Overig
alle pijlers
Baaldag -*ernstige ziekte* hier uw kloterigheden van de dag
dinsdag 22 januari 2008 om 16:21
Verdomme, mijn examen is zo kut gegaan dat ik me doodschaam. Mijn tweede taal nog wel, en dan lever ik in een volle aula mijn examen in, val in ten overstaan van 500 kutstudenten op m'n smoel, kous kapot, bloedende knie.
Kut, zit ik uit nijd mijn Japanse mix te eten, vliegt het zakje uit elkaar, waardoor alle nootjes overal heenvliegen.
Kut, mijn internetverbinding wil telkens niet volhouden omdat ene Bill Gates VISTA heeft ontwikkeld, eikel.
Pokkezooi, ik heb morgen nog een examen en dat zal ik dan ook wel verpesten, want door een extreme depressieve KUTperiode heb ik niks gevolgd en niks geleerd.
Ik kan mezelf er niet toezetten, ik sta op janken en ik wil schreeuwen.
Kut, waarom heb ik zolang van mijn leven verspild, kut, waarom heb ik me laten voorliegen door artsen en ben ik zelf de hoofdschuldige, kut, waarom heb ik zoveel mensen gekwetst, kut, waarom is het gewoon zo'n KUTmoment?
*antwoord: IK ben kut, voordat mensen dat al wilden zeggen*
Kut, zit ik uit nijd mijn Japanse mix te eten, vliegt het zakje uit elkaar, waardoor alle nootjes overal heenvliegen.
Kut, mijn internetverbinding wil telkens niet volhouden omdat ene Bill Gates VISTA heeft ontwikkeld, eikel.
Pokkezooi, ik heb morgen nog een examen en dat zal ik dan ook wel verpesten, want door een extreme depressieve KUTperiode heb ik niks gevolgd en niks geleerd.
Ik kan mezelf er niet toezetten, ik sta op janken en ik wil schreeuwen.
Kut, waarom heb ik zolang van mijn leven verspild, kut, waarom heb ik me laten voorliegen door artsen en ben ik zelf de hoofdschuldige, kut, waarom heb ik zoveel mensen gekwetst, kut, waarom is het gewoon zo'n KUTmoment?
*antwoord: IK ben kut, voordat mensen dat al wilden zeggen*
dinsdag 22 januari 2008 om 16:49
Mijn tv kastje is er vandaag mee opgehouden. Ach, wel heel stil hier. Ook zeer lastig. Jaa ook gewoon kut omdat ik geen andere kan kopen als hij niet opeens weer denkt ik ga het weer doen. Maar ja, digi, je leest het, we hebben gelukkig allemaal van die kut dagen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 22 januari 2008 om 16:50
quote:pruttel schreef op 22 januari 2008 @ 16:45:
Yas Hij is ziek. Meent datte kopzeert hef en zo, moar volgns mie valt met heur Ja, noe heffe kopzeert, moar da kwam van den kast woare teegn aanloopn heft!
Sjesis! Kan ie geen coordinaten berekenen?
X Ongeschikt
Yas Hij is ziek. Meent datte kopzeert hef en zo, moar volgns mie valt met heur Ja, noe heffe kopzeert, moar da kwam van den kast woare teegn aanloopn heft!
Sjesis! Kan ie geen coordinaten berekenen?
X Ongeschikt
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 22 januari 2008 om 16:53
Nog wat hier.
Wij hadden een hoop tv's over omdat we gingen samenwonen, 2 huishoudens in1 proppen.
Dus wat doen wij, al de overbodige tv's weggegeven.
Knalt die op de slaapkamer helemaal gisteren kapot, niks meer aan te doen.
GRRRR. Vorige week nog een hele goede weggegeven, de laatste die over was. GRRRRRR.
Wij hadden een hoop tv's over omdat we gingen samenwonen, 2 huishoudens in1 proppen.
Dus wat doen wij, al de overbodige tv's weggegeven.
Knalt die op de slaapkamer helemaal gisteren kapot, niks meer aan te doen.
GRRRR. Vorige week nog een hele goede weggegeven, de laatste die over was. GRRRRRR.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 22 januari 2008 om 16:56
quote:yasmijn schreef op 22 januari 2008 @ 16:53:
Nog wat hier.
Wij hadden een hoop tv's over omdat we gingen samenwonen, 2 huishoudens in1 proppen.
Dus wat doen wij, al de overbodige tv's weggegeven.
Knalt die op de slaapkamer helemaal gisteren kapot, niks meer aan te doen.
GRRRR. Vorige week nog een hele goede weggegeven, de laatste die over was. GRRRRRR.Ohh wat herkenbaar. Ik geef zo makkelijk dingen weg als ik er iemand een plezier mee kan doen dat ik zelf soms onthand zit als er iets bij mij kapot is. En al neem ik mij voor het niet weer te doen, het floept altijd mijn mond uit dat iemand het wel mag hebben. Grrrrrr ja.
Nog wat hier.
Wij hadden een hoop tv's over omdat we gingen samenwonen, 2 huishoudens in1 proppen.
Dus wat doen wij, al de overbodige tv's weggegeven.
Knalt die op de slaapkamer helemaal gisteren kapot, niks meer aan te doen.
GRRRR. Vorige week nog een hele goede weggegeven, de laatste die over was. GRRRRRR.Ohh wat herkenbaar. Ik geef zo makkelijk dingen weg als ik er iemand een plezier mee kan doen dat ik zelf soms onthand zit als er iets bij mij kapot is. En al neem ik mij voor het niet weer te doen, het floept altijd mijn mond uit dat iemand het wel mag hebben. Grrrrrr ja.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 22 januari 2008 om 17:09
dinsdag 22 januari 2008 om 17:13
quote:Int schreef op 22 januari 2008 @ 16:43:
[...]
Ah, gewoon lekker zelf aanmaken! Het was iets met een f, geloof ik. Of scheur je kuitspier, ik kan je wel wat tips geven hoe dat te doen.
Daar hoef je niet voor hard te lopen, Int. Gewoon jezelf omdraaien in bed, doet de truc ook. Helpt alleen niet tegen winterdepressie.
Endorfine en adrenaline, idd. Leuke stofjes.
Oh ja, ik moest kutten op dit topic. Kut, ik moet nog zo'n 25 weken wachten en heb altijd zo'n lekker geduld dat niet langer dan een uur duurt. Kutzooi! Kut, morgen weer regen.
[...]
Ah, gewoon lekker zelf aanmaken! Het was iets met een f, geloof ik. Of scheur je kuitspier, ik kan je wel wat tips geven hoe dat te doen.
Daar hoef je niet voor hard te lopen, Int. Gewoon jezelf omdraaien in bed, doet de truc ook. Helpt alleen niet tegen winterdepressie.
Endorfine en adrenaline, idd. Leuke stofjes.
Oh ja, ik moest kutten op dit topic. Kut, ik moet nog zo'n 25 weken wachten en heb altijd zo'n lekker geduld dat niet langer dan een uur duurt. Kutzooi! Kut, morgen weer regen.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 22 januari 2008 om 17:16
dinsdag 22 januari 2008 om 17:21
Op dagen als deze, komt veel bovendrijven. De weg uiit de donkerste put denkbaar is zo moeilijk. IK heb net even gebeld met iemand, moest het kwijt. ik ben altijd 'niet niet', jeweetwel, leuk in de omgang, grappig, aantrekkelijk, intelligent...maar hartsvriendinnen/vrienden? Ik heb er geen. Ik kan het morgen anders zien, en ik ben vechtlustig, maar na zo'n baaldag...wil ik het liefst met tien joints of tien xanax in bed liggen, om er eventjes niet over na te denken.
Jooppie, dat IS geen depressie, en ik geef het je gvd te doen om eruit te raken, helemaal alleen. Ik ben niet alleen, maar wel eenzaam. Ik zou een relatie willen, iemand die me liefheeft en me mijn fouten vergeeft. Die met met je lacht en huilt. Het fiasco van vandaag is een uitlokking, ik ben niet depressief, maar na de rotperiode, wat een understatement is, komen de schaamtegevoelens en mislukte gevoelens weer naar boven.
En ik heb bewust geen 'kanker op iets of iemand neergezet', dus houd je bek daaromtrent. Ik ga niemand moedwillig kwetsen, ook al is het woord 'kankeren' niet direct gerelateerd aan die vreselijke ziekte. Als iemand dat niet zou misbruiken, ben ik dat verdomme wel.
Ik heb dus overall een ontzettende tyfusdag, en dan komt veel boven. Ik heb plannen, ik bereik dingen, geheel alleen, maar als ik zo'n dag heb, geloof ik er eventjes niet meer in. En dan is er ook niemand om me te troosten.
Yas, je hebt gelijk, drie maanden is te kort, dat wist ik from day one. Maar wellicht is 3 jaar nog niet eens genoeg om mezelf te vergeven wat ik mensen heb aangedaan, wat ik mezelf heb aangedaan en hoe ik alles heb verkwanseld, van studie, muziek totaan alle andere hobby's toe.
En dat komt nu naarboven. Dit topic is gewoon om stoom af te blazen, geen verwijzingen naar psychologen, ik leg het enkel even uit. Shoot me.
En wat heel erg is: ik denk op dagen als deze: WAS het maar gelukt...
Jooppie, dat IS geen depressie, en ik geef het je gvd te doen om eruit te raken, helemaal alleen. Ik ben niet alleen, maar wel eenzaam. Ik zou een relatie willen, iemand die me liefheeft en me mijn fouten vergeeft. Die met met je lacht en huilt. Het fiasco van vandaag is een uitlokking, ik ben niet depressief, maar na de rotperiode, wat een understatement is, komen de schaamtegevoelens en mislukte gevoelens weer naar boven.
En ik heb bewust geen 'kanker op iets of iemand neergezet', dus houd je bek daaromtrent. Ik ga niemand moedwillig kwetsen, ook al is het woord 'kankeren' niet direct gerelateerd aan die vreselijke ziekte. Als iemand dat niet zou misbruiken, ben ik dat verdomme wel.
Ik heb dus overall een ontzettende tyfusdag, en dan komt veel boven. Ik heb plannen, ik bereik dingen, geheel alleen, maar als ik zo'n dag heb, geloof ik er eventjes niet meer in. En dan is er ook niemand om me te troosten.
Yas, je hebt gelijk, drie maanden is te kort, dat wist ik from day one. Maar wellicht is 3 jaar nog niet eens genoeg om mezelf te vergeven wat ik mensen heb aangedaan, wat ik mezelf heb aangedaan en hoe ik alles heb verkwanseld, van studie, muziek totaan alle andere hobby's toe.
En dat komt nu naarboven. Dit topic is gewoon om stoom af te blazen, geen verwijzingen naar psychologen, ik leg het enkel even uit. Shoot me.
En wat heel erg is: ik denk op dagen als deze: WAS het maar gelukt...
dinsdag 22 januari 2008 om 17:22
quote:lindy schreef op 22 januari 2008 @ 17:05:
Ach, voor 500 studenten op je derrière vallen is nog niks. Ik ging op een mooie zomerdag eens met mijn opgevoerde herenbrommer naar de stad. Bleef er een reepje van mijn wulpse zomerjurk in het tandwiel hangen; stond binnen 5 seconden letterlijk in mijn string op straat om pas na een kwartier alle stof te hebben losgepeuterd en in schaamte weg te scheuren.
Shit happens. Morgen ziet alles er weer beter uit. Succes!Hihi Lindy, je laat me lachen. Bedankt!
Ach, voor 500 studenten op je derrière vallen is nog niks. Ik ging op een mooie zomerdag eens met mijn opgevoerde herenbrommer naar de stad. Bleef er een reepje van mijn wulpse zomerjurk in het tandwiel hangen; stond binnen 5 seconden letterlijk in mijn string op straat om pas na een kwartier alle stof te hebben losgepeuterd en in schaamte weg te scheuren.
Shit happens. Morgen ziet alles er weer beter uit. Succes!Hihi Lindy, je laat me lachen. Bedankt!
dinsdag 22 januari 2008 om 17:28
Digi. Natuurlijk komt alles boven, zelfs ik heb dat jaren na dato nog, na die zware depressie. Dan kan ik zo in tranen uitbarsten als ik terugdenk aan alles en wat ik mensen heb aangedaan en banggemaakt. Ik heb ook weleens geroepen in mijn diepe donkere dagen dat voor mij het leven geen zin meer had. Maar dat hoort bij het ziektebeeld. Dat is heel normaal en dat blijf je toch erg lang bij je dragen.
Vergeet niet, het is een ernstige ziekte. En van deze ziekte genees je langzaam.
Je kunt beter een been breken dan een depressie hebben denk ik altijd maar, want dan is te zien voor de mensen dat je wat mankeert. Depressies zijn voor de meeste mensen erg vaag.
Ik hoop dat het me nooit weer overkomt, je gunt het je ergste vijand niet.
Vergeet niet, het is een ernstige ziekte. En van deze ziekte genees je langzaam.
Je kunt beter een been breken dan een depressie hebben denk ik altijd maar, want dan is te zien voor de mensen dat je wat mankeert. Depressies zijn voor de meeste mensen erg vaag.
Ik hoop dat het me nooit weer overkomt, je gunt het je ergste vijand niet.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 22 januari 2008 om 17:37
Yas: knuf.
Weet je, het gaat echt wel goed hoor, echt, ik ben zo blij met mijn herstel. Ik zal nu bij zo'n standaardvragenlijstje niet meer uit de bus komen als depressief of zelfs ongelukkig. Maar man, wat zou ik er veel voor geven, om liefde te krijgen, van goede vrienden, van een man. Op normale dagen tegenwoordig loop ik blij over straat, lach ik naar iedereen en ik lach wat af. Maar ja, nu....effe een t*fusdag, omdat ik echt dacht dat ik dit examen zo makkelijk kon halen. Ik wilde niets meedoen, ik gunde mezelf rust, ik ben namelijk herstellende en kan niet alles tegelijk. Na het halen van mijn eerste examen, geloofde ik weer in mezefl: briljant zoals altijd, goed student, zo van 'IK heb het niet nodig weken te studeren..' (al ben ik het wel van plan). Muziekles (na jarenlange faalangst), groepslessen meedoen op de sportschool, oude vriendschappen aanhalen (doe ik ook wel), lekker reizen (doe ik ook), weer aan het werk (al is dat tegenstrijdig, het is leuk maar ik voel me zo'n sja, lekker wijf zonder inhoud, ook al waarderen klanten mijn intelligentie en humor, maar ik blijf primair een neukobject...), taalcursusje, mijn papers op tijd schrijven, lessen volgen...ik kan leuk praten met mijn medestudenten, maar in the end zit ik dan toch weer alleen thuis (niet altijd, uitgaan is ook een optie), alleen en eenzaam. Balen. Al zou ik afstuderen, al zou ik lekker sporten, al zou ik lekker mijn oude hobby's oppikken...ik ben zo bang alleen te blijven, geen vriend te krijgen (waar ik echt wel aan toe ben), geen vaste verblijfplaats (ben ik ook weleens aan toe)...zoveel keuzes, zoveel dingen die ik niet weet (oh wat ben ik jaloers op sommige mensen...). Dus hang ik te vaak rond hier, waar ik redelijk anoniem ben, waar mensen sneller aardig zijn tegen elkaar dan in real life waarin alles haastig en soms nors is, waar ik virtuele vriendjes maak...en dat vind ik zo sneu van mezelf. Ik kan zoveel, heb zoveel potentie...en dan dit. En ik baal van nog iets: dat ik mezelf uit het veld laat slaan door een kutexamen!
Weet je, het gaat echt wel goed hoor, echt, ik ben zo blij met mijn herstel. Ik zal nu bij zo'n standaardvragenlijstje niet meer uit de bus komen als depressief of zelfs ongelukkig. Maar man, wat zou ik er veel voor geven, om liefde te krijgen, van goede vrienden, van een man. Op normale dagen tegenwoordig loop ik blij over straat, lach ik naar iedereen en ik lach wat af. Maar ja, nu....effe een t*fusdag, omdat ik echt dacht dat ik dit examen zo makkelijk kon halen. Ik wilde niets meedoen, ik gunde mezelf rust, ik ben namelijk herstellende en kan niet alles tegelijk. Na het halen van mijn eerste examen, geloofde ik weer in mezefl: briljant zoals altijd, goed student, zo van 'IK heb het niet nodig weken te studeren..' (al ben ik het wel van plan). Muziekles (na jarenlange faalangst), groepslessen meedoen op de sportschool, oude vriendschappen aanhalen (doe ik ook wel), lekker reizen (doe ik ook), weer aan het werk (al is dat tegenstrijdig, het is leuk maar ik voel me zo'n sja, lekker wijf zonder inhoud, ook al waarderen klanten mijn intelligentie en humor, maar ik blijf primair een neukobject...), taalcursusje, mijn papers op tijd schrijven, lessen volgen...ik kan leuk praten met mijn medestudenten, maar in the end zit ik dan toch weer alleen thuis (niet altijd, uitgaan is ook een optie), alleen en eenzaam. Balen. Al zou ik afstuderen, al zou ik lekker sporten, al zou ik lekker mijn oude hobby's oppikken...ik ben zo bang alleen te blijven, geen vriend te krijgen (waar ik echt wel aan toe ben), geen vaste verblijfplaats (ben ik ook weleens aan toe)...zoveel keuzes, zoveel dingen die ik niet weet (oh wat ben ik jaloers op sommige mensen...). Dus hang ik te vaak rond hier, waar ik redelijk anoniem ben, waar mensen sneller aardig zijn tegen elkaar dan in real life waarin alles haastig en soms nors is, waar ik virtuele vriendjes maak...en dat vind ik zo sneu van mezelf. Ik kan zoveel, heb zoveel potentie...en dan dit. En ik baal van nog iets: dat ik mezelf uit het veld laat slaan door een kutexamen!
dinsdag 22 januari 2008 om 17:41
Ik heb gister toevallig drie trekjes van een jointje genomen, maar ook niet meer dan dat. Ik verlang wel naar comateuze toestanden op dagen als deze, dat ik het even vergeet en morgen fris start. Maar zo werkt het niet. Dit topic is overigens niet bedoeld om te focussen op mij hoor, ik denk dat iedereen weleens een kutdag heeft en dat graag kwijt wil. In real life blijf je toch vaker beleefd. Ik ook.
Ik moet nog steeds lachen in Lindy, al was het op dat moment natuurlijk niet om te lachen. Het is vandaag de opeenstapeling van een aantal feiten.
Lin, je hebt gelijk. Had ik maar zo'n sterke persoonlijkheid als jij, ik ben vaak jaloers op jou, weet je dat? Dan denk ik: was ik maar zoals Lindy. Of als Yas. Standvastig, succesvol, mensen met goede vrienden en een missie. Ook al zijn dingen helderder geworden, de echte rode draad ontbreekt nog. Ik ben soms wel ergf bang voor een terugval, maar ik weet dat dat niet zo snel gebeurt als ik me niet meer waag aan psychiaters en pillen.
Heb net wel even gejankt trouwens. Ik heb trouwens, en dit is heel triest, een aantal schattige knuffelbeestjes. Waarom? Zij nemen me zoals ik ben, ze vinden mij lief. In mijn projectie dan.
Ik moet nog steeds lachen in Lindy, al was het op dat moment natuurlijk niet om te lachen. Het is vandaag de opeenstapeling van een aantal feiten.
Lin, je hebt gelijk. Had ik maar zo'n sterke persoonlijkheid als jij, ik ben vaak jaloers op jou, weet je dat? Dan denk ik: was ik maar zoals Lindy. Of als Yas. Standvastig, succesvol, mensen met goede vrienden en een missie. Ook al zijn dingen helderder geworden, de echte rode draad ontbreekt nog. Ik ben soms wel ergf bang voor een terugval, maar ik weet dat dat niet zo snel gebeurt als ik me niet meer waag aan psychiaters en pillen.
Heb net wel even gejankt trouwens. Ik heb trouwens, en dit is heel triest, een aantal schattige knuffelbeestjes. Waarom? Zij nemen me zoals ik ben, ze vinden mij lief. In mijn projectie dan.
dinsdag 22 januari 2008 om 18:09
Dat met die brommert had ik graag willen zien
Digi, ik sterk, woehaa! Bij tijd en wijle ja, maar vaak niet.
En zoals Lin al zei, ik ben ook véél ouder, en dan ga je de dingen ook anders bekijken.
En die man komt wel.
Na mijn scheiding nu anderhaldf jaar geleden (waar ik het nog best moeilijk mee heb en écht nog niet heb verwerkt) dacht ik: Het komt nooit meer goed, ik ben te oud, wie wil mij nog, ik slijt de rest van mijn leven alleen en blablalbla.
Ik zat weer heel diep (vandaar mijn vlucht naar Kenia, wat niks oplostte) en heb zelfs weer 1 keer gekrast, 3 maanden nadat ik uit de echtelijke woning was verhuisd. Kon het allemaal niet meer overzien, dus ik dacht: wegwezen, op naar Kenia.
Toen ik weer terugkwam omdat ik de kids zo miste, zat ik zo mogelijk nog dieper.
Ben weer aan het werk gegaan, krabbelde weer wat overeind en ziedaar, er kwam een man op mijn pad.
We hebben het leuk samen maar het verdriet van de scheiding moet nog erg slijten, 23 jaar vlak je niet uit in een paar maanden. Gelukkig snapt mijn vriend dat.
En mijn exman is mijn beste vriend, maar het verdriet over het mislukken en wat allemaal geweest is, is er nog steeds.
Uiteindelijk slijten dingen, hoewel de littekens blijven. En af en toe jeuken ze.
Digi, ik sterk, woehaa! Bij tijd en wijle ja, maar vaak niet.
En zoals Lin al zei, ik ben ook véél ouder, en dan ga je de dingen ook anders bekijken.
En die man komt wel.
Na mijn scheiding nu anderhaldf jaar geleden (waar ik het nog best moeilijk mee heb en écht nog niet heb verwerkt) dacht ik: Het komt nooit meer goed, ik ben te oud, wie wil mij nog, ik slijt de rest van mijn leven alleen en blablalbla.
Ik zat weer heel diep (vandaar mijn vlucht naar Kenia, wat niks oplostte) en heb zelfs weer 1 keer gekrast, 3 maanden nadat ik uit de echtelijke woning was verhuisd. Kon het allemaal niet meer overzien, dus ik dacht: wegwezen, op naar Kenia.
Toen ik weer terugkwam omdat ik de kids zo miste, zat ik zo mogelijk nog dieper.
Ben weer aan het werk gegaan, krabbelde weer wat overeind en ziedaar, er kwam een man op mijn pad.
We hebben het leuk samen maar het verdriet van de scheiding moet nog erg slijten, 23 jaar vlak je niet uit in een paar maanden. Gelukkig snapt mijn vriend dat.
En mijn exman is mijn beste vriend, maar het verdriet over het mislukken en wat allemaal geweest is, is er nog steeds.
Uiteindelijk slijten dingen, hoewel de littekens blijven. En af en toe jeuken ze.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
