Lijf & Lijn
alle pijlers
Best heftig: Vel over probleem - deel 2
vrijdag 18 december 2009 om 01:21
Een heftig onderwerp inderdaad.
Wat cosmetische chirurgie betreft. We doen het omdat we het kunnen. Dat is de enige verklaring die ik er voor heb.
Wat je ook aan jezelf wilt veranderen. Zolang je het geld hebt is er veel mogelijk.
Ik denk dat we elkaar hier vrij in moeten laten en de mensen die het doen geen pijn aandoen door het te veroordelen. Want wie zij wij om in onze westerse wereld iemand te veroordelen.
Andere kwaliteiten en positieve eigenschappen van deze mensen die door ons worden opgemerkt worden zelfs na allerlei cosmetische ingrepen niet door hen onderkent. Operaties mogen dan je lijf veranderen, tussen de oren en in je hart is een veelal een ingewikkeldere "operatie" nodig.
Anorexia is eveneens een zeer gevoelig onderwerp waar het zelfbeeld ernstig verstoord is en waar slechts naar het spiegelbeeld wordt geluisterd. Al de goede bedoelingen om hen op andere gedachten te brengen ten spijt.
Psychologen hebben hier nog altijd een zware taak aan om het zelfinzicht en reflectie te bereiken om zo het tij te keren.
Zolang de eerste indruk van de mens wordt bepaald door het geen wat we het eerst zien (het uiterlijk) en het gras altijd groener lijkt te zijn bij de buren zullen we ons m.i. denk ik dat we nog een lange weg te gaan hebben.
Mensen willen altijd wel iets aan zichzelf verbeteren en dan zullen weinigen het verbeteren van hun innerlijk gaan noemen.
Wijsheid komt gelukkig bij de meeste mensen met de jaren door een toenemend relativeringsvermogen.
Dan kun je schijnbaar om je heen kijken en je niets meer van iemand of een ideaal aantrekken om zo ontspannender in het leven te staan en de aandacht meer naar de ander te laten uitgaan.
Wat cosmetische chirurgie betreft. We doen het omdat we het kunnen. Dat is de enige verklaring die ik er voor heb.
Wat je ook aan jezelf wilt veranderen. Zolang je het geld hebt is er veel mogelijk.
Ik denk dat we elkaar hier vrij in moeten laten en de mensen die het doen geen pijn aandoen door het te veroordelen. Want wie zij wij om in onze westerse wereld iemand te veroordelen.
Andere kwaliteiten en positieve eigenschappen van deze mensen die door ons worden opgemerkt worden zelfs na allerlei cosmetische ingrepen niet door hen onderkent. Operaties mogen dan je lijf veranderen, tussen de oren en in je hart is een veelal een ingewikkeldere "operatie" nodig.
Anorexia is eveneens een zeer gevoelig onderwerp waar het zelfbeeld ernstig verstoord is en waar slechts naar het spiegelbeeld wordt geluisterd. Al de goede bedoelingen om hen op andere gedachten te brengen ten spijt.
Psychologen hebben hier nog altijd een zware taak aan om het zelfinzicht en reflectie te bereiken om zo het tij te keren.
Zolang de eerste indruk van de mens wordt bepaald door het geen wat we het eerst zien (het uiterlijk) en het gras altijd groener lijkt te zijn bij de buren zullen we ons m.i. denk ik dat we nog een lange weg te gaan hebben.
Mensen willen altijd wel iets aan zichzelf verbeteren en dan zullen weinigen het verbeteren van hun innerlijk gaan noemen.
Wijsheid komt gelukkig bij de meeste mensen met de jaren door een toenemend relativeringsvermogen.
Dan kun je schijnbaar om je heen kijken en je niets meer van iemand of een ideaal aantrekken om zo ontspannender in het leven te staan en de aandacht meer naar de ander te laten uitgaan.
vrijdag 18 december 2009 om 01:27
Dana,
Ik haal uit jou post dat je eetstoornissen ook schaart onder streven naar uiterlijk schoonheid.
Dat is een verkeerd beeld. Ook vind ik het best pijnlijk om te lezen dat je in je laatste alinea verwijst naar de docu en eindigt met de stelling dat men zich eindelijk eens met belangrijke dingen bezig moet houden dan uiterlijk.
Ik haal uit jou post dat je eetstoornissen ook schaart onder streven naar uiterlijk schoonheid.
Dat is een verkeerd beeld. Ook vind ik het best pijnlijk om te lezen dat je in je laatste alinea verwijst naar de docu en eindigt met de stelling dat men zich eindelijk eens met belangrijke dingen bezig moet houden dan uiterlijk.
vrijdag 18 december 2009 om 08:48
quote:iry schreef op 18 december 2009 @ 01:27:
Dana,
Ik haal uit jou post dat je eetstoornissen ook schaart onder streven naar uiterlijk schoonheid.
Dat is een verkeerd beeld. Ook vind ik het best pijnlijk om te lezen dat je in je laatste alinea verwijst naar de docu en eindigt met de stelling dat men zich eindelijk eens met belangrijke dingen bezig moet houden dan uiterlijk.Waar haal jij dat uit? Ze noemt alleen afvallen.
Dana,
Ik haal uit jou post dat je eetstoornissen ook schaart onder streven naar uiterlijk schoonheid.
Dat is een verkeerd beeld. Ook vind ik het best pijnlijk om te lezen dat je in je laatste alinea verwijst naar de docu en eindigt met de stelling dat men zich eindelijk eens met belangrijke dingen bezig moet houden dan uiterlijk.Waar haal jij dat uit? Ze noemt alleen afvallen.
vrijdag 18 december 2009 om 10:08
Ik maakte uit je topictitel op dat je vel over had, en dacht dat je een correctie wilde laten doen.
ontopic: gisteren verbijsterd zitten kijken naar ene Barbara Walters (?) op tv. Ze was te gast bij Letterman.
Haar gezicht leek een masker. Ze is minstens 60 volgens mij, maar geen kraaienpootje te zien. Ze had wangimplantaten die er heel griezelig uitzagen.Haar handen zagen er uit alsof ze inmiddels is overleden en ze kan haar gezicht amper bewegen, zodat je het maskereffect krijgt.
Het moet een vermogen hebben gekost. Ik dacht even: "oeh, wat zonde van het geld!" Maar hee, het is wel haar geld en ze is vrij het uit te geven waar aan zij wil.
ontopic: gisteren verbijsterd zitten kijken naar ene Barbara Walters (?) op tv. Ze was te gast bij Letterman.
Haar gezicht leek een masker. Ze is minstens 60 volgens mij, maar geen kraaienpootje te zien. Ze had wangimplantaten die er heel griezelig uitzagen.Haar handen zagen er uit alsof ze inmiddels is overleden en ze kan haar gezicht amper bewegen, zodat je het maskereffect krijgt.
Het moet een vermogen hebben gekost. Ik dacht even: "oeh, wat zonde van het geld!" Maar hee, het is wel haar geld en ze is vrij het uit te geven waar aan zij wil.
zaterdag 19 december 2009 om 15:51
het linkje geeft in de laatste alinea een stukje tekst: Ik vind het schandalig dat zo’n meisje door de kliniek waar ze heeft gezeten niet in de gaten werd gehouden.”
Ik vraag me af, ís het wel hun verantwoordelijkheid dan? Als de meisjes ontslagen zijn, weten wat ze moeten doen en laten en doordat ze het toch niet kunnen opbrengen de mist in zouden gaan.. ja als zij "klaar" is in zo'n kliniek dan stopt hun verantwoordelijkheid ook lijkt me. Echter wanneer ze daar bv nog komt voor gesprekken etc dan is het een heel ander verhaal natuurlijk.
Ik vraag me af, ís het wel hun verantwoordelijkheid dan? Als de meisjes ontslagen zijn, weten wat ze moeten doen en laten en doordat ze het toch niet kunnen opbrengen de mist in zouden gaan.. ja als zij "klaar" is in zo'n kliniek dan stopt hun verantwoordelijkheid ook lijkt me. Echter wanneer ze daar bv nog komt voor gesprekken etc dan is het een heel ander verhaal natuurlijk.
zaterdag 19 december 2009 om 21:02
Ik vind het niet de verantwoordelijkheid van een kliniek als het weer bergafwaards gaat met een client.
Wel is het schrijnend dat hulp niet aansluit, of er geen alternatieven aangedragen worden.
Wachtijden tussen doorverwijzingen zijn belachelijk lang, en als je dan nog niet sterker bent dan je eetstoornis, tsja.....
Wel is het schrijnend dat hulp niet aansluit, of er geen alternatieven aangedragen worden.
Wachtijden tussen doorverwijzingen zijn belachelijk lang, en als je dan nog niet sterker bent dan je eetstoornis, tsja.....
maandag 21 december 2009 om 11:52
Ik vind het niet de verantwoordelijkheid van een kliniek als het weer bergafwaards gaat met een client.
Eerlijk, met een achtergrond van jarenlange eetstoornissen, kan ik alleen maar zeggen dat ik hier toch echt mee eens ben.
Hulp kan alleen maar hulp zijn, als je zelf wilt of in ieder geval wilt onderkennen dat je zelf verantwoordelijk bent voor jezelf.
Ik weet dat dat voor sommige situaties heel hard klinkt, maar voor mij is het de waarheid.
Volwassen mensen hebben het recht zichzelf dood te hongeren en ook het recht om zichzelf dood te vreten (en/of te kotsen).
Ook hebben ze het recht om hulp te vragen, bijvoorbeeld bij de EHBO in acute gevallen.
Ik heb me jarenlang met niet veel anders beziggehouden dan bovenstaande (bij benadering dan, anders zat ik hier niet te typen;), totdat ik me realiseerde dat hulpverlenen aan mij met mijn slachtoffer-houding, dweilen met de kraan open is geweest. Wel veel inzicht gekregen in waar het mis is gegaan in mijn ontwikkeling, maar dat was tevens voer voor mijn slachtofferhouding: "wat er gebeurd is, had ook nooit mogen gebeuren" en: "daarom kan ik het niet".
Pas toen ik er zo ontzettend zat van was dat ik oprecht niet meer verder wilde, ben ik gaan zien dat alleen IK er iets aan kon doen. Het verleden zit in mijn hoofd, maar nu heb ik zelf zeggenschap over wat ik in mijn leven doe.
Dat is niet eens zo heel lang geleden, maar het maakt een wereld van verschil voor mij en de mensen om mij heen.
Zo, dat wilde ik graag even hier kwijt!
Eerlijk, met een achtergrond van jarenlange eetstoornissen, kan ik alleen maar zeggen dat ik hier toch echt mee eens ben.
Hulp kan alleen maar hulp zijn, als je zelf wilt of in ieder geval wilt onderkennen dat je zelf verantwoordelijk bent voor jezelf.
Ik weet dat dat voor sommige situaties heel hard klinkt, maar voor mij is het de waarheid.
Volwassen mensen hebben het recht zichzelf dood te hongeren en ook het recht om zichzelf dood te vreten (en/of te kotsen).
Ook hebben ze het recht om hulp te vragen, bijvoorbeeld bij de EHBO in acute gevallen.
Ik heb me jarenlang met niet veel anders beziggehouden dan bovenstaande (bij benadering dan, anders zat ik hier niet te typen;), totdat ik me realiseerde dat hulpverlenen aan mij met mijn slachtoffer-houding, dweilen met de kraan open is geweest. Wel veel inzicht gekregen in waar het mis is gegaan in mijn ontwikkeling, maar dat was tevens voer voor mijn slachtofferhouding: "wat er gebeurd is, had ook nooit mogen gebeuren" en: "daarom kan ik het niet".
Pas toen ik er zo ontzettend zat van was dat ik oprecht niet meer verder wilde, ben ik gaan zien dat alleen IK er iets aan kon doen. Het verleden zit in mijn hoofd, maar nu heb ik zelf zeggenschap over wat ik in mijn leven doe.
Dat is niet eens zo heel lang geleden, maar het maakt een wereld van verschil voor mij en de mensen om mij heen.
Zo, dat wilde ik graag even hier kwijt!
maandag 21 december 2009 om 13:36
Toch is anorexia een westers probleem; het is dan wel een psychische aandoening, maar het komt in ontwikkelingslanden niet of nauwelijks voor. In die zin heeft het wel degelijk te maken met een bepaald uiterlijk-ideaal. Feit is dat het erfelijk bepaald is/kan zijn en dat men op een bepaalde manier getriggerd wordt. In de westerse wereld waarin schoonheid een obsessie is geworden, zal die trigger vele malen groter zijn dan in een ontwikkelingsland waar alleen overleven een rol speelt.
Ik begrijp wat je punt is en denk hier ook vaak over na, maar tóch doe ik zelf ook mee aan al het uiterlijke vertoon. Je wordt er min of meer toe gedwongen. Een westers persoon ziet per dag bijvoorbeeld meer dan 1000 reclameboodschappen. Deze info gaat de hersenen in en je wordt erdoor beïnvloed of je nou wilt of niet. Mensen worden altijd beïnvloed door anderen, dat zit in hun natuur.
Ik begrijp wat je punt is en denk hier ook vaak over na, maar tóch doe ik zelf ook mee aan al het uiterlijke vertoon. Je wordt er min of meer toe gedwongen. Een westers persoon ziet per dag bijvoorbeeld meer dan 1000 reclameboodschappen. Deze info gaat de hersenen in en je wordt erdoor beïnvloed of je nou wilt of niet. Mensen worden altijd beïnvloed door anderen, dat zit in hun natuur.
donderdag 14 januari 2010 om 10:30
Ik heb gisteren de docu gezien en ben boos...... wat een geld kosten die meisjes, dan nog balen dat een therapie niet vergoed word... terwel er 1000 andere wel vergoed worden.... niet alles draait om meisjes met anorexia, er zijn nog tig andere ziektes die veel geld kosten, waar de mensen wel graag beter van willen worden.
Ik heb ook mensen met anorexia in mijn omgeving, en hoe ze hun ziekte verheerlijken.. en gewoon niet geholpen willen worden... pomp er dan geen geld in, als het toch geen zin heeft. Mijn reactie is hard, dat klopt, dat ben ik inmiddels geworden omdat ik moedeloos toekijk hoe een vriendin zich kapot maakt.... niet geholpen wil worden. Ik wil niemand aanvallen hoor, maar dit is mijn mening.
Ik heb ook mensen met anorexia in mijn omgeving, en hoe ze hun ziekte verheerlijken.. en gewoon niet geholpen willen worden... pomp er dan geen geld in, als het toch geen zin heeft. Mijn reactie is hard, dat klopt, dat ben ik inmiddels geworden omdat ik moedeloos toekijk hoe een vriendin zich kapot maakt.... niet geholpen wil worden. Ik wil niemand aanvallen hoor, maar dit is mijn mening.
donderdag 14 januari 2010 om 10:37
quote:Dana schreef op 18 december 2009 @ 00:22:
. Maar wanneer vallen ons nou eens de schellen van de ogen en gaan we ons bezighouden met belangrijker dingen dan dat oh zo vergankelijke en onbeduidende uiterlijk?
linkjeWat ik juist uit deze uitzending naar voren vond komen is dat het uiterlijk niet eens het belangrijkste is Het zijn heel onzekere meisjes/vrouwen met een laag zelfbeeld. Een van de dingen waar ze wel controle over hebben is het niet eten. En omdat ze die controle niet kwijt willen raken, vinden ze het zo moeilijk om de therapie toe te laten. Ik vond het schrijnend
. Maar wanneer vallen ons nou eens de schellen van de ogen en gaan we ons bezighouden met belangrijker dingen dan dat oh zo vergankelijke en onbeduidende uiterlijk?
linkjeWat ik juist uit deze uitzending naar voren vond komen is dat het uiterlijk niet eens het belangrijkste is Het zijn heel onzekere meisjes/vrouwen met een laag zelfbeeld. Een van de dingen waar ze wel controle over hebben is het niet eten. En omdat ze die controle niet kwijt willen raken, vinden ze het zo moeilijk om de therapie toe te laten. Ik vond het schrijnend
donderdag 14 januari 2010 om 10:40
quote:amaia schreef op 14 januari 2010 @ 10:37:
[...]
Wat ik juist uit deze uitzending naar voren vond komen is dat het uiterlijk niet eens het belangrijkste is Het zijn heel onzekere meisjes/vrouwen met een laag zelfbeeld. Een van de dingen waar ze wel controle over hebben is het niet eten. En omdat ze die controle niet kwijt willen raken, vinden ze het zo moeilijk om de therapie toe te laten. Ik vond het schrijnendMaar op een gegeven moment moet je gewoon stoppen met helpen, als iemand niet geholpen wilt worden dan houd het toch op een gegeven moment op, hoe schrijnend ook.
[...]
Wat ik juist uit deze uitzending naar voren vond komen is dat het uiterlijk niet eens het belangrijkste is Het zijn heel onzekere meisjes/vrouwen met een laag zelfbeeld. Een van de dingen waar ze wel controle over hebben is het niet eten. En omdat ze die controle niet kwijt willen raken, vinden ze het zo moeilijk om de therapie toe te laten. Ik vond het schrijnendMaar op een gegeven moment moet je gewoon stoppen met helpen, als iemand niet geholpen wilt worden dan houd het toch op een gegeven moment op, hoe schrijnend ook.
donderdag 14 januari 2010 om 10:46
Dat is nog wel het heftigste... Bang om controle kwijt te raken.
Helaas heel herkenbaar.
Diegene die geholpen willen worden hebben zeker recht op goede nazorg juist omdat het zo complex is.
Het is niet het "eten" het is veel meer dan dat.
Ik ben blij dat ik het zonder kliniek voor eetstoornissen gered heb maar had goede begeleiding en de medepatienten (zat in een psychiatrisch ziekenhuis) hebben wij ook gemotiveerd om door te zetten.
Dit is al langer geleden maar het blijft een issue, anorexia heb je een leven lang.
Helaas heel herkenbaar.
Diegene die geholpen willen worden hebben zeker recht op goede nazorg juist omdat het zo complex is.
Het is niet het "eten" het is veel meer dan dat.
Ik ben blij dat ik het zonder kliniek voor eetstoornissen gered heb maar had goede begeleiding en de medepatienten (zat in een psychiatrisch ziekenhuis) hebben wij ook gemotiveerd om door te zetten.
Dit is al langer geleden maar het blijft een issue, anorexia heb je een leven lang.
donderdag 14 januari 2010 om 10:46
quote:Flashy schreef op 14 januari 2010 @ 10:40:
[...]
Maar op een gegeven moment moet je gewoon stoppen met helpen, als iemand niet geholpen wilt worden dan houd het toch op een gegeven moment op, hoe schrijnend ook.Dat is juist het moeilijke hieraan, dat ze niet geholpen willen worden is wat zeggen, maar niet wat ze uitstralen. Diep in hun hart zullen ze wel weten dat ze hulp nodig hebben.
[...]
Maar op een gegeven moment moet je gewoon stoppen met helpen, als iemand niet geholpen wilt worden dan houd het toch op een gegeven moment op, hoe schrijnend ook.Dat is juist het moeilijke hieraan, dat ze niet geholpen willen worden is wat zeggen, maar niet wat ze uitstralen. Diep in hun hart zullen ze wel weten dat ze hulp nodig hebben.
donderdag 14 januari 2010 om 10:51
Een eetstoornis is een schreeuw om hulp en het is meer dan niet willen eten (vertekend zelfbeeld,klooien met eten).Het is een probleem dat gepaard gaat met andere problemen,Het kan
een echtscheiding zijn of pesterijen op school.Als je er niet mee om kan gaan dan vlucht je in een
eetstoornis,depressie,drugs etc....om niet meer te hoeven voelen.En verder is het niet alleen moeilijk voor de eetstoornispatienten zelf maar ook voor familie en vrienden,ouders die bang zijn hun dochter te verliezen.En tegen
de patient zeggen ''eet nou maar gewoon wat meer''werkt niet.
Daar komt veel meer bij kijken.Dat kan je niet ff oplossen,in de
meeste gevallen heb je therapie nodig.
Genezen is dan wel moeilijk,bij de een meer dan bij de ander,maar
ook weer niet onmogelijk.En genezen is niet alleen maar meer gaan eten maar ook het psychische deel is belangrijk,werken aan
het zelfbeeld etc...ik schrok trouwens wel toen ik hoorde dat de jongste eetstoornispatient maar 7 jaar oud was.
een echtscheiding zijn of pesterijen op school.Als je er niet mee om kan gaan dan vlucht je in een
eetstoornis,depressie,drugs etc....om niet meer te hoeven voelen.En verder is het niet alleen moeilijk voor de eetstoornispatienten zelf maar ook voor familie en vrienden,ouders die bang zijn hun dochter te verliezen.En tegen
de patient zeggen ''eet nou maar gewoon wat meer''werkt niet.
Daar komt veel meer bij kijken.Dat kan je niet ff oplossen,in de
meeste gevallen heb je therapie nodig.
Genezen is dan wel moeilijk,bij de een meer dan bij de ander,maar
ook weer niet onmogelijk.En genezen is niet alleen maar meer gaan eten maar ook het psychische deel is belangrijk,werken aan
het zelfbeeld etc...ik schrok trouwens wel toen ik hoorde dat de jongste eetstoornispatient maar 7 jaar oud was.
donderdag 14 januari 2010 om 10:53
quote:bosaapje schreef op 14 januari 2010 @ 10:50:
Waar ik me wel over op kan winden is dat klinieken om af te vallen wel vaker vergoed wordt dan de klinieken waar anorexiapatienten behandeld worden.
Dat vind ik nou ook zo erg.Die meiden die dan echt graag hulp willen en niets vergoed krijgen.Soms is het levensbedreigend,ja maar hallo,dan moeten er toch ook alarmbellen gaan rinkelen.Zo
iemand kan je toch niet aan je lot overlaten.Eens met je!
Waar ik me wel over op kan winden is dat klinieken om af te vallen wel vaker vergoed wordt dan de klinieken waar anorexiapatienten behandeld worden.
Dat vind ik nou ook zo erg.Die meiden die dan echt graag hulp willen en niets vergoed krijgen.Soms is het levensbedreigend,ja maar hallo,dan moeten er toch ook alarmbellen gaan rinkelen.Zo
iemand kan je toch niet aan je lot overlaten.Eens met je!
donderdag 14 januari 2010 om 10:59
donderdag 14 januari 2010 om 11:03
quote:amaia schreef op 14 januari 2010 @ 10:46:
[...]
Dat is juist het moeilijke hieraan, dat ze niet geholpen willen worden is wat zeggen, maar niet wat ze uitstralen. Diep in hun hart zullen ze wel weten dat ze hulp nodig hebben.Ja, maar ze moeten het aanpakken, en dat doen ze niet. Dat kunnen ze niet, maar elke therapie stopt als er geen progressie in zit en dat is ook logisch.
[...]
Dat is juist het moeilijke hieraan, dat ze niet geholpen willen worden is wat zeggen, maar niet wat ze uitstralen. Diep in hun hart zullen ze wel weten dat ze hulp nodig hebben.Ja, maar ze moeten het aanpakken, en dat doen ze niet. Dat kunnen ze niet, maar elke therapie stopt als er geen progressie in zit en dat is ook logisch.
donderdag 14 januari 2010 om 11:19
quote:Flashy schreef op 14 januari 2010 @ 11:03:
[...]
Ja, maar ze moeten het aanpakken, en dat doen ze niet. Dat kunnen ze niet, maar elke therapie stopt als er geen progressie in zit en dat is ook logisch.
In principe ben ik het me je eens.
Ik heb zelf anorexia. Heel ernstig gehad, op sterven na dood. Nu gaat het behoorlijk goed met me. Dat heb ik vooral te danken aan de mensen om me heen, die me ontzettend steunen. Ook aan mijn eigen vechtlust hoor, want die heb je nodig. Ik weet uit ervaring dat therapie geen zin heeft, als je er zelf niet achter staat. Ik heb acht jaar geleden bijna een jaar deeltijdtherapie gehad, drie dagen per week in een groep. Kwam twaalf kilo aan, een jaar later was ik er weer dertien kwijt. Om geholpen te kunnen worden, moet je geholpen willen worden, en dat is waar bij de meesten het probleem ligt. In hun hart willen ze het niet. Voor 'leken' kan dat lijken op dwarsliggen, eigenwijs zijn. Maar mensen die weten wat het is om anorexia te hebben, weten dat het wel anders ligt. Als je bang bent om te leven, om welke reden dan ook, is het heel moeilijk om de enige houvast die je hebt (controle over het eten) los te laten. Ik ben daar nu wel mee bezig, en ik kan ronduit zeggen dat het het moeilijkse is wat ik ooit heb moeten doen.
't Is dus gewoon heel ingewikkeld allemaal. Ik had die meiden in de docu (waarvan ik er één persoonlijk ken) ook wel een schop onder hun reet willen geven, gisteravond. Ik weet alleen dat het geen zin heeft.
Kloteziekte.
[...]
Ja, maar ze moeten het aanpakken, en dat doen ze niet. Dat kunnen ze niet, maar elke therapie stopt als er geen progressie in zit en dat is ook logisch.
In principe ben ik het me je eens.
Ik heb zelf anorexia. Heel ernstig gehad, op sterven na dood. Nu gaat het behoorlijk goed met me. Dat heb ik vooral te danken aan de mensen om me heen, die me ontzettend steunen. Ook aan mijn eigen vechtlust hoor, want die heb je nodig. Ik weet uit ervaring dat therapie geen zin heeft, als je er zelf niet achter staat. Ik heb acht jaar geleden bijna een jaar deeltijdtherapie gehad, drie dagen per week in een groep. Kwam twaalf kilo aan, een jaar later was ik er weer dertien kwijt. Om geholpen te kunnen worden, moet je geholpen willen worden, en dat is waar bij de meesten het probleem ligt. In hun hart willen ze het niet. Voor 'leken' kan dat lijken op dwarsliggen, eigenwijs zijn. Maar mensen die weten wat het is om anorexia te hebben, weten dat het wel anders ligt. Als je bang bent om te leven, om welke reden dan ook, is het heel moeilijk om de enige houvast die je hebt (controle over het eten) los te laten. Ik ben daar nu wel mee bezig, en ik kan ronduit zeggen dat het het moeilijkse is wat ik ooit heb moeten doen.
't Is dus gewoon heel ingewikkeld allemaal. Ik had die meiden in de docu (waarvan ik er één persoonlijk ken) ook wel een schop onder hun reet willen geven, gisteravond. Ik weet alleen dat het geen zin heeft.
Kloteziekte.
You don't have to fit into the format
donderdag 14 januari 2010 om 11:25
Lotte,dat is ook de andere kant van het verhaal,om beter te worden moet je er open voor staan en geholpen willen worden anders heeft het geen nut als je niet meewerkt.En je moet er
absoluut achter staan.Wat ik zo rot vond in de docu dat een deel beter wilde worden maar ze niet de hulp krijgen die ze nodig hebben.Mag ik vragen wie van je de meidn je persoonlijk kent?Trouwens super dat je zo ver bent gekomen!!!
absoluut achter staan.Wat ik zo rot vond in de docu dat een deel beter wilde worden maar ze niet de hulp krijgen die ze nodig hebben.Mag ik vragen wie van je de meidn je persoonlijk kent?Trouwens super dat je zo ver bent gekomen!!!
