Overig
alle pijlers
Mijn overleden katje, heb ik wel het juiste gedaan?
donderdag 21 april 2022 om 18:40
Ik heb deze week een topic geopend over het overlijden van mijn katertje (1 jaar). Ik kamp de hele week met onbeantwoorde vragen. Hij zakte thuis door zijn pootjes en we zijn naar de dierenarts gereden, naar een andere dan normaal, want onze dierenkliniek was dicht vanwege de pasen. Ik was bang dat hij thuis en in de auto al zou sterven. Hij draaide met zijn oogjes en hij mauwde heel luid, hij kon niet rechtop staan. Het was echt heel erg naar. Eenmaal bij de kliniek gaf de dierenarts aan dat het echt heel slecht was. Zijn temperatuur was gezakt tot 35,5 graden en hij had bijna geen hartslag. Ook had hij vocht in zijn buikje. We hadden de optie om hem op de intensieve te laten opnemen. Ze gaf hem 5% overlevingskans, maar met kanttekening dat als een jonge kat zulke erge klachten heeft, het vaak erfelijk is en het vrijwel zeker (snel) terug zal komen. We hebben toen vrij snel besloten om hem te laten inslapen. Hij was enorm aan het lijden en het was heel zielig om te zien. Hij leek ook al meer dood dan levend. Achteraf zet de dierenarts in op acuut leverfalen of een hersenbloeding.
Nu blijft het maar door mijn hoofd spoken of deze beslissing wel de goede was, om hem diezelfde middag nog in te laten slapen. Ik heb contact met de dienstdoende arts gehad achteraf en het rapport opgevraagd, ik heb ook contact gehad met onze oorspronkelijke dierenarts en het rapport aan haar voorgelegd. Zij gaven beiden aan dat we een goede keuze hebben gemaakt, dat zelfs als onze kater het overleefd had, de kans heel groot was dat hij er niet goed uit gekomen zou zijn en dat we hem later dood in huis zouden vinden. Áls hij het overleefd had, want die kans was heel erg klein.
Ik vraag me af of ze dit niet ook zeggen omdat mijn man en ik er zo verdrietig door zijn en ze het niet erger willen maken. Het verandert nu toch niks meer, dus waarom zouden ze dan olie op het vuur gooien achteraf. Wij hebben veel onbeantwoorde vragen en allebei toch last van een schuldgevoel, omdat wij de keuze gemaakt hebben om hem te laten gaan, zo’n jong beestje. Mijn hele zwangerschap (die vrij zwaar was) was hij bij me, op mijn schoot, knorrend, knedend en troostend. Er zat echt geen kwaad in, zo’n goedzak was het. En nu voelt het alsof we hem te snel en te makkelijk hebben laten gaan.
We hebben ook van tevoren niks opgemerkt van zijn aandoeningen. Van alles nagegaan inmiddels, maar echt nooit iets gemerkt van gezondheidsproblemen. Hij was speels, vrolijk, lief, at en dronk goed en zag er naar ons idee normaal uit. Ook hebben we een preventief bloedonderzoek gedaan 6 maanden geleden en daar kwam niks geks uit. Als hij dit al bij zijn geboorte had, dan zou je toch denken dat we iets hadden moeten merken. Dat is dus ook niet gebeurd.
Mijn man en ik hebben afgesproken dat we het moeten laten rusten. Maar de pijn is zo snijdend, het beestje was veel te jong en hij had heel veel levenslust. En we vragen ons gewoon af of we hem niet te snel hebben opgegeven, wat veel schuldgevoel oproept.
Sorry voor het lange verhaal en alvast bedankt voor het reageren.
Nu blijft het maar door mijn hoofd spoken of deze beslissing wel de goede was, om hem diezelfde middag nog in te laten slapen. Ik heb contact met de dienstdoende arts gehad achteraf en het rapport opgevraagd, ik heb ook contact gehad met onze oorspronkelijke dierenarts en het rapport aan haar voorgelegd. Zij gaven beiden aan dat we een goede keuze hebben gemaakt, dat zelfs als onze kater het overleefd had, de kans heel groot was dat hij er niet goed uit gekomen zou zijn en dat we hem later dood in huis zouden vinden. Áls hij het overleefd had, want die kans was heel erg klein.
Ik vraag me af of ze dit niet ook zeggen omdat mijn man en ik er zo verdrietig door zijn en ze het niet erger willen maken. Het verandert nu toch niks meer, dus waarom zouden ze dan olie op het vuur gooien achteraf. Wij hebben veel onbeantwoorde vragen en allebei toch last van een schuldgevoel, omdat wij de keuze gemaakt hebben om hem te laten gaan, zo’n jong beestje. Mijn hele zwangerschap (die vrij zwaar was) was hij bij me, op mijn schoot, knorrend, knedend en troostend. Er zat echt geen kwaad in, zo’n goedzak was het. En nu voelt het alsof we hem te snel en te makkelijk hebben laten gaan.
We hebben ook van tevoren niks opgemerkt van zijn aandoeningen. Van alles nagegaan inmiddels, maar echt nooit iets gemerkt van gezondheidsproblemen. Hij was speels, vrolijk, lief, at en dronk goed en zag er naar ons idee normaal uit. Ook hebben we een preventief bloedonderzoek gedaan 6 maanden geleden en daar kwam niks geks uit. Als hij dit al bij zijn geboorte had, dan zou je toch denken dat we iets hadden moeten merken. Dat is dus ook niet gebeurd.
Mijn man en ik hebben afgesproken dat we het moeten laten rusten. Maar de pijn is zo snijdend, het beestje was veel te jong en hij had heel veel levenslust. En we vragen ons gewoon af of we hem niet te snel hebben opgegeven, wat veel schuldgevoel oproept.
Sorry voor het lange verhaal en alvast bedankt voor het reageren.
donderdag 21 april 2022 om 18:43
Ach, wat verdrietig 
En herkenbaar. Maar ik denk toch dat jullie de juiste keuze hebben gemaakt, anders had de dierenarts waarschijnlijk ook niet eens meegewerkt. Hoe dan ook, je intentie was juist: het leed verminderen en je katertje helpen. En dat heb je ook gedaan. Hopelijk kun je het een plekje geven.
En herkenbaar. Maar ik denk toch dat jullie de juiste keuze hebben gemaakt, anders had de dierenarts waarschijnlijk ook niet eens meegewerkt. Hoe dan ook, je intentie was juist: het leed verminderen en je katertje helpen. En dat heb je ook gedaan. Hopelijk kun je het een plekje geven.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
donderdag 21 april 2022 om 18:44
Nog een aanvulling: de situatie was zo nijpend dat we echt snel een beslissing moesten maken. De dierenarts wist toen niet precies wat het was, daarvoor moest meer onderzoek plaatsvinden, maar zijn toestand was zeer kritiek. Achteraf denkt ze dat hij al neurologische problemen had en een hersenbloeding gekregen heeft, maar dat is niet met zekerheid vast te stellen. Na zijn dood hebben we geen autopsie laten verrichten. We wilden hem graag heel houden en begraven in onze tuin, vlakbij onze hondjes. We vonden het op dat moment ook niet zo nuttig, hij was overleden en er was toch niks meer aan te veranderen. Achteraf is die beslissing misschien te snel genomen, omdat we nu met al die vragen en dat schuldgevoel zitten.
donderdag 21 april 2022 om 18:45
Het is moeilijk om zo’n keuze te maken! Maar als twee dierenartsen zeggen dat het een goede beslissing was en je katje was zo ontzettend aan het lijden, dan denk ik echt dat jullie de goede beslissing hebben gemaakt.
Ik leef heel erg met je mee!
Sterkte
Ik leef heel erg met je mee!
Sterkte
loulou39 wijzigde dit bericht op 21-04-2022 18:48
10.05% gewijzigd
donderdag 21 april 2022 om 18:46
donderdag 21 april 2022 om 18:46
donderdag 21 april 2022 om 18:48
Dat is echt rottig wanneer je met spoed een beslissing moet nemen, ik weet hoe het voelt. Alleen als je de knoop niet doorhakt gaan ze uit zichzelf en dat is in de meeste gevallen een lijdensweg. Of je doet nog een spoedbehandeling in een speciale dierenkliniek maar de kansen zo minimaal.
In feite sta je machteloos en moet je er mee dealen.
In feite sta je machteloos en moet je er mee dealen.
donderdag 21 april 2022 om 18:50
Ik heb mijn kat twaalf jaar geleden een hele middag en een hele nacht laten lijden. Was hij maar meteen ingeslapen bij de dierenarts. Dan was hem al dat leed bespaard gebleven. Na twaalf jaar voel ik me nog steeds schuldig en komen de tranen meteen weer op.
Je hebt de goede keuze gemaakt, de dierenartsen zeggen het ook. Je hebt hem zo snel mogelijk uit zijn lijden verlost <3
Je hebt de goede keuze gemaakt, de dierenartsen zeggen het ook. Je hebt hem zo snel mogelijk uit zijn lijden verlost <3
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
donderdag 21 april 2022 om 18:51
Het lijkt me heel normaal om te twijfelen of je het goed hebt gedaan. Het hoort bij het verdriet en de schok en ook het ongeloof. Want je verwacht toch niet dat zo’n jong en ogenschijnlijk helemaal gezond dier zo ineens doodziek kan zijn.
Ik lees in je verhaal niks geks. Ik denk ook dat jullie goed gehandeld hebben. Maar ik snap ook heel goed dat je je hoofd breekt over of het anders had gekund en je dan je vriendje nog bij je had gehad. Op den duur komt wel de berusting dat het antwoord daarom ‘Nee’ is, maar dat kan best even duren.
Sterkte!
Ik lees in je verhaal niks geks. Ik denk ook dat jullie goed gehandeld hebben. Maar ik snap ook heel goed dat je je hoofd breekt over of het anders had gekund en je dan je vriendje nog bij je had gehad. Op den duur komt wel de berusting dat het antwoord daarom ‘Nee’ is, maar dat kan best even duren.
Sterkte!
donderdag 21 april 2022 om 18:53
To, ik heb een jonge kat gehad met een hersenvliesontsteking. Ik snap je gedachte. Ik heb ook afscheid moeten nemen. Geef jezelf niet de schuld. Je hebt gedaan wat je kan en je bent beter voor dieren dan heel veel andere mensen. Je bent een goed baasje.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 21 april 2022 om 18:54
Ach lief mens, je hebt echt de beste beslissing genomen. Als het katje nog maar 35,5 had in plaats van de gebruikelijke 38,5 dan was het katje heel ziek en feitelijk al afscheid van zijn leventje aan het nemen.
Je hebt het echt goed gedaan en je katje rust gegund.
Een autopsie voegt niks toe, dat heeft zin als je iets besmettelijks vermoedt en nog een andere kat in huis hebt.
Heel veel sterkte, huil nog maar even
Fijne bevalling gewenst en kom je nog even posten of je de trotse moeder van een zoon of een dochter geworden bent?
Je hebt het echt goed gedaan en je katje rust gegund.
Een autopsie voegt niks toe, dat heeft zin als je iets besmettelijks vermoedt en nog een andere kat in huis hebt.
Heel veel sterkte, huil nog maar even
Fijne bevalling gewenst en kom je nog even posten of je de trotse moeder van een zoon of een dochter geworden bent?
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
donderdag 21 april 2022 om 19:06
Hai TO,
Heel herkenbaar dit hoor. Heb de afgelopen jaren twee honden verloren. De een was van het een op andere moment doodziek, bleek een hele grote tumor te hebben die ook uitgezaaid was. Omdat ze plots veel pijn had, hebben we haar heel snel moeten laten inslapen. Ik snap nu dat er niks aan te doen, maar net na het gebeurde had ik dezelfde gevoelens als jij. 'Had ik toch niet nog iets kunnen doen?'.
De ander viel opeens dood neer (hartaanval). Hier had ik ook de gedachtes dat ik zijn klachten anders had moeten interpreteren. Ik was al twee keer langs de dierenarts geweest omdat hij niet lekker in zijn vel zat. Ze konden niks vinden, maar achteraf hadden we toch nog verder moeten zoeken.
Het punt is: je maakt de juiste beslissing op dat moment, uit liefde voor je dier. Je wilde hem geen pijn meer laten lijden. Als je alles van te voren wist, had je hem eerder kunnen laten onderzoeken. Maar zo werkt het leven nou eenmaal niet. Mijn ervaring is als de gevoelens van verdriet zakken je dit zelf ook steeds meer kunt inzien en dat je je er bij neer kan leggen wetend dat je met de beschikbare informatie op dat moment de juiste keuze hebt gemaakt.
Heel herkenbaar dit hoor. Heb de afgelopen jaren twee honden verloren. De een was van het een op andere moment doodziek, bleek een hele grote tumor te hebben die ook uitgezaaid was. Omdat ze plots veel pijn had, hebben we haar heel snel moeten laten inslapen. Ik snap nu dat er niks aan te doen, maar net na het gebeurde had ik dezelfde gevoelens als jij. 'Had ik toch niet nog iets kunnen doen?'.
De ander viel opeens dood neer (hartaanval). Hier had ik ook de gedachtes dat ik zijn klachten anders had moeten interpreteren. Ik was al twee keer langs de dierenarts geweest omdat hij niet lekker in zijn vel zat. Ze konden niks vinden, maar achteraf hadden we toch nog verder moeten zoeken.
Het punt is: je maakt de juiste beslissing op dat moment, uit liefde voor je dier. Je wilde hem geen pijn meer laten lijden. Als je alles van te voren wist, had je hem eerder kunnen laten onderzoeken. Maar zo werkt het leven nou eenmaal niet. Mijn ervaring is als de gevoelens van verdriet zakken je dit zelf ook steeds meer kunt inzien en dat je je er bij neer kan leggen wetend dat je met de beschikbare informatie op dat moment de juiste keuze hebt gemaakt.
donderdag 21 april 2022 om 19:06
Dit soort posts doen me heel goed, bedankt daarvoorMuselet schreef: ↑21-04-2022 18:54Ach lief mens, je hebt echt de beste beslissing genomen. Als het katje nog maar 35,5 had in plaats van de gebruikelijke 38,5 dan was het katje heel ziek en feitelijk al afscheid van zijn leventje aan het nemen.
Je hebt het echt goed gedaan en je katje rust gegund.
Een autopsie voegt niks toe, dat heeft zin als je iets besmettelijks vermoedt en nog een andere kat in huis hebt.
Heel veel sterkte, huil nog maar even
Fijne bevalling gewenst en kom je nog even posten of je de trotse moeder van een zoon of een dochter geworden bent?
Ook het gesprek met de dierenarts. Kennelijk hebben we toch die bevestiging even nodig, dat we het toch goed gedaan hebben. Ik zal het laten weten, baby zit nog steeds op z’n plekje, we weten al dat het een zoontje is
.
donderdag 21 april 2022 om 19:14
Ik heb in mijn leven best wel wat dieren in laten slapen en maar zelden gehad dat ik nadien niet nog tig keer de film voor mezelf draaide en draaide om te kijken of ik niet ergens een fout had gemaakt. Je wil toch eigenlijk dat het anders had kunnen lopen, maar soms is het gewoon wat het is en is afscheid nemen het beste wat je had kunnen doen.
donderdag 21 april 2022 om 19:34
Ach wat sneu. Het blijft heel verdrietig om een kat in te laten slapen, ook al weet je helemaal zeker dat het moet.
Dierenartsen houden niet van baasjes die uit gemakzucht te snel zeggen “geef maar een spuitje”. Als ze een reële kans zien voor het beestje zeggen ze dat wel. Als ze zeggen dat inslapen de juiste beslissing is, dan mag je daar op af gaan.
Houd je maar voor ogen dat je het beste voor je katje gedaan hebt. Hoe verdrietig ook, je hebt hem erger en langer lijden bespaard.
Dierenartsen houden niet van baasjes die uit gemakzucht te snel zeggen “geef maar een spuitje”. Als ze een reële kans zien voor het beestje zeggen ze dat wel. Als ze zeggen dat inslapen de juiste beslissing is, dan mag je daar op af gaan.
Houd je maar voor ogen dat je het beste voor je katje gedaan hebt. Hoe verdrietig ook, je hebt hem erger en langer lijden bespaard.
donderdag 21 april 2022 om 19:58
Met mijn hond heb ik een soortgelijk iets meegemaakt. Hij leek gezond, maar werd erg ziek en takelde zo af dat we hem na twee weken dokteren in hebben laten slapen. We hadden een afspraak bij de dierenarts om verder te zoeken wat hij had, maar toen kon hij al niet meer lopen en kreeg al niks meer mee van de omgeving. Ze schrok toen ze hem zag. Ze vertelde toen ook over opties om verder te dokteren met kleine kans van slagen. Even dacht ik toen: er is nog hoop. Maar toen dacht ik: hij lijdt zo erg, voor wie zou ik dan verder dokteren? Niet voor hem, maar voor mezelf. Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt. Hij was zo ziek. Hij is 4 geworden.
Voor jullie ging het nog veel sneller dus dat is heel moeilijk. Maar je hebt duidelijk gekozen wat het beste was voor hem en niet voor jezelf, dus dat is super goed van je. Jullie hebben de juiste keuze gemaakt want jullie hebben gekozen uit liefde voor hem.
Voor jullie ging het nog veel sneller dus dat is heel moeilijk. Maar je hebt duidelijk gekozen wat het beste was voor hem en niet voor jezelf, dus dat is super goed van je. Jullie hebben de juiste keuze gemaakt want jullie hebben gekozen uit liefde voor hem.
sunshine35 wijzigde dit bericht op 21-04-2022 20:01
0.38% gewijzigd
