Kinderen
alle pijlers
Zwanger worden...of niet?
woensdag 16 mei 2007 om 15:58
Dames/heren,
Ik weet niet of deze pijler de juiste om deze discussie aan te zwengelen, maar ik doe toch een poging. Indien er al reeds een topic was, verneem ik dit graag!:)
Situatie:
ik, 26, vriendlief 34, zes jaar relatie
vriend altijd aangegeven dat hij kinderen zou willen, ik wist het nooit...en ik weet het nog steeds niet!
Om ons heen raken vriendinnen uit vriendliefs' vriendengroep achter elkaar zwanger (lijkt wel een virus). Wanneer ik op visite ben, vind ik het allemaal wel leuk maar er bespringt mij geen gevoel van: "dit wil ik ook!" En ik krijg geen tranen van geluk in mijn ogen als ik denk aan een toekomstig gezinnetje etc. Binnen mijn vriendengroep zijn er (nog) geen kinderen.
Een oud-klasgenoot die ik weleens tegenkom, is zwanger van de tweede maar die kan alleen maar klagen over alle klachten die zij momenteel ervaart (van een in principe gezonde ziekte, dacht ik zo ;)).
Een andere met wie diep contact heb, start eerdaags met eerste IVF-kuur. Zij staat zo positief in het leven (ondanks endometriose) en is duidelijk in haar keuze, daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben.
Zij zegt dat ik er allemaal teveel over nadenk, te rationeel wil zijn. Ik vind dat ik dat moet zijn; een kind krijgen is geen accessoire die je inruilt als je er geen zin meer in hebt!
Ik wil een weloverwogen beslissing nemen of ik kinderen wil, even afgezien van het feit of dat ook lukt. En dat zonder druk van moeder ("ik zou het zo jammer vinden als ik geen oma wordt") en vriendlief ("ik dwing je tot niets maar ik zou het geweldig vinden om met jou een kind te krijgen"). Om maar niet te spreken over de ronduit beschamende opmerkingen van (schoon-)familie: "wordt het niet eens tijd voor jullie?!", ".. wordt ook straks ook al weer 35!" of "moet ik het misschien een keer voordoen, ofzo?!"
Ik ben laatst flink uit mijn vel geklapt en (ws voor) even is het geen vast gespreksonderwerp meer tijdens ieder bezoek of verjaardag...
Wellicht komt het omdat ik er nog niet aan denk; ik ben bezig met het afronden van een tweede studie, we zijn aan het rondneuzen voor een ander huis, we zijn druk met ons sociale leven (sport, vrienden, leuke uitjes met zijn twee). Ik merk dat ik het zo wel prima vind, misschien ben ik wel bang om "echt" volwassen te worden...ik weet het gewoon niet.
Maar ik kan niet omgaan met die druk (want zo ervaar ik het) van buitenaf. Indien ik voor de bijl ga, zou ik dat toch voor mezelf moeten doen en niet voor iemand anders? Niet om mijn vriend, moeder of (schoon)familie te pleasen?!
Ik zou graag een reactie op mijn verhaal willen. Dit kan in de vorm van een mening maar mag ook een tip voor een website of boek over dit onderwerp zijn. Andere reacties zijn uiteraard ook welkom. Ik sta echter niet zo te springen om berichten van m/v die het moeder/vaderschap ophemelen. Dat is niet het doel van het opstarten van dit onderwerp.
Alvast bedankt!
Ik weet niet of deze pijler de juiste om deze discussie aan te zwengelen, maar ik doe toch een poging. Indien er al reeds een topic was, verneem ik dit graag!:)
Situatie:
ik, 26, vriendlief 34, zes jaar relatie
vriend altijd aangegeven dat hij kinderen zou willen, ik wist het nooit...en ik weet het nog steeds niet!
Om ons heen raken vriendinnen uit vriendliefs' vriendengroep achter elkaar zwanger (lijkt wel een virus). Wanneer ik op visite ben, vind ik het allemaal wel leuk maar er bespringt mij geen gevoel van: "dit wil ik ook!" En ik krijg geen tranen van geluk in mijn ogen als ik denk aan een toekomstig gezinnetje etc. Binnen mijn vriendengroep zijn er (nog) geen kinderen.
Een oud-klasgenoot die ik weleens tegenkom, is zwanger van de tweede maar die kan alleen maar klagen over alle klachten die zij momenteel ervaart (van een in principe gezonde ziekte, dacht ik zo ;)).
Een andere met wie diep contact heb, start eerdaags met eerste IVF-kuur. Zij staat zo positief in het leven (ondanks endometriose) en is duidelijk in haar keuze, daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben.
Zij zegt dat ik er allemaal teveel over nadenk, te rationeel wil zijn. Ik vind dat ik dat moet zijn; een kind krijgen is geen accessoire die je inruilt als je er geen zin meer in hebt!
Ik wil een weloverwogen beslissing nemen of ik kinderen wil, even afgezien van het feit of dat ook lukt. En dat zonder druk van moeder ("ik zou het zo jammer vinden als ik geen oma wordt") en vriendlief ("ik dwing je tot niets maar ik zou het geweldig vinden om met jou een kind te krijgen"). Om maar niet te spreken over de ronduit beschamende opmerkingen van (schoon-)familie: "wordt het niet eens tijd voor jullie?!", ".. wordt ook straks ook al weer 35!" of "moet ik het misschien een keer voordoen, ofzo?!"
Ik ben laatst flink uit mijn vel geklapt en (ws voor) even is het geen vast gespreksonderwerp meer tijdens ieder bezoek of verjaardag...
Wellicht komt het omdat ik er nog niet aan denk; ik ben bezig met het afronden van een tweede studie, we zijn aan het rondneuzen voor een ander huis, we zijn druk met ons sociale leven (sport, vrienden, leuke uitjes met zijn twee). Ik merk dat ik het zo wel prima vind, misschien ben ik wel bang om "echt" volwassen te worden...ik weet het gewoon niet.
Maar ik kan niet omgaan met die druk (want zo ervaar ik het) van buitenaf. Indien ik voor de bijl ga, zou ik dat toch voor mezelf moeten doen en niet voor iemand anders? Niet om mijn vriend, moeder of (schoon)familie te pleasen?!
Ik zou graag een reactie op mijn verhaal willen. Dit kan in de vorm van een mening maar mag ook een tip voor een website of boek over dit onderwerp zijn. Andere reacties zijn uiteraard ook welkom. Ik sta echter niet zo te springen om berichten van m/v die het moeder/vaderschap ophemelen. Dat is niet het doel van het opstarten van dit onderwerp.
Alvast bedankt!
woensdag 16 mei 2007 om 16:06
woensdag 16 mei 2007 om 16:14
Ik heb ook een tijdje lopen twijfelen. Ik wist wel dát ik kinderen wilde (ooit...) maar hoe en wat en wanneer, geen idee. Toen mijn vriend erover begon dat hij er nu wel aan toe is, schrok ik behoorlijk. Het kwam nogal dichtbij zo. Ik kwam het boek 'Zwanger worden voor kinderwensers en kindertwijfelaars' van Mariël Croon tegen, en dat vond ik wel nuttig eigenlijk. Een zin daarin was dat als je twijfelt, je er misschien maar net zo goed voor kunt gaan, omdat er maar heel weinig mensen zijn die achteraf spijt krijgen. En hoe jonger je bent, hoe meer kans je hebt om gezond zwanger te zijn. Toen dacht ik, ach, waarom eigenlijk ook niet. Ik had ook niet echt van die hele sterke moedergevoelens, maar die kwamen opeens om de hoek zetten toen ik de beslissing had genomen.
De beslissing dat je kinderen wilt, is nu eenmaal niet echt een rationele voor de meeste mensen. Je kunt je kapot piekeren, maar je zult nooit weten hoe het is als je het niet probeert, en dat maakt het nu net zo lastig ( en onomkeerbaar:P)
Succes met je keuze!
De beslissing dat je kinderen wilt, is nu eenmaal niet echt een rationele voor de meeste mensen. Je kunt je kapot piekeren, maar je zult nooit weten hoe het is als je het niet probeert, en dat maakt het nu net zo lastig ( en onomkeerbaar:P)
Succes met je keuze!
woensdag 16 mei 2007 om 16:29
Mijn tips?
- Trek je niets, helemaal niets aan van je omgeving. Het is jullie leven, trek je dus wel iets aan van je partner, maar niet van moeders, zussen, vriendinnen etc.
- Zwanger zijn en kinderen krijgen hoeven niet gepaard te gaan met tranen, brokken in kelen, romantische gevoelens, etc.
- Zwanger zijn en de babytijd gaan voorbij. Sta daar dus niet teveel bij stil, maar bedenk of je jezelf over 10, 20, 30 jaar met een kind ziet.
- Als je twijfelt: gewoon doen.
(ik ben zelf 24, moeder van 2 leuke zoons van 2,5 en 4 weken, studerend, werk op hbo-niveau en ben volgens mijn collega's een tienermoeder..)
Succes!
- Trek je niets, helemaal niets aan van je omgeving. Het is jullie leven, trek je dus wel iets aan van je partner, maar niet van moeders, zussen, vriendinnen etc.
- Zwanger zijn en kinderen krijgen hoeven niet gepaard te gaan met tranen, brokken in kelen, romantische gevoelens, etc.
- Zwanger zijn en de babytijd gaan voorbij. Sta daar dus niet teveel bij stil, maar bedenk of je jezelf over 10, 20, 30 jaar met een kind ziet.
- Als je twijfelt: gewoon doen.
(ik ben zelf 24, moeder van 2 leuke zoons van 2,5 en 4 weken, studerend, werk op hbo-niveau en ben volgens mijn collega's een tienermoeder..)
Succes!
woensdag 16 mei 2007 om 16:30
Natuurlijk denk je na over de praktische kanten van het krijgen van kinderen. En je neemt een beslissing over het wel/niet beschermd vrijen.
Maar dat is heel wat anders als het hebben van een kinderwens: dat is een gevoelskwestie dat je overkomt. Dat rationaliseer je niet. Je hart zegt je of je kinderen wilt of niet (met je partner). Ik ben het met je vriendin eens dat je te rationeel wilt zijn.
Je beslist toch ook niet of je van je partner houdt? Dat gevoel is er nou eenmaal. Wel besluit je hoe je er praktisch invulling aan geeft. Snap je wat ik bedoel? Luister meer naar je intuïtie.
Maar dat is mijn mening
What matters most is how you see yourself
woensdag 16 mei 2007 om 16:42
Ik had niets met kinderen. Wilde ook geen kinderen. Kreeg echt geen tranen van zo´n klein lawaaipapagaaitje in de buurt. (Ja, misschien van de schele koppijn na een tijdje). Had mijn leven zo ingericht dat kinderen geen plek hadden. Niemand verwachtte ook dat ik ooit een kind zou krijgen. En toen.... raakte ik zwanger van een ONS. Compleet in shock was ik. Twijfelde vreselijk over wat te doen. De vader wilde wel, was meteen dolgelukkig met een kindje. Ik dus niet. Ik werd ook nog eens extreem ziek. Belandde uiteindelijk in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. Stond op het punt om een abortus te laten doen. Tot de gyneacoloog van dienst besloot eens een echo te maken om te kijken hoe het er van binnen voorstond. Ik zag een hartje, beentje voetjes, handjes, armpjes, een piepklein mensje. En ik was verkocht. Ik zag dat hummeltje op het scherm en de leeuwin in mij kwam los. Dit was MIJN kind en ik ging er volledig voor. De vader van mijn zoon en ik gingen al snel uit elkaar. Hoe leuk hij het idee ook vond, de verantwoordelijkheid kon hij niet aan. Ik ging weg toen zoon een maand of drie was. Tot mijn verrassing was ik alweer zwanger. Lang leve de pil, niet dus. Ach ja, waar ik er een verzorg kan twee ook wel dacht ik en ging er weer voor. Toen stond ik er dus alleen voor. En dat ben ik heel erg lang gebleven. En nog meer kinderen wilde ik absoluut niet. Stond af en toe vol verbazing naar die slapende mannetjes te kijken om nog een ste beseffen dat dat echt mijn kinderen waren. Na een jaar of vier, vijf begon er toch wel wat te kriebelen. Eerst weggeduwd, maar dat gekreibel werd steeds sterker. Zo sterk zelfs dat ik zelfs een derde overwoog zonder aanwezige vader. Ik wilde gewoon nog een kindje. Onverwacht kwam ik de liefde van mijn leven tegen. We waren direct stapel op elkaar. Binnen no time woonden we samen, waren we getrouwd en lag de pil in de vuilnisbak. En op 20 januari 2007 is onze zoon Max geboren. Scheelt dus zeven en acht jaar met de andere twee. Tot onze verrassing ben ik inmiddels alweer zwanger. Ook nu deed de pil niet echt wat die behoort te doen (ben geloof ik errug vruchtbaar). Dus in januari 2008 komt er een vierde bij.
Moraal van mijn verhaal: Ook zonder dat Ik moet kinderen gevoel, kun je er zomaar vier hebben! En van ze houden, met ze spelen, ze zien opgroeien tot lekkere eigenwijze kerels die denken de hele wereld aan te kunnen. En ondanks dat ik ze nooit wilde, ben ik maar wat blij dat ze er toch kwamen. Ik heb er twee met een gebruiksaanwijzing, maar ik denk zelf dat er een goede reden was waarom ze bij mij wilden komen leven. Ik zou, als ik het ooit over zou mogen doen, niets veranderen. Ze horen bij mij!
Moraal van mijn verhaal: Ook zonder dat Ik moet kinderen gevoel, kun je er zomaar vier hebben! En van ze houden, met ze spelen, ze zien opgroeien tot lekkere eigenwijze kerels die denken de hele wereld aan te kunnen. En ondanks dat ik ze nooit wilde, ben ik maar wat blij dat ze er toch kwamen. Ik heb er twee met een gebruiksaanwijzing, maar ik denk zelf dat er een goede reden was waarom ze bij mij wilden komen leven. Ik zou, als ik het ooit over zou mogen doen, niets veranderen. Ze horen bij mij!
woensdag 16 mei 2007 om 17:41
Je bent nog jong hé, het is niet zo vreemd dat je die gevoelens nog niet hebt. Was er tenminste zelf toen ook nog totaal niet mee bezig. Wel ook een oudere partner (6 jaar ouder) maar die zei meer, het lijkt mij erg leuk maar ik hoor het wel. Dit is wel lastig soms als er een ouder is maar het is wel vaker zo dat de man ouder is en voor hem heeft het minder consequenties om later vader te worden (lichamelijk gezien al verandert er bij hem ook het een en ander, geestelijk kan het anders zijn, dat hij wel al een sterke wens heeft of het hem geen leuk idee lijkt om ouder vader te worden waar ik me wel wat bij kan voorstellen).
Een paar jaar later kwam het bij mij ineens opzetten, dat gevoel en we zijn er meteen voor gegaan eigenlijk en geen moment spijt En dat terwijl ik echt niks had met kinderen, vond ze niet eens leuk wat sommige anderen wel kunnen hebben ook al hebben ze geen kinderwens. Ik ben ook vrij rationeel en ik zwelg ook niet in romantiek (bij welk onderwerp ook) maar dit is echt een gevoelskwestie en ik volgde dat eens een keer met een geweldig resultaat.
Maar goed dat is voor iedereen anders. Ik zou doen wat jij wil en het over een paar jaar nog eens bekijken, hangt wel af van je vriend of hij wil wachten dat maakt het wel lastiger...
Een paar jaar later kwam het bij mij ineens opzetten, dat gevoel en we zijn er meteen voor gegaan eigenlijk en geen moment spijt
En dat terwijl ik echt niks had met kinderen, vond ze niet eens leuk wat sommige anderen wel kunnen hebben ook al hebben ze geen kinderwens. Ik ben ook vrij rationeel en ik zwelg ook niet in romantiek (bij welk onderwerp ook) maar dit is echt een gevoelskwestie en ik volgde dat eens een keer met een geweldig resultaat. Maar goed dat is voor iedereen anders. Ik zou doen wat jij wil en het over een paar jaar nog eens bekijken, hangt wel af van je vriend of hij wil wachten dat maakt het wel lastiger...
