Lijf & Lijn
alle pijlers
Oude sport weer oppakken, angst voor teleurstelling
dinsdag 5 april 2016 om 14:55
Het zou misschien ook onder psyche kunnen staan...
Ik ben 35 en heb jaren op behoorlijk hoog niveau gesport. Inmiddels al 7 jaar niet meer, na al die jaren 4-5 dagen in de sporthal vond ik het heerlijk om die verplichting niet meer te hebben. Ik ging samenwonen, kreeg een kind en ik genoot van die vrije tijd.
Maar het kriebelt weer en ik heb besloten om het weer te gaan proberen. Eigenlijk twijfel ik al lang maar ik durfde niet te beginnen. ik ben een streber, perfectionist en ik weet dat ik mijn topniveau niet meer ga halen en momenteel daar totaal niet in de buurt zit (geen conditie, te lang geleden etc.) En dus heb het niet meer gedaan, bang voor teleurstelling in mezelf maar ook bang voor reacties van anderen. Er wordt toch iets van me verwacht, geregeld hebben ze me gevraagd om te komen spelen, dat ik zo'n goede speelster was. Ik wil presteren, hou van die competitie maar ik krijg ook kriebels van die druk. Ik wil zo graag weer op niveau gaan spelen, ben daar nog competitief genoeg voor en had/heb genoeg talent maar vooral ervaring.
En toch vind ik het eng. Ik ga volgende week starten, gewoon trainen om het weer te ervaren. Heb het gemist en heb er zin in! Maar ben dus ook bang voor teleurstelling, dst anderen me niet meer goed genoeg vinden en ik dus eigenlijk faal in mijn sporthoofd.
Wilde het even kwijt...mijn omgeving zegt alleen maar "gewoon doen"
Ik ben 35 en heb jaren op behoorlijk hoog niveau gesport. Inmiddels al 7 jaar niet meer, na al die jaren 4-5 dagen in de sporthal vond ik het heerlijk om die verplichting niet meer te hebben. Ik ging samenwonen, kreeg een kind en ik genoot van die vrije tijd.
Maar het kriebelt weer en ik heb besloten om het weer te gaan proberen. Eigenlijk twijfel ik al lang maar ik durfde niet te beginnen. ik ben een streber, perfectionist en ik weet dat ik mijn topniveau niet meer ga halen en momenteel daar totaal niet in de buurt zit (geen conditie, te lang geleden etc.) En dus heb het niet meer gedaan, bang voor teleurstelling in mezelf maar ook bang voor reacties van anderen. Er wordt toch iets van me verwacht, geregeld hebben ze me gevraagd om te komen spelen, dat ik zo'n goede speelster was. Ik wil presteren, hou van die competitie maar ik krijg ook kriebels van die druk. Ik wil zo graag weer op niveau gaan spelen, ben daar nog competitief genoeg voor en had/heb genoeg talent maar vooral ervaring.
En toch vind ik het eng. Ik ga volgende week starten, gewoon trainen om het weer te ervaren. Heb het gemist en heb er zin in! Maar ben dus ook bang voor teleurstelling, dst anderen me niet meer goed genoeg vinden en ik dus eigenlijk faal in mijn sporthoofd.
Wilde het even kwijt...mijn omgeving zegt alleen maar "gewoon doen"
dinsdag 5 april 2016 om 15:08
Het gaat me vooral om het weer beoefenen van de sport, topniveau hoeft zeker niet meer. Maar ik ben niet anders gewend dan altijd te presteren, onder druk staan en het hoogste nastreven. Dat zit erin.
Hoe gek het ook klinkt, ik heb ook last van faalangst. Daar heb ik aan het eind van m'n sport jaren ook last van gehad, ik verkrampte daardoor en toen lukte het niet meer. Mede daardoor ook gestopt. En die angst heb ik nu weer, wil zo graag maar ergens durf ik niet
Hoe gek het ook klinkt, ik heb ook last van faalangst. Daar heb ik aan het eind van m'n sport jaren ook last van gehad, ik verkrampte daardoor en toen lukte het niet meer. Mede daardoor ook gestopt. En die angst heb ik nu weer, wil zo graag maar ergens durf ik niet
dinsdag 5 april 2016 om 15:12
quote:borboletas schreef op 05 april 2016 @ 15:03:
En als je eens rationeel nadenkt over wat wél een haalbaar doel is? Je weet al dat je je oude niveau niet gaat halen, soit, maar wat dan wel?
Dit!
Wil je weer gaan sporten omdat je plezier uit het spel haalt (samen met anderen), omdat je gewoon lekkerder in vel zit als je sport, dat het gezond voor je is enzovoorts. Zo ja, maak daar dan je doel van. Misschien is deze sport meer voor de leuk en misschien is er iets anders dat je kunt doen voor een prestatie.
Een voorbeeld (ik weet niet wat voor sport je doet). Stel dat je handbalster bent, dan kun je toch gewoon meedoen op een lager niveau dan je topniveau vroeger. Gewoon omdat het leuk is om te spelen en op een lager niveau willen ze ook winnen. Misschien kunnen ze nog het een en ander van je leren. Misschien vind je het qua competitie/doel te makkelijk, misschien is het dan slim om iets anders op te pakken, waar je nog veel in kunt groeien, ik zeg maar hardlopen. Dan handbal je voor het plezier en gezelschap (oké en om te winnen), maar ga je hardlopen voor het stellen van nieuwe doelen en voor groei.
En als iedereen in je omgeving zegt, ga gewoon, hoe kun je ze dan teleurstellen als je gaat? Je gaat trouwens voor jezelf, de rest is niet belangrijk.
Nav je laatste post. Als je geen (prestatie)doel hebt (behalve plezier hebben), kun je ook niet falen.
En als je eens rationeel nadenkt over wat wél een haalbaar doel is? Je weet al dat je je oude niveau niet gaat halen, soit, maar wat dan wel?
Dit!
Wil je weer gaan sporten omdat je plezier uit het spel haalt (samen met anderen), omdat je gewoon lekkerder in vel zit als je sport, dat het gezond voor je is enzovoorts. Zo ja, maak daar dan je doel van. Misschien is deze sport meer voor de leuk en misschien is er iets anders dat je kunt doen voor een prestatie.
Een voorbeeld (ik weet niet wat voor sport je doet). Stel dat je handbalster bent, dan kun je toch gewoon meedoen op een lager niveau dan je topniveau vroeger. Gewoon omdat het leuk is om te spelen en op een lager niveau willen ze ook winnen. Misschien kunnen ze nog het een en ander van je leren. Misschien vind je het qua competitie/doel te makkelijk, misschien is het dan slim om iets anders op te pakken, waar je nog veel in kunt groeien, ik zeg maar hardlopen. Dan handbal je voor het plezier en gezelschap (oké en om te winnen), maar ga je hardlopen voor het stellen van nieuwe doelen en voor groei.
En als iedereen in je omgeving zegt, ga gewoon, hoe kun je ze dan teleurstellen als je gaat? Je gaat trouwens voor jezelf, de rest is niet belangrijk.
Nav je laatste post. Als je geen (prestatie)doel hebt (behalve plezier hebben), kun je ook niet falen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 5 april 2016 om 15:17
Nee ik ben vooral bang voor de mensen in de zaal, teamgenoten...ze verwachten iets van me, logisch gezien mijn achtergrond en ergens streelt me dat...maar het maakt me ook onzeker. Bang om niet te kunnen voldoen aan hun beeld en ook het beeld dat ik van mezelf heb (ik weet dat ik het kan)
Ik wil het weer gaan doen om idd lekker te sporten, het spelletje dat ik erg leuk vind, het is gezond voor me (ben te zwaar) en het is gewoon lekker om weer te zweten!
Het probleem zit echt in m'n hoofd
Ik wil het weer gaan doen om idd lekker te sporten, het spelletje dat ik erg leuk vind, het is gezond voor me (ben te zwaar) en het is gewoon lekker om weer te zweten!
Het probleem zit echt in m'n hoofd
dinsdag 5 april 2016 om 15:27
dinsdag 5 april 2016 om 15:29
quote:Bluebelly schreef op 05 april 2016 @ 15:27:
[...]
Geprobeerd maar ik vind niets leuk. Deze sport is jaren mijn passie geweest, ons leven stond van jongs af aan in dat teken. Mooie tijd!
Het zit dus echt in mij
Waarom hou je jezelf dan nog tegen joh!
Geen zorgen over de verwachtingen of meningen van anderen, sporten doe je voor jezelf.
[...]
Geprobeerd maar ik vind niets leuk. Deze sport is jaren mijn passie geweest, ons leven stond van jongs af aan in dat teken. Mooie tijd!
Het zit dus echt in mij
Waarom hou je jezelf dan nog tegen joh!
Geen zorgen over de verwachtingen of meningen van anderen, sporten doe je voor jezelf.
dinsdag 5 april 2016 om 15:52
Ga lekker sporten!
Mijn dochter is nu 22. Ze heeft tot haar 19e op internationaal niveau haar sport beoefent, haar passie. Ze heeft heel haar jeugd met veel plezier haar sport beoefent; geen vriendjes, geen snoep, geen feestjes. Wel zes dagen per week trainen, zes uur per dag. Wedstrijden spelen, overal. Altijd onderweg.
Toen ze 19 was raakte ze geblesseerd. En die blessure gaat niet meer over.
Ze beoefent haar sport nu als liefhebberij en heeft een andere passie gevonden. Ze schaamt zich niet dat ze haar niveau van vroeger niet meer haalt maar geniet gewoon van haar geliefde sport.
Mijn hart huilde voor haar maar ik ben retetrots op haar, hoe ze deze tegenslag heeft opgepakt!
Mijn dochter is nu 22. Ze heeft tot haar 19e op internationaal niveau haar sport beoefent, haar passie. Ze heeft heel haar jeugd met veel plezier haar sport beoefent; geen vriendjes, geen snoep, geen feestjes. Wel zes dagen per week trainen, zes uur per dag. Wedstrijden spelen, overal. Altijd onderweg.
Toen ze 19 was raakte ze geblesseerd. En die blessure gaat niet meer over.
Ze beoefent haar sport nu als liefhebberij en heeft een andere passie gevonden. Ze schaamt zich niet dat ze haar niveau van vroeger niet meer haalt maar geniet gewoon van haar geliefde sport.
Mijn hart huilde voor haar maar ik ben retetrots op haar, hoe ze deze tegenslag heeft opgepakt!
dinsdag 5 april 2016 om 16:06
quote:Bluebelly schreef op 05 april 2016 @ 15:08:
Het gaat me vooral om het weer beoefenen van de sport, topniveau hoeft zeker niet meer. Maar ik ben niet anders gewend dan altijd te presteren, onder druk staan en het hoogste nastreven. Dat zit erin.
Hoe gek het ook klinkt, ik heb ook last van faalangst. Daar heb ik aan het eind van m'n sport jaren ook last van gehad, ik verkrampte daardoor en toen lukte het niet meer. Mede daardoor ook gestopt. En die angst heb ik nu weer, wil zo graag maar ergens durf ik nietMaar je kan dat toch zelf inhoud geven. Ga lekker beginnen en laat die faalangst en het beste willen varen. Als je wat van kinderen leert is het dat alles anders gaat dan je wil.
Het gaat me vooral om het weer beoefenen van de sport, topniveau hoeft zeker niet meer. Maar ik ben niet anders gewend dan altijd te presteren, onder druk staan en het hoogste nastreven. Dat zit erin.
Hoe gek het ook klinkt, ik heb ook last van faalangst. Daar heb ik aan het eind van m'n sport jaren ook last van gehad, ik verkrampte daardoor en toen lukte het niet meer. Mede daardoor ook gestopt. En die angst heb ik nu weer, wil zo graag maar ergens durf ik nietMaar je kan dat toch zelf inhoud geven. Ga lekker beginnen en laat die faalangst en het beste willen varen. Als je wat van kinderen leert is het dat alles anders gaat dan je wil.
dinsdag 5 april 2016 om 16:07
quote:Bluebelly schreef op 05 april 2016 @ 15:17:
Nee ik ben vooral bang voor de mensen in de zaal, teamgenoten...ze verwachten iets van me, logisch gezien mijn achtergrond en ergens streelt me dat...maar het maakt me ook onzeker. Bang om niet te kunnen voldoen aan hun beeld en ook het beeld dat ik van mezelf heb (ik weet dat ik het kan)
Ik wil het weer gaan doen om idd lekker te sporten, het spelletje dat ik erg leuk vind, het is gezond voor me (ben te zwaar) en het is gewoon lekker om weer te zweten!
Het probleem zit echt in m'n hoofdGa bij een anoniemere sportschool en ze kennen je niet.
Nee ik ben vooral bang voor de mensen in de zaal, teamgenoten...ze verwachten iets van me, logisch gezien mijn achtergrond en ergens streelt me dat...maar het maakt me ook onzeker. Bang om niet te kunnen voldoen aan hun beeld en ook het beeld dat ik van mezelf heb (ik weet dat ik het kan)
Ik wil het weer gaan doen om idd lekker te sporten, het spelletje dat ik erg leuk vind, het is gezond voor me (ben te zwaar) en het is gewoon lekker om weer te zweten!
Het probleem zit echt in m'n hoofdGa bij een anoniemere sportschool en ze kennen je niet.
dinsdag 5 april 2016 om 20:31
quote:Bluebelly schreef op 05 april 2016 @ 15:08:
Het gaat me vooral om het weer beoefenen van de sport, topniveau hoeft zeker niet meer. Maar ik ben niet anders gewend dan altijd te presteren, onder druk staan en het hoogste nastreven. Dat zit erin.
Hier moet je goed over nadenken, want deze beide zinnen spreken elkaar onwijs tegen. En als je er voor jezelf niet uit bent wat nu je doel is, dan kan het alleen maar tegen vallen. Bedenk ook dat bij een teamsport het doel en de motivatie van te team nu anders kan zijn dan je in de topsport gewend was. Daar moet je in mee gaan.
In mijn studententijd heb ik ook op hoog niveau aan teamsport gedaan, tussen de 10 en 15 uur per week trainen, door weer en wind, om de andere week een wedstrijd vaak aan de andere kant van t land. Mijn sport en team waren een belangrijk deel van mijn leven en ik heb er zoveel lol mee gehad, denk er alleen maar met plezier aan terug, ondanks dat het ook vaak afzien was natuurlijk, dat deed je samen.
Na mijn studie wilde ik de sport in kwestie blijven doen. Werd natuurlijk met open armen ontvangen bij de vereniging van de stad waar ik ging wonen. Kwam in hun beste team terecht. En het was best leuk hoor, en we waren niet slecht, maar met een keertje per week trainen, afzeggen als het regent, inschrijven voor wedstrijden van veel minder niveau omdat dat nu eenmaal bij je team past, was het toch meer een sociaal gebeuren en bleek ik er niet goed aan te kunnen wennen... Voor mij bleek het alles of niets, en mijn sport toch ook wel met prestatie verbonden te zijn. En dat was op lager niveau gewoon niet meer zo haalbaar en voor mijn team ook minder belangrijk (we wonnen wel wedstrijden, maar niveau om te huilen dus ) Ik heb maar een andere hobby gezocht, bevalt mij veel beter
Het gaat me vooral om het weer beoefenen van de sport, topniveau hoeft zeker niet meer. Maar ik ben niet anders gewend dan altijd te presteren, onder druk staan en het hoogste nastreven. Dat zit erin.
Hier moet je goed over nadenken, want deze beide zinnen spreken elkaar onwijs tegen. En als je er voor jezelf niet uit bent wat nu je doel is, dan kan het alleen maar tegen vallen. Bedenk ook dat bij een teamsport het doel en de motivatie van te team nu anders kan zijn dan je in de topsport gewend was. Daar moet je in mee gaan.
In mijn studententijd heb ik ook op hoog niveau aan teamsport gedaan, tussen de 10 en 15 uur per week trainen, door weer en wind, om de andere week een wedstrijd vaak aan de andere kant van t land. Mijn sport en team waren een belangrijk deel van mijn leven en ik heb er zoveel lol mee gehad, denk er alleen maar met plezier aan terug, ondanks dat het ook vaak afzien was natuurlijk, dat deed je samen.
Na mijn studie wilde ik de sport in kwestie blijven doen. Werd natuurlijk met open armen ontvangen bij de vereniging van de stad waar ik ging wonen. Kwam in hun beste team terecht. En het was best leuk hoor, en we waren niet slecht, maar met een keertje per week trainen, afzeggen als het regent, inschrijven voor wedstrijden van veel minder niveau omdat dat nu eenmaal bij je team past, was het toch meer een sociaal gebeuren en bleek ik er niet goed aan te kunnen wennen... Voor mij bleek het alles of niets, en mijn sport toch ook wel met prestatie verbonden te zijn. En dat was op lager niveau gewoon niet meer zo haalbaar en voor mijn team ook minder belangrijk (we wonnen wel wedstrijden, maar niveau om te huilen dus ) Ik heb maar een andere hobby gezocht, bevalt mij veel beter
