Lijf & Lijn
alle pijlers
Best heftig: Vel over probleem - deel 2
donderdag 14 januari 2010 om 11:28
quote:Lotte35 schreef op 14 januari 2010 @ 11:19:
[...]
In principe ben ik het me je eens.
Ik heb zelf anorexia. Heel ernstig gehad, op sterven na dood. Nu gaat het behoorlijk goed met me. Dat heb ik vooral te danken aan de mensen om me heen, die me ontzettend steunen. Ook aan mijn eigen vechtlust hoor, want die heb je nodig. Ik weet uit ervaring dat therapie geen zin heeft, als je er zelf niet achter staat. Ik heb acht jaar geleden bijna een jaar deeltijdtherapie gehad, drie dagen per week in een groep. Kwam twaalf kilo aan, een jaar later was ik er weer dertien kwijt. Om geholpen te kunnen worden, moet je geholpen willen worden, en dat is waar bij de meesten het probleem ligt. In hun hart willen ze het niet. Voor 'leken' kan dat lijken op dwarsliggen, eigenwijs zijn. Maar mensen die weten wat het is om anorexia te hebben, weten dat het wel anders ligt. Als je bang bent om te leven, om welke reden dan ook, is het heel moeilijk om de enige houvast die je hebt (controle over het eten) los te laten. Ik ben daar nu wel mee bezig, en ik kan ronduit zeggen dat het het moeilijkse is wat ik ooit heb moeten doen.
't Is dus gewoon heel ingewikkeld allemaal. Ik had die meiden in de docu (waarvan ik er één persoonlijk ken) ook wel een schop onder hun reet willen geven, gisteravond. Ik weet alleen dat het geen zin heeft.
Kloteziekte.
Super dat je al zo ver bent gekomen!!!!!!!!
Het meest schokkende vond ik dat 12 jarige meisje.. sinds haar 7e... hoe kan dat? heeft haar moeder soms gezegd dat ze te dik werd? Uiterlijk speelt voor die mensen een grote rol, dat zag je aan alles, zwaar in de make up, haartjes in de krul... die jonge meiden ook allemaal.... misschien een vooroordeel hoor maar hoe kan een meisje van 7 een eetprobleem krijgen, ik snap dat echt niet dat kan toch niet zomaar?
[...]
In principe ben ik het me je eens.
Ik heb zelf anorexia. Heel ernstig gehad, op sterven na dood. Nu gaat het behoorlijk goed met me. Dat heb ik vooral te danken aan de mensen om me heen, die me ontzettend steunen. Ook aan mijn eigen vechtlust hoor, want die heb je nodig. Ik weet uit ervaring dat therapie geen zin heeft, als je er zelf niet achter staat. Ik heb acht jaar geleden bijna een jaar deeltijdtherapie gehad, drie dagen per week in een groep. Kwam twaalf kilo aan, een jaar later was ik er weer dertien kwijt. Om geholpen te kunnen worden, moet je geholpen willen worden, en dat is waar bij de meesten het probleem ligt. In hun hart willen ze het niet. Voor 'leken' kan dat lijken op dwarsliggen, eigenwijs zijn. Maar mensen die weten wat het is om anorexia te hebben, weten dat het wel anders ligt. Als je bang bent om te leven, om welke reden dan ook, is het heel moeilijk om de enige houvast die je hebt (controle over het eten) los te laten. Ik ben daar nu wel mee bezig, en ik kan ronduit zeggen dat het het moeilijkse is wat ik ooit heb moeten doen.
't Is dus gewoon heel ingewikkeld allemaal. Ik had die meiden in de docu (waarvan ik er één persoonlijk ken) ook wel een schop onder hun reet willen geven, gisteravond. Ik weet alleen dat het geen zin heeft.
Kloteziekte.
Super dat je al zo ver bent gekomen!!!!!!!!
Het meest schokkende vond ik dat 12 jarige meisje.. sinds haar 7e... hoe kan dat? heeft haar moeder soms gezegd dat ze te dik werd? Uiterlijk speelt voor die mensen een grote rol, dat zag je aan alles, zwaar in de make up, haartjes in de krul... die jonge meiden ook allemaal.... misschien een vooroordeel hoor maar hoe kan een meisje van 7 een eetprobleem krijgen, ik snap dat echt niet dat kan toch niet zomaar?
donderdag 14 januari 2010 om 11:32
Ik denk ook dat in deze hulpverlening gesprekken met ervaringsdeskundigen soms meer kunnen bereiken dan hulpverleners die er weliswaar op gestudeerd hebben, maar die zich toch minder kunnen inleven in deze meiden.
Iemand die dit zelf gehad heeft weet wat het is, de angst om de controle te verliezen, het niet aan willen nemen van hulp.
Dat vond ik ook het bijzondere aan dit programma, degene die het presenteerde (ben de naam even kwijt) wist zoveel uit die meiden los te peuteren, juist omdat zij het zelf ook ervaren heeft.
Zo, nu ga ik boodschappen doen
Iemand die dit zelf gehad heeft weet wat het is, de angst om de controle te verliezen, het niet aan willen nemen van hulp.
Dat vond ik ook het bijzondere aan dit programma, degene die het presenteerde (ben de naam even kwijt) wist zoveel uit die meiden los te peuteren, juist omdat zij het zelf ook ervaren heeft.
Zo, nu ga ik boodschappen doen
donderdag 14 januari 2010 om 11:33
Dat meisje, vrouw met die krullen had meerdere persoonlijkheidsstoornissen Geraldine. Zij kwam inderdaad heel depressief over dus dat heb je goed gezien.
Wat voor mij één van de redenen was om me te laten helpen was dat ik zo depressief was. Nu had ik al last van telkens terugkerende depressies maar het werd alleen maar erger.
Door het gewichtsverlies word je depressief. Dit is bijna standaard bij elke anorexiapatiente.
Ik wilde van die depressie af dus moest ik aankomen (van mezelf)
Wat voor mij één van de redenen was om me te laten helpen was dat ik zo depressief was. Nu had ik al last van telkens terugkerende depressies maar het werd alleen maar erger.
Door het gewichtsverlies word je depressief. Dit is bijna standaard bij elke anorexiapatiente.
Ik wilde van die depressie af dus moest ik aankomen (van mezelf)
donderdag 14 januari 2010 om 11:37
Eetstoornispatienten worden steeds jonger.Soms zijn er al meiden van 5 die zichzelf al te dik vinden,nog niet zo heel vaak maar het komt voor.En ik neem dat de nadruk op slank thuis
ook een deel inneemt in het opspelen van een eetprobleem.
Meestal begint een eetprobleem in je puber-of tienertijd,maar hoorde zelf van gevallen,las ik op internet dat er zelf mensen boven de 50 zijn die een eetprobleem kunnen krijgen.Maar op wat voor leeftijd het ook begint het is een klote ziekte.
ook een deel inneemt in het opspelen van een eetprobleem.
Meestal begint een eetprobleem in je puber-of tienertijd,maar hoorde zelf van gevallen,las ik op internet dat er zelf mensen boven de 50 zijn die een eetprobleem kunnen krijgen.Maar op wat voor leeftijd het ook begint het is een klote ziekte.
donderdag 14 januari 2010 om 11:39
bosaapje,vind het super dat je zo ver bent gekomen.Je moest dus tegen 2 dingen vechten,anorexia en een eetstoornis en dat is best moelijk.Ben trots op je.Blijf gewoon van je afschrijven.Ik lees altijd met veel plezier en interesse je berichten.
En iemand die ooit zelf een eetprobleem heeft gehad of in ieder geval over veel inlevingsvermogen beschikkt kan nog altijd het
allerbeste helpen.Het gevoel dat je begrepen wordt is fijn.Mijn
vriendin die zelf een eetprobleem heeft (heeft helaas een zelfmoordpoging gedaan,ik wilde het eerst niet vertellen)vind dat ik
haar zo goed begrijp en ze is open tegenover mij (dat zei ze in een email).Ik heb geen eetprobleem,gelukkig maar,maar kan me goed inleven in mensen.Ik kan het probleem natuurlijk niet oplossen,ze moet zelf eraan werken en het ook willen,maar ik kan goed luisteren en mijn belangstelling is oprecht.
En iemand die ooit zelf een eetprobleem heeft gehad of in ieder geval over veel inlevingsvermogen beschikkt kan nog altijd het
allerbeste helpen.Het gevoel dat je begrepen wordt is fijn.Mijn
vriendin die zelf een eetprobleem heeft (heeft helaas een zelfmoordpoging gedaan,ik wilde het eerst niet vertellen)vind dat ik
haar zo goed begrijp en ze is open tegenover mij (dat zei ze in een email).Ik heb geen eetprobleem,gelukkig maar,maar kan me goed inleven in mensen.Ik kan het probleem natuurlijk niet oplossen,ze moet zelf eraan werken en het ook willen,maar ik kan goed luisteren en mijn belangstelling is oprecht.
donderdag 14 januari 2010 om 11:40
quote:Flashy schreef op 14 januari 2010 @ 11:28:
[...]
Super dat je al zo ver bent gekomen!!!!!!!!
Het meest schokkende vond ik dat 12 jarige meisje.. sinds haar 7e... hoe kan dat? heeft haar moeder soms gezegd dat ze te dik werd? Uiterlijk speelt voor die mensen een grote rol, dat zag je aan alles, zwaar in de make up, haartjes in de krul... die jonge meiden ook allemaal.... misschien een vooroordeel hoor maar hoe kan een meisje van 7 een eetprobleem krijgen, ik snap dat echt niet dat kan toch niet zomaar?
Bedankt voor je compliment, ik ben ook erg trots om mezelf eigenlijk.....
7 Jaar is inderdaad wel extreem jong om anorexia te krijgen. Maar vergis je niet hoor, ook hele jonge kinderen zien al het verschil tussen dun en dik. Ik heb zelf als leerkracht op een basisschool gewerkt (destijds mee moeten stoppen omdat ik flauwviel als ik in de kring een liedje moest zingen), en al in groep 3 werden kinderen gepest omdat ze steviger waren dan de rest. Als zo'n kind dat opslaat, en zich daardoor minderwaardig gaat voelen, is een eetstoornis zomaar geboren.
Voor die ouders trouwens ook zwaar hoor, mensen nog aan toe. En voor die zusjes is het ook niet echt leuk, altijd de meeste aandacht naar die ene.
[...]
Super dat je al zo ver bent gekomen!!!!!!!!
Het meest schokkende vond ik dat 12 jarige meisje.. sinds haar 7e... hoe kan dat? heeft haar moeder soms gezegd dat ze te dik werd? Uiterlijk speelt voor die mensen een grote rol, dat zag je aan alles, zwaar in de make up, haartjes in de krul... die jonge meiden ook allemaal.... misschien een vooroordeel hoor maar hoe kan een meisje van 7 een eetprobleem krijgen, ik snap dat echt niet dat kan toch niet zomaar?
Bedankt voor je compliment, ik ben ook erg trots om mezelf eigenlijk.....
7 Jaar is inderdaad wel extreem jong om anorexia te krijgen. Maar vergis je niet hoor, ook hele jonge kinderen zien al het verschil tussen dun en dik. Ik heb zelf als leerkracht op een basisschool gewerkt (destijds mee moeten stoppen omdat ik flauwviel als ik in de kring een liedje moest zingen), en al in groep 3 werden kinderen gepest omdat ze steviger waren dan de rest. Als zo'n kind dat opslaat, en zich daardoor minderwaardig gaat voelen, is een eetstoornis zomaar geboren.
Voor die ouders trouwens ook zwaar hoor, mensen nog aan toe. En voor die zusjes is het ook niet echt leuk, altijd de meeste aandacht naar die ene.
You don't have to fit into the format
donderdag 14 januari 2010 om 11:46
quote:kopjekoffie schreef op 21 december 2009 @ 11:52:
Ik vind het niet de verantwoordelijkheid van een kliniek als het weer bergafwaards gaat met een client.
Eerlijk, met een achtergrond van jarenlange eetstoornissen, kan ik alleen maar zeggen dat ik hier toch echt mee eens ben.
Hulp kan alleen maar hulp zijn, als je zelf wilt of in ieder geval wilt onderkennen dat je zelf verantwoordelijk bent voor jezelf.
Eens!
Wat me in de docu opviel was dat bijna álle meisjes twijfelden of ze in één klap van hun eetstoornis af wilden zijn, als dit mogelijk was. Met als reden "de ziekte is zo lekker veilig".
En dan het eerste meisje dat werd geinterviewd, dat uit de kliniek was weggelopen. Ik vind het ZO makkelijk om dan voor de camera te gaan zitten vertellen dat de hulpverlening faalt, omdat ze haar in de kliniek in eerste instantie niet hadden gemist. ZIJ is toch weggelopen, dus heeft ZIJ toch gefaald?!
Deze ziekte is verschrikkelijk, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben het eens met Twompie en Kopjekoffie dat het een schreeuw om aandacht is. Waarom is het zo moeilijk om aandacht te besteden aan wat er aan die schreeuw ten grondslag ligt? Een kind krijgt niet zomaar ineens een volledig verstoord zelfbeeld...
Ik vind het niet de verantwoordelijkheid van een kliniek als het weer bergafwaards gaat met een client.
Eerlijk, met een achtergrond van jarenlange eetstoornissen, kan ik alleen maar zeggen dat ik hier toch echt mee eens ben.
Hulp kan alleen maar hulp zijn, als je zelf wilt of in ieder geval wilt onderkennen dat je zelf verantwoordelijk bent voor jezelf.
Eens!
Wat me in de docu opviel was dat bijna álle meisjes twijfelden of ze in één klap van hun eetstoornis af wilden zijn, als dit mogelijk was. Met als reden "de ziekte is zo lekker veilig".
En dan het eerste meisje dat werd geinterviewd, dat uit de kliniek was weggelopen. Ik vind het ZO makkelijk om dan voor de camera te gaan zitten vertellen dat de hulpverlening faalt, omdat ze haar in de kliniek in eerste instantie niet hadden gemist. ZIJ is toch weggelopen, dus heeft ZIJ toch gefaald?!
Deze ziekte is verschrikkelijk, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben het eens met Twompie en Kopjekoffie dat het een schreeuw om aandacht is. Waarom is het zo moeilijk om aandacht te besteden aan wat er aan die schreeuw ten grondslag ligt? Een kind krijgt niet zomaar ineens een volledig verstoord zelfbeeld...
donderdag 14 januari 2010 om 11:49
quote:Geraldine schreef op 14 januari 2010 @ 11:25:
Mag ik vragen wie van je de meidn je persoonlijk kent?Trouwens super dat je zo ver bent gekomen!!!
Jij ook bedankt! Juist zulke reacties helpen mij enorm.
't Is beter om niet te zeggen wie ik persoonlijk ken. Je weet nooit op zo'n forum, de wereld is klein.
Mag ik vragen wie van je de meidn je persoonlijk kent?Trouwens super dat je zo ver bent gekomen!!!
Jij ook bedankt! Juist zulke reacties helpen mij enorm.
't Is beter om niet te zeggen wie ik persoonlijk ken. Je weet nooit op zo'n forum, de wereld is klein.
You don't have to fit into the format
donderdag 14 januari 2010 om 11:52
Geraldine, bedankt voor het lieve compliment.
Een jaar of 25 geleden werkte ik als speltherapeute in een ziekenhuis.
Ook jongere kinderen die veel meemaakten hadden graag ergens controle over en dat uitte zich dan in poepen in hun broek of het poepen ophouden met alle gevolgen van dien. (kinderen vanaf een jaar of 3 tot 10 jaar)
Dit klinkt smerig maar dat was het enige waar ze zelf controle over hadden. Eten en drinken wordt vaak door de opvoeders in de mond geduwd maar over poepen hebben de ouders geen controle.
Deze kinderen kwamen bij ons voor faecestraining. Dit was ook een zeer langdurig en zwaar proces voor de kinderen.
Ik vergelijk dit wel eens met anorexiapatienten.
Een jaar of 25 geleden werkte ik als speltherapeute in een ziekenhuis.
Ook jongere kinderen die veel meemaakten hadden graag ergens controle over en dat uitte zich dan in poepen in hun broek of het poepen ophouden met alle gevolgen van dien. (kinderen vanaf een jaar of 3 tot 10 jaar)
Dit klinkt smerig maar dat was het enige waar ze zelf controle over hadden. Eten en drinken wordt vaak door de opvoeders in de mond geduwd maar over poepen hebben de ouders geen controle.
Deze kinderen kwamen bij ons voor faecestraining. Dit was ook een zeer langdurig en zwaar proces voor de kinderen.
Ik vergelijk dit wel eens met anorexiapatienten.
donderdag 21 januari 2010 om 22:39
quote:Lotte35 schreef op 14 januari 2010 @ 11:49:
[...]
Jij ook bedankt! Juist zulke reacties helpen mij enorm.
't Is beter om niet te zeggen wie ik persoonlijk ken. Je weet nooit op zo'n forum, de wereld is klein.
Lotte,ik ben blij dat dit je helpt.Doe ik echt graag.En als je niet
wilt zeggen wie de meid is no problem.Het hoef niet per se.Hoe
gaat het nu met je?
[...]
Jij ook bedankt! Juist zulke reacties helpen mij enorm.
't Is beter om niet te zeggen wie ik persoonlijk ken. Je weet nooit op zo'n forum, de wereld is klein.
Lotte,ik ben blij dat dit je helpt.Doe ik echt graag.En als je niet
wilt zeggen wie de meid is no problem.Het hoef niet per se.Hoe
gaat het nu met je?
donderdag 21 januari 2010 om 22:43
quote:bosaapje schreef op 14 januari 2010 @ 11:52:
Geraldine, bedankt voor het lieve compliment.
Een jaar of 25 geleden werkte ik als speltherapeute in een ziekenhuis.
Ook jongere kinderen die veel meemaakten hadden graag ergens controle over en dat uitte zich dan in poepen in hun broek of het poepen ophouden met alle gevolgen van dien. (kinderen vanaf een jaar of 3 tot 10 jaar)
Dit klinkt smerig maar dat was het enige waar ze zelf controle over hadden. Eten en drinken wordt vaak door de opvoeders in de mond geduwd maar over poepen hebben de ouders geen controle.
Deze kinderen kwamen bij ons voor faecestraining. Dit was ook een zeer langdurig en zwaar proces voor de kinderen.
Ik vergelijk dit wel eens met anorexiapatienten.
Ha bosaapje,ik zocht dit topic om je eindelijk maar eens antwoord
te geven,slome Geraldine ! Dit compliment heb je echt
verdiend.En ik begrijp je posting.Niet alleen anorexiapatienten gaat
het om controle,ook die kinderen die je noemt of wat dacht je van
mensen met een extreme neurose die alles 100 keer checken?
En ik vind wel dat je dit compliment verdient.Je doet zo ontzettend
je best en het gaat goed.
Geraldine, bedankt voor het lieve compliment.
Een jaar of 25 geleden werkte ik als speltherapeute in een ziekenhuis.
Ook jongere kinderen die veel meemaakten hadden graag ergens controle over en dat uitte zich dan in poepen in hun broek of het poepen ophouden met alle gevolgen van dien. (kinderen vanaf een jaar of 3 tot 10 jaar)
Dit klinkt smerig maar dat was het enige waar ze zelf controle over hadden. Eten en drinken wordt vaak door de opvoeders in de mond geduwd maar over poepen hebben de ouders geen controle.
Deze kinderen kwamen bij ons voor faecestraining. Dit was ook een zeer langdurig en zwaar proces voor de kinderen.
Ik vergelijk dit wel eens met anorexiapatienten.
Ha bosaapje,ik zocht dit topic om je eindelijk maar eens antwoord
te geven,slome Geraldine ! Dit compliment heb je echt
verdiend.En ik begrijp je posting.Niet alleen anorexiapatienten gaat
het om controle,ook die kinderen die je noemt of wat dacht je van
mensen met een extreme neurose die alles 100 keer checken?
En ik vind wel dat je dit compliment verdient.Je doet zo ontzettend
je best en het gaat goed.
vrijdag 22 januari 2010 om 21:54
quote:Geraldine schreef op 21 januari 2010 @ 22:39:
[...]
Lotte,ik ben blij dat dit je helpt.Doe ik echt graag.En als je niet
wilt zeggen wie de meid is no problem.Het hoef niet per se.Hoe
gaat het nu met je?Wat lief dat je dat vraagt zeg. Het gaat best lekker, maar het blijft een strijd met ups en downs. Ik heb door de anorexia een hele tijd (lees: jaren) niet kunnen werken, maar ben dat nu weer langzaam aan het opbouwen. Hoewel ik het ontzettend naar m'n zin heb (ben mezelf aan het omscholen van juf naar tandartsassistente), vraagt het ook heel veel van me. Niet alleen op eetgebied, maar ook wat betreft zelfvertrouwen en eigenwaarde (twee dingen die ik niet had, waardoor de eetstoornis ontstaan is). 't Is echt knokken, maar ik denk dat ik in deze setting, dus weer aan het werk en midden in de maatschappij, beter af ben dan in welke kliniek dan ook.
[...]
Lotte,ik ben blij dat dit je helpt.Doe ik echt graag.En als je niet
wilt zeggen wie de meid is no problem.Het hoef niet per se.Hoe
gaat het nu met je?Wat lief dat je dat vraagt zeg. Het gaat best lekker, maar het blijft een strijd met ups en downs. Ik heb door de anorexia een hele tijd (lees: jaren) niet kunnen werken, maar ben dat nu weer langzaam aan het opbouwen. Hoewel ik het ontzettend naar m'n zin heb (ben mezelf aan het omscholen van juf naar tandartsassistente), vraagt het ook heel veel van me. Niet alleen op eetgebied, maar ook wat betreft zelfvertrouwen en eigenwaarde (twee dingen die ik niet had, waardoor de eetstoornis ontstaan is). 't Is echt knokken, maar ik denk dat ik in deze setting, dus weer aan het werk en midden in de maatschappij, beter af ben dan in welke kliniek dan ook.
You don't have to fit into the format
zaterdag 23 januari 2010 om 14:34
Flashy, volgens mij begrijp je de ziekte dus niet als je denkt dat die meisjes niet beter willen worden, als je in die uiterlijke schijn trapt van het verheerlijken van hun ziekte. Dat is ook juist het gemene van deze ziekte, dat het je zo ver krijgt dat je niet meer weet of je beter wilt worden, de angst om die controle los te laten is zo enorm groot dat je jezelf wijs maakt dat anorexia een manier van leven is die je kunt legitimeren en vasthouden.
Wel ben ik het natuurlijk met je eens dat als je op dat moment niet gemotiveerd bent om te veranderen dat je niet aan een (dure) behandeling mee moet doen, maar als je zo ziek bent ben je nou eenmaal niet op elk moment zo sterk dat je die angst om de ziekte los te laten kan overwinnen. En dat kan vaak overkomen als niet beter willen worden. Soms is het ook zo dat je "gedwongen" behandeld moet worden voordat je de kracht hebt om wel toe te geven dat je beter wilt worden, toe te geven aan het loslaten van de controle. Juist als patiënten zo zwak zijn dat ze niet zelf die stap kunnen zetten kan het helpen dat iemand anders dat doet.
Over dat meisje dat vanaf haar 7e al anorexia had, ik denk dat heel weinig met uiterlijk te maken had. Ik vond die familie ook niet overdreven met uiterlijk bezig, natuurlijk maken ze zich op voor de televisie! Bij zo'n interview zou je zelf toch ook zorgen dat je er leuk uitzag? Het gaat om de controle die je hebt, je lichaam en wat er in- en uitgaat is iets waar jij 100% controle over hebt. Bij anorexia komt die controlebehoefte naar voren in de vorm van wel/niet eten, maar het had net zo goed iets anders kunnen zijn. Die vergelijking van bosaapje van die kinderen die hun ontlasting ophielden of juist niet gaat hier goed op.
Lotte, wat fijn dat het zo goed gaat! Ik heb zelf ook de meeste vooruitgang geboekt door, zoals jij zegt, "midden in de maatschappij" te zijn, weer te gaan leven. Ik vind het wel jammer dat er geen passende hulp binnen een kliniek lijkt te zijn, want voor mijn gevoel heb ik jaren van mijn leven "gemist" doordat ik zo moest knokken tegen deze ziekte en het allemaal zelf moest uitzoeken maar goed, achteraf maakt dat ook niet meer zo uit, als je er maar komt....
Wel ben ik het natuurlijk met je eens dat als je op dat moment niet gemotiveerd bent om te veranderen dat je niet aan een (dure) behandeling mee moet doen, maar als je zo ziek bent ben je nou eenmaal niet op elk moment zo sterk dat je die angst om de ziekte los te laten kan overwinnen. En dat kan vaak overkomen als niet beter willen worden. Soms is het ook zo dat je "gedwongen" behandeld moet worden voordat je de kracht hebt om wel toe te geven dat je beter wilt worden, toe te geven aan het loslaten van de controle. Juist als patiënten zo zwak zijn dat ze niet zelf die stap kunnen zetten kan het helpen dat iemand anders dat doet.
Over dat meisje dat vanaf haar 7e al anorexia had, ik denk dat heel weinig met uiterlijk te maken had. Ik vond die familie ook niet overdreven met uiterlijk bezig, natuurlijk maken ze zich op voor de televisie! Bij zo'n interview zou je zelf toch ook zorgen dat je er leuk uitzag? Het gaat om de controle die je hebt, je lichaam en wat er in- en uitgaat is iets waar jij 100% controle over hebt. Bij anorexia komt die controlebehoefte naar voren in de vorm van wel/niet eten, maar het had net zo goed iets anders kunnen zijn. Die vergelijking van bosaapje van die kinderen die hun ontlasting ophielden of juist niet gaat hier goed op.
Lotte, wat fijn dat het zo goed gaat! Ik heb zelf ook de meeste vooruitgang geboekt door, zoals jij zegt, "midden in de maatschappij" te zijn, weer te gaan leven. Ik vind het wel jammer dat er geen passende hulp binnen een kliniek lijkt te zijn, want voor mijn gevoel heb ik jaren van mijn leven "gemist" doordat ik zo moest knokken tegen deze ziekte en het allemaal zelf moest uitzoeken maar goed, achteraf maakt dat ook niet meer zo uit, als je er maar komt....
zaterdag 23 januari 2010 om 17:34
quote:bosaapje schreef op 21 januari 2010 @ 23:19:
Foeiii geraldine, kraak jezelf een niet af. Niks sloom, hartstikke lief!
Ach weet je als je bijna in slaap valt en dan alleen maar langzaam weer wakker wordt,ja dan ben je dus sloom tihihi...
Maar jij bent ook een lieve schat.Altijd gezellig met je!
Foeiii geraldine, kraak jezelf een niet af. Niks sloom, hartstikke lief!
Ach weet je als je bijna in slaap valt en dan alleen maar langzaam weer wakker wordt,ja dan ben je dus sloom tihihi...
Maar jij bent ook een lieve schat.Altijd gezellig met je!
zaterdag 23 januari 2010 om 17:38
quote:Lotte35 schreef op 22 januari 2010 @ 21:54:
[...]
Wat lief dat je dat vraagt zeg. Het gaat best lekker, maar het blijft een strijd met ups en downs. Ik heb door de anorexia een hele tijd (lees: jaren) niet kunnen werken, maar ben dat nu weer langzaam aan het opbouwen. Hoewel ik het ontzettend naar m'n zin heb (ben mezelf aan het omscholen van juf naar tandartsassistente), vraagt het ook heel veel van me. Niet alleen op eetgebied, maar ook wat betreft zelfvertrouwen en eigenwaarde (twee dingen die ik niet had, waardoor de eetstoornis ontstaan is). 't Is echt knokken, maar ik denk dat ik in deze setting, dus weer aan het werk en midden in de maatschappij, beter af ben dan in welke kliniek dan ook.
Hoi Lotte,je bericht klinkt erg positief.Tandartsassistente lijkt me
ook een leuk beroep.Zal voor je duimen dat je slaagt.En dat het een gevecht is dat is mij bekend.Ik heb namelijk al zoveel berichten gelezen over mensen met een eetprobleem,hier op het
forum,in tijdschriften,boeken,tv et persoonlijke verhalen van mensen zelf.Het is heftig,vooral omdat het ook gaat om wat je voelt.En midden in de maatschappij is uiteraard ook veel leuker
dan in een kliniek.Wanneer ben je klaar met je opleiding?Succes!
[...]
Wat lief dat je dat vraagt zeg. Het gaat best lekker, maar het blijft een strijd met ups en downs. Ik heb door de anorexia een hele tijd (lees: jaren) niet kunnen werken, maar ben dat nu weer langzaam aan het opbouwen. Hoewel ik het ontzettend naar m'n zin heb (ben mezelf aan het omscholen van juf naar tandartsassistente), vraagt het ook heel veel van me. Niet alleen op eetgebied, maar ook wat betreft zelfvertrouwen en eigenwaarde (twee dingen die ik niet had, waardoor de eetstoornis ontstaan is). 't Is echt knokken, maar ik denk dat ik in deze setting, dus weer aan het werk en midden in de maatschappij, beter af ben dan in welke kliniek dan ook.
Hoi Lotte,je bericht klinkt erg positief.Tandartsassistente lijkt me
ook een leuk beroep.Zal voor je duimen dat je slaagt.En dat het een gevecht is dat is mij bekend.Ik heb namelijk al zoveel berichten gelezen over mensen met een eetprobleem,hier op het
forum,in tijdschriften,boeken,tv et persoonlijke verhalen van mensen zelf.Het is heftig,vooral omdat het ook gaat om wat je voelt.En midden in de maatschappij is uiteraard ook veel leuker
dan in een kliniek.Wanneer ben je klaar met je opleiding?Succes!
zaterdag 23 januari 2010 om 17:40
zaterdag 23 januari 2010 om 20:21
@Geraldine: Het is inderdaad een heel leuk beroep. Hoewel iedereen altijd heeft geroepen dat ik voor juf in de wieg ben gelegd, vind ik dat dit vak minstens zo goed bij me past. Ik vind het heerlijk om niet meer de hele dag de verantwoordelijkheid over een groep kinderen te hebben, maar één op één met mensen te werken, al is het in een heel andere richting. In juni doe ik examen, en ik vind het super dat je voor me gaat duimen. Helpt vast!
En je omschrijft het heel goed hoor, dat een eetstoornis zo moeilijk is omdat het vooral draait om gevoel. Eigenlijk ben je constant aan het vechten tegen je eigen gevoel, en dat is ontzettend zwaar. Het is zo verleidelijk om erin mee te gaan, zeker als je even iets minder goed in je vel zit.
Ik heb dan ook zeker nog bevestiging nodig van mensen om me heen. Zij moeten echt tegen me zeggen dat ik goed bezig ben, want zo voelt het vaak niet. Daarom ben ik ook altijd heel open over 'wat ik heb', ik moet erover kunnen praten. Ook op m'n nieuwe werk weet iedereen ervan. En ze hebben er zoveel begrip voor, echt geweldig is dat.
Ik kom er wel, al is de weg lang en vol hobbels.
En je omschrijft het heel goed hoor, dat een eetstoornis zo moeilijk is omdat het vooral draait om gevoel. Eigenlijk ben je constant aan het vechten tegen je eigen gevoel, en dat is ontzettend zwaar. Het is zo verleidelijk om erin mee te gaan, zeker als je even iets minder goed in je vel zit.
Ik heb dan ook zeker nog bevestiging nodig van mensen om me heen. Zij moeten echt tegen me zeggen dat ik goed bezig ben, want zo voelt het vaak niet. Daarom ben ik ook altijd heel open over 'wat ik heb', ik moet erover kunnen praten. Ook op m'n nieuwe werk weet iedereen ervan. En ze hebben er zoveel begrip voor, echt geweldig is dat.
Ik kom er wel, al is de weg lang en vol hobbels.
You don't have to fit into the format
zaterdag 23 januari 2010 om 20:51
Hoi Geraldine,
Ja, dat pro-ana gebeuren ken ik wel al is het van heel wat jaren geleden. Ken het principe wel en heb ook het één en ander gezien, maar ben er verder niet zo in thuis...Een slechte zaak, dat is het zeker
Het is soms wel de vraag of de meiden die daar rondhangen ook "echt" anorexia hebben. Zoals je vast weet gaan veel meiden door een soort fase heen waarin ze (behoorlijk) klooien met eten en zelfs heel mager kunnen worden daardoor. Niet al deze meiden zullen echter anorexia ontwikkelen, vaak zijn ze na een tijdje uitgekeken of realiseren ze zich dat er andere, belangrijkere, dingen zijn in het leven. Voor de kwetsbare zijn die sites echter extreem gevaarlijk. Dat zag je geloof ik in die documentaire ook, zo'n meisje dat daar rondhing en nu dus inderdaad verzeild zit in een eetstoornis...
Wat ik erg herkenbaar vond ik die documentaire was toen er aan een meisje gevraagd werd "Als je een envelop zou krijgen met daarin dat je genezen bent, zou je die envelop open maken?" Het meisje kon eigenlijk geen beslissing nemen....dan zie je ook echt hoe ver die ziekte gaat. Je leven wordt er zo door beheerst, je bent eigenlijk nog maar een schaduw van jezelf, maar nog ben je zo in de greep van die stoornis dat je je er haast aan vastklampt, terwijl het zoveel ellende met zich meebrengt...zo bizar.
Ja, dat pro-ana gebeuren ken ik wel al is het van heel wat jaren geleden. Ken het principe wel en heb ook het één en ander gezien, maar ben er verder niet zo in thuis...Een slechte zaak, dat is het zeker
Het is soms wel de vraag of de meiden die daar rondhangen ook "echt" anorexia hebben. Zoals je vast weet gaan veel meiden door een soort fase heen waarin ze (behoorlijk) klooien met eten en zelfs heel mager kunnen worden daardoor. Niet al deze meiden zullen echter anorexia ontwikkelen, vaak zijn ze na een tijdje uitgekeken of realiseren ze zich dat er andere, belangrijkere, dingen zijn in het leven. Voor de kwetsbare zijn die sites echter extreem gevaarlijk. Dat zag je geloof ik in die documentaire ook, zo'n meisje dat daar rondhing en nu dus inderdaad verzeild zit in een eetstoornis...
Wat ik erg herkenbaar vond ik die documentaire was toen er aan een meisje gevraagd werd "Als je een envelop zou krijgen met daarin dat je genezen bent, zou je die envelop open maken?" Het meisje kon eigenlijk geen beslissing nemen....dan zie je ook echt hoe ver die ziekte gaat. Je leven wordt er zo door beheerst, je bent eigenlijk nog maar een schaduw van jezelf, maar nog ben je zo in de greep van die stoornis dat je je er haast aan vastklampt, terwijl het zoveel ellende met zich meebrengt...zo bizar.
