Ik weet niet wat ik voel -> Eetbuien

Ik kan je helaas geen tips geven want ik begrijp precies hoe je je voelt. Ik herken hier veel in (ook 18 jaar, lang, eerder behoorlijk afgevallen en nu weer aangekomen en de eetbuien).



Ik heb dus helaas geen advies maar ik blijf meelezen.

Het (controle hebben over je) eten lijkt me een symtoom van iets anders, maar het kan twee kanten op: ga je je gedrag (het symtoom) aanpakken of ook onderzoeken wat er onder ligt en hoe je daar mee aan de slag kan. De meeste mensen hebben voor beide opties veel aan een hulpverlener. Succes

Een voorbeeld waarom op dieet gaan niet voor iedereen een goed idee is.



Ik hoop dan ook dat je eerst met je onzekerheid en mogelijke andere issues aan de slag gaat voordat je weer een afvalpoging gaat doen.



Dit klinkt als iets voor professionele hulp, als je hier niets mee doet ben ik bang dat het verder uit de hand kan lopen. Heel veel succes!! Goed dat je dit deelt met anderen dat is alvast een eerste stap. Ik hoop dat je passende hulp vind, je bent zo jong, en van die jeugd zou je moeten genieten voordat het voorbij is! (en dat gaat vrij snel ondervond ik zelf )

Over het tegenkomen van een leuke vriend, daar heb je inderdaad weinig controle over. Toeval speelt een grote rol. Het helpt als je een gelukkig, succesvol en evenwichtig persoon bent; de meeste mensen voelen zich daartoe aangetrokken. Bijna iedereen heeft ergens een talent voor, blinkt uit in iets, kent een kunstje dat niet door iedereen nagedaan kan worden (nee ik bedoel niet lijnen) en de kans is groot dat jij ook talenten hebt. Dus je talenten leren kennen en die ontwikkelen zal je zelfzekerder maken en daardoor zal je meer zelfvertrouwen hebben in relaties.



Wat de slanke lijn betreft, ik zou met behulp van de spiegel en in overleg met je familie en vrienden een minimaal en een maximaal gewicht vaststellen en je daaraan houden. Je weegt je elke dag op een vast tijdstip en zodra je boven het max. gewicht uitkomt ga je domweg lijnen die dag. Dat doe je net zolang tot je weer beneden je maximale gewicht aangeland bent, en daarna eet je "met verstand", gematigd dus.



Het omgekeerde doe je wanneer je beneden je minimale gewicht belandt. Het is dus de bedoeling dat dit iets automatisch wordt, waar je nooit vanaf wijkt.





Deze twee problemen aanpakken lijkt me het beste. Succes!

.

quote:[message=5566426,noline]Groll schreef op 24 maart



Wat de slanke lijn betreft, ik zou met behulp van de spiegel en in overleg met je familie en vrienden een minimaal en een maximaal gewicht vaststellen en je daaraan houden. Je weegt je elke dag op een vast tijdstip en zodra je boven het max. gewicht uitkomt ga je domweg lijnen die dag. Dat doe je net zolang tot je weer beneden je maximale gewicht aangeland bent, en daarna eet je "met verstand", gematigd dus.



Het omgekeerde doe je wanneer je beneden je minimale gewicht belandt. Het is dus de bedoeling dat dit iets automatisch wordt, waar je nooit vanaf wijkt.





Deze twee problemen aanpakken lijkt me het beste. Succes!





Heel slecht idee

Werkt obsessie in de hand, lijkt mij dat ze daar juist vanaf moet komen.

Lieve Julia,

Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik was net jou, 5 jaartjes terug. Ik heb een nieuwe manier van denken aan moeten leren.

Dus als je regels met jezelf maakt, zoals: vanaf vandaag eet ik gezond, of ik eet maar 1 handje chips, nee morgen begin ik écht.. en het lukt dan niet, probeer jezelf dan te stoppen voordat je negatief gaat denken. Vraag jezelf af: 'oké, dus ik heb die gevulde koek op (ik noem maar wat), waarom is dat zo erg? Omdat ik dan niet afval? Moet ik wel afvallen? Niet als je een mooi gewicht hebt! Je geeft zelf al aan dat je je nog steeds onzeker voelde toen je dunner was. Je weet dus zelf al heel goed dat hoe je lijf eruit ziet je niet perse gelukkiger maakt.



Wat ik heb moeten doen, en nog steeds moet doen, is zodra er iets gebeurd waar ik me onzeker/verdrietig/teleurgesteld bij voel, moet nagaan of dat terecht is en waarom. Dus als je bijvoorbeeld denkt, ik ben niet leuk genoeg, ik heb geen vriend, stop jezelf dan onmiddellijk en vraag jezelf af of je nu wel eerlijk bezig bent. Je doet immers VWO, je bent lekker actief, je hebt veel vrienden, je hebt mooi haar, je bent een lieve meid et cetera et cetera. Dan doe je toch wat goed, niet dan?



Snap ik nu goed dat je onzeker bent omdat je zo lang bent, of omdat mensen tegen je zeggen 'wat ben je lang!'? So what? Naast het feit dat je gewoon lang bent en dat mooi is, is het niet alsof je er iets aan kunt veranderen of wel? Dus dan is het ook complete onzin om daar energie in te stoppen.



Wat mij ook heeft geholpen en wat ik eigenlijk nog steeds zou moeten doen, is elke dag een klein momentje voor mezelf te nemen. Dat ik gewoon even met een kopje thee/koffie een kwartiertje muziek waar ik van houd opzette en dan positief probeer te denken. Dit deed ik vooral als ik wilde gaan snaaien (lees: vreetbuien kreeg), zodat ik kon nagaan waar de gevoelens vandaan kwamen. Het gevolg van teveel eten (let op teveel, niet gewoon normaal) is dat je je ontevreden voelt. Dus probeer je zelf daar tegen te beschermen door het niet te doen. Zeg dat dan ook tegen jezelf: zodra ik dit doe, zal ik me waarschijnlijk slechter voelen. Is dat het waard? Het antwoord is altijd nee. Plus het is ook gewoon niet erg als je wel toegeeft, jammer dan. Er zijn ergere dingen.



Laat je plezier in eten niet verpesten en zet je negatieve gedachten om in iets positievers. Dat klinkt zo makkelijk en nee dat is het niet, maar na verloop van tijd merk je dat het wel werkt. Probeer de tijd te nemen wanneer je iets eet, doe gezellige dingen en wees lief voor jezelf. Je bent het waard.



Je lichaam is een prachtig iets. Je bent gezond, je kunt alles, mooi toch?

Julia, niemand hier kan zeggen of het een fase is ja of nee. Mijn moeder zei dat ook altijd tegen mij: het is een fase toen ik zo bezig was met mijn gewicht. Ik heb helaas wel een stoornis ontwikkelt en gehouden (al kan ik er nu zooo veel beter mee om gaan dan vroeger), maar bij de 1 is het inderdaad gewoon een fase. Plus meis, het is he-le-máál niet erg als je een periode wat slechter eet en wat meer snackt. Maar het is vaak de spiraal die zorgt dat je dan weer obsessiever met eten omgaat.

Je zegt zelf dat er ook periodes zijn dat je minder met eten bezig bent. Zie je, je kunt het dus al wel!

ik denk dat LJean je hele goede tips geeft.



Ook ik herken veel van mezelf in je. En dat is heel erg jammer, want ik ben jaren diep ongelukkig met mezelf geweest, zie nu pas in hoe mooi en goed ik toen was.



Ik heb heel veel baat gehad bij een psycholoog. Die heeft me leren inzien hoe ik echt ben, nu ben ik met overgewicht sterk en zelfverzekerd.

En nog steeds af en toe een vreetbui of depri momentje, maar wel in staat mezelf er uit te slepen gelukkig.



Sterkte meid.

Julia,

Het lijkt er op dat je een beetje de weg kwijt geraakt bent met eten.



Het kan zijn dat er een vorm van dwangmatigheid is ingeslopen, daarnaast beschrijf je ook dat het een vorm is om te ontvluchten aan gevoelens die je liever niet voelt.



Door er obsessief mee bezig te zijn heb je al gemerkt dat het juist het gedrag meer in de hand werkt, regels worden meer gebroken, teleurstellingen worden waarschijnlijk weggegeten en zo kom je steeds meer in een cirkeltje.



Ook een onevenwichtig eetpatroon lokt eetbuien uit.

Ik denk dat met een paar goedbedoelde adviezen hier je probleem niet op te lossen is.



Eigenlijk vind ik het best zorgelijk.

Ik kan niet inschatten wat de mate van ernst van je probleem is maar als je hier geen adequate hulp bij aantrekt zou dit wel uit kunnen groeien tot een eetstoornis(of is het dat misschien al? )

Eetstoornissen zijn heel complex en het is erg van belang hier tijdig hulp bij in te schakelen omdat dit de kans van genezing vergroot.

Het is erg schadelijk voor je gezondheid, en zoals je zelf al merkt.....je wordt er niet zo gelukkig van meid.

Reden genoeg om er prof. hulp bij te nemen dus



Het is goed je huisarts op de hoogte te brengen van je problematiek, deze kan je verder helpen om je door te verwijzen.

Veel sterkte

Even het onderste berichtje uit het andere dubbele topic gekopieerd.



Zag dat je hier leest en hier meer gereageerd wordt.

Wat Iry hier boven zegt klopt.

Je kunt beter bijtijds hulp inschakelen. Ik ben te lang door blijven kwakkelen, mede doordat ik me ontzettend schaamde voor mijn dwangmatige overeten, gevolgd door niet eten. Ik wou dat ik eerder had uitgesproken dat ik het moeilijk had, er zelf boven op komen is soms gewoon te moeilijk. Pas nadat ik erover ging praten leerde ik er beetje bij beetje mee omgaan.

Je hebt al een goede stap gezet door er op school over te praten, top:) Je erkent tenminste dat er iets 'mis' is. Maar nogmaals, wij kunnen niet inschatten of dit een fase is of iets dat uit kan groeien tot iets veel groters. Dat kun jij alleen en de tijd zal het leren.

Julia,wat vervelend dat je je voelt!Wat is dan de preciese oorzak van je eetbuien?Verder vind ik dat de meiden hier goede tips geven.Ik sluit me bij hun aan.Sterkte en blijf gewoon van je afschrijven!!!

Ben blij dat je je al een stuk beter voelde vandaag. Ik herken het hoor. Je kunt in ieder geval alles goed relativeren, dat is belangrijk.



Wat je moet doen als je een eetbui hebt. Ja meid, daar heeft uiteindelijk niemand het antwoord op. Ik heb ze helaas nog regelmatig als ik een slechte periode heb. Maar meestal ontstaan de slechte periodes omdat ik mijzelf te hard aanpak als ik 1, 2 dagen slecht gegeten heb of te veel heb gegeten. Dan kom ik in het negatieve spiraaltje terecht. Herken je dat toevallig?



Als je een eetbui voelt opkomen, kun je een paar dingen doen, maar uiteindelijk is dit het enige: geef er niet aan toe.

Het kost ontzettend veel wilskracht en het lijkt ondoenlijk, maar dat is het niet. Verzet je gedachten. Neem een warm bad, ga op je kamer op party music dansen & playback er op los (ja, dat doe ik wel eens ), bel een vriendin.

En als je wel wat wil eten, kies dan heel zorgvuldig iets uit wat je heeeerlijk vind en/of goed vult. Ik zeg maar wat, neem die witte boterham met een dikke laag pasta, neem dat bakje chips, neem die koekjes... Allemaal prima, want het hoeft heus niet perse een bak wortels te zijn, maar zorg er gewoon voor dat je er bij stil staat. Er ECHT bij stilstaan dat je lekker even iets eet en dat dat prima is. Meestal, tenminste ik, stop je op die manier een opkomende eetbui. Je staat stil bij wat je doet, je geniet er van en hoeft daarna minder dwangmatig aan eten te denken.

Ik zorg dat er niks in huis is. Als ik dan een eetbui heb, is er niets te eten. Ja, fruit of zo.



Ben ik voor dat moment wel even chagrijnig, maar achteraf heel blij.

Ik streef ook naar een bikini zonder hangbuik erover, dus doe even met je mee hopen....



hoe gaat het vandaag met je?

Hoi Julia, (beware: dit is een hele lange posting, goedbedoeld wel:)



Wat een moeilijk probleem is dit toch, he?

Ik sluit me aan bij de opmerking dat je de tips van Ljean zeker ter harte kunt nemen, al kan afleiding bij mij ook averechts werken, omdat ik dan, net als bij het snaaien, weer aan het weglopen ben voor het ervaren van wat er op dat moment is.



Ik heb wel gemerkt dat ik alleen stil kan/durf te staan bij wat ik voel als ik vriendelijk en open ben naar wat er is. Soms kan ik mezelf namelijk gaan vertellen: dit gevoel kan ik echt niet verdragen (kwaadheid bijvoorbeeld als iemand iets krijgt dat ikzelf heel graag gewild had, maar niet gekregen heb.) Maar dat is dan nu een voorbeeld van een recente gebeurtenis voor mijzelf.



Ik vind het heel moeilijk om dan bij dat gevoel te blijven en mijn kwaadheid niet te gaan wegknagen op het een of ander. Ook helpt deze vriendelijke houding naar wat ik voel me vooral als ik mezelf het verhaal ga vertellen van; dit mag ik niet voelen, dit is slecht om te voelen, niet aardig enz.

Ik voel het namelijk toch en als ik het ga wegkauwen,

blijft het gevoel ergens in mijn lijf ronddwalen omdat het geen gehoor vindt.



Ik ben er net weer mee begonnen om aandacht te schenken aan mijn eigen emotionele eetcapriolen, want dat loopt de laatste tijd

de spuigaten uit. Dus ervaringen delen, zou ik wel willen.



Wel wil ik je zeggen; ga zeker nog eens terug naar die persoon op school en eerlijk gezegd, denk ik ook, net als Iry, dat het advies van Groll niet goed voor je is. In ieder geval zou het dat voor mij niet zijn, omdat het erg over de buitenkant gaat en hoewel ik zelf ook graag slank ben, denk ik dat je er meer baat bij zult hebben als je leert met je emoties om te gaan ipv je gewicht krampachtig te willen controleren. Dat is namelijk een belangrijk onderdeel van eetstoornissen en ik denk niet dat je dat moet ambieren. Ik kan het weten, want ik heb er al jaren last van. Lang zo heftig niet meer als vroeger, maar het emotionele snaaien speelt nog steeds op in tijden van stress en die zijn er de laatste tijd volop geweest. You do the math..



Ik snap ook als geen ander dat je het vreselijk vind dat je niet meer zo dun bent als toen en dat je baalt dat je voornemens steeds mislukken. Ik weet niet wat jij je precies voorneemt trouwens, want als dat een veel te streng doel is, dan is het eigenlijk gewoon je lichaamswijsheid die ingrijpt en zegt; ja, doei, zo laat ik me niet afschepen door jou, ik wil krijgen waar ik recht op heb.



Dus mijn eerste vraag: wat is jouw idee van een normaal eetpatroon? Schrijf dat hier eens op en dan is de kans groot, dat je idee niet helemaal klopt met de ideeen die eetstoornisklinieken hebben over wat een normaal eetpatroon is en wat zij hun clienten willen aanleren. Zonder een degelijke basis van eten binnen te krijgen elke dag, ben je extra bevattelijk voor obsessief nadenken over eten, als gevolg van zelfs maar lichte ondervoeding en produceer een disbalans in je enrgiehuishouding die je vatbaar maakt voor eetbuien. Of die eigenlijk eetbuien garandeert op de korte of lange termijn.



Verder denk ik echt dat je hulp zou mogen vragen bij het onderzoeken van wat je voelt of denkt op de momenten dat jij geneigd bent te gaan vreten. Je kunt het hier wel opschrijven enzo, maar wij zijn allemaal maar forummers en kunnen je niet veel verder helpen. Een bezoekje aan de huisarts is genoeg om een doorverwijzing te krijgen naar een therapeut. Je huisarts heeft zwijgplicht, dus eventuele angsten rondom openheid zijn dan van later zorg. Wat heb je te verliezen bij goede hulp behalve dan je lage zelfbeeld en je eetbuien/ obsessie met eten en gewicht?



Maar goed, dat gezegd hebbende, misschien wil je hier wel afspreken om een eetbui-moment uit te kiezen waarop je gegarandeerd een eetbui zult willen hebben en dan op dat moment hier op te schrijven wat er door je heengaat op dat moment. Zelfs al zou je dan alsnog gaan vreten, dan heb je het wel even uitgesteld en ben je iets dichter gekomen bij welke gevoelens of gedachten voor jou zo eng zijn dat je ze liever wegeet.



Einde meeegapost

Ik kan me alleen maar aansluiten bij Ljean en Kopjekoffie... alweer bijna 5 jaar geleden, heb ik ook een hele tijd mijn gevoelens van me afgeschreven hier op het forum ( je kan het helaas niet meer lezen omdat met de metamorfose alle posten verloren zijn gegaan) Maar hoe jij je nu voelt en wat je over jezelf schrijft klinkt, waren mijn eigen woorden.



Probeer inderdaad niet de focus te leggen op afvallen, maar meer op zelfrespect en acceptatie van je lichaam en wie je bent. Daar heb je veel meer aan.

Bedenk ook dat je nu 18 bent en dat, dat de leeftijd is dat je opeens een stuk meer vrouwelijke vormen erbij krijgt. Ik heb het toen bij mij overal in de omgeving gehoord, opeens kwam iedereen een kilo of 8 aan zonder daar nou een ander eetpatroon voor te hebben. Je schrijft over 2 jaar geleden maar toen was je nog een meisje en het is alleen maar oneerlijk tegenover jezelf om je gewicht daarmee te vergelijken...



Op het moment dat je iets dwars zit, je ergens tegenop ziet, ergens onzeker over bent, aan iets vervelends moet beginnen.. dat zijn vaak de momenten dat de eetbuien om de hoek komen kijken. Probeer op dat moment, terug naar jezelf te keren, je even op jezelf te richten en niet jezelf verschuilen achter het vele eten. Dat is lastig en echt iets om te leren.. yoga en een kopje thee of iets kan helpen.



Begin dan volle moed aan datgene wat je moet doen of analyseer voor jezelf, wat er op dat moment aan de hand is en of je gedachten daarover realistisch zijn. In het begin zal dat nog een paar keer mis gaan, maar blijf dit doen en op den duur zul je merken dat het beter gaat en je echt even je gedachten van je af kan zetten. Wat heel belangrijk is, als het niet meteen lukt, is dat je op dat moment niet boos op jezelf word of denkt, nu is alles verpest. Want dat werkt alleen maar averechts.



Als je wil kan ik wel een paar oefeningen voor je beschrijven die ik van mijn psychotherapeute heb gekregen toen. Ik snap je aversie tegen professionele hulp, maar weet alsjeblieft dat het af en toe sterker is om ermee naar iemand professioneel te gaan dan er zelf (te) lang mee door te lopen sukkelen. Ik had gelukkig door dat ik er niet zelf uit zou komen en heb hulp gezocht.



Ik raad je aan om meerdere intake gesprekken te doen tot je iemand vind waar je je vertrouwd bij voelt. De eerste waar ik heen ging was verschrikkelijk, de 2e was heel fijn en daar ben ik gebleven. Soms zijn een paar sessies genoeg soms heb je langer nodig, dat kan ik niet beoordelen van een afstand, maar daar heb je zelf ook altijd instemming over.



Ik vind dat je volwassen over je probleem schrijft, je kan het goed onder woorden brengen. Je weet waar het aan schort maar hebt alleen niet de oplossing ervoor.



Hoe is je relatie met je ouders? Kan je het er goed met hen over hebben? Of vriendinnen? Probeer iemand in vertrouwen te nemen en vertel erover. Wees niet bang dat je zeurt.. i ( toen ik het eindelijk vertelde) , zoals mijn vriendinnetje zei; als je niet bij mij kan 'zeuren' bij wie zou je dat wel moeten... daar ben ik voor zei ze....



Je lengte.. ik ben 9 cm kleiner dan jij maar voel me ook altijd een reus. Je hebt waarschijnlijk mooie lange benen! en je moet maar denken, extra kilootjes zien mensen niet zo snel. Dik zullen ze je niet snel noemen omdat het mooi verdeeld word. Probeer je gewoon goed te kleden, waar jij je fijn in voelt. Er zijn genoeg grote mannen, dus kan je je daarbij toch 'klein en vrouwelijk' voelen.



Wat die leuke vriend betreft... dooddoener, maar die komt vanzelf als jij stopt met zoeken. Je moet eerst gelukkig met jezelf worden en dan pas kan iemand gelukkig met jou worden. Dan straal je ook uit dat jij vriendjes met jezelf bent en dan word je vanzelf opgemerkt door andere ( jongens/mannen) .



Nou dit was mijn mega-post, maar ik wil je graag helpen, want jouw gevoel wens ik niemand toe. En blijf er niet te lang mee doorsukkelen want je bent al geobsedeerd door eten, pas op dat het geen stoornis word!



Nog een mooie spreuk over eetbuien; Geniet niet met mate, maar stop als je niet meer geniet!



Ik ga even op zoek voor je naar een spreuk die ik ooit heb gelezen over eenzaamheid, vond die prachtig.



Mocht je nog vragen hebben, beantwoord ik ze graag.. Voor nu in ieder geval heel veel succes!

Liefs, Lunatik

voor iedereen die (helaas) de problemen van TO herkent.

Aha en de spreuk over eenzaamheid;



'je bent alleen als je geen mensen om je heen hebt, maar je bent eenzaam als je ook jezelf niet om je heen hebt. en eenzaamheid is niet plaatsgebonden. die neem je mee... waar je ook gaat'

Hoi Lunatik,



Ik ben zelf wel benieuwd naar de oefeningen die je van jouw psychotherapeut kreeg. Wie weet zijn er momenten dat ik er baat bij zou hebben.



Groetjes, KK

* even in mijn geheugen graven * ( jij zat toen toch ook in ons topic? of ben je een andere kopjekoffie?)



Het zijn nogal 'vage' oefeningen maar bij mij helpen ze wel heel goed.

Komt uit de RET en NLP therapie...



------------

'camera'



Dit is een oefening voor als je je druk maakt wat men wel niet van je (gaat) vind(en)...



Schrijf voor jezelf een aantal gebeurtenissen op waar je moeite mee ( denkt) te hebben.

maak dan een tabel met 2 kolommen

1)situatie - camerabeeld

2)gevoel - gewenst gevoel

3)belemmerende gedachten - helpende gedachten



Dus bijvoorbeeld:

1) Ik sta in een kroeg, ben klaar voor een nacht uitgaan- een meisje staat in een kroeg en heeft haar best gedaan om er leuk uit te zien.



2)onzeker, bang dat ik het niet leuk ga hebben, geen aanspraak- zelfverzekerd, ga lol maken met mijn vriendinnen en genieten van alles.



3) De anderen zien er veel leuker uit, ik ben saai, mensen vinden mij niet leuk - Ik zie er op mijn manier leuk uit, heb wat te vertellen, met sommige mensen kan ik opschieten met andere niet...



Ik geloof dat er nog eentje is maar die ben ik vergeten,, vond hem ook altijd nogal dubbel op een of andere manier.



------------------

'de boom'



( deze doe ik als ik mezelf onzeker voel)



Je stelt jezelf voor dat je een boom bent, eentje die er al lang staat op een mooie plek, met je wortels stevig in de grond. Buig je knien een beetje en probeer je te concentreren op dat beeld van die boom.. adem heel diep in en uit, met je hele lichaam. Je neemt je voedingsstoffen in van de grond en ze stromen in de aderen van de boom ( jij dus)



Hoe meer ik mij ga inbeelden dat ik die boom ben, des te rechter ga ik staan en des te meer ik er weer tegenaan kan...



Mijn boom is trouwens een berkenboom ( want dat vind ik een mooie boom ) op een open plek in het bos, ik heb groene blaadjes en het zonnetje schijnt op mijn bladerdak.



--------------------

' het lichaam'



Deze helpt mij altijd heel goed, als ik eetbuien voel opkomen, om mijn nare gedachten te lozen, of vluchtgedrag vertoon..



Ik ben een lichaam en alle nare gedachten zijn zwarte vliegjes of stroperige olie ( zoals die eruit komen in 'the green mile'. Mijn lichaam is eigenlijk een soort afvoerput waar onder mijn voeten de zeef zit als het ware. Ik sta licht gebogen in mijn knien en adem weer ( met het hele lichaam diep in en uit) Ik beeld mij in dat bij elke ademuitblaas die ik doe, de olie iets meer naar beneden zakt en daar blauw 'water' voor in de plaats komt. Hoe gestresster ik ben hoe langer het duurt. Ik til ook echt mijn armen op om het adem uitblazen flink kracht bij te zetten. Beeldt jezelf in dat de olie steeds dieper naar beneden zakt.. op den duur schudt ik nog even flink met mijn armen, hoofd , spring ik een beetje zodat alle nare gedachten weg zijn en dan schud ik met mijn benen en zet een stap naar voren, zodat mijn voeten niet meer in de oliebrij staan. Als ik mijzelf weer kan voorstellen als een blauw waterlichaam, dan ben ik weer rustig... open ik mijn ogen en meestal voel ik me dan een stuk relaxter.



misschien overbodig om te vermelden, maar ik doe deze oefeningen op een plek waar niemand me kan zien en met mijn ogen gesloten.



Het zijn oefeningen waar ik op kan terugvallen op de momenten dat ik het moeilijk heb, gelukkig zijn die er nog amper...



Succes ermee en als iets niet helemaal duidelijk is roepen jullie maar!

Liefs, Lunatik