
Ik weet niet wat ik voel -> Eetbuien
woensdag 24 maart 2010 om 22:38
Hallo allemaal,
Ik heb hier nog nooit een onderwerp geopend, dus ik zal me even voorstellen. Ik ben Julia, 18 jaar, 1.89 lang, en ik heb de laatste tijd een beetje last van depressie/obsessie.
Twee jaar geleden ben ik veel afgevallen (ongeveer 8 kilo) en ik voelde me mooi, slank en gezond. Ik hoorde van iedereen dat ik er goed uitzag, en dat ik mooi was enzovoort. Dat maakt me heel blij, maar achteraf heeft het me ook wel onzeker gemaakt, alsof het alleen maar om het uiterlijk gaat! Hierna ben ik langzaam weer wat aangekomen, al voelde ik me nog steeds wel goed. Toch bleef ik altijd heel veel met m'n gewicht bezig. (ik woog me elke dag!)
Het heeft me ook best wel teleurgesteld dat nadat ik zoveel was afgevallen niet meteen alles beter was (Wat je van te voren denkt: als ik maar wat afval dan voel ik me straks heel goed, is alles goed, is het altijd mooi weer, vindt iedereen me leuk etc.)
Ik was nog steeds heel onzeker (tijdens het uitgaan bijv.), vooral om mijn lengte, omdat iedereen nog steeds altijd zegt: Wat ben je lang! Of ik nu dik ben of dun...
Nu (ik weeg weer net zo veel als eerst, en nog wel meer) weet ik dat ik op dat moment mooi dun was, met een goed gewicht, maar toch had ik op het moment altijd het gevoel dat ik te dik was.
Nu weet ik zelf heel goed hoe ik gezond moet eten, maar ik heb ontzettend last van 'eetbuien'. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat alleen heel veel eten mijn gevoel kan verslappen. Soms voel ik me gewoon zo eenzaam, ook al heb ik zo veel vrienden, en denk ik: Waarom heb ik geen leuke vriend? Ik heb het gevoel alsof ik niet goed genoeg ben, terwijl ik een leuk gezicht heb, een redelijk goed figuur, ik zit in 6 VWO, ik volleybal 3x in de week, en toch is er iets dat mist: Het gevoel gewaardeerd te worden door iemand die alleen van mij houdt, op een speciale manier.
Ik ben een tijdje geleden met een vrouw gaan praten op school over het feit dat ik steeds eetbuien heb, en dan heel negatief ben over mezelf en meer eet dan goed voor me is. We hebben het over de mogelijke oorzaken gehad, en het zou kunnen zijn dat ik het nogal druk heb, of dat ik het gevoel heb een vriend te willen.. En dat je soms gewoon een bepaald ondefinieerbaar gevoel hebt, waarvan je niet weet wat je er mee aan moet.
Ik ben al zo vaak op nieuw begonnen: Vanaf nu ga ik gezond en slank leven, dan voel ik me beter (want dat is zo) heb ik meer zelfvertrouwen, en zie ik er mooier uit. Toch lukt het steeds niet, en val ik terug in mijn oude patronen. Er zijn heel veel momenten waarop ik me heel positief voel, maar omdat ik in het verleden al zo vaak ben teleurgesteld in mezelf, dat ik regels met mezelf afspreek en me daar niet aan hou, durf ik ook niet meer te positief te zijn, omdat 'het toch wel weer misgaat'. Daar wil ik mezelf tegen beschermen.
Wat moet ik doen?
- Op een moment dat ik heeeel graag heel veel, ongezonde dingen wil eten? (En nee: Even een appel eten werkt niet, want dat is niet wat ik op dat moment wil)
- Ik wil op zich wel wat afvallen, maar vooral ook een fijn zelfbeeld hebben en tevreden zijn met mezelf. Als ik nu heel erg ga afvallen, en me daar op focus verlies ik mezelf daar misschien weer in, terwijl als ik alleen maar tegen mezelf zeg dat ik goed ben zoals ik ben ik alleen maar dikker wordt....
Sjonge, wat een lang verhaal, ik hoop dat iemand even de tijd heeft willen nemen om het te lezen...
Wie kan me helpen?
Ik heb hier nog nooit een onderwerp geopend, dus ik zal me even voorstellen. Ik ben Julia, 18 jaar, 1.89 lang, en ik heb de laatste tijd een beetje last van depressie/obsessie.
Twee jaar geleden ben ik veel afgevallen (ongeveer 8 kilo) en ik voelde me mooi, slank en gezond. Ik hoorde van iedereen dat ik er goed uitzag, en dat ik mooi was enzovoort. Dat maakt me heel blij, maar achteraf heeft het me ook wel onzeker gemaakt, alsof het alleen maar om het uiterlijk gaat! Hierna ben ik langzaam weer wat aangekomen, al voelde ik me nog steeds wel goed. Toch bleef ik altijd heel veel met m'n gewicht bezig. (ik woog me elke dag!)
Het heeft me ook best wel teleurgesteld dat nadat ik zoveel was afgevallen niet meteen alles beter was (Wat je van te voren denkt: als ik maar wat afval dan voel ik me straks heel goed, is alles goed, is het altijd mooi weer, vindt iedereen me leuk etc.)
Ik was nog steeds heel onzeker (tijdens het uitgaan bijv.), vooral om mijn lengte, omdat iedereen nog steeds altijd zegt: Wat ben je lang! Of ik nu dik ben of dun...
Nu (ik weeg weer net zo veel als eerst, en nog wel meer) weet ik dat ik op dat moment mooi dun was, met een goed gewicht, maar toch had ik op het moment altijd het gevoel dat ik te dik was.
Nu weet ik zelf heel goed hoe ik gezond moet eten, maar ik heb ontzettend last van 'eetbuien'. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat alleen heel veel eten mijn gevoel kan verslappen. Soms voel ik me gewoon zo eenzaam, ook al heb ik zo veel vrienden, en denk ik: Waarom heb ik geen leuke vriend? Ik heb het gevoel alsof ik niet goed genoeg ben, terwijl ik een leuk gezicht heb, een redelijk goed figuur, ik zit in 6 VWO, ik volleybal 3x in de week, en toch is er iets dat mist: Het gevoel gewaardeerd te worden door iemand die alleen van mij houdt, op een speciale manier.
Ik ben een tijdje geleden met een vrouw gaan praten op school over het feit dat ik steeds eetbuien heb, en dan heel negatief ben over mezelf en meer eet dan goed voor me is. We hebben het over de mogelijke oorzaken gehad, en het zou kunnen zijn dat ik het nogal druk heb, of dat ik het gevoel heb een vriend te willen.. En dat je soms gewoon een bepaald ondefinieerbaar gevoel hebt, waarvan je niet weet wat je er mee aan moet.
Ik ben al zo vaak op nieuw begonnen: Vanaf nu ga ik gezond en slank leven, dan voel ik me beter (want dat is zo) heb ik meer zelfvertrouwen, en zie ik er mooier uit. Toch lukt het steeds niet, en val ik terug in mijn oude patronen. Er zijn heel veel momenten waarop ik me heel positief voel, maar omdat ik in het verleden al zo vaak ben teleurgesteld in mezelf, dat ik regels met mezelf afspreek en me daar niet aan hou, durf ik ook niet meer te positief te zijn, omdat 'het toch wel weer misgaat'. Daar wil ik mezelf tegen beschermen.
Wat moet ik doen?
- Op een moment dat ik heeeel graag heel veel, ongezonde dingen wil eten? (En nee: Even een appel eten werkt niet, want dat is niet wat ik op dat moment wil)
- Ik wil op zich wel wat afvallen, maar vooral ook een fijn zelfbeeld hebben en tevreden zijn met mezelf. Als ik nu heel erg ga afvallen, en me daar op focus verlies ik mezelf daar misschien weer in, terwijl als ik alleen maar tegen mezelf zeg dat ik goed ben zoals ik ben ik alleen maar dikker wordt....
Sjonge, wat een lang verhaal, ik hoop dat iemand even de tijd heeft willen nemen om het te lezen...
Wie kan me helpen?

woensdag 24 maart 2010 om 23:11
woensdag 24 maart 2010 om 23:33
Een voorbeeld waarom op dieet gaan niet voor iedereen een goed idee is.
Ik hoop dan ook dat je eerst met je onzekerheid en mogelijke andere issues aan de slag gaat voordat je weer een afvalpoging gaat doen.
Dit klinkt als iets voor professionele hulp, als je hier niets mee doet ben ik bang dat het verder uit de hand kan lopen. Heel veel succes!! Goed dat je dit deelt met anderen dat is alvast een eerste stap. Ik hoop dat je passende hulp vind, je bent zo jong, en van die jeugd zou je moeten genieten voordat het voorbij is! (en dat gaat vrij snel ondervond ik zelf )
Ik hoop dan ook dat je eerst met je onzekerheid en mogelijke andere issues aan de slag gaat voordat je weer een afvalpoging gaat doen.
Dit klinkt als iets voor professionele hulp, als je hier niets mee doet ben ik bang dat het verder uit de hand kan lopen. Heel veel succes!! Goed dat je dit deelt met anderen dat is alvast een eerste stap. Ik hoop dat je passende hulp vind, je bent zo jong, en van die jeugd zou je moeten genieten voordat het voorbij is! (en dat gaat vrij snel ondervond ik zelf )
woensdag 24 maart 2010 om 23:44
Over het tegenkomen van een leuke vriend, daar heb je inderdaad weinig controle over. Toeval speelt een grote rol. Het helpt als je een gelukkig, succesvol en evenwichtig persoon bent; de meeste mensen voelen zich daartoe aangetrokken. Bijna iedereen heeft ergens een talent voor, blinkt uit in iets, kent een kunstje dat niet door iedereen nagedaan kan worden (nee ik bedoel niet lijnen) en de kans is groot dat jij ook talenten hebt. Dus je talenten leren kennen en die ontwikkelen zal je zelfzekerder maken en daardoor zal je meer zelfvertrouwen hebben in relaties.
Wat de slanke lijn betreft, ik zou met behulp van de spiegel en in overleg met je familie en vrienden een minimaal en een maximaal gewicht vaststellen en je daaraan houden. Je weegt je elke dag op een vast tijdstip en zodra je boven het max. gewicht uitkomt ga je domweg lijnen die dag. Dat doe je net zolang tot je weer beneden je maximale gewicht aangeland bent, en daarna eet je "met verstand", gematigd dus.
Het omgekeerde doe je wanneer je beneden je minimale gewicht belandt. Het is dus de bedoeling dat dit iets automatisch wordt, waar je nooit vanaf wijkt.
Deze twee problemen aanpakken lijkt me het beste. Succes!
Wat de slanke lijn betreft, ik zou met behulp van de spiegel en in overleg met je familie en vrienden een minimaal en een maximaal gewicht vaststellen en je daaraan houden. Je weegt je elke dag op een vast tijdstip en zodra je boven het max. gewicht uitkomt ga je domweg lijnen die dag. Dat doe je net zolang tot je weer beneden je maximale gewicht aangeland bent, en daarna eet je "met verstand", gematigd dus.
Het omgekeerde doe je wanneer je beneden je minimale gewicht belandt. Het is dus de bedoeling dat dit iets automatisch wordt, waar je nooit vanaf wijkt.
Deze twee problemen aanpakken lijkt me het beste. Succes!
woensdag 24 maart 2010 om 23:51
quote:[message=5566426,noline]Groll schreef op 24 maart
Wat de slanke lijn betreft, ik zou met behulp van de spiegel en in overleg met je familie en vrienden een minimaal en een maximaal gewicht vaststellen en je daaraan houden. Je weegt je elke dag op een vast tijdstip en zodra je boven het max. gewicht uitkomt ga je domweg lijnen die dag. Dat doe je net zolang tot je weer beneden je maximale gewicht aangeland bent, en daarna eet je "met verstand", gematigd dus.
Het omgekeerde doe je wanneer je beneden je minimale gewicht belandt. Het is dus de bedoeling dat dit iets automatisch wordt, waar je nooit vanaf wijkt.
Deze twee problemen aanpakken lijkt me het beste. Succes!
Heel slecht idee
Werkt obsessie in de hand, lijkt mij dat ze daar juist vanaf moet komen.
Wat de slanke lijn betreft, ik zou met behulp van de spiegel en in overleg met je familie en vrienden een minimaal en een maximaal gewicht vaststellen en je daaraan houden. Je weegt je elke dag op een vast tijdstip en zodra je boven het max. gewicht uitkomt ga je domweg lijnen die dag. Dat doe je net zolang tot je weer beneden je maximale gewicht aangeland bent, en daarna eet je "met verstand", gematigd dus.
Het omgekeerde doe je wanneer je beneden je minimale gewicht belandt. Het is dus de bedoeling dat dit iets automatisch wordt, waar je nooit vanaf wijkt.
Deze twee problemen aanpakken lijkt me het beste. Succes!
Heel slecht idee
Werkt obsessie in de hand, lijkt mij dat ze daar juist vanaf moet komen.
donderdag 25 maart 2010 om 08:05
Bedankt voor jullie reacties!
Weet je wat het is.. Ik weet precies wat jullie bedoelen. Ik wil ook niet meer zoveel met m'n gewicht bezig zijn, want voor wie zou ik dat doen? Het is leuker om met iemand om te gaan die niet ontzettend dun is, maar wel heel gezellig, dan iemand die alleen met de weegschaal bezig is.
Nu denk ik heel de tijd: Ik wil afvallen, want ik was eerst mooier en dunner.. Ik weet dat ik me ook wel beter voel als ik wat ben afgevallen. Het is meer zo dat ik al redelijk vaak ben begonnen, en mezelf steeds teleurstel. Het is ook niet goed voor je zelfvertrouwen om steeds afspraken met jezelf te maken, en je er dan niet aan te houden.
Ik weet goed hoe ik gezond moet eten, maar sommige weken vind ik dat lastig. Ik ben er heel veel mee bezig, en ik heb soms dus zo'n drang naar veel eten, ook al heb ik bij wijze van spreke geen honger....
Ik denk dat aanpakken van dat moment mijn probleem minder zou maken: Ik weet heel goed hoe ik gezond moet eten, ik sport veel, en ik heb ook leuke vrienden hoor, dus ik ben niet diep ongelukkig. Toen ik met die mevrouw van school erover heb gepraat, vertelde ze dat ik afleiding moet zoeken: Ga fietsen, zingen, dansen, dichten, schrijven, je kamer opruimen, huiswerk maken... Maar op de een of andere manier is die drang naar eten dan sterker dan ik zelf.
Als ik wel heel positief ben, en lekker in m'n vel zit, dan kan ik het makkelijk weerstaan.
Zou het een fase zijn (af en toe voel ik me prima, dan ben ik weer obsessief mee bezig) of moet ik toch weer met die vrouw gaan praten?
Weet je wat het is.. Ik weet precies wat jullie bedoelen. Ik wil ook niet meer zoveel met m'n gewicht bezig zijn, want voor wie zou ik dat doen? Het is leuker om met iemand om te gaan die niet ontzettend dun is, maar wel heel gezellig, dan iemand die alleen met de weegschaal bezig is.
Nu denk ik heel de tijd: Ik wil afvallen, want ik was eerst mooier en dunner.. Ik weet dat ik me ook wel beter voel als ik wat ben afgevallen. Het is meer zo dat ik al redelijk vaak ben begonnen, en mezelf steeds teleurstel. Het is ook niet goed voor je zelfvertrouwen om steeds afspraken met jezelf te maken, en je er dan niet aan te houden.
Ik weet goed hoe ik gezond moet eten, maar sommige weken vind ik dat lastig. Ik ben er heel veel mee bezig, en ik heb soms dus zo'n drang naar veel eten, ook al heb ik bij wijze van spreke geen honger....
Ik denk dat aanpakken van dat moment mijn probleem minder zou maken: Ik weet heel goed hoe ik gezond moet eten, ik sport veel, en ik heb ook leuke vrienden hoor, dus ik ben niet diep ongelukkig. Toen ik met die mevrouw van school erover heb gepraat, vertelde ze dat ik afleiding moet zoeken: Ga fietsen, zingen, dansen, dichten, schrijven, je kamer opruimen, huiswerk maken... Maar op de een of andere manier is die drang naar eten dan sterker dan ik zelf.
Als ik wel heel positief ben, en lekker in m'n vel zit, dan kan ik het makkelijk weerstaan.
Zou het een fase zijn (af en toe voel ik me prima, dan ben ik weer obsessief mee bezig) of moet ik toch weer met die vrouw gaan praten?
donderdag 25 maart 2010 om 08:17
Lieve Julia,
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik was net jou, 5 jaartjes terug. Ik heb een nieuwe manier van denken aan moeten leren.
Dus als je regels met jezelf maakt, zoals: vanaf vandaag eet ik gezond, of ik eet maar 1 handje chips, nee morgen begin ik écht.. en het lukt dan niet, probeer jezelf dan te stoppen voordat je negatief gaat denken. Vraag jezelf af: 'oké, dus ik heb die gevulde koek op (ik noem maar wat), waarom is dat zo erg? Omdat ik dan niet afval? Moet ik wel afvallen? Niet als je een mooi gewicht hebt! Je geeft zelf al aan dat je je nog steeds onzeker voelde toen je dunner was. Je weet dus zelf al heel goed dat hoe je lijf eruit ziet je niet perse gelukkiger maakt.
Wat ik heb moeten doen, en nog steeds moet doen, is zodra er iets gebeurd waar ik me onzeker/verdrietig/teleurgesteld bij voel, moet nagaan of dat terecht is en waarom. Dus als je bijvoorbeeld denkt, ik ben niet leuk genoeg, ik heb geen vriend, stop jezelf dan onmiddellijk en vraag jezelf af of je nu wel eerlijk bezig bent. Je doet immers VWO, je bent lekker actief, je hebt veel vrienden, je hebt mooi haar, je bent een lieve meid et cetera et cetera. Dan doe je toch wat goed, niet dan?
Snap ik nu goed dat je onzeker bent omdat je zo lang bent, of omdat mensen tegen je zeggen 'wat ben je lang!'? So what? Naast het feit dat je gewoon lang bent en dat mooi is, is het niet alsof je er iets aan kunt veranderen of wel? Dus dan is het ook complete onzin om daar energie in te stoppen.
Wat mij ook heeft geholpen en wat ik eigenlijk nog steeds zou moeten doen, is elke dag een klein momentje voor mezelf te nemen. Dat ik gewoon even met een kopje thee/koffie een kwartiertje muziek waar ik van houd opzette en dan positief probeer te denken. Dit deed ik vooral als ik wilde gaan snaaien (lees: vreetbuien kreeg), zodat ik kon nagaan waar de gevoelens vandaan kwamen. Het gevolg van teveel eten (let op teveel, niet gewoon normaal) is dat je je ontevreden voelt. Dus probeer je zelf daar tegen te beschermen door het niet te doen. Zeg dat dan ook tegen jezelf: zodra ik dit doe, zal ik me waarschijnlijk slechter voelen. Is dat het waard? Het antwoord is altijd nee. Plus het is ook gewoon niet erg als je wel toegeeft, jammer dan. Er zijn ergere dingen.
Laat je plezier in eten niet verpesten en zet je negatieve gedachten om in iets positievers. Dat klinkt zo makkelijk en nee dat is het niet, maar na verloop van tijd merk je dat het wel werkt. Probeer de tijd te nemen wanneer je iets eet, doe gezellige dingen en wees lief voor jezelf. Je bent het waard.
Je lichaam is een prachtig iets. Je bent gezond, je kunt alles, mooi toch?
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik was net jou, 5 jaartjes terug. Ik heb een nieuwe manier van denken aan moeten leren.
Dus als je regels met jezelf maakt, zoals: vanaf vandaag eet ik gezond, of ik eet maar 1 handje chips, nee morgen begin ik écht.. en het lukt dan niet, probeer jezelf dan te stoppen voordat je negatief gaat denken. Vraag jezelf af: 'oké, dus ik heb die gevulde koek op (ik noem maar wat), waarom is dat zo erg? Omdat ik dan niet afval? Moet ik wel afvallen? Niet als je een mooi gewicht hebt! Je geeft zelf al aan dat je je nog steeds onzeker voelde toen je dunner was. Je weet dus zelf al heel goed dat hoe je lijf eruit ziet je niet perse gelukkiger maakt.
Wat ik heb moeten doen, en nog steeds moet doen, is zodra er iets gebeurd waar ik me onzeker/verdrietig/teleurgesteld bij voel, moet nagaan of dat terecht is en waarom. Dus als je bijvoorbeeld denkt, ik ben niet leuk genoeg, ik heb geen vriend, stop jezelf dan onmiddellijk en vraag jezelf af of je nu wel eerlijk bezig bent. Je doet immers VWO, je bent lekker actief, je hebt veel vrienden, je hebt mooi haar, je bent een lieve meid et cetera et cetera. Dan doe je toch wat goed, niet dan?
Snap ik nu goed dat je onzeker bent omdat je zo lang bent, of omdat mensen tegen je zeggen 'wat ben je lang!'? So what? Naast het feit dat je gewoon lang bent en dat mooi is, is het niet alsof je er iets aan kunt veranderen of wel? Dus dan is het ook complete onzin om daar energie in te stoppen.
Wat mij ook heeft geholpen en wat ik eigenlijk nog steeds zou moeten doen, is elke dag een klein momentje voor mezelf te nemen. Dat ik gewoon even met een kopje thee/koffie een kwartiertje muziek waar ik van houd opzette en dan positief probeer te denken. Dit deed ik vooral als ik wilde gaan snaaien (lees: vreetbuien kreeg), zodat ik kon nagaan waar de gevoelens vandaan kwamen. Het gevolg van teveel eten (let op teveel, niet gewoon normaal) is dat je je ontevreden voelt. Dus probeer je zelf daar tegen te beschermen door het niet te doen. Zeg dat dan ook tegen jezelf: zodra ik dit doe, zal ik me waarschijnlijk slechter voelen. Is dat het waard? Het antwoord is altijd nee. Plus het is ook gewoon niet erg als je wel toegeeft, jammer dan. Er zijn ergere dingen.
Laat je plezier in eten niet verpesten en zet je negatieve gedachten om in iets positievers. Dat klinkt zo makkelijk en nee dat is het niet, maar na verloop van tijd merk je dat het wel werkt. Probeer de tijd te nemen wanneer je iets eet, doe gezellige dingen en wees lief voor jezelf. Je bent het waard.
Je lichaam is een prachtig iets. Je bent gezond, je kunt alles, mooi toch?
donderdag 25 maart 2010 om 08:21
Julia, niemand hier kan zeggen of het een fase is ja of nee. Mijn moeder zei dat ook altijd tegen mij: het is een fase toen ik zo bezig was met mijn gewicht. Ik heb helaas wel een stoornis ontwikkelt en gehouden (al kan ik er nu zooo veel beter mee om gaan dan vroeger), maar bij de 1 is het inderdaad gewoon een fase. Plus meis, het is he-le-máál niet erg als je een periode wat slechter eet en wat meer snackt. Maar het is vaak de spiraal die zorgt dat je dan weer obsessiever met eten omgaat.
Je zegt zelf dat er ook periodes zijn dat je minder met eten bezig bent. Zie je, je kunt het dus al wel!
Je zegt zelf dat er ook periodes zijn dat je minder met eten bezig bent. Zie je, je kunt het dus al wel!
donderdag 25 maart 2010 om 09:54
ik denk dat LJean je hele goede tips geeft.
Ook ik herken veel van mezelf in je. En dat is heel erg jammer, want ik ben jaren diep ongelukkig met mezelf geweest, zie nu pas in hoe mooi en goed ik toen was.
Ik heb heel veel baat gehad bij een psycholoog. Die heeft me leren inzien hoe ik echt ben, nu ben ik met overgewicht sterk en zelfverzekerd.
En nog steeds af en toe een vreetbui of depri momentje, maar wel in staat mezelf er uit te slepen gelukkig.
Sterkte meid.
Ook ik herken veel van mezelf in je. En dat is heel erg jammer, want ik ben jaren diep ongelukkig met mezelf geweest, zie nu pas in hoe mooi en goed ik toen was.
Ik heb heel veel baat gehad bij een psycholoog. Die heeft me leren inzien hoe ik echt ben, nu ben ik met overgewicht sterk en zelfverzekerd.
En nog steeds af en toe een vreetbui of depri momentje, maar wel in staat mezelf er uit te slepen gelukkig.
Sterkte meid.
donderdag 25 maart 2010 om 13:19
Julia,
Het lijkt er op dat je een beetje de weg kwijt geraakt bent met eten.
Het kan zijn dat er een vorm van dwangmatigheid is ingeslopen, daarnaast beschrijf je ook dat het een vorm is om te ontvluchten aan gevoelens die je liever niet voelt.
Door er obsessief mee bezig te zijn heb je al gemerkt dat het juist het gedrag meer in de hand werkt, regels worden meer gebroken, teleurstellingen worden waarschijnlijk weggegeten en zo kom je steeds meer in een cirkeltje.
Ook een onevenwichtig eetpatroon lokt eetbuien uit.
Ik denk dat met een paar goedbedoelde adviezen hier je probleem niet op te lossen is.
Eigenlijk vind ik het best zorgelijk.
Ik kan niet inschatten wat de mate van ernst van je probleem is maar als je hier geen adequate hulp bij aantrekt zou dit wel uit kunnen groeien tot een eetstoornis(of is het dat misschien al? )
Eetstoornissen zijn heel complex en het is erg van belang hier tijdig hulp bij in te schakelen omdat dit de kans van genezing vergroot.
Het is erg schadelijk voor je gezondheid, en zoals je zelf al merkt.....je wordt er niet zo gelukkig van meid.
Reden genoeg om er prof. hulp bij te nemen dus
Het is goed je huisarts op de hoogte te brengen van je problematiek, deze kan je verder helpen om je door te verwijzen.
Veel sterkte
Het lijkt er op dat je een beetje de weg kwijt geraakt bent met eten.
Het kan zijn dat er een vorm van dwangmatigheid is ingeslopen, daarnaast beschrijf je ook dat het een vorm is om te ontvluchten aan gevoelens die je liever niet voelt.
Door er obsessief mee bezig te zijn heb je al gemerkt dat het juist het gedrag meer in de hand werkt, regels worden meer gebroken, teleurstellingen worden waarschijnlijk weggegeten en zo kom je steeds meer in een cirkeltje.
Ook een onevenwichtig eetpatroon lokt eetbuien uit.
Ik denk dat met een paar goedbedoelde adviezen hier je probleem niet op te lossen is.
Eigenlijk vind ik het best zorgelijk.
Ik kan niet inschatten wat de mate van ernst van je probleem is maar als je hier geen adequate hulp bij aantrekt zou dit wel uit kunnen groeien tot een eetstoornis(of is het dat misschien al? )
Eetstoornissen zijn heel complex en het is erg van belang hier tijdig hulp bij in te schakelen omdat dit de kans van genezing vergroot.
Het is erg schadelijk voor je gezondheid, en zoals je zelf al merkt.....je wordt er niet zo gelukkig van meid.
Reden genoeg om er prof. hulp bij te nemen dus
Het is goed je huisarts op de hoogte te brengen van je problematiek, deze kan je verder helpen om je door te verwijzen.
Veel sterkte
donderdag 25 maart 2010 om 14:40
Wat Iry hier boven zegt klopt.
Je kunt beter bijtijds hulp inschakelen. Ik ben te lang door blijven kwakkelen, mede doordat ik me ontzettend schaamde voor mijn dwangmatige overeten, gevolgd door niet eten. Ik wou dat ik eerder had uitgesproken dat ik het moeilijk had, er zelf boven op komen is soms gewoon te moeilijk. Pas nadat ik erover ging praten leerde ik er beetje bij beetje mee omgaan.
Je hebt al een goede stap gezet door er op school over te praten, top:) Je erkent tenminste dat er iets 'mis' is. Maar nogmaals, wij kunnen niet inschatten of dit een fase is of iets dat uit kan groeien tot iets veel groters. Dat kun jij alleen en de tijd zal het leren.
Je kunt beter bijtijds hulp inschakelen. Ik ben te lang door blijven kwakkelen, mede doordat ik me ontzettend schaamde voor mijn dwangmatige overeten, gevolgd door niet eten. Ik wou dat ik eerder had uitgesproken dat ik het moeilijk had, er zelf boven op komen is soms gewoon te moeilijk. Pas nadat ik erover ging praten leerde ik er beetje bij beetje mee omgaan.
Je hebt al een goede stap gezet door er op school over te praten, top:) Je erkent tenminste dat er iets 'mis' is. Maar nogmaals, wij kunnen niet inschatten of dit een fase is of iets dat uit kan groeien tot iets veel groters. Dat kun jij alleen en de tijd zal het leren.

donderdag 25 maart 2010 om 19:38
Bedankt voor jullie reacties.
LJean, jouw berichtje vond ik heel positief.
Eigenlijk wil ik geen professionele omdat het voor mij toch eigenlijk voelt als een periode, en ik hoop er zelf uit te komen.. Misschien dat het me alleen maar sterker zou maken.
Toen ik dit gisteren schreef zat ik in een negatieve spiraal.. Mede door jullie berichtjes en het mooie weer voel ik me vandaag een stuk beter. Ik heb vandaag met een vriendin een half uur hardgelopen, en ben er in totaal 40 min. naar toe gefietst.
Het was echt even fijn om me positief te voelen, en er iets mee te doen i.p.v. thuis te zitten en te eten.
Ik ga echt proberen om andere zaken ook aan te pakken: Ik heb vaak geen zin in huiswerk, dus ik doe niet heel veel aan school (Het gaat me wel goed af) en ik heb nooit zin om m'n kamer op te ruimen dus dat is best wel een bende... Als ik me ook positiever inzet in dingen zoals mijn kamer opruimen zal ik vast meer ruimte in m'n hoofd krijgen...
Momenteel voel ik me dus wel goed, alsof ik het allemaal wel weer aan kan, maar dat is ook vaak de valkuil, dat ik denk dat het dan 'allemaal wel weer goed komt'....
Trouwens.. Ik weet niet of hoeveel ik eet wel echt buitengewoon is. Misschien stel ik wel te strenge eisen aan mezelf...
Vaak eet ik als ik zo veel eet koekjes, of beschuitjes of boterhammen of yoghurt, meestal niet eens heel ongezonde dingen maar wel het liefst met veel pindakaas, en chocopasta enzo...
Wat ik dus eigenlijk graag wil is hier met jullie over praten en dit positieve gevoel (Dat ik opeens heb) zolang mogelijk vast houden... Het zal vast niet zo blijven, maar ik voel me nu wel alsof wat ik nu heb een fase is, en niet iets waarmee ik de rest van m'n leven zo geobsedeerd door zal zijn.
Ik blijf nog steeds wel met de vraag zitten wat ik moet doen als ik nu heel erg de behoefte heb in een 'eetbui'...
LJean, jouw berichtje vond ik heel positief.
Eigenlijk wil ik geen professionele omdat het voor mij toch eigenlijk voelt als een periode, en ik hoop er zelf uit te komen.. Misschien dat het me alleen maar sterker zou maken.
Toen ik dit gisteren schreef zat ik in een negatieve spiraal.. Mede door jullie berichtjes en het mooie weer voel ik me vandaag een stuk beter. Ik heb vandaag met een vriendin een half uur hardgelopen, en ben er in totaal 40 min. naar toe gefietst.
Het was echt even fijn om me positief te voelen, en er iets mee te doen i.p.v. thuis te zitten en te eten.
Ik ga echt proberen om andere zaken ook aan te pakken: Ik heb vaak geen zin in huiswerk, dus ik doe niet heel veel aan school (Het gaat me wel goed af) en ik heb nooit zin om m'n kamer op te ruimen dus dat is best wel een bende... Als ik me ook positiever inzet in dingen zoals mijn kamer opruimen zal ik vast meer ruimte in m'n hoofd krijgen...
Momenteel voel ik me dus wel goed, alsof ik het allemaal wel weer aan kan, maar dat is ook vaak de valkuil, dat ik denk dat het dan 'allemaal wel weer goed komt'....
Trouwens.. Ik weet niet of hoeveel ik eet wel echt buitengewoon is. Misschien stel ik wel te strenge eisen aan mezelf...
Vaak eet ik als ik zo veel eet koekjes, of beschuitjes of boterhammen of yoghurt, meestal niet eens heel ongezonde dingen maar wel het liefst met veel pindakaas, en chocopasta enzo...
Wat ik dus eigenlijk graag wil is hier met jullie over praten en dit positieve gevoel (Dat ik opeens heb) zolang mogelijk vast houden... Het zal vast niet zo blijven, maar ik voel me nu wel alsof wat ik nu heb een fase is, en niet iets waarmee ik de rest van m'n leven zo geobsedeerd door zal zijn.
Ik blijf nog steeds wel met de vraag zitten wat ik moet doen als ik nu heel erg de behoefte heb in een 'eetbui'...
donderdag 25 maart 2010 om 19:47
Ben blij dat je je al een stuk beter voelde vandaag. Ik herken het hoor. Je kunt in ieder geval alles goed relativeren, dat is belangrijk.
Wat je moet doen als je een eetbui hebt. Ja meid, daar heeft uiteindelijk niemand het antwoord op. Ik heb ze helaas nog regelmatig als ik een slechte periode heb. Maar meestal ontstaan de slechte periodes omdat ik mijzelf te hard aanpak als ik 1, 2 dagen slecht gegeten heb of te veel heb gegeten. Dan kom ik in het negatieve spiraaltje terecht. Herken je dat toevallig?
Als je een eetbui voelt opkomen, kun je een paar dingen doen, maar uiteindelijk is dit het enige: geef er niet aan toe.
Het kost ontzettend veel wilskracht en het lijkt ondoenlijk, maar dat is het niet. Verzet je gedachten. Neem een warm bad, ga op je kamer op party music dansen & playback er op los (ja, dat doe ik wel eens ), bel een vriendin.
En als je wel wat wil eten, kies dan heel zorgvuldig iets uit wat je heeeerlijk vind en/of goed vult. Ik zeg maar wat, neem die witte boterham met een dikke laag pasta, neem dat bakje chips, neem die koekjes... Allemaal prima, want het hoeft heus niet perse een bak wortels te zijn, maar zorg er gewoon voor dat je er bij stil staat. Er ECHT bij stilstaan dat je lekker even iets eet en dat dat prima is. Meestal, tenminste ik, stop je op die manier een opkomende eetbui. Je staat stil bij wat je doet, je geniet er van en hoeft daarna minder dwangmatig aan eten te denken.
Wat je moet doen als je een eetbui hebt. Ja meid, daar heeft uiteindelijk niemand het antwoord op. Ik heb ze helaas nog regelmatig als ik een slechte periode heb. Maar meestal ontstaan de slechte periodes omdat ik mijzelf te hard aanpak als ik 1, 2 dagen slecht gegeten heb of te veel heb gegeten. Dan kom ik in het negatieve spiraaltje terecht. Herken je dat toevallig?
Als je een eetbui voelt opkomen, kun je een paar dingen doen, maar uiteindelijk is dit het enige: geef er niet aan toe.
Het kost ontzettend veel wilskracht en het lijkt ondoenlijk, maar dat is het niet. Verzet je gedachten. Neem een warm bad, ga op je kamer op party music dansen & playback er op los (ja, dat doe ik wel eens ), bel een vriendin.
En als je wel wat wil eten, kies dan heel zorgvuldig iets uit wat je heeeerlijk vind en/of goed vult. Ik zeg maar wat, neem die witte boterham met een dikke laag pasta, neem dat bakje chips, neem die koekjes... Allemaal prima, want het hoeft heus niet perse een bak wortels te zijn, maar zorg er gewoon voor dat je er bij stil staat. Er ECHT bij stilstaan dat je lekker even iets eet en dat dat prima is. Meestal, tenminste ik, stop je op die manier een opkomende eetbui. Je staat stil bij wat je doet, je geniet er van en hoeft daarna minder dwangmatig aan eten te denken.
vrijdag 26 maart 2010 om 09:47

zaterdag 27 maart 2010 om 01:05
Hoi Julia, (beware: dit is een hele lange posting, goedbedoeld wel:)
Wat een moeilijk probleem is dit toch, he?
Ik sluit me aan bij de opmerking dat je de tips van Ljean zeker ter harte kunt nemen, al kan afleiding bij mij ook averechts werken, omdat ik dan, net als bij het snaaien, weer aan het weglopen ben voor het ervaren van wat er op dat moment is.
Ik heb wel gemerkt dat ik alleen stil kan/durf te staan bij wat ik voel als ik vriendelijk en open ben naar wat er is. Soms kan ik mezelf namelijk gaan vertellen: dit gevoel kan ik echt niet verdragen (kwaadheid bijvoorbeeld als iemand iets krijgt dat ikzelf heel graag gewild had, maar niet gekregen heb.) Maar dat is dan nu een voorbeeld van een recente gebeurtenis voor mijzelf.
Ik vind het heel moeilijk om dan bij dat gevoel te blijven en mijn kwaadheid niet te gaan wegknagen op het een of ander. Ook helpt deze vriendelijke houding naar wat ik voel me vooral als ik mezelf het verhaal ga vertellen van; dit mag ik niet voelen, dit is slecht om te voelen, niet aardig enz.
Ik voel het namelijk toch en als ik het ga wegkauwen,
blijft het gevoel ergens in mijn lijf ronddwalen omdat het geen gehoor vindt.
Ik ben er net weer mee begonnen om aandacht te schenken aan mijn eigen emotionele eetcapriolen, want dat loopt de laatste tijd
de spuigaten uit. Dus ervaringen delen, zou ik wel willen.
Wel wil ik je zeggen; ga zeker nog eens terug naar die persoon op school en eerlijk gezegd, denk ik ook, net als Iry, dat het advies van Groll niet goed voor je is. In ieder geval zou het dat voor mij niet zijn, omdat het erg over de buitenkant gaat en hoewel ik zelf ook graag slank ben, denk ik dat je er meer baat bij zult hebben als je leert met je emoties om te gaan ipv je gewicht krampachtig te willen controleren. Dat is namelijk een belangrijk onderdeel van eetstoornissen en ik denk niet dat je dat moet ambieren. Ik kan het weten, want ik heb er al jaren last van. Lang zo heftig niet meer als vroeger, maar het emotionele snaaien speelt nog steeds op in tijden van stress en die zijn er de laatste tijd volop geweest. You do the math..
Ik snap ook als geen ander dat je het vreselijk vind dat je niet meer zo dun bent als toen en dat je baalt dat je voornemens steeds mislukken. Ik weet niet wat jij je precies voorneemt trouwens, want als dat een veel te streng doel is, dan is het eigenlijk gewoon je lichaamswijsheid die ingrijpt en zegt; ja, doei, zo laat ik me niet afschepen door jou, ik wil krijgen waar ik recht op heb.
Dus mijn eerste vraag: wat is jouw idee van een normaal eetpatroon? Schrijf dat hier eens op en dan is de kans groot, dat je idee niet helemaal klopt met de ideeen die eetstoornisklinieken hebben over wat een normaal eetpatroon is en wat zij hun clienten willen aanleren. Zonder een degelijke basis van eten binnen te krijgen elke dag, ben je extra bevattelijk voor obsessief nadenken over eten, als gevolg van zelfs maar lichte ondervoeding en produceer een disbalans in je enrgiehuishouding die je vatbaar maakt voor eetbuien. Of die eigenlijk eetbuien garandeert op de korte of lange termijn.
Verder denk ik echt dat je hulp zou mogen vragen bij het onderzoeken van wat je voelt of denkt op de momenten dat jij geneigd bent te gaan vreten. Je kunt het hier wel opschrijven enzo, maar wij zijn allemaal maar forummers en kunnen je niet veel verder helpen. Een bezoekje aan de huisarts is genoeg om een doorverwijzing te krijgen naar een therapeut. Je huisarts heeft zwijgplicht, dus eventuele angsten rondom openheid zijn dan van later zorg. Wat heb je te verliezen bij goede hulp behalve dan je lage zelfbeeld en je eetbuien/ obsessie met eten en gewicht?
Maar goed, dat gezegd hebbende, misschien wil je hier wel afspreken om een eetbui-moment uit te kiezen waarop je gegarandeerd een eetbui zult willen hebben en dan op dat moment hier op te schrijven wat er door je heengaat op dat moment. Zelfs al zou je dan alsnog gaan vreten, dan heb je het wel even uitgesteld en ben je iets dichter gekomen bij welke gevoelens of gedachten voor jou zo eng zijn dat je ze liever wegeet.
Einde meeegapost
Wat een moeilijk probleem is dit toch, he?
Ik sluit me aan bij de opmerking dat je de tips van Ljean zeker ter harte kunt nemen, al kan afleiding bij mij ook averechts werken, omdat ik dan, net als bij het snaaien, weer aan het weglopen ben voor het ervaren van wat er op dat moment is.
Ik heb wel gemerkt dat ik alleen stil kan/durf te staan bij wat ik voel als ik vriendelijk en open ben naar wat er is. Soms kan ik mezelf namelijk gaan vertellen: dit gevoel kan ik echt niet verdragen (kwaadheid bijvoorbeeld als iemand iets krijgt dat ikzelf heel graag gewild had, maar niet gekregen heb.) Maar dat is dan nu een voorbeeld van een recente gebeurtenis voor mijzelf.
Ik vind het heel moeilijk om dan bij dat gevoel te blijven en mijn kwaadheid niet te gaan wegknagen op het een of ander. Ook helpt deze vriendelijke houding naar wat ik voel me vooral als ik mezelf het verhaal ga vertellen van; dit mag ik niet voelen, dit is slecht om te voelen, niet aardig enz.
Ik voel het namelijk toch en als ik het ga wegkauwen,
blijft het gevoel ergens in mijn lijf ronddwalen omdat het geen gehoor vindt.
Ik ben er net weer mee begonnen om aandacht te schenken aan mijn eigen emotionele eetcapriolen, want dat loopt de laatste tijd
de spuigaten uit. Dus ervaringen delen, zou ik wel willen.
Wel wil ik je zeggen; ga zeker nog eens terug naar die persoon op school en eerlijk gezegd, denk ik ook, net als Iry, dat het advies van Groll niet goed voor je is. In ieder geval zou het dat voor mij niet zijn, omdat het erg over de buitenkant gaat en hoewel ik zelf ook graag slank ben, denk ik dat je er meer baat bij zult hebben als je leert met je emoties om te gaan ipv je gewicht krampachtig te willen controleren. Dat is namelijk een belangrijk onderdeel van eetstoornissen en ik denk niet dat je dat moet ambieren. Ik kan het weten, want ik heb er al jaren last van. Lang zo heftig niet meer als vroeger, maar het emotionele snaaien speelt nog steeds op in tijden van stress en die zijn er de laatste tijd volop geweest. You do the math..

Ik snap ook als geen ander dat je het vreselijk vind dat je niet meer zo dun bent als toen en dat je baalt dat je voornemens steeds mislukken. Ik weet niet wat jij je precies voorneemt trouwens, want als dat een veel te streng doel is, dan is het eigenlijk gewoon je lichaamswijsheid die ingrijpt en zegt; ja, doei, zo laat ik me niet afschepen door jou, ik wil krijgen waar ik recht op heb.
Dus mijn eerste vraag: wat is jouw idee van een normaal eetpatroon? Schrijf dat hier eens op en dan is de kans groot, dat je idee niet helemaal klopt met de ideeen die eetstoornisklinieken hebben over wat een normaal eetpatroon is en wat zij hun clienten willen aanleren. Zonder een degelijke basis van eten binnen te krijgen elke dag, ben je extra bevattelijk voor obsessief nadenken over eten, als gevolg van zelfs maar lichte ondervoeding en produceer een disbalans in je enrgiehuishouding die je vatbaar maakt voor eetbuien. Of die eigenlijk eetbuien garandeert op de korte of lange termijn.
Verder denk ik echt dat je hulp zou mogen vragen bij het onderzoeken van wat je voelt of denkt op de momenten dat jij geneigd bent te gaan vreten. Je kunt het hier wel opschrijven enzo, maar wij zijn allemaal maar forummers en kunnen je niet veel verder helpen. Een bezoekje aan de huisarts is genoeg om een doorverwijzing te krijgen naar een therapeut. Je huisarts heeft zwijgplicht, dus eventuele angsten rondom openheid zijn dan van later zorg. Wat heb je te verliezen bij goede hulp behalve dan je lage zelfbeeld en je eetbuien/ obsessie met eten en gewicht?
Maar goed, dat gezegd hebbende, misschien wil je hier wel afspreken om een eetbui-moment uit te kiezen waarop je gegarandeerd een eetbui zult willen hebben en dan op dat moment hier op te schrijven wat er door je heengaat op dat moment. Zelfs al zou je dan alsnog gaan vreten, dan heb je het wel even uitgesteld en ben je iets dichter gekomen bij welke gevoelens of gedachten voor jou zo eng zijn dat je ze liever wegeet.
Einde meeegapost

zaterdag 27 maart 2010 om 15:23
Ik kan me alleen maar aansluiten bij Ljean en Kopjekoffie... alweer bijna 5 jaar geleden, heb ik ook een hele tijd mijn gevoelens van me afgeschreven hier op het forum ( je kan het helaas niet meer lezen omdat met de metamorfose alle posten verloren zijn gegaan) Maar hoe jij je nu voelt en wat je over jezelf schrijft klinkt, waren mijn eigen woorden.
Probeer inderdaad niet de focus te leggen op afvallen, maar meer op zelfrespect en acceptatie van je lichaam en wie je bent. Daar heb je veel meer aan.
Bedenk ook dat je nu 18 bent en dat, dat de leeftijd is dat je opeens een stuk meer vrouwelijke vormen erbij krijgt. Ik heb het toen bij mij overal in de omgeving gehoord, opeens kwam iedereen een kilo of 8 aan zonder daar nou een ander eetpatroon voor te hebben. Je schrijft over 2 jaar geleden maar toen was je nog een meisje en het is alleen maar oneerlijk tegenover jezelf om je gewicht daarmee te vergelijken...
Op het moment dat je iets dwars zit, je ergens tegenop ziet, ergens onzeker over bent, aan iets vervelends moet beginnen.. dat zijn vaak de momenten dat de eetbuien om de hoek komen kijken. Probeer op dat moment, terug naar jezelf te keren, je even op jezelf te richten en niet jezelf verschuilen achter het vele eten. Dat is lastig en echt iets om te leren.. yoga en een kopje thee of iets kan helpen.
Begin dan volle moed aan datgene wat je moet doen of analyseer voor jezelf, wat er op dat moment aan de hand is en of je gedachten daarover realistisch zijn. In het begin zal dat nog een paar keer mis gaan, maar blijf dit doen en op den duur zul je merken dat het beter gaat en je echt even je gedachten van je af kan zetten. Wat heel belangrijk is, als het niet meteen lukt, is dat je op dat moment niet boos op jezelf word of denkt, nu is alles verpest. Want dat werkt alleen maar averechts.
Als je wil kan ik wel een paar oefeningen voor je beschrijven die ik van mijn psychotherapeute heb gekregen toen. Ik snap je aversie tegen professionele hulp, maar weet alsjeblieft dat het af en toe sterker is om ermee naar iemand professioneel te gaan dan er zelf (te) lang mee door te lopen sukkelen. Ik had gelukkig door dat ik er niet zelf uit zou komen en heb hulp gezocht.
Ik raad je aan om meerdere intake gesprekken te doen tot je iemand vind waar je je vertrouwd bij voelt. De eerste waar ik heen ging was verschrikkelijk, de 2e was heel fijn en daar ben ik gebleven. Soms zijn een paar sessies genoeg soms heb je langer nodig, dat kan ik niet beoordelen van een afstand, maar daar heb je zelf ook altijd instemming over.
Ik vind dat je volwassen over je probleem schrijft, je kan het goed onder woorden brengen. Je weet waar het aan schort maar hebt alleen niet de oplossing ervoor.
Hoe is je relatie met je ouders? Kan je het er goed met hen over hebben? Of vriendinnen? Probeer iemand in vertrouwen te nemen en vertel erover. Wees niet bang dat je zeurt.. i ( toen ik het eindelijk vertelde) , zoals mijn vriendinnetje zei; als je niet bij mij kan 'zeuren' bij wie zou je dat wel moeten... daar ben ik voor zei ze....
Je lengte.. ik ben 9 cm kleiner dan jij maar voel me ook altijd een reus. Je hebt waarschijnlijk mooie lange benen! en je moet maar denken, extra kilootjes zien mensen niet zo snel. Dik zullen ze je niet snel noemen omdat het mooi verdeeld word. Probeer je gewoon goed te kleden, waar jij je fijn in voelt. Er zijn genoeg grote mannen, dus kan je je daarbij toch 'klein en vrouwelijk' voelen.
Wat die leuke vriend betreft... dooddoener, maar die komt vanzelf als jij stopt met zoeken. Je moet eerst gelukkig met jezelf worden en dan pas kan iemand gelukkig met jou worden. Dan straal je ook uit dat jij vriendjes met jezelf bent en dan word je vanzelf opgemerkt door andere ( jongens/mannen) .
Nou dit was mijn mega-post, maar ik wil je graag helpen, want jouw gevoel wens ik niemand toe. En blijf er niet te lang mee doorsukkelen want je bent al geobsedeerd door eten, pas op dat het geen stoornis word!
Nog een mooie spreuk over eetbuien; Geniet niet met mate, maar stop als je niet meer geniet!
Ik ga even op zoek voor je naar een spreuk die ik ooit heb gelezen over eenzaamheid, vond die prachtig.
Mocht je nog vragen hebben, beantwoord ik ze graag.. Voor nu in ieder geval heel veel succes!
Liefs, Lunatik
Probeer inderdaad niet de focus te leggen op afvallen, maar meer op zelfrespect en acceptatie van je lichaam en wie je bent. Daar heb je veel meer aan.
Bedenk ook dat je nu 18 bent en dat, dat de leeftijd is dat je opeens een stuk meer vrouwelijke vormen erbij krijgt. Ik heb het toen bij mij overal in de omgeving gehoord, opeens kwam iedereen een kilo of 8 aan zonder daar nou een ander eetpatroon voor te hebben. Je schrijft over 2 jaar geleden maar toen was je nog een meisje en het is alleen maar oneerlijk tegenover jezelf om je gewicht daarmee te vergelijken...
Op het moment dat je iets dwars zit, je ergens tegenop ziet, ergens onzeker over bent, aan iets vervelends moet beginnen.. dat zijn vaak de momenten dat de eetbuien om de hoek komen kijken. Probeer op dat moment, terug naar jezelf te keren, je even op jezelf te richten en niet jezelf verschuilen achter het vele eten. Dat is lastig en echt iets om te leren.. yoga en een kopje thee of iets kan helpen.
Begin dan volle moed aan datgene wat je moet doen of analyseer voor jezelf, wat er op dat moment aan de hand is en of je gedachten daarover realistisch zijn. In het begin zal dat nog een paar keer mis gaan, maar blijf dit doen en op den duur zul je merken dat het beter gaat en je echt even je gedachten van je af kan zetten. Wat heel belangrijk is, als het niet meteen lukt, is dat je op dat moment niet boos op jezelf word of denkt, nu is alles verpest. Want dat werkt alleen maar averechts.
Als je wil kan ik wel een paar oefeningen voor je beschrijven die ik van mijn psychotherapeute heb gekregen toen. Ik snap je aversie tegen professionele hulp, maar weet alsjeblieft dat het af en toe sterker is om ermee naar iemand professioneel te gaan dan er zelf (te) lang mee door te lopen sukkelen. Ik had gelukkig door dat ik er niet zelf uit zou komen en heb hulp gezocht.
Ik raad je aan om meerdere intake gesprekken te doen tot je iemand vind waar je je vertrouwd bij voelt. De eerste waar ik heen ging was verschrikkelijk, de 2e was heel fijn en daar ben ik gebleven. Soms zijn een paar sessies genoeg soms heb je langer nodig, dat kan ik niet beoordelen van een afstand, maar daar heb je zelf ook altijd instemming over.
Ik vind dat je volwassen over je probleem schrijft, je kan het goed onder woorden brengen. Je weet waar het aan schort maar hebt alleen niet de oplossing ervoor.
Hoe is je relatie met je ouders? Kan je het er goed met hen over hebben? Of vriendinnen? Probeer iemand in vertrouwen te nemen en vertel erover. Wees niet bang dat je zeurt.. i ( toen ik het eindelijk vertelde) , zoals mijn vriendinnetje zei; als je niet bij mij kan 'zeuren' bij wie zou je dat wel moeten... daar ben ik voor zei ze....
Je lengte.. ik ben 9 cm kleiner dan jij maar voel me ook altijd een reus. Je hebt waarschijnlijk mooie lange benen! en je moet maar denken, extra kilootjes zien mensen niet zo snel. Dik zullen ze je niet snel noemen omdat het mooi verdeeld word. Probeer je gewoon goed te kleden, waar jij je fijn in voelt. Er zijn genoeg grote mannen, dus kan je je daarbij toch 'klein en vrouwelijk' voelen.
Wat die leuke vriend betreft... dooddoener, maar die komt vanzelf als jij stopt met zoeken. Je moet eerst gelukkig met jezelf worden en dan pas kan iemand gelukkig met jou worden. Dan straal je ook uit dat jij vriendjes met jezelf bent en dan word je vanzelf opgemerkt door andere ( jongens/mannen) .
Nou dit was mijn mega-post, maar ik wil je graag helpen, want jouw gevoel wens ik niemand toe. En blijf er niet te lang mee doorsukkelen want je bent al geobsedeerd door eten, pas op dat het geen stoornis word!
Nog een mooie spreuk over eetbuien; Geniet niet met mate, maar stop als je niet meer geniet!
Ik ga even op zoek voor je naar een spreuk die ik ooit heb gelezen over eenzaamheid, vond die prachtig.
Mocht je nog vragen hebben, beantwoord ik ze graag.. Voor nu in ieder geval heel veel succes!
Liefs, Lunatik
anoniem_50656 wijzigde dit bericht op 27-03-2010 15:56
Reden: een woordje vergeten
Reden: een woordje vergeten
% gewijzigd

zaterdag 27 maart 2010 om 18:15
* even in mijn geheugen graven * ( jij zat toen toch ook in ons topic? of ben je een andere kopjekoffie?)
Het zijn nogal 'vage' oefeningen maar bij mij helpen ze wel heel goed.
Komt uit de RET en NLP therapie...
------------
'camera'
Dit is een oefening voor als je je druk maakt wat men wel niet van je (gaat) vind(en)...
Schrijf voor jezelf een aantal gebeurtenissen op waar je moeite mee ( denkt) te hebben.
maak dan een tabel met 2 kolommen
1)situatie - camerabeeld
2)gevoel - gewenst gevoel
3)belemmerende gedachten - helpende gedachten
Dus bijvoorbeeld:
1) Ik sta in een kroeg, ben klaar voor een nacht uitgaan- een meisje staat in een kroeg en heeft haar best gedaan om er leuk uit te zien.
2)onzeker, bang dat ik het niet leuk ga hebben, geen aanspraak- zelfverzekerd, ga lol maken met mijn vriendinnen en genieten van alles.
3) De anderen zien er veel leuker uit, ik ben saai, mensen vinden mij niet leuk - Ik zie er op mijn manier leuk uit, heb wat te vertellen, met sommige mensen kan ik opschieten met andere niet...
Ik geloof dat er nog eentje is maar die ben ik vergeten,, vond hem ook altijd nogal dubbel op een of andere manier.
------------------
'de boom'
( deze doe ik als ik mezelf onzeker voel)
Je stelt jezelf voor dat je een boom bent, eentje die er al lang staat op een mooie plek, met je wortels stevig in de grond. Buig je knien een beetje en probeer je te concentreren op dat beeld van die boom.. adem heel diep in en uit, met je hele lichaam. Je neemt je voedingsstoffen in van de grond en ze stromen in de aderen van de boom ( jij dus)
Hoe meer ik mij ga inbeelden dat ik die boom ben, des te rechter ga ik staan en des te meer ik er weer tegenaan kan...
Mijn boom is trouwens een berkenboom ( want dat vind ik een mooie boom ) op een open plek in het bos, ik heb groene blaadjes en het zonnetje schijnt op mijn bladerdak.
--------------------
' het lichaam'
Deze helpt mij altijd heel goed, als ik eetbuien voel opkomen, om mijn nare gedachten te lozen, of vluchtgedrag vertoon..
Ik ben een lichaam en alle nare gedachten zijn zwarte vliegjes of stroperige olie ( zoals die eruit komen in 'the green mile'. Mijn lichaam is eigenlijk een soort afvoerput waar onder mijn voeten de zeef zit als het ware. Ik sta licht gebogen in mijn knien en adem weer ( met het hele lichaam diep in en uit) Ik beeld mij in dat bij elke ademuitblaas die ik doe, de olie iets meer naar beneden zakt en daar blauw 'water' voor in de plaats komt. Hoe gestresster ik ben hoe langer het duurt. Ik til ook echt mijn armen op om het adem uitblazen flink kracht bij te zetten. Beeldt jezelf in dat de olie steeds dieper naar beneden zakt.. op den duur schudt ik nog even flink met mijn armen, hoofd , spring ik een beetje zodat alle nare gedachten weg zijn en dan schud ik met mijn benen en zet een stap naar voren, zodat mijn voeten niet meer in de oliebrij staan. Als ik mijzelf weer kan voorstellen als een blauw waterlichaam, dan ben ik weer rustig... open ik mijn ogen en meestal voel ik me dan een stuk relaxter.
misschien overbodig om te vermelden, maar ik doe deze oefeningen op een plek waar niemand me kan zien en met mijn ogen gesloten.
Het zijn oefeningen waar ik op kan terugvallen op de momenten dat ik het moeilijk heb, gelukkig zijn die er nog amper...
Succes ermee en als iets niet helemaal duidelijk is roepen jullie maar!
Liefs, Lunatik
Het zijn nogal 'vage' oefeningen maar bij mij helpen ze wel heel goed.
Komt uit de RET en NLP therapie...
------------
'camera'
Dit is een oefening voor als je je druk maakt wat men wel niet van je (gaat) vind(en)...
Schrijf voor jezelf een aantal gebeurtenissen op waar je moeite mee ( denkt) te hebben.
maak dan een tabel met 2 kolommen
1)situatie - camerabeeld
2)gevoel - gewenst gevoel
3)belemmerende gedachten - helpende gedachten
Dus bijvoorbeeld:
1) Ik sta in een kroeg, ben klaar voor een nacht uitgaan- een meisje staat in een kroeg en heeft haar best gedaan om er leuk uit te zien.
2)onzeker, bang dat ik het niet leuk ga hebben, geen aanspraak- zelfverzekerd, ga lol maken met mijn vriendinnen en genieten van alles.
3) De anderen zien er veel leuker uit, ik ben saai, mensen vinden mij niet leuk - Ik zie er op mijn manier leuk uit, heb wat te vertellen, met sommige mensen kan ik opschieten met andere niet...
Ik geloof dat er nog eentje is maar die ben ik vergeten,, vond hem ook altijd nogal dubbel op een of andere manier.
------------------
'de boom'
( deze doe ik als ik mezelf onzeker voel)
Je stelt jezelf voor dat je een boom bent, eentje die er al lang staat op een mooie plek, met je wortels stevig in de grond. Buig je knien een beetje en probeer je te concentreren op dat beeld van die boom.. adem heel diep in en uit, met je hele lichaam. Je neemt je voedingsstoffen in van de grond en ze stromen in de aderen van de boom ( jij dus)
Hoe meer ik mij ga inbeelden dat ik die boom ben, des te rechter ga ik staan en des te meer ik er weer tegenaan kan...
Mijn boom is trouwens een berkenboom ( want dat vind ik een mooie boom ) op een open plek in het bos, ik heb groene blaadjes en het zonnetje schijnt op mijn bladerdak.
--------------------
' het lichaam'
Deze helpt mij altijd heel goed, als ik eetbuien voel opkomen, om mijn nare gedachten te lozen, of vluchtgedrag vertoon..
Ik ben een lichaam en alle nare gedachten zijn zwarte vliegjes of stroperige olie ( zoals die eruit komen in 'the green mile'. Mijn lichaam is eigenlijk een soort afvoerput waar onder mijn voeten de zeef zit als het ware. Ik sta licht gebogen in mijn knien en adem weer ( met het hele lichaam diep in en uit) Ik beeld mij in dat bij elke ademuitblaas die ik doe, de olie iets meer naar beneden zakt en daar blauw 'water' voor in de plaats komt. Hoe gestresster ik ben hoe langer het duurt. Ik til ook echt mijn armen op om het adem uitblazen flink kracht bij te zetten. Beeldt jezelf in dat de olie steeds dieper naar beneden zakt.. op den duur schudt ik nog even flink met mijn armen, hoofd , spring ik een beetje zodat alle nare gedachten weg zijn en dan schud ik met mijn benen en zet een stap naar voren, zodat mijn voeten niet meer in de oliebrij staan. Als ik mijzelf weer kan voorstellen als een blauw waterlichaam, dan ben ik weer rustig... open ik mijn ogen en meestal voel ik me dan een stuk relaxter.
misschien overbodig om te vermelden, maar ik doe deze oefeningen op een plek waar niemand me kan zien en met mijn ogen gesloten.
Het zijn oefeningen waar ik op kan terugvallen op de momenten dat ik het moeilijk heb, gelukkig zijn die er nog amper...
Succes ermee en als iets niet helemaal duidelijk is roepen jullie maar!
Liefs, Lunatik