Kinderen
alle pijlers
Zo verdrietig na mijn miskraam
zondag 22 juni 2008 om 14:48
Hallo,
Drie weken geleden kreeg ik (33) tijdens mijn eerste termijnecho te horen dat mijn kind met 6 weken was gestopt met groeien. Mijn lichaam was wel gewoon zwanger gebleven, inclusief allerlei verschijnselen zoals grote borsten, misselijkheid, een vergrote baarmoeder en een vruchtzakje van 12 weken, maar er was geen hartslagje en het was dus mis....
Ik heb inmiddels de miskraam achter de rug in het ziekenhuis. De artsen hebben me verzekerd dat ik weer gewoon zwanger kan worden en ik domweg pech heb gehad. Wat mij is overkomen schijnt bij 1 op de 4 vrouwen voor te komen en volgende maand mogen we het weer proberen.
Ik probeer echt hoopvol te zijn en me te richten op de toekomst, maar ik ben eigenlijk ook zo ontzettend verdrietig! Ik mis het heel erg om zwanger te zijn, voel me 'leeg' en ben een beetje bang geworden voor alles wat er weer kan gaan gebeuren. Mijn zwangerschap was heel erg welkom, we waren er dolblij mee. En ineens is alles anders, huil ik veel en kan ik voor mijn gevoel nergens heen met deze emoties, al steunt mijn vriend me wel waar hij kan.
Ik vind het heel erg dat ik weer helemaal opnieuw moet beginnen, en mijn leven -dat er al weken zo anders uit zou gaan zien- ineens weer bij het oude is ofzo
Wie heeft hier ervaring mee en kan me tips geven over hoe ik hier mee om kan gaan? Oh en als hier al een topic over is wil ik me daar ook wel aansluiten, maar ik kon het niet vinden.
Groetjes, Moosh
Drie weken geleden kreeg ik (33) tijdens mijn eerste termijnecho te horen dat mijn kind met 6 weken was gestopt met groeien. Mijn lichaam was wel gewoon zwanger gebleven, inclusief allerlei verschijnselen zoals grote borsten, misselijkheid, een vergrote baarmoeder en een vruchtzakje van 12 weken, maar er was geen hartslagje en het was dus mis....
Ik heb inmiddels de miskraam achter de rug in het ziekenhuis. De artsen hebben me verzekerd dat ik weer gewoon zwanger kan worden en ik domweg pech heb gehad. Wat mij is overkomen schijnt bij 1 op de 4 vrouwen voor te komen en volgende maand mogen we het weer proberen.
Ik probeer echt hoopvol te zijn en me te richten op de toekomst, maar ik ben eigenlijk ook zo ontzettend verdrietig! Ik mis het heel erg om zwanger te zijn, voel me 'leeg' en ben een beetje bang geworden voor alles wat er weer kan gaan gebeuren. Mijn zwangerschap was heel erg welkom, we waren er dolblij mee. En ineens is alles anders, huil ik veel en kan ik voor mijn gevoel nergens heen met deze emoties, al steunt mijn vriend me wel waar hij kan.
Ik vind het heel erg dat ik weer helemaal opnieuw moet beginnen, en mijn leven -dat er al weken zo anders uit zou gaan zien- ineens weer bij het oude is ofzo
Wie heeft hier ervaring mee en kan me tips geven over hoe ik hier mee om kan gaan? Oh en als hier al een topic over is wil ik me daar ook wel aansluiten, maar ik kon het niet vinden.
Groetjes, Moosh
maandag 23 juni 2008 om 17:42
Helemaal eens met Fleur en Snok. Zwanger blijven is pas de kunst. (Al kwam het bij mij twee keer niet 'los' en moest ik daarvoor curettages krijgen.)
Moosh, schaam je er inderdaad niet voor om stiekem ook een beetje aan leuke dingen te denken. Maar schaam je daarentegen ook niet als je je wel een keer echt klote voelt. Het hoort erbij.
Moosh, schaam je er inderdaad niet voor om stiekem ook een beetje aan leuke dingen te denken. Maar schaam je daarentegen ook niet als je je wel een keer echt klote voelt. Het hoort erbij.
maandag 23 juni 2008 om 19:59
Hier nog iemand die onlangs de eerste miskraam heeft gehad. Ik had al een onbestemd gevoel over de zwangerschap en toen ik bijna 6 weken was, begon het vloeien en ook meteen heftig. Ik was niet eens echt teleurgesteld, maar eerder opgelucht dat mijn gevoel me gelijk gaf. Nu telt voor mij ook nog dat ik al 3 gezonde knullen heb, dus op de een of andere manier kan ik het een goede plek geven (de mens wikt en de natuur beschikt). Alhoewel ik afgelopen weekend een feest had waar een paar zwangeren bij waren en toen dacht ik wel: ik zou nu ongeveer 9 weken zijn geweest las alles goed was gegaan. Toen ben ik nog maar eens een groot glas rosé gaan halen....
maandag 23 juni 2008 om 20:10
hoi,
Veel sterkte hoor.
Hier ook een miskraam gehad, was er ook erg verdrietig van. Het heeft mij wel geholpen om alles op te schrijven om het te verwerken. Pure emotie, angst, boos, verdriet, maar ook blij dat ik geen gehandicapt kindje zou krijgen. Ik ben daarna gelukkig snel weer zwanger geworden en heb nu een gezonde zoon van net 1.
Veel sterkte hoor.
Hier ook een miskraam gehad, was er ook erg verdrietig van. Het heeft mij wel geholpen om alles op te schrijven om het te verwerken. Pure emotie, angst, boos, verdriet, maar ook blij dat ik geen gehandicapt kindje zou krijgen. Ik ben daarna gelukkig snel weer zwanger geworden en heb nu een gezonde zoon van net 1.
maandag 23 juni 2008 om 20:12
wat ontzettend fijn dat jullie allemaal zo uitgebreid en lief reageren. ik ben echt blij dat ik dit topic heb geopend. ik vind het toch wel moeilijk om mijn verdriet te delen met mensen om me heen, bang dat ze de paniek, de schrik en ja, toch ook wel de jaloezie (maar dat laatste zeg ik echt nooiiiiiiiiit hardop, want het is zo dubbel en ik gun het iedereen) een beetje teveel kunnen vinden.
allereerst dus een dikke hug terug naar iedereen die reageerde (ik kan die maartje-hugs nergens vinden, dus doe ik het zo)
een reactie op sommigen:
@meisje 1981: twee keer in zo’n korte tijd lijkt me echt heel zwaar. wat knap dat je zo rustig klinkt. ik heb gister zo’n ongelooflijke huildag gehad, dat ik zeker weet dat dat verdriet ook echt loskomt. dat is rot, maar het moet inderdaad wel even en ik neem dat serieus. dan kan ik strakjes ook weer echt naar voren kijken. eigenlijk kwam het echte gemis pas nadat alles achter de rug was. en ik ineens weer ‘normaal’ moest gaan functioneren op het werk en met vrienden enzo. pas toen dacht ik: ja maar, ik voel me zo rot…het ís nog helemaal niet klaar dit, zoiets. misschien toch wel een beetje kraamtranen ook maar dan anders. al die hormonen moeten het nu eenmaal ook gaan begrijpen…
@drew: de curretage is plaatselijk meen ik, volgens mij ga je niet volledig onder narcose. maar bij mij is het via vaginale pillen op gang gebracht. in overleg met de gynaec. heb ik besloten dat ik toch wilde proberen om het zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. maar dat is niet goed verlopen bij mij. ik bloedde te hard en moest alsnog middenin de nacht naar de ehbo. daar is het vruchtzakje verwijderd (dat zat klem) en toen was curretage niet meer nodig. als ik weer zou moeten kiezen….ik weet het niet. het was heel erg schrikken dat het zo ging en het ook zo thuis-gedokter was (en ook natuurlijk een heel rottige afloop van een toch al rottige situatie) maar toch ben ik achteraf ergens blij dat mijn lichaam het dan in ieder geval ‘zelf’ heeft afgestoten. ik vond het een vervelend idee dat het kunstmatig gebeurde met curretage.
heel vervelend voor je dat je er nu middenin zit! maar idd: ik dacht ook: gelukkig was het niet buitenbaarmoederlijk. en dat is ook gewoon zo. dat is goed nieuws, ergens.
en dan toch: alles goed & fijn dat het dus ‘goed’ zat, maar ja: het moet dus wel blijven zítten. helemaal waar dat een paar posts dat zeggen. zo bezien vind ik het moeilijk om toch positief te blijven.
alhoewel: ik schreef al eerder dat ik geen moeite heb met opmerkingen dat het kindje dus niet goed was, en ik inderdaad natuurlijk zwanger kan worden. dat IS ook zo en ik vertel het mijzelf wel 100 keer per dag.
@snok: jeetje, al vaker de pineut geweest. gek dat het inderdaad een kwestie is van pech, dat vond ik zo idioot toen ze dat tegen me zeiden in het ziekenhuis. maar helemaal gelijk: dat vertrouwen in de toekomst is het belangrijkste. ik hoop dat jij binnenkort ook goed nieuws krijgt, al ben je dan even rustig aan aan het doen.
dit wordt een enorme post dus sorry als ik niet iedereen antwoord geef. wat ik wel wil zeggen is dat ik veel moed krijg van alle reacties, vooral als er inmiddels toch een babietje is geboren. ik wist niet dat ik dat zo graag wilde, ongelooflijk wat er gebeurt met je lichaam en geest als het eenmaal zover is.
ik voelde me echt beter vandaag dankzij jullie. thanks meiden!
allereerst dus een dikke hug terug naar iedereen die reageerde (ik kan die maartje-hugs nergens vinden, dus doe ik het zo)
een reactie op sommigen:
@meisje 1981: twee keer in zo’n korte tijd lijkt me echt heel zwaar. wat knap dat je zo rustig klinkt. ik heb gister zo’n ongelooflijke huildag gehad, dat ik zeker weet dat dat verdriet ook echt loskomt. dat is rot, maar het moet inderdaad wel even en ik neem dat serieus. dan kan ik strakjes ook weer echt naar voren kijken. eigenlijk kwam het echte gemis pas nadat alles achter de rug was. en ik ineens weer ‘normaal’ moest gaan functioneren op het werk en met vrienden enzo. pas toen dacht ik: ja maar, ik voel me zo rot…het ís nog helemaal niet klaar dit, zoiets. misschien toch wel een beetje kraamtranen ook maar dan anders. al die hormonen moeten het nu eenmaal ook gaan begrijpen…
@drew: de curretage is plaatselijk meen ik, volgens mij ga je niet volledig onder narcose. maar bij mij is het via vaginale pillen op gang gebracht. in overleg met de gynaec. heb ik besloten dat ik toch wilde proberen om het zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. maar dat is niet goed verlopen bij mij. ik bloedde te hard en moest alsnog middenin de nacht naar de ehbo. daar is het vruchtzakje verwijderd (dat zat klem) en toen was curretage niet meer nodig. als ik weer zou moeten kiezen….ik weet het niet. het was heel erg schrikken dat het zo ging en het ook zo thuis-gedokter was (en ook natuurlijk een heel rottige afloop van een toch al rottige situatie) maar toch ben ik achteraf ergens blij dat mijn lichaam het dan in ieder geval ‘zelf’ heeft afgestoten. ik vond het een vervelend idee dat het kunstmatig gebeurde met curretage.
heel vervelend voor je dat je er nu middenin zit! maar idd: ik dacht ook: gelukkig was het niet buitenbaarmoederlijk. en dat is ook gewoon zo. dat is goed nieuws, ergens.
en dan toch: alles goed & fijn dat het dus ‘goed’ zat, maar ja: het moet dus wel blijven zítten. helemaal waar dat een paar posts dat zeggen. zo bezien vind ik het moeilijk om toch positief te blijven.
alhoewel: ik schreef al eerder dat ik geen moeite heb met opmerkingen dat het kindje dus niet goed was, en ik inderdaad natuurlijk zwanger kan worden. dat IS ook zo en ik vertel het mijzelf wel 100 keer per dag.
@snok: jeetje, al vaker de pineut geweest. gek dat het inderdaad een kwestie is van pech, dat vond ik zo idioot toen ze dat tegen me zeiden in het ziekenhuis. maar helemaal gelijk: dat vertrouwen in de toekomst is het belangrijkste. ik hoop dat jij binnenkort ook goed nieuws krijgt, al ben je dan even rustig aan aan het doen.
dit wordt een enorme post dus sorry als ik niet iedereen antwoord geef. wat ik wel wil zeggen is dat ik veel moed krijg van alle reacties, vooral als er inmiddels toch een babietje is geboren. ik wist niet dat ik dat zo graag wilde, ongelooflijk wat er gebeurt met je lichaam en geest als het eenmaal zover is.
ik voelde me echt beter vandaag dankzij jullie. thanks meiden!
maandag 23 juni 2008 om 20:42
oh en wat ik ook nooit meer vergeet: de dag na de echo waarop ik hoorde dat er dus geen hartslagje was, moest ik naar de verloskundige voor het verdere verloop. ik heb een uur (!) in de wachtkamer gezeten tussen de bolle buiken...
die vrouwen zullen wel gedacht hebben: ik kon alleen maar huilen. zát ik daar met mijn zwangere borsten maar geen goede zwangerschap tussen de babyposters en de happy mothers..ik kon er echt even niet tegen. vond het zo hard!
maar toch ook wel een lichtpuntje: na 20 minuten tranen wegvegen dacht ik, ja moosh, zo is het gewoon. kijk nou maar goed, de volgende keer zit je hier ook zo, en je weet nu zeker dat je het echt vreselijk graag wil.
het is gewoon heel dubbel, alle gevoelens die ik tegelijkertijd heb.
die vrouwen zullen wel gedacht hebben: ik kon alleen maar huilen. zát ik daar met mijn zwangere borsten maar geen goede zwangerschap tussen de babyposters en de happy mothers..ik kon er echt even niet tegen. vond het zo hard!
maar toch ook wel een lichtpuntje: na 20 minuten tranen wegvegen dacht ik, ja moosh, zo is het gewoon. kijk nou maar goed, de volgende keer zit je hier ook zo, en je weet nu zeker dat je het echt vreselijk graag wil.
het is gewoon heel dubbel, alle gevoelens die ik tegelijkertijd heb.
maandag 23 juni 2008 om 21:17
Ik heb ook een miskraam gehad, 2 x achter elkaar. Inmiddels 6,5 jaar geleden. De eerste keer had ik echt zoiets van: "oke, het heeft zo moeten zijn, "het" was niet goed." De tweede keer, zo'n 8 weken na de 1e keer was veel moeilijker. We hadden net de dag ervoor het hartje zien kloppen via een inwendige echo en toch ging het fout. Het zou ons tweede kindje worden. Ik was en ben ervan overtuigd dat het een meisje was geweest.
Veel verdriet, maar wel de gedachte om het een paar maanden later weer te proberen. Helaas liep mijn relatie tegen die tijd tot zn einde en is het er nooit meer van gekomen....
Ik geniet dus dubbel en dwars van mijn lieve ventje, die intussen al weer 7,5 jaar is.
Voel je verdriet, neem er de tijd voro, maar probeer er niet in te blijven hangen. Probeer weer vertrouwen te krijgen in je lichaam en geloof erin dat het de volgende keer wél goed gaat. Wat er bij mij gebeurd is (2x achter elkaar) komt niet zo vaak voor gelukkig.
Veel verdriet, maar wel de gedachte om het een paar maanden later weer te proberen. Helaas liep mijn relatie tegen die tijd tot zn einde en is het er nooit meer van gekomen....
Ik geniet dus dubbel en dwars van mijn lieve ventje, die intussen al weer 7,5 jaar is.
Voel je verdriet, neem er de tijd voro, maar probeer er niet in te blijven hangen. Probeer weer vertrouwen te krijgen in je lichaam en geloof erin dat het de volgende keer wél goed gaat. Wat er bij mij gebeurd is (2x achter elkaar) komt niet zo vaak voor gelukkig.
donderdag 26 juni 2008 om 15:10
Moosh, dat is ook de reden dat ik in het vervolg gelijk naar de gynaecoloog mag voor een echo (en dan elke twee weken weer een, dat stelde ze zelf voor). Omdat er bij de verloskundigen toch meestal een heppie-de-peppie sfeer hangt, en bij de gyn is het wat meer zakelijk (en de echo apparatuur is vaak wat beter).
Drew, een curettage is meestal onder narcose. In hele enkele gevallen kan het met een plaatselijke verdoving. (Prikken in je baarmoedermond.) Vorig jaar was ik ook heel bang voor een narcose. Maar nu ik het twee keer heb meegemaakt (in twee verschillende ziekenhuizen) kan ik zeggen: het stelt echt weinig voor. Nu ben ik zelfs blij dat de narcose bestaat, ik moet er niet aan denken alles bewust mee te maken.
Van te voren is het spannend. Je moet nuchter blijven, komt in het ziekenhuis en moet operatiekleding aantrekken. Je krijgt soms wel een pilletje om rustiger te blijven. Dan moet je vaak in je kamer wachten tot je aan de beurt bent. Na een tijdje wordt je met je bed opgehaald voor de ingreep. Je wordt naar de operatiekamers gebracht. Je krijgt in de voorbereidingsruimte een infuus, plakkers op je borst, een zuurstofmeter op je vinger en je moet overstappen op een operatietafel. Na het aansluiten van alles ga je ook al die ziekenhuis piepjes horen. In de operatiekamer zie je vaak de gynaecoloog nog even en er lopen meestal een aantal mensen druk te doen om je heen (met beugels, kapjes en dat soort zaken). De anaesthesist komt bij je en spreekt met je af dat hij het narcosemiddel gaat inspuiten. Dit gebeurt via het infuus. Er is ook een anaesthesie assistent, die je er doorheen praat. (Als je een goede hebt stelt hij/zij je helemaal gerust.) Je kan eventueel meetellen van 10 naar 0. Maar je haalt de 0 echt niet voor je weg bent. Het voelt een beetje gek, maar niet eng.
En voor je het weet wordt je weer wakker op de recovery, omringd door andere patiënten, piepjes en recoveryverpleegkundigen. Er komt op dat moment iemand bij je die meestal verteld hoe het is gegaan en die vraagt hoe je je voelt. Afhankelijk van hoe het met je gaat mag je dan weer terug naar de afdeling. In totaal ben je een tot anderhalf uur van de afdeling weg.
Op dat moment verlies je meestal wat bloed, net zoveel als bij een flinke menstruatie. Maar na verloop van tijd merk je dat dit minder wordt. Je krijgt op de afdeling nog wat controle's en eten/drinken. Dan is het weer wachten geblazen tot de gynaecoloog langs komt. Hij/zij ontslaat je dan als het goed gaat. Je mag je dan ook weer wassen en aankleden.
De nacontrole's waren wisselend bij mij. De eerste keer hoefde ik niet terug te komen en kreeg ik alleen een belafspraak voor de uitslag. De laatste keer ben ik wel voor controle geweest, toen heb ik ook nog een echo gehad om te kijken of alles er goed uitzag. Omdat het nu twee keer is mis gegaan krijgen we chromosomenonderzoek, dat hebben we ook verder besproken.
Kortom: het is een spannende gebeurtenis, maar het valt echt reuze mee. Ik denk dat ik liever een curettage heb dan een natuurlijke miskraam. Dat lijkt mij nou heel naar. Maar dat zal voor iedereen anders liggen.
Sterkte meid.
Drew, een curettage is meestal onder narcose. In hele enkele gevallen kan het met een plaatselijke verdoving. (Prikken in je baarmoedermond.) Vorig jaar was ik ook heel bang voor een narcose. Maar nu ik het twee keer heb meegemaakt (in twee verschillende ziekenhuizen) kan ik zeggen: het stelt echt weinig voor. Nu ben ik zelfs blij dat de narcose bestaat, ik moet er niet aan denken alles bewust mee te maken.
Van te voren is het spannend. Je moet nuchter blijven, komt in het ziekenhuis en moet operatiekleding aantrekken. Je krijgt soms wel een pilletje om rustiger te blijven. Dan moet je vaak in je kamer wachten tot je aan de beurt bent. Na een tijdje wordt je met je bed opgehaald voor de ingreep. Je wordt naar de operatiekamers gebracht. Je krijgt in de voorbereidingsruimte een infuus, plakkers op je borst, een zuurstofmeter op je vinger en je moet overstappen op een operatietafel. Na het aansluiten van alles ga je ook al die ziekenhuis piepjes horen. In de operatiekamer zie je vaak de gynaecoloog nog even en er lopen meestal een aantal mensen druk te doen om je heen (met beugels, kapjes en dat soort zaken). De anaesthesist komt bij je en spreekt met je af dat hij het narcosemiddel gaat inspuiten. Dit gebeurt via het infuus. Er is ook een anaesthesie assistent, die je er doorheen praat. (Als je een goede hebt stelt hij/zij je helemaal gerust.) Je kan eventueel meetellen van 10 naar 0. Maar je haalt de 0 echt niet voor je weg bent. Het voelt een beetje gek, maar niet eng.
En voor je het weet wordt je weer wakker op de recovery, omringd door andere patiënten, piepjes en recoveryverpleegkundigen. Er komt op dat moment iemand bij je die meestal verteld hoe het is gegaan en die vraagt hoe je je voelt. Afhankelijk van hoe het met je gaat mag je dan weer terug naar de afdeling. In totaal ben je een tot anderhalf uur van de afdeling weg.
Op dat moment verlies je meestal wat bloed, net zoveel als bij een flinke menstruatie. Maar na verloop van tijd merk je dat dit minder wordt. Je krijgt op de afdeling nog wat controle's en eten/drinken. Dan is het weer wachten geblazen tot de gynaecoloog langs komt. Hij/zij ontslaat je dan als het goed gaat. Je mag je dan ook weer wassen en aankleden.
De nacontrole's waren wisselend bij mij. De eerste keer hoefde ik niet terug te komen en kreeg ik alleen een belafspraak voor de uitslag. De laatste keer ben ik wel voor controle geweest, toen heb ik ook nog een echo gehad om te kijken of alles er goed uitzag. Omdat het nu twee keer is mis gegaan krijgen we chromosomenonderzoek, dat hebben we ook verder besproken.
Kortom: het is een spannende gebeurtenis, maar het valt echt reuze mee. Ik denk dat ik liever een curettage heb dan een natuurlijke miskraam. Dat lijkt mij nou heel naar. Maar dat zal voor iedereen anders liggen.
Sterkte meid.
zondag 29 juni 2008 om 22:31
Hallo Moosh,
Wat herkenbaar...
Ik ervaar helaas hetzelfde.
Was bijna 12 weken zwanger, een miskraam, en curretage.
Ook ik kreeg te horen van de gyn: Grote pech, hoorde bij de 3%, volgende keer gaat het wel goed etc...
Verstandelijk weet je wel dat het niet levensvatbaar was, maar emotioneel heb je daar NIKS aan, he?
Het is dinsdag pas een week geleden, maar nu pas komt bij mij het besef van...dan en dan uitgerekend. Nu niet zwanger meer, OVERAL zie ik dikke buiken en pas geboren baby's, om ons heen is iedereen zwanger zonder complicaties etc.
Ik had niet gedacht dat ik er zo'n "last" van zou hebben.
Ben redelijk nuchter, maar zodra je al 2 goede echo's hebt gehad en je 2 keer het hartje hebt zien kloppen... Is het toch anders...
Ik laat het maar over me heenkomen. In het begin huilbuien, later minder, nu heb ik pijn in m'n hart en ben verdrietig. Het zal tijd nodig hebben om het een plaatsje te geven, maar vergeten..nooit..
Succes...
Wat herkenbaar...
Ik ervaar helaas hetzelfde.
Was bijna 12 weken zwanger, een miskraam, en curretage.
Ook ik kreeg te horen van de gyn: Grote pech, hoorde bij de 3%, volgende keer gaat het wel goed etc...
Verstandelijk weet je wel dat het niet levensvatbaar was, maar emotioneel heb je daar NIKS aan, he?
Het is dinsdag pas een week geleden, maar nu pas komt bij mij het besef van...dan en dan uitgerekend. Nu niet zwanger meer, OVERAL zie ik dikke buiken en pas geboren baby's, om ons heen is iedereen zwanger zonder complicaties etc.
Ik had niet gedacht dat ik er zo'n "last" van zou hebben.
Ben redelijk nuchter, maar zodra je al 2 goede echo's hebt gehad en je 2 keer het hartje hebt zien kloppen... Is het toch anders...
Ik laat het maar over me heenkomen. In het begin huilbuien, later minder, nu heb ik pijn in m'n hart en ben verdrietig. Het zal tijd nodig hebben om het een plaatsje te geven, maar vergeten..nooit..
Succes...
dinsdag 1 juli 2008 om 22:57
dag esther 04,
ja het is heel verdrietig, ik herken wat je schrijft.
die huilbuien had ik ook, ik denk dat het ook komt omdat de hormonen en weg moeten vinden. want nu, anderhalve week na deze posting, voel ik me wel beter. nog steeds weemoedig soms en ik denk nog heel vaak aan mijn kindje, maar ik kan langzaam ook geloven dat er weer een nieuwe kans komt.
dat komt ook omdat mijn lichaam zich aan het herstellen is, ik hoop dat jij dat ook gaat merken. want 1 week geleden is nog maar net joh.
en nee, verstand heeft hier niet zoveel me te maken ben ik bang! het is echt een groot verlies, maar er wordt volgens mij niet zo openlijk over gepraat en als je het niet zelf hebt meegemaakt begrijp je dat misschien ook niet. en hier precies hetzelfde: ik zie echt o-ver-al zwangere vrouwen, niet normaal gewoon! dat doet wel pijn hoor, maar ik laat het maar gebeuren, dan is het rotgevoel daarna ook sneller weer over.
doe rustig aan en wees zacht voor jezelf en je verdriet.
veel sterkte en nee: je bent dus niet de enige. misschien 'helpt' dat een beetje. ik vond de reacties van de ervaringsdeskundigen hier iig heel fijn, en ook om te lezen dat er veel gezonde babytjes geboren zijn daarna.
sterkte + hug (waarvan ik het plaatje nog steeds niet kan vinden)
ja het is heel verdrietig, ik herken wat je schrijft.
die huilbuien had ik ook, ik denk dat het ook komt omdat de hormonen en weg moeten vinden. want nu, anderhalve week na deze posting, voel ik me wel beter. nog steeds weemoedig soms en ik denk nog heel vaak aan mijn kindje, maar ik kan langzaam ook geloven dat er weer een nieuwe kans komt.
dat komt ook omdat mijn lichaam zich aan het herstellen is, ik hoop dat jij dat ook gaat merken. want 1 week geleden is nog maar net joh.
en nee, verstand heeft hier niet zoveel me te maken ben ik bang! het is echt een groot verlies, maar er wordt volgens mij niet zo openlijk over gepraat en als je het niet zelf hebt meegemaakt begrijp je dat misschien ook niet. en hier precies hetzelfde: ik zie echt o-ver-al zwangere vrouwen, niet normaal gewoon! dat doet wel pijn hoor, maar ik laat het maar gebeuren, dan is het rotgevoel daarna ook sneller weer over.
doe rustig aan en wees zacht voor jezelf en je verdriet.
veel sterkte en nee: je bent dus niet de enige. misschien 'helpt' dat een beetje. ik vond de reacties van de ervaringsdeskundigen hier iig heel fijn, en ook om te lezen dat er veel gezonde babytjes geboren zijn daarna.
sterkte + hug (waarvan ik het plaatje nog steeds niet kan vinden)
