zoontje van 14 maand wil enkel bij zijn papa zijn ...

het is niet leuk voor jou, vaak is het andersom. Het is een fase en gaat vast vanzelf over.

Ik sluit me aan bij Bentetje. Niet teveel zorgen maken hoor. Hoe vervelend het ook voor je moet zijn het ligt niet aan iets wat jij als moeder fout doet en het gaat vanzelf weer over. Sommige kinderen hechten zich tijdens de eenkennigheidsfase nou eenmaal sterker aan de ene ouder dan aan de andere en kunnen dus als beide ouders in de buurt zijn een duidelijke voorkeur hebben. Als je zoontje zich bij jou niet prettig zou voelen zou je dit ook wel merken als je alleen met hem bent en dan gaat het wel goed geef je zelf al aan.

Heel herkenbaar! 't Is gewoon een fase...



Toen mijn zoontje geboren werd was mijn vriend veel thuis. De eerste paar maanden heeft hij net zo veel voor hem gezorgd als ik. Daarna ging hij weer full-time aan het werk. Mijn zoontje van 2 is gek op zijn papa. Ik denk juist omdat hij zo'n grote rol in de opvoeding heeft.

En ik heb het zelf ook een beetje in de hand gewerkt. As papa dan een dagje thuis is, dan zeg ik, ga jij ff iets leuk met hem doen (kinderboerderij oid) dan kan ik ff van boven naar beneden stofzuigen en dweilen zonder zoonlief aan mijn benen.

Dus tja, papa is of aan het werk of doet leuke dingen met zoon ;)

Nu is het al weer minder geworden, maar met anderhalf had hij ook zo'n periode dat papa hem in bad en naar bed moest doen, papa hem moest optillen als hij gevallen was, etc.

Vergeet niet dat kinderen hun mama over het algemeen vaker zien dan papa. En als papa een beetje een leuke ondernemende papa is, vind je het dan gek dat hij die tijd die hij heeft als papa thuis is ook echt met hem wil doorbrengen??

Tuurlijk heb ik me weleens gepasseerd gevoeld, maar het gaat weer voorbij... Zie het als complimentje van je kind naar zijn papa toe. want in zijn ogen is het helemaal niet zo vreemd...



Mamarleen

Oh ja, nog een toevoeging; Als papa aan het werk was dan speelden we gewoon leuk samen, was er niets aan de hand, maar als papa binnenkwam liet hij alles vallen en vloog op hem af! Vond dat ook wel weer schattig...



Mamarleen

Hallo anais,



Heel herkenbaar jouw probleem. Bij ons was het net andersom, mijn dochter wilde alleen maar bij mij zijn. Ze heeft hetzelfde karakter als ik en op de een of andere manier voelen wij elkaar erg goed aan. Papa werd volledig afgewezen, wat hij ook deed. Hij trok zich dat ook erg aan, maar wat kun je er aan doen?  Bij ons veranderde dit toen onze tweede dochter geboren werd, ik veel tijd aan de baby moest besteden en de oudste dus meer met papa moest optrekken.

Gelukkig bleek nummertje 2 juist veel op papa te lijken en meer naar hem te trekken. Inmiddels zijn de meiden 6 en 3 en is het voorkeursgedrag een stuk minder geworden, hoewel ze nog steeds allebei hun eigen "favoriete ouder" hebben.

Het is waarschijnlijk echt een fase, die helaas niet erg leuk is voor jou.

Geniet van de momenten dat je zoontje er wel helemaal voor jou is en bedenk: het gaat echt over!



Groetjes, duet

Hier hetzelfde probleem, maar dan andersom. Mijn man en ik zijn evenveel thuis, en werken ook evenveel. Maar toch heeft mijn dochter van 12 maanden nu echt zo'n periode dat ze heel erg aan mij hangt. Ik mag haar alleen troosten, en papa alleen als ik echt niet in huis ben, ze wil bij mij op schoot, met mij knuffelen en met papa gaat het prima, maar als ik de buurt ben minder.



Vind het zelf ook heel vervelend, maar het is een fase, en het gaat vanzelf over. Mijn man is er heel nuchter in, ik vind het weleens lastig. Het gaat echt over en het heeft niets te maken met welke ouder de 'beste' ouder zou zijn.

Laat je man dan gewoon het huishouden eens doen als jij thuis bent, dan heb je even de tijd voor je zoontje.

Zou hij ook geen poging doen als je uitlegd wat je dwars zit?

En anders pak je je zoontje gewoon op, roept :

''Daar staat de stofzuiger en de vaat schat! Dooeeeiii!!'' en rent de deur uit naar de kinderboerderij.

Ik vind dat je man zeer zeker iets in het huishouden mag doen hoor, hij werkt minder dan jij én het is ook nog eens een goed voorbeeld voor je zoon!

(ik ben mijn schoonvader in ieder geval héél dankbaar!:D)

Hier is het precies zo. Echt precies zoals je het beschrijft. Mijn zoon is ook zo'n papaskindje.



Maak je geen zorgen, het is een fase. En er komt ook een fase dat jij weer de held bent.



Het is gewoon niet zo goed voor je ego maar dat moet je dan maar gewoon accepteren.



Het is zelfs een teken dat hij ontzettend goed gehecht is. Veel kinderen laten hetzelfde gedrag zien maar dan bij de moeder. En dat is ook niet leuk voor de papa maarja, het wordt wel veel meer geaccepteerd als 'normaal'.



Nee, laat papa er maar van genieten, geniet jij van de rust als papa er is en wacht tot hij zich weer op jou gaat storten. Want geloof me, dat gaat gebeuren.

Mijn dochtertje (kleine 10 mnd nu) heeft werkelijk al vanaf dag 1 een voorkeur voor haar vader (mijn borsten vond ze wel aardig, de rest, och, minder noodzakelijk ). Hij kan haar beter troosten, ze begint meteen te lachen als ze zijn stem maar hoort, ze zoekt hem actief als ik 's ochtends met haar beneden kom maar hij is niet te zien. We zorgen allebei evenveel voor haar, daar ligt het niet aan, ze is gewoon echt papa's meisje. Ik kan er niet zo mee zitten, heb genoeg alleen-tijd met haar, vind het fijn dat ze zo goed zijn met elkaar. Zeg altijd maar dat ze verliefd is op papa, en dat ze dat dus duidelijk van mij heeft .

Hier ook een meissie van 14 mnd dat haar papa eigenlijk leuker vindt dan haar mama, momenteel. Maar he, van mijn oudste meid weet ik dat dit zo weer precies andersom kan worden. (Ik geloof dat het zelfs een beetje van oudste komt; die trok de afgelopen maanden erg naar mij toe, en ja, dan gaat de jongste logischerwijs wat meer richting papa).



Soms vind ik het ook weleens wat jammer dat ze, als ze valt, haar armpjes eerst naar papalief uitstrekt, maar ach.... ik ben toch echt niet jaloers ofzo. Het heeft ook niets te maken met een betere. lievere of wat dan ook voor soort ouder te zijn.

Zeg altijd maar dat ze verliefd is op papa, en dat ze dat dus duidelijk van mij heeft .

Heee, da's wel een leuke!

Ons meisje is nog maar 4 maanden en heeft nog geen duidelijke voorkeur (behalve voor mijn borsten dan:D).

Het lijkt me wel heel vervelend. Ik steek nu zoveel liefde en aandacht in haar dat ik het denk ik ook niet leuk zou vinden als ze veel meer naar haar vader gaat trekken.



Maar het antwoord heb ik hierboven ook al gelezen. Gewoon een tweede nemen:P.

Ik moet wel zeggen dat mijn man minder werkt dan ik.

Ik ga 5 dagen werken en mijn man maar 3. Mijn zoontje is dus veel meer bij zijn papa dan bij mij.

Ik denk dat het daar iets mee te maken heeft. Ik werk drie dagen en de papa van mijn meisje (nu twee) 5 of meer, en ze hangt veeel meer aan mij. Grappig genoeg worden deze rollen meteen omgedraaid als papa eens een weekje vrij is, dan is hij (niet meteen, maar wel na een paar daagjes) helemaal haar grote held. Op vakantie bijvoorbeeld zag ze mij ineens niet meer staan (wat ook wel eens fijn was haha ;))

Wil even inhaken op het huishouden verhaal. Lijkt me niet meer dan normaal dat hij een deel van het huishouden op zich neemt als hij 3 dagen werkt en jij 5. Als hij geen opruimer is dan zijn er vast allerlei andere dingen te bedenken die hij kan doen om jou te ontlasten. Zou me ook weer kunnen voorstellen dat als jij 5 dagen werkt en het huishouden doet je gewoon amper tijd hebt om aan jullie kind te besteden, terwijl je vriend/man daarentegen werkelijk alle tijd heeft om kindlief te entertainen.

quote: anais_1980 reageerde



Ik moet wel zeggen dat mijn man minder werkt dan ik.

Ik ga 5 dagen werken en mijn man maar 3. Mijn zoontje is dus veel meer bij zijn papa dan bij mij.

Ik denk dat het daar iets mee te maken heeft. Ik werk drie dagen en de papa van mijn meisje (nu twee) 5 of meer, en ze hangt veeel meer aan mij. )

Toch kan dat ook andersom zijn. Mijn oudste heeft, toen ik zwanger raakte van nummer 2 ook een periode gehad waarin het papa voor en papa na was. Zolang ik met hem samen was, ging het prima. Als oma erbij kwam was het mama wat de klok sloeg. Maar zodra mijn vent zijn neus om de deur stak na een dag werken, zag hij niemand anders meer. Hij trok in die tijd dus juist veel meer toe naar degene die hij minder zag, dus precies omgedraaid. Zo van: jaja, ik ken het nou wel met die moeder van me, he leuk, papa alweer een dag niet gezien, joepie, even in hem klimmen.



Het was niet altijd leuk. En naarmate ik een dikkere buik kreeg en ook nog de ene hittegolf na de andere, werd het best af en toe moeilijker om ook zelf nog leuke dingen met hem te doen.



Toch ging het over, ik weet niet eens wanneer. Ergens na de geboorte van nummer 2 trok het steeds meer bij en inmiddels rent hij net zo hard op mij af als ik thuiskom na een dag werken. Soms slaat het nu zelfs door naar de andere kant: dan moet mama meekomen, mag alleen mama troosten en wil hij van mama een knuffel.



Wat helpt:

- trek het je niet persoonlijk aan, het is namelijk niet persoonlijk bedoeld. Kinderen denken (nog) niet op die manier, ook al kan het voor jou wel zo voelen.

- Ga niet proberen geforceerd de aandacht van je kind op te eisen of een teken van aanhankelijkheid te krijgen. Dat werkt alleen maar averechts. Soms kan het zelfs helpen om een beetje op een afstand te houden, dan kan het gebeuren dat een kind ineens toch wel na je toekomt. Schiet dan alleen niet door in een te ongeinteresseerde houding, want dan kun je de indruk wekken dat het je allemaal daadwerkelijk niks interesseert en dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling.

- Geef het kind niet (steeds) z'n zin als hij om de ander roept. Als jij een luier aan het verschonen bent en kind vindt dat papa dat moet doen, dan heeft het maar eventjes pech. Mama is er nu mee bezig en die maakt dat klusje ook af.

- Kijk of je iets kunt vinden dat een beetje echt van jullie samen wordt. Hier is dat bijvoorbeeld voorlezen. Mijn vent vindt het echt niks aan om met een kind op schoot boekjes voor te lezen, terwijl dat wat mij betreft de halve dag (nou ja, bij wijze van) mag duren. Inmiddels is het dus ook een vast ritueel bij ons voor het slapengaan: kind kruipt bij mij op schoot en we lezen 1 of 2 boekjes. Toen pasgeleden mijn vent hem alleen naar bed bracht en (voor de goeie vorm netjes) vroeg of er nog een boekje voorgelezen moest worden, kwam er een heel gedecideerd: "nee!. Mama lezen. Ikke bed." Compleet met gebiedend wijzend vingertje naar zijn ledikant.

- het kan ook een kwestie van algemenere voorkeur zijn. Mijn oudste is gewoon meer een mannenjongetje. Hij is idolaat van opa, hoe oma ook haar best doet. Ondanks het feit dat hij veel minder (duidelijke) aandacht aan hem besteedt, is opa toch de grote trekpleister. Zo ook de oom ipv de tante, de vriend ipv de vriendin, enzovoort.

- houd je voor dat het een fase is (jaja, die faaaaaaase). Voor hetzelfde geld is het over een jaar anders en baal je van dat blok aan je been dat je graag even aan papa zou uitbesteden, maar dat op dat moment nu juist veel liever aan jou hangt.

Heel herkenbaar dit.

Mijn zoontje vindt het ook prima bij mij als papa er niet is maar zodra hij er is dan toch liever papa.

Ik vind het zeker niet altijd leuk, zeker niet als ik al niet lekker in mijn vel zit of gewoon een beetje een rotdag heb gehad.

Aan de andere kant vind ik het ook wel weer heel erg leuk dat hij zo gek is op zijn vader. In de buik werd hij al rustig als zijn vader een hand op de buik legde.



Zolang ik ook nog kusjes en knuffels krijg (zelfs af en toe als papa er is) dan vind ik het wel best.



Oh, ik ben trouwens meer thuis dan mijn vriend dus het ligt er echt niet aan dat jij meer werkt dan je man.

Hier idem. Meid van 15 maanden, duidelijk dol op papa. Maar de rangorde wordt geleid door opa van vaders kant. Als die in de buurt is heeft niemand een kans. Ze zou na een dag oppassen ook het liefst met opa mee naar huis gaan, zwaait ons dan gedag! Als opa er niet is, is papa ook goed. Als die er ook niet is neemt ze wel genoegen met mama, daarna eventueel de beide oma's en als hekkesluiter mijn vader. (Die dat dan weer niet echt leuk vind..) Die kleine heeft gewoon een soort hitparade ;) en opa staat met stip op 1!



Ik zei laatst wel: Wie heeft er maanden met je rond gesjouwd, je op pijnlijke wijze op de wereld gezet en vervolgens ruim een half jaar met haar eigen melk gevoed? Ondankbaar mormel! Ik zal het haar later als ze groot is nog wel eens inwrijven :P. Nu maar gewoon accepteren.

Ook hier herkenning!



Mijn dochter (3,5) is heel lang ook een papa's kindje geweest.

Ik was meer noodzakelijk dan leuk, zo leek het soms.

Ik weet nog dat ze een maand of 10 was, ze kwam al kruipend bij me in de keuken kijken en ze stootte zich aan een kastje.

Natuurlijk moest ze daar om huilen dus ik wilde haar oppakken.. begint ze zich zodanig te overstrekken dat ik haar weer neer moet zetten.

Al huilend kruipt ze naar papa, om vervolgens met haar hoofd in zijn nek te gaan liggen en vanuit haar ooghoeken naar mij te kijken. Vond ik ook ECHT NIET grappig!



Iemand vertelde mij dat dat juist een compliment naar mij toe was (ook al kwam ie echt niet zo aan).

Had inderdaad iets te maken met hechting, iets wat Cin31 al zei.

Het is inderdaad een fase....komt goed!

Lijkt een beetje op de situatie bij ons: zoontje van bijna 2,5 heeft ook opa (mijn vader) met stip op 1 staan. Daarna komen mijn moeder en ik denk ik op dezelfde hoogte. Mijn schoonouders zien we niet veel (ze komen  hier 4x per jaar, waarvan 3 verjaardagen) en daardoor is mijn zoontje ook niet echt aan ze gehecht. Wel moet ik zeggen dat hij gebruik maakt van iedereen die op zijn charmes ingaat, hij zou de buurvrouw nog vragen als ze met hem de tuin in zou gaan, zo link is hij wel. Toch is het altijd opa voor en opa na. Ik moet goed uitkijken als ik vraag 'waar wil je heen' omdat dan standaard 'opa' klinkt. Ik vraag het dan ook alleen als we al afgesproken hebben om naar mijn ouders te gaan. Zodra hij dan 'opa' heeft gezegd en ik zeg 'kom dan maar, dan gaan we naar opa en oma' dan gaat hij helemaal uit z'n dak zo blij is hij.



Zoals gezegd komt papa ergens onderaan; soms zit hubbie mijn zoontje een beetje te pesten, dan geeft hij me een knuffel en zegt dan 'mijn mama'. Vervolgens roept mijn zoontje natuurlijk 'nee, mijn mama'. Maar als hubbie zegt 'mijn papa' dan zegt mijn zoontje alsnog 'mijn mama'. Als hubbie en ik knuffelen dan wil zoontje ook altijd erbij om te knuffelen, hij is ergens altijd een beetje jaloers. Maar dat gaat ook vanzelf over; als hij doorheeft dat papa gevoeliger is voor leuk speelgoed (lees: afstandbestuurbare autootjes) of als hij eens 'ruw' wil spelen dan is het ineens papa voor en papa na.



Het komt vanzelf goed als ze ouder worden; het is niet makkelijk. je voelt je als moeder (of vader)  echt minderwaardig en niet belangrijk, terwijl je zo je best doen. Ik zou in ieder geval zeggen; doe niet extra je best, je kindje ziet dit niet als 'extra', maar zijn of haar 'afwijzing' van jou komt bij jou wel extra hard aan waardoor je je nog rotter volt. Laat het gewoon gaan. Als ze ouder worden dan verandert dit; toen mijn zoontje bijna 1 was trok hij ook meer naar papa toe (behalve als hij was gevallen, dan was ik wel goed genoeg).