heppie-de-peppie zwanger zijn, en jij niet. Op die momenten is het heel moeilijk.
Geloof me, het wordt minder. Maar wat Charlotte ook zegt: je volgende zwangerschap zal door de 'erfenis' heel wat minder onbevangen zijn. De echo's zijn niet leuk om naar uit te kijken, maar juist eng en heel spannend. Je durft niet meer te ver vooruit te denken, want stel dat het weer misgaat. Enz.
Toch blijf ik positief. Het moet vast een keer goed komen.
Een hele dikke knuffel.
anoniem_19488 wijzigde dit bericht op 22-06-2008 17:03
Reden: Foutje...
Reden: Foutje...
% gewijzigd
zondag 22 juni 2008 om 17:23
Ik wou niet belerend doen ofzo, het is inderdaad een dooddoener, maar ik erken het verdriet van TO, en ik wil haar helemaal niet in een hoekje drukken van 'kom op en er zijn ergere dingen'. Toch zijn sommige cliche's gewoon waar, je moet er alleen klaar voor zijn met je gevoel als het jou overkomt. En dat vergeten sommige mensen weleens. Die zeggen dan zo'n dooddoener/cliche en vinden dan dat ze iemand daarmee helpen. Maar als je verdriet hebt, dan gaat dat niet weg door je te realiseren dat er 'ergere dingen zijn' en 'dat het leven doorgaat'. Je maakt iets nieuws mee, wat nieuwe gevoelens/verdriet geeft, en daarmee moet je leren omgaan.
Net zoiets als toen ik al heel lang vrijgezel was en best erg verlangde naar een relatie. Toen zei een vriendin tegen mij (zelf gezegend met een leuke man): Joh, een relatie is ook niet alles'. Nou ik dacht dat ik bijna uit mijn vel knapte (maar dat verborg ik wel goed gelukkig). Hoe kon ze nou zoiets zeggen! Nu heb ik zelf een relatie, heel happy enzo, maar nu denk ik ook weleens; een relatie is ook niet alles. Even geheel off topic, maar ik bedoel maar....Als je het zelf niet hebt meegemaakt, dan weet je niet hoe het voelt.
Net zoiets als toen ik al heel lang vrijgezel was en best erg verlangde naar een relatie. Toen zei een vriendin tegen mij (zelf gezegend met een leuke man): Joh, een relatie is ook niet alles'. Nou ik dacht dat ik bijna uit mijn vel knapte (maar dat verborg ik wel goed gelukkig). Hoe kon ze nou zoiets zeggen! Nu heb ik zelf een relatie, heel happy enzo, maar nu denk ik ook weleens; een relatie is ook niet alles. Even geheel off topic, maar ik bedoel maar....Als je het zelf niet hebt meegemaakt, dan weet je niet hoe het voelt.
zondag 22 juni 2008 om 17:26
ring en charlotte, dank jullie wel voor jullie woorden.
@charlotte: toen ik jou woorden las dacht ik ja, het gaat inderdaad om mijn babietje dat ik ooit wil vasthouden. ik geloof wel dat de dingen zo moeten ''zijn'' en daar hou ik me ook aan vast, maar het verdriet is tegelijkertijd ook heel sterk, nouja dat weet je zelf.
@ring1981: ik ben blij dat je dat zegt van die andere leuke dingen. ik heb inderdaad weer wijn gedronken omdat ik dacht ja dat kan dus weer, en ik ga volgende week op vakantie met mijn vriend, daar kijk ik naar uit. ik probeer me ook echt te focussen op de leuke kanten, maar soms op een dag als vandaag moet ik ineens gewoon zó hard huilen en mis ik het zo. precies wat je zegt: andere vrouwen die wel zwanger zijn doen wel een beetje pijn. ik gun het iedereen hoor en zeker mijn vriendinnen, maar ik had zelf ook zo graag met een trotse dikke(re) buik willen zitten nu.
jij ook veel succes gewenst met een nieuwe zwangerschap. ik vind het makkelijker om tegen iemand anders te zeggen dat het vast wel goed komt dan tegen mezelf.
@charlotte: toen ik jou woorden las dacht ik ja, het gaat inderdaad om mijn babietje dat ik ooit wil vasthouden. ik geloof wel dat de dingen zo moeten ''zijn'' en daar hou ik me ook aan vast, maar het verdriet is tegelijkertijd ook heel sterk, nouja dat weet je zelf.
@ring1981: ik ben blij dat je dat zegt van die andere leuke dingen. ik heb inderdaad weer wijn gedronken omdat ik dacht ja dat kan dus weer, en ik ga volgende week op vakantie met mijn vriend, daar kijk ik naar uit. ik probeer me ook echt te focussen op de leuke kanten, maar soms op een dag als vandaag moet ik ineens gewoon zó hard huilen en mis ik het zo. precies wat je zegt: andere vrouwen die wel zwanger zijn doen wel een beetje pijn. ik gun het iedereen hoor en zeker mijn vriendinnen, maar ik had zelf ook zo graag met een trotse dikke(re) buik willen zitten nu.
jij ook veel succes gewenst met een nieuwe zwangerschap. ik vind het makkelijker om tegen iemand anders te zeggen dat het vast wel goed komt dan tegen mezelf.
zondag 22 juni 2008 om 17:34
Moosh,
Het is bij mij al heel wat jaar geleden, maar kan me het verdriet nog zo goed herinneren...
Hier ook een missed abortion.. vruchtje was met 8 weken gestopt met groeien en dat zagen we op de eerste echo bij 13 weken. Ik was al begonnen met vloeien. Ik heb er erg lang heel veel verdriet van gehad en er ook last van gehad toen ik zwanger raakte van mijn dochter. Bij de eerste echo heb ik alleen maar gehuil de hele tijd. Nu is ze 3 en gezond en alles is goed, maar ik denk nog steeds wel aan dat grote verdriet van toen. Heel veel sterkte en hoop dat een volgende zwangerschap helemaal goed zal gaan.
Liefs,
Inad
Het is bij mij al heel wat jaar geleden, maar kan me het verdriet nog zo goed herinneren...
Hier ook een missed abortion.. vruchtje was met 8 weken gestopt met groeien en dat zagen we op de eerste echo bij 13 weken. Ik was al begonnen met vloeien. Ik heb er erg lang heel veel verdriet van gehad en er ook last van gehad toen ik zwanger raakte van mijn dochter. Bij de eerste echo heb ik alleen maar gehuil de hele tijd. Nu is ze 3 en gezond en alles is goed, maar ik denk nog steeds wel aan dat grote verdriet van toen. Heel veel sterkte en hoop dat een volgende zwangerschap helemaal goed zal gaan.
Liefs,
Inad
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
zondag 22 juni 2008 om 18:31
dank je wel inad.
het was inderdaad een missed abortion. fijn om te lezen dat je daarna een kindje hebt gekregen. nu dit met mij is gebeurd druppelen er wel wat verhalen binnen van mensen om me heen bij wie dit ook ooit gebeurd is. dat maakt mijn situatie iets 'normaler' maar aan de andere kant denk ik: dit is helemaal niet normaal, ik had gewoon zwanger willen zijn en blijven, dat is 'normaal'. nouja, je snapt me denk ik wel. ik heb het gewoon niet voor het zeggen wat dit betreft.
wat jij schrijft dat je moest huilen bij de tweede echo lijkt me heel moeilijk maar kan ik me voorstellen. dat je die twee zwangerschappen toch aan elkaar koppelt. ik denk ook dat ik het moeilijk vind om niet in paniek te raken straks, maar hoop wel ook te kunnen genieten als het weer zover mag komen
het was inderdaad een missed abortion. fijn om te lezen dat je daarna een kindje hebt gekregen. nu dit met mij is gebeurd druppelen er wel wat verhalen binnen van mensen om me heen bij wie dit ook ooit gebeurd is. dat maakt mijn situatie iets 'normaler' maar aan de andere kant denk ik: dit is helemaal niet normaal, ik had gewoon zwanger willen zijn en blijven, dat is 'normaal'. nouja, je snapt me denk ik wel. ik heb het gewoon niet voor het zeggen wat dit betreft.
wat jij schrijft dat je moest huilen bij de tweede echo lijkt me heel moeilijk maar kan ik me voorstellen. dat je die twee zwangerschappen toch aan elkaar koppelt. ik denk ook dat ik het moeilijk vind om niet in paniek te raken straks, maar hoop wel ook te kunnen genieten als het weer zover mag komen
zondag 22 juni 2008 om 18:40
Ik heb in 2006 bij de 1e termijnecho te horen gekregen dat het hartje met 8 weken gestopt was met kloppen. De miskraam kwam alleen niet op gang dus ik ben uiteindelijk gecurreteerd. Ik heb 2 dagen lang gehuild om het verlies van wat mijn 2e kindje had moeten worden en daarna kon ik er wel mee omgaan. Sta jezelf ook toe om verdriet te hebben. Je voelt vanzelf wel wanneer dat verdriet weer weg is. Meer advies heb ik eigenlijk niet voor je.
maandag 23 juni 2008 om 09:26
hey moosh
Allereerst een dikke knuffel voor de nare gevoelens....
Ik heb in anderhalf jaar tijd 3 miskramen gehad en weet dus wel wat een verdriet een miskraam je kan meegeven.
Je posting herken ik zo vreselijk erg, dat verdriet, gemis en gewoon het zwanger willen ZIJN.
Vaak ga je terugdenken in de zin van;
Nu zou ik 3 mnd geweest zijn....
Nu zou ik uitgerekend zijn.....
Ik kan je alleen maar zeggen dat het echt wel goedkomt.
Eerst het afwachten op een nieuwe zwangerschap, dat is spannend.
Dan wachten op een goede echo, dat is nog veel spannender!
Er komen zo ontzettend veel emoties los, dat is gewoon te bizar voor woorden.
Hoewel, als je rationeel nadenkt, weet dat er iets heel erg mis was met jouw vruchtje.
Tja dat is makkelijk gezegd want je wilt gewoon zwanger zijn.
Ik zal je mijn verhaal besparen maar wil alleen zeggen dat je echt moet proberen het een beetje 'los' te laten, ik wéét echt wel hoe moeilijk dat is hoor.
Maar het zal je leven gaan beheersen en dan wordt zwanger zijn het minst leuke wat er is.
Als ik terugkijk op mijn miskramen en het verdriet/teleurstelling ben ik erin doorgedraaid.
Verdrietig zijn en het verwerken is het beste, maar een weg vinden in je verdriet het nog beter.
idd als je erover gaat praten hoor je iedereen ineens zeggen dat ze een miskraam hebben gehad.
En het is natuurlijk wel erg fijn om te horen dat vrijwel iedereen (hoe lang het vaak ook duurt) uiteindelijk een kindje in de armen krijgt! (ook ik!!)
Veel sterkte en sluit je idd aan bij het andere topic!
De ervaringen zijn meestal super en de reacties van andere meiden ook.
Allereerst een dikke knuffel voor de nare gevoelens....
Ik heb in anderhalf jaar tijd 3 miskramen gehad en weet dus wel wat een verdriet een miskraam je kan meegeven.
Je posting herken ik zo vreselijk erg, dat verdriet, gemis en gewoon het zwanger willen ZIJN.
Vaak ga je terugdenken in de zin van;
Nu zou ik 3 mnd geweest zijn....
Nu zou ik uitgerekend zijn.....
Ik kan je alleen maar zeggen dat het echt wel goedkomt.
Eerst het afwachten op een nieuwe zwangerschap, dat is spannend.
Dan wachten op een goede echo, dat is nog veel spannender!
Er komen zo ontzettend veel emoties los, dat is gewoon te bizar voor woorden.
Hoewel, als je rationeel nadenkt, weet dat er iets heel erg mis was met jouw vruchtje.
Tja dat is makkelijk gezegd want je wilt gewoon zwanger zijn.
Ik zal je mijn verhaal besparen maar wil alleen zeggen dat je echt moet proberen het een beetje 'los' te laten, ik wéét echt wel hoe moeilijk dat is hoor.
Maar het zal je leven gaan beheersen en dan wordt zwanger zijn het minst leuke wat er is.
Als ik terugkijk op mijn miskramen en het verdriet/teleurstelling ben ik erin doorgedraaid.
Verdrietig zijn en het verwerken is het beste, maar een weg vinden in je verdriet het nog beter.
idd als je erover gaat praten hoor je iedereen ineens zeggen dat ze een miskraam hebben gehad.
En het is natuurlijk wel erg fijn om te horen dat vrijwel iedereen (hoe lang het vaak ook duurt) uiteindelijk een kindje in de armen krijgt! (ook ik!!)
Veel sterkte en sluit je idd aan bij het andere topic!
De ervaringen zijn meestal super en de reacties van andere meiden ook.
maandag 23 juni 2008 om 10:21
Ik heb ook een missed abortion gehad, werd met 12 weken gecurreteerd. Het is niet dat ik heel verdrietig ben om de miskraam, zoals er al gezegd werd, het vruchtje was niet levensvatbaar. Maar meer omdat mijn vriend niet nog een kindje erbij wilt! Terwijl hij net voor de echo had gezegd dat hij heel blij was met onze vierde! (het was een grote verrassing dat ik zwanger was, mijn jongste was op dat moment ong. 7 maanden!)
Dat er geen kindje meer komt na die miskraam is het moeilijkste wat me is overkomen. Helemaal omdat er twee buurvrouwen tegerlijkertijd zwanger waren. Ik zwelgde echt in zelfmedelijden (want hun gun ik het echt heel erg), vond me erg zielig.
Nu de uitgerekende datum verstreken is, de buurkindjes geboren zijn, kan ik meer ademhalen. Maar het blijft bij mij onder de huid zitten, zeg maar.
Ik hoop dat jullie heel snel weer zwanger worden en dat er straks een heel lief baby'tje in je armen mag liggen!
Dat er geen kindje meer komt na die miskraam is het moeilijkste wat me is overkomen. Helemaal omdat er twee buurvrouwen tegerlijkertijd zwanger waren. Ik zwelgde echt in zelfmedelijden (want hun gun ik het echt heel erg), vond me erg zielig.
Nu de uitgerekende datum verstreken is, de buurkindjes geboren zijn, kan ik meer ademhalen. Maar het blijft bij mij onder de huid zitten, zeg maar.
Ik hoop dat jullie heel snel weer zwanger worden en dat er straks een heel lief baby'tje in je armen mag liggen!
maandag 23 juni 2008 om 10:24
Ook ik heb helaas ervaring hiermee. Ik heb in een jaar tijd twee miskramen gekregen (1x bij 8 weken, 1 x bij 11 weken), maar daarna wel een prachtige dochter die nu ondertussen alweer 3 jaar is! Ik had al twee kindjes voor de miskramen, dus wat dat betreft ligt het bij mij wel anders.
Ik weet nog hoe verschrikkelijk verdrietig ik was toen het mis ging en weer misging de tweede keer. Ik bleef ook eventjes in het verdriet 'hangen' en denken; nu zou ik zolang zwanger zijn geweest enzovoort.
Maar nuchter bekeken: dit komt gewoon ontzettend vaak voor!! Het hoort bij de natuur; er is iets niet goed geweest met het vruchtje en daarom heb je een miskraam gekregen. En het zegt absoluut helemaal niets over je kansen om weer zwanger te worden en kindjes te krijgen. Het zegt alleen maar iets over het vruchtje wat je lichaam heeft afgestoten.
Het is heel gewoon dat je nu verdrietig bent, maar, zoals anderen ook al zeggen, probeer er wel nuchter over te blijven denken. Over een tijdje ben je weer zwanger, dat zul je zien! En al zal dat niet helemaal onbevangen meer zijn (bij mij bleven de eerste 12 weken toch wel heel spannend, bij elke echo ben je weer blij dat het goed zit), ik denk dat je na de eerste periode van je zwangerschap toch meer zult kunnen ontspannen en zult genieten van je zwangerschap!
Ik hoop en duim voor je dat je het verdriet achter je kunt laten en snel weer zwanger zult zijn!
Sterkte, meid!
Ik weet nog hoe verschrikkelijk verdrietig ik was toen het mis ging en weer misging de tweede keer. Ik bleef ook eventjes in het verdriet 'hangen' en denken; nu zou ik zolang zwanger zijn geweest enzovoort.
Maar nuchter bekeken: dit komt gewoon ontzettend vaak voor!! Het hoort bij de natuur; er is iets niet goed geweest met het vruchtje en daarom heb je een miskraam gekregen. En het zegt absoluut helemaal niets over je kansen om weer zwanger te worden en kindjes te krijgen. Het zegt alleen maar iets over het vruchtje wat je lichaam heeft afgestoten.
Het is heel gewoon dat je nu verdrietig bent, maar, zoals anderen ook al zeggen, probeer er wel nuchter over te blijven denken. Over een tijdje ben je weer zwanger, dat zul je zien! En al zal dat niet helemaal onbevangen meer zijn (bij mij bleven de eerste 12 weken toch wel heel spannend, bij elke echo ben je weer blij dat het goed zit), ik denk dat je na de eerste periode van je zwangerschap toch meer zult kunnen ontspannen en zult genieten van je zwangerschap!
Ik hoop en duim voor je dat je het verdriet achter je kunt laten en snel weer zwanger zult zijn!
Sterkte, meid!
maandag 23 juni 2008 om 15:40
Yep zwanger blijven..dat is de kunst.....;-)
Hier ook eentje met 2 miskramen dicht op elkaar dit jaar...Gelijk zwanger, miskraam, weer gelijk zwanger, weer miskraam. Ben overigens 36 en ja bij mij is er niets lichamelijks en gaan ze uit van dikke pech. Ja ook 2x achter elkaar kan het dus....Overigens vandaag wel bloed geprikt om even iets met hormonen te checken. Wij doen dan ook even rustig aan momenteel
Ik heb er wel vertrouwen in en ondanks teleurstelling en toch wel ff paar x moeten slikken....Ik herken gewoon heel erg jouw woorden maar laat het niet gaan overheersen. Verdriet moet eruit, niet voor schamen, maar daarna inderdaad focus op toekomst.
Sterkte
x
Hier ook eentje met 2 miskramen dicht op elkaar dit jaar...Gelijk zwanger, miskraam, weer gelijk zwanger, weer miskraam. Ben overigens 36 en ja bij mij is er niets lichamelijks en gaan ze uit van dikke pech. Ja ook 2x achter elkaar kan het dus....Overigens vandaag wel bloed geprikt om even iets met hormonen te checken. Wij doen dan ook even rustig aan momenteel
Ik heb er wel vertrouwen in en ondanks teleurstelling en toch wel ff paar x moeten slikken....Ik herken gewoon heel erg jouw woorden maar laat het niet gaan overheersen. Verdriet moet eruit, niet voor schamen, maar daarna inderdaad focus op toekomst.
Sterkte
x
maandag 23 juni 2008 om 15:56
Ook hier helaas een ervaringsdeskundige.
Tips kan ik je niet geven, maar ik had hetzelfde. Ik miste het speciale gevoel van zwanger zijn en het al het bijzondere wat je te wachten zou staan. Het is een cliche maar toch waar, na regen komt zonneschijn!!! Een volgende zwangerschap zal anders zijn omdat je er minder onbevangen instapt, als je een beetje een fijne gyneacoloog hebt mag je ook vast al wel eerder komen voor controle. Ik ben zelf inmiddels weer 12 weken zwanger, en mocht met 7,5 week voor het eerst een echo laten maken, als je dan ziet dat alles goed is krijg je er vanzelf meer vertrouwen in!! En als ze het zelf niet voorstelt gewoon zeuren hoor!! Ik wens je vast veel sterkte de komende tijd
Tips kan ik je niet geven, maar ik had hetzelfde. Ik miste het speciale gevoel van zwanger zijn en het al het bijzondere wat je te wachten zou staan. Het is een cliche maar toch waar, na regen komt zonneschijn!!! Een volgende zwangerschap zal anders zijn omdat je er minder onbevangen instapt, als je een beetje een fijne gyneacoloog hebt mag je ook vast al wel eerder komen voor controle. Ik ben zelf inmiddels weer 12 weken zwanger, en mocht met 7,5 week voor het eerst een echo laten maken, als je dan ziet dat alles goed is krijg je er vanzelf meer vertrouwen in!! En als ze het zelf niet voorstelt gewoon zeuren hoor!! Ik wens je vast veel sterkte de komende tijd
maandag 23 juni 2008 om 17:34
Hey moosh
Ben momenteel zelf een miskraam aan het doormaken. Heb nu al een tiental dagen bloedverlies en mijn hcg daalt heel langzaam. Ben ik verdrietig? Het valt allemaal wel mee. Ben wel een beetje jaloers op mijn vriendin die wel goed zwanger is en daarnet bij de gyneacoloog was ik ook wel jaloers op die dikke buikjes. Ben vooral opgelucht dat ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap aan het doormaken ben, wat een hele week werd gedacht bij de gyneacologie. Was natuurlijk ook nog maar pas zwanger, ik wist het nog maar een weekje of twee weken. Pas op, dat was al genoeg om te beginnen dromen maar het leven gaat verder. Het zou (in mijn geval) misschien wel anders zijn geweest nadat je een hartje ziet of hoort kloppen, dus ik begrijp het heel goed dat je heel verdrietig bent. Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe en je bent 33, je hebt nog wel wat tijd. En geef het vooral wat tijd, alleen de tijd kan je helpen en zal je verdriet minder maken. ik voel me ook nog heel zwanger maar nog eens, als je al 12 weken ver bent moet het echt wel anders zijn dan wat ik nu meemaak, of het ergste heb ik misschien al gehad enkele dagen geleden. Ik wens je heel veel geluk naar een volgende zwangerschap toe. Bijna iedereen krijgt uiteindelijk ooit wel een mooie baby, alleen moeten sommigen er een beetje langer op wachten.
Ben momenteel zelf een miskraam aan het doormaken. Heb nu al een tiental dagen bloedverlies en mijn hcg daalt heel langzaam. Ben ik verdrietig? Het valt allemaal wel mee. Ben wel een beetje jaloers op mijn vriendin die wel goed zwanger is en daarnet bij de gyneacoloog was ik ook wel jaloers op die dikke buikjes. Ben vooral opgelucht dat ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap aan het doormaken ben, wat een hele week werd gedacht bij de gyneacologie. Was natuurlijk ook nog maar pas zwanger, ik wist het nog maar een weekje of twee weken. Pas op, dat was al genoeg om te beginnen dromen maar het leven gaat verder. Het zou (in mijn geval) misschien wel anders zijn geweest nadat je een hartje ziet of hoort kloppen, dus ik begrijp het heel goed dat je heel verdrietig bent. Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe en je bent 33, je hebt nog wel wat tijd. En geef het vooral wat tijd, alleen de tijd kan je helpen en zal je verdriet minder maken. ik voel me ook nog heel zwanger maar nog eens, als je al 12 weken ver bent moet het echt wel anders zijn dan wat ik nu meemaak, of het ergste heb ik misschien al gehad enkele dagen geleden. Ik wens je heel veel geluk naar een volgende zwangerschap toe. Bijna iedereen krijgt uiteindelijk ooit wel een mooie baby, alleen moeten sommigen er een beetje langer op wachten.
