Lijf & Lijn
alle pijlers
dik(ker) of dun(ner) zijn heeft dat een functie?
woensdag 28 mei 2008 om 12:42
Hoi mede-forummers,
Ik was het boek van Susie Orbach aan het lezen en daarin is een hele oefening gewijd aan het je voorstellen hoe je je voelt als je dikker bent of dunner. Ik deed die oefening en kwam tot de conclusie dat ik me dunner juist erg kwetsbaar voel tegenover meningen van anderen en vooral ook heb ik het gevoel dat mensen dan gaan letten op wat ik eet en me daarop zullen beoordelen. Ik moet dan wel veel eten anders zullen ze me wel een iritant dun iemand vinden.
Als ik me iets dikker voorstelde, voelde ik me steviger want dan valt mijn lijf veel minder op en letten mensen ook minder op je. Uit mijn stevigheid haal ik dan een soort van me op mijn gemak voelen in een gezelschap. Zo van op mijn lijf kunnen ze me tenminste niet afkeuren en hoe meer je eet hoe minder raar mensen je vinden...als je redelijk slank bent.
Oke, dit is dus mijn ervaring, beetje ingewikkelde wel, maar ik ben eigenlijk ook erg benieuwd naar jullie ervaringen/ ideeen hiermee/hierover? Ik vroeg me gewoon af of meer mensen een herkennen dat ze zich op een hoger gewicht in bepaalde sitauties juist comfortabeler voelen of omgekeerd, op een lager gewicht zich juist comfortabeler voelen tov mannen, collega's, vrienden, familie, moeders enzo?
Nou, ik zie wel of er iemand genoeg interesse heeft in dit onderwerp om te willen reageren!
Groetjes KK
Ik was het boek van Susie Orbach aan het lezen en daarin is een hele oefening gewijd aan het je voorstellen hoe je je voelt als je dikker bent of dunner. Ik deed die oefening en kwam tot de conclusie dat ik me dunner juist erg kwetsbaar voel tegenover meningen van anderen en vooral ook heb ik het gevoel dat mensen dan gaan letten op wat ik eet en me daarop zullen beoordelen. Ik moet dan wel veel eten anders zullen ze me wel een iritant dun iemand vinden.
Als ik me iets dikker voorstelde, voelde ik me steviger want dan valt mijn lijf veel minder op en letten mensen ook minder op je. Uit mijn stevigheid haal ik dan een soort van me op mijn gemak voelen in een gezelschap. Zo van op mijn lijf kunnen ze me tenminste niet afkeuren en hoe meer je eet hoe minder raar mensen je vinden...als je redelijk slank bent.
Oke, dit is dus mijn ervaring, beetje ingewikkelde wel, maar ik ben eigenlijk ook erg benieuwd naar jullie ervaringen/ ideeen hiermee/hierover? Ik vroeg me gewoon af of meer mensen een herkennen dat ze zich op een hoger gewicht in bepaalde sitauties juist comfortabeler voelen of omgekeerd, op een lager gewicht zich juist comfortabeler voelen tov mannen, collega's, vrienden, familie, moeders enzo?
Nou, ik zie wel of er iemand genoeg interesse heeft in dit onderwerp om te willen reageren!
Groetjes KK
woensdag 28 mei 2008 om 13:04
Ik herken wel eea.
Vroeger werd ik altijd nerveus als ik slanker werd. Ik moest daar dan eerst weer aan wennen. Ik voelde me kwetsbaarder, maar had ook het idee dat ik mijn slankheid in stand moest houden, dus continu nadenken bij wat ik at. Dat werkte op mijn zenuwen.
Toen ik 5 jaar geleden ziek werd, kwam ik na ongeveer een jaar ziekzijn veel aan. Met geen mogelijkheid raakte ik mijn kilo's kwijt. Omdat minder eten en meer bewegen niet hielpen, ging ik ook nadenken of er misschien een andere oorzaak was. Ik weet niet óf het zo is, maar het enige wat ik me kon bedenken was dat mijn extra kilo's me ervan weerhielden relaties met mannen aan te gaan. Ik wist ook dat ik er emotioneel gezien niet aan toe was een relatie aan te gaan, ook al wilde ik nog wel eens over mijn gevoelens heen denderen. Dus dit was de ideale "bescherming." Het zorgde ervoor dat ik geen man dichtbij wilde laten.
Wel grappig, ik heb ongeveer 1,5 maand geleden een sessie gehad op veiligheid. Dat werkt op allerlei gebieden door. Ik viel na die sessie ook binnen no time 5 kilo af, waardoor ik nu weer het figuur heb waar ik tevreden over ben. Dus misschien diende mijn vetlaagje voor mij ook ter bescherming.
Ik heb het niet meer nodig, ik kan de wereld weer aan (zie ook motto )
Vroeger werd ik altijd nerveus als ik slanker werd. Ik moest daar dan eerst weer aan wennen. Ik voelde me kwetsbaarder, maar had ook het idee dat ik mijn slankheid in stand moest houden, dus continu nadenken bij wat ik at. Dat werkte op mijn zenuwen.
Toen ik 5 jaar geleden ziek werd, kwam ik na ongeveer een jaar ziekzijn veel aan. Met geen mogelijkheid raakte ik mijn kilo's kwijt. Omdat minder eten en meer bewegen niet hielpen, ging ik ook nadenken of er misschien een andere oorzaak was. Ik weet niet óf het zo is, maar het enige wat ik me kon bedenken was dat mijn extra kilo's me ervan weerhielden relaties met mannen aan te gaan. Ik wist ook dat ik er emotioneel gezien niet aan toe was een relatie aan te gaan, ook al wilde ik nog wel eens over mijn gevoelens heen denderen. Dus dit was de ideale "bescherming." Het zorgde ervoor dat ik geen man dichtbij wilde laten.
Wel grappig, ik heb ongeveer 1,5 maand geleden een sessie gehad op veiligheid. Dat werkt op allerlei gebieden door. Ik viel na die sessie ook binnen no time 5 kilo af, waardoor ik nu weer het figuur heb waar ik tevreden over ben. Dus misschien diende mijn vetlaagje voor mij ook ter bescherming.
Ik heb het niet meer nodig, ik kan de wereld weer aan (zie ook motto )
woensdag 28 mei 2008 om 13:11
Ik moet zeggen dat de titel van je topic me op het verkeerde been zette. Na de uitleg begrijp ik wel wat je bedoelt.
Ik heb het boek zelf ook gelezen en heb de oefening zelf ook gedaan. Ik voelde - net als jij - verschil tussen de 'dikke' versie en de 'dunne' versie. Ik heb wel de extremen genomen. Heel dik en heel dun.
Dik voelde (en voelt) voor mij veiliger dan dun. Ik ben nu ongeveer 13 kilo afgevallen en ik moet eraan wennen.
Groetjes,
Maya
Ik heb het boek zelf ook gelezen en heb de oefening zelf ook gedaan. Ik voelde - net als jij - verschil tussen de 'dikke' versie en de 'dunne' versie. Ik heb wel de extremen genomen. Heel dik en heel dun.
Dik voelde (en voelt) voor mij veiliger dan dun. Ik ben nu ongeveer 13 kilo afgevallen en ik moet eraan wennen.
Groetjes,
Maya
woensdag 28 mei 2008 om 13:17
Reacties!! ......Ole!!
Einstein: ik krijg opmerkingen als ik dunner (bmi 18,5) van je bent toch niet zo'n gezondheidsfreakje he? (als ik 2 boterhammen met kaas eet ipv een broodje van de supermarkt wat iedereen op het werk die dag nam. Klinkt misschien suf, maar dat vond ik heel erg, omdat die persoon die dat zei al wel vaker vervelend en onderhuidse opmerkingen tegen me maakte. Of nou, neem jij nog maar een stuk taart, jij kan het wel hebben. Of (maar toen was ik wel dunner dan 18,5) eet ze wel? Achter mijn rug om, hoorde ik ze dat toevallig zeggen.
Dat vond ik ook klote want dan krijg je een uitzonderingspositie op basis van je gewicht. Terwijl de mening van mijn toenmalige vriendje was dat ik er normaal uitzag. Maar los van die opmerkingen is het ook gewoon als ik op een feestje ben of in een groep sta, ik me als ik dun ben, echt snel slungelig voel en niet op mijn gemak met mijn armen enzo, een restje van het eerste jaar op de middelbare school ofzo, waar ik dat heel sterk had en ook dun was.
Misschicken: nee, ik heb me niet 150 kg voorgesteld, omdat ik dat nog niet eerder heb gewogen. Ik heb het dus binnen 10 kilo meer of minder gehouden. Maar dat was al een heel verschil.
Ik kan me voorstellen dat als je 150 weegt, ik me weer zou voorstellen dat mensen weer andere oordelen hebben en ik daar me weer op zou richten. Dan word er weer anders gekeken als je friet eet op straat en dan zou ik daar weer last van hebben en me misschien juist weer onzeker voelen ook in een groep. Ik weet niet precies. Waarom vraag je dat? Is dat meer wat jou bezig houdt? Hoe is dat dan voor jou? Ik wil niemand uitsluiten met mijn topic (van 40 tot 300 kg kunnen mensen reageren toch?) alleen maar mijn ervaring opschrijven.
groetjes Kk
Einstein: ik krijg opmerkingen als ik dunner (bmi 18,5) van je bent toch niet zo'n gezondheidsfreakje he? (als ik 2 boterhammen met kaas eet ipv een broodje van de supermarkt wat iedereen op het werk die dag nam. Klinkt misschien suf, maar dat vond ik heel erg, omdat die persoon die dat zei al wel vaker vervelend en onderhuidse opmerkingen tegen me maakte. Of nou, neem jij nog maar een stuk taart, jij kan het wel hebben. Of (maar toen was ik wel dunner dan 18,5) eet ze wel? Achter mijn rug om, hoorde ik ze dat toevallig zeggen.
Dat vond ik ook klote want dan krijg je een uitzonderingspositie op basis van je gewicht. Terwijl de mening van mijn toenmalige vriendje was dat ik er normaal uitzag. Maar los van die opmerkingen is het ook gewoon als ik op een feestje ben of in een groep sta, ik me als ik dun ben, echt snel slungelig voel en niet op mijn gemak met mijn armen enzo, een restje van het eerste jaar op de middelbare school ofzo, waar ik dat heel sterk had en ook dun was.
Misschicken: nee, ik heb me niet 150 kg voorgesteld, omdat ik dat nog niet eerder heb gewogen. Ik heb het dus binnen 10 kilo meer of minder gehouden. Maar dat was al een heel verschil.
Ik kan me voorstellen dat als je 150 weegt, ik me weer zou voorstellen dat mensen weer andere oordelen hebben en ik daar me weer op zou richten. Dan word er weer anders gekeken als je friet eet op straat en dan zou ik daar weer last van hebben en me misschien juist weer onzeker voelen ook in een groep. Ik weet niet precies. Waarom vraag je dat? Is dat meer wat jou bezig houdt? Hoe is dat dan voor jou? Ik wil niemand uitsluiten met mijn topic (van 40 tot 300 kg kunnen mensen reageren toch?) alleen maar mijn ervaring opschrijven.
groetjes Kk
woensdag 28 mei 2008 om 13:21
het boek ken ik niet, de oefening in zeker mate wel. ik was altijd redelijk slank, nu ben ik redelijk dik. ik voel mij vele male beter in een slank lijf. commentaar over wat je wel/niet eet krijg je toch wel, en hoe vervelend het ook is, ik heb liever commentaar dat ik te dun ben dan te dik.
slank zijn geeft mij een gevoel van mooi zijn, ik ben dan zelfverzekerder en straal dat ook uit. deels ook uit mijn opvoeding mee gekregen hoor, dik zijn is gewoon niet de norm bij ons 'thuis'. dan heb je geen zelf beheersing en ben je lui.
op letten met eten wat pink aankaart vind ik ook bij te dik zijn, je wilt tenslotte ook niet nog dikker worden.
slank zijn geeft mij een gevoel van mooi zijn, ik ben dan zelfverzekerder en straal dat ook uit. deels ook uit mijn opvoeding mee gekregen hoor, dik zijn is gewoon niet de norm bij ons 'thuis'. dan heb je geen zelf beheersing en ben je lui.
op letten met eten wat pink aankaart vind ik ook bij te dik zijn, je wilt tenslotte ook niet nog dikker worden.
woensdag 28 mei 2008 om 13:24
Maya en Pink,
Ik had jullie reacties net nog niet gezien!
Grappig dat jullie het wel meer herkennen dat het een functie kan hebben. Dat kwetsbaarder voelen als je dunner bent, wat jij zegt Maya, waarin voel je dat dan? Ook naar mannen, net als Pink, of niet? Ik zelf heb het gevoel dat als mannen me aantrekkelijk vinden en ik daardoor in contact met ze raak dat dat bij mij ook enorm de druk verhoogd om er steeds weer goed uit te moeten zien en me te schamen als ik aangekomen ben, terwijl ik andere kant wil schreeuwen: go to hell met je kortzichtige kutoordelen...alleen door mijn uiterlijk wil je contact? Toch durf ik het niet om er onverzorgd bij te lopen, wat ik vroeger wel deed.
KK
Ik had jullie reacties net nog niet gezien!
Grappig dat jullie het wel meer herkennen dat het een functie kan hebben. Dat kwetsbaarder voelen als je dunner bent, wat jij zegt Maya, waarin voel je dat dan? Ook naar mannen, net als Pink, of niet? Ik zelf heb het gevoel dat als mannen me aantrekkelijk vinden en ik daardoor in contact met ze raak dat dat bij mij ook enorm de druk verhoogd om er steeds weer goed uit te moeten zien en me te schamen als ik aangekomen ben, terwijl ik andere kant wil schreeuwen: go to hell met je kortzichtige kutoordelen...alleen door mijn uiterlijk wil je contact? Toch durf ik het niet om er onverzorgd bij te lopen, wat ik vroeger wel deed.
KK
woensdag 28 mei 2008 om 13:27
Ik ken het boek niet, en beeld me ook niet in hoe het zou zijn als ik dunner was. Ik ben ik, ik ben dik.
Ik voel me sterk, stevig. Maar ik val wel degelijk op, en heb daar weinig last van. Krijg wel eens opmerkingen van kinderen, geen probleem. Ze constateren een feit. Ook wel eens van ongemanierde volwassenen maar daar heb ik vierkant schijt aan.
Ik heb zelf het idee dat je dik meer opvalt dan dun.
Ik voel me sterk, stevig. Maar ik val wel degelijk op, en heb daar weinig last van. Krijg wel eens opmerkingen van kinderen, geen probleem. Ze constateren een feit. Ook wel eens van ongemanierde volwassenen maar daar heb ik vierkant schijt aan.
Ik heb zelf het idee dat je dik meer opvalt dan dun.
woensdag 28 mei 2008 om 13:49
Kopjekoffie,
Toen ik 8 kilo meer woog dan nu, had ik minstens zoveel sjans van mannen. Het waren mijn eigen (kut)vooroordelen over mezelf. Eigenlijk zou ik me moeten schamen dat ik mannen, die het serieus met me meenden, al niet kon toelaten vanwege mijn vetlaagje. Andersom, als ik een man aantrekkelijk vind, maakt een kilo of 10, 15 extra me niet eens zoveel uit!
Vanwege mijn oordeel over mezelf, "beschermden" mijn kilo's me.
Toen ik 8 kilo meer woog dan nu, had ik minstens zoveel sjans van mannen. Het waren mijn eigen (kut)vooroordelen over mezelf. Eigenlijk zou ik me moeten schamen dat ik mannen, die het serieus met me meenden, al niet kon toelaten vanwege mijn vetlaagje. Andersom, als ik een man aantrekkelijk vind, maakt een kilo of 10, 15 extra me niet eens zoveel uit!
Vanwege mijn oordeel over mezelf, "beschermden" mijn kilo's me.
woensdag 28 mei 2008 om 14:43
Ha Misschicken en Pink,
Misschicken: ik las je stukje net en vond het wel apart dat je zei dat jij denkt dat je dik meer opvalt dan dun. Dat ligt er denk ik aan hoe dun je bent, eerlijk gezegd. Wel heb je als je dun bent, eerder last van dat mensen er opmerkingen over maken en zeggen dat je wel wat dikker mag zijn en dat ze vollere vrouwen mooier vinden en dat mensen dus gemeen kunnen doen over dat je dus wel een dunnige zeikerd zult zijn met eten.
Dat vind ik heel erg, maar nou moet ik er eerlijk in zijn dat ik iedere vorm van negatieve oordelen erg vind. Daarin pas ik me vaak heel erg aan aan anderen en dus zelfs qua eten en gewicht. Dik zijn valt wel op ja, als het boven een bepaalde graad komt, anders niet, vind ik. Zolang iemand geen dubbele
stoelen nodig heeft, vind ik het niet meer opvallen dan de andere mensen die rondlopen, daarboven wel. Maar jij zegt dat je je prima voelt zo, dan is het ook helemaal geen issue, lijkt me. Ik denk dat misschien het gros van de mensen gewoon is zoals die is, zonder daar een bewust voordeel van te halen.
Maar ik vroeg me juist meer af van: heeft het bij sommige mensen misschien een functie als in dat je niet over het hoofd gezien zal kunnen worden, of weer je sex ermee af of voel je je er gewoon door gesteund? Ik ontdek namelijk net dat dat dus echt kan en dat is een eye-opener voor me.
Pink; ja, dat is waar Susie ook over schrijft in haar voorwoord dat ze de functie van haar 'overgewicht' pas kon gaan loslaten toen ze zag dat het in haar lag en niet in haar vorm. Wat knap dat jij dat hebt kunnen zien en er daardoor doorheen hebt kunnen prikken! Want het is zeker zo dat je ook onzeker kunt zijn als je meer weegt of in jouw geval mannen kunt toelaten of afwijzen ongeacht wat je weegt. Je eigen waarde voelen is alleen wel heel belangrijk om dat te kunnen.
Groetjes KK
Misschicken: ik las je stukje net en vond het wel apart dat je zei dat jij denkt dat je dik meer opvalt dan dun. Dat ligt er denk ik aan hoe dun je bent, eerlijk gezegd. Wel heb je als je dun bent, eerder last van dat mensen er opmerkingen over maken en zeggen dat je wel wat dikker mag zijn en dat ze vollere vrouwen mooier vinden en dat mensen dus gemeen kunnen doen over dat je dus wel een dunnige zeikerd zult zijn met eten.
Dat vind ik heel erg, maar nou moet ik er eerlijk in zijn dat ik iedere vorm van negatieve oordelen erg vind. Daarin pas ik me vaak heel erg aan aan anderen en dus zelfs qua eten en gewicht. Dik zijn valt wel op ja, als het boven een bepaalde graad komt, anders niet, vind ik. Zolang iemand geen dubbele
stoelen nodig heeft, vind ik het niet meer opvallen dan de andere mensen die rondlopen, daarboven wel. Maar jij zegt dat je je prima voelt zo, dan is het ook helemaal geen issue, lijkt me. Ik denk dat misschien het gros van de mensen gewoon is zoals die is, zonder daar een bewust voordeel van te halen.
Maar ik vroeg me juist meer af van: heeft het bij sommige mensen misschien een functie als in dat je niet over het hoofd gezien zal kunnen worden, of weer je sex ermee af of voel je je er gewoon door gesteund? Ik ontdek namelijk net dat dat dus echt kan en dat is een eye-opener voor me.
Pink; ja, dat is waar Susie ook over schrijft in haar voorwoord dat ze de functie van haar 'overgewicht' pas kon gaan loslaten toen ze zag dat het in haar lag en niet in haar vorm. Wat knap dat jij dat hebt kunnen zien en er daardoor doorheen hebt kunnen prikken! Want het is zeker zo dat je ook onzeker kunt zijn als je meer weegt of in jouw geval mannen kunt toelaten of afwijzen ongeacht wat je weegt. Je eigen waarde voelen is alleen wel heel belangrijk om dat te kunnen.
Groetjes KK
woensdag 28 mei 2008 om 14:58
Ik voel me prettiger dun. Ik zweef qua bmi zo'n beetje tussen de 18,5 en 19 in. Qua bouw zou ik denk ik iets zwaarder moeten zijn, ben wat voller gebouwd. Ik heb een eetstoornis achter de rug en het heeft lang geduurd voordat ik zeker wist dat ik me gewoon echt lekkerder voel in mijn vel als ik slank ben ipv dat het de eetstoornis was die sprak .
Het heeft voor mij iets te maken met geestelijke lichtheid of zwaarte, niet eens zozeer fysiek. Ik voel me prettiger wanneer ik wat "ijler" ben. Sterker en meer in evenwicht. Ik ben behoorlijk druk mentaal, wanneer ik zwaarder word lijkt het contrast tussen geest en lichaam te groot te worden.
Grappige vraag .
Het heeft voor mij iets te maken met geestelijke lichtheid of zwaarte, niet eens zozeer fysiek. Ik voel me prettiger wanneer ik wat "ijler" ben. Sterker en meer in evenwicht. Ik ben behoorlijk druk mentaal, wanneer ik zwaarder word lijkt het contrast tussen geest en lichaam te groot te worden.
Grappige vraag .
woensdag 28 mei 2008 om 15:03
En ik herken het Pink. Ik was molliger vroeger en dat was ook mijn beschermlaagje, na een aantal nare sexuele ervaringen. Tegelijkertijd was mijn moeders grote voorbeel Twiggy en liet ze niet na me daaraan regelmatig te herinneren en het erin te wrijven dat ik te dik was. Leuke tegenstellingen en tweestrijden krijg je daarvan in jezelf.
Des te fijner om me nu echt heerlijk in mijn lijf te voelen .
Des te fijner om me nu echt heerlijk in mijn lijf te voelen .
woensdag 28 mei 2008 om 16:08
@Kopjekoffie: het werkt naar beide sexen toe.
(Even generaliserend en puur voor mezelf)
Mijn slankere ik krijgt andere reacties van mannen dan mijn dikkere ik. Het lijkt alsof de kilo's, die aan mijn lijf kleefden, mij sexloos maakte. Ik zie dat op TV soms ook wel bij hele dikke mannen en vrouwen. Ze verliezen de karakteristieke man/vrouw kenmerken en worden sexloos. 'Sexuele' interesse, waar ik niet aan gewend ben en ook niet geleerd heb om mee om te gaan, maakt dat ik me kwetsbaar voel.
Bij vrouwen is het kwetsbare gevoel anders. In een groep vrouwen (meestal vrouwen die ik niet of niet goed ken) heb ik het idee dat ik door mijn overgewicht een geheime regel schend 'gij zult niet te dik zijn' en daardoor voel ik me kwetsbaar.
@Misschicken: ik vind te dun net zo opvallen als te dik. Ik heb wel het idee dat mensen eerder kwetsende opmerkingen maken richting (te) dunne mensen dan (te) dikke mensen.
Groetjes,
Maya
(Even generaliserend en puur voor mezelf)
Mijn slankere ik krijgt andere reacties van mannen dan mijn dikkere ik. Het lijkt alsof de kilo's, die aan mijn lijf kleefden, mij sexloos maakte. Ik zie dat op TV soms ook wel bij hele dikke mannen en vrouwen. Ze verliezen de karakteristieke man/vrouw kenmerken en worden sexloos. 'Sexuele' interesse, waar ik niet aan gewend ben en ook niet geleerd heb om mee om te gaan, maakt dat ik me kwetsbaar voel.
Bij vrouwen is het kwetsbare gevoel anders. In een groep vrouwen (meestal vrouwen die ik niet of niet goed ken) heb ik het idee dat ik door mijn overgewicht een geheime regel schend 'gij zult niet te dik zijn' en daardoor voel ik me kwetsbaar.
@Misschicken: ik vind te dun net zo opvallen als te dik. Ik heb wel het idee dat mensen eerder kwetsende opmerkingen maken richting (te) dunne mensen dan (te) dikke mensen.
Groetjes,
Maya
woensdag 28 mei 2008 om 16:23
@kopjekoffie, de rottige opmerkingen over jouw slanke lijn kunnen uit jaloezie voortkomen. Het hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn, maar ik heb dat wel meegemaakt toen ik jong en hyperslank was. Voorbeeldjes:
Ik was met pleegmoeder op visite bij kennissen. Een van hen was extreem dik, en stond op de wachtlijst voor een maagbandoperatie als ik het me goed herinner, maar het kan ook een maagballon zijn geweest. Zij maakte banale opmerkingen tegen mij als: : Sjesis, als een vent hem er bij jou van voren insteekt, kan hij hem van achteren vastpakken." Dezelfde middag had ze het over haar komende operatie, knikte mijn kant uit en zei met een stralende blik: "Dan pas ik over een halfjaar in net zo'n smal broekie als zij."
Pleegmoeder vond het ook maar niks toen ik slanker werd. Opmerkingen te over als "op mijn ribben xylofoon kunnen spelen", en ze deed erg haar best mij aan de junkfood te krijgen. Maar ze zei ook: "Nog even en ik durf niet meer naast je te lopen. Naast jou ben ik een aanfluiting want jij hebt het perfecte figuur."
Tsja...
@Feliciaatje ik ken die tegenstrijdigheden die je noemt ook heel goed. Ik ben bij mijn biologische ouders, de eerste dertien jaar, ook opgegroeid met het idee dat ik alleen goed was als ik slank was. Dikke mensen deugden niet volgens mijn ouders, die waren nergens voor nodig. Keihard.
Ik trok me daar niets van aan, dacht ik. Ik had vrienden en vriendinnen in alle soorten/maten en kleuren. En ze waren en zijn imo even waardevol. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt iemand te beoordelen op gewicht. Maar naar mezelf toe oordeel ik dus wel.
Ik was met pleegmoeder op visite bij kennissen. Een van hen was extreem dik, en stond op de wachtlijst voor een maagbandoperatie als ik het me goed herinner, maar het kan ook een maagballon zijn geweest. Zij maakte banale opmerkingen tegen mij als: : Sjesis, als een vent hem er bij jou van voren insteekt, kan hij hem van achteren vastpakken." Dezelfde middag had ze het over haar komende operatie, knikte mijn kant uit en zei met een stralende blik: "Dan pas ik over een halfjaar in net zo'n smal broekie als zij."
Pleegmoeder vond het ook maar niks toen ik slanker werd. Opmerkingen te over als "op mijn ribben xylofoon kunnen spelen", en ze deed erg haar best mij aan de junkfood te krijgen. Maar ze zei ook: "Nog even en ik durf niet meer naast je te lopen. Naast jou ben ik een aanfluiting want jij hebt het perfecte figuur."
Tsja...
@Feliciaatje ik ken die tegenstrijdigheden die je noemt ook heel goed. Ik ben bij mijn biologische ouders, de eerste dertien jaar, ook opgegroeid met het idee dat ik alleen goed was als ik slank was. Dikke mensen deugden niet volgens mijn ouders, die waren nergens voor nodig. Keihard.
Ik trok me daar niets van aan, dacht ik. Ik had vrienden en vriendinnen in alle soorten/maten en kleuren. En ze waren en zijn imo even waardevol. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt iemand te beoordelen op gewicht. Maar naar mezelf toe oordeel ik dus wel.
woensdag 28 mei 2008 om 16:40
Dat herken ik Pink, dat niet hard over anderen oordelen en wel over jezelf. Het is echt heel vervelend om te merken hoe diep die "programmering" door je ouders in je kan zitten.
Wat voor mij hielp was om gewoon heel veel te gaan kijken naar andere vrouwen. Alle soorten en maten. En te kijken wat ik dan mooi vond. Ik merkte dat het 'm er vooral in zat dat een vrouw gelukkig is met zichzelf en dat uitstraalt, niet met gewicht. Daardoor ben ik gaan begrijpen dat wat ik wilde niet het perfecte lijf was maar mijzelf kunnen accepteren en mooi vinden.
En daarnaast tevreden zijn met mijzelf op andere vlakken, ik merkte toen ik de focus vooral ging leggen op mijzelf een leuk mens vinden ipv dat eeuwige geneuzel of ik wel ok was qua gewicht, het mijzelf mooi vinden echt van binnenuit kwam.
Dat harde oordelen over jezelf is denk ik een restant van je ouders. Dat zit in je maar dat kun je er ook uit flikkeren . Je bent prima zoals je bent. Hou van jezelf, waardeer jezelf, respecteer jezelf, dan heb je ook geen emotionele of fysieke muur nodig.
Wat voor mij hielp was om gewoon heel veel te gaan kijken naar andere vrouwen. Alle soorten en maten. En te kijken wat ik dan mooi vond. Ik merkte dat het 'm er vooral in zat dat een vrouw gelukkig is met zichzelf en dat uitstraalt, niet met gewicht. Daardoor ben ik gaan begrijpen dat wat ik wilde niet het perfecte lijf was maar mijzelf kunnen accepteren en mooi vinden.
En daarnaast tevreden zijn met mijzelf op andere vlakken, ik merkte toen ik de focus vooral ging leggen op mijzelf een leuk mens vinden ipv dat eeuwige geneuzel of ik wel ok was qua gewicht, het mijzelf mooi vinden echt van binnenuit kwam.
Dat harde oordelen over jezelf is denk ik een restant van je ouders. Dat zit in je maar dat kun je er ook uit flikkeren . Je bent prima zoals je bent. Hou van jezelf, waardeer jezelf, respecteer jezelf, dan heb je ook geen emotionele of fysieke muur nodig.
donderdag 29 mei 2008 om 22:31
quote:Feliciaatje schreef op 28 mei 2008 @ 14:58:
Ik voel me prettiger dun. Ik zweef qua bmi zo'n beetje tussen de 18,5 en 19 in. Qua bouw zou ik denk ik iets zwaarder moeten zijn, ben wat voller gebouwd. Ik heb een eetstoornis achter de rug en het heeft lang geduurd voordat ik zeker wist dat ik me gewoon echt lekkerder voel in mijn vel als ik slank ben ipv dat het de eetstoornis was die sprak .
Het heeft voor mij iets te maken met geestelijke lichtheid of zwaarte, niet eens zozeer fysiek. Ik voel me prettiger wanneer ik wat "ijler" ben. Sterker en meer in evenwicht. Ik ben behoorlijk druk mentaal, wanneer ik zwaarder word lijkt het contrast tussen geest en lichaam te groot te worden.
Grappige vraag .
Grappig om dit te lezen. Ik heb ook een eetstoornis gehad en ik herken wel wat jij hier schrijft, ook al ben ik volledig van die eetstoornis af. Blijft er misschien toch wel iets hangen? Zou ik overigens niet zo gek vinden.
Ik voel me dus ook veel prettiger als ik lichter ben. Ik voel me dan vrijer, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik bedoel hiermee overigens niet dat ik steeds lichter wil worden en dat ik me dan steeds beter ga voelen ofzo, maar binnen de normale grenzen.
Als ik wat zwaarder ben voel ik me ook zwaar, maar ook in mijn hoofd. Ik voel me trager en beweeg een stuk minder lekker...eigenlijk wel apart want wat ik met "wat zwaarder" bedoel is nog steeds vrij slank.
Om te reageren op wat TO zei, ik kan me wel goed voorstellen wat jij zegt, vooral als je steeds opmerkingen van anderen krijgt. Maar ook omdat bmi 18,5 vrij licht is...dus als je 10kg zwaarder bent ben je ook gewoon "normaal" maar voel je je wel iets minder kwetsbaar. Ik vind het zelf best wel logisch. Ben je zelf het liefst rond de 18,5 of toch wat lager/hoger?
Ik voel me prettiger dun. Ik zweef qua bmi zo'n beetje tussen de 18,5 en 19 in. Qua bouw zou ik denk ik iets zwaarder moeten zijn, ben wat voller gebouwd. Ik heb een eetstoornis achter de rug en het heeft lang geduurd voordat ik zeker wist dat ik me gewoon echt lekkerder voel in mijn vel als ik slank ben ipv dat het de eetstoornis was die sprak .
Het heeft voor mij iets te maken met geestelijke lichtheid of zwaarte, niet eens zozeer fysiek. Ik voel me prettiger wanneer ik wat "ijler" ben. Sterker en meer in evenwicht. Ik ben behoorlijk druk mentaal, wanneer ik zwaarder word lijkt het contrast tussen geest en lichaam te groot te worden.
Grappige vraag .
Grappig om dit te lezen. Ik heb ook een eetstoornis gehad en ik herken wel wat jij hier schrijft, ook al ben ik volledig van die eetstoornis af. Blijft er misschien toch wel iets hangen? Zou ik overigens niet zo gek vinden.
Ik voel me dus ook veel prettiger als ik lichter ben. Ik voel me dan vrijer, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik bedoel hiermee overigens niet dat ik steeds lichter wil worden en dat ik me dan steeds beter ga voelen ofzo, maar binnen de normale grenzen.
Als ik wat zwaarder ben voel ik me ook zwaar, maar ook in mijn hoofd. Ik voel me trager en beweeg een stuk minder lekker...eigenlijk wel apart want wat ik met "wat zwaarder" bedoel is nog steeds vrij slank.
Om te reageren op wat TO zei, ik kan me wel goed voorstellen wat jij zegt, vooral als je steeds opmerkingen van anderen krijgt. Maar ook omdat bmi 18,5 vrij licht is...dus als je 10kg zwaarder bent ben je ook gewoon "normaal" maar voel je je wel iets minder kwetsbaar. Ik vind het zelf best wel logisch. Ben je zelf het liefst rond de 18,5 of toch wat lager/hoger?
vrijdag 30 mei 2008 om 16:44
Hoi Runner,
Ik heb dat wel vaker door mensen horen zeggen, die (naar mijn idee) redelijk ongecompliceerd naar eten en gewicht kijken, dus ik vind het niet raar dat je dat zo hebt. Ik hoor mensen ook zeggen; onder dat gewicht voel ik me niet lekker, te licht ofzo en daarboven voel ik me ook weer niet lekker, letterlijk te zwaar. Dat is wel iemand die niet moeilijk doet over bmi ofzo
Om te reageren op je vraag over wat ik het liefst weeg, moet ik toch zeggen zo rond die 18,5. Daaronder word ik bottig en krijg ik reacties over te dun gevonden worden (naast dat anderen dan weer zeggen dat ik er wel gewoon normaal uitzie..) en rond de 20 ben ik voor mijn gevoel niet meer echt in evenwicht tussen hoe kwetsbaar ik me voel en hoe ik eruit zie...zo met rondingen alsof ik die kan accepteren en met meer dijen en billen en borsten...Ik zie er dan voor mijn gevoel steviger uit en voel me ook steviger ( minder dunheid dus voel ik me minder bang dat ik daar een opmerking over zal krijgen) Maar dat past eigenlijk niet bij hoe bang ik vaak ben als ik bij mensen ben, met al hun oordelen en meningen waar ik voor mijn gevoel allemaal aan moet voldoen en ook op plaatsen waar ik moet presteren zoals op werk ofzo. Beetje vreemd misschien: meer willen wegen om niet op te zullen vallen en me daar helemaal niet goed bij voelen omdat ik dan breder ben dan ik me voel.
Als ik uiteindelijk meer het gevoel leer krijgen dat ik oke ben wat ik ook doe of zeg of denk en hoe ik er ook uitzie, dan zal ik wel minder waarde hechten aan mezelf er slank uit vinden zien, dat hoop ik in ieder geval.
Groetjes KK
I
Ik heb dat wel vaker door mensen horen zeggen, die (naar mijn idee) redelijk ongecompliceerd naar eten en gewicht kijken, dus ik vind het niet raar dat je dat zo hebt. Ik hoor mensen ook zeggen; onder dat gewicht voel ik me niet lekker, te licht ofzo en daarboven voel ik me ook weer niet lekker, letterlijk te zwaar. Dat is wel iemand die niet moeilijk doet over bmi ofzo
Om te reageren op je vraag over wat ik het liefst weeg, moet ik toch zeggen zo rond die 18,5. Daaronder word ik bottig en krijg ik reacties over te dun gevonden worden (naast dat anderen dan weer zeggen dat ik er wel gewoon normaal uitzie..) en rond de 20 ben ik voor mijn gevoel niet meer echt in evenwicht tussen hoe kwetsbaar ik me voel en hoe ik eruit zie...zo met rondingen alsof ik die kan accepteren en met meer dijen en billen en borsten...Ik zie er dan voor mijn gevoel steviger uit en voel me ook steviger ( minder dunheid dus voel ik me minder bang dat ik daar een opmerking over zal krijgen) Maar dat past eigenlijk niet bij hoe bang ik vaak ben als ik bij mensen ben, met al hun oordelen en meningen waar ik voor mijn gevoel allemaal aan moet voldoen en ook op plaatsen waar ik moet presteren zoals op werk ofzo. Beetje vreemd misschien: meer willen wegen om niet op te zullen vallen en me daar helemaal niet goed bij voelen omdat ik dan breder ben dan ik me voel.
Als ik uiteindelijk meer het gevoel leer krijgen dat ik oke ben wat ik ook doe of zeg of denk en hoe ik er ook uitzie, dan zal ik wel minder waarde hechten aan mezelf er slank uit vinden zien, dat hoop ik in ieder geval.
Groetjes KK
I
zondag 1 juni 2008 om 00:06
Ik weet niet zo goed hoe ik de vraag moet beantwoorden.Slankerzijn heeft voor mij een functie dan voel ik me beter dan dat ik dikker ben,b.v.ben ik bijna 4 jaar geleden 10 kilo afgevallen en voel me nu toch beter dan toen.Ik heb altijd het gevoel dat mensen me lui vinden als ik dikker ben en ik kreeg ook af en toe opmerkingen,nu dat ik maat 40/42 bij 1.75 heb krijg ik soms te horen dat ik te gespierd zou zijn...maar ja,denk dat ik een beetje offtopic ga.Ik weet verder niet hoe ik de vraag moet beantwoorden.Anders lees ik het topic gewoon nog een keer hoor.
zondag 1 juni 2008 om 11:22
quote:kopjekoffie schreef op 30 mei 2008 @ 16:44:
Hoi Runner,
Ik heb dat wel vaker door mensen horen zeggen, die (naar mijn idee) redelijk ongecompliceerd naar eten en gewicht kijken, dus ik vind het niet raar dat je dat zo hebt. Ik hoor mensen ook zeggen; onder dat gewicht voel ik me niet lekker, te licht ofzo en daarboven voel ik me ook weer niet lekker, letterlijk te zwaar. Dat is wel iemand die niet moeilijk doet over bmi ofzo
Om te reageren op je vraag over wat ik het liefst weeg, moet ik toch zeggen zo rond die 18,5. Daaronder word ik bottig en krijg ik reacties over te dun gevonden worden (naast dat anderen dan weer zeggen dat ik er wel gewoon normaal uitzie..) en rond de 20 ben ik voor mijn gevoel niet meer echt in evenwicht tussen hoe kwetsbaar ik me voel en hoe ik eruit zie...zo met rondingen alsof ik die kan accepteren en met meer dijen en billen en borsten...Ik zie er dan voor mijn gevoel steviger uit en voel me ook steviger ( minder dunheid dus voel ik me minder bang dat ik daar een opmerking over zal krijgen) Maar dat past eigenlijk niet bij hoe bang ik vaak ben als ik bij mensen ben, met al hun oordelen en meningen waar ik voor mijn gevoel allemaal aan moet voldoen en ook op plaatsen waar ik moet presteren zoals op werk ofzo. Beetje vreemd misschien: meer willen wegen om niet op te zullen vallen en me daar helemaal niet goed bij voelen omdat ik dan breder ben dan ik me voel.
Als ik uiteindelijk meer het gevoel leer krijgen dat ik oke ben wat ik ook doe of zeg of denk en hoe ik er ook uitzie, dan zal ik wel minder waarde hechten aan mezelf er slank uit vinden zien, dat hoop ik in ieder geval.
Groetjes KK
IDat laatste is, denk ik, ook wel belangrijk kopjekoffie. Ik denk dat het zeker wel wat met elkaar te maken heeft. Ik voel mij zelf niet kwetsbaarder als ik dunner ben, juist lekker vrij! Als ik zwaarder ben voel ik me vaak slomer en dan heb ik bijna alleen maar aandacht voor mijn lichaam. Als ik dunner ben denk ik daar niet zoveel aan en ben ik veel meer met andere dingen bezig, dat voelt wel lekker.
Hoi Runner,
Ik heb dat wel vaker door mensen horen zeggen, die (naar mijn idee) redelijk ongecompliceerd naar eten en gewicht kijken, dus ik vind het niet raar dat je dat zo hebt. Ik hoor mensen ook zeggen; onder dat gewicht voel ik me niet lekker, te licht ofzo en daarboven voel ik me ook weer niet lekker, letterlijk te zwaar. Dat is wel iemand die niet moeilijk doet over bmi ofzo
Om te reageren op je vraag over wat ik het liefst weeg, moet ik toch zeggen zo rond die 18,5. Daaronder word ik bottig en krijg ik reacties over te dun gevonden worden (naast dat anderen dan weer zeggen dat ik er wel gewoon normaal uitzie..) en rond de 20 ben ik voor mijn gevoel niet meer echt in evenwicht tussen hoe kwetsbaar ik me voel en hoe ik eruit zie...zo met rondingen alsof ik die kan accepteren en met meer dijen en billen en borsten...Ik zie er dan voor mijn gevoel steviger uit en voel me ook steviger ( minder dunheid dus voel ik me minder bang dat ik daar een opmerking over zal krijgen) Maar dat past eigenlijk niet bij hoe bang ik vaak ben als ik bij mensen ben, met al hun oordelen en meningen waar ik voor mijn gevoel allemaal aan moet voldoen en ook op plaatsen waar ik moet presteren zoals op werk ofzo. Beetje vreemd misschien: meer willen wegen om niet op te zullen vallen en me daar helemaal niet goed bij voelen omdat ik dan breder ben dan ik me voel.
Als ik uiteindelijk meer het gevoel leer krijgen dat ik oke ben wat ik ook doe of zeg of denk en hoe ik er ook uitzie, dan zal ik wel minder waarde hechten aan mezelf er slank uit vinden zien, dat hoop ik in ieder geval.
Groetjes KK
IDat laatste is, denk ik, ook wel belangrijk kopjekoffie. Ik denk dat het zeker wel wat met elkaar te maken heeft. Ik voel mij zelf niet kwetsbaarder als ik dunner ben, juist lekker vrij! Als ik zwaarder ben voel ik me vaak slomer en dan heb ik bijna alleen maar aandacht voor mijn lichaam. Als ik dunner ben denk ik daar niet zoveel aan en ben ik veel meer met andere dingen bezig, dat voelt wel lekker.
zondag 1 juni 2008 om 12:24
quote:runner84 schreef op 01 juni 2008 @ 11:22:
[...]
Dat laatste is, denk ik, ook wel belangrijk kopjekoffie. Ik denk dat het zeker wel wat met elkaar te maken heeft. Ik voel mij zelf niet kwetsbaarder als ik dunner ben, juist lekker vrij! Als ik zwaarder ben voel ik me vaak slomer en dan heb ik bijna alleen maar aandacht voor mijn lichaam. Als ik dunner ben denk ik daar niet zoveel aan en ben ik veel meer met andere dingen bezig, dat voelt wel lekker.Vind dit echt heel herkenbaar! Zo geldt het voor mij ook.
[...]
Dat laatste is, denk ik, ook wel belangrijk kopjekoffie. Ik denk dat het zeker wel wat met elkaar te maken heeft. Ik voel mij zelf niet kwetsbaarder als ik dunner ben, juist lekker vrij! Als ik zwaarder ben voel ik me vaak slomer en dan heb ik bijna alleen maar aandacht voor mijn lichaam. Als ik dunner ben denk ik daar niet zoveel aan en ben ik veel meer met andere dingen bezig, dat voelt wel lekker.Vind dit echt heel herkenbaar! Zo geldt het voor mij ook.
zondag 1 juni 2008 om 12:24
Ik voel me nu ook niet kwetsbarer,in tegendeel,juist sterker.Toen ik dikker was voelde ik me wel kwetsbarer,ook tegenover opmerkingen.Het beeld verandert dan toch mee.Voel me nu toch stukken prettiger.Je ziet mijn sleutelbeenderen vanwege mijn regelmatige trainen en ze zijn niet meer verstoppt.Voel me dus minder kwetsbaar omdat je mijn spieren ziet.Te mager,onder maat 38,zou ik ook weer niet willen.Als ik dan te mager zou worden dan zou ik me vaak moe voelen en dan op een andere manier kwetsbaar.
maandag 2 juni 2008 om 11:23
maandag 2 juni 2008 om 14:00
maandag 2 juni 2008 om 16:35
Marie_Liselotte,
Je begrijpt het doel van de oefening niet helemaal goed. Het doel is om mensen met eet en gewichtsproblemen inzicht te geven in wat voor hen voelbaar wordt als ze zich voorstellen dat ze of lichter of zwaarder zouden zijn dan dat ze nu zijn, zodat dat informatie kan geven, die het loslaten van de problemen omtrent eten en gewicht, vergemakkelijken. Als je merkt dat je dan bijv je kwetsbaarheid niet meer de baas kunt, is dat iets om jezelf in te laten groeien zodat je de andere dingen makkelijker los kunt laten. Zo ongeveer.
Runner: ik sport weinig op het moment. Heb wel een abo op de sportschool, maar ben al lang niet meer geweest. Wel lekker dat je je daar zo goed in kunt voelen!
Groetjes KK
Je begrijpt het doel van de oefening niet helemaal goed. Het doel is om mensen met eet en gewichtsproblemen inzicht te geven in wat voor hen voelbaar wordt als ze zich voorstellen dat ze of lichter of zwaarder zouden zijn dan dat ze nu zijn, zodat dat informatie kan geven, die het loslaten van de problemen omtrent eten en gewicht, vergemakkelijken. Als je merkt dat je dan bijv je kwetsbaarheid niet meer de baas kunt, is dat iets om jezelf in te laten groeien zodat je de andere dingen makkelijker los kunt laten. Zo ongeveer.
Runner: ik sport weinig op het moment. Heb wel een abo op de sportschool, maar ben al lang niet meer geweest. Wel lekker dat je je daar zo goed in kunt voelen!
Groetjes KK
