Overig
alle pijlers
Kat eet bijna niet
zondag 14 september 2008 om 19:27
Twee weken geleden stopte mijn kat met eten. Het was weekend, ik zou de maandag erop naar de dierenarts. Ik heb hem tonijn uit blik gegeven om te kijken hoe hij daarop reageerde. Dat at hij wel. Mijn idee was dat de brokjes te hard voor hem waren en dat hij misschien last had van zijn gebit of kaken. Hij was vermagerd en verzwakt.
De dierenarts zei dat hij geen last van zijn bek had, maar een soort kattengriep. Hij gaf hem een spuit met antibiotica, deed hem aan een infuus en ik kreeg speciaal voer mee dat ik desnoods vloeibaar kon maken en in een spuitje kon geven. Dat at hij wel. Daarna zou hij weer aan de brokken moeten, hij heeft sinds jaren speciaal niergruisdieetvoer. Maar na een paar dagen weigerde hij nog steeds de brokjes te eten, dus gaf ik hem maar weer tonijn, omdat hij anders weer erg verzwakt raakte.
Ik heb de dierenarts weer gebeld, en die opperde dat ik misschien een ander merk dieetvoer kon proberen. Ik heb twee verschillende soorten meegekregen. Als hij die óók niet zou eten was het volgens de assistente gewoon kieskeurigheid en zou ik de machtstrijd aan moeten gaan hem geen ander eten meer voor de zetten.
Maar... hij stormde op het eten af, probeerde te eten. Het brokje viel een paar keer uit zijn bek, alsof het hem gewoon echt niet lukte. Verdorie, volgens de huisarts is er niks mis met zijn bekje, maar wat nu?
Is er toevallig een kattenliefhebber in de zaal die dit herkent? Ik heb hem maar weer toniijn gegeven, want als hij niet eet verzwakt hij snel. Hij is sowieso erg afgevallen, ondanks de tonijn en het dierenartsvoer.
De dierenarts zei dat hij geen last van zijn bek had, maar een soort kattengriep. Hij gaf hem een spuit met antibiotica, deed hem aan een infuus en ik kreeg speciaal voer mee dat ik desnoods vloeibaar kon maken en in een spuitje kon geven. Dat at hij wel. Daarna zou hij weer aan de brokken moeten, hij heeft sinds jaren speciaal niergruisdieetvoer. Maar na een paar dagen weigerde hij nog steeds de brokjes te eten, dus gaf ik hem maar weer tonijn, omdat hij anders weer erg verzwakt raakte.
Ik heb de dierenarts weer gebeld, en die opperde dat ik misschien een ander merk dieetvoer kon proberen. Ik heb twee verschillende soorten meegekregen. Als hij die óók niet zou eten was het volgens de assistente gewoon kieskeurigheid en zou ik de machtstrijd aan moeten gaan hem geen ander eten meer voor de zetten.
Maar... hij stormde op het eten af, probeerde te eten. Het brokje viel een paar keer uit zijn bek, alsof het hem gewoon echt niet lukte. Verdorie, volgens de huisarts is er niks mis met zijn bekje, maar wat nu?
Is er toevallig een kattenliefhebber in de zaal die dit herkent? Ik heb hem maar weer toniijn gegeven, want als hij niet eet verzwakt hij snel. Hij is sowieso erg afgevallen, ondanks de tonijn en het dierenartsvoer.
anoniem_12481 wijzigde dit bericht op 14-09-2008 20:00
Reden: mijn moet zijn zijn
Reden: mijn moet zijn zijn
% gewijzigd
donderdag 18 september 2008 om 19:31
ik heb mijn lieve dier vandaag een spuitje moeten laten geven. Hij heeft een kijkoperatie gehad en bleek meerdere gezwellen te hebben, onder andere in maag en lymfeklieren. Hij heeft gelukkig nu geen pijn en honger meer. Ben verder op het moment even niet zo typelustig, ben er een beetje stil van.
Bedankt voor alle tips en steun die jullie ons hebben gegeven.
Bedankt voor alle tips en steun die jullie ons hebben gegeven.
donderdag 18 september 2008 om 20:00
vrijdag 19 september 2008 om 07:40
Ach, Pink....
Wat een geluk voor je beessie dat jij hem een lijdensweg bespaard hebt door naar een andere da te gaan.
Jij hebt gedaan wat je kon.
Dertien jaar is niet echt een hoge leeftijd voor een kat; sommige ziektes zijn sluipmoordenaars, je komt er pas achter als er niets meer aan te doen is.
Wat zal je verdrietig zijn.
Ik wens je sterkte,
Perel.
P.S.: Laat je dit nog weten aan de eerste dierenarts?
Wat een geluk voor je beessie dat jij hem een lijdensweg bespaard hebt door naar een andere da te gaan.
Jij hebt gedaan wat je kon.
Dertien jaar is niet echt een hoge leeftijd voor een kat; sommige ziektes zijn sluipmoordenaars, je komt er pas achter als er niets meer aan te doen is.
Wat zal je verdrietig zijn.
Ik wens je sterkte,
Perel.
P.S.: Laat je dit nog weten aan de eerste dierenarts?
vrijdag 19 september 2008 om 09:20
Bedankt voor alle lieve berichtjes. Ik ben er nog verdrietiger over dan ik had verwacht, heb vanalles over hem gedroomd net, Heb onder andere gedroomd dat de dierenarts zei dat het een vergissing was en hij nog jaren meekon, maar dat het nu te laat was omdat hij al een spuitje had gekregen. Dat was niet leuk wakker worden.
Waar ik ook moeite mee heb is de laatste momenten. Mijn dier vertrouwde me en zocht bescherming bij mij als hij dat nodig had, ook bijvoorbeeld als hij op de behandeltafel van de dierenarts stond. Hij was een keer heel verontwaardigd toen hij een nacht bij de dierenarts moest blijven vanwege niergruisverstopping (noem je dat zo?). Het was de allereerste keer dat het vertrouwen weg was, het duurde even voor het terug was. Daarna heb ik hem gelukkig nooit meer bij de dierenarts hoeven laten.
Het laatste wat we nu nog samen hebben meegemaakt, is dat ik hem achter de verwarming heb gelokt om hem in die rottige vervoerbak te stoppen en hem weer naar de dierenarts heb gebracht. Ik heb hem op de behandeltafel achter moeten laten, er zou eerst spreekuur zijn voordat de dierenarts de kijkoperatie zou doen. Wat zal mijn kat zich rot hebben gevoeld daar en ik ging weg (kon niet anders).
Toen de dierenarts een paar uur later belde met het slechte nieuws, vroeg hij of hij hem eerst nog wakker moest laten worden voordat hij hem een spuitje zou geven. Hij had een verdoving gehad voor de kijkoperatie. Ik had aangegeven dat als hij een spuitje moest krijgen ik hem nog wel even wilde zien. Ik wilde niet dat hij speciaal voor mij nog wakker moest worden, weer in dat zieke lijfje zegmaar, omdat hij nu lekker sliep, en heb gezegd dat dat niet hoefde maar dat ik er aan zou komen om hem nog te zien (maar toen was hij natuurlijk al overleden). Hij was nog warm. Ik stond bij hem en bleef hem aaien, zoals ik ook gewend was te doen als ik hem gerust wilde stellen. Raar eigenlijk.
Ik heb het beste willen doen wat ik kon en hij ging me voor alles als het er op aankwam. Maar op de een of andere manier voelt het nu alsof ik hem op het laatste moment in de steek heb gelaten, daar op die behandeltafel. Ik weet niet welke andere opties ik had, eigenlijk. En hem nog eens wakker laten worden omdat ik dat nu zo nodig vond, daar zou ik achteraf misschien ook weer spijt van hebben gekregen. Maar heb hier toch een rotgevoel aan overgehouden.
Waar ik ook moeite mee heb is de laatste momenten. Mijn dier vertrouwde me en zocht bescherming bij mij als hij dat nodig had, ook bijvoorbeeld als hij op de behandeltafel van de dierenarts stond. Hij was een keer heel verontwaardigd toen hij een nacht bij de dierenarts moest blijven vanwege niergruisverstopping (noem je dat zo?). Het was de allereerste keer dat het vertrouwen weg was, het duurde even voor het terug was. Daarna heb ik hem gelukkig nooit meer bij de dierenarts hoeven laten.
Het laatste wat we nu nog samen hebben meegemaakt, is dat ik hem achter de verwarming heb gelokt om hem in die rottige vervoerbak te stoppen en hem weer naar de dierenarts heb gebracht. Ik heb hem op de behandeltafel achter moeten laten, er zou eerst spreekuur zijn voordat de dierenarts de kijkoperatie zou doen. Wat zal mijn kat zich rot hebben gevoeld daar en ik ging weg (kon niet anders).
Toen de dierenarts een paar uur later belde met het slechte nieuws, vroeg hij of hij hem eerst nog wakker moest laten worden voordat hij hem een spuitje zou geven. Hij had een verdoving gehad voor de kijkoperatie. Ik had aangegeven dat als hij een spuitje moest krijgen ik hem nog wel even wilde zien. Ik wilde niet dat hij speciaal voor mij nog wakker moest worden, weer in dat zieke lijfje zegmaar, omdat hij nu lekker sliep, en heb gezegd dat dat niet hoefde maar dat ik er aan zou komen om hem nog te zien (maar toen was hij natuurlijk al overleden). Hij was nog warm. Ik stond bij hem en bleef hem aaien, zoals ik ook gewend was te doen als ik hem gerust wilde stellen. Raar eigenlijk.
Ik heb het beste willen doen wat ik kon en hij ging me voor alles als het er op aankwam. Maar op de een of andere manier voelt het nu alsof ik hem op het laatste moment in de steek heb gelaten, daar op die behandeltafel. Ik weet niet welke andere opties ik had, eigenlijk. En hem nog eens wakker laten worden omdat ik dat nu zo nodig vond, daar zou ik achteraf misschien ook weer spijt van hebben gekregen. Maar heb hier toch een rotgevoel aan overgehouden.
vrijdag 19 september 2008 om 09:59
He gatsie, wat naar allemaal. Ik lees dit topic net en ik moest meteen aan onze overleden kat denken.
Je moet jezelf niets verwijten hoor. Je hebt gedaan wat je kon. Je kon niet bij je kat blijven toen je hem de laatste keer wegbracht en je hebt het netjes gedaan door de kat niet meer wakker te laten worden voor jou.
Je kat heeft een fijn leven gehad bij jou en huppelt nu fijn rond in de kattenhemel.
Heel veel sterkte.
Je moet jezelf niets verwijten hoor. Je hebt gedaan wat je kon. Je kon niet bij je kat blijven toen je hem de laatste keer wegbracht en je hebt het netjes gedaan door de kat niet meer wakker te laten worden voor jou.
Je kat heeft een fijn leven gehad bij jou en huppelt nu fijn rond in de kattenhemel.
Heel veel sterkte.
Cum non tum age
vrijdag 19 september 2008 om 10:04
Pink, ik begrijp je twijfel maar ik denk oprecht dat je de beste keuze hebt gemaakt. Je maatje uit die narcose halen lijkt me voor het beestje ook niet prettig geweest. Misschien had je kat niet gereageert hoe je had gehoopt en dan had je misschien spijt gehad van die beslissing. Als ik je zo hoor praten over je beestje hoeveel je om hem geeft en wat je voor hem over had, dan twijfel ik geen seconde dat je beestje echt wel weet hoeveel je van hem hield. Probeer echt in te zien dat je weinig keus had. Je hebt een keuze gemaakt die voor het beestje het beste was, vergeet dat niet!
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 19 september 2008 om 10:09
vrijdag 19 september 2008 om 10:41
Lieve Pink,
Je hebt gisteren heel snel moeten meedenken, beslissingen moeten nemen, en ik vind dat je ondanks dat, het allerbeste hebt gedaan wat een baasje voor zijn dier kan doen.
Menig kat kan er alleen maar van dromen dat er met zoveel liefde voor hem gezorgd en aan hem gedacht wordt.
Jou valt niets te verwijten.
Als je alles van te voren wist, nam je andere besluiten misschien.
Maar nogmaals, ik denk dat dit uiteindelijk voor Poes het beste is.
Wakker worden na een operatie is ook geen pretje, en als hij dan vlak daarna toch weer definitief had ingeslapen was naarder geweest. Denk maar aan hem hoe hij was voor hij ziek was, en hoe fijn jullie het toen hadden.
Het is nu een rottijd.
Dat moet je echt wel even verwerken.
Liefs, Perel.
Je hebt gisteren heel snel moeten meedenken, beslissingen moeten nemen, en ik vind dat je ondanks dat, het allerbeste hebt gedaan wat een baasje voor zijn dier kan doen.
Menig kat kan er alleen maar van dromen dat er met zoveel liefde voor hem gezorgd en aan hem gedacht wordt.
Jou valt niets te verwijten.
Als je alles van te voren wist, nam je andere besluiten misschien.
Maar nogmaals, ik denk dat dit uiteindelijk voor Poes het beste is.
Wakker worden na een operatie is ook geen pretje, en als hij dan vlak daarna toch weer definitief had ingeslapen was naarder geweest. Denk maar aan hem hoe hij was voor hij ziek was, en hoe fijn jullie het toen hadden.
Het is nu een rottijd.
Dat moet je echt wel even verwerken.
Liefs, Perel.
vrijdag 19 september 2008 om 15:20
vrijdag 19 september 2008 om 17:38
vrijdag 19 september 2008 om 18:15
Pink, sterkte met het verlies van jouw lieve kat.
Een beetje off topic maar wel een kattenvraag: onze kater drinkt de laatste tijd veel water en plast vaak. Verder is hij de oude, zeker niet suf of ziek. Hij is trouwens ongeveer 12 jaar, zeker weten we dat niet omdat we hem van de dierenbescherming hebben, waar hij verzwakt was aan komen lopen. Maar toen ik ging googlen kwam ik tegen dat de symptomen vaak op suikerziekte kan wijzen. Op internet lees ik dat hij dan om de zoveel uur met insuline ingespoten moet worden enz. Behoorlijk belastend in ons drukke gezinnetje, hoewel we het er natuurlijk voor over hebben. Het is een superlieve kat. Ik heb een afspraak gemaakt bij de dierenarts voor volgende week. Wie heeft ervaring met een kat met suikerziekte en hoe verliep dat?
Een beetje off topic maar wel een kattenvraag: onze kater drinkt de laatste tijd veel water en plast vaak. Verder is hij de oude, zeker niet suf of ziek. Hij is trouwens ongeveer 12 jaar, zeker weten we dat niet omdat we hem van de dierenbescherming hebben, waar hij verzwakt was aan komen lopen. Maar toen ik ging googlen kwam ik tegen dat de symptomen vaak op suikerziekte kan wijzen. Op internet lees ik dat hij dan om de zoveel uur met insuline ingespoten moet worden enz. Behoorlijk belastend in ons drukke gezinnetje, hoewel we het er natuurlijk voor over hebben. Het is een superlieve kat. Ik heb een afspraak gemaakt bij de dierenarts voor volgende week. Wie heeft ervaring met een kat met suikerziekte en hoe verliep dat?
zondag 21 september 2008 om 00:06
Ooow, Pink wat erg. Ik had hetzelfde met mijn kat, zelfde ziekte, zelfde onderzoeken en ook hetzelfde einde. Ik vond dat ook heel moeilijk, maar na een tijdje sleet dat gevoel wel. Jij hebt er alles aan gedaan om goed voor je kat te zijn. Jullie waren gehecht aan elkaar, dat is een dierbare herinnering. Nu is er het gemis en daarbij kan ik je alleen maar sterkte wensen.
