Uitvaart, hoe regel je dat?

StevieNicks schreef: ↑

06-02-2023 14:24

Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dit als achterblijver echt heel ruk is. Mijn moeder heeft zich uit laten strooien in de achtertuin van hun - inmiddels verkochte - huis. Toen uit goede bedoelingen en eigen wens, maar: er is nu geen plek om te rouwen, er is geen as, niks.
Ik heb daar moeite mee. Mijn man kan naar zijn ouders op het kerkhof. Ik verschans me weer eens op mijn slaapkamer als het gemis hoog zit.
Met mijn familie ook geen gedeelde plek om naartoe te gaan. Niemand wil ongemakkelijke tranen bij de koffie dus deel je dit soort dingen maar niet.
Daardoor blijft het rouwen een heel eenzame bedoeling.

Daarom mijn keus om mijn kinderen te laten beslissen over mijn as. Zij moeten verder met hun verdriet en hun leven en zij moeten invulling daaraan geven. Als daar een sieraad, tattoo, urn of een plek van herinnering daarbij helpt moeten ze doen wat hun goed acht.

Dat moet je dan goed met nabestaanden bespreken.

Zowel mijn moeder en ik, én belangrijker de generatie boven haar die er niet meer is, hebben niets met een plek om te bezoeken, of een urn ergens op een kastje. Dat is er dus ook niet. Niet dat ik geen sieraadje met as had kunnen krijgen, als ik dat wilde, maar nieemand wilde dat, dus opa's en oma's zijn gewoon verstrooid (zoals mijn opa zei "ik wil dood hetzelfde zijn als levend: verstrooid)

shala91 schreef: ↑

06-02-2023 18:01

(zoals mijn opa zei "ik wil dood hetzelfde zijn als levend: verstrooid)

Geweldig

Het is al eerder benoemd, maar zorg dat dat wat op papier staat, makkelijk te vinden is. Ik kwam heel tevreden thuis met de urn van mijn vader, toen ik later die dag het briefje vond waarop hij had geschreven dat hij begraven wilde worden....

S7rin schreef: ↑

06-02-2023 18:49

Het is al eerder benoemd, maar zorg dat dat wat op papier staat, makkelijk te vinden is. Ik kwam heel tevreden thuis met de urn van mijn vader, toen ik later die dag het briefje vond waarop hij had geschreven dat hij begraven wilde worden....

En laat het daar ook liggen..
Toen mijn moeder overleed lag alles in een la, behalve het gedicht waarvan we wisten dat ze dat voorgelezen wilde hebben.
Overal gezocht, niet gevonden.
Toen we het huis gingen leeghalen, vonden we het onder haar naaimachine..

Die vaste plek voor dingen is sowieso een aanrader. Zonder was ik echt vastgelopen bij mijn moeder en als je daar een vaste plek voor hebt stop daar dan ook overige belangrijke papieren bij zoals verzekeringen, bankrekeningen, abbo's maar ook een adresboek of document met contact gegevens van instanties en mensen die op de hoogte gebracht moeten worden van het overlijden.

Er is nooit gesproken over een vaste plek maar ik kon het zo pakken want chaoot als ze was had ze dit dus wel allemaal geordend zonder dat ik het wist tot het hun trouwboekje aan toe, wetende dat mijn pa toen al bijna 15 jaar was overleden..
En misschien machtigingen om financiële zaken af te kunnen ronden?

Ik heb een document aangemaakt en gedeeld met man en kinderen waar alle verzekeringen, abonnementen, klantnummers etc opstaan.
Zo nu en dan kijk ik of er gegevens bij of uit moeten.

Pindakaasjes schreef: ↑

06-02-2023 13:18

Mijn vader moest destijss blijkbaar héél snel een koelcel in, want dit zou eraan bijdragen dat hij langer 'toonbaar' zou blijven.
Daarna mocht ik hem verzorgen/aankleden en hij was nog net niet stijf bevroren. Ik weet met mijn verstand dat dit nodig was, maar ik vond het een gruwelijk aangezicht. Vervolgens heeft hij nog een paar dagen opgebaard gestaan met zo'n koelmachine onder zijn kist die stond te ronken. Die soms afsloeg,, en dan weer aansprong, waardoor de kist, en dus ook mijn vader, even kort meetrilde.
Daarbij hing er in de ruimte waar mijn vader opgebaard stond, een constante kunstmatige geur van Dennen en eucalyptus.
Ik neem aan om overige, mogelijke geurtjes te maskeren. Sommige auto verfrissers ruiken net zo, en ik kan er nog steeds beroerd van raken. Tijdens het sluiten van de kist kreeg ik de bril van vader in mijn handen gedrukt, met daarbij de opmerking van de uitvaartverzorger: "daar heeft hij niks meer aan he'!" En ik geloof oprecht dat ze het niet zo k#t bedoelde. We zijn ontzettend goed verzorgd en begeleid.
Dit leek gewoon zo'n opmerking om een zware situatie mogelijk wat luchtiger te maken. Maar zo misplaatst.
Dit zijn allemaal van die dingen waardoor ik zeker weet dat ik bepaalde dingen na mijn overlijden écht niet wil. Een soort angst.

Bah, wat naar.
Mijn vader is heel plots en heel snel overleden en is gewoon thuis gebleven. De uitvaartverzorger heeft hem thuis afgelegd en aangekleed en daarna opgebaard. Wij mochten en zijn overal bij gebleven en hij hij heeft uiteindelijk een dag of 4/5 in de woonkamer gelegen op zo’n koelplaat, op een houten plank op schragen uit zijn werkplaats, niet in een kist. We hebben echt helemaal niks geroken en hij zag er nog prima uit. Ik vond het een heel erg mooi afscheid op deze manier. Mijn zusje en haar gezin en ik met man en kinderen zijn de hele week daar in huis geweest, we konden uitgebreid afscheid nemen, even naar hem toelopen, een aai of knuffel geven, de kinderen hebben tekeningen op hem gelegd. Hij hoorde er gewoon nog bij. Alle kinderen hebben later aangegeven dat ze het heel fijn vonden op deze manier, dat de dood heel verdrietig was, maar niet eng.
Eenmaal in de kist mocht hij zijn bril gewoon ophouden overigens en hij is met zijn favoriete gereedschap gecremeerd.
Zijn as is op verschillende plekken uitgestrooid. Een gedeelte bij mijn ouderlijk huis, wat hij helemaal zelf had gebouwd, wij hebben een potje as hier staan, mijn zusje ook bij haar thuis en de rest hebben we met de hele familie verstrooid op het IJsselmeer, vanaf een zeilschip.

Hij had helemaal niks vast laten leggen dus mijn moeder heeft zelf moeten bedenken hoe ze het ging doen. Ze heeft het meer dan goed gedaan, ik denk dan hij zelf niet anders had gewild, maar wij gaan het meest belangrijke voor ons wel vast laten leggen. We willen het geregeld hebben voor ons en onze nabestaanden, je weet nooit wat je gaat overkomen.
Vorige week hebben we een (dubbel)graf gekocht op een natuurbegraafplaats. Was best raar om door een bos te lopen en een plek te zoeken voor je graf in de wetenschap dat dat je laatste rustplaats gaat worden. Binnenkort gaan we nog eea vastleggen bij de uitvaartondernemer.