Kinderen
alle pijlers
zoon (3,5) niet weerbaar genoeg?
woensdag 26 maart 2008 om 17:28
Mijn zoon gaat niet graag naar de crèche. Hij gaat twee (redelijk korte) dagen per week. Hij wil nooit heen, soms gaat dat bij het afscheid met huilen gepaard, en als hij terugkomt zegt hij ook vaak dat het niet leuk was. Hij vindt alleen maar één kind (dochter van vriendin van mij, dus ze zien elkaar vaker) leuk, met wie hij dan ook gelijk heel dik is. Hij klaagt regelmatig dat andere kinderen hem duwen of plagen. Plagen is voor hem: een ander kind noemt hem 'stout'.
Nu heb ik de leidster vandaag gesproken, en ze zegt dat hij wel wat meer van zich af mag bijten. Ze zegt dat hij niet écht geplaagd wordt. Het gebeurt namelijk weleens dat een kind wat zwakker is, en dat de anderen dat kind dan min of meer moedwillig plagen, maar dat is bij hem niet het geval. Ook wil een jongetje vaak met hem spelen, maar hij wil dan zelf niet. Hij wil alleen maar met dat ene vriendinnetje spelen. Hij is erg klein voor z'n leeftijd, en de andere kinderen (allemaal jongens) die even oud zijn, zijn een stuk groter. De leidster denkt, dat hij daardoor wat geïmponeerd is, en ook dat hun spel voor mijn zoon wat te ruw is, en dat hij erg gevoelig is.
Thuis en als hij met kinderen van vriendinnen speelt, herken ik dit gedrag eigenlijk niet. Ik herken het wel in mezelf en m'n zusje van vroeger. Wij hielden ook niet van wilde spelletjes enzo.
Maar goed, hoop dat het niet een te warrig verhaal is. Nu mijn vraag: wat kan ik doen om hem wat 'weerbaarder' te maken. En hoe kan ik hem helpen wat meer aansluiting bij andere kinderen te vinden, of moet ik dat niet willen? Hij is verbaal erg sterk, misschien kunnen we daar wat mee?
Ik heb trouwens veel vertrouwen in de leidsters van de crèche. Zij zeggen, dat hij het vaak wel naar z'n zin heeft, en die momenten zie ik ook wel. Heb al gezien dat hij aan tafel het hoogste woord voert bijvoorbeeld. Ze hebben ook een dvd gemaakt voor ons, met hoe hij is als wij er niet bij zijn. Maar feit blijft, dat hij niet graag heengaat, en dus 'meer van zich af moet bijten'.
Nu heb ik de leidster vandaag gesproken, en ze zegt dat hij wel wat meer van zich af mag bijten. Ze zegt dat hij niet écht geplaagd wordt. Het gebeurt namelijk weleens dat een kind wat zwakker is, en dat de anderen dat kind dan min of meer moedwillig plagen, maar dat is bij hem niet het geval. Ook wil een jongetje vaak met hem spelen, maar hij wil dan zelf niet. Hij wil alleen maar met dat ene vriendinnetje spelen. Hij is erg klein voor z'n leeftijd, en de andere kinderen (allemaal jongens) die even oud zijn, zijn een stuk groter. De leidster denkt, dat hij daardoor wat geïmponeerd is, en ook dat hun spel voor mijn zoon wat te ruw is, en dat hij erg gevoelig is.
Thuis en als hij met kinderen van vriendinnen speelt, herken ik dit gedrag eigenlijk niet. Ik herken het wel in mezelf en m'n zusje van vroeger. Wij hielden ook niet van wilde spelletjes enzo.
Maar goed, hoop dat het niet een te warrig verhaal is. Nu mijn vraag: wat kan ik doen om hem wat 'weerbaarder' te maken. En hoe kan ik hem helpen wat meer aansluiting bij andere kinderen te vinden, of moet ik dat niet willen? Hij is verbaal erg sterk, misschien kunnen we daar wat mee?
Ik heb trouwens veel vertrouwen in de leidsters van de crèche. Zij zeggen, dat hij het vaak wel naar z'n zin heeft, en die momenten zie ik ook wel. Heb al gezien dat hij aan tafel het hoogste woord voert bijvoorbeeld. Ze hebben ook een dvd gemaakt voor ons, met hoe hij is als wij er niet bij zijn. Maar feit blijft, dat hij niet graag heengaat, en dus 'meer van zich af moet bijten'.
woensdag 26 maart 2008 om 19:22
Ik denk dat je je zoon weerbaar kan maken door hem te accepteren zoals hij is. Dat hij mag zijn zoals hij is en doet. Op de creche heeft hij het wel naar zijn zin, dat blijkt uit de verhalen van de leidsters en de video-beelden. Dat hij elke keer een drempel over moet als hij naar de creche gaat, dat zit waarschijnlijk in zijn aard. Als hij niet van drukke ruwe spelletjes houdt, kan ik mij voorstellen dat binnenkomen in een drukke groep met veel kindjes wel even heftig is.
Mijn zoon (ook 3,5) moet ook altijd die drempel over op de creche. Het is wel een stuk minder geworden, maar als ik hoor van andere moeders dat kindjes meteen gaan spelen en nauwelijks meer gedag zeggen, dan herken ik dat totaal niet. Ik weet wel dat hij het altijd goed naar zijn zin heeft, goed kan spelen en dat de andere kindjes hem leuk vinden. Hij is niet zo specifiek gericht op 1 kindje zoals jouw zoon.
Ik merk wel, dat als ik mij mentaal instel op dat het leuk voor hem is om naar de creche te gaan, het afscheid minder 'erg' is dan wanneer ik denk: oh wat zielig. En het is nou eenmaal ook niet anders, jij moet werken, dus hij moet naar de creche. That's life. Hij is er niet doodongelukkig, alleen wat schuwer/rustiger dan de andere kindjes. That's life too. Probeer het op die manier te zien, dat het iets is waar hij mee moet leren leven en nog héél vaak in zijn leven zal tegenkomen. Pas als hij echt ongelukkig lijkt, zou ik naar alternatieven gaan zoeken.
Mijn zoon (ook 3,5) moet ook altijd die drempel over op de creche. Het is wel een stuk minder geworden, maar als ik hoor van andere moeders dat kindjes meteen gaan spelen en nauwelijks meer gedag zeggen, dan herken ik dat totaal niet. Ik weet wel dat hij het altijd goed naar zijn zin heeft, goed kan spelen en dat de andere kindjes hem leuk vinden. Hij is niet zo specifiek gericht op 1 kindje zoals jouw zoon.
Ik merk wel, dat als ik mij mentaal instel op dat het leuk voor hem is om naar de creche te gaan, het afscheid minder 'erg' is dan wanneer ik denk: oh wat zielig. En het is nou eenmaal ook niet anders, jij moet werken, dus hij moet naar de creche. That's life. Hij is er niet doodongelukkig, alleen wat schuwer/rustiger dan de andere kindjes. That's life too. Probeer het op die manier te zien, dat het iets is waar hij mee moet leren leven en nog héél vaak in zijn leven zal tegenkomen. Pas als hij echt ongelukkig lijkt, zou ik naar alternatieven gaan zoeken.
woensdag 26 maart 2008 om 19:26
Nog een aanvulling: je vraagt hoe je hem kan helpen meer aansluiting te vinden bij anderen kindjes. Ik denk dat wat je nu al doet, voldoende is. Hij gaat naar de creche en hij ziet thuis vaak andere kindjes. Hij beslist dan zelf hoe en op welke manier hij met ze wil (of juist niet wil) spelen. Ook hier moet je hem accepteren zoals hij is. Als hij maar met 1 meisje wil spelen, dan is dat zo. Je kan een kindje niet dwingen met andere kinderen te spelen. Ik ben er van overtuigd dat een kindje doet wat bij hem hoort. En als je dan angstvallig probeert hem meer aansluiting te laten vinden, dan kan hij niet zijn wie hij is en juist dán zal hij aan zichzelf gaan twijfelen en onzeker worden, lees: minder weerbaar.
Je kan hem wel veel gelegenheid bieden om met andere kindjes te spelen, maar dat doe je al volgens mij.
Je kan hem wel veel gelegenheid bieden om met andere kindjes te spelen, maar dat doe je al volgens mij.
woensdag 26 maart 2008 om 22:49
Dank voor jullie reacties. Ik zou natuurlijk het liefste zien, dat hij huppelend naar de crèche gaat, en bevriend is met alle kinderen, en ook zeer populair is... Maar inderdaad, het moet wel in zijn aard liggen. Misschien zijn we ook wel wat te overbezorgd.
Maar moeten we ook niks doen aan dat 'afbijten'? Moet hij zich maar laten duwen, en niks terugdoen?
Maar moeten we ook niks doen aan dat 'afbijten'? Moet hij zich maar laten duwen, en niks terugdoen?
donderdag 27 maart 2008 om 11:28
Maar wordt hij echt geduwd? In je verhaal lees ik dat je zoon zegt dat hij geduwd wordt, maar dat de leidsters zeggen dat hij juist niet geplaagd wordt.
Mijn zoon is wat dat betreft ook 'gemakkelijk'. Ik heb wel eens van een afstandje staan kijken en toen pakte een ouder jongetje iets van hem af. Daar deed hij ook niets op uit, ging gewoon met wat anders spelen. En zo noemt hij zelf ook voorbeelden dat een ander kindje hem duwt of met zand gooit, maar ook dan doet hij daar niet echt wat op uit. Ik weet dat de leidsters, als ze het zien, meteen ingrijpen en hem ook stimuleren er wat van te zeggen. Het is bij hem ook niet moedwillig pesten, maar het gebeurd in het spel.
Ik vraag hem altijd aan het einde van de dag wat hij stom vond die dag en wat leuk. En als hij dan bij stom noemt dat een kindje hem duwde, dan vraag ik wat hij daarvan vond, wat hij deed en wat de leidsters deden. Als hij dan niets heeft gedaan, dan zeg ik dat hij dat best mag doen. Dat als een ander kindje hem duwt, hij daar boos om mag worden en zeggen dat hij moet stoppen. Misschien is dat een idee?
En over je overbezorgdheid: je schrijft dat je jezelf in hem herkent. Misschien moet je eens bij jezelf nagaan wat jij de fijnste benadering van je ouders had gevonden toen je klein was (zonder naar de toekomst te kijken). Het is juist een voordeel voor je dat je hem snapt, want dan kan je je beter in hem verplaatsen! Misschien kan je op die manier hem makkelijker accepteren en het loslaten.
Mijn zoon is wat dat betreft ook 'gemakkelijk'. Ik heb wel eens van een afstandje staan kijken en toen pakte een ouder jongetje iets van hem af. Daar deed hij ook niets op uit, ging gewoon met wat anders spelen. En zo noemt hij zelf ook voorbeelden dat een ander kindje hem duwt of met zand gooit, maar ook dan doet hij daar niet echt wat op uit. Ik weet dat de leidsters, als ze het zien, meteen ingrijpen en hem ook stimuleren er wat van te zeggen. Het is bij hem ook niet moedwillig pesten, maar het gebeurd in het spel.
Ik vraag hem altijd aan het einde van de dag wat hij stom vond die dag en wat leuk. En als hij dan bij stom noemt dat een kindje hem duwde, dan vraag ik wat hij daarvan vond, wat hij deed en wat de leidsters deden. Als hij dan niets heeft gedaan, dan zeg ik dat hij dat best mag doen. Dat als een ander kindje hem duwt, hij daar boos om mag worden en zeggen dat hij moet stoppen. Misschien is dat een idee?
En over je overbezorgdheid: je schrijft dat je jezelf in hem herkent. Misschien moet je eens bij jezelf nagaan wat jij de fijnste benadering van je ouders had gevonden toen je klein was (zonder naar de toekomst te kijken). Het is juist een voordeel voor je dat je hem snapt, want dan kan je je beter in hem verplaatsen! Misschien kan je op die manier hem makkelijker accepteren en het loslaten.
donderdag 27 maart 2008 om 19:58
Nou Kabouter, net als bij jouw zoon, denk ik dat hij ook geduwd wordt in het spel.
Wij doen zelf al rollenspellen met hem, dan ben ik bijvoorbeeld het kind dat hem 'plaagt' (of duwt). Dat vindt hij ontzettend leuk om te doen.
En wat mijn ouders betreft: zij gingen me troosten, of haalden me weg uit de situatie ("Kom maar lekker binnen spelen!"). Dat vond ik toen misschien wel fijn, maar wil ik zeker niet met mijn zoon doen. Maar ik heb er eigenlijk niet echt onder geleden. Ik was -op de basisschool- niet de populairste, maar ik had in ieder geval altijd één vriendinnetje. Mijn zusje (heel veel jonger dan ik; van een andere generatie) daarentegen heeft er eigenlijk wel een beetje onder geleden, en is niet gelukkig geweest op de basisschool. Te vroeg natuurlijk om daar nu al mee bezig te zijn, maar 't zit wel in m'n achterhoofd.
Wij doen zelf al rollenspellen met hem, dan ben ik bijvoorbeeld het kind dat hem 'plaagt' (of duwt). Dat vindt hij ontzettend leuk om te doen.
En wat mijn ouders betreft: zij gingen me troosten, of haalden me weg uit de situatie ("Kom maar lekker binnen spelen!"). Dat vond ik toen misschien wel fijn, maar wil ik zeker niet met mijn zoon doen. Maar ik heb er eigenlijk niet echt onder geleden. Ik was -op de basisschool- niet de populairste, maar ik had in ieder geval altijd één vriendinnetje. Mijn zusje (heel veel jonger dan ik; van een andere generatie) daarentegen heeft er eigenlijk wel een beetje onder geleden, en is niet gelukkig geweest op de basisschool. Te vroeg natuurlijk om daar nu al mee bezig te zijn, maar 't zit wel in m'n achterhoofd.
donderdag 27 maart 2008 om 21:27
Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Onze dochter(net 2 geweest) gaat sinds een paar weken ook niet met plezier meer naar de creche. Terwijl er eerder nooit problemen waren(ze gaat al vanaf ze 3 maanden oud was). Van het ene op het andere moment huilt ze er erg veel, wil ze alleen maar in een bedje liggen of in de hal spelen, maar niet meer in de speelruimte zelf. Er moet haast wel iets zijn voorgevallen. De leidsters weten het niet en onze dochter kan het nog niet vertellen. Ik ben ook bang dat ze misschien geplaagd is. Maar dat is meer een idee van mezelf: ik ben op de middelbare school gepest en ben als de dood dat het haar ook overkomt. Maar juist daarom wil ik ook niet te beschermend zijn en hoop haar 'weerbaar' genoeg te kunnen maken, zodat ze dit soort situaties aan zal kunnen.
Moeilijk hoor.....
groetjes, Josje
Moeilijk hoor.....
groetjes, Josje
donderdag 27 maart 2008 om 21:40
Je zegt dat je zoon 2 vrij korte dagen naar de creche gaat, hoe laat breng je hem? Misschien dat hij er moeite mee heeft om een drukke groep binnen te stappen en dat hij daarom niet naar de creche wil. Als je hem dan iets eerder kan brengen, dus als meer kindjes nog gebracht moeten worden en hij dus in een minder grote groep binnenstapt, hij wel weer naar de creche wil.
Mijn zoon had dit namelijk in het begin ook, het was veel te druk naar zijn zin als ik hem bracht. Nu breng ik hem een kwartiertje eerder, dan zijn er nog maar 3 kindjes ipv 10, en nu stapt hij makkelijker naar binnen toe.
En misschien is het ook nog een mogelijkheid om aan de leidsters te vragen welke kindjes met jouw zoon willen spelen, en om dan die kindjes eens bij jou uit te nodigen zodat hij daar ook vriendjes mee wordt... Is wel wat gedoe, want je moet het zelf natuurlijk ook nog kunnen vinden met de moeders van die kindjes, maar misschien helpt dat een beetje.
Mijn zoon had dit namelijk in het begin ook, het was veel te druk naar zijn zin als ik hem bracht. Nu breng ik hem een kwartiertje eerder, dan zijn er nog maar 3 kindjes ipv 10, en nu stapt hij makkelijker naar binnen toe.
En misschien is het ook nog een mogelijkheid om aan de leidsters te vragen welke kindjes met jouw zoon willen spelen, en om dan die kindjes eens bij jou uit te nodigen zodat hij daar ook vriendjes mee wordt... Is wel wat gedoe, want je moet het zelf natuurlijk ook nog kunnen vinden met de moeders van die kindjes, maar misschien helpt dat een beetje.
