Lijf & Lijn
alle pijlers
afkicken van een sportleven, lotgenoot/vrienden gezocht
zaterdag 14 mei 2016 om 02:10
Hi!
Al weer twee jaar geleden met sport mijn kruisband gescheurd. Twee operaties gehad en helaas ben ik een pechgeval met blijvende schade en zenuwpijn. Mijn leven staat al 'even' op z'n kop. Ik heb een eigen sportbedrijf waar ik nu zelf geen les meer kan geven.
Mijn leven was sport! Ik kan nog wel wat doen (bijv. yoga, 20km racefietsen) maar nooit meer lang of voluit en mijn favoriete sporten kunnen niet meer.
Ik doe nog best veel 'leuke' dingen, maar nu het sporten er niet meer zo is is het moeilijker er van te genieten. Ik probeer ook nieuwe dingen uit (mindful en creacursus). Periodes van enkele dagen en soms een paar weken dat ik me lekker voel. Met daar tussendoor dipjes en ongelukkige momenten. Vooral als mijn vriend of vrienden op sportweekendjes weg en sportvakanties gaan... zo jaloers!
Met veel vrienden/kennissen in het sportleven, voel ik me nu regelmatig er niet meer bij horen, een beetje eenzaam en onzeker. Met psycholoog, familie, m'n vriend en enkele vriendin kan ik het er wel over hebben. Maar voelt ook wel vervelend al 2 jaar met regelmaat beroep op ze te doen. Het lijkt me fijn om met mensen om te gaan die zoiets ook ervaren hebben, zelf ook nog beetje zoekend zijn of waar ik in ieder geval kan zijn wie ik nu ben. Waar het af en toe onderwerp van gesprek kan zijn. Soms een keer een traan en verder veel lol.
Ik ben 30, woon in Amsterdam. Leuk om af te spreken en kijken of we klik hebben. Samen fietsen, wandelen, yoga, koffietentje, terrasje, natuur in, cultuuruitje, Nederland verkennen, iets creatief en waar ik stiekem ook fijn vind gewoon samen bankhangen (moet ik nog wel leren;).
Ps. ik wist niet zo goed waar ik berichtje moest plaatsen, psyche, contact... het is begonnen met m'n lijf;)
Al weer twee jaar geleden met sport mijn kruisband gescheurd. Twee operaties gehad en helaas ben ik een pechgeval met blijvende schade en zenuwpijn. Mijn leven staat al 'even' op z'n kop. Ik heb een eigen sportbedrijf waar ik nu zelf geen les meer kan geven.
Mijn leven was sport! Ik kan nog wel wat doen (bijv. yoga, 20km racefietsen) maar nooit meer lang of voluit en mijn favoriete sporten kunnen niet meer.
Ik doe nog best veel 'leuke' dingen, maar nu het sporten er niet meer zo is is het moeilijker er van te genieten. Ik probeer ook nieuwe dingen uit (mindful en creacursus). Periodes van enkele dagen en soms een paar weken dat ik me lekker voel. Met daar tussendoor dipjes en ongelukkige momenten. Vooral als mijn vriend of vrienden op sportweekendjes weg en sportvakanties gaan... zo jaloers!
Met veel vrienden/kennissen in het sportleven, voel ik me nu regelmatig er niet meer bij horen, een beetje eenzaam en onzeker. Met psycholoog, familie, m'n vriend en enkele vriendin kan ik het er wel over hebben. Maar voelt ook wel vervelend al 2 jaar met regelmaat beroep op ze te doen. Het lijkt me fijn om met mensen om te gaan die zoiets ook ervaren hebben, zelf ook nog beetje zoekend zijn of waar ik in ieder geval kan zijn wie ik nu ben. Waar het af en toe onderwerp van gesprek kan zijn. Soms een keer een traan en verder veel lol.
Ik ben 30, woon in Amsterdam. Leuk om af te spreken en kijken of we klik hebben. Samen fietsen, wandelen, yoga, koffietentje, terrasje, natuur in, cultuuruitje, Nederland verkennen, iets creatief en waar ik stiekem ook fijn vind gewoon samen bankhangen (moet ik nog wel leren;).
Ps. ik wist niet zo goed waar ik berichtje moest plaatsen, psyche, contact... het is begonnen met m'n lijf;)
zaterdag 14 mei 2016 om 08:58
Akelig is dat. Maar gelukkig dat je nog wel gewoon een beetje kan fietsen en lopen. Maar aangezien je je persoonlijke doelen veel hoger had gezet dan "rondfietsen" zal dit weinig troost bieden.
Er zit niets anders op dan je op iets totaal anders toe te gaan leggen. Zolang je dagelijks met je falen wordt geconfronteerd zal het losmaakproces onnodig moeizaam verlopen. Sterkte.
Er zit niets anders op dan je op iets totaal anders toe te gaan leggen. Zolang je dagelijks met je falen wordt geconfronteerd zal het losmaakproces onnodig moeizaam verlopen. Sterkte.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 14 mei 2016 om 09:47
Sterkte, dat zal niet niks zijn als je ook met je werk in de sportwereld zit. Veel vrienden en omgeving veelal met sport bezig. Kan me voorstellen dat het moeilijk is om je draai daarin te vinden. Lijkt me dat er in Amsterdam wel veel mogelijkheden zijn om nieuwe mensen te leren kennen. Of misschien kom je hier wel iemand tegen (of een paar!)
Succes!
Succes!
maandag 16 mei 2016 om 19:24
Bedankt voor jullie reacties.
Het is lastig om los te laten omdat er nog steeds klein beetje hoop is.. (nog 2nd opinion voor de boeg en neurologisch traject) dat ook misschien nog iets beter kan worden. En helemaal gelijk omdat je er steeds mee geconfronteerd wordt. Ik dacht er al even aan gewoon te emigreren;) (maar dat is ook wel erg vluchten)
Het is lastig om los te laten omdat er nog steeds klein beetje hoop is.. (nog 2nd opinion voor de boeg en neurologisch traject) dat ook misschien nog iets beter kan worden. En helemaal gelijk omdat je er steeds mee geconfronteerd wordt. Ik dacht er al even aan gewoon te emigreren;) (maar dat is ook wel erg vluchten)
