Lijf & Lijn
alle pijlers
Ik weet niet wat ik voel -> Eetbuien
woensdag 24 maart 2010 om 22:38
Hallo allemaal,
Ik heb hier nog nooit een onderwerp geopend, dus ik zal me even voorstellen. Ik ben Julia, 18 jaar, 1.89 lang, en ik heb de laatste tijd een beetje last van depressie/obsessie.
Twee jaar geleden ben ik veel afgevallen (ongeveer 8 kilo) en ik voelde me mooi, slank en gezond. Ik hoorde van iedereen dat ik er goed uitzag, en dat ik mooi was enzovoort. Dat maakt me heel blij, maar achteraf heeft het me ook wel onzeker gemaakt, alsof het alleen maar om het uiterlijk gaat! Hierna ben ik langzaam weer wat aangekomen, al voelde ik me nog steeds wel goed. Toch bleef ik altijd heel veel met m'n gewicht bezig. (ik woog me elke dag!)
Het heeft me ook best wel teleurgesteld dat nadat ik zoveel was afgevallen niet meteen alles beter was (Wat je van te voren denkt: als ik maar wat afval dan voel ik me straks heel goed, is alles goed, is het altijd mooi weer, vindt iedereen me leuk etc.)
Ik was nog steeds heel onzeker (tijdens het uitgaan bijv.), vooral om mijn lengte, omdat iedereen nog steeds altijd zegt: Wat ben je lang! Of ik nu dik ben of dun...
Nu (ik weeg weer net zo veel als eerst, en nog wel meer) weet ik dat ik op dat moment mooi dun was, met een goed gewicht, maar toch had ik op het moment altijd het gevoel dat ik te dik was.
Nu weet ik zelf heel goed hoe ik gezond moet eten, maar ik heb ontzettend last van 'eetbuien'. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat alleen heel veel eten mijn gevoel kan verslappen. Soms voel ik me gewoon zo eenzaam, ook al heb ik zo veel vrienden, en denk ik: Waarom heb ik geen leuke vriend? Ik heb het gevoel alsof ik niet goed genoeg ben, terwijl ik een leuk gezicht heb, een redelijk goed figuur, ik zit in 6 VWO, ik volleybal 3x in de week, en toch is er iets dat mist: Het gevoel gewaardeerd te worden door iemand die alleen van mij houdt, op een speciale manier.
Ik ben een tijdje geleden met een vrouw gaan praten op school over het feit dat ik steeds eetbuien heb, en dan heel negatief ben over mezelf en meer eet dan goed voor me is. We hebben het over de mogelijke oorzaken gehad, en het zou kunnen zijn dat ik het nogal druk heb, of dat ik het gevoel heb een vriend te willen.. En dat je soms gewoon een bepaald ondefinieerbaar gevoel hebt, waarvan je niet weet wat je er mee aan moet.
Ik ben al zo vaak op nieuw begonnen: Vanaf nu ga ik gezond en slank leven, dan voel ik me beter (want dat is zo) heb ik meer zelfvertrouwen, en zie ik er mooier uit. Toch lukt het steeds niet, en val ik terug in mijn oude patronen. Er zijn heel veel momenten waarop ik me heel positief voel, maar omdat ik in het verleden al zo vaak ben teleurgesteld in mezelf, dat ik regels met mezelf afspreek en me daar niet aan hou, durf ik ook niet meer te positief te zijn, omdat 'het toch wel weer misgaat'. Daar wil ik mezelf tegen beschermen.
Wat moet ik doen?
- Op een moment dat ik heeeel graag heel veel, ongezonde dingen wil eten? (En nee: Even een appel eten werkt niet, want dat is niet wat ik op dat moment wil)
- Ik wil op zich wel wat afvallen, maar vooral ook een fijn zelfbeeld hebben en tevreden zijn met mezelf. Als ik nu heel erg ga afvallen, en me daar op focus verlies ik mezelf daar misschien weer in, terwijl als ik alleen maar tegen mezelf zeg dat ik goed ben zoals ik ben ik alleen maar dikker wordt....
Sjonge, wat een lang verhaal, ik hoop dat iemand even de tijd heeft willen nemen om het te lezen...
Wie kan me helpen?
Ik heb hier nog nooit een onderwerp geopend, dus ik zal me even voorstellen. Ik ben Julia, 18 jaar, 1.89 lang, en ik heb de laatste tijd een beetje last van depressie/obsessie.
Twee jaar geleden ben ik veel afgevallen (ongeveer 8 kilo) en ik voelde me mooi, slank en gezond. Ik hoorde van iedereen dat ik er goed uitzag, en dat ik mooi was enzovoort. Dat maakt me heel blij, maar achteraf heeft het me ook wel onzeker gemaakt, alsof het alleen maar om het uiterlijk gaat! Hierna ben ik langzaam weer wat aangekomen, al voelde ik me nog steeds wel goed. Toch bleef ik altijd heel veel met m'n gewicht bezig. (ik woog me elke dag!)
Het heeft me ook best wel teleurgesteld dat nadat ik zoveel was afgevallen niet meteen alles beter was (Wat je van te voren denkt: als ik maar wat afval dan voel ik me straks heel goed, is alles goed, is het altijd mooi weer, vindt iedereen me leuk etc.)
Ik was nog steeds heel onzeker (tijdens het uitgaan bijv.), vooral om mijn lengte, omdat iedereen nog steeds altijd zegt: Wat ben je lang! Of ik nu dik ben of dun...
Nu (ik weeg weer net zo veel als eerst, en nog wel meer) weet ik dat ik op dat moment mooi dun was, met een goed gewicht, maar toch had ik op het moment altijd het gevoel dat ik te dik was.
Nu weet ik zelf heel goed hoe ik gezond moet eten, maar ik heb ontzettend last van 'eetbuien'. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat alleen heel veel eten mijn gevoel kan verslappen. Soms voel ik me gewoon zo eenzaam, ook al heb ik zo veel vrienden, en denk ik: Waarom heb ik geen leuke vriend? Ik heb het gevoel alsof ik niet goed genoeg ben, terwijl ik een leuk gezicht heb, een redelijk goed figuur, ik zit in 6 VWO, ik volleybal 3x in de week, en toch is er iets dat mist: Het gevoel gewaardeerd te worden door iemand die alleen van mij houdt, op een speciale manier.
Ik ben een tijdje geleden met een vrouw gaan praten op school over het feit dat ik steeds eetbuien heb, en dan heel negatief ben over mezelf en meer eet dan goed voor me is. We hebben het over de mogelijke oorzaken gehad, en het zou kunnen zijn dat ik het nogal druk heb, of dat ik het gevoel heb een vriend te willen.. En dat je soms gewoon een bepaald ondefinieerbaar gevoel hebt, waarvan je niet weet wat je er mee aan moet.
Ik ben al zo vaak op nieuw begonnen: Vanaf nu ga ik gezond en slank leven, dan voel ik me beter (want dat is zo) heb ik meer zelfvertrouwen, en zie ik er mooier uit. Toch lukt het steeds niet, en val ik terug in mijn oude patronen. Er zijn heel veel momenten waarop ik me heel positief voel, maar omdat ik in het verleden al zo vaak ben teleurgesteld in mezelf, dat ik regels met mezelf afspreek en me daar niet aan hou, durf ik ook niet meer te positief te zijn, omdat 'het toch wel weer misgaat'. Daar wil ik mezelf tegen beschermen.
Wat moet ik doen?
- Op een moment dat ik heeeel graag heel veel, ongezonde dingen wil eten? (En nee: Even een appel eten werkt niet, want dat is niet wat ik op dat moment wil)
- Ik wil op zich wel wat afvallen, maar vooral ook een fijn zelfbeeld hebben en tevreden zijn met mezelf. Als ik nu heel erg ga afvallen, en me daar op focus verlies ik mezelf daar misschien weer in, terwijl als ik alleen maar tegen mezelf zeg dat ik goed ben zoals ik ben ik alleen maar dikker wordt....
Sjonge, wat een lang verhaal, ik hoop dat iemand even de tijd heeft willen nemen om het te lezen...
Wie kan me helpen?
zaterdag 27 maart 2010 om 20:26
Hoi allemaal!
Bedankt voor jullie positieve reacties. Ik zou inderdaad weer eens met die mevrouw kunnen praten, maar de afgelopen dagen heb ik me goed gevoeld.
Kopjekoffie, wat ik twee jaar geleden een gezond patroon vond was meesta: 's ochtends 2 (bruine) boterhammen (met appelstroop/halvajam/smeerkaas), dan tussendoor een appel (of komkommer, druiven, een peer etc..) dan 's middags weer 2 boterhammen met bijv. rookvlees, kipfilet, kaas, smeerkaas etc.
Dan at ik tussendoor vaak nog een broodje met zulk beleg, of een eierkoek, krentenbol enzo, en dan 's avonds een bord avond eten en meestal geen toetje. En nog een glas karnemelk ofzo.
Als ik dit nu teruglees vind ik het best streng, je moet wel weten dat ik dus heel lang ben en ook veel sport en in beweging ben. Ik heb absoluut niet de drang om nog minder te eten, zoals iemand met anorexia misschien wel heeft, daarvoor is eten te belangrijk voor me.
Het verschil met toen en nu is wel dat ik toen heel gelukkig was met alles, en na een tijdje ook gewoon minder honger had, het me niet meer zo bezig hield enzo.. En dat ik nu juist er veel mee bezig ben, ook wel wat meer eet, maar voor mij zijn 'goede' dagen als ik gewoon zoiets eet of iets meer, maar op een postieve manier, als ik eet omdat ik honger heb en er ook van geniet en rustig eet....
Ik denk ook wel dat het me sterker maakt, deze periode. Ik voel me nu al een stuk zekerder over m'n lichaam dan toen ik dus veel minder woog, het heeft ook wel met m'n leeftijd te maken.
Eigenlijk accepteer ik mijn lichaam wel hoe het is, maar door vergelijking met slanke vriendinnen en het mode-ideaal in tijdschriften heb ik soms het gevoel alsof ik te groot en te dik ben. Ik weet wel dat dat oppervlakkig is, maar het heeft gewoon tijd nodig om mezelf te accepteren, ik ben op de goede weg.
Lunatik, bedankt voor de oefeningen. Ik ga er zeker nog eens aandenken, waren dit de enige of voor jou de belangrijkste?
Ik heb soms wel het gevoel alsof m'n hoofd heel vol zit met dingen die er wel toe doen, en door met eten bezig te zijn hoef ik dan niet aan andere dingen te denken.
Over m'n ouders en omgeving trouwens, dat is het rare. Ik heb lieve ouders, ik ben gek op ze en ik kan er ook wel met ze over praten. Toen ik met die mevrouw op school sprak zei zij ook duidelijk dat ik het tegen mijn moeder moest vertellen, en dat heb ik ook wel gedaan. Toch snapt mijn moeder me niet helemaal: ZIj vindt dat als je jezelf bijv. te dik vindt dat je dan maar niet zo veel moet eten. En dat je altijd keuze hebt over wat je wel of niet doet....
(Dit vind ik trouwens wel een mooie quote daarover:
Er is altijd een moment waarop je toegeeft of weerstand biedt.)
Ik heb veel vriendinnen, heel veel leuke gezellige vreindinnen en een paar hele goede. Met een vriendin kan ik goed over deze dingen praten, al wil ik haar er ook niet te veel mee 'lastig vallen', omdat ik dan het idee heb dat ze het gek vindt als ik weer wel heel veel zelfvertrouwen heb of het wel heel erg naar m'n zin heb (gek eigenlijk want waarschijnlijk vindt ze dat alleen maar fijn)
Ik heb wel een hele goede vriendin die heel gezond en slank is, en er helemaal niet mee bezig is, en met haar in de buurt probeer ik het onderwerp toch zoveel mogelijk te vermijden, omdat zij het waarschijnlijk toch niet zo goed begrijpt, ik kan het weer over heel andere dingen met haar hebben dus ik vind dat niet echt een probleem.
Misschien dat het juist wel zo is dat omdat ik zulke leuke ouders, broers, vrienden, hobby's, werk enzo heb, dat ik het gek vind als ik me dan soms toch kut voel. Want ik heb toch zo'n beetje alles? (Op een vriend na, waarvan ik idd weet dat het komt als je er niet meer mee bezig bent, dat is juist het probleem, haha....)
En toen het de afgelopen dagen zulk mooi weer was, en ik vroeger altijd lentekriebels kreeg schrok ik wel dat ik dat nu niet had, ik dacht: misschien is er wel echt iets aan de hand.
Dat bleek toch wel weer mee te vallen, want vandaag heb ik heerlijk van de zon genoten met m'n vriendinnen.
Conclusie: Het gaat beter, maar ik ben er nog niet.. Ik ben me er wel van bewust, zeker door jullie, dat ik niet de enige ben en dat het dus niet heel gek is dat ik me zo voel... Ik vind het fijn om m'n hart te kunnen luchten, en door er over na te denken krijg ik m'n gedachten goed op een rijtje.
Bedankt voor jullie tips en quotes, ze zijn nog steeds heel welkom!
Bedankt voor jullie positieve reacties. Ik zou inderdaad weer eens met die mevrouw kunnen praten, maar de afgelopen dagen heb ik me goed gevoeld.
Kopjekoffie, wat ik twee jaar geleden een gezond patroon vond was meesta: 's ochtends 2 (bruine) boterhammen (met appelstroop/halvajam/smeerkaas), dan tussendoor een appel (of komkommer, druiven, een peer etc..) dan 's middags weer 2 boterhammen met bijv. rookvlees, kipfilet, kaas, smeerkaas etc.
Dan at ik tussendoor vaak nog een broodje met zulk beleg, of een eierkoek, krentenbol enzo, en dan 's avonds een bord avond eten en meestal geen toetje. En nog een glas karnemelk ofzo.
Als ik dit nu teruglees vind ik het best streng, je moet wel weten dat ik dus heel lang ben en ook veel sport en in beweging ben. Ik heb absoluut niet de drang om nog minder te eten, zoals iemand met anorexia misschien wel heeft, daarvoor is eten te belangrijk voor me.
Het verschil met toen en nu is wel dat ik toen heel gelukkig was met alles, en na een tijdje ook gewoon minder honger had, het me niet meer zo bezig hield enzo.. En dat ik nu juist er veel mee bezig ben, ook wel wat meer eet, maar voor mij zijn 'goede' dagen als ik gewoon zoiets eet of iets meer, maar op een postieve manier, als ik eet omdat ik honger heb en er ook van geniet en rustig eet....
Ik denk ook wel dat het me sterker maakt, deze periode. Ik voel me nu al een stuk zekerder over m'n lichaam dan toen ik dus veel minder woog, het heeft ook wel met m'n leeftijd te maken.
Eigenlijk accepteer ik mijn lichaam wel hoe het is, maar door vergelijking met slanke vriendinnen en het mode-ideaal in tijdschriften heb ik soms het gevoel alsof ik te groot en te dik ben. Ik weet wel dat dat oppervlakkig is, maar het heeft gewoon tijd nodig om mezelf te accepteren, ik ben op de goede weg.
Lunatik, bedankt voor de oefeningen. Ik ga er zeker nog eens aandenken, waren dit de enige of voor jou de belangrijkste?
Ik heb soms wel het gevoel alsof m'n hoofd heel vol zit met dingen die er wel toe doen, en door met eten bezig te zijn hoef ik dan niet aan andere dingen te denken.
Over m'n ouders en omgeving trouwens, dat is het rare. Ik heb lieve ouders, ik ben gek op ze en ik kan er ook wel met ze over praten. Toen ik met die mevrouw op school sprak zei zij ook duidelijk dat ik het tegen mijn moeder moest vertellen, en dat heb ik ook wel gedaan. Toch snapt mijn moeder me niet helemaal: ZIj vindt dat als je jezelf bijv. te dik vindt dat je dan maar niet zo veel moet eten. En dat je altijd keuze hebt over wat je wel of niet doet....
(Dit vind ik trouwens wel een mooie quote daarover:
Er is altijd een moment waarop je toegeeft of weerstand biedt.)
Ik heb veel vriendinnen, heel veel leuke gezellige vreindinnen en een paar hele goede. Met een vriendin kan ik goed over deze dingen praten, al wil ik haar er ook niet te veel mee 'lastig vallen', omdat ik dan het idee heb dat ze het gek vindt als ik weer wel heel veel zelfvertrouwen heb of het wel heel erg naar m'n zin heb (gek eigenlijk want waarschijnlijk vindt ze dat alleen maar fijn)
Ik heb wel een hele goede vriendin die heel gezond en slank is, en er helemaal niet mee bezig is, en met haar in de buurt probeer ik het onderwerp toch zoveel mogelijk te vermijden, omdat zij het waarschijnlijk toch niet zo goed begrijpt, ik kan het weer over heel andere dingen met haar hebben dus ik vind dat niet echt een probleem.
Misschien dat het juist wel zo is dat omdat ik zulke leuke ouders, broers, vrienden, hobby's, werk enzo heb, dat ik het gek vind als ik me dan soms toch kut voel. Want ik heb toch zo'n beetje alles? (Op een vriend na, waarvan ik idd weet dat het komt als je er niet meer mee bezig bent, dat is juist het probleem, haha....)
En toen het de afgelopen dagen zulk mooi weer was, en ik vroeger altijd lentekriebels kreeg schrok ik wel dat ik dat nu niet had, ik dacht: misschien is er wel echt iets aan de hand.
Dat bleek toch wel weer mee te vallen, want vandaag heb ik heerlijk van de zon genoten met m'n vriendinnen.
Conclusie: Het gaat beter, maar ik ben er nog niet.. Ik ben me er wel van bewust, zeker door jullie, dat ik niet de enige ben en dat het dus niet heel gek is dat ik me zo voel... Ik vind het fijn om m'n hart te kunnen luchten, en door er over na te denken krijg ik m'n gedachten goed op een rijtje.
Bedankt voor jullie tips en quotes, ze zijn nog steeds heel welkom!
zaterdag 27 maart 2010 om 22:33
Hoi Lunatik en Julia (en meelezers),
Ik ben wel blij dat dit topic er is eigenlijk. En ja, Lunatik, jij zult me kort op jouw topic hebben gezien. Ik heb er wel eens geschreven, maar schreef meestal op het es-topic. Dat hielp me om mijn verhaal een beetje kwijt te kunnen, al was ik soms best bang om herkend te worden. Ik herinner me dat jij zo'n sport en eetprogramma had gedaan en dat het op een gegeven moment beter met je ging. Ben wel blijven lezen, toen ik niet schreef namelijk. Ik ben onder de indruk van de praktische oefeningen die je van je psychotherapeut geleerd hebt, dat heb ik nog niet eerder gehoord van iemand. Ik ga ze dus printen en op mijn koelkast hangen! (en als er iemand langskomt, trek ik ze er altijd vlug vanaf
) Wil je iets meer vertellen over hoe je zo over de tijd je eetbuien hebt kunnen laten varen? Ik zelf heb namelijk momenteel nog veel last van het zoeken naar snaai als ik bang ben om de confrontatie aan te gaan met een gevoel van ongenoegen, waar ik liever niet echt naar wil kijken. Maar, ik weet wel dat omdat ik dat nu niet wil, ik in de snaaicirkel blijf. Het weg willen lopen voor ongenoegen, zorgt dan voor een ontregeling van mijn verzadigingsgevoel ofzoiets. Soms denk ik nu dan weer; ik moet afvallen, want ik kom teveel aan van aan dat gesnaai, misschien moet ik toch mijn koolhydraten minderen, maar ik kan niet zonder choco etc, oh, als anderen zien hoeveel ik ben aangekomen, denken ze daar vast iets rots over, ik moet weer controle krijgen over wat ik eet, ik moet weer dat en dat wegen, mijn broeken zitten zo strak, ik moet, moet, moet, moet, moet (paniek!) weer dunner worden...arghh!
Het is het cirkeltje van het eetprobleem en ik wil er geen dagelijkse kost meer van maken, zoals het jarenlang is geweest, maar het cirkeltje is nu toch wel weer angstvallig dichtbij. Ik zal dus mijn angst om te kijken naar de gevoelens die ik nu heb, vanwege een nog verse nare reeks gebeurtenissen, dus in de ogen moeten kijken. Wel met zachtheid, vriendelijkheid en openheid naar wat ik voel, anders wordt het niet wat
Julia; fijn dat je een paar goede dagen hebt. Het kan zijn dat dat doorzet, maar de kans dat dat niet zo zal zijn lijkt mij wel aanweizg.
Een issue waar je mee zit, is meestal namelijk niet zomaar ineens van de baan, maar je zult vanzelf merken of het tijdelijk of blijvend is.
Over je eetwijze: die is errug karig, zeker voor iemand van jouw leeftijd en jouw lengte. Misschien is het daarom wel een optie om eens met een dietiste te gaan praten. Word vergoed via basispakket ziekenfonds als je een verwijzing van je huisarts hebt en die doen daar echt niet moeilijk over.
Wie weet heb jij daar voldoende aan om te horen wat je allemaal mag en kan de toestemming die dat geeft, je al verlossen van de drang naar eerbuien. Want, hoewel ik het zelf ook nooit wilde aannemen, is heel subtiel ietsjes weinig eten, al genoeg om je kwetsbaar te maken voor eetbuien. En, als bonus; zou het nog wel eens kunnen zijn dat als je jezelf meer toestaat, je dus minder eetbuien hebt en effectief gezien een lagere gemiddelde energie-opname zult hebben..snappie?
goede avond verder
Ik ben wel blij dat dit topic er is eigenlijk. En ja, Lunatik, jij zult me kort op jouw topic hebben gezien. Ik heb er wel eens geschreven, maar schreef meestal op het es-topic. Dat hielp me om mijn verhaal een beetje kwijt te kunnen, al was ik soms best bang om herkend te worden. Ik herinner me dat jij zo'n sport en eetprogramma had gedaan en dat het op een gegeven moment beter met je ging. Ben wel blijven lezen, toen ik niet schreef namelijk. Ik ben onder de indruk van de praktische oefeningen die je van je psychotherapeut geleerd hebt, dat heb ik nog niet eerder gehoord van iemand. Ik ga ze dus printen en op mijn koelkast hangen! (en als er iemand langskomt, trek ik ze er altijd vlug vanaf
) Wil je iets meer vertellen over hoe je zo over de tijd je eetbuien hebt kunnen laten varen? Ik zelf heb namelijk momenteel nog veel last van het zoeken naar snaai als ik bang ben om de confrontatie aan te gaan met een gevoel van ongenoegen, waar ik liever niet echt naar wil kijken. Maar, ik weet wel dat omdat ik dat nu niet wil, ik in de snaaicirkel blijf. Het weg willen lopen voor ongenoegen, zorgt dan voor een ontregeling van mijn verzadigingsgevoel ofzoiets. Soms denk ik nu dan weer; ik moet afvallen, want ik kom teveel aan van aan dat gesnaai, misschien moet ik toch mijn koolhydraten minderen, maar ik kan niet zonder choco etc, oh, als anderen zien hoeveel ik ben aangekomen, denken ze daar vast iets rots over, ik moet weer controle krijgen over wat ik eet, ik moet weer dat en dat wegen, mijn broeken zitten zo strak, ik moet, moet, moet, moet, moet (paniek!) weer dunner worden...arghh!Het is het cirkeltje van het eetprobleem en ik wil er geen dagelijkse kost meer van maken, zoals het jarenlang is geweest, maar het cirkeltje is nu toch wel weer angstvallig dichtbij. Ik zal dus mijn angst om te kijken naar de gevoelens die ik nu heb, vanwege een nog verse nare reeks gebeurtenissen, dus in de ogen moeten kijken. Wel met zachtheid, vriendelijkheid en openheid naar wat ik voel, anders wordt het niet wat
Julia; fijn dat je een paar goede dagen hebt. Het kan zijn dat dat doorzet, maar de kans dat dat niet zo zal zijn lijkt mij wel aanweizg.
Een issue waar je mee zit, is meestal namelijk niet zomaar ineens van de baan, maar je zult vanzelf merken of het tijdelijk of blijvend is.
Over je eetwijze: die is errug karig, zeker voor iemand van jouw leeftijd en jouw lengte. Misschien is het daarom wel een optie om eens met een dietiste te gaan praten. Word vergoed via basispakket ziekenfonds als je een verwijzing van je huisarts hebt en die doen daar echt niet moeilijk over.
Wie weet heb jij daar voldoende aan om te horen wat je allemaal mag en kan de toestemming die dat geeft, je al verlossen van de drang naar eerbuien. Want, hoewel ik het zelf ook nooit wilde aannemen, is heel subtiel ietsjes weinig eten, al genoeg om je kwetsbaar te maken voor eetbuien. En, als bonus; zou het nog wel eens kunnen zijn dat als je jezelf meer toestaat, je dus minder eetbuien hebt en effectief gezien een lagere gemiddelde energie-opname zult hebben..snappie?
goede avond verder
zondag 28 maart 2010 om 17:51
Kopjekoffie,
Wat jij zegt over die vreetbruien daar herken ik me helemaal in... Het is soms wel eens lastig dat het lijkt alsof de eetbui sterker is dan jijzelf.
Inderdaad dat eetpatroon is heel karig, ik eet nu ook echt wel wat meer... Op dagen dat ik me gewoon goed voel eet ik dat als basis en als ik honger heb een appel, of ontbijtkoek, of een boterham, of een bakje yoghurt... Op zich is dat allemaal prima, daar zit ik niet mee, ik heb ook nooit heel erg honger. (Wat ik vroeger altijd met dat strenge eetpatroon wel had, vooral ong. een uur voor het eten, dan vroeg ik de hele tijd aan m'n moeder: Gaan we al eten? Wat gaan we eten? etc... Dan is het zo sterk in je hoofd aanwezig...)
Nu gaat het nog steeds wel goed, als ik me weer rot voel zal ik toch gaan denken aan de huisarts, maar eigenlijk wil ik juist niet met een dietiste praten (ik weet toch wat een goed patroon is (iets meer dan wat ik in mijn vorige post schreef) en dat mijn probleem is dat ik veel snoep soms.)
Daarom zijn die oefeningen ook zo goed!
Zijn er toevallig nog sites waar ik zulke oefeningen kan vinden?
En werken ze echt? Ik kan me nu nog moeilijk voorstellen dat ik door aan een boom te denken geen zin meer heb in veel eten.
Doei
Wat jij zegt over die vreetbruien daar herken ik me helemaal in... Het is soms wel eens lastig dat het lijkt alsof de eetbui sterker is dan jijzelf.
Inderdaad dat eetpatroon is heel karig, ik eet nu ook echt wel wat meer... Op dagen dat ik me gewoon goed voel eet ik dat als basis en als ik honger heb een appel, of ontbijtkoek, of een boterham, of een bakje yoghurt... Op zich is dat allemaal prima, daar zit ik niet mee, ik heb ook nooit heel erg honger. (Wat ik vroeger altijd met dat strenge eetpatroon wel had, vooral ong. een uur voor het eten, dan vroeg ik de hele tijd aan m'n moeder: Gaan we al eten? Wat gaan we eten? etc... Dan is het zo sterk in je hoofd aanwezig...)
Nu gaat het nog steeds wel goed, als ik me weer rot voel zal ik toch gaan denken aan de huisarts, maar eigenlijk wil ik juist niet met een dietiste praten (ik weet toch wat een goed patroon is (iets meer dan wat ik in mijn vorige post schreef) en dat mijn probleem is dat ik veel snoep soms.)
Daarom zijn die oefeningen ook zo goed!
Zijn er toevallig nog sites waar ik zulke oefeningen kan vinden?
En werken ze echt? Ik kan me nu nog moeilijk voorstellen dat ik door aan een boom te denken geen zin meer heb in veel eten.
Doei
zondag 28 maart 2010 om 19:08
Julia en Kopjekoffie... ( en meelezers)
die oefeningen zijn eigenlijk degene die mij het meest hielpen, de anderen zijn dan ook niet echt blijven hangen.. het zijn oefeningen uit de RET en NLP therapie( ik ga even googlen waar het voor staat... ) Rationeel emotieve therapie http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel- ... e_therapie
en NLP: Neuro linguistisch programmeren http://nl.wikipedia.org/wiki/Neurolingu ... ogrammeren. Mijn psychotherapeute deed deze met me, ze was nogal streng en nogal zweverig maar ik heb er ontzettend veel aan gehad. Eigenlijk brengen deze oefeningen je terug naar het moment en kan je erdoor ontspannen, waardoor je weer rationeel naar het moment kan kijken.
Een eetbui is eigenlijk niet de honger in eten ( want dan stop je gewoon als je genoeg hebt gehad) maar het vluchten voor het opkomende gevoel. Dat kan dus stress, onzekerheid, ergens tegenop zien etc. zijn.
Daarom Julia, en ik wil je niet verdrietig daarvan maken, denk ik dat het wel degelijk zinnig is als je iemand gaat zoeken die je er professioneel mee kan helpen een dieetiste en/of psychologe. Ik kan me van mezelf herinneren, dat ik ook zoiets had op de momenten dat ik me goed voelde, van zie je wel.. het gaat hartstikke goed ik heb niemand nodig! en stelde het bellen naar de psycholoog weer uit.... Maar als je geen actie onderneemt verdrink je steeds verder. Dat stapelt zich op en je kunt er donder op zeggen dat de klap op een gegeven moment komt...
Die is bij mij op een gegeven moment keihard gekomen, op dat moment realiseerde ik me ook dat ik er niet zelf uit zou komen...
Kopjekoffie.. hoe ben ik er vanaf gekomen?, eigenlijk door te werken aan mijn zelfvertrouwen. Misschien heb je gelezen dat ik naar Schotland ben geweest op uitwisseling.. waar ik mezelf heb teruggevonden. Daarna heb ik stage gelopen en eindelijk gezien wat ik nou al die jaren aan het doen was en waar dat goed voor was. Alleen op vakantie geweest, mijn jeugdkampen weer gedraaid en Ik ben eindelijk afgestudeerd.. daar heb ik nog behoorlijk wat tranen bij vergoten/ eetbuien gehad maar zelfs ook totaal niet kunnen eten van de zenuwen ( voor mij ongekend!)
Nu ben ik bezig met mijn droom te verwezenlijken want aan het werk als skilerares... Dit zijn allemaal dingen die voor mij zorgen dat er geen stress is, geen faalangst, geen dingen die ik MOET doen.... Op momenten dat ik zenuwachtig ben of ergens tegenop zie, probeer ik dan ook gewoon terug naar mezelf te keren, naar het moment en het rationeel te bekijken ' waar ben ik eigenlijk zo bang voor?' Verder heb ik zoiets als ik hier een eetbui heb ( meestal 2e week van de maand, kan ik eten zonder bodem.. raak ik maar niet vol) , het gaat er wel weer af ( aangezien ik hier 6 soms 7 dagen per week op de lange latten sta.
Ook, ben ik verliefd en hij op mij en hoe idioot ook, dat zorgt voor mij voor een stukje rust of zoiets.... ( ookal zitten we nu 1000 km bij elkaar vandaan)
Het gaat dus behoorlijk goed, ik weet nog steeds hoeveel kcal in wat zit,blijf er nog steeds bovenmatig in geïnteresseerd en helemaal nooit zal ik de vormen van mijn lichaam compleet kunnen loslaten. Ik houd hier nog steeds een beetje mijn maten in de gaten, een weegschaal hebben ze hier niet. Maar , mijn lichaam is gezond en doet zijn werk.
Suiker eet ik amper ( behalve af en toe chocola)... Verder eet ik gezond en als ik de ene dag niet zo gezond heb gegeten compenseer ik dat weer met de andere dag zonder overdreven te doen ( gewoon niet snacken/snoepen, misschien vegetarisch, maar gewoon wel nog steeds 3* maaltijden per dag.. ) * voor meer heb ik geen tijd!
Ik heb mijn lichaam grotendeels geaccepteerd en dus een kerel die mijn buikje ( idioot! ) erg sexy vind... Dat maakt het ook wel makkelijker Ik sport lekker veel, want daardoor voel ik me goed.
Maar dat is nu, straks moet ik op zoek naar een baan.. ik weet van mezelf dat er dan weer veel onzekerheden op gaan komen. Maar doordat ik dat weet kan ik me erop voorbereiden... Dus, we moeten maar zien!
Hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is!
Liefs,
Lunatik
die oefeningen zijn eigenlijk degene die mij het meest hielpen, de anderen zijn dan ook niet echt blijven hangen.. het zijn oefeningen uit de RET en NLP therapie( ik ga even googlen waar het voor staat... ) Rationeel emotieve therapie http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel- ... e_therapie
en NLP: Neuro linguistisch programmeren http://nl.wikipedia.org/wiki/Neurolingu ... ogrammeren. Mijn psychotherapeute deed deze met me, ze was nogal streng en nogal zweverig maar ik heb er ontzettend veel aan gehad. Eigenlijk brengen deze oefeningen je terug naar het moment en kan je erdoor ontspannen, waardoor je weer rationeel naar het moment kan kijken.
Een eetbui is eigenlijk niet de honger in eten ( want dan stop je gewoon als je genoeg hebt gehad) maar het vluchten voor het opkomende gevoel. Dat kan dus stress, onzekerheid, ergens tegenop zien etc. zijn.
Daarom Julia, en ik wil je niet verdrietig daarvan maken, denk ik dat het wel degelijk zinnig is als je iemand gaat zoeken die je er professioneel mee kan helpen een dieetiste en/of psychologe. Ik kan me van mezelf herinneren, dat ik ook zoiets had op de momenten dat ik me goed voelde, van zie je wel.. het gaat hartstikke goed ik heb niemand nodig! en stelde het bellen naar de psycholoog weer uit.... Maar als je geen actie onderneemt verdrink je steeds verder. Dat stapelt zich op en je kunt er donder op zeggen dat de klap op een gegeven moment komt...
Die is bij mij op een gegeven moment keihard gekomen, op dat moment realiseerde ik me ook dat ik er niet zelf uit zou komen...
Kopjekoffie.. hoe ben ik er vanaf gekomen?, eigenlijk door te werken aan mijn zelfvertrouwen. Misschien heb je gelezen dat ik naar Schotland ben geweest op uitwisseling.. waar ik mezelf heb teruggevonden. Daarna heb ik stage gelopen en eindelijk gezien wat ik nou al die jaren aan het doen was en waar dat goed voor was. Alleen op vakantie geweest, mijn jeugdkampen weer gedraaid en Ik ben eindelijk afgestudeerd.. daar heb ik nog behoorlijk wat tranen bij vergoten/ eetbuien gehad maar zelfs ook totaal niet kunnen eten van de zenuwen ( voor mij ongekend!)
Nu ben ik bezig met mijn droom te verwezenlijken want aan het werk als skilerares... Dit zijn allemaal dingen die voor mij zorgen dat er geen stress is, geen faalangst, geen dingen die ik MOET doen.... Op momenten dat ik zenuwachtig ben of ergens tegenop zie, probeer ik dan ook gewoon terug naar mezelf te keren, naar het moment en het rationeel te bekijken ' waar ben ik eigenlijk zo bang voor?' Verder heb ik zoiets als ik hier een eetbui heb ( meestal 2e week van de maand, kan ik eten zonder bodem.. raak ik maar niet vol) , het gaat er wel weer af ( aangezien ik hier 6 soms 7 dagen per week op de lange latten sta.
Ook, ben ik verliefd en hij op mij en hoe idioot ook, dat zorgt voor mij voor een stukje rust of zoiets.... ( ookal zitten we nu 1000 km bij elkaar vandaan)
Het gaat dus behoorlijk goed, ik weet nog steeds hoeveel kcal in wat zit,blijf er nog steeds bovenmatig in geïnteresseerd en helemaal nooit zal ik de vormen van mijn lichaam compleet kunnen loslaten. Ik houd hier nog steeds een beetje mijn maten in de gaten, een weegschaal hebben ze hier niet. Maar , mijn lichaam is gezond en doet zijn werk.
Suiker eet ik amper ( behalve af en toe chocola)... Verder eet ik gezond en als ik de ene dag niet zo gezond heb gegeten compenseer ik dat weer met de andere dag zonder overdreven te doen ( gewoon niet snacken/snoepen, misschien vegetarisch, maar gewoon wel nog steeds 3* maaltijden per dag.. ) * voor meer heb ik geen tijd!
Ik heb mijn lichaam grotendeels geaccepteerd en dus een kerel die mijn buikje ( idioot! ) erg sexy vind... Dat maakt het ook wel makkelijker Ik sport lekker veel, want daardoor voel ik me goed.
Maar dat is nu, straks moet ik op zoek naar een baan.. ik weet van mezelf dat er dan weer veel onzekerheden op gaan komen. Maar doordat ik dat weet kan ik me erop voorbereiden... Dus, we moeten maar zien!
Hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is!
Liefs,
Lunatik
zondag 28 maart 2010 om 19:16
Het zijn niet de problemen zelf die het ons zo moeilijk maken, maar de manier waarop we tegen deze problemen aankijken...
Nog even een quote...
O ja Julia, je eetpatroon 2 jaar geleden... inderdaad nogal karig!
gewoon s'ochtends 2 bh met beleg, s'middags 3 of 4 met beleg, en s'avonds een bord eten.. Als tussendoortjes fruit. en houd een beetje in de gaten dat alles een beetje via de schijf van vijf is... dat alles niet verzadigd vet is enzo....en sta jezelf elke dag iets kleins lekkers toe ( als je dan bodemdrang hebt.. probeer dan gewoon alleen in het weekend ( 2 dagen/avonden) te snoepen/snacken...
Als je een dieetiste zoekt, ik heb toen aan Diplan gedaan. www.diplan.nl, daar houden ze tenminste rekening met een actief leven
succes
Nog even een quote...
O ja Julia, je eetpatroon 2 jaar geleden... inderdaad nogal karig!
gewoon s'ochtends 2 bh met beleg, s'middags 3 of 4 met beleg, en s'avonds een bord eten.. Als tussendoortjes fruit. en houd een beetje in de gaten dat alles een beetje via de schijf van vijf is... dat alles niet verzadigd vet is enzo....en sta jezelf elke dag iets kleins lekkers toe ( als je dan bodemdrang hebt.. probeer dan gewoon alleen in het weekend ( 2 dagen/avonden) te snoepen/snacken...
Als je een dieetiste zoekt, ik heb toen aan Diplan gedaan. www.diplan.nl, daar houden ze tenminste rekening met een actief leven
succes
maandag 29 maart 2010 om 11:37
Hoi Lunatik,
Dank je voor je uitleg over hoe het gegaan is.
Ben je pas net afgestudeerd? Of inmiddels al een tijdje, want ik heb gehoord dat de opleiding tot skileraar heel lang duurt of is dat niet overal hetzelfde? Mooi verhaal en ook bedankt voor de mooie oefeningen. Apart wel, een strenge en zweverige psychotherapeut, ik wist niet dat dat samen kon gaan.
Ben je lang bij deze mevrouw in behandeling geweest?
Groetjes KK
Dank je voor je uitleg over hoe het gegaan is.
Ben je pas net afgestudeerd? Of inmiddels al een tijdje, want ik heb gehoord dat de opleiding tot skileraar heel lang duurt of is dat niet overal hetzelfde? Mooi verhaal en ook bedankt voor de mooie oefeningen. Apart wel, een strenge en zweverige psychotherapeut, ik wist niet dat dat samen kon gaan.
Ben je lang bij deze mevrouw in behandeling geweest?
Groetjes KK
maandag 29 maart 2010 om 17:44
5 keer, daarna vertrok ik naar Schotland.. het was de bedoeling om daarna te kijken hoe het ging. Maar ik had het niet echt meer nodig toen ik terugkwam uit Schotland... ik kon het weer zelf!
Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik afgestudeerd ben, heb toen eerst 3 maanden gewerkt en daarna in september aan de opleiding voor skilerares begonnen. Dat was toen een week en daarna nog een weekend. Later in Oktober nog een week in Oostenrijk en toen nog een tijdje thuis gewerkt ( en tussendoor ook) en daarna naar Oostenrijk vertrokken.
Heb jij zelf ook hulp gehad kk?
Liefs,
Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik afgestudeerd ben, heb toen eerst 3 maanden gewerkt en daarna in september aan de opleiding voor skilerares begonnen. Dat was toen een week en daarna nog een weekend. Later in Oktober nog een week in Oostenrijk en toen nog een tijdje thuis gewerkt ( en tussendoor ook) en daarna naar Oostenrijk vertrokken.
Heb jij zelf ook hulp gehad kk?
Liefs,
zondag 4 april 2010 om 23:53
Ik had dit bericht ook gepost bij het onderwerp "binge" maar herken hier ook veel dus post het hier ook nog maar eens :
Hallo allemaal.
Ook ik heb problemen met eten Heb bij mijn lengte van 1.70 48 kilo gewogen en weeg nu 90 kilo Bijna een verdubbeling dus Eten is al jaren een probleem bij mij Het is heel zwart wit, van periodes gezond leven (zo'n kleine week) en dan weer doorslaan naar snacken, frisdrank etcetc Ik heb geen balans en dat is het probleem Sla van het ene extreme in het andere Maar een normale structuur in eten aanbrengen lukt niet Daarbij ben ik erg onzeker , last van sombere buien en een tijd antideprssiva geslikt Daar werd ik volgens mij ook erg dik van Ik ben nu met die antidepressiva gestopt omdat het wel goed gaat Hoop dat er nu wat kilo's afgaan maar ja als ik zo blijf eten dan gaat dat nooit lukken Kan er soms echt van in paniek raken Ik weet dat er geen wondermiddel bestaat en dat ik er hard voor zal moeten werken maar het lijkt me steeds niet te lukken....
Hallo allemaal.
Ook ik heb problemen met eten Heb bij mijn lengte van 1.70 48 kilo gewogen en weeg nu 90 kilo Bijna een verdubbeling dus Eten is al jaren een probleem bij mij Het is heel zwart wit, van periodes gezond leven (zo'n kleine week) en dan weer doorslaan naar snacken, frisdrank etcetc Ik heb geen balans en dat is het probleem Sla van het ene extreme in het andere Maar een normale structuur in eten aanbrengen lukt niet Daarbij ben ik erg onzeker , last van sombere buien en een tijd antideprssiva geslikt Daar werd ik volgens mij ook erg dik van Ik ben nu met die antidepressiva gestopt omdat het wel goed gaat Hoop dat er nu wat kilo's afgaan maar ja als ik zo blijf eten dan gaat dat nooit lukken Kan er soms echt van in paniek raken Ik weet dat er geen wondermiddel bestaat en dat ik er hard voor zal moeten werken maar het lijkt me steeds niet te lukken....
dinsdag 6 april 2010 om 12:44
Hoi Lunatik,
Ja, ik heb zelf wel hulp gehad. Nog steeds ook. Nu niet meer specifiek voor mijn eetgewoonten, al mag ik ze wel bespreken.
Mijn eetgewoonten komen voort uit vrij diepgewortelde
gevoelens. De eetbuien die ik heb gehad zijn tegenwoordig veel kleiner, maar de angst voor sommige gevoelens is er nog steeds en ook met tijden best sterk.
Ik kan na jaren van hulp nog steeds niet zeggen; ik ben er doorheen. Dat vind ik zelf af en toe behoorlijk frustrerend, maar kennelijk vind ik het nog frustrerender om bepaalde zaken los te laten.
Hoi Valentijntje,
Leuke naam trouwens!
Ik snap dat je nu vast zit in zo'n cirkel van: whaah, ik weeg XX en dat moet echt NU anders=veel te streng lijnen=eetbuien en weer opnieuw. Logische gang van zaken, evengoed hartstikke rot, dat ook.
Weet je? Dat gewicht is eigenlijk maar een uiterlijke vorm van iets dat zich binnenin jou vrij heftig lijkt af te spelen. Anders zouden de gewichtsverschillen ook niet zo sterk zijn, zit ik te denken.
Bij mij heeft het vasthouden aan 't eetpatroon dat ik zelf heb, met een sterke en al heel lang opgekropte boosheid te maken, boosheid over wat er niet is geweest toen ik klein was, over wat ik wel had gewild, boosheid ook nu nog als mensen me niet geven wat ik denk nog steeds nodig te hebben en dan met die boosheid me geen raad weten en er allerlei kanten mee uitgaan; negatieve gedachten over mezelf,
depressief worden, het wegeten etc etc.
Boosheid vind ik een moeilijk gevoel om mee om te gaan, met name omdat ik zelf nog niet goed weet hoe het te uiten. Ik vind het ook een nutteloos gevoel, deels dan, omdat je er zoveel mee kapot kunt maken en er vaak verdriet en angst onder schuilt.
Weet jij voor jezelf welke emoties/zaken voor jou de eetmallemolen in gang zetten? Heb je daar hulp bij of ooit gehad?
Groeten!
Ja, ik heb zelf wel hulp gehad. Nog steeds ook. Nu niet meer specifiek voor mijn eetgewoonten, al mag ik ze wel bespreken.
Mijn eetgewoonten komen voort uit vrij diepgewortelde
gevoelens. De eetbuien die ik heb gehad zijn tegenwoordig veel kleiner, maar de angst voor sommige gevoelens is er nog steeds en ook met tijden best sterk.
Ik kan na jaren van hulp nog steeds niet zeggen; ik ben er doorheen. Dat vind ik zelf af en toe behoorlijk frustrerend, maar kennelijk vind ik het nog frustrerender om bepaalde zaken los te laten.
Hoi Valentijntje,
Leuke naam trouwens!
Ik snap dat je nu vast zit in zo'n cirkel van: whaah, ik weeg XX en dat moet echt NU anders=veel te streng lijnen=eetbuien en weer opnieuw. Logische gang van zaken, evengoed hartstikke rot, dat ook.
Weet je? Dat gewicht is eigenlijk maar een uiterlijke vorm van iets dat zich binnenin jou vrij heftig lijkt af te spelen. Anders zouden de gewichtsverschillen ook niet zo sterk zijn, zit ik te denken.
Bij mij heeft het vasthouden aan 't eetpatroon dat ik zelf heb, met een sterke en al heel lang opgekropte boosheid te maken, boosheid over wat er niet is geweest toen ik klein was, over wat ik wel had gewild, boosheid ook nu nog als mensen me niet geven wat ik denk nog steeds nodig te hebben en dan met die boosheid me geen raad weten en er allerlei kanten mee uitgaan; negatieve gedachten over mezelf,
depressief worden, het wegeten etc etc.
Boosheid vind ik een moeilijk gevoel om mee om te gaan, met name omdat ik zelf nog niet goed weet hoe het te uiten. Ik vind het ook een nutteloos gevoel, deels dan, omdat je er zoveel mee kapot kunt maken en er vaak verdriet en angst onder schuilt.
Weet jij voor jezelf welke emoties/zaken voor jou de eetmallemolen in gang zetten? Heb je daar hulp bij of ooit gehad?
Groeten!
