Ervaringen met onverzadigbaar zijn

Al van voor mijn puberteit (inmiddels bijna 30) struggle ik met overgewicht. Vele afvalpogingen geweest, waarvan vele mislukt. December 2022 weer begonnen met een afvalpoging en die heeft er zowaar toe geleid dat ik in de zomer op een gezond gewicht heb gezeten. Ik kan me niet heugen dat dit eerder is gelukt. Afvalproces is geleidelijk gegaan met meer bewegen en 1500 kcal per dag eten. Dus geen crashdieet of iets dergelijks.

Inmiddels gaat het echter weer helemaal mis ondanks dat ik mijn streefgewicht nog niet had gehaald. Gezond gewicht had ik ook pas net, dus inmiddels is het ook weer overgewicht (ongeveer 2 kilo boven een gezond gewicht op basis van BMI). Hierbij loop ik er tegenaan dat ik altijd al onverzadigbaar ben en dit in de afgelopen tijd ook niet is weg gegaan. Bij menig mens krimpt normaal de maag ook (heb ik althans van horen zeggen), maar dat is bij mij in de afgelopen maanden dus ook absoluut niet gebeurd. Met gemak eet ik dezelfde hoeveelheden als voorheen waarbij ik makkelijk de 5000 kcal aantik. Waarschijnlijk komt dit voort vanuit een SSRI die ik al vanaf mijn negende slik waardoor het signaal van verzadigd zijn niet adequaat wordt doorgegeven. Daarnaast ben ik gediagnosticeerd op mijn twaalfde met autisme waar het ook bij zou kunnen horen dat ik die prikkel zelf onvoldoende opmerk. Daarentegen staat de hongerprikkel zeer sterk afgesteld en denk ik bij het minste of geringste al dat ik honger heb. Eten heeft een aantrekkende werking op mij en bijvoorbeeld op een verjaardag ben ik daardoor enkel met eten bezig ("kan ik alweer iets pakken zonder dat het te opvallend is voor iedereen", "wat ga ik als volgende pakken", "oh, dit was lekker, hier wil ik nog iets van").

Een normale portie eten ervaar ik nog altijd als weinig en niet vullend. Gezien proteïnerijke producten beter zouden verzadigen zorg ik er altijd al voor dat ik daar voldoende van binnen krijg. Maar nog altijd eet ik dus bijvoorbeeld in een uur tijd makkelijk 10 sneetjes brood weg met beleg, 6 aardbeicornetto-ijsjes of 8 zachte broodjes met beleg. Een portie van 100 gram (ongekookte) pasta zien op mijn bord roept bij mij enkel de gedachte op "is dit alles?".

Afgelopen weken heb ik weer met meerdere mensen gesproken in mijn omgeving en eigenlijk herkent niemand het. We waren afgelopen week met collega's bij een soort all you can eat restaurant (2 gerechtjes per ronde bestellen en je mag de hele avond blijven zitten) en op het moment dat zij propvol zaten en we dus stopten met eten had ik echt het idee dat ik thuis nog moest gaan eten omdat ik niet genoeg had gehad.

Juist doordat niemand het herkent in mijn omgeving, vroeg ik me af of er hier wel mensen zijn die het herkennen? En zo ja, heb je manieren gevonden om hiermee om te gaan waarbij het niet je hele leven beïnvloedt en je gedachten hier continu mee bezig zijn? Eten/afvallen heeft al zo lang zo'n enorme impact op mijn leven waarbij het nooit zorgeloos kan. Ik zou het graag anders zien, maar misschien is dat ook onrealistisch. Heb me toevallig ook verdiept afgelopen week in een binge eating disorder/eetbuistoornis, maar aan die criteria voldoe ik dan weer niet.

Mijn huisarts weet dit allang, maar lijkt niet per se een medische oorzaak te zijn.
De tips van jou @Miss_Travel doe ik inderdaad al helaas. Ik drink heel veel, eet voldoende eiwitten en eet volumevoedsel. Helaas allemaal zonder het gewenste effect.