Zoon 19

Ik ben even echt ten einde raad wb mijn zoon van 19. Even een zo kort mogelijke situatie schets: ik ben een alleenstaande moeder van een zoon en een dochter (11). De vader van de kinderen en ik hebben een lange, onstabiele relatie gehad. Dit hield in dat hij veel weg was, omdat hij ook nog een eigen woning had. Niks wbt huiselijk geweld oid. Hij en ik zijn sinds 10 jaar uit elkaar en ik ben sinds toen single. Hard aan mezelf en mijn leven met de kids gewerkt en mijn zoon en ik hebben altijd een hele sterke band gehad. Sinds kort werk ik weer in de zorg en volg inmiddels een hbo studie. Mijn zoon heeft nooit interesse in school gehad, of werk, en dit is altijd een groot irritatie punt geweest bij mij. Uiteindelijk heeft hij zijn middelbare school niet afgemaakt (vwo) en is hij dus een school verlater. Ergens begin tienerjaren heeft hij ook een angststoornis ontwikkeld, waar hij een aantal keren voor bij de huisarts is geweest en 1 keer een gesprek met een psycholoog. Banen houd hij maar Max 4 keer gaan vol. Ik heb gepraat tot ik een ons woog.. hem proberen te motiveren om iets te gaan doen alsin werk, school. Gehuild, rustig gepraat, hem de tijd gegeven, begrip getoond voor de stoornis ( waar hij nu steeds beter mee kan leven) werkelijk alles al geprobeerd om maar tot hem door te dringen maar niks helpt. Hij slaapt tot eind ochtend en is dan de hele dag weg. Hij heeft een hele grote vrienden groep waarvan ong de helft werkt en de helft niet. Zijn zorgverzekering betaald hij van zorg toeslag en dat gaat gelukkig goed. Maar ik ben zo ten einde raad met de hele situatie dat het dagelijks effect heeft op mijn humeur. Als hij thuis is is ie lief, respectvol. Nog nooit heeft hij zijn stem verheft tegen mij. Ook niet als ik soms schreeuwde dat ik het echt niet meer weet. Als hij boos word gaat ie weg en komt even later terug. Ik weet niet meer hoe ik tot m door moet dringen. Ik lees soms dat mensen zeggen dat je je kind dan op straat moet zetten zodat hij leert op eigen benen te staan maar dat is geen optie. Nu “ gedraagd” hij zijn eigen nog omdat hij rekening houdt met mij maar dan zal hij dat niet meer doen, dat gaat van kwaad naar erger. Leerplicht is al een aantal keren aan de deur geweest en daar heb ik hetzelfde tegen verteld. Zij zeggen dat; laat hem maar bellen als hij klaar is voor een opleiding. Tegen mij zegt hij dat hij dat nooit gaat doen. Ook is hij bezig met het geloof, en schommelt tussen katholiek en islam. Ook daar heb ik begrip voor getoond ( ik geloof helemaal niet) maar dat geloof stuk komt steevast naar boven bij ieder gesprek! Alles draait om God en de hemel..dat dit leven hier niet telt etc. als ik dan aangeef alle mensen en/ of geloven te respecteren maar dat ik het ook zou waarderen als ik en mijn niet gelovigheid gerespecteerd zou worden krijg ik een hele preek over het geloof en hoe mooi het is.. vanmiddag zelfs gezegd dat het lijkt alsof hij geherspenspoeld is.. ik ken hem soms niet meer en dit drijft ons echt uit elkaar..
Met zijn vader is goed contact, en ook is hij lief voor zijn jongere zusje. Maar ik trek dit zo niet meer. Ik heb zelfs aangegeven dat een paar uren werken in de week al goed is, maar daar zit geen vooruitgang in.

Ik reageer even op iedereen een beetje in 1 bericht ( weet even niet hoe ik op iedereen apart moet reageren). Zijn vrienden ken ik, die komen hier al jaren over de vloer. Zij helpen financieel elkaar. Heeeel soms helpt hij bij de man van mijn vriendin in de eetzaak mee en zo betaald hij weer wat voor zijn vrienden. Zij zijn heel loyaal naar elkaar. Als ik hem bel en hij denkt dat er iets is, staan ze ook allemaal hier voor de deur. Dus in die zin zijn het goede vrienden. Radicalisering is idd ook door mijn hoofd geschoten.. maar van schrik er ook weer uit gegaan. Naar mijn idee speelt dat radicale niet in de groep maar echt zeker weet ik het niet. Zijn groep bestaat uit meerdere nationaliteiten en een groot deel gelovig. En ook idd, thuis is hij lief maar op straat weet ik het serieus niet. Dat was ook 1 van mijn smeekbedes.. dat hij meer thuis kon zijn. Zijn vader heeft geen ingang bij hem, die probeert het wel.. zo ook mijn broers die tot in de treurnis op allerlei manieren met hem geprobeerd hebben te praten, en zelfs van straat hebben geplukt om hem “ op de harde manier” wakker proberen te schudden.
Ik betaal niks voor hem, hij vraagt ook geen geld en pakt het ook niet, ligt hier regelmatig geld op tafel. Telegoon heeft hij 3 jaar geleden van familie gehad. Eten doet hij bij maten. Geen dure kleding idd. Ik ben zwaar tegen criminele activiteiten en dat weet hij heel goed.( wil zeker niet zeggen dat hij dat ook niet doet) maar zie geen dure kleding. Een maat die kapper is knipt hem.. dit gaat al jaren zo en houd het ook in stand.. dat maakt mede een verandering zo moeilijk omdat het zo “ makkelijk “ gaat. Ouders van zijn vrienden ken ik ook het merendeel en ook daar zijn gezamenlijke gesprekken ooit mee geweest..
Hoop dat ik zo alles heb beantwoord. Super bedankt voor alle reacties tot nu toe! Dit houd me ook scherp

Nog even een toevoeging: ik heb goed contact met mijn huisarts en daar ook het probleem voorgelegd en zelfs gezegd dat hij het beste uit zijn omgeving moet en voor mijn part het leger in of intern. Huisarts begreep mij volkomen maar zei dat dat niet zo gaat. Hij moet gewoon echt “ gereset” worden en zijn denkwijze moet anders. Ik krijg dat gewoon niet voor elkaar. Ik zit te wachten op het moment dat hij zo ontzettend hard zijn neus stoot dat hij wel na mòet gaan denken, maar zelfs dat doet zeer als moeder zijnde.. om die gedachten alleen al te hebben. Zo verdrietig dat je zo hard geprobeerd hebt om een stabiele thuissituatie te creëren zodat ze zorgeloos kunnen opgroeien, zelf het goede voorbeeld gesteld door altijd gewerkt te hebben.. en er altijd te zijn als er iets was en dat dit het resultaat is.. zo zie je maar dat het echt niet altijd aan de ouders ligt.. al voelt dat soms wel zo

RonJja schreef: ↑

12-06-2023 22:51

Vind je de gesprekken nog te volgen, of is het een ratelend verhaal waar je niet tussen komt? Ik weet niet of hij psychose gevoelig is en wil je ook niet bang maken hoor maar 19 jaar is een kwetsbare leeftijd. Ik hoop dat je met hem in gesprek kunt gaan, en dat hij nogmaals een behandeltraject zou willen volgen om te onderzoeken of er iets onderliggends bij hem speelt of dat het de angststoornis is waardoor hij vermijdend is geworden. Ik denk namelijk dat niemand en hij dus ook niet, met opzet niet mee kan draaien binnen de maatschappij en dat iets hem erg belemmert. Vluchten in geloof zou dus ook een uitweg/ vlucht kunnen zijn om zijn eigen belemmeringen niet aan te hoeven gaan.

Uitgevonden hoe ik moet reageren! Ik herken veel in je reactie. Het is een vrij ratelend verhaal, ik kan het gesprek dan niet ombuigen en het enige waar alles op uitdraait is geloof, hemel, poorten naar de hemel. Dit leven is het niet etc.. hoe ik het ook probeer te draaien, dit is de uitkomst.
Al zeg ik tegen hem; je moet meer water drinken ipv frisdrank komen we uit op geloof. Het is echt verschrikkelijk frustrerend. Hij is zorg mijdend idd, psycholoog had toen gezegd dat hij 10 weken intern moest vanwege zijn stoornis. Hij komt thuis en zegt als eerste ik ga daar niet meer heen, ik ga echt niet intern. Hij wil geen hulp, geen werk geen school…

RonJja schreef: ↑

12-06-2023 22:51

Vind je de gesprekken nog te volgen, of is het een ratelend verhaal waar je niet tussen komt? Ik weet niet of hij psychose gevoelig is en wil je ook niet bang maken hoor maar 19 jaar is een kwetsbare leeftijd. Ik hoop dat je met hem in gesprek kunt gaan, en dat hij nogmaals een behandeltraject zou willen volgen om te onderzoeken of er iets onderliggends bij hem speelt of dat het de angststoornis is waardoor hij vermijdend is geworden. Ik denk namelijk dat niemand en hij dus ook niet, met opzet niet mee kan draaien binnen de maatschappij en dat iets hem erg belemmert. Vluchten in geloof zou dus ook een uitweg/ vlucht kunnen zijn om zijn eigen belemmeringen niet aan te hoeven gaan.

Uitgevonden hoe ik moet reageren! Ik herken veel in je reactie. Het is een vrij ratelend verhaal, ik kan het gesprek dan niet ombuigen en het enige waar alles op uitdraait is geloof, hemel, poorten naar de hemel. Dit leven is het niet etc.. hoe ik het ook probeer te draaien, dit is de uitkomst.
Al zeg ik tegen hem; je moet meer water drinken ipv frisdrank komen we uit op geloof. Het is echt verschrikkelijk frustrerend. Hij is zorg mijdend idd, psycholoog had toen gezegd dat hij 10 weken intern moest vanwege zijn stoornis. Hij komt thuis en zegt als eerste ik ga daar niet meer heen, ik ga echt niet intern. Hij wil geen hulp, geen werk geen school…

RonJja schreef: ↑

12-06-2023 23:08

Marijke, in dat geval denk ik dat je misschien het FACT team in jouw gemeente kan bellen om advies te vragen of eerst met de huisarts bespreken of hij denkt dat het misschien beginnend psychotisch gedrag kan zijn. De huisarts kan jullie namelijk doorverwijzen naar het FACT team in jouw gemeente. Leg hen uit wat voor gedrag hij vertoont en dat jij je zorgen maakt omdat hij steeds meer uit contact lijkt te gaan. Zij zullen vast met je mee willen denken. Zijn zijn overigens gespecialiseerd in het behandelen van mensen die zorg mijden of school mijden.

Nog nooit van zo n team gehoord maar heb het net opgezocht. Ik denk dat inderdaad de huisarts een eerste stap opnieuw gaat zijn. Dat ik nog eens in gesprek ga. Het ding is dat ik vanuit mijn werk en samen werking met andere disciplines door de jaren heen geen goed beeld heb van hulpverlening. Het is dan meer de regels waar zij zich tegenwoordig aan moeten houden; alles moet vrijwillig en alles waar dan ook maar lichte dwang bij aan te pas komt moet aangevraagd worden bij een rechter. Dus alle hulpverlening die iets zou kunnen betekenen moet vrijwillig gebeuren en er is een wachtlijst.. vrijwillig gaat hij dat sowiso niet doen. Dat is het hele probleem. Eer dat je überhaupt al een diagnose of een behandelplan hebt ben je soms al jaren verder. Maar ik ga morgen als eerste wel een afspraak maken met de huisarts