F%^& F@#$ waarom lukt het niet meer?

Wat een wijze woorden, Hiltje. Lees die maar een paar keer door, Hermes.

Niemand hier die van je verwacht dat je het allemaal wel weet toch? Geef jezelf wat ruimte



Waarom? Zo simpel als de reclame van L'Oréal; Omdat je het waard bent!

quote:Hermes schreef op 15 september 2010 @ 21:23:

Alles is zo waar

Ik weet gewoon niet hoe ik me slank moet gedragen en ik weet niet wat ik aan moet met de complimentjes

Dát vind ik dan weer totaal niet herkenbaar. Ik voel me juist veel zelfverzekerder als ik slanker ben en geniet van de complimenten en aandacht. Is juist heel goed voor m'n ego. Helaas houd ik teveel van calorierijk lekkers en is de bevrediging groter door daar aan toe te geven dan die van de complimentjes. Ik heb toch teveel schijt aan wat men van mij vindt denk ik, anders zou de drang constant vol te blijven houden wellicht groter zijn.

Ik vind je alleen al een knappert omdat je om hulp vraagt! je ziet dat het niet goed gaat, en je vraagt gewoon om hulp!

Dan ben je echt al een heel eind.

Dus je hebt een fuckit gehad van een week of 3.....holiday is over girl! (moet je horen wie het zegt...)

Ik weet niet of het zo werkt, Elninjoo. Veel vrouwen die te zwaar zijn, trekken zich juist heel erg aan wat anderen van hen vinden en het is toch niet genoeg motivatie om blijvend af te vallen. Ik denk zelf dat het vooral verslaving is waardoor mensen te veel eten (ikzelf incluis, ik ben aan het afkicken ).



Hermes, ik stond vanmorgen onder de douche nog aan je posting te denken (jaja, het forum is overal ). Ik had lekker gefietst en stond me in te zepen met een lekkere doucheschuim en bedacht dat het voor mij nu zo normaal voelt om lekker in mijn vel te zitten. Ik sport, ik eet meestal heel gezond en lekker, ik leg mijn lijf lekker in de watten. En ik baalde twee jaar geleden ook nog enorm van hoe ik at, het feit dat ik weinig bewoog en mijn te dikke lijf.



Even kijken of ik het goed uit kan leggen. Je kan soms in een vicieuze cirkel van negatief denken terechtkomen waardoor je het moeilijk vindt positieve stappen te nemen. Je vindt jezelf te dik en daarom sport je niet. Je sport niet en daarom heb je het gevoel dat je niet goed voor je lijf zorgt. Je zorgt niet goed voor je lijf dus kun je net zo goed veel snoepen. Je snoept veel en daarom heb je een slecht gevoel over jezelf. Je sport niet en snoept veel en daarom vind je jezelf te dik. Je vindt jezelf te dik en daarom vind je veel kleren je niet leuk staan. Je vindt jezelf er niet leuk uitzien en daarom doe je niet alles wat je leuk zou vinden om te doen. Je doet niet alles wat je leuk vindt om te doen en daarom heb je een minder leuk leven. Je bent gefrustreerd omdat je leven veel leuker zou kunnen zijn en daarom ga je snoepen. Doordat je veel snoept en niet sport, heb je weinig energie. Doordat je weinig energie hebt, heb je geen zin om gezond te koken. Enzovoorts enzovoorts.



Als je in die cirkel blijft hangen, dan blijf je die negatieve gedachten zelf in stand houden. Jij hebt nu een belangrijke stap genomen om die te doorbreken. Daardoor gaan al die andere gedachten ook op de schop en dat is best een beetje eng. Want hoe negatief ze ook zijn, ze zijn wel vertrouwd en vertrouwd is fijn. Misschien is dat waar je onbewust aan wilt vasthouden?



Wat ik, als ik achteraf kijk, heb gedaan is telkens één stapje nemen. Overstappen op biologisch eten. Nadenken over eten, erover praten met mensen. Een hometrainer kopen, elke dag 10-20 minuten fietsen. Toen elke dag een halfuur.



(Voor de context, dit heb ik langzaam opgebouwd na de zeer moeilijke periode van mijn scheiding.)



Meer leuke dingen ondernemen, naar concerten en het theater, sportieve activiteiten, vakanties. Meer mensen zien, gestimuleerd worden door fijne, positief ingestelde vrienden die ook van gezond en lekker eten houden. Anderen inspireren en blij maken met vers gemaakte maaltijden en vrolijk gedekte tafels. Mezelf cadeautjes geven gewoon omdat ik het verdien. Een fiets kopen, steeds vaker te voet of op de fiets gaan, genieten van de zon en buitenlucht en de vosjes en haasjes die ik onderweg tegenkom.



En nu: over de markt zwieren, mijn kar volladen met een kleurrijk palet aan verse heerlijkheden in de biologische winkel, smoothies maken voor de kinderen en hun vriendinnetjes, asperges koken voor mijn ouders die dit nog nooit gegeten hebben, nieuwe recepten uitproberen, inspireren en geïnspireerd worden op Eten met je verstand, 8 kilo lichter, de fiets een vast onderdeel van mijn leven.



De kinderen die mij als een sportieve moeder zien ("Jij kan de Tour de France wel winnen, mama!") en die genieten van mijn kookkunsten ("Ik vind dat je nu vééél lekkerder kookt dan vroeger, mama!"). Het goede voorbeeld aan ze geven, wat mij weer een goed gevoel geeft als moeder.



De dingen beginnen nu langzaamaan te kloppen. Doordat ze eerst niet klopten, doordat wat ik deed niet overeenkwam met wat ik diep in mijn hart wilde, was ik ergens diep van binnen altijd gefrustreerd over mezelf. Nu heb ik, door steeds in de loop van de afgelopen jaren kleine stapjes te nemen en veranderingen door te voeren, steeds meer het gevoel dat alles wel klopt. En daardoor zit ik steeds beter in mijn vel.



Wat ik met dit lange verhaal wil zeggen, is dat niet alles tegelijk hoeft. Soms kun je op jezelf vooruitlopen door dingen te veranderen, ook als je er nog niet echt aan toe bent. Je doet het gewoon en je gevoel volgt dan vanzelf. Bijvoorbeeld gaan sporten. Niet te lang over nadenken, plan het in en doe het. Voor je het weet gaat het vanzelf. Denk niet te veel na over onhaalbare doelen of ideaalbeelden, begin gewoon klein.

quote:Hermes schreef op 15 september 2010 @ 20:01:



Een zelfsaboterende doos.





Ik zat al te denken wat nou in vredesnaam een zelfabsorberende doos was!!



Lief absorberend troeltje van me



Tuurlijk ga je straks weer verder waar je nu even stil staat.

Het gaat nu even niet, let op even!!

Je hebt iets de kop ingedrukt wat al 20 jaar de boventoon voert, 8 maanden ging je gezonde verstand voorop.

Nu komt dat verrekte rotduiveltje even! (let op hè, even!) terug en wil dat wat jij bereikt hebt in die 8 maanden weer terugnemen.

Gaat dat lukken denk je?

Nee natuurlijk gaat dat niet lukken, want je bent er zelf bij, en wij zijn er natuurlijk ook nog!

Dus, kop hoog en laat je niet gek maken, het komt wel weer, even een heel klein stapje terug nu, en straks met weer frisse opgeladen moed en lef de draad oppakken!

Wij zijn er voor je

Ach lieve hermes, vind het zo rot dat je je zo voelt. Weet dat je altijd bij ons je hart kunt uitstorten maar goed dat je er nog een topic over hebt geopend. Andere mensen , andere inzichten wellicht.



Ik snap je angst wel een klein beetje. Bang voor hoe je bent en wat er van je verwacht wordt als je slank bent, maar nu tegelijk angst dat je weer terug gaat naar waar je vandaan komt. Maar onthoud dat je al zo lang goed bezig bent en zoveel hebt geleerd de afgelopen maanden dat terug naar waar je vandaan komt gewoonweg geen optie meer is.



Je moet nu je patroon weer te doorbreken. Heeft je therapeut daar geen handvatten voor? Wat denk je dat jouw zou kunnen helpen? Is dat iets waar ik of de andere meiden jou in zouden kunnen faciliteren?



En het belangrijkste is denk ik dat 3 weken "slecht" nooit op kan wegen tegen 8 maanden "goed"!!!

En een zelfabsorberende doos??? :puke:

quote:Hermes schreef op 16 september 2010 @ 21:12:

Ik heb het afgelopen half jaar meer veranderd dan in de laatste jaren: gestart met eettherapie, gaan sporten, gezond eten leren, kaakchirurg aan het werk gezet, andere baan, nieuwe contacten/vriendinnen, taalcursus, stoppen met promotie, vakanties plannen. Maar het heeft niet gezorgd voor rust in mezelf eerder voor meer onrust.



Dit zijn bij mij juist zaken die voor veel rust hebben gezorgd. Ik ben, zoals ik al eerder schreef, steeds stapjes - en stappen - gaan nemen waardoor ik dichter bij mezelf kwam te staan, zoals dat zo mooi heet. Ik vraag me af of jij geen reuzenstappen neemt. En daarbij misschien de kleinere tussenstapjes overslaat. Het is wel heel erg veel in een halfjaar. Eis je niet veel te veel van jezelf?



Ik zou zo graag in de spiegel willen kijken en blij zijn met wat ik zie. Tevreden zijn met wat ik zie.



Eerder schreef je dat je niet wist wat je wilde. Maar is dit het niet gewoon?



Niet meer met een bril kijken die alleen maar 'slechte' dingen ziet of dingen die ik anders wil.



Therapie richt zich nu op leren van mezelf te houden om wie ik ben. Maar ik vind mezelf niet leuk zoals ik nu ben en weet niet goed hoe ik dan van mezelf moet houden.



Waarom meteen die 'maar' erachteraan? Een 'want' lijkt me beter op zijn plaats. Daarom gá je toch juist naar die therapie, om dat te leren? Daar gaat de therapeut je bij helpen, die weet namelijk wel hoe je dat kan leren. Jij gaat het werk doen, de therapeut gaat je wijzen welke kant je op moet. Zo moet je het ongeveer zien. Dat is toch precies wat je nodig hebt nu?



Ik ben heel blij dat ik deskundige hulp heb. Alleen soms, heel soms vraag ik me af of het dit allemaal wel waard is en waarom ik het doe.Wat bedoel je, of jíj het wel waard bent?

quote:Hermes schreef op 16 september 2010 @ 21:35:

Dank je Dubio



Het is iets wat veel mensen me vragen: doe je niet te veel in eens? Waarschijnlijk wel. Het ging gewoon opeens snel. Het voelde tot voor kort ook gewoon goed.



Ik ga eens goed nadenken over de want of maar. Hele mooi.



En of het het waard is: ik wist niet dat ik zo diep zou moeten toen ik begon met therapie en soms heel soms vraag ik me af of ik er niet gewoon mee moet stoppen, maar dan bedenk ik me dat ik ook nieuwsgierig ben hoeveel ik nog kan leren en dat ik niet terug zou willen naar hoe ik was...

Of ik het waard ben, tja, op dit moment vind ik mezelf weinig tot niets waard.



Jeetje Hermes Hoe komt dat nou? Heb je dat gevoel wel vaker? Enig idee waarom het komt opzetten?



Over therapie: je hoeft helemaal niet diep hoor. Je hoeft maar net zo diep te gaan als je zelf wilt. Jij bent de baas, niet de therapeut. Is meteen een goede assertiviteitsoefening. Als het gesprek een richting neemt die jij niet uit wilt, kun je dat gewoon zeggen. Misschien ben je daar nog niet aan toe, is het voor later, misschien wil je het er helemaal niet over hebben. Dat bepaal je zelf. Het is wel goed om erover na te denken (of als je wilt met je therapeut te bespreken) waaróm je het er niet over wilt hebben. Het kunnen aanwijzingen zijn dat daar iets niet goed zit, dat het te pijnlijk is. Dan is het wel iets om ooit op terug te komen.



Het valt me op dat je er moeite mee hebt om aandacht of hulp te vragen. Na je scheldpartij in de OP noem je jezelf nu een egotripper omdat je een eigen topic wilt hebben. En vraag je (onder andere) om opdoffers en donderpreken. Waarom zou je die in hemelsnaam willen hebben? Die verdien je toch helemaal niet? En waarom zou jij geen eigen topic verdienen, zeker als het om zoiets belangrijks en zinvols gaat? Vind je anderen die dat doen ook egotrippers, of gelden voor hen andere normen? Ik heb het idee dat je erg hard voor jezelf bent. Misschien moet je eens proberen jezelf toe te spreken zoals je een goede vriendin doet?

Hey lekker ding!

Zien ik zomaar dat jij een eigenste topic hebt.

Meid je doet het zo goed, je kan niet verwachten dat je na die 8 maand van je verslaving af zou zijn. Zo simpel werkt het niet.



Lekker hulp vragen bij ons, af reageren, schelden alles mag. Ohja, meeten mag ook

quote:Hermes schreef op 16 september 2010 @ 21:12:



Therapie richt zich nu op leren van mezelf te houden om wie ik ben. Maar ik vind mezelf niet leuk zoals ik nu ben en weet niet goed hoe ik dan van mezelf moet houden.



Ik ben heel blij dat ik deskundige hulp heb. Alleen soms, heel soms vraag ik me af of het dit allemaal wel waard is en waarom ik het doe.







Tja, dat is ook vreselijk moeilijk, om van jezelf te leren houden. Bij mij was de eerste stap al om aan te nemen dat ik een negatief zelfbeeld had en wel wat aardiger tegen mezelf mocht zijn. Vond ik al zo'n onzin, dat zeiden die therapeuten vast tegen iedereen. Want als je zelfbeeld wel goed was hoef je natuurlijk niet naar een peut. En dat verhaal van minder jezelf eisen en aardiger zijn, tja dat zeggen ze natuurlijk ook tegen iedereen want dat scoort goed. Daar gaat iedereen zich beter van voelen, als je zegt dat de lat naar beneden mag. Maar ik was het er niet mee eens.



En toen ik schoorvoetend moest toegeven dat die peut toch wel een punt had, tja, toen schoot ik daar ook niets mee op. Want dan is je zelfbeeld laag, maarja, hoe krijg je dat omhoog. Moet je dan elke ochtend aan je bureau gaan zitten om daar aan te werken????



En opeens (nou ja, niet ineens maar toch) brokkelde het muurtje opeens af en ben ik heel emotioneel en gevoelig geweest en ook vooral woedend en pislink en ik voelde me vreselijk miskend. En dat was niet leuk en ik had er ook geen controle op en ik had er ook echt last van en ik maakte me er zorgen over. Maar ik had wel zo'n vermoeden dat ik er door heen moest en dat het ergens goed voor was.

En de heftigheid nam ook vanzelf weer wat af in de loop van weken.



En nu merk ik toch dat er kleine dingen veranderen. Dat ik minder snel negatief over mezelf denk en dat als ik het wel doe dat ik het dan ook wat sneller herken. En ik gun mezelf wat meer. Vooral rust. Nou ja, ik nam altijd al rust maar dan noemde ik het lui en lethargisch en energieloos en met geen stok vooruit te slaan etc. Nu noem ik het en vind ik het rust en als ik dat nodig heb dan neem ik dat. En ik vraag me veel minder af wat anderen daar van zouden of kunnen vinden.



Lieve Hermes, het is een ik-ik-ik-ego document, maar ik hoop dat je er wat in herkent of er wat mee kunt.

@ Hermes: klote meis dat je je zo voelt. Maar er zijn al veel goede en ware dingen geschreven. Over dik zijn versus dik voelen, over eten en niet eten. Over van jezelf houden etc. Ik las laatst een boek over geluk. Daar stond onder meer in beschrevn dat het nooit zo werkt dat 'als ik maar'..... (vul maar in). Dus niet 'ik ben gelukkig als ik onder de 100 kilo weeg'.. of 'ik ben gelukkig als ik dagelijks 30 minuten kan fietsen'. Ik noem maar wat. En dat vond ik zó waar. Het lijkt logisch maar stiekum doen we dat allemaal wel eens denk ik..... De allereerste stap is leren voelen en jezelf accepteren. Voeding is zoiets geks. Jij bent nu al zo lang op een ander pad ingeslagen. Om een of andere reden ben je even een zijweggetje ingeslagen. Probeer erachter te komen waarom. Wát maakt nou dat je ineens denkt dat je 'niets waard bent'? Zou jij dat tegen een ander zeggen? 'he joh, weet je dat je niks waard bent'? Geloof er niks van eerlijk gezegd. Je bent heel veel waard. Voor jezelf, voor anderen. Maar dat kan iemand wel zeggen, maar dat moet je weer even gaan voelen.



Probeer met de therapie erachter te komen wat er nou ineens veranderd is, dat je je zo voelt. En wát er anders was toen je wél tevreden was en het allemaal 'goed ging'.



Straf jezelf niet met of zonder eten. Ga dingen over voeding opzoeken, lees erover, voel wat het met je doet. Die hele mokka schnitt. Hoe voelde dat? Was het lekker? Had je die zelf in huis gehaald? Waarom op dat moment? En waaróm kon je die eerder wel laten staan dan?



Jouw lijf is het waard. Om verzorgd en vertroeteld te worden. Om van gezonde brandstof voorzien te worden. Datben je nu even kwijt. Maar je hebt aan iedereen laten zien dat je het kunt. KUNT niet kon.



Sterkte meis. Ik hoop van harte dat de nieuwe therapeut je kan helpen.

Hermes, hier zit je... en ja hoor, jij bent het allemaal waard!

Verder zijn hier al zoveel mooie dingen geschreven dat ik niet het gevoel heb om nu nog iets zinvols uit mijn vingers te krijgen dat niet al hier staat. Dus alleen even een welgemeende knuffel. Je bent al zo ver gekomen, het is niet raar dat het ook eens tegenzit. de boog kan niet altijd gespannen staan. Geeft niks. ga erdoorheen en pak de draad zo weer op...

Hermes, fijn dat je nu beter begrijpt wat er aan de hand is en wat je eraan kan gaan doen.



Heel cliché ik werk nu aan "omdat ik het waard ben" en dan welgemeend.



Een tip: doe het ook als je het niet meent. Geef jezelf cadeautjes, kietel jezelf, accepteer complimenten ook als je ze zelf niet gelooft, geef jezelf hardop schouderklopjes als je iets goed hebt gedaan, ook al voelt het allemaal raar en helemaal niet zo gemeend.



Na een tijdje vind je het niet meer raar en ga je het echt menen.