Lijf & Lijn
alle pijlers
-35 kilo laatste loodjes confrontatie met mezelf
woensdag 29 september 2010 om 16:40
Ik ben een jonge vrouw van 44 jaar, fotografe van beroep, erg creatief en dynamisch, eigenzinnig, sociaal, bevlogen en gedreven en VEEL te zwaar.
Begin dit jaar zat ik echt aan mijn max, 135kg schoon aan de haak, mijn zelfvertrouwen was gezakt tot - 10. Door een teken van boven kwam ik toevallig in aanraking met een bedrijf die een groothandel bleek te zijn in dieetproducten.
Mijn sollicitatie was (achteraf gezien) wel heel komisch, natuurlijk zag ik aan de gezichten dat ze schroken van mijn flinke voorkomen, gelukkig konden ze daar doorheen kijken en werd ik aangenomen op mijn talenten.
Nu het kat toch op spek werd gebonden besloot ik ook maar meteen het dieet te proberen. Baat het niet dan schaad het niet, en jawel, binnen 6 maanden was ik 30 kilo lichter. Zelfvezekerd de vakantie in, nieuwe gardarobe en heel gelukkig met mijn nieuwe lijf.
Ondertussen ben ik wel een illusie armer, er is dus geen enkel dieet waarbij het vanzelf gaat, ik merk dat ik ondanks dat ik zoveel ben afgevallen, me maanden aan een vast eetpatroon heb gehouden dat het onderliggende probleem (waardoor ik dik ben geworden) nog niet is opgelost.
Ik ben nog steeds een emotieeter! Heb het maanden kunnen onderdrukken, mezelf wijsgemaakt dat het nu de goede kant op ging tot ik na de vakantie zoveel stress had van allerlei zaken dat ik de eetbuien niet langer kon weerstaan. Hup, alles erop en eraan, vinger in je keel, in ieder geval zorgen dat je niet meer aankomt, maar ook zo confronterend dat er eigenlijk NIETS is veranderd. Ik moet het onder ogen zien, de confrontatie met mezelf, mijn grootste angst, onderdrukte woede, frustratie, verdriet, het moet er eigenlijk allemaal uit.... maar ojee, ik die nooit voor de duivel nog niet bang is geweest doe het eigenlijk in mijn broek.
Ben gestopt met het dieet, de zakjes kwamen mijn neus en oren uit. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds blij met het resultaat, 35 kilo is niet niks, maar ik wil zo graag nog ietsjes meer kwijt en wat ik nog belangrijker vind, ik wil van mijn slechte gewoontes af.
Ik ben niet zo'n prater, wellicht kan ik hier wat mensen vinden die niet schriken van een relaas of van mijn hersenspinsels, zodat ik ze kwijt kan raken en eindelijk een manier vindt om om te gaan met stesssssss... het stelt ook heel vaak niet zoveel voor, het zijn soms hele kleine dingen waar ik van de leg van kan raken.
Wie o Wie kan mij steunen in de weg naar mezelf te vinden, tevreden te zijn met wie ik ben, onzekerheid achter me laten en gewoon simpel weg gelukkig te zijn. Ik heb zoveel om van te houden, maar ik zie het meestal niet.
Ben helemaal geen zwartkijker, heb een possitieve uitstraling houd niet van zeuren, ben een doorzetter, maar waarom lukt het mij dan niet?
Ik hoop dat ik wat leuke mensen leer kennen via het forum waar ik een klik mee heb, ben de laatste jaren ook wel heel veel vriendinnen kwijt geraakt en kan moeilijk de draad weer oppakken of beter gezegd, hoe vind ik weer leuke mensen die mij weten te raken. Als je vaak je neus stoot word je vanzelf wat afstandelijker.
Groetjes,
Bella Fiona
Begin dit jaar zat ik echt aan mijn max, 135kg schoon aan de haak, mijn zelfvertrouwen was gezakt tot - 10. Door een teken van boven kwam ik toevallig in aanraking met een bedrijf die een groothandel bleek te zijn in dieetproducten.
Mijn sollicitatie was (achteraf gezien) wel heel komisch, natuurlijk zag ik aan de gezichten dat ze schroken van mijn flinke voorkomen, gelukkig konden ze daar doorheen kijken en werd ik aangenomen op mijn talenten.
Nu het kat toch op spek werd gebonden besloot ik ook maar meteen het dieet te proberen. Baat het niet dan schaad het niet, en jawel, binnen 6 maanden was ik 30 kilo lichter. Zelfvezekerd de vakantie in, nieuwe gardarobe en heel gelukkig met mijn nieuwe lijf.
Ondertussen ben ik wel een illusie armer, er is dus geen enkel dieet waarbij het vanzelf gaat, ik merk dat ik ondanks dat ik zoveel ben afgevallen, me maanden aan een vast eetpatroon heb gehouden dat het onderliggende probleem (waardoor ik dik ben geworden) nog niet is opgelost.
Ik ben nog steeds een emotieeter! Heb het maanden kunnen onderdrukken, mezelf wijsgemaakt dat het nu de goede kant op ging tot ik na de vakantie zoveel stress had van allerlei zaken dat ik de eetbuien niet langer kon weerstaan. Hup, alles erop en eraan, vinger in je keel, in ieder geval zorgen dat je niet meer aankomt, maar ook zo confronterend dat er eigenlijk NIETS is veranderd. Ik moet het onder ogen zien, de confrontatie met mezelf, mijn grootste angst, onderdrukte woede, frustratie, verdriet, het moet er eigenlijk allemaal uit.... maar ojee, ik die nooit voor de duivel nog niet bang is geweest doe het eigenlijk in mijn broek.
Ben gestopt met het dieet, de zakjes kwamen mijn neus en oren uit. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds blij met het resultaat, 35 kilo is niet niks, maar ik wil zo graag nog ietsjes meer kwijt en wat ik nog belangrijker vind, ik wil van mijn slechte gewoontes af.
Ik ben niet zo'n prater, wellicht kan ik hier wat mensen vinden die niet schriken van een relaas of van mijn hersenspinsels, zodat ik ze kwijt kan raken en eindelijk een manier vindt om om te gaan met stesssssss... het stelt ook heel vaak niet zoveel voor, het zijn soms hele kleine dingen waar ik van de leg van kan raken.
Wie o Wie kan mij steunen in de weg naar mezelf te vinden, tevreden te zijn met wie ik ben, onzekerheid achter me laten en gewoon simpel weg gelukkig te zijn. Ik heb zoveel om van te houden, maar ik zie het meestal niet.
Ben helemaal geen zwartkijker, heb een possitieve uitstraling houd niet van zeuren, ben een doorzetter, maar waarom lukt het mij dan niet?
Ik hoop dat ik wat leuke mensen leer kennen via het forum waar ik een klik mee heb, ben de laatste jaren ook wel heel veel vriendinnen kwijt geraakt en kan moeilijk de draad weer oppakken of beter gezegd, hoe vind ik weer leuke mensen die mij weten te raken. Als je vaak je neus stoot word je vanzelf wat afstandelijker.
Groetjes,
Bella Fiona
woensdag 29 september 2010 om 16:44
quote:BellaFiona schreef op 29 september 2010 @ 16:40:
Ben gestopt met het dieet, de zakjes kwamen mijn neus en oren uit. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds blij met het resultaat, 35 kilo is niet niks, maar ik wil zo graag nog ietsjes meer kwijt en wat ik nog belangrijker vind, ik wil van mijn slechte gewoontes af.
Daar heb je precies het hele slechte eieren eten te pakken. Je bent zoveel afgevallen (en waarschijnlijk op korte termijn, ongezond!) en nu? Nu weet je (nog steeds) niet hoe je gezond moet eten. Besef je dat wel? Misschien dat in jouw geval een psycholoog niet zo'n slecht idee is, want je onderschat dit heel erg. Heel veel sterkte!
Ben gestopt met het dieet, de zakjes kwamen mijn neus en oren uit. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds blij met het resultaat, 35 kilo is niet niks, maar ik wil zo graag nog ietsjes meer kwijt en wat ik nog belangrijker vind, ik wil van mijn slechte gewoontes af.
Daar heb je precies het hele slechte eieren eten te pakken. Je bent zoveel afgevallen (en waarschijnlijk op korte termijn, ongezond!) en nu? Nu weet je (nog steeds) niet hoe je gezond moet eten. Besef je dat wel? Misschien dat in jouw geval een psycholoog niet zo'n slecht idee is, want je onderschat dit heel erg. Heel veel sterkte!
woensdag 29 september 2010 om 17:05
Hey Bella!
Wat goed dat je zoveel afgevallen bent al! Ik wil zeker proberen "met je mee te doen". Elkaar een luisterend oor bieden, elkaar er doorheen helpen.
Heb mezelf voorgenomen dat ik op 1 oktober start met mijn allerlaatste, ultieme dieetpoging. Als ik aan het einde van het jaar niet flink afgevallen ben, wil ik me aanmelden voor een maagoperatie, maar ik wil het nog één keer zelf proberen.
Wie weet hebben we iets aan elkaar!
Wat goed dat je zoveel afgevallen bent al! Ik wil zeker proberen "met je mee te doen". Elkaar een luisterend oor bieden, elkaar er doorheen helpen.
Heb mezelf voorgenomen dat ik op 1 oktober start met mijn allerlaatste, ultieme dieetpoging. Als ik aan het einde van het jaar niet flink afgevallen ben, wil ik me aanmelden voor een maagoperatie, maar ik wil het nog één keer zelf proberen.
Wie weet hebben we iets aan elkaar!
668, the neighbour of the Beast
woensdag 29 september 2010 om 17:08
quote:SeptemberGirl schreef op 29 september 2010 @ 16:44:
[...]
Daar heb je precies het hele slechte eieren eten te pakken. Je bent zoveel afgevallen (en waarschijnlijk op korte termijn, ongezond!) en nu? Nu weet je (nog steeds) niet hoe je gezond moet eten. Besef je dat wel? Misschien dat in jouw geval een psycholoog niet zo'n slecht idee is, want je onderschat dit heel erg. Heel veel sterkte!
Jeetje, wat een nare posting zeg. Als of jij alle wijsheid in pacht heb.
TO geeft toch aan dat ze zelf weet waar het mis gaat? En dat ze er mee aan de slag gaat?
Voor BelleFiona: Ontzettend knap dat je zoveel bent afgevallen. Ik denk dat het voor jezelf een hele winst is als je dit er iig af kan houden en mooi meegenomen als je nog meer afvalt.
Inderdaad, wat iemand al als tip gaf, op de lijf en lijnpijler is een groepje: eten met je verstand, daar zitten hele wijze vrouwen die heel goed met eten om gaan, maar ook met emoties en diepliggende problemen. Neem maar eens een kijkje, ze zullen je met open armen ontvangen.
[...]
Daar heb je precies het hele slechte eieren eten te pakken. Je bent zoveel afgevallen (en waarschijnlijk op korte termijn, ongezond!) en nu? Nu weet je (nog steeds) niet hoe je gezond moet eten. Besef je dat wel? Misschien dat in jouw geval een psycholoog niet zo'n slecht idee is, want je onderschat dit heel erg. Heel veel sterkte!
Jeetje, wat een nare posting zeg. Als of jij alle wijsheid in pacht heb.
TO geeft toch aan dat ze zelf weet waar het mis gaat? En dat ze er mee aan de slag gaat?
Voor BelleFiona: Ontzettend knap dat je zoveel bent afgevallen. Ik denk dat het voor jezelf een hele winst is als je dit er iig af kan houden en mooi meegenomen als je nog meer afvalt.
Inderdaad, wat iemand al als tip gaf, op de lijf en lijnpijler is een groepje: eten met je verstand, daar zitten hele wijze vrouwen die heel goed met eten om gaan, maar ook met emoties en diepliggende problemen. Neem maar eens een kijkje, ze zullen je met open armen ontvangen.
woensdag 29 september 2010 om 17:09
quote:Marels schreef op 29 september 2010 @ 17:05:
Hey Bella!
Wat goed dat je zoveel afgevallen bent al! Ik wil zeker proberen "met je mee te doen". Elkaar een luisterend oor bieden, elkaar er doorheen helpen.
Heb mezelf voorgenomen dat ik op 1 oktober start met mijn allerlaatste, ultieme dieetpoging. Als ik aan het einde van het jaar niet flink afgevallen ben, wil ik me aanmelden voor een maagoperatie, maar ik wil het nog één keer zelf proberen.
Wie weet hebben we iets aan elkaar!Hey Smearl, haske goed van je
Hey Bella!
Wat goed dat je zoveel afgevallen bent al! Ik wil zeker proberen "met je mee te doen". Elkaar een luisterend oor bieden, elkaar er doorheen helpen.
Heb mezelf voorgenomen dat ik op 1 oktober start met mijn allerlaatste, ultieme dieetpoging. Als ik aan het einde van het jaar niet flink afgevallen ben, wil ik me aanmelden voor een maagoperatie, maar ik wil het nog één keer zelf proberen.
Wie weet hebben we iets aan elkaar!Hey Smearl, haske goed van je
woensdag 29 september 2010 om 17:37
Hi BellaFiona,
Heb me speciaal aangemeld om mee te kunnen schrijven. Ik herken veel in je verhaal, al ben ik ooit afgevallen door uit mezelf heel weinig te eten, daar kwam geen dieetproduct aan te pas. Toch deed ik het helemaal verkeerd, ik at amper, hield dat een maand of zes vol, was inderdaad ontzettend slank. En toen... begon ik te eten.
En jaren later ben ik daar nog niet mee opgehouden. Momenteel weeg ik 100 kg, toevallig moest ik me wegen bij de huisarts en de tranen stonden in mijn ogen.
Ik ben heel bang om het overmatig eten op te geven. Ben zo iemand die altijd wel trek heeft, het lijkt alsof ik een bodemloos vat ben, kan altijd wel wat nemen en dan nog enorm veel ook. En als het aan mij ligt gaat er dan nog een zak snoep of iets hartigs achteraan.
Dat maakt me bang, die bodemloze put. Eten lijkt soms alles wat ik heb, omdat ik zo in de knoop zit met mijn lichaam. Heb er niks mee, schakel het als het ware uit en leef vanuit mijn hoofd. Eten is mijn troost, mijn demper, mijn stressregulator.
Graag wil ik samen met jou (jullie) veranderingen aanbrengen in dit gedrag en deze manier van denken
Heb me speciaal aangemeld om mee te kunnen schrijven. Ik herken veel in je verhaal, al ben ik ooit afgevallen door uit mezelf heel weinig te eten, daar kwam geen dieetproduct aan te pas. Toch deed ik het helemaal verkeerd, ik at amper, hield dat een maand of zes vol, was inderdaad ontzettend slank. En toen... begon ik te eten.
En jaren later ben ik daar nog niet mee opgehouden. Momenteel weeg ik 100 kg, toevallig moest ik me wegen bij de huisarts en de tranen stonden in mijn ogen.
Ik ben heel bang om het overmatig eten op te geven. Ben zo iemand die altijd wel trek heeft, het lijkt alsof ik een bodemloos vat ben, kan altijd wel wat nemen en dan nog enorm veel ook. En als het aan mij ligt gaat er dan nog een zak snoep of iets hartigs achteraan.
Dat maakt me bang, die bodemloze put. Eten lijkt soms alles wat ik heb, omdat ik zo in de knoop zit met mijn lichaam. Heb er niks mee, schakel het als het ware uit en leef vanuit mijn hoofd. Eten is mijn troost, mijn demper, mijn stressregulator.
Graag wil ik samen met jou (jullie) veranderingen aanbrengen in dit gedrag en deze manier van denken
woensdag 29 september 2010 om 19:23
Wow, ik ben onder de indruk van dit topic. De echte dingen die hier gezegd worden, zoals van maretak: 'ik ben zo bang om het overmatig eten op te geven, het lijkt alles wat ik heb.' Man, dat hadden mijn woorden kunnen zijn...Die heb ik nog niet eerder precies zo uit iemand anders' mond horen komen.
Voor mij was en (is nog wel) eten ook (of wel wat anders) natuurlijk mijn gemiste moeder, mijn thuis, mijn veilige basis....Ook de angstaanjagende ervaring een bodemloze put te zijn en niet meer verzadigd te raken en de angst dat als je je gevoel volgt je echt weerzinwekkend veel blijft aankomen, omdat je zo afhankelijk bent van dat eten. Welke soorten en producten dan ook, voor mij meer zoet en voor anderen meer de hartige kant.
Ik heb die periodes nog steeds (wel in veeeel mindere mate) als ik tegen een heleboel gevoelens aanloop die te pijnlijk zijn geweest ooit en nu nog lijken, om ze daadwerkelijk te durven ervaren.
De angst is dan vagelijk, maar wel continu aanhoudend dat ik moet zorgen dat ik "daar" vandaan blijf, wat dan weer een hele periode van (n tegenwoordig milde vorm van) overeten enz in gang kan gaan zetten.
Ook het wel gaan voelen van die angstaanjagend-gevoel-momenten, roept als reactie weer eetgedrag op, omdat ik daarna vind dat ik ook wel eens even ergens van mag genieten na zoveel ellendigheid toegelaten te hebben Maar dat is ander eetgedrag en VEEL minder erg dan: als-ik-nu-geen-eten-pak,-weet-ik-even-niet-meer-hoe-ik-moet-leven-EETGEDRAG. Dat is afschuwelijk, omdat de nood aan eten dan belangrijker is dan welke cognitieve inspiratie tot beter eetgedrag dan ook. Dat gevoel van overgeleverd te zijn aan een 'nood tot overleven ofzoiets dramatisch', is echt bijna dierlijk sterk.
Voor mijzelf noem ik dat 'eten-als-basale-coping'. Eten omdat bepaalde ervaringen (hoeven niet perse ernstige mishandelingen oid. te zijn, kan, maar dat is dan heel dramatisch, extreem, ik bedoel het subtieler) traumatisch voor je zijn geweest, omdat toen je klein was, ze teveel pijn zouden opleveren als je ze daadwerkelijk onder ogen zou komen, omdat er geen contact (mogelijk) was/bleek met je verzorgers op het gebied van je behoefte/gevoelens destijds.
Maar goed, tot zover, dit stuk.
Daarnaast is er ook nog dat als je niet meer weet hoe normaal eigenlijk eruit ziet of dat echt niet meer voor elkaar krijgt, dat je dan de vreetbuien ook weer in stand kunt houden. Die gedragsmatige kant kan best wel van belang zijn als je al zoveel afgevallen bent, omdat je lichaam dan simpelweg al 35 kg lang honger geleden heeft en dus met recht schreeuwt om die 35 VERLOREN OVERLEVINGSKILO'S. Je lichaam kende die namelijk en lijven vinden extra gewicht vanuit overlevingsperspectief best leuk voor een komende hongerwinter of voor een of andere natuurramp.
De reactie die Septembergirl geeft heeft natuurlijk waarheid in zich en als meer afstand hebbende meelezer, zie ik het niet als heel negatief, al is de mail wel confronterend op een erg kritische manier, die wel realiteit in zich bergt. Alleen dat is een kant van het verhaal en die zul je misschien zelf ook nog onderkennen ook. Maar, helaas ben je er daarmee natuurlijk nog niet. Ik zou jou dan ook echt aanraden, als iemand die zelf weet hoe moeilijk emotie-eten kan zijn, om wel contact te zoeken met een peut. Je kunt bij een beetje kundige huisarts altijd terecht voor advies over het soort peut dat je zoekt, want een peut voor iemand met eetproblemen is niet altijd perse de peut voor dit soort problemen. Misschien heb je wel iemand nodig voor de praktisch cognitieve zijde van het eten En een peut voor de onderliggende shit of eerst een eetpeut en dan een shitpeut
Of eerst een shitpeut en dan een eetpeut, whatever, er is veel mogelijk, maar alleen een huisarts en vooral eerlijke info van jouw kant, zal zicht geven op wat je NU nodig hebt. Dat kan over twee jaar weer anders zijn.
Ook snap ik je behoefte aan van-je-af-praten, er zijn ook stichtingen waar ervaringsdeskundigen op het gebied van eetstoornissen en dergelijke werken. Ik weet niet of dat woord jou afschrikt, maar veel mensen met overgewicht hebben nou eenmaal een soort van eetprobleem, hoe je dat ook noemt. Daarnaast zijn er ook zelfhulpgroepen speciaal voor mensen met binge-eating disorder die begeleid worden door mensen die het zelf doorleefd hebben. Dat kan heel fijn zijn als je zo in je upje worstelt met dit gedoe. De openheid kan je opluchten, mensen schrikken niet zo snel als dat een 'te licht bevonden gewichtsconsulente' zal doen. Ze reageren ook op een andere manier, dan: tja, dat zijn wel een hoop calorien, je kunt beter even gaan wandelen of een wortel nemen) Want dat HEB JIJ ZELF OOK ALLANG BEDACHT, neem ik aan !
Echt een aanrader, je kunt zoeken op stichting ZieZo of Stichting SABN of de website Proud2bme bekijken, al is dat wel gericht op heel jonge meiden en ook meer richting anorexia en boulimia en minder op binge, waarbij er toch ook wel gecompenseerd is/wordt. Misschien vind je dat dus niks, maar echt, het kan heel fijn om dat met iemand zo te bespreken.
Voor mij was en (is nog wel) eten ook (of wel wat anders) natuurlijk mijn gemiste moeder, mijn thuis, mijn veilige basis....Ook de angstaanjagende ervaring een bodemloze put te zijn en niet meer verzadigd te raken en de angst dat als je je gevoel volgt je echt weerzinwekkend veel blijft aankomen, omdat je zo afhankelijk bent van dat eten. Welke soorten en producten dan ook, voor mij meer zoet en voor anderen meer de hartige kant.
Ik heb die periodes nog steeds (wel in veeeel mindere mate) als ik tegen een heleboel gevoelens aanloop die te pijnlijk zijn geweest ooit en nu nog lijken, om ze daadwerkelijk te durven ervaren.
De angst is dan vagelijk, maar wel continu aanhoudend dat ik moet zorgen dat ik "daar" vandaan blijf, wat dan weer een hele periode van (n tegenwoordig milde vorm van) overeten enz in gang kan gaan zetten.
Ook het wel gaan voelen van die angstaanjagend-gevoel-momenten, roept als reactie weer eetgedrag op, omdat ik daarna vind dat ik ook wel eens even ergens van mag genieten na zoveel ellendigheid toegelaten te hebben Maar dat is ander eetgedrag en VEEL minder erg dan: als-ik-nu-geen-eten-pak,-weet-ik-even-niet-meer-hoe-ik-moet-leven-EETGEDRAG. Dat is afschuwelijk, omdat de nood aan eten dan belangrijker is dan welke cognitieve inspiratie tot beter eetgedrag dan ook. Dat gevoel van overgeleverd te zijn aan een 'nood tot overleven ofzoiets dramatisch', is echt bijna dierlijk sterk.
Voor mijzelf noem ik dat 'eten-als-basale-coping'. Eten omdat bepaalde ervaringen (hoeven niet perse ernstige mishandelingen oid. te zijn, kan, maar dat is dan heel dramatisch, extreem, ik bedoel het subtieler) traumatisch voor je zijn geweest, omdat toen je klein was, ze teveel pijn zouden opleveren als je ze daadwerkelijk onder ogen zou komen, omdat er geen contact (mogelijk) was/bleek met je verzorgers op het gebied van je behoefte/gevoelens destijds.
Maar goed, tot zover, dit stuk.
Daarnaast is er ook nog dat als je niet meer weet hoe normaal eigenlijk eruit ziet of dat echt niet meer voor elkaar krijgt, dat je dan de vreetbuien ook weer in stand kunt houden. Die gedragsmatige kant kan best wel van belang zijn als je al zoveel afgevallen bent, omdat je lichaam dan simpelweg al 35 kg lang honger geleden heeft en dus met recht schreeuwt om die 35 VERLOREN OVERLEVINGSKILO'S. Je lichaam kende die namelijk en lijven vinden extra gewicht vanuit overlevingsperspectief best leuk voor een komende hongerwinter of voor een of andere natuurramp.
De reactie die Septembergirl geeft heeft natuurlijk waarheid in zich en als meer afstand hebbende meelezer, zie ik het niet als heel negatief, al is de mail wel confronterend op een erg kritische manier, die wel realiteit in zich bergt. Alleen dat is een kant van het verhaal en die zul je misschien zelf ook nog onderkennen ook. Maar, helaas ben je er daarmee natuurlijk nog niet. Ik zou jou dan ook echt aanraden, als iemand die zelf weet hoe moeilijk emotie-eten kan zijn, om wel contact te zoeken met een peut. Je kunt bij een beetje kundige huisarts altijd terecht voor advies over het soort peut dat je zoekt, want een peut voor iemand met eetproblemen is niet altijd perse de peut voor dit soort problemen. Misschien heb je wel iemand nodig voor de praktisch cognitieve zijde van het eten En een peut voor de onderliggende shit of eerst een eetpeut en dan een shitpeut
Of eerst een shitpeut en dan een eetpeut, whatever, er is veel mogelijk, maar alleen een huisarts en vooral eerlijke info van jouw kant, zal zicht geven op wat je NU nodig hebt. Dat kan over twee jaar weer anders zijn. Ook snap ik je behoefte aan van-je-af-praten, er zijn ook stichtingen waar ervaringsdeskundigen op het gebied van eetstoornissen en dergelijke werken. Ik weet niet of dat woord jou afschrikt, maar veel mensen met overgewicht hebben nou eenmaal een soort van eetprobleem, hoe je dat ook noemt. Daarnaast zijn er ook zelfhulpgroepen speciaal voor mensen met binge-eating disorder die begeleid worden door mensen die het zelf doorleefd hebben. Dat kan heel fijn zijn als je zo in je upje worstelt met dit gedoe. De openheid kan je opluchten, mensen schrikken niet zo snel als dat een 'te licht bevonden gewichtsconsulente' zal doen. Ze reageren ook op een andere manier, dan: tja, dat zijn wel een hoop calorien, je kunt beter even gaan wandelen of een wortel nemen
) Want dat HEB JIJ ZELF OOK ALLANG BEDACHT, neem ik aan !Echt een aanrader, je kunt zoeken op stichting ZieZo of Stichting SABN of de website Proud2bme bekijken, al is dat wel gericht op heel jonge meiden en ook meer richting anorexia en boulimia en minder op binge, waarbij er toch ook wel gecompenseerd is/wordt. Misschien vind je dat dus niks, maar echt, het kan heel fijn om dat met iemand zo te bespreken.
woensdag 29 september 2010 om 19:57
BellaFiona, wat ontzettend knap van je!
35 kilo in 6 maanden is niet niets (ik herken het, ben ongeveer hetzelfde afgevallen) en weet je, je lijf en hoofd houden dat niet bij. Die 35 kilo zaten er vast niet in 6 maanden aan.
Je bent ontzettend ver gekomen en nu is het tijd om jezelf iets te gunnen. Nee, geen eten. Het is tijd om jezelf tijd te geven, om jezelf een eetpatroon aan te leren dat bij je past. Dat kan je helemaal alleen doen, maar dat is heel erg moeilijk.
Ik vond Kopjekoffie's post heel mooi: je kan hulp krijgen van een (eet)peut of een zelfhulpgroep. Daarnaast zijn er ook boeken die je een zetje in de voor jouw fijnste richting kunnen geven. Bijvoorbeeld: Hap Slik Weg of Weg met de weegschaal.
Ik lees en af en toe schrijf zelf mee bij Eten met je verstand. In het kort gaat het daar niet om lijnen, afvallen en weer aankomen maar om leren om te gaan met wat bij jou past. Je bent er van harte welkom (schroom overigens niet om je eigen topic te houden dat kan ook helpen).
Wat is je doel voor de komende maanden?
Is dat bijvoorbeeld niet aankomen en op gewicht blijven. Of ellke dag 3 maaltijden en 2 tussendoortjes eten? Het kan helpen om dat voor jezelf op te schrijven: hier wil ik de komende tijd op focussen en dat ga ik op manier x, y en z doen.
Wat je ook doet, heel veel succes!
35 kilo in 6 maanden is niet niets (ik herken het, ben ongeveer hetzelfde afgevallen) en weet je, je lijf en hoofd houden dat niet bij. Die 35 kilo zaten er vast niet in 6 maanden aan.
Je bent ontzettend ver gekomen en nu is het tijd om jezelf iets te gunnen. Nee, geen eten. Het is tijd om jezelf tijd te geven, om jezelf een eetpatroon aan te leren dat bij je past. Dat kan je helemaal alleen doen, maar dat is heel erg moeilijk.
Ik vond Kopjekoffie's post heel mooi: je kan hulp krijgen van een (eet)peut of een zelfhulpgroep. Daarnaast zijn er ook boeken die je een zetje in de voor jouw fijnste richting kunnen geven. Bijvoorbeeld: Hap Slik Weg of Weg met de weegschaal.
Ik lees en af en toe schrijf zelf mee bij Eten met je verstand. In het kort gaat het daar niet om lijnen, afvallen en weer aankomen maar om leren om te gaan met wat bij jou past. Je bent er van harte welkom (schroom overigens niet om je eigen topic te houden dat kan ook helpen).
Wat is je doel voor de komende maanden?
Is dat bijvoorbeeld niet aankomen en op gewicht blijven. Of ellke dag 3 maaltijden en 2 tussendoortjes eten? Het kan helpen om dat voor jezelf op te schrijven: hier wil ik de komende tijd op focussen en dat ga ik op manier x, y en z doen.
Wat je ook doet, heel veel succes!
woensdag 29 september 2010 om 20:20
quote:Francisca_ schreef op 29 september 2010 @ 17:08:
[...]
Jeetje, wat een nare posting zeg. Als of jij alle wijsheid in pacht heb.
Nee hoor, dat impliceer ik helemaal niet. Heb ik ook niet overigens. Maar ik heb wel de wijsheid om te weten dat 35 kilo afvallen in 6 maanden door het eten van zakjes en poedertjes niet gezond is.
Ik vind dit citaat uit de (van a tot z rake!) post van kopjekoffie wel heel treffend:
quote:De reactie die Septembergirl geeft heeft natuurlijk waarheid in zich en als meer afstand hebbende meelezer, zie ik het niet als heel negatief. Als je iets dwarszit Frans, wat je op het EMJV-topic hebt gelezen, laat het dan weten. Want ik denk dat ik wel weet wat het is.
On-topic! Mooi Fiona, ik sluit me volledig bij de post Hermes aan. En mijn post was absoluut niet negatief bedoeld, maar was inderdaad wel direct. In je OT staat dat je geen prater bent, hopelijk ben je wel een typer , dan zie ik je graag bij EMJV. Daar zal je mooie dingen lezen. Zet 'm op!
[...]
Jeetje, wat een nare posting zeg. Als of jij alle wijsheid in pacht heb.
Nee hoor, dat impliceer ik helemaal niet. Heb ik ook niet overigens. Maar ik heb wel de wijsheid om te weten dat 35 kilo afvallen in 6 maanden door het eten van zakjes en poedertjes niet gezond is.
Ik vind dit citaat uit de (van a tot z rake!) post van kopjekoffie wel heel treffend:
quote:De reactie die Septembergirl geeft heeft natuurlijk waarheid in zich en als meer afstand hebbende meelezer, zie ik het niet als heel negatief. Als je iets dwarszit Frans, wat je op het EMJV-topic hebt gelezen, laat het dan weten. Want ik denk dat ik wel weet wat het is.
On-topic! Mooi Fiona, ik sluit me volledig bij de post Hermes aan. En mijn post was absoluut niet negatief bedoeld, maar was inderdaad wel direct. In je OT staat dat je geen prater bent, hopelijk ben je wel een typer , dan zie ik je graag bij EMJV. Daar zal je mooie dingen lezen. Zet 'm op!
woensdag 29 september 2010 om 20:41
quote:SeptemberGirl schreef op 29 september 2010 @ 20:20:
[...]
. Als je iets dwarszit Frans, wat je op het EMJV-topic hebt gelezen, laat het dan weten. Want ik denk dat ik wel weet wat het is.
Nee, geen behoefte aan SG, en dat is niet waarom ik je posting eruit pik. Als Hermes diezelfde toon had aangeslagen, had ik precies hetzelfde gepost.
Kennelijk lag het niet aan mij, aangezien ik niet de enige was die je posting eruit pikte.
[...]
. Als je iets dwarszit Frans, wat je op het EMJV-topic hebt gelezen, laat het dan weten. Want ik denk dat ik wel weet wat het is.
Nee, geen behoefte aan SG, en dat is niet waarom ik je posting eruit pik. Als Hermes diezelfde toon had aangeslagen, had ik precies hetzelfde gepost.
Kennelijk lag het niet aan mij, aangezien ik niet de enige was die je posting eruit pikte.
