Lijf & Lijn
alle pijlers
Kan het zijn dat ik dik word wanneer ik normaal eet?
dinsdag 5 augustus 2008 om 01:43
Lieve loving life.
Dat vertrouwen op eten verlies ik iedere keer weer.
Ik herken het ook dat mijn angst steeds groter is geworden door de jaren heen.
Terwijl ik uit ervaring toch beter weet.
Het probleem is ook dat mijn lichaam totaal geen hongersignaal afgeeft.
Ik heb dus niets om naar te luisteren.
Gun mijzelf ook geen tijd om te eten overdag.
Echter kan dat ook een "excuus"zijn natuurlijk,maar druk zijn om niet te eten.
Wel heb ik geleerd dat het vol voelen van eten niet gelijk staat aan aankomen.
Dat is een hele strijd geweest.
Waar ik eerst daardoor altijd braakte na het avondeten,heb ik nu geleerd dat dat volle gevoel na een uurtje wel weer verdwijnt en het geen invloed heeft op aankomen.
Hoewel ik het nog steeds een rotmoment vind en wel afleiding nodig heb,soms gaat het nog weleens mis.
Dan wint mijn angst het.
Ik heb inderdaad meerde behandelingen gehad.
Heb nog steeds ondergewicht maar niet meer zo erg(vind ik dan).
Nog een verhaal van een medeclient.
Zij was boulimisch en at gewoon elke maaltijd tot ze vol zat en braakte(ook zij had ondergewicht).
Na het aanleren van een normaal eetpatroon en het halen van haar setpoint(dat lag slecht twee kilo boven haar minimale streefgewicht wat ze moest halen).
Merkte ze zelf op hoe fijn ze het vond dat ze best veel bleek te kunnen eten en haar eetbuidrang ook minder werd.
Haar maaltijden verzadigde immers voor een deel ook haar eetdrang en toch werd ze begrenst door de eetlijst.
Ze kreeg een beetje grip en leerde weer wat normale hoeveelheden waren.
Ik hoop echt dat je hoofdje meewerkt. Want je lichaam gaat het waarschijnlijk prima doen en zijn je angsten ongegrond.
De geestelijke drang kan hardnekkig zijn.
Daar is veel tijd voor nodig.
Geef dat ook aan jezelf.
Wat mijn Kaliumgebrek,
Ik ken de gevaren en ben ook heel onrustig op het moment(voel mij net een lopende tijdbom).
Ik probeer nu zoveel mogelijk Kalium uit het eten te halen.
(veel tomaten,niet mijn favoriet,maar soit. Anders worden het bananen dat vind ik moeilijker)
Ik ben doorverwezen naar mijn eigen huisarts die woensdag pas terug is van vakantie om het daarmee verder te bespreken.
Vind ik eigenlijk een beetje vreemd,maar goed.
Hoe dichtebij de behandeling komt hoe meer angst is mijn ervaring.
Meer paniek,onrustig,ik ging zelfs nog verstoorder eten en ging afvallen om een "reserve"op te bouwen voor het aankomen.
Herken je dat?
Het is gewoon heel spannend en eng.
En weet je,je doet jezelf daardoor zo tekort en dat is zo jammer van dat panieken.
Ik weet ook niet echt hoe je daar het beste mee om kan gaan(maar misschien heb jij dat niet zo)
Ook dacht ik vaak dat ik de dikste zal zijn in de groep,mijn eetstoornis eigenlijk niet zo erg is en ik dus niet in de groep zal passen,ik niet echt serieus genomen zou worden etc.
En ook dat.....denken we allemaal.
Probeer rust te vinden.
Slaap goed,uitgerust beginnen is heel belangrijk.
Liefs!
Dat vertrouwen op eten verlies ik iedere keer weer.
Ik herken het ook dat mijn angst steeds groter is geworden door de jaren heen.
Terwijl ik uit ervaring toch beter weet.
Het probleem is ook dat mijn lichaam totaal geen hongersignaal afgeeft.
Ik heb dus niets om naar te luisteren.
Gun mijzelf ook geen tijd om te eten overdag.
Echter kan dat ook een "excuus"zijn natuurlijk,maar druk zijn om niet te eten.
Wel heb ik geleerd dat het vol voelen van eten niet gelijk staat aan aankomen.
Dat is een hele strijd geweest.
Waar ik eerst daardoor altijd braakte na het avondeten,heb ik nu geleerd dat dat volle gevoel na een uurtje wel weer verdwijnt en het geen invloed heeft op aankomen.
Hoewel ik het nog steeds een rotmoment vind en wel afleiding nodig heb,soms gaat het nog weleens mis.
Dan wint mijn angst het.
Ik heb inderdaad meerde behandelingen gehad.
Heb nog steeds ondergewicht maar niet meer zo erg(vind ik dan).
Nog een verhaal van een medeclient.
Zij was boulimisch en at gewoon elke maaltijd tot ze vol zat en braakte(ook zij had ondergewicht).
Na het aanleren van een normaal eetpatroon en het halen van haar setpoint(dat lag slecht twee kilo boven haar minimale streefgewicht wat ze moest halen).
Merkte ze zelf op hoe fijn ze het vond dat ze best veel bleek te kunnen eten en haar eetbuidrang ook minder werd.
Haar maaltijden verzadigde immers voor een deel ook haar eetdrang en toch werd ze begrenst door de eetlijst.
Ze kreeg een beetje grip en leerde weer wat normale hoeveelheden waren.
Ik hoop echt dat je hoofdje meewerkt. Want je lichaam gaat het waarschijnlijk prima doen en zijn je angsten ongegrond.
De geestelijke drang kan hardnekkig zijn.
Daar is veel tijd voor nodig.
Geef dat ook aan jezelf.
Wat mijn Kaliumgebrek,
Ik ken de gevaren en ben ook heel onrustig op het moment(voel mij net een lopende tijdbom).
Ik probeer nu zoveel mogelijk Kalium uit het eten te halen.
(veel tomaten,niet mijn favoriet,maar soit. Anders worden het bananen dat vind ik moeilijker)
Ik ben doorverwezen naar mijn eigen huisarts die woensdag pas terug is van vakantie om het daarmee verder te bespreken.
Vind ik eigenlijk een beetje vreemd,maar goed.
Hoe dichtebij de behandeling komt hoe meer angst is mijn ervaring.
Meer paniek,onrustig,ik ging zelfs nog verstoorder eten en ging afvallen om een "reserve"op te bouwen voor het aankomen.
Herken je dat?
Het is gewoon heel spannend en eng.
En weet je,je doet jezelf daardoor zo tekort en dat is zo jammer van dat panieken.
Ik weet ook niet echt hoe je daar het beste mee om kan gaan(maar misschien heb jij dat niet zo)
Ook dacht ik vaak dat ik de dikste zal zijn in de groep,mijn eetstoornis eigenlijk niet zo erg is en ik dus niet in de groep zal passen,ik niet echt serieus genomen zou worden etc.
En ook dat.....denken we allemaal.
Probeer rust te vinden.
Slaap goed,uitgerust beginnen is heel belangrijk.
Liefs!
dinsdag 5 augustus 2008 om 08:20
Lieve Loving_life
Ik moet gewoon even op je reageren, want ik herken je angsten en vragen. Nog geen drie maanden geleden had ik ze ook.
Je vraagt of je dik kunt worden van normaal eten. Wat zegt je gezonde verstand (zonder dat de eetstoornis spreekt)? Nee, daar kun je niet dik van worden. Je wordt dik van iedere dag ijs,cola, McDonalds, vette happen, repen chocolade etc. Maar niet van normaal eten. De gevolgen van normaal eten zijn dat je weer lief bent voor je lijf, en je lijf voor jou. De gevolgen zijn (voor mij): geen grauw gezicht meer, geen haaruitval meer, niet meer constant koud, meer energie, veel meer levenslust en weer een 'sparkle' in mijn ogen.
Ik ben eind februari gestart met groepstherapie en individuele therapie. Oh wat was ik bang. Bang om bij te komen, bang om te worden waar ik al die jaren zó bang voor was. De paniekgevoelens die je ervaart zijn normaal. Je bent jaren bang geweest voor eten. Wat je nu moet leren, is dat er niets is om bang voor te zijn. En om dat te leren, moet je die paniekgevoelens ervaren en merken dat er geen ramp gebeurt. Die paniekgevoelens gaan dan vanzelf weg, geloof mij.
Ik eet nu ongeveer twee keer zo veel dan vóór mijn therapie. Ik kan nu zeggen dat ik een normaal eetpatroon heb. In het begin kwam ik twee kilo aan, maar dat maakte mij niet meer uit. Ik merkte immers dat ik me zó veel beter voelde zonder die dwangmatige eetgedachten in mijn hoofd, dat die twee kilo's me niet meer konden boeien. Ik was een leuker mens, met een leuker leven, en dat is nog steeds het geval.
Ondertussen is mijn verbranding weer op full speed, en ben ik die twee kilo kwijt. Terwijl ik nog steeds normaal eet en zelfs snoep. En ook al ben ik qua getal 2 kilo kwijt, en dus weer op mijn startgewicht, tóch zie je het niet aan me in de zin van: grauw gezicht etc. Want ik krijg genoeg voedingsstoffen binnen.
Dus meid, wees niet bang. Je lijf is heel bijzonder en zal het gewicht zoeken dat bij jou past. Het leven zonder eetstoornis is zoveel leuker dan met eetstoornis!
En nogmaals: je wordt NIET dik van normaal eten. Het is juist goed voor je, en dat verdien je....Het leven is te kort.
Sterkte en liefs!
Ik moet gewoon even op je reageren, want ik herken je angsten en vragen. Nog geen drie maanden geleden had ik ze ook.
Je vraagt of je dik kunt worden van normaal eten. Wat zegt je gezonde verstand (zonder dat de eetstoornis spreekt)? Nee, daar kun je niet dik van worden. Je wordt dik van iedere dag ijs,cola, McDonalds, vette happen, repen chocolade etc. Maar niet van normaal eten. De gevolgen van normaal eten zijn dat je weer lief bent voor je lijf, en je lijf voor jou. De gevolgen zijn (voor mij): geen grauw gezicht meer, geen haaruitval meer, niet meer constant koud, meer energie, veel meer levenslust en weer een 'sparkle' in mijn ogen.
Ik ben eind februari gestart met groepstherapie en individuele therapie. Oh wat was ik bang. Bang om bij te komen, bang om te worden waar ik al die jaren zó bang voor was. De paniekgevoelens die je ervaart zijn normaal. Je bent jaren bang geweest voor eten. Wat je nu moet leren, is dat er niets is om bang voor te zijn. En om dat te leren, moet je die paniekgevoelens ervaren en merken dat er geen ramp gebeurt. Die paniekgevoelens gaan dan vanzelf weg, geloof mij.
Ik eet nu ongeveer twee keer zo veel dan vóór mijn therapie. Ik kan nu zeggen dat ik een normaal eetpatroon heb. In het begin kwam ik twee kilo aan, maar dat maakte mij niet meer uit. Ik merkte immers dat ik me zó veel beter voelde zonder die dwangmatige eetgedachten in mijn hoofd, dat die twee kilo's me niet meer konden boeien. Ik was een leuker mens, met een leuker leven, en dat is nog steeds het geval.
Ondertussen is mijn verbranding weer op full speed, en ben ik die twee kilo kwijt. Terwijl ik nog steeds normaal eet en zelfs snoep. En ook al ben ik qua getal 2 kilo kwijt, en dus weer op mijn startgewicht, tóch zie je het niet aan me in de zin van: grauw gezicht etc. Want ik krijg genoeg voedingsstoffen binnen.
Dus meid, wees niet bang. Je lijf is heel bijzonder en zal het gewicht zoeken dat bij jou past. Het leven zonder eetstoornis is zoveel leuker dan met eetstoornis!
En nogmaals: je wordt NIET dik van normaal eten. Het is juist goed voor je, en dat verdien je....Het leven is te kort.
Sterkte en liefs!
dinsdag 5 augustus 2008 om 09:24
Ik kwam er nauwelijks van aan. En het was moeilijk, ik herinner me nog heel goed mijn angsten en onzekerheden. Wat ik me ook nog heel goed herinner was het geluksgevoel toen ik eten weer leuk begon te vinden. Dat mijn lichaam na een week of 3 weer echte hongersignalen begon te geven. Dat ik weer kon gaan vertrouwen op mijn lijf.
Na ongeveer 2 maanden was mijn metabolisme weer zoals het hoort. Ik kom nog steeds makkelijk aan als ik teveel "zondig". Dat ligt er deels aan dat ik veel spierweefsel heb verbruikt in mijn eetstoornistijd en daar weinig aan gedaan heb denk ik. Ik hou niet van fitness . Ik beweeg nu wel veel, van nature trouwens. Loop veel, ren veel rond, dans door de kamer met mijn dochter. Ik was vroeger vrij inert, dat is er nu echt uit.
Maar ik weeg in feite nog steeds evenveel als in de tijd van mijn eetstoornis (ik had boulimia dus was wat dun maar niet broodmager). Alleen oog ik heel anders. Goed in mijn vel, stralende ogen, goede kleur in mijn gezicht. En ik eet wanneer ik trek heb. Ik luister naar mijn lichaam wat het nodig heeft. Ik voel me verbonden met mijn lichaam ipv afgesneden ervan, het hatend, zoals vroeger.
Echt, het is zo'n bevrijding. Vertrouw erop, geef je eraan over. Het komt allemaal goed .
Na ongeveer 2 maanden was mijn metabolisme weer zoals het hoort. Ik kom nog steeds makkelijk aan als ik teveel "zondig". Dat ligt er deels aan dat ik veel spierweefsel heb verbruikt in mijn eetstoornistijd en daar weinig aan gedaan heb denk ik. Ik hou niet van fitness . Ik beweeg nu wel veel, van nature trouwens. Loop veel, ren veel rond, dans door de kamer met mijn dochter. Ik was vroeger vrij inert, dat is er nu echt uit.
Maar ik weeg in feite nog steeds evenveel als in de tijd van mijn eetstoornis (ik had boulimia dus was wat dun maar niet broodmager). Alleen oog ik heel anders. Goed in mijn vel, stralende ogen, goede kleur in mijn gezicht. En ik eet wanneer ik trek heb. Ik luister naar mijn lichaam wat het nodig heeft. Ik voel me verbonden met mijn lichaam ipv afgesneden ervan, het hatend, zoals vroeger.
Echt, het is zo'n bevrijding. Vertrouw erop, geef je eraan over. Het komt allemaal goed .
maandag 8 december 2008 om 17:04
Lieve LL je zal aankomen als je meer gaat eten, dat is logisch omdat je roofbouw hebt gepleegd op je lijf, bovendien heb je ondergewicht. Dat moet nu gecompenseerd worden, daarna zal er balans ontstaan. Maar dit is nu net de kern van de eetstoornis, je moet door die angst heen om dik te zijn. Je zal heus geen morbide obesitas krijgen van 2000 calorieen op een dag omdat je dan veel en veel en veel meer moet eten.
GA TERUG VOOR DIE BEHANDELING EN KOM JE ANGST ONDER OGEN.
Doe je dat niet dan blijft dit je leven beheersen met alle gevolgen van dien, bovendien loop je een ernstig gevaar voor je gezondheid
GA TERUG VOOR DIE BEHANDELING EN KOM JE ANGST ONDER OGEN.
Doe je dat niet dan blijft dit je leven beheersen met alle gevolgen van dien, bovendien loop je een ernstig gevaar voor je gezondheid
dinsdag 9 december 2008 om 19:40
Hey Lieve ll.
Och meid wat jammer nu dat de behandeling niet gelukt is.
Maar voel je niet rot daaronder!!!!!!!
Je hebt niet gefaald je hebt het gewoon moeilijk,dat zijn twee verschillende dingen.
Ik herken de grote valkuil van het opgedrongen beleid en het triggeren van eetgestoord gedrag.
Helaas is het bij mij daar ook een aantal keer mis gegaan.
De eerste dagbehandeling begon ik met pure anorexia en kwam er al brakend met eetbuien uit.
Wel wat toegenomen in gewicht maar doordat ik niet kon omgaan met de eetlijsten,de hoeveelheden en de dwang ging ik compenseren.
Ik raakte ook in paniek en geen enkel vertrouwen in mijn lichaam.
Dat vertrouwen heb ik overigens nog steeds niet.
Ik heb altijd een dubbel gevoel en mening over eetstoornisbehandelingen.
Aan de ene kant begrijp ik de noodzaak van dwang in aankomen en eten (wat zouden we anders doen als deze er niet was toch?)
Maar ik zie bij mijzelf en heb het helaas bij vele anderen gezien dat het effect enorm heftig kan zijn en helaas is de uitkomst niet zo positief.
Anorecten krijgen boulimia of andersom.
Er wordt compensatiegedrag toegevoegd of krijgt een andere vorm.
Borderliners gaan meer automutileren.
Velen vallen terug na behandeling.
Geen goede berichten,feit is dat een eetstoornis zeker na langere duur moelijk te behandelen is.
Tot op de dag van vandaag zijn er nog geen goede effectieve behandelingen.
Dat is triest.
Ik zie zelf graag dat er meer fasebehandelingen zouden komen.
Volgens mij heeft een kliniek in Belgie al een soort van fasebehandeling (ik meen in Tienen).
Meer kortere doelen,meer inbreng binnen de behandeling,meer eigen doelstellingen in samenspraak,korte stabilisatie periodes tussendoor.
Meer luisteren naar de client,hoewel we gestuurd worden door onze eetstoornis,ik denk dat vooral mensen met een langdurige eetstoornis een heel realistisch beeld hebben over wat haalbaar is.
Helaas bestaat daar nog niets van.
Of behandelingen zijn te intensief en te veel binnen een kader.
Of behandelingen zijn te licht en ben je teveel aangewezen op je eigen discipline.
Vaak zijn behandleingen voor een te groot deel gericht op eetstoornis gedrag en is er weinig ruimte voor wat daaronder zit.
In het geval dat het de behandeling in de weg staat word je doorverwezen,maar andere behandelingen willen niet met een ingewikkelde eetstoornis beginnen.
Kortom...je loopt vast.
Maar...... ik adviseer je om niet op te geven.
Blijf zoeken naar wat wel bij je past en probeer vast te houden wat je wel hebt bereikt binnen de behandeling,dat is enorm belangrijk.
Overigens heb ik om de ervaringen die ik heb besloten nog niet een eetstoornisbehandeltraject in te gaan.
Ik ben nu bezig met trauma gerelateerde behandeling te krijgen.
Tsja...ik ga nog even nadenken voor je. (de ene blinde begeleidt de ander blinde)
Liefs!!
Och meid wat jammer nu dat de behandeling niet gelukt is.
Maar voel je niet rot daaronder!!!!!!!
Je hebt niet gefaald je hebt het gewoon moeilijk,dat zijn twee verschillende dingen.
Ik herken de grote valkuil van het opgedrongen beleid en het triggeren van eetgestoord gedrag.
Helaas is het bij mij daar ook een aantal keer mis gegaan.
De eerste dagbehandeling begon ik met pure anorexia en kwam er al brakend met eetbuien uit.
Wel wat toegenomen in gewicht maar doordat ik niet kon omgaan met de eetlijsten,de hoeveelheden en de dwang ging ik compenseren.
Ik raakte ook in paniek en geen enkel vertrouwen in mijn lichaam.
Dat vertrouwen heb ik overigens nog steeds niet.
Ik heb altijd een dubbel gevoel en mening over eetstoornisbehandelingen.
Aan de ene kant begrijp ik de noodzaak van dwang in aankomen en eten (wat zouden we anders doen als deze er niet was toch?)
Maar ik zie bij mijzelf en heb het helaas bij vele anderen gezien dat het effect enorm heftig kan zijn en helaas is de uitkomst niet zo positief.
Anorecten krijgen boulimia of andersom.
Er wordt compensatiegedrag toegevoegd of krijgt een andere vorm.
Borderliners gaan meer automutileren.
Velen vallen terug na behandeling.
Geen goede berichten,feit is dat een eetstoornis zeker na langere duur moelijk te behandelen is.
Tot op de dag van vandaag zijn er nog geen goede effectieve behandelingen.
Dat is triest.
Ik zie zelf graag dat er meer fasebehandelingen zouden komen.
Volgens mij heeft een kliniek in Belgie al een soort van fasebehandeling (ik meen in Tienen).
Meer kortere doelen,meer inbreng binnen de behandeling,meer eigen doelstellingen in samenspraak,korte stabilisatie periodes tussendoor.
Meer luisteren naar de client,hoewel we gestuurd worden door onze eetstoornis,ik denk dat vooral mensen met een langdurige eetstoornis een heel realistisch beeld hebben over wat haalbaar is.
Helaas bestaat daar nog niets van.
Of behandelingen zijn te intensief en te veel binnen een kader.
Of behandelingen zijn te licht en ben je teveel aangewezen op je eigen discipline.
Vaak zijn behandleingen voor een te groot deel gericht op eetstoornis gedrag en is er weinig ruimte voor wat daaronder zit.
In het geval dat het de behandeling in de weg staat word je doorverwezen,maar andere behandelingen willen niet met een ingewikkelde eetstoornis beginnen.
Kortom...je loopt vast.
Maar...... ik adviseer je om niet op te geven.
Blijf zoeken naar wat wel bij je past en probeer vast te houden wat je wel hebt bereikt binnen de behandeling,dat is enorm belangrijk.
Overigens heb ik om de ervaringen die ik heb besloten nog niet een eetstoornisbehandeltraject in te gaan.
Ik ben nu bezig met trauma gerelateerde behandeling te krijgen.
Tsja...ik ga nog even nadenken voor je. (de ene blinde begeleidt de ander blinde)
Liefs!!
vrijdag 12 december 2008 om 02:18
Het is simpeler dan je denkt. Je staat nu voor een hindernis en in je beleving is die enorm, maar als je niet begint met de beklimming blijft ie enorm, begin en je zal zien dat de top langzaam maar zeker dichterbij komt, maar je moet wel beginnen
En natuurlijk is het eng, en dat mag ook, maar als je klimt is het niet enger dan wanneer je ervoor staat en je zorgen maakt over de klim.
En natuurlijk is het eng, en dat mag ook, maar als je klimt is het niet enger dan wanneer je ervoor staat en je zorgen maakt over de klim.
dinsdag 16 december 2008 om 08:59
heb net in een ander topic even op jou gereageerd.
daar blijkt dat je verstandelijk heel goed weet hoe het moet.
alleen de uitvoering is een heel ander verhaal.
hoop dat je het advies van meds zult opvolgen en weer hulp gaat vragen.
dit hele gedoe rondom eten is zo zonde en verspilling van je leven...
daar blijkt dat je verstandelijk heel goed weet hoe het moet.
alleen de uitvoering is een heel ander verhaal.
hoop dat je het advies van meds zult opvolgen en weer hulp gaat vragen.
dit hele gedoe rondom eten is zo zonde en verspilling van je leven...
donderdag 18 december 2008 om 16:13
quote:Loving_Life schreef op 16 december 2008 @ 06:52:
[...]
Hoi Meds, eigenlijk heb je ook wel gelijk, uiteindelijk is het ook zo simpel. En de angst voor de angst is inderdaad net zo groot als de angst zelf.Nee de angst voor de angst is zelfs groter, en als je vermijdingsgedrag blijft vertonen dan wordt het gebied waarbinnen je kan bewegen steeds kleiner. Je bouwt je eigen gevangenis.
[...]
Hoi Meds, eigenlijk heb je ook wel gelijk, uiteindelijk is het ook zo simpel. En de angst voor de angst is inderdaad net zo groot als de angst zelf.Nee de angst voor de angst is zelfs groter, en als je vermijdingsgedrag blijft vertonen dan wordt het gebied waarbinnen je kan bewegen steeds kleiner. Je bouwt je eigen gevangenis.
vrijdag 19 december 2008 om 07:56
LL. wat goed dat je hulp hebt gezocht.
daar word je vast die reddingsboei wel toegeworpen.
grijp hem dan met beide handen vast meid...
en probeer je dan over te geven.
het ergste dat je dan kan overkomen is dat je straks weer gezond in het leven staat en daarmee komt ook de levensslust weer terug.
al is datnatuurlijk niet het ergste maar het beste wat je kan overkomen.
ik wens je heel veel succes meis.
daar word je vast die reddingsboei wel toegeworpen.
grijp hem dan met beide handen vast meid...
en probeer je dan over te geven.
het ergste dat je dan kan overkomen is dat je straks weer gezond in het leven staat en daarmee komt ook de levensslust weer terug.
al is datnatuurlijk niet het ergste maar het beste wat je kan overkomen.
ik wens je heel veel succes meis.
vrijdag 19 december 2008 om 13:37
LL, die onveiligheid en angst die je nu voelt is niet zo groot als de werkelijkheid. Jij kijkt van binnen je gevangenis naar buiten en waant je veilig tussen die muren. Maar je loopt net zoveel of weinig gevaar als buiten die muur. Je bent nu ongelukkig omdat je bang bent ongelukkig te worden, zo bespaar je jezelf een teleurstelling. Maar er zijn een heleboel kansen om je heen die moet je gaan pakken. Gewoon er doorheen breken. met geweld desnoods
