Overig
alle pijlers
Niet meer gelovig
zaterdag 22 januari 2022 om 21:52
Hoi allemaal!
Ik schrijf dit verhaal omdat ik mij hierin een beetje eenzaam voel en ik vroeg me af of er mensen zijn die zich hier in herkennen. Of niet, maar wel tips hebben.
Ik ben gelovig opgevoegd (gereformeerd vrijgemaakt) en zat op een gereformeerde basisschool en middelbare school. Verder ging ik elke zondag 2x naar de kerk, bijbel lezen, bidden, catechisatie etc. Vanaf mijn 18e ging ik studeren en ging er een heel andere wereld voor mij open.
Ongeveer tussen mijn 20 en 25e heb ik veel getwijfeld over het geloof maar uiteindelijk kan ik zeggen dat ik niet meer geloof.
Dit is een best lastig proces geweest, als je 18 jaar lang nooit iets anders heb gehoord.
Op dit moment ben ik 29 en ben ik getrouwd en heb ik een dochtertje.
Het geloof is een onderwerp die ik misschien al wel 10 jaar vermijd om met mijn ouders over te praten. Toevallig heb ik een aantal weken geleden het wel met hen besproken en zij gaven aan dat het erg te vinden dat ik haar niet gedoopt heb en niet gelovig opvoed. Daarnaast krijg ik gewoon simpelweg niet mijn strot uit dat ik niet meer geloof.. Ik kan dit aan buitenstaanders heel goed uitleggen maar naar mijn ouders niet. Als ik hen zou vertellen dat ik niet meer geloof zou hen dat heel veel pijn doen en dat lukt mij gewoon niet. Ook lijkt het in zo'n gesprek bijna alsof je allebei een andere taal spreekt, als ik probeer uit te leggen waarom ik twijfel aan het geloof (dat durf ik nog wel), begrijpen ze eigenlijk niet wat ik bedoel.
Zij kunnen zich het gewoon niet voorstellen dat je het niet gelooft. Daarnaast gaf mijn vader aan dat hij het heel erg zou vinden als we niet als gezin allemaal naar de hemel zouden gaan). Ik vond dit een best erge uitspraak omdat ik het geloof in hemel/hel één van de redenen vindt om niet meer te geloven. Vind het best erg dat mijn vader hiermee zegt dat ik blijkbaar naar de hel ga. Want dat zeg je indirect met zo'n uitspraak.
Mijn ouders passen ook 1 dag in de week op mijn dochtertje. Haar leren ze ook een gebedje voor het eten, en lezen bijbelverhalen en zingen christelijke liedjes met haar. Opzich vind ik dit nog niet zo'n probleem. Mijn dochter mag best weten dat opa en oma gelovig zijn maar zal van ons uiteraard ook leren over andere geloven en de evolutietheorie. Maar omdat mijn ouders hier zo mee bezig zijn met mijn dochtertje, vind ik eigenlijk wel dat ik moet uitkomen dat ik niet meer geloof.
Ik houd ontzettend veel van mijn ouders en vind het zo klote dat dit eigenlijk tussen ons in staat. Lang verhaal kort..wat moet ik hier mee.... Ik heb verder ook niemand om dit te bespreken. Ik ken verder niemand die vroeger gelovig was en nu niet meer dus heb niet echt iemand die mij echt begrijpt.
In ieder geval bedankt voor het lezen
Groetjes!
Ik schrijf dit verhaal omdat ik mij hierin een beetje eenzaam voel en ik vroeg me af of er mensen zijn die zich hier in herkennen. Of niet, maar wel tips hebben.
Ik ben gelovig opgevoegd (gereformeerd vrijgemaakt) en zat op een gereformeerde basisschool en middelbare school. Verder ging ik elke zondag 2x naar de kerk, bijbel lezen, bidden, catechisatie etc. Vanaf mijn 18e ging ik studeren en ging er een heel andere wereld voor mij open.
Ongeveer tussen mijn 20 en 25e heb ik veel getwijfeld over het geloof maar uiteindelijk kan ik zeggen dat ik niet meer geloof.
Dit is een best lastig proces geweest, als je 18 jaar lang nooit iets anders heb gehoord.
Op dit moment ben ik 29 en ben ik getrouwd en heb ik een dochtertje.
Het geloof is een onderwerp die ik misschien al wel 10 jaar vermijd om met mijn ouders over te praten. Toevallig heb ik een aantal weken geleden het wel met hen besproken en zij gaven aan dat het erg te vinden dat ik haar niet gedoopt heb en niet gelovig opvoed. Daarnaast krijg ik gewoon simpelweg niet mijn strot uit dat ik niet meer geloof.. Ik kan dit aan buitenstaanders heel goed uitleggen maar naar mijn ouders niet. Als ik hen zou vertellen dat ik niet meer geloof zou hen dat heel veel pijn doen en dat lukt mij gewoon niet. Ook lijkt het in zo'n gesprek bijna alsof je allebei een andere taal spreekt, als ik probeer uit te leggen waarom ik twijfel aan het geloof (dat durf ik nog wel), begrijpen ze eigenlijk niet wat ik bedoel.
Zij kunnen zich het gewoon niet voorstellen dat je het niet gelooft. Daarnaast gaf mijn vader aan dat hij het heel erg zou vinden als we niet als gezin allemaal naar de hemel zouden gaan). Ik vond dit een best erge uitspraak omdat ik het geloof in hemel/hel één van de redenen vindt om niet meer te geloven. Vind het best erg dat mijn vader hiermee zegt dat ik blijkbaar naar de hel ga. Want dat zeg je indirect met zo'n uitspraak.
Mijn ouders passen ook 1 dag in de week op mijn dochtertje. Haar leren ze ook een gebedje voor het eten, en lezen bijbelverhalen en zingen christelijke liedjes met haar. Opzich vind ik dit nog niet zo'n probleem. Mijn dochter mag best weten dat opa en oma gelovig zijn maar zal van ons uiteraard ook leren over andere geloven en de evolutietheorie. Maar omdat mijn ouders hier zo mee bezig zijn met mijn dochtertje, vind ik eigenlijk wel dat ik moet uitkomen dat ik niet meer geloof.
Ik houd ontzettend veel van mijn ouders en vind het zo klote dat dit eigenlijk tussen ons in staat. Lang verhaal kort..wat moet ik hier mee.... Ik heb verder ook niemand om dit te bespreken. Ik ken verder niemand die vroeger gelovig was en nu niet meer dus heb niet echt iemand die mij echt begrijpt.
In ieder geval bedankt voor het lezen
Groetjes!
zaterdag 22 januari 2022 om 23:26
Het is natuurlijk een ander onderwerp, maar door wat a-nick-is-crini schrijft moet ik denken aan hoe mijn eigen moeder met dit soort dingen om ging. Ik rookte stiekem, al jaren, en op een dag zei ze tussen neus en lippen door 'gebruik je wel een asbak? sigaretten zijn de grootste oorzaak van woningbranden'.
En later, toen ik al uit huis was en experimenteerde met party drugs, een terloopse opmerking waardoor ze liet merken het af te keuren maar ook te snappen dat jongeren dat weleens deden.
ik denk dat je ouders het al lang weten maar er voor kiezen om geen confrontatie aan te gaan. Omdat ze van je houden en weten dat het alleen maar verdriet brengt. En met die opmerking over het dopen willen ze wel even aangeven dat ze het jammer vinden, dat ze het fijner zouden vinden als je het wel deed, maar ook dat ze je respecteren.
Laat het rusten. Het is geen familieruzie of verdriet aan beide kanten waard. Iedereen weet heus hoe het zit maar soms is het meest liefdevolle wat je kunt doen juist niet praten.
En later, toen ik al uit huis was en experimenteerde met party drugs, een terloopse opmerking waardoor ze liet merken het af te keuren maar ook te snappen dat jongeren dat weleens deden.
ik denk dat je ouders het al lang weten maar er voor kiezen om geen confrontatie aan te gaan. Omdat ze van je houden en weten dat het alleen maar verdriet brengt. En met die opmerking over het dopen willen ze wel even aangeven dat ze het jammer vinden, dat ze het fijner zouden vinden als je het wel deed, maar ook dat ze je respecteren.
Laat het rusten. Het is geen familieruzie of verdriet aan beide kanten waard. Iedereen weet heus hoe het zit maar soms is het meest liefdevolle wat je kunt doen juist niet praten.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 22 januari 2022 om 23:28
Ik ben ook niet perse bang dat ze het contact verbreken. Ik ben bang om ze veel verdriet te doen, waardoor onze relatie toch anders gaat worden. Ik ben van mezelf ook nogal een pleaser dus kan ook niet goed tegen mensen verdriet doen. Tja een goede en slechte eigenschap haha.a_nick_is_crini schreef: ↑22-01-2022 23:05Overigens TO, het kan ze onmogelijk heel rauw op hun dak vallen.
Zij weten al dat je je kindje niet gelovig opvoed en dat je haar niet hebt laten dopen. Ik neem aan dat je man ook niet gelovig is?
Ondanks die fundamentele verschillen met hun eigen levenswijze, hebben ze gewoon contact met je en passen zelfs op. (Dat zou ook zo moeten zijn natuurlijk, maar er zijn ook schrijnende verhalen bekend waarbij dit een dealbreker in contact was.) Maar waarom zouden ze dan het contact verbreken of zou het minder goed worden als je vertelt dat je niet meer gelooft. Dat blijkt toch al min of meer uit je levenswandel?
Daarbij:
Je zegt dat je het onderwerp al 10 jaar vermijdt en nooit echt hebt uitgesproken dat je niet meer gelooft Maar zij hebben het je in al die tijd ook niet op de man af gevraagd of je nog gelooft, dus zij vermijden het evengoed.
Of hebben ze dat wel gedaan?
Mijn moeder maakt vaak zulke opmerkingen als 'je bid nog wel toch?, wel af en toe in de bijbel lezen hè, denk je af en toe nog wel aan Jezus'. En meestal antwoord ik dan ontwijkend of zeg ik iets als 'af en toe'. Al hebben ze natuurlijk wel zo hun vermoedens omdat ik niet naar de kerk ga en m'n dochter niet gedoopt is, toch is het nooit echt uitgesproken.
zaterdag 22 januari 2022 om 23:32
Niet allemaal he? Iedere gelovige beleeft op zijn eigen manier. Mijn andere grootouders zijn van dezelfde kerk, maar hebben er nooit zulke denkbeelden op na gehouden.Bernadette333 schreef: ↑22-01-2022 23:14Bedankt voor alle reacties. Ze zetten mij aan het denken en ook fijn om soortgelijke verhalen te lezen.
Ergens vind ik ook dat ik verplicht ben om eerlijk tegen mijn ouders te zijn en ik daarna ook zonder deze last verder kan leven zegmaar. Maar zoals anderen ook zeggen, wat schiet je er uiteindelijk mee op? Je geeft alleen meer verdriet.
Tweestrijd blijft..
Die opmerking van mijn vader over de hel is niet als chantage bedoeld verwacht ik, meer dat hij dit echt meent en erg vindt. Ik blijf het altijd absurd vinden dat je als christen moet geloven in een God die je eigen (ongelovige) kind naar de hel stuurt.
Daarnaast hoeft het niet alleen bij Christenen zo te zijn. Mijn schoonmoeder denkt ook zo bekrompen, en zij is van een ander geloof. Ik zie vooral dat het meer met iemands persoonlijkheid te maken heeft, hoe hij bepaalde dingen in het geloof opvat, en hoe hij daaruit opmaakt hoe er geleefd zou moeten worden. Sommige mensen zijn zo somber en angstig, dat ze, meer nog dan dat ze van een God houden, die God voornamelijk vrezen. En dat maakt het best verdrietig.
zaterdag 22 januari 2022 om 23:33
Thanks voor de tip, zal het gaan bekijken2020Suzuki schreef: ↑22-01-2022 22:16Geen ervaring maar wel een kijk-tip. Misschien fijn voor herkenning. Nog te zien op NPOstart:
https://www.npostart.nl/vrijdenkers/VPWON_1323644
zaterdag 22 januari 2022 om 23:46
Het feit dat je moeder die opmerkingen maakt, weerspiegelt dat ze nog hoop heeft dat je toch nog (een beetje) gelooft.
Ik snap wel dat jij hun die hoop liever niet ontneemt. En wat FashionVictim zegt is ook waar, je kunt ook uit liefde ervoor kiezen om die hoop niet weg te nemen en het niet uit te spreken.
Je moet jezelf de vraag stellen wat voor jou zelf het belangrijkste is: dat je helemaal eerlijk bent en dat je daar dus geen gewetensbezwaren meer over hebt eenmaal uitgesproken , of dat je ze die hoop niet ontneemt, door het niet duidelijk uit te spreken.
Aan beide beslissingen zitten voor- en nadelen. Ga bij jezelf na wat het zwaarst weegt.
Hou er wel rekening mee dat als je beslist het niet uit te spreken, deze tweestrijd blijft bestaan.
Ik spreek uit ervaring. Ik ben nog steeds bij mijn ongelovige man. Ik ben zelf nog steeds gelovig en ik ga ook naar de kerk, onze kinderen ook en ze zijn alle 4 gedoopt. Maar ik geloof niet meer exact hetzelfde als 20 jaar geleden. Dat staat me niet in de weg om actief lid te zijn van mijn gemeente, maar ik ga discussies over bepaalde geloofsonderwerpen dus ook uit de weg bij mijn ouders. Mijn advies aan jou om van je hart geen moordkuil te maken is dus eigenlijk heel hypocriet, want ik herken de tweestrijd. Maar juist vanwege die tweestrijd die ik ken, en het me daarover schuldig voelen zou ik je adviseren het wel uit te spreken.
Natuurlijk is jouw tweestrijd mijn tweestrijd niet, dat weet ik wel, en zijn mijn eigen ouders verdrietig over mijn man en niet over mijzelf, dat maakt wel verschil.
Wat vind jouw man er eigenlijk van?
Ik snap wel dat jij hun die hoop liever niet ontneemt. En wat FashionVictim zegt is ook waar, je kunt ook uit liefde ervoor kiezen om die hoop niet weg te nemen en het niet uit te spreken.
Je moet jezelf de vraag stellen wat voor jou zelf het belangrijkste is: dat je helemaal eerlijk bent en dat je daar dus geen gewetensbezwaren meer over hebt eenmaal uitgesproken , of dat je ze die hoop niet ontneemt, door het niet duidelijk uit te spreken.
Aan beide beslissingen zitten voor- en nadelen. Ga bij jezelf na wat het zwaarst weegt.
Hou er wel rekening mee dat als je beslist het niet uit te spreken, deze tweestrijd blijft bestaan.
Ik spreek uit ervaring. Ik ben nog steeds bij mijn ongelovige man. Ik ben zelf nog steeds gelovig en ik ga ook naar de kerk, onze kinderen ook en ze zijn alle 4 gedoopt. Maar ik geloof niet meer exact hetzelfde als 20 jaar geleden. Dat staat me niet in de weg om actief lid te zijn van mijn gemeente, maar ik ga discussies over bepaalde geloofsonderwerpen dus ook uit de weg bij mijn ouders. Mijn advies aan jou om van je hart geen moordkuil te maken is dus eigenlijk heel hypocriet, want ik herken de tweestrijd. Maar juist vanwege die tweestrijd die ik ken, en het me daarover schuldig voelen zou ik je adviseren het wel uit te spreken.
Natuurlijk is jouw tweestrijd mijn tweestrijd niet, dat weet ik wel, en zijn mijn eigen ouders verdrietig over mijn man en niet over mijzelf, dat maakt wel verschil.
Wat vind jouw man er eigenlijk van?
Ik ben hier al sinds 2003, maar dat schijnt Viva niet te kunnen weergeven
zondag 23 januari 2022 om 00:01
fashionvictim schreef: ↑22-01-2022 23:26Laat het rusten. Het is geen familieruzie of verdriet aan beide kanten waard. Iedereen weet heus hoe het zit maar soms is het meest liefdevolle wat je kunt doen juist niet praten.
Precies. Eerlijk zijn is een goede eigenschap, maar soms wegen andere dingen zwaarder.
Het is niet niet eerlijk zijn. Je hoeft gewoon niet altijd alles te vertellen.
anoniem_6515dbffb48c1 wijzigde dit bericht op 23-01-2022 00:10
Reden: Edit
Reden: Edit
11.20% gewijzigd
zondag 23 januari 2022 om 00:03
Bernadette333 schreef: ↑22-01-2022 23:28Ik ben ook niet perse bang dat ze het contact verbreken. Ik ben bang om ze veel verdriet te doen, waardoor onze relatie toch anders gaat worden. Ik ben van mezelf ook nogal een pleaser dus kan ook niet goed tegen mensen verdriet doen. Tja een goede en slechte eigenschap haha.
Mijn moeder maakt vaak zulke opmerkingen als 'je bid nog wel toch?, wel af en toe in de bijbel lezen hè, denk je af en toe nog wel aan Jezus'. En meestal antwoord ik dan ontwijkend of zeg ik iets als 'af en toe'. Al hebben ze natuurlijk wel zo hun vermoedens omdat ik niet naar de kerk ga en m'n dochter niet gedoopt is, toch is het nooit echt uitgesproken.
Als antwoord op die vragen zou je kunnen zeggen ’ja, ik geloof op mijn eigen manier,’
zondag 23 januari 2022 om 00:08
zondag 23 januari 2022 om 00:33
Ik begrijp je worsteling. Kom ook uit de gkv
Je ouders weten het al omdat je niet kerkgaand ben of je kindje heb laten dopen maar ze houden gewoon hoop. En als jij vertelt dat je niet meer gelooft, ze zullen altijd blijven bidden en hopen tot hun dood dat het veranderd. Je kan het zeggen, maar het zal niets veranderen en echt. Ze weten het al. Ze hopen gewoon
Je ouders weten het al omdat je niet kerkgaand ben of je kindje heb laten dopen maar ze houden gewoon hoop. En als jij vertelt dat je niet meer gelooft, ze zullen altijd blijven bidden en hopen tot hun dood dat het veranderd. Je kan het zeggen, maar het zal niets veranderen en echt. Ze weten het al. Ze hopen gewoon
zondag 23 januari 2022 om 00:40
Ouders hebben vaak bemoeizuchtige opmerkingen, maakt niet uit hoe oud je bent of wat het onderwerp is. Bij jou is het religie. Wat je je kan afvragen is wat het oplevert als je ze confronteert met de waarheid. Voor hun kan alles een beetje gedwongen worden, omgang met jou, jullie kind, hoe scherp worden de grenzen gesteld. Je wil niet liegen en eerlijk zijn, dat wordt er in de kerk in gehamerd, het is alleen jammer dat "eerlijkheid" diep kwetsend kan zijn en een relatie kan verstoren.
Je kan ook in het midden gaan zitten. Als moeder vraagt of je nog steeds bidt dan kan je antwoorden dat dat een beetje ingewikkeld voor je ligt. Laat je moeder of vader dan bepalen in hoeverre ze er dieper op in willen gaan, waarschijnlijk zal je moeder niet doorvragen.
Je kan ook in het midden gaan zitten. Als moeder vraagt of je nog steeds bidt dan kan je antwoorden dat dat een beetje ingewikkeld voor je ligt. Laat je moeder of vader dan bepalen in hoeverre ze er dieper op in willen gaan, waarschijnlijk zal je moeder niet doorvragen.
zondag 23 januari 2022 om 00:44
Ik ben met dezelfde kerk / scholen / catechisatie etc. opgevoed. Ik ben ook even oud als jij (maar dan single en zonder kinderen).
Ik ging me er denk ik rond mijn zestiende tegen verzetten, ik had er gewoon niks mee, het is niet aan mij besteed. Zodra ik achttien werd ben ik gestopt met catechisatie en zodra ik op mezelf ging wonen heb ik me uitgeschreven bij de kerk.
In het begin was dat wel lastig. Alsof je je ouders teleurstelt. De band is altijd goed geweest en ik ben er ook nooit anders om behandeld, maar mijn ouders vonden (en vinden) het wel jammer dat ik niet ervaar wat zij ervaren rondom het geloof. Het is voor hen iets moois en dat gunnen ze mij ook (heel lief, maar dat voelt dan toch alsof je ze op dit vlak teleurstelt).
Ik ben mezelf in de laatste jaren steeds beter gaan leren kennen, en daarmee weten mijn ouders ook steeds beter hoe ik in elkaar zit. Daardoor kan ik in het algemeen (dus niet alleen met geloofsgerelateerde zaken) ook veel beter woorden geven aan wat ik wel/niet fijn vind en wat wel/niet bij me past. Meestal hebben we het niet echt over het onderwerp geloof. Ik vermeed dat vroeger zoveel mogelijk omdat ik die confrontatie / het gevoel dat je een ander teleurstelt niet prettig vond. Toevallig had ik het er wel laatst met ze over en toen kon ik ze wel duidelijk uitleggen hoe ik er tegenwoordig in sta; en dat is dat ik me wel kan vinden in het agnosticisme.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Agnosticisme
Dat is precies hoe het voor mij is. Geen idee wat waar is en wat niet. Het valt niet te bewijzen (dat is nou juist het hele ding met geloven) en ik kan me daar gewoon niet zo in vinden. Misschien is er wel wat, misschien ook niet. Geen idee. Het levert me meer stress op om erover na te denken dan om dat niet te doen, dus ik sta er gewoon eigenlijk niet bij stil in het dagelijks leven. Ik mis het niet om naar een kerk te gaan of met geloof bezig te zijn. Ik vind het helemaal prima als andere mensen zich wel prettig voelen bij een bepaald geloof, maar ik heb er niets mee.
Dit sluit helemaal aan bij hoe ik ben en dat zien mijn ouders ook. Waar ik vroeger wat meer het "op je tenen lopen - gevoel" had rondom dit onderwerp, is dat nu echt minder omdat ik gewoon zeker ben van hoe ik erin sta. Dan maakt de visie van een ander automatisch iets minder uit.
Mijn ouders hebben dus nooit moeilijk gedaan, maar ik moet zeggen dat het daarnaast gevoelsmatig wel fijn is dat een van mijn siblings ook niet het standaard gereformeerde pad bewandelt. Dan voel je je toch net iets minder anders.
Het is gewoon heel lastig als iedereen gelovig is en jij wat dat betreft tegen de stroom in gaat. Heel goed dat je ondanks dat toch kiest wat bij jou past.
Oh en aanvulling: wat ik ook probeerde te zeggen was dat je misschien een manier kunt zoeken om het wat zachter te verwoorden dan "ik geloof niet". Ik weet natuurlijk niet precies hoe je erin staat (atheïst, agnost, iets anders), maar misschien helpt het om er andere woorden aan te geven die misschien wat minder "hard" aankomen bij je ouders, maar waarmee je toch kunt zeggen hoe het voor jou is.
Ik ging me er denk ik rond mijn zestiende tegen verzetten, ik had er gewoon niks mee, het is niet aan mij besteed. Zodra ik achttien werd ben ik gestopt met catechisatie en zodra ik op mezelf ging wonen heb ik me uitgeschreven bij de kerk.
In het begin was dat wel lastig. Alsof je je ouders teleurstelt. De band is altijd goed geweest en ik ben er ook nooit anders om behandeld, maar mijn ouders vonden (en vinden) het wel jammer dat ik niet ervaar wat zij ervaren rondom het geloof. Het is voor hen iets moois en dat gunnen ze mij ook (heel lief, maar dat voelt dan toch alsof je ze op dit vlak teleurstelt).
Ik ben mezelf in de laatste jaren steeds beter gaan leren kennen, en daarmee weten mijn ouders ook steeds beter hoe ik in elkaar zit. Daardoor kan ik in het algemeen (dus niet alleen met geloofsgerelateerde zaken) ook veel beter woorden geven aan wat ik wel/niet fijn vind en wat wel/niet bij me past. Meestal hebben we het niet echt over het onderwerp geloof. Ik vermeed dat vroeger zoveel mogelijk omdat ik die confrontatie / het gevoel dat je een ander teleurstelt niet prettig vond. Toevallig had ik het er wel laatst met ze over en toen kon ik ze wel duidelijk uitleggen hoe ik er tegenwoordig in sta; en dat is dat ik me wel kan vinden in het agnosticisme.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Agnosticisme
Dat is precies hoe het voor mij is. Geen idee wat waar is en wat niet. Het valt niet te bewijzen (dat is nou juist het hele ding met geloven) en ik kan me daar gewoon niet zo in vinden. Misschien is er wel wat, misschien ook niet. Geen idee. Het levert me meer stress op om erover na te denken dan om dat niet te doen, dus ik sta er gewoon eigenlijk niet bij stil in het dagelijks leven. Ik mis het niet om naar een kerk te gaan of met geloof bezig te zijn. Ik vind het helemaal prima als andere mensen zich wel prettig voelen bij een bepaald geloof, maar ik heb er niets mee.
Dit sluit helemaal aan bij hoe ik ben en dat zien mijn ouders ook. Waar ik vroeger wat meer het "op je tenen lopen - gevoel" had rondom dit onderwerp, is dat nu echt minder omdat ik gewoon zeker ben van hoe ik erin sta. Dan maakt de visie van een ander automatisch iets minder uit.
Mijn ouders hebben dus nooit moeilijk gedaan, maar ik moet zeggen dat het daarnaast gevoelsmatig wel fijn is dat een van mijn siblings ook niet het standaard gereformeerde pad bewandelt. Dan voel je je toch net iets minder anders.
Het is gewoon heel lastig als iedereen gelovig is en jij wat dat betreft tegen de stroom in gaat. Heel goed dat je ondanks dat toch kiest wat bij jou past.
Oh en aanvulling: wat ik ook probeerde te zeggen was dat je misschien een manier kunt zoeken om het wat zachter te verwoorden dan "ik geloof niet". Ik weet natuurlijk niet precies hoe je erin staat (atheïst, agnost, iets anders), maar misschien helpt het om er andere woorden aan te geven die misschien wat minder "hard" aankomen bij je ouders, maar waarmee je toch kunt zeggen hoe het voor jou is.
rainydays wijzigde dit bericht op 23-01-2022 02:08
19.62% gewijzigd
Here am I in my little bubble
zondag 23 januari 2022 om 01:05
zondag 23 januari 2022 om 01:20
En als ik het verder zo lees vind je het niet erg dat jouw ouders bidden/lezen/liedjes zingen met je dochter. Ik denk dat dat ook best naast elkaar kan bestaan. Zolang je ouders maar respecteren dat jij er anders in staat en zolang het vrij aan je kind wordt aangeboden. Ik heb nu een beetje de gedachtegang: een kind zal er niet slechter van worden als het bijvoorbeeld christelijke liedjes zingt, dus dat hoeft niet meteen opdringerig te zijn (even refererend aan de post hierboven).
Ik denk, wat je kind betreft, dat het belangrijkste is dat jij je kind meegeeft dat ze een eigen keuze heeft. Prima dat ze ziet dat jouw ouders het op hun manier doen en dat jij het op jouw manier doet. Jouw kind kan vervolgens ook weer zelf kiezen. Wellicht kun je dat ook zo aan je ouders uitleggen.
Ik denk, wat je kind betreft, dat het belangrijkste is dat jij je kind meegeeft dat ze een eigen keuze heeft. Prima dat ze ziet dat jouw ouders het op hun manier doen en dat jij het op jouw manier doet. Jouw kind kan vervolgens ook weer zelf kiezen. Wellicht kun je dat ook zo aan je ouders uitleggen.
Here am I in my little bubble
zondag 23 januari 2022 om 01:45
Bernadette333 schreef: ↑22-01-2022 23:14Bedankt voor alle reacties. Ze zetten mij aan het denken en ook fijn om soortgelijke verhalen te lezen.
Ergens vind ik ook dat ik verplicht ben om eerlijk tegen mijn ouders te zijn en ik daarna ook zonder deze last verder kan leven zegmaar. Maar zoals anderen ook zeggen, wat schiet je er uiteindelijk mee op? Je geeft alleen meer verdriet.
Tweestrijd blijft..
Die opmerking van mijn vader over de hel is niet als chantage bedoeld verwacht ik, meer dat hij dit echt meent en erg vindt. Ik blijf het altijd absurd vinden dat je als christen moet geloven in een God die je eigen (ongelovige) kind naar de hel stuurt.
Ik denk niet dat je het aan je ouders verplicht bent (hoewel ik heel goed snap dat dat wel zo kan voelen).
Je bent het denk ik aan jezelf verplicht om een manier te zoeken hoe je dit onderwerp tot rust kan brengen in je hoofd. Is dat door een gesprek met je ouders, dan moet je dat doen. Kun je dat op een andere manier bereiken zonder het met je ouders te bespreken? Ook prima. Het levert je nu dusdanig stress op dat je er in ieder geval iets mee moet (in het kader van lief zijn voor jezelf), maar je mag zelf bepalen hoe je dat doet.
Here am I in my little bubble
zondag 23 januari 2022 om 07:37
Ik krijg dit niet as hyperlink maar wellicht vind je hier veel tips/herkenning. Even kopiëren naar je adresbalk dus.
https://lazarus.eo.nl/blogs/lazarus-pre ... kverlating
https://lazarus.eo.nl/blogs/lazarus-pre ... kverlating
zondag 23 januari 2022 om 07:39
zondag 23 januari 2022 om 09:08
Grotendeels eens met wat er geschreven wordt, niet aangeven, ze weten het heus al, maar bovenstaande zou ik wel in de gaten houden.Bernadette333 schreef: ↑22-01-2022 21:52
Mijn ouders passen ook 1 dag in de week op mijn dochtertje. Haar leren ze ook een gebedje voor het eten, en lezen bijbelverhalen en zingen christelijke liedjes met haar. Opzich vind ik dit nog niet zo'n probleem. Mijn dochter mag best weten dat opa en oma gelovig zijn maar zal van ons uiteraard ook leren over andere geloven en de evolutietheorie. Maar omdat mijn ouders hier zo mee bezig zijn met mijn dochtertje, vind ik eigenlijk wel dat ik moet uitkomen dat ik niet meer geloof.
zondag 23 januari 2022 om 09:09
Nu zit dit in jouw hoofd. Jij vindt dat lastig.
Door het uit te spreken naar je ouders ben jij er vanaf maar doe je hen waarschijnlijk een groot verdriet. Bedenk dus goed wat de meerwaarde voor jou is om het te vertellen.
Waarom is het zo belangrijk voor jou? Wat schiet je ermee op?
Maar ook; zouden je ouders niet krampachtig gaan proberen je dochtertje te ‘redden’ door haar op de dag dat ze daar is vol te proppen met het geloof? Een gebedje of verhaal is geen ramp, maar zullen ze hier dan niet verder in gaan?
Door het uit te spreken naar je ouders ben jij er vanaf maar doe je hen waarschijnlijk een groot verdriet. Bedenk dus goed wat de meerwaarde voor jou is om het te vertellen.
Waarom is het zo belangrijk voor jou? Wat schiet je ermee op?
Maar ook; zouden je ouders niet krampachtig gaan proberen je dochtertje te ‘redden’ door haar op de dag dat ze daar is vol te proppen met het geloof? Een gebedje of verhaal is geen ramp, maar zullen ze hier dan niet verder in gaan?
zondag 23 januari 2022 om 09:28
Hier is het ook herkenbaar. Al ben ik de aangetrouwde partij die altijd al "een ongelovige" was. Mijn man is opgegroeid en opgevoed in dezelfde kerk als jij.
We hebben het leven laten begaan. Zijn ouders zijn actief in de geloofsgemeenschap. Toen mijn man officieel vertrok en afgekondigd werd ontvingen we zeer onfatsoenlijke post dat er in de hel een plek voor ons gereserveerd is. Die kaarten deden pijn. En ik heb daar op gereageerd dat ik zo fijn in het leven sta, geef om mijn naasten en in het hier en nu mij inzet voor vanalles.
Mijn schoonmoeder is jaren niet fysiek aanwezig geweest in de kerk als er een jongere belijdenis deed of een kind gedoopt werd. Wij deden dit immers niet.
Inmiddels zijn we 17 jaar samen en we zijn er 11 getrouwd. Na veel omwegen hebben we 2 kinderen gekregen. Af en toe hoor ik mijn schoonmoeder iets zeggen en bijt ik op mijn tong. Ik laat het in mijn huis gebeuren dat zij bidden voor het eten. Maar ik sta niet toe dat mijn dochter haar handjes moet vouwen. Ze blijft stil en kijkt naar mij of naar haar bord, maar daar stopt het.
De basics, qua opvoeding krijgt ze mee. Maar dat geldt voor allerlei religies. Gelukkig. En zo hebben we een fijn leven opgebouwd waarin mijn schoonvader zich een jaar of 2 geleden voor het eerst uitsprak dat hij het anders had moeten doen en ons niet had moeten wegjagen.
Dat is gekomen met de jaren en nieuwe frisse jongere voorgangers in de kerk.
Ik vind het nog steeds jammer dat hij dat zelf niet kon bedenken en daar iemand voor nodig had om hem dat voor te leven. Andere kant zoals iemand hier ook schrijft: ze weten niet anders en leren daarmee tegelijk ook van ons en ons leven.
Ik wens je geluk. En liefde. Je doet het goed en klinkt lief, meedenkend en betrokken!
We hebben het leven laten begaan. Zijn ouders zijn actief in de geloofsgemeenschap. Toen mijn man officieel vertrok en afgekondigd werd ontvingen we zeer onfatsoenlijke post dat er in de hel een plek voor ons gereserveerd is. Die kaarten deden pijn. En ik heb daar op gereageerd dat ik zo fijn in het leven sta, geef om mijn naasten en in het hier en nu mij inzet voor vanalles.
Mijn schoonmoeder is jaren niet fysiek aanwezig geweest in de kerk als er een jongere belijdenis deed of een kind gedoopt werd. Wij deden dit immers niet.
Inmiddels zijn we 17 jaar samen en we zijn er 11 getrouwd. Na veel omwegen hebben we 2 kinderen gekregen. Af en toe hoor ik mijn schoonmoeder iets zeggen en bijt ik op mijn tong. Ik laat het in mijn huis gebeuren dat zij bidden voor het eten. Maar ik sta niet toe dat mijn dochter haar handjes moet vouwen. Ze blijft stil en kijkt naar mij of naar haar bord, maar daar stopt het.
De basics, qua opvoeding krijgt ze mee. Maar dat geldt voor allerlei religies. Gelukkig. En zo hebben we een fijn leven opgebouwd waarin mijn schoonvader zich een jaar of 2 geleden voor het eerst uitsprak dat hij het anders had moeten doen en ons niet had moeten wegjagen.
Dat is gekomen met de jaren en nieuwe frisse jongere voorgangers in de kerk.
Ik vind het nog steeds jammer dat hij dat zelf niet kon bedenken en daar iemand voor nodig had om hem dat voor te leven. Andere kant zoals iemand hier ook schrijft: ze weten niet anders en leren daarmee tegelijk ook van ons en ons leven.
Ik wens je geluk. En liefde. Je doet het goed en klinkt lief, meedenkend en betrokken!
zondag 23 januari 2022 om 12:09
JessMariano_1986 schreef: ↑23-01-2022 09:28Ik vind het nog steeds jammer dat hij dat zelf niet kon bedenken en daar iemand voor nodig had om hem dat voor te leven. Andere kant zoals iemand hier ook schrijft: ze weten niet anders en leren daarmee tegelijk ook van ons en ons leven.
Ik wens je geluk. En liefde. Je doet het goed en klinkt lief, meedenkend en betrokken!
Dit ook inderdaad. Als je opgevoed wordt met dat dit de waarheid is in het leven. En iedereen om je heen beaamt dit, dan is het moeilijk om een geheel andere visie aan te nemen.
Als je niet of minder gelovig bent is dit lastig te begrijpen misschien.
Ik zie dit hetzelfde als toen mijn kind een allergie had. Jaren lang hebben wij geroepen dat hij dat product niet mocht nemen. Daar word je héél ziek van!! (Was ook zo).
Maar toen hij er overheen gegroeid bleek heeft zeker een jaar geduurd voor hij dit product gewoon vrij durfde te nemen (en nog steeds niet alles), terwijl hij het ons gewoon ziet nemen zonder dat er iets met ons gebeurt .
Fijn dat je schoonvader hierin veranderd is en dit ook hardop uit kan spreken!
(Wat ziek trouwens dat jullie die post kregen trouwens! Leven en laten leven!)
zondag 23 januari 2022 om 12:30
Bernadette333 schreef: ↑22-01-2022 23:28Ik ben ook niet perse bang dat ze het contact verbreken. Ik ben bang om ze veel verdriet te doen, waardoor onze relatie toch anders gaat worden. Ik ben van mezelf ook nogal een pleaser dus kan ook niet goed tegen mensen verdriet doen. Tja een goede en slechte eigenschap haha.
Mijn moeder maakt vaak zulke opmerkingen als 'je bid nog wel toch?, wel af en toe in de bijbel lezen hè, denk je af en toe nog wel aan Jezus'. En meestal antwoord ik dan ontwijkend of zeg ik iets als 'af en toe'. Al hebben ze natuurlijk wel zo hun vermoedens omdat ik niet naar de kerk ga en m'n dochter niet gedoopt is, toch is het nooit echt uitgesproken.
Dat maakt het wel wat lastiger om het in het midden te laten. Ik denk dat ik zou zeggen dat je het er liever niet over hebt en dat ieder op z'n eigen manier gelooft. En dat blijven herhalen bij dat soort vragen. Als ze het er wel écht over wil hebben is het wat anders natuurlijk, dan zou ik er zelf wel voor kiezen om het gesprek aan te gaan. Maar dit soort opmerkingen zou ik zelf wel gaan afstoppen.
zondag 23 januari 2022 om 13:00
Ik ken jouw achtergrond en ik ken de situatie vanuit mijn gezin en mijn schoonfamilie.
Mijn gezin accepteert het volledig dat 1 gezinslid niet gelovig is. Zij wordt er alleen op aangesproken (vriendelijk, mild) als ze vloekt waar we bij zijn. Verder is het geen probleem. Vanuit mijn eigen positieve ervaring met God, gun ik iedereen het geloof. Maar het staat absoluut niet tussen ons in, ik probeer haar nooit te overtuigen oid. We hebben er wel gesprekken over, discussies, zoals bij ons thuis overal over gepraat wordt en iedereen zijn eigen mening mag hebben.
In het grote gezin van mijn man ging dat anders. Hij en ik zijn de enige die praktisch gelovig zijn. De rest gelooft niet, of gelooft op een andere manier, in iets. Daar werd het een strijd, vooral omdat er nooit over gesproken kon worden. Dus met verjaardagen en Sinterklaas werden kinderbijbels gegeven aan de kleinkinderen die zonder geloof opgroeiden etc. Inmiddels zijn mijn schoonouders wijzer en laten ze het rusten, maar ik vind het zo jammer dat er daar nooit ergens over gepraat wordt.
Je bent een volwassen vrouw. Wat wil jij? Hoe wil jij met jouw ouders omgaan? Wil jij eerlijk zijn? Of wil jij het uit de weggaan? Kies zelf hoe jij wil leven en laat de keuzes die je maakt niet afhangen van je ouders.
Ik zou het zelf nooit en te nimmer willen verzwijgen. Ik zou het juist willen benoemen. Ik zou ook willen zeggen dat ik hoop dat het niet tussen ons in komt te staan etc. Maar dat is mijn manier van leven, kies jij de jouwe. Sterkte ermee!
Mijn gezin accepteert het volledig dat 1 gezinslid niet gelovig is. Zij wordt er alleen op aangesproken (vriendelijk, mild) als ze vloekt waar we bij zijn. Verder is het geen probleem. Vanuit mijn eigen positieve ervaring met God, gun ik iedereen het geloof. Maar het staat absoluut niet tussen ons in, ik probeer haar nooit te overtuigen oid. We hebben er wel gesprekken over, discussies, zoals bij ons thuis overal over gepraat wordt en iedereen zijn eigen mening mag hebben.
In het grote gezin van mijn man ging dat anders. Hij en ik zijn de enige die praktisch gelovig zijn. De rest gelooft niet, of gelooft op een andere manier, in iets. Daar werd het een strijd, vooral omdat er nooit over gesproken kon worden. Dus met verjaardagen en Sinterklaas werden kinderbijbels gegeven aan de kleinkinderen die zonder geloof opgroeiden etc. Inmiddels zijn mijn schoonouders wijzer en laten ze het rusten, maar ik vind het zo jammer dat er daar nooit ergens over gepraat wordt.
Je bent een volwassen vrouw. Wat wil jij? Hoe wil jij met jouw ouders omgaan? Wil jij eerlijk zijn? Of wil jij het uit de weggaan? Kies zelf hoe jij wil leven en laat de keuzes die je maakt niet afhangen van je ouders.
Ik zou het zelf nooit en te nimmer willen verzwijgen. Ik zou het juist willen benoemen. Ik zou ook willen zeggen dat ik hoop dat het niet tussen ons in komt te staan etc. Maar dat is mijn manier van leven, kies jij de jouwe. Sterkte ermee!
zondag 23 januari 2022 om 14:39
Volgens mij is dit geen vooroordeel maar heb ik deze mening gevormd op basis van mijn eigen ervaringen. Wat jij vertelt komt me absoluut niet bekend voor vanuit de vrijgemaakte gemeentes die ik ken. Homoseksualiteit is daar absoluut niet geaccepteerd en vrouwen op bepaalde posities is ook niet mogelijk. Dat betekent overigens niet dat jij niet een andere mening kan hebben. Ik ben blij te horen dat het er in andere gemeentes anders aan toe gaat.a_nick_is_crini schreef: ↑22-01-2022 22:38Zo 'grappig ' (not) dat anno 2022 mensen nog steeds een vooroordeel hebben over de vrijgemaakten.
Ik heb heel wat vrijgemaakte gemeentes meegemaakt inmiddels en geen enkele is dezelfde. Het hangt heel er van de streek af hoe er invulling aan wordt gegeven.
Maar bovenal: geen vrijgemaakte gelooft precies hetzelfde. Dat was wel zo de generatie van onze ouders en voorouders.
Toen ik jong was geloofden wij ook nog in 'de ene ware kerk' en dat was de onze
Maar tegenwoordig is er een enorme variëteit in gedachtegoed binnen de GKv. Voorbeeld: vroeger waren homorelaties, vrouwen in het ambt samenwonen uit den boze. Tegenwoordig vinden al deze dingen plaats binnen onze kerkgemeenschap. Er zullen vast nog mensen zijn die zich er aan storen, maar er wordt niemand geweerd
Anno 2022 kun je dus niet meer zo zwartwit stellen dat deze gemeente zo ontzettend 'streng in de leer' is wat dat dan ook moge betekenen! (al is het me duidelijk dat jij er niks positiefs mee bedoeld).
Die 'strenge leer' is namelijk gewoon mee geëvolueerd met de tijd (zei het een stuk langzamer als de rest van de wereld).
TO: het vreet aan je, anders zou je dit topic niet beginnen. En je ouders klinken als liefhebbende ouders.
Die 2 gegevens bij elkaar opgeteld maakt dat ik vind dat je het beter wel kunt vertellen .
zondag 23 januari 2022 om 14:52
Het heeft niks met mening te maken Vis. Kan best zijn dat dit vroeger jouw ervaringen waren en je er te lang uit bent om te weten hoe het er nu aan toe gaat.
Mijn ervaringen waren trouwens vroeger ook zo dus ik snap dat dat beeld over de GKv nog steeds bestaat. Helaas vind ik zelf.
Feit is dat er enige jaren (6 uit mijn hoofd) vrouwen in het ambt zijn toegestaan binnen de GKv. Feit is dat er op de synode gesproken wordt over een samenlevingscontract, als in dat samenwonen dezelfde status krijgt als een huwelijk. Dit is er nog niet door, maar zit er wel aan te komen, aangezien een groot deel van de gemeenteleden samenwoont. Feit is dat homo's niet geweerd worden, ook niet aan het avondmaal (dat laatste helaas niet in alle GKV's).
Ik zit notabene zelf in een GKv en ben er actief lid van en dan zou ik dat niet weten of daarover liegen? Je kunt het ook gewoon opzoeken hoor. Google maar eens op vrouwen in het ambt in de GKv.
Wel is het zo dat er binnen de GKv nog altijd een aantal gemeenten zijn die plaatselijk hierin andere keuzes maken. Bijvoorbeeld geen vrouwen in het ambt in hun eigen gemeente, omdat het merendeel van die eigen gemeente het er niet mee eens is.
Vaak zijn er in zo'n gemeente meer ouderen, waardoor de denkbeelden ook minder makkelijk veranderen. Of ligt het aan de omgeving, zoals bijvoorbeeld Den Helder.
Binnenkort zijn we overigens geen GKv meer maar Nederlands Gereformeerde KerkEN. Omdat we landelijk zijn samengegaan met de NGK, een kerk waar al jaren vrouwen in het ambt zijn toegestaan. Ook op de synode vastgelegd nu dat laatste vrouwenambtstruikelblok tussen onze kerken officieel is weggenomen.
Mijn ervaringen waren trouwens vroeger ook zo dus ik snap dat dat beeld over de GKv nog steeds bestaat. Helaas vind ik zelf.
Feit is dat er enige jaren (6 uit mijn hoofd) vrouwen in het ambt zijn toegestaan binnen de GKv. Feit is dat er op de synode gesproken wordt over een samenlevingscontract, als in dat samenwonen dezelfde status krijgt als een huwelijk. Dit is er nog niet door, maar zit er wel aan te komen, aangezien een groot deel van de gemeenteleden samenwoont. Feit is dat homo's niet geweerd worden, ook niet aan het avondmaal (dat laatste helaas niet in alle GKV's).
Ik zit notabene zelf in een GKv en ben er actief lid van en dan zou ik dat niet weten of daarover liegen? Je kunt het ook gewoon opzoeken hoor. Google maar eens op vrouwen in het ambt in de GKv.
Wel is het zo dat er binnen de GKv nog altijd een aantal gemeenten zijn die plaatselijk hierin andere keuzes maken. Bijvoorbeeld geen vrouwen in het ambt in hun eigen gemeente, omdat het merendeel van die eigen gemeente het er niet mee eens is.
Vaak zijn er in zo'n gemeente meer ouderen, waardoor de denkbeelden ook minder makkelijk veranderen. Of ligt het aan de omgeving, zoals bijvoorbeeld Den Helder.
Binnenkort zijn we overigens geen GKv meer maar Nederlands Gereformeerde KerkEN. Omdat we landelijk zijn samengegaan met de NGK, een kerk waar al jaren vrouwen in het ambt zijn toegestaan. Ook op de synode vastgelegd nu dat laatste vrouwenambtstruikelblok tussen onze kerken officieel is weggenomen.
Ik ben hier al sinds 2003, maar dat schijnt Viva niet te kunnen weergeven
