Overig
alle pijlers
Niet meer gelovig
zaterdag 22 januari 2022 om 21:52
Hoi allemaal!
Ik schrijf dit verhaal omdat ik mij hierin een beetje eenzaam voel en ik vroeg me af of er mensen zijn die zich hier in herkennen. Of niet, maar wel tips hebben.
Ik ben gelovig opgevoegd (gereformeerd vrijgemaakt) en zat op een gereformeerde basisschool en middelbare school. Verder ging ik elke zondag 2x naar de kerk, bijbel lezen, bidden, catechisatie etc. Vanaf mijn 18e ging ik studeren en ging er een heel andere wereld voor mij open.
Ongeveer tussen mijn 20 en 25e heb ik veel getwijfeld over het geloof maar uiteindelijk kan ik zeggen dat ik niet meer geloof.
Dit is een best lastig proces geweest, als je 18 jaar lang nooit iets anders heb gehoord.
Op dit moment ben ik 29 en ben ik getrouwd en heb ik een dochtertje.
Het geloof is een onderwerp die ik misschien al wel 10 jaar vermijd om met mijn ouders over te praten. Toevallig heb ik een aantal weken geleden het wel met hen besproken en zij gaven aan dat het erg te vinden dat ik haar niet gedoopt heb en niet gelovig opvoed. Daarnaast krijg ik gewoon simpelweg niet mijn strot uit dat ik niet meer geloof.. Ik kan dit aan buitenstaanders heel goed uitleggen maar naar mijn ouders niet. Als ik hen zou vertellen dat ik niet meer geloof zou hen dat heel veel pijn doen en dat lukt mij gewoon niet. Ook lijkt het in zo'n gesprek bijna alsof je allebei een andere taal spreekt, als ik probeer uit te leggen waarom ik twijfel aan het geloof (dat durf ik nog wel), begrijpen ze eigenlijk niet wat ik bedoel.
Zij kunnen zich het gewoon niet voorstellen dat je het niet gelooft. Daarnaast gaf mijn vader aan dat hij het heel erg zou vinden als we niet als gezin allemaal naar de hemel zouden gaan). Ik vond dit een best erge uitspraak omdat ik het geloof in hemel/hel één van de redenen vindt om niet meer te geloven. Vind het best erg dat mijn vader hiermee zegt dat ik blijkbaar naar de hel ga. Want dat zeg je indirect met zo'n uitspraak.
Mijn ouders passen ook 1 dag in de week op mijn dochtertje. Haar leren ze ook een gebedje voor het eten, en lezen bijbelverhalen en zingen christelijke liedjes met haar. Opzich vind ik dit nog niet zo'n probleem. Mijn dochter mag best weten dat opa en oma gelovig zijn maar zal van ons uiteraard ook leren over andere geloven en de evolutietheorie. Maar omdat mijn ouders hier zo mee bezig zijn met mijn dochtertje, vind ik eigenlijk wel dat ik moet uitkomen dat ik niet meer geloof.
Ik houd ontzettend veel van mijn ouders en vind het zo klote dat dit eigenlijk tussen ons in staat. Lang verhaal kort..wat moet ik hier mee.... Ik heb verder ook niemand om dit te bespreken. Ik ken verder niemand die vroeger gelovig was en nu niet meer dus heb niet echt iemand die mij echt begrijpt.
In ieder geval bedankt voor het lezen
Groetjes!
Ik schrijf dit verhaal omdat ik mij hierin een beetje eenzaam voel en ik vroeg me af of er mensen zijn die zich hier in herkennen. Of niet, maar wel tips hebben.
Ik ben gelovig opgevoegd (gereformeerd vrijgemaakt) en zat op een gereformeerde basisschool en middelbare school. Verder ging ik elke zondag 2x naar de kerk, bijbel lezen, bidden, catechisatie etc. Vanaf mijn 18e ging ik studeren en ging er een heel andere wereld voor mij open.
Ongeveer tussen mijn 20 en 25e heb ik veel getwijfeld over het geloof maar uiteindelijk kan ik zeggen dat ik niet meer geloof.
Dit is een best lastig proces geweest, als je 18 jaar lang nooit iets anders heb gehoord.
Op dit moment ben ik 29 en ben ik getrouwd en heb ik een dochtertje.
Het geloof is een onderwerp die ik misschien al wel 10 jaar vermijd om met mijn ouders over te praten. Toevallig heb ik een aantal weken geleden het wel met hen besproken en zij gaven aan dat het erg te vinden dat ik haar niet gedoopt heb en niet gelovig opvoed. Daarnaast krijg ik gewoon simpelweg niet mijn strot uit dat ik niet meer geloof.. Ik kan dit aan buitenstaanders heel goed uitleggen maar naar mijn ouders niet. Als ik hen zou vertellen dat ik niet meer geloof zou hen dat heel veel pijn doen en dat lukt mij gewoon niet. Ook lijkt het in zo'n gesprek bijna alsof je allebei een andere taal spreekt, als ik probeer uit te leggen waarom ik twijfel aan het geloof (dat durf ik nog wel), begrijpen ze eigenlijk niet wat ik bedoel.
Zij kunnen zich het gewoon niet voorstellen dat je het niet gelooft. Daarnaast gaf mijn vader aan dat hij het heel erg zou vinden als we niet als gezin allemaal naar de hemel zouden gaan). Ik vond dit een best erge uitspraak omdat ik het geloof in hemel/hel één van de redenen vindt om niet meer te geloven. Vind het best erg dat mijn vader hiermee zegt dat ik blijkbaar naar de hel ga. Want dat zeg je indirect met zo'n uitspraak.
Mijn ouders passen ook 1 dag in de week op mijn dochtertje. Haar leren ze ook een gebedje voor het eten, en lezen bijbelverhalen en zingen christelijke liedjes met haar. Opzich vind ik dit nog niet zo'n probleem. Mijn dochter mag best weten dat opa en oma gelovig zijn maar zal van ons uiteraard ook leren over andere geloven en de evolutietheorie. Maar omdat mijn ouders hier zo mee bezig zijn met mijn dochtertje, vind ik eigenlijk wel dat ik moet uitkomen dat ik niet meer geloof.
Ik houd ontzettend veel van mijn ouders en vind het zo klote dat dit eigenlijk tussen ons in staat. Lang verhaal kort..wat moet ik hier mee.... Ik heb verder ook niemand om dit te bespreken. Ik ken verder niemand die vroeger gelovig was en nu niet meer dus heb niet echt iemand die mij echt begrijpt.
In ieder geval bedankt voor het lezen
Groetjes!
zaterdag 22 januari 2022 om 22:10
Je kunt aangeven dat je niet meer gelooft, maar een discussie aangaan zou ik niet doen. Je hebt daarin verschillende meningen die niet bij elkaar komen, en dat hoeft ook niet.
Geef ook aan je ouders aan, dat je hun mening respecteert en hoopt dat ze die van jou ook respecteren.
Geef ook aan je ouders aan, dat je hun mening respecteert en hoopt dat ze die van jou ook respecteren.
Alcohol lost je problemen niet op, maar dat doen melk en water ook niet.
zaterdag 22 januari 2022 om 22:11
Fijn dat je zo'n goede band met je ouders hebt, dat is waardevol.
Ik vind dit een lastige.
Dit is een best lastig proces geweest, als je 18 jaar lang nooit iets anders heb gehoord.
Je schrijft dat je er zelf jaren mee bezig bent geweest met je twijfels. Zij geloven hun hele leven al, en zijn ongeveer dubbel zo oud als jou. Kan je je voorstellen dat als zij meer dan 50 jaar geloven, dat dat zo in hun zit, dat ze overtuigd zijn, dat een andere mogelijkheid niet in hen opkomt?
Je zou kunnen zeggen dat je hen respecteert, dat je je opvoeding heel waardevol vind, veel van hen houdt, maar dat jij anders denkt over het geloof. En hoopt dat zij je respecteren.
Ik geloof zeker dat het heel pijnlijk is en het zal voelen of falen ze als ze het van jou horen. Probeer in elk geval niet in discussie te gaan.
Ik vind dit een lastige.
Dit is een best lastig proces geweest, als je 18 jaar lang nooit iets anders heb gehoord.
Je schrijft dat je er zelf jaren mee bezig bent geweest met je twijfels. Zij geloven hun hele leven al, en zijn ongeveer dubbel zo oud als jou. Kan je je voorstellen dat als zij meer dan 50 jaar geloven, dat dat zo in hun zit, dat ze overtuigd zijn, dat een andere mogelijkheid niet in hen opkomt?
Je zou kunnen zeggen dat je hen respecteert, dat je je opvoeding heel waardevol vind, veel van hen houdt, maar dat jij anders denkt over het geloof. En hoopt dat zij je respecteren.
Ik geloof zeker dat het heel pijnlijk is en het zal voelen of falen ze als ze het van jou horen. Probeer in elk geval niet in discussie te gaan.
zaterdag 22 januari 2022 om 22:12
Ze weten gewoon niet beter.
Ze geloven waarschijnlijk al 50 jaar of langer en dit is hun wereld.
Waarbij er alleen maar "goed" of "slecht" is en grijs verdomd moeilijk bestaat.
En eerlijk?
Ik zou hen niet vertellen dat je niet meer gelooft.
Ze hebben zich er al half bij neergelegd dat kind niet gedoopt is, dat jij niet meer met hen mee naar de kerk gaat, ... Dat vind ik al heel wat.
Expliciet zeggen dat je niet gelooft gaat misschien ruzie brengen en mogelijk zelfs een breuk in de familie veroorzaken.
Zolang ze niets vragen ... niet over beginnen.
Je bent volwassen, hebt je eigen keuze gemaakt en that's it.
Ik zou wel nagaan waarom - als je zelf niet meer gelooft - dat hemel/hel-verhaal zo belangrijk is voor jou.
Zeker als je dus weet dat dit echt gewoon puur het geloof en "niet beter weten" van hen is.
Ze geloven waarschijnlijk al 50 jaar of langer en dit is hun wereld.
Waarbij er alleen maar "goed" of "slecht" is en grijs verdomd moeilijk bestaat.
En eerlijk?
Ik zou hen niet vertellen dat je niet meer gelooft.
Ze hebben zich er al half bij neergelegd dat kind niet gedoopt is, dat jij niet meer met hen mee naar de kerk gaat, ... Dat vind ik al heel wat.
Expliciet zeggen dat je niet gelooft gaat misschien ruzie brengen en mogelijk zelfs een breuk in de familie veroorzaken.
Zolang ze niets vragen ... niet over beginnen.
Je bent volwassen, hebt je eigen keuze gemaakt en that's it.
Ik zou wel nagaan waarom - als je zelf niet meer gelooft - dat hemel/hel-verhaal zo belangrijk is voor jou.
Zeker als je dus weet dat dit echt gewoon puur het geloof en "niet beter weten" van hen is.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 22 januari 2022 om 22:12
Lastig… Het zou natuurlijk makkelijk zijn om te zeggen dat iedereen mag geloven wat hij/zij wil, en dat anderen dat maar moeten accepteren (en dat is natuurlijk ook zo), maar kan ook begrijpen dat het voor je ouders moeilijk is, omdat zij dat geloof wel hebben.
Ik snap dat het pijnlijk is te horen dat je vader bang is dat jullie niet allemaal naar de hemel gaan, alleen snap ik zijn gevoel ook wel. Als je er zo sterk in gelooft kan dat lastig zijn als je dochter ineens niet gelooft.
Ik geloof zelf niet (ook niet gelovig opgevoed), kan je ook geen tips geven. Ken je geen mensen die een soortgelijke situatie kennen?
Sterkte in ieder geval!
Ik snap dat het pijnlijk is te horen dat je vader bang is dat jullie niet allemaal naar de hemel gaan, alleen snap ik zijn gevoel ook wel. Als je er zo sterk in gelooft kan dat lastig zijn als je dochter ineens niet gelooft.
Ik geloof zelf niet (ook niet gelovig opgevoed), kan je ook geen tips geven. Ken je geen mensen die een soortgelijke situatie kennen?
Sterkte in ieder geval!
zaterdag 22 januari 2022 om 22:14
zaterdag 22 januari 2022 om 22:16
Geen ervaring maar wel een kijk-tip. Misschien fijn voor herkenning. Nog te zien op NPOstart:
https://www.npostart.nl/vrijdenkers/VPWON_1323644
https://www.npostart.nl/vrijdenkers/VPWON_1323644
zaterdag 22 januari 2022 om 22:24
Ach wat ontzettend rot. Het is alsof ik mijn moeder hoor praten. Echt heel verdrietig, zeker als je wel zo veel liefde naar je ouders voelt.
Mijn moeder is in haar eigen woorden min of min kapot gemaakt door het rotsvaste geloof van haar ouders, en dan met name door haar vader, en door hoe hij er naar heeft gehandeld.
Mijn moeder is uit huis gegaan toen ze 17 jaar was (zoals de meeste van haar broers en zussen), omdat het niet meer te doen was thuis, vanwege hun vader.
Mijn moeder heeft al vrij snel duidelijk gemaakt hoe zij er in stond, en heeft daarna ook alles gedaan wat God “verboden heeft”. Jarenlang heeft ze nauwelijks contact gehad met haar ouders. En ook in dat magere contact, heeft haar vader er zijn levenswerk van gemaakt, om haar te bekeren, haar niet “naar de hel” te laten gaan, en dus strak te houden. Er is ontzettend veel kapot gegaan toen.
Vanaf het moment dat ik en mijn zus geboren waren, is het contact min of meer hersteld, onder de voorwaarde van mijn moeder, dat ze nooit meer gesprekken zouden hebben mbt het geloof, en geen oordelen meer zou hoeven horen.
Daar heeft mijn grootvader zich, met moeite, het grootste deel vd tijd aan gehouden.
We moesten wel onze handen samen doen met het eten, en op zondag mee naar de kerk, als mijn zus en ik daar soms waren. Maar daar bleef het bij.
Ik vind het ontzettend moeilijk. Ik weet en zie nog steeds, hoe mijn moeder heeft geleden onder de druk van haar vader.
Maar ik weet inmiddels ook, dat mijn opa een heel angstige, behoudende man was. Hij was gewoon bang, voor alles. En dat maakt het niet correct, wat hij allemaal heeft gedaan. Maar er zat werkelijk niets anders achter bij hem, dan liefde, dat hij probeerde “zijn kinderen niet naar de hel te laten gaan”.
De eerste stap is, dat je vertelt, dat je niet op dezelfde manier gelooft, als jouw ouders dat doen. Je kunt een beetje uitleggen hoe jij de dingen ziet en ervaart, en dat je bijv wel in het goede gelooft.
Maar ik denk niet, dat veel en lang erover praten en discussiëren ook maar iets oplost. Hou het kort, bondig, en overzichtelijk. Wees daarbij meteen heel duidelijk over jouw wensen en grenzen mbt tot de omgang tussen jullie gezin en jouw ouders. Nogmaals, discussies leiden tot niks. Dit hebben mijn moeder en al haar broers en zussen ondervonden. En zo heeft ook mijn man het ondervonden, met zijn eigen moeder, die er hetzelfde instond.
Dus vertellen, niet te veel details, en meteen over op afspraken, over hoe jij het contact wenst.
En aangezien er wel veel liefde tussen jullie is, en ws ook naar jouw dochtertje, verwacht ik niet, dat ze je zomaar de rug zullen toekeren. Ze zijn er immers bij gebaad, contact met jullie te houden, vanwege hun kleinkind.
Mocht je meer vragen hebben, mag je me privé berichten.
Succes!
Mijn moeder is in haar eigen woorden min of min kapot gemaakt door het rotsvaste geloof van haar ouders, en dan met name door haar vader, en door hoe hij er naar heeft gehandeld.
Mijn moeder is uit huis gegaan toen ze 17 jaar was (zoals de meeste van haar broers en zussen), omdat het niet meer te doen was thuis, vanwege hun vader.
Mijn moeder heeft al vrij snel duidelijk gemaakt hoe zij er in stond, en heeft daarna ook alles gedaan wat God “verboden heeft”. Jarenlang heeft ze nauwelijks contact gehad met haar ouders. En ook in dat magere contact, heeft haar vader er zijn levenswerk van gemaakt, om haar te bekeren, haar niet “naar de hel” te laten gaan, en dus strak te houden. Er is ontzettend veel kapot gegaan toen.
Vanaf het moment dat ik en mijn zus geboren waren, is het contact min of meer hersteld, onder de voorwaarde van mijn moeder, dat ze nooit meer gesprekken zouden hebben mbt het geloof, en geen oordelen meer zou hoeven horen.
Daar heeft mijn grootvader zich, met moeite, het grootste deel vd tijd aan gehouden.
We moesten wel onze handen samen doen met het eten, en op zondag mee naar de kerk, als mijn zus en ik daar soms waren. Maar daar bleef het bij.
Ik vind het ontzettend moeilijk. Ik weet en zie nog steeds, hoe mijn moeder heeft geleden onder de druk van haar vader.
Maar ik weet inmiddels ook, dat mijn opa een heel angstige, behoudende man was. Hij was gewoon bang, voor alles. En dat maakt het niet correct, wat hij allemaal heeft gedaan. Maar er zat werkelijk niets anders achter bij hem, dan liefde, dat hij probeerde “zijn kinderen niet naar de hel te laten gaan”.
De eerste stap is, dat je vertelt, dat je niet op dezelfde manier gelooft, als jouw ouders dat doen. Je kunt een beetje uitleggen hoe jij de dingen ziet en ervaart, en dat je bijv wel in het goede gelooft.
Maar ik denk niet, dat veel en lang erover praten en discussiëren ook maar iets oplost. Hou het kort, bondig, en overzichtelijk. Wees daarbij meteen heel duidelijk over jouw wensen en grenzen mbt tot de omgang tussen jullie gezin en jouw ouders. Nogmaals, discussies leiden tot niks. Dit hebben mijn moeder en al haar broers en zussen ondervonden. En zo heeft ook mijn man het ondervonden, met zijn eigen moeder, die er hetzelfde instond.
Dus vertellen, niet te veel details, en meteen over op afspraken, over hoe jij het contact wenst.
En aangezien er wel veel liefde tussen jullie is, en ws ook naar jouw dochtertje, verwacht ik niet, dat ze je zomaar de rug zullen toekeren. Ze zijn er immers bij gebaad, contact met jullie te houden, vanwege hun kleinkind.
Mocht je meer vragen hebben, mag je me privé berichten.
Succes!
zaterdag 22 januari 2022 om 22:29
Bernadette
Ik snap je heel erg goed.
Ik kom uit dezelfde kerk als jij, ben er ook nog lid van. Ik heb het proces van geloven naar niet geloven van heel dichtbij meegemaakt. Mijn man, die uit dezelfde kerk komt als ik, heeft zich in 2006 officieel
onttrokken van die kerk. Wij waren toen al getrouwd met 2 kinderen. Het heeft hem jaren gekost voor hij die officiële stap durfde te maken en hij deed dit pas toen hij klaar was om het aan zijn ouders te vertellen. Hij vond het net zo moeilijk als jij dat vind, terwijl hij niet eens een goede band met zijn ouders heeft.
Maar uiteindelijk kon hij zich niet langer zelf verloochenen en voelde het bevrijd toen het hoge woord eruit was.
Er is geen makkelijke manier om dit te doen.
Feit blijft dat je er een keer aan 'moet' geloven (hm niet tactische woordkeuze in dezen) als je jezelf recht in de ogen wilt blijven kijken in de spiegel.
Je ouders zullen erg veel verdriet hebben, maar ze zullen niet minder van je houden. Het niet vertellen is voor jou uiteindelijk zwaarder. Je wilt toch het liefst 100 procent jezelf kunnen zijn bij je ouders? Vroeg of laat maakt elk kind een beslissing waar zijn ouders het niet mee eens zijn. Daar moet je als ouders mee leren leven. Als je kind jong is kun je hier als ouder nog in sturen, maar niet als je dochter al 29 is en zelf notabene een gezin heeft.
Ja vaders uitsprak over hemel en hel is eigenlijk chantage, dat weet je natuurlijk wel.
Ik denk dat het uitstellen van dit gesprek niets helpt en dat je ouders het je misschien zelfs verwijten dat je het zo lang verzwegen hebt.
Als je echt helemaal je eigen leven wilt leiden, met je eigen normen, waarden en keuzes, dan kom je er niet onderuit.
Evengoed kan dat in harmonie met je ouders, zeker als het stof eenmaal is neergedwarreld. Maar niet meer met de regie bij je ouders.
Ik denk zelfs dat je dat verplicht bent naar je gezin en naar jezelf.
Ik wens je veel wijsheid, liefde en wederzijds begrip toe.
Ik zou overigens discussies over het geloof vooralsnog uit de weg gaan. Houd het wat dat betreft zakelijk.
Dat komt (veel) later wel weer. Of niet (met hen.)
Ik snap je heel erg goed.
Ik kom uit dezelfde kerk als jij, ben er ook nog lid van. Ik heb het proces van geloven naar niet geloven van heel dichtbij meegemaakt. Mijn man, die uit dezelfde kerk komt als ik, heeft zich in 2006 officieel
onttrokken van die kerk. Wij waren toen al getrouwd met 2 kinderen. Het heeft hem jaren gekost voor hij die officiële stap durfde te maken en hij deed dit pas toen hij klaar was om het aan zijn ouders te vertellen. Hij vond het net zo moeilijk als jij dat vind, terwijl hij niet eens een goede band met zijn ouders heeft.
Maar uiteindelijk kon hij zich niet langer zelf verloochenen en voelde het bevrijd toen het hoge woord eruit was.
Er is geen makkelijke manier om dit te doen.
Feit blijft dat je er een keer aan 'moet' geloven (hm niet tactische woordkeuze in dezen) als je jezelf recht in de ogen wilt blijven kijken in de spiegel.
Je ouders zullen erg veel verdriet hebben, maar ze zullen niet minder van je houden. Het niet vertellen is voor jou uiteindelijk zwaarder. Je wilt toch het liefst 100 procent jezelf kunnen zijn bij je ouders? Vroeg of laat maakt elk kind een beslissing waar zijn ouders het niet mee eens zijn. Daar moet je als ouders mee leren leven. Als je kind jong is kun je hier als ouder nog in sturen, maar niet als je dochter al 29 is en zelf notabene een gezin heeft.
Ja vaders uitsprak over hemel en hel is eigenlijk chantage, dat weet je natuurlijk wel.
Ik denk dat het uitstellen van dit gesprek niets helpt en dat je ouders het je misschien zelfs verwijten dat je het zo lang verzwegen hebt.
Als je echt helemaal je eigen leven wilt leiden, met je eigen normen, waarden en keuzes, dan kom je er niet onderuit.
Evengoed kan dat in harmonie met je ouders, zeker als het stof eenmaal is neergedwarreld. Maar niet meer met de regie bij je ouders.
Ik denk zelfs dat je dat verplicht bent naar je gezin en naar jezelf.
Ik wens je veel wijsheid, liefde en wederzijds begrip toe.
Ik zou overigens discussies over het geloof vooralsnog uit de weg gaan. Houd het wat dat betreft zakelijk.
Dat komt (veel) later wel weer. Of niet (met hen.)
a_nick_is_crini wijzigde dit bericht op 22-01-2022 22:32
4.01% gewijzigd
Ik ben hier al sinds 2003, maar dat schijnt Viva niet te kunnen weergeven
zaterdag 22 januari 2022 om 22:31
Ik zou het ook niet uitspreken. Uit je daden blijkt het al voldoende.
Chocolade, altijd goed!
zaterdag 22 januari 2022 om 22:38
Zo 'grappig ' (not) dat anno 2022 mensen nog steeds een vooroordeel hebben over de vrijgemaakten.vis28 schreef: ↑22-01-2022 22:30Ik zou het ook niet vertellen. Gezien de kerk waar je ouders bij zitten zijn ze erg streng in de leer. Ik zou het risico niet willen lopen dat ze je niet meer willen zien. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ze luchtig zullen reageren als je het vertelt, maar misschien komt dat door mijn eigen ervaringen met dit geloof. Zolang het je niet irriteert wat ze je dochter leren zou ik m'n mond houden.
Ik heb heel wat vrijgemaakte gemeentes meegemaakt inmiddels en geen enkele is dezelfde. Het hangt heel er van de streek af hoe er invulling aan wordt gegeven.
Maar bovenal: geen vrijgemaakte gelooft precies hetzelfde. Dat was wel zo de generatie van onze ouders en voorouders.
Toen ik jong was geloofden wij ook nog in 'de ene ware kerk' en dat was de onze
Maar tegenwoordig is er een enorme variëteit in gedachtegoed binnen de GKv. Voorbeeld: vroeger waren homorelaties, vrouwen in het ambt samenwonen uit den boze. Tegenwoordig vinden al deze dingen plaats binnen onze kerkgemeenschap. Er zullen vast nog mensen zijn die zich er aan storen, maar er wordt niemand geweerd
Anno 2022 kun je dus niet meer zo zwartwit stellen dat deze gemeente zo ontzettend 'streng in de leer' is wat dat dan ook moge betekenen! (al is het me duidelijk dat jij er niks positiefs mee bedoeld).
Die 'strenge leer' is namelijk gewoon mee geëvolueerd met de tijd (zei het een stuk langzamer als de rest van de wereld).
TO: het vreet aan je, anders zou je dit topic niet beginnen. En je ouders klinken als liefhebbende ouders.
Die 2 gegevens bij elkaar opgeteld maakt dat ik vind dat je het beter wel kunt vertellen .
a_nick_is_crini wijzigde dit bericht op 22-01-2022 23:08
14.74% gewijzigd
Ik ben hier al sinds 2003, maar dat schijnt Viva niet te kunnen weergeven
zaterdag 22 januari 2022 om 22:38
Ik heb een soortgelijk verhaal
Ook rond mijn 30ste het geloof vaarwel gezegd. Ik heb dit nooit hardop naar mijn ouders uitgesproken. Maar ik je er ook echt totaal geen moeite mee dat mijn ouders tijdens het oppassen uit de bijbel lazen, gingen bidden en christelijke liedjes zongen of aanzetten.
Dat wij dat thuis niet deden is ook nooit een ding geweest. De kerk waar mijn ouders en ik dus vroeger ook heengaan doet niet aan kinderdoop maar aan volwassendoop dus dat is nooit een ding geweest.
Vraag me wel af of jouw ouders dan zelf niet gevraagd hebben waarom je er voor gekozen hebt om je kind niet te laten dopen.
Ook rond mijn 30ste het geloof vaarwel gezegd. Ik heb dit nooit hardop naar mijn ouders uitgesproken. Maar ik je er ook echt totaal geen moeite mee dat mijn ouders tijdens het oppassen uit de bijbel lazen, gingen bidden en christelijke liedjes zongen of aanzetten.
Dat wij dat thuis niet deden is ook nooit een ding geweest. De kerk waar mijn ouders en ik dus vroeger ook heengaan doet niet aan kinderdoop maar aan volwassendoop dus dat is nooit een ding geweest.
Vraag me wel af of jouw ouders dan zelf niet gevraagd hebben waarom je er voor gekozen hebt om je kind niet te laten dopen.
zaterdag 22 januari 2022 om 22:46
Ik ben niet Christelijk of anders gelovig, maar ben het eens met heel je post.a_nick_is_crini schreef: ↑22-01-2022 22:38Zo 'grappig ' (not) dat anno 2022 mensen nog steeds een vooroordeel hebben over de vrijgemaakten.
Ik heb heel wat vrijgemaakte gemeentes meegemaakt inmiddels en geen enkele is dezelfde. Het hangt heel er van de streek af hoe er invulling aan wordt gegeven.
Maar bovenal: geen vrijgemaakte gelooft precies hetzelfde. Dat was wel zo de generatie van onze ouders en voorouders.
Toen ik jong was geloofden wij ook nog in 'de ene ware kerk' en dat was de onze
Maar tegenwoordig is er een enorme variëteit in gedachtegoed binnen de GKv. Voorbeeld: vroeger waren homorelaties, vrouwen in het ambt ambt samenwonen uit den boze. Tegenwoordig vinden al deze dingen plaats binnen onze kerkgemeenschap. Er zullen vast nog mensen zijn die zich er aan storen, maar er wordt niemand geweerd
Anno 2022 kun je dus niet meer zo zwartwit stellen dat deze gemeente zo ontzettend 'streng in de leer' is wat dat dan ook moge betekenen! (al is het me duidelijk dat jij er niks positiefs mee bedoeld).
Die 'strenge leer' is namelijk gewoon mee geëvolueerd met de tijd (zei het een stuk langzamer als de rest van de wereld).
TO: het vreet aan je, anders zou je dit topic niet beginnen. En je ouders klinken als liefhebbende ouders.
Die 2 gegevens bij elkaar opgeteld maakt dat ik vind dat je het beter wel kunt vertellen .
zaterdag 22 januari 2022 om 22:48
Kan, maar misschien juist ook gewoon heel naïef..a_nick_is_crini schreef: ↑22-01-2022 22:29Ja vaders uitsprak over hemel en hel is eigenlijk chantage, dat weet je natuurlijk wel.
Misschien was de opmerking bewust en bedoeld om een schuldgevoel aan te praten, in dat geval idd chantage en not done.
Maar als haar vader zo heilig gelooft in de hemel en de hel, en oprecht gelooft dat zij nu niet in de hemel komt, dan lijkt me dat ontzettend moeilijk en jammer om dat besef te hebben als het om je eigen dochter gaat.
Nogmaals ik geloof zelf totaal niet, maar ik probeer me wel in haar vader te verplaatsen, en misschien is het idd chantage, maar misschien is het echt naïviteit en gelooft hij er zo erg in, en dan snap ik hem ergens wel
zaterdag 22 januari 2022 om 22:56
@Panda
O ik denk ook dat die vader dat oprecht zo denkt. En dat hij het zelfs als zijn plicht ziet haar te waarschuwen. Maar dan nog is het emotionele chantage, ook al is het niet zo bedoeld. Hij zegt eigenlijk dat zij om zichzelf te redden, zichzelf eerst moet verloochenen. Maar hij vergeet gemakshalve even dat hij niemand tot het geloof kan dwingen en dat je dat ook helemaal niet moet willen.
Nah misschien is chantage niet helemaal het juiste woord, maar TO komt er in ieder geval door in een loyaliteisconflict. Of dat zat ze al en het wordt er alleen maar door versterkt.
En ik denk dat het averechts werkt en juist afkeer van het geloof oproept.
Hij kan het beter bij bidden houden.
En Jezus' liefhebbende voorbeeld volgen, door te laten zien dat hij, ondanks alles, nog steeds van haar houdt.
O ik denk ook dat die vader dat oprecht zo denkt. En dat hij het zelfs als zijn plicht ziet haar te waarschuwen. Maar dan nog is het emotionele chantage, ook al is het niet zo bedoeld. Hij zegt eigenlijk dat zij om zichzelf te redden, zichzelf eerst moet verloochenen. Maar hij vergeet gemakshalve even dat hij niemand tot het geloof kan dwingen en dat je dat ook helemaal niet moet willen.
Nah misschien is chantage niet helemaal het juiste woord, maar TO komt er in ieder geval door in een loyaliteisconflict. Of dat zat ze al en het wordt er alleen maar door versterkt.
En ik denk dat het averechts werkt en juist afkeer van het geloof oproept.
Hij kan het beter bij bidden houden.
En Jezus' liefhebbende voorbeeld volgen, door te laten zien dat hij, ondanks alles, nog steeds van haar houdt.
Ik ben hier al sinds 2003, maar dat schijnt Viva niet te kunnen weergeven
zaterdag 22 januari 2022 om 23:01
Helemaal mee eens, hoe meer je opdringt hoe meer afkeer. Ik heb het wel eens als ik in de stad loop dat iemand naar me toe komt met de vraag of diegene mij iets over jezus mag vertellen. Als ik dan nee zeg en daar blijft het bij is het prima, maar als ze dan door blijven gaan over wat ik mis en blablabla dan raak ik geïrriteerd, en dan is het ook klaar.a_nick_is_crini schreef: ↑22-01-2022 22:56@Panda
O ik denk ook dat die vader dat oprecht zo denkt. En dat hij het zelfs als zijn plicht ziet haar te waarschuwen. Maar dan nog is het emotionele chantage, ook al is het niet zo bedoeld. Hij zegt eigenlijk dat zij om zichzelf te redden, zichzelf eerst moet verloochenen. Maar hij vergeet gemakshalve even dat hij niemand tot het geloof kan dwingen en dat je dat ook helemaal niet moet willen.
Nah misschien is chantage niet helemaal het juiste woord, maar TO komt er in ieder geval door in een loyaliteisconflict. Of dat zat ze al en het wordt er alleen maar door versterkt.
En ik denk dat het averechts werkt en juist afkeer van het geloof oproept.
Hij kan het beter bij bidden houden.
En Jezus' liefhebbende voorbeeld te volgen, door te laten zien dat hij, ondanks alles, nog steeds van haar houdt.
Maar idd denk dat die vader inderdaad niet doorheeft dat het averechts werkt. Zonde… Een geloof is prima, maar soms lijkt het alsof mensen er erg makkelijk achter schuilen..
zaterdag 22 januari 2022 om 23:04
zaterdag 22 januari 2022 om 23:05
Overigens TO, het kan ze onmogelijk heel rauw op hun dak vallen.
Zij weten al dat je je kindje niet gelovig opvoed en dat je haar niet hebt laten dopen. Ik neem aan dat je man ook niet gelovig is?
Ondanks die fundamentele verschillen met hun eigen levenswijze, hebben ze gewoon contact met je en passen zelfs op. (Dat zou ook zo moeten zijn natuurlijk, maar er zijn ook schrijnende verhalen bekend waarbij dit een dealbreker in contact was.) Maar waarom zouden ze dan het contact verbreken of zou het minder goed worden als je vertelt dat je niet meer gelooft. Dat blijkt toch al min of meer uit je levenswandel?
Daarbij:
Je zegt dat je het onderwerp al 10 jaar vermijdt en nooit echt hebt uitgesproken dat je niet meer gelooft Maar zij hebben het je in al die tijd ook niet op de man af gevraagd of je nog gelooft, dus zij vermijden het evengoed.
Of hebben ze dat wel gedaan?
Zij weten al dat je je kindje niet gelovig opvoed en dat je haar niet hebt laten dopen. Ik neem aan dat je man ook niet gelovig is?
Ondanks die fundamentele verschillen met hun eigen levenswijze, hebben ze gewoon contact met je en passen zelfs op. (Dat zou ook zo moeten zijn natuurlijk, maar er zijn ook schrijnende verhalen bekend waarbij dit een dealbreker in contact was.) Maar waarom zouden ze dan het contact verbreken of zou het minder goed worden als je vertelt dat je niet meer gelooft. Dat blijkt toch al min of meer uit je levenswandel?
Daarbij:
Je zegt dat je het onderwerp al 10 jaar vermijdt en nooit echt hebt uitgesproken dat je niet meer gelooft Maar zij hebben het je in al die tijd ook niet op de man af gevraagd of je nog gelooft, dus zij vermijden het evengoed.
Of hebben ze dat wel gedaan?
Ik ben hier al sinds 2003, maar dat schijnt Viva niet te kunnen weergeven
zaterdag 22 januari 2022 om 23:10
Zelfde meegemaakt en ik zie het uit angst, mijn moeder vindt het verschrikkelijk, maar zij wilt mij ook niet kwijt. Het is voor haar heel erg ingewikkeld en ik merk ook dat zij ergens geloofd dat ik wel naar de hemel ga. Maar het liefst vermijden wij deze gesprekken.
Ik ben spiritueel en geloof dat er meerdere goden of whatever kunnen zijn, dat maakt het nog een tikkeltje erger voor mijn moeder. Maar ik geloof gewoon niet in een hel meer. Ik heb zo'n 24 jaar in een hel geleefd hier op aarde, omdat ik zoveel angsten had. Zoveel veroordelingen van uit de kerk als ik ging feesten. Altijd die ogen in je rug gericht. Ik voel mij heel erg bevrijdt op dit moment en ik ben een veel beter mens geworden. Ik hoop dat ooit mij moeder dat zal beseffen, maar ik weet dat dit eigenlijk nooit zou gebeuren.
Ik snap het eenzame gevoel. Het geloof staat tussen ons in. Ik richt mij heel erg op mijn eigen gezin hier en dat geeft rust. Mijn band met mijn moeder is nooit goed geweest. Zij kan niet binden met mensen, meer met haar zoons dan dochter, dat maakt het voor mij wat makkelijker.
Maar het blijft ingewikkeld. Volg jouw normen en waarden. Het is jouw kind en het gaat erom wat jij wilt. Mijn moeder belast de jongens er soms mee (de angsten als de hel). Dan ga ik met hen in gesprek en leg uit dat mijn moeder in angst leeft en bang is dat zij ook naar de hel gaan, maar dit niet klopt. Dat God liefdevol is en deze waarheid tegenstrijdig is.
Ik ben spiritueel en geloof dat er meerdere goden of whatever kunnen zijn, dat maakt het nog een tikkeltje erger voor mijn moeder. Maar ik geloof gewoon niet in een hel meer. Ik heb zo'n 24 jaar in een hel geleefd hier op aarde, omdat ik zoveel angsten had. Zoveel veroordelingen van uit de kerk als ik ging feesten. Altijd die ogen in je rug gericht. Ik voel mij heel erg bevrijdt op dit moment en ik ben een veel beter mens geworden. Ik hoop dat ooit mij moeder dat zal beseffen, maar ik weet dat dit eigenlijk nooit zou gebeuren.
Ik snap het eenzame gevoel. Het geloof staat tussen ons in. Ik richt mij heel erg op mijn eigen gezin hier en dat geeft rust. Mijn band met mijn moeder is nooit goed geweest. Zij kan niet binden met mensen, meer met haar zoons dan dochter, dat maakt het voor mij wat makkelijker.
Maar het blijft ingewikkeld. Volg jouw normen en waarden. Het is jouw kind en het gaat erom wat jij wilt. Mijn moeder belast de jongens er soms mee (de angsten als de hel). Dan ga ik met hen in gesprek en leg uit dat mijn moeder in angst leeft en bang is dat zij ook naar de hel gaan, maar dit niet klopt. Dat God liefdevol is en deze waarheid tegenstrijdig is.
zaterdag 22 januari 2022 om 23:10
Ik zit ongeveer in hetzelfde schuitje, al zie ik mezelf niet helemaal als ongelovig.
Tegenover mijn ouders blijft het op de vlakte, want mijn vader kent alleen zijn waarheid. Dat je je hele leven ophangt aan de angst voor de dood en wat daarna komt, ik snap het niet meer. En vind het ook een slechte motivatie om te geloven. Wat je hier en nu doet, dát doet ertoe.
Tegenover mijn ouders blijft het op de vlakte, want mijn vader kent alleen zijn waarheid. Dat je je hele leven ophangt aan de angst voor de dood en wat daarna komt, ik snap het niet meer. En vind het ook een slechte motivatie om te geloven. Wat je hier en nu doet, dát doet ertoe.
zaterdag 22 januari 2022 om 23:14
Bedankt voor alle reacties. Ze zetten mij aan het denken en ook fijn om soortgelijke verhalen te lezen.
Ergens vind ik ook dat ik verplicht ben om eerlijk tegen mijn ouders te zijn en ik daarna ook zonder deze last verder kan leven zegmaar. Maar zoals anderen ook zeggen, wat schiet je er uiteindelijk mee op? Je geeft alleen meer verdriet.
Tweestrijd blijft..
Die opmerking van mijn vader over de hel is niet als chantage bedoeld verwacht ik, meer dat hij dit echt meent en erg vindt. Ik blijf het altijd absurd vinden dat je als christen moet geloven in een God die je eigen (ongelovige) kind naar de hel stuurt.
Ergens vind ik ook dat ik verplicht ben om eerlijk tegen mijn ouders te zijn en ik daarna ook zonder deze last verder kan leven zegmaar. Maar zoals anderen ook zeggen, wat schiet je er uiteindelijk mee op? Je geeft alleen meer verdriet.
Tweestrijd blijft..
Die opmerking van mijn vader over de hel is niet als chantage bedoeld verwacht ik, meer dat hij dit echt meent en erg vindt. Ik blijf het altijd absurd vinden dat je als christen moet geloven in een God die je eigen (ongelovige) kind naar de hel stuurt.
