Mijn overleden katje, heb ik wel het juiste gedaan?

Ik heb deze week een topic geopend over het overlijden van mijn katertje (1 jaar). Ik kamp de hele week met onbeantwoorde vragen. Hij zakte thuis door zijn pootjes en we zijn naar de dierenarts gereden, naar een andere dan normaal, want onze dierenkliniek was dicht vanwege de pasen. Ik was bang dat hij thuis en in de auto al zou sterven. Hij draaide met zijn oogjes en hij mauwde heel luid, hij kon niet rechtop staan. Het was echt heel erg naar. Eenmaal bij de kliniek gaf de dierenarts aan dat het echt heel slecht was. Zijn temperatuur was gezakt tot 35,5 graden en hij had bijna geen hartslag. Ook had hij vocht in zijn buikje. We hadden de optie om hem op de intensieve te laten opnemen. Ze gaf hem 5% overlevingskans, maar met kanttekening dat als een jonge kat zulke erge klachten heeft, het vaak erfelijk is en het vrijwel zeker (snel) terug zal komen. We hebben toen vrij snel besloten om hem te laten inslapen. Hij was enorm aan het lijden en het was heel zielig om te zien. Hij leek ook al meer dood dan levend. Achteraf zet de dierenarts in op acuut leverfalen of een hersenbloeding.

Nu blijft het maar door mijn hoofd spoken of deze beslissing wel de goede was, om hem diezelfde middag nog in te laten slapen. Ik heb contact met de dienstdoende arts gehad achteraf en het rapport opgevraagd, ik heb ook contact gehad met onze oorspronkelijke dierenarts en het rapport aan haar voorgelegd. Zij gaven beiden aan dat we een goede keuze hebben gemaakt, dat zelfs als onze kater het overleefd had, de kans heel groot was dat hij er niet goed uit gekomen zou zijn en dat we hem later dood in huis zouden vinden. Áls hij het overleefd had, want die kans was heel erg klein.

Ik vraag me af of ze dit niet ook zeggen omdat mijn man en ik er zo verdrietig door zijn en ze het niet erger willen maken. Het verandert nu toch niks meer, dus waarom zouden ze dan olie op het vuur gooien achteraf. Wij hebben veel onbeantwoorde vragen en allebei toch last van een schuldgevoel, omdat wij de keuze gemaakt hebben om hem te laten gaan, zo’n jong beestje. Mijn hele zwangerschap (die vrij zwaar was) was hij bij me, op mijn schoot, knorrend, knedend en troostend. Er zat echt geen kwaad in, zo’n goedzak was het. En nu voelt het alsof we hem te snel en te makkelijk hebben laten gaan.

We hebben ook van tevoren niks opgemerkt van zijn aandoeningen. Van alles nagegaan inmiddels, maar echt nooit iets gemerkt van gezondheidsproblemen. Hij was speels, vrolijk, lief, at en dronk goed en zag er naar ons idee normaal uit. Ook hebben we een preventief bloedonderzoek gedaan 6 maanden geleden en daar kwam niks geks uit. Als hij dit al bij zijn geboorte had, dan zou je toch denken dat we iets hadden moeten merken. Dat is dus ook niet gebeurd.

Mijn man en ik hebben afgesproken dat we het moeten laten rusten. Maar de pijn is zo snijdend, het beestje was veel te jong en hij had heel veel levenslust. En we vragen ons gewoon af of we hem niet te snel hebben opgegeven, wat veel schuldgevoel oproept.

Sorry voor het lange verhaal en alvast bedankt voor het reageren.

DontYouHatePants schreef: ↑

21-04-2022 19:59

Ik hou het kort, want ik merk dat ik er zelf ook nog steeds emotioneel over wordt, aangezien ik mijn lieverd een paar maanden geleden heb moeten laten inslapen.

Ik begrijp net als in je vorige topic je gevoelens helemaal en ik herken het van mezelf.

Je hebt naar mijn idee echt de juiste beslissing gemaakt, je hebt gekozen voor het niet laten lijden van je beestje en het advies van degene die het het beste kan weten, de dierenarts, opgevolgd.

Het voelt nu klote, maar je hebt het goed gedaan.

Liefs

Bedankt voor je reactie en jij ook nog heel veel sterkte toegewenst. Het blijft gewoon echt een rottig iets.

puntillita schreef: ↑

21-04-2022 20:55

Je dierenarts ging er in mee, of adviseerde hij / zij voorzichtig al die kant op omdat duidelijk was hoe slecht het ging met jullie kat? Jullie hebben denk ik de keuze gemaakt waarvan jullie dierenarts wilde dat jullie die maakten en waarschijnlijk op hele goede gronden.

Blijft naar, sterkte.

Dierenarts gaf de optie om hem op te nemen, maar benadrukte meerdere keren de ernst van de situatie. Wij zijn geen specialisten, maar we zagen hoe erg het met hem was. Hij keek ons al niet eens meer aan daar, zo ver was hij al heen. Ik heb toen aan haar gevraagd om heel eerlijk te zijn over haar idee erover en zijn kansen, op overleven maar ook op kwaliteit van leven na dit alles. Ze zei toen dat zijn kansen nihil zijn en nogmaals dat het echt heel erg met hem gesteld was. Ook dat hij veel pijn had. Dat ze dit normaal echt niet zou zeggen bij zo’n jong dier, maar nu dus wel. Toen hebben we de keuze gemaakt om hem te laten gaan.