Lijf & Lijn
alle pijlers
Docu: Vel over probleem
dinsdag 12 januari 2010 om 22:22
ik het eerste deel gezien ja, ik vond het een mooi inzicht in de ziekte, hoewel die op zichzelf natuurlijk alles behalve mooi is. Ik heb morgen van alles te doen, maar ga zeker weten naar die docu kijken, ik zag het net ook in een voorfilmpje langs komen.
Ik vond het eerste deel een heel integer beeld geven van anorexia en het heeft mijn ogen wel geopend.
Ik vond het eerste deel een heel integer beeld geven van anorexia en het heeft mijn ogen wel geopend.
dinsdag 12 januari 2010 om 22:38
dinsdag 12 januari 2010 om 22:43
Ik ga ook absoluut kijken. Eerste deel heb ik ook gezien en had nooit gedacht dat het zo'n psychische ziekte is, vreselijk.
Wat de meeste indruk op me had gemaakt was dat er een meisje was dat op 9 jarige leeftijd van haar oma hoorde dat die haar te dik vond.
Mijn schoonmoeder heeft er ook een handje van om dit soort opmerkingen te maken naar onze 4 jarige dochter dus ik hoop er ook van te leren.
Wat de meeste indruk op me had gemaakt was dat er een meisje was dat op 9 jarige leeftijd van haar oma hoorde dat die haar te dik vond.
Mijn schoonmoeder heeft er ook een handje van om dit soort opmerkingen te maken naar onze 4 jarige dochter dus ik hoop er ook van te leren.
dinsdag 12 januari 2010 om 23:17
Is 'morgen' woensdag?
Ik ga hem zeker kijken. Bij ons in het huis heeft de vorige aflevering een goede bal doen rollen. Mijn zus heeft anorexia en is hierbij zwaar depressief.
Helaas krijgt ze (nog) niet de hulp die ze nodig heeft, omdat ze zelf alles afkaatst en de hulpverlening hun handen terug trekt.
Ik ben erg benieuwd naar de aflevering van morgen.
En waarom gaat het niet goed met de meiden?
Ik ga hem zeker kijken. Bij ons in het huis heeft de vorige aflevering een goede bal doen rollen. Mijn zus heeft anorexia en is hierbij zwaar depressief.
Helaas krijgt ze (nog) niet de hulp die ze nodig heeft, omdat ze zelf alles afkaatst en de hulpverlening hun handen terug trekt.
Ik ben erg benieuwd naar de aflevering van morgen.
En waarom gaat het niet goed met de meiden?
Poelepoelepoelepoes!
woensdag 13 januari 2010 om 19:45
woensdag 13 januari 2010 om 19:54
woensdag 13 januari 2010 om 22:24
Ik heb deel 1 en deel 2 gezien.Het geeft een goede inzicht in
wat de meiden meemaken en ik vind het vrij heftig.Vind het ook schandalig dat sommigen zo over worden gelaten aan hun lot.Ik hoop dat ze snel die hulp krijgen die ze nodig hebben.
En de documentairemakster vond ik wel erg goed.Ze heeft zelf
ook een eetstoornis gehad en weet wat de meiden meemaken.
Kon goed naar hun luisteren en was oprecht geintereseerd in de meiden als mens.Maar wat heftig zeg!Prikte een traantje weg.
wat de meiden meemaken en ik vind het vrij heftig.Vind het ook schandalig dat sommigen zo over worden gelaten aan hun lot.Ik hoop dat ze snel die hulp krijgen die ze nodig hebben.
En de documentairemakster vond ik wel erg goed.Ze heeft zelf
ook een eetstoornis gehad en weet wat de meiden meemaken.
Kon goed naar hun luisteren en was oprecht geintereseerd in de meiden als mens.Maar wat heftig zeg!Prikte een traantje weg.
woensdag 13 januari 2010 om 23:03
Heftig! Iemand in mijn naaste omgeving heeft anorexia. Ook al jaren. Hulp wil ze maar tot op zeker hoogte. Net zoals èèn van de meiden in de docu, een vriend en een kindje. Maak me heel veel zorgen, maar ik kan er niets aan doen. Behalve haar accepteren zoals ze is, wel mijn zorgen uiten en haar vooral steunen, laten merken dat ik er voor haar ben. Ik vind het af en toe moeilijk. Vooral als ik zelf niet lekker in m´n vel zit, of ik een drukke periode heb. Het kost me heel veel energie, maak me veel zorgen en voel me dan somber en machteloos. Kan wel huilen als ik thuis kom. Merk dat ik wat afstand van haar neem. Fout! Maar wat ook in de docu (deel 1) vertelt werd, op een geven moment heb je totaal geen raakvlakken meer en gaat het alleen nog maar om de stoornis en het eten. Nog iemand die het van dichtbij meemaakt? Of het zelf (gehad) heeft? Ben benieuwd wat nou de beste manier is om er mee om te gaan..
donderdag 21 januari 2010 om 09:18
@chant21, ik heb beide docu's niet gezien. Ik ken het ziektebeeld wel doordat ik zelf een eetstoornis heb (gehad). En helaas doet voorbeeld volgen, dus ik moet niet gaan kijken naar meiden die nog steeds de (schijn) veiligheid van hun eetstoornis hebben. Ik blijf er gevoelig voor en zie daardoor alleen de voordelen ipv de nadelen, daarom is het een ziekte. Eentje die je onder controle kunt leren krijgen, maat nooit weg gaat. Het is eigenlijk een verslaving net als die voor drugs en alcohol. Alleen in je eten niet schrappen...
Wat mensen, ook hulpverleners, nogal eens vergeten is dat geen mens gelijk is. Er is dus geen eenduidige behandelwijze. Helaas heb ik zelf vaak gehoord 'statistisch...bla,bla,bla'. Mensen zijn geen statistiek. Het is dus lastig om jou advies te geven over welke manier voor jou en je kennis werkt. Ik kan je wel meer vertellen over
mijn ervaring, zolang je je realiseert dat het slechts een ervaring is.
Voor de mensen om mij heen was het pijnlijk en onbegrijpelijk dat ik een eetstoornis had. Ze geven om je en willen je helpen. Doordat zij emotioneel aan mij verbonden zijn kunnen juist zij me niet helpen. Hulp zoeken doe je voor jezelf, niet voor een ander. Daar gaat het vaak de mist in, patiënten worden opgenomen door overreding van anderen terwijl ze zelf niet overtuigd zijn en de veiligheid van hun ziekte
nog veel te hard nodig hebben. Zelf had ik meer behoefte aan gezien worden in mijn gevecht en het nemen van de tijd die ik
nodig had om er zelf klaar voor te zijn om
mijn ziekte op te geven. Het is niet in alle gevallen een schreeuw om aandacht. Mij ging het om mijn zelfbeeld en de veiligheid en controle. Het verstandelijk kunnen beredeneren wil niet zeggen dat je durft los te laten, want dan komt die angst. En wie kiest er nou vrijwillig voor angst. Wat mij hielp is om mensen die het er
moeilijk mee hadden er zo min mogelijk mee te confronteren. Ik deed niet of alles ok was, maar bracht het ook niet steeds ter sprake. Met hen sprak ik ook af na/voor etenstijd, zodat zij het 'gedoe' niet zouden zien. De eetstoornis beheerste mijn leven, ik moest leren dat te voorkomen in mijn vriendschappen. Zij konden hun grenzen aangeven en daar moest ik rekening mee houden. Dat zou je zelf dus ook kunnen doen. Niet haar proberen te helpen ter frustratie van jullie allebei, maar grenzen aangeven en behoeftes/verwachtingen uitspreken. Het is niet aan jou om haar te 'redden', dat kan ze alleen zelf. Laat haar jou om hulp vragen als zij daar aan toe is. Tot die tijd is het contact misschien anders, maar jij moet ook jezelf hierin beschermen. Het is en blijft haar probleem, niet van jou.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar mijn omgeving en ik hebben er op deze manier een weg in gevonden om het niet alles te laten overheersen en niet alles om mij en
mijn ziekte te laten draaien.
Succes!
Wat mensen, ook hulpverleners, nogal eens vergeten is dat geen mens gelijk is. Er is dus geen eenduidige behandelwijze. Helaas heb ik zelf vaak gehoord 'statistisch...bla,bla,bla'. Mensen zijn geen statistiek. Het is dus lastig om jou advies te geven over welke manier voor jou en je kennis werkt. Ik kan je wel meer vertellen over
mijn ervaring, zolang je je realiseert dat het slechts een ervaring is.
Voor de mensen om mij heen was het pijnlijk en onbegrijpelijk dat ik een eetstoornis had. Ze geven om je en willen je helpen. Doordat zij emotioneel aan mij verbonden zijn kunnen juist zij me niet helpen. Hulp zoeken doe je voor jezelf, niet voor een ander. Daar gaat het vaak de mist in, patiënten worden opgenomen door overreding van anderen terwijl ze zelf niet overtuigd zijn en de veiligheid van hun ziekte
nog veel te hard nodig hebben. Zelf had ik meer behoefte aan gezien worden in mijn gevecht en het nemen van de tijd die ik
nodig had om er zelf klaar voor te zijn om
mijn ziekte op te geven. Het is niet in alle gevallen een schreeuw om aandacht. Mij ging het om mijn zelfbeeld en de veiligheid en controle. Het verstandelijk kunnen beredeneren wil niet zeggen dat je durft los te laten, want dan komt die angst. En wie kiest er nou vrijwillig voor angst. Wat mij hielp is om mensen die het er
moeilijk mee hadden er zo min mogelijk mee te confronteren. Ik deed niet of alles ok was, maar bracht het ook niet steeds ter sprake. Met hen sprak ik ook af na/voor etenstijd, zodat zij het 'gedoe' niet zouden zien. De eetstoornis beheerste mijn leven, ik moest leren dat te voorkomen in mijn vriendschappen. Zij konden hun grenzen aangeven en daar moest ik rekening mee houden. Dat zou je zelf dus ook kunnen doen. Niet haar proberen te helpen ter frustratie van jullie allebei, maar grenzen aangeven en behoeftes/verwachtingen uitspreken. Het is niet aan jou om haar te 'redden', dat kan ze alleen zelf. Laat haar jou om hulp vragen als zij daar aan toe is. Tot die tijd is het contact misschien anders, maar jij moet ook jezelf hierin beschermen. Het is en blijft haar probleem, niet van jou.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar mijn omgeving en ik hebben er op deze manier een weg in gevonden om het niet alles te laten overheersen en niet alles om mij en
mijn ziekte te laten draaien.
Succes!
donderdag 21 januari 2010 om 22:37
M-Y-R,Inderdaad moet je het zelf inzien dat je hulp nodig hebt.Hulp ga je voor jezelf zoeken.Mensen in je omgeving kunnen je wel steunen en luisteren maar echte hulp is professionele hulp.En wat je zelf ook zegt zo is ieder eetstoornispatient anders en wat voor de een niet werkt kan voor de ander juist werken.Hoe ver ben je nu in het gevecht met
je strijd?Want zoals ik het begrijp uit je text gaat het beter.
Ik ben nu ook nieuwsgierig ernaar wat jij nog moeilijk vind en wat er nu beter gaat.
je strijd?Want zoals ik het begrijp uit je text gaat het beter.
Ik ben nu ook nieuwsgierig ernaar wat jij nog moeilijk vind en wat er nu beter gaat.
vrijdag 22 januari 2010 om 14:38
@Geraldine, met mij gaat het eten goed. Ik eet alles wat anderen ook eten. In mijn hoofd is het niet goed. Spijtgevoelens, calorieën tellen en bekijken op verpakkingen, het zelfbeeld. Door mijn anorexia op te geven ben ik aangekomen. Daardoor durf ik niet uit te gaan om te dansen, naar de sportschool te gaan en vind ik sociale dingen soms eng. Ook dingen als zwemmen, sauna etc doe ik niet. Het beheerst mijn leven, maar ik eet normaal. Gister zat ik nog aan de B&J's ijs. Maar daarna...dan begint de ellende.
zaterdag 23 januari 2010 om 17:54
M_Y_R,bedankt voor je uitgebreide antwoord!Dus eten gaat goed maar de emotionele kant of het zelfbeeld zijn nog niet zo
goed.Een eetprobleem bestaat volgends mij uit 2 kanten:Zowel
het eten (technische kant)en de emotionele kant (zelfbeeld).
Heb je dan iemand met wie je kunt praten over hoe jij je voelt?
Het lijkt me toch handig om met hulp aan je zelfbeeld te gaan
werken.Ik kan me voorstellen dat jij het moeilijk vind om sociale
dingen te gaan doen.Is een groep met lotgenoten iets voor je?
Ik duim in ieder geval voor je dat je zelfbeeld weer beter wordt.
Veel sterkte meid en schrijf gewoon van je af!
goed.Een eetprobleem bestaat volgends mij uit 2 kanten:Zowel
het eten (technische kant)en de emotionele kant (zelfbeeld).
Heb je dan iemand met wie je kunt praten over hoe jij je voelt?
Het lijkt me toch handig om met hulp aan je zelfbeeld te gaan
werken.Ik kan me voorstellen dat jij het moeilijk vind om sociale
dingen te gaan doen.Is een groep met lotgenoten iets voor je?
Ik duim in ieder geval voor je dat je zelfbeeld weer beter wordt.
Veel sterkte meid en schrijf gewoon van je af!
