Vaak ben je te bang

blijfgewoonbianca schreef: ↑

25-05-2024 21:40

Ik doe op vakanties eigenlijk altijd dingen die ik heel eng vind en waarvan ik dan achteraf heel blij ben dat ik ze gedaan heb . (Bijvoorbeeld abseilen door een waterval , of in een grot vol grote spinnen en vleermuizen een riviertje overzwemmen )
Onze bestemmingen en de manier van reizen vinden veel mensen in onze omgeving ook eng.

Vandaar die Avatar van Xena

In 2017, in wat ik nu mijn quarterlifecrisis noem , zat ik in een restaurantje met m'n beste vriendin en kwam de vraag op: wat zou je doen als er geen risico aan vastkleefde of consequenties waren? En ik floepte eruit: ik zou weer gaan reizen en uitvogelen wat ik nu echt wil. Na wat langer over die vraag en mijn antwoord nagedacht te hebben, bleek het risico wel mee te vallen en de consequenties te overzien.

En zo verkocht ik 6 maanden later mijn huis, 95% van mijn bezittingen, en nam ontslag van mijn goedbetaalde baan waar een promotie in het vooruitzicht lag. Ik had geen plan, geen idee waar ik uit zou komen, wist alleen dat ik van dag tot dag wilde leven en in de natuur wilde zijn. Ik ging terug naar Canada, waar ik in 2014 al eens 6 weken rondgereisd had. Toen ik vertrok, had ergens wel een vaag idee dat ik misschien zo'n 1 tot 2 jaar weg zou blijven, via Canada naar Zuid-Amerika zou reizen en terug naar Zuidoost Azie en Oceanie, om dan bij terugkomst in Nederland misschien wat landelijker zou gaan wonen.

Little did I know...2 weken nadat ik in Canada landde, voelde ik aan alles dat dit mijn antwoord was. Ik had nog steeds geen idee wat ik wilde, maar dat het hier was, was wel duidelijk. Ik kocht een oude truck, bouwde het om tot een mini campertje en reisde maanden rond, vulde mijn dagen met hiken, bergtochten, en simpelweg gewoon te genieten van de vrijheid en natuur. Begin 2020 emigreerde ik officieel, en hoewel ik op dat moment een baan vond (tot die tijd kon ik niet werken op een toeristenvisum), stopte dat ook meteen omdat Covid-19 toesloeg en alles op slot ging. Geen recht op overheidsgeld (want nog nooit in Canada gewerkt en net geemigreerd) en niet aan mijn overwaarde van mijn huis willen zitten, dus ik opende mijn eigen onderneming en ondersteunde gezinnen die thuisonderwijs boden in mijn buurt. Het duurde bijna 2 jaar voordat ik weer terug naar NL kon om mijn ouders en familie te zien, iets wat ik nooit voorzien had toen ik officieel emigreerde.

Inmiddels ben ik net klaar met een master naast mijn werk en eigen onderneming, ontmoette ik in 2021 mijn man, en run ik hier nu een eigen praktijk als psychotherapeut met een specialisatie in nature-based therapy. We wonen in een klein huisje in het bos, hebben een zeilbootje, en over een paar maanden vertrekken we voor 4.5 maand naar Antarctica, ik ga aan de slag op een expeditieschip als therapeut en mijn man is expedition guide.

Als ik me destijds door angst had tegen laten houden, had ik nu waarschijnlijk nog in Nederland gezeten met een goedbetaalde baan, een eigen huis, 12 weken vakantie per jaar, maar niet het gevoel dat ik nu werkelijk uit het leven haalde wat er voor mij te halen viel. Er zijn echt wel momenten geweest die moeilijk waren, zeker toen ik nog in afwachting was van heel veel bureaucratische rompslomp (emigratie, Nederlandse diploma's laten erkennen) tijdens de pandemie en toen ik m'n studie met geestelijk zwaar werk moest combineren. Maar ik wist ook dat ik financieel genoeg achtervang had om moeilijke perioden door te komen (wat overwaarde van huis bewaard), bereid was om hard te werken en shitty baantjes te doen, en dat mijn allergrootste droom gewoon was om hier een leven op te bouwen. En als ik kijk naar waar ik nu sta, is dat is meer dan goed gelukt

Nou ik ben vandaag naar Ikea geweest.

Ik heb nee gezegd tegen een arbeidsovereenkomst en door de oneigenlijke druk die is gezet zal ik met deze opdrachtgever zal ik ook de freelance overeenkomst niet verlengen mochten zij daar op terugkomen. Op dit moment mijn grootste opdrachtgever. Binnen 2 dagen had ik uit mijn netwerk ander werk bij 2 andere opdrachtgevers.

Vake bu'j te bange...

In de contreien waar ik woon een gevleugelde uitdrukking.

Het betekent zoveel als dat je dan te bang bent om de eerste stap te zetten of om iets te doen. Er kleeft geen waardeoordeel aan maar meestal wel een bemoediging of aansporing.

Weg gaan bij mijn ex niet wetende of ik wel een huis kon krijgen. Is inmiddels een tijd geleden maar beste beslissing ooit en ik heb een mooi huis. Had ik jaren eerder moeten doen.

fromfebruary schreef: ↑

26-05-2024 00:22

In 2017, in wat ik nu mijn quarterlifecrisis noem , zat ik in een restaurantje met m'n beste vriendin en kwam de vraag op: wat zou je doen als er geen risico aan vastkleefde of consequenties waren? En ik floepte eruit: ik zou weer gaan reizen en uitvogelen wat ik nu echt wil. Na wat langer over die vraag en mijn antwoord nagedacht te hebben, bleek het risico wel mee te vallen en de consequenties te overzien.

En zo verkocht ik 6 maanden later mijn huis, 95% van mijn bezittingen, en nam ontslag van mijn goedbetaalde baan waar een promotie in het vooruitzicht lag. Ik had geen plan, geen idee waar ik uit zou komen, wist alleen dat ik van dag tot dag wilde leven en in de natuur wilde zijn. Ik ging terug naar Canada, waar ik in 2014 al eens 6 weken rondgereisd had. Toen ik vertrok, had ergens wel een vaag idee dat ik misschien zo'n 1 tot 2 jaar weg zou blijven, via Canada naar Zuid-Amerika zou reizen en terug naar Zuidoost Azie en Oceanie, om dan bij terugkomst in Nederland misschien wat landelijker zou gaan wonen.

Little did I know...2 weken nadat ik in Canada landde, voelde ik aan alles dat dit mijn antwoord was. Ik had nog steeds geen idee wat ik wilde, maar dat het hier was, was wel duidelijk. Ik kocht een oude truck, bouwde het om tot een mini campertje en reisde maanden rond, vulde mijn dagen met hiken, bergtochten, en simpelweg gewoon te genieten van de vrijheid en natuur. Begin 2020 emigreerde ik officieel, en hoewel ik op dat moment een baan vond (tot die tijd kon ik niet werken op een toeristenvisum), stopte dat ook meteen omdat Covid-19 toesloeg en alles op slot ging. Geen recht op overheidsgeld (want nog nooit in Canada gewerkt en net geemigreerd) en niet aan mijn overwaarde van mijn huis willen zitten, dus ik opende mijn eigen onderneming en ondersteunde gezinnen die thuisonderwijs boden in mijn buurt. Het duurde bijna 2 jaar voordat ik weer terug naar NL kon om mijn ouders en familie te zien, iets wat ik nooit voorzien had toen ik officieel emigreerde.

Inmiddels ben ik net klaar met een master naast mijn werk en eigen onderneming, ontmoette ik in 2021 mijn man, en run ik hier nu een eigen praktijk als psychotherapeut met een specialisatie in nature-based therapy. We wonen in een klein huisje in het bos, hebben een zeilbootje, en over een paar maanden vertrekken we voor 4.5 maand naar Antarctica, ik ga aan de slag op een expeditieschip als therapeut en mijn man is expedition guide.

Als ik me destijds door angst had tegen laten houden, had ik nu waarschijnlijk nog in Nederland gezeten met een goedbetaalde baan, een eigen huis, 12 weken vakantie per jaar, maar niet het gevoel dat ik nu werkelijk uit het leven haalde wat er voor mij te halen viel. Er zijn echt wel momenten geweest die moeilijk waren, zeker toen ik nog in afwachting was van heel veel bureaucratische rompslomp (emigratie, Nederlandse diploma's laten erkennen) tijdens de pandemie en toen ik m'n studie met geestelijk zwaar werk moest combineren. Maar ik wist ook dat ik financieel genoeg achtervang had om moeilijke perioden door te komen (wat overwaarde van huis bewaard), bereid was om hard te werken en shitty baantjes te doen, en dat mijn allergrootste droom gewoon was om hier een leven op te bouwen. En als ik kijk naar waar ik nu sta, is dat is meer dan goed gelukt

Wat mooi dat je keuzes zo hebben uitgepakt!
Van jouw keuzes lijkt me overigens nu vooral die expeditie naar Antartica doodeng Wel heel interessant overigens!
Alvast heel veel succes en plezier gewenst.

Mijn sprong in het diepe was, een halfjaar geleden, vrij impulsief een bod doen op een appartement. En dat bod werd geaccepteerd. Ik heb dus mijn eerste woning gekocht, als single vrouw van eind 20. Wel met een vast inkomen en een spaarrekening, alsook met hulp van mijn ouders, maar ik vind het doodeng.

Ik ben de eerste van mijn vriendinnen die dit heeft gedaan, een hypotheek van 15 jaar lang afgesloten. Mijn grootste is angst is: Wat als ik niet gelukkig word in mijn appartement?

Ook het geregel bezorgt me kopzorgen. De elektriciteit moet iets aan gedaan worden (bedrijven die ik contacteer antwoorden niet), ik wil een andere vloer leggen op de huidige tegels (hoe doe ik dit, waar moet ik beginnen?). Ik zit op dit moment in de verhuis en ik ben deze week al meerdere keren ingestort.

Het helpt ook niet mee dat ik het moeilijk vind om hulp aan anderen te vragen. Maar gelukkig zijn de mensen naar wie ik uitreik toch redelijk welwillend. En mijn nieuwe vriend helpt ook enorm veel

Ik hoop zo dat het goed zal komen. Dat ik er mijn plekje van ga kunnen maken. Ergens voel ik dat dat zal lukken, maar deze weken zijn fysiek en emotioneel erg zwaar.

@fromfebruary wauw… wat een droom! Zo gaaf dat het ondanks tegenslagen toch zo mooi heeft uitgepakt. En dat heb je zelf mooi voor elkaar gebokst!

OT : ik stond een paar jaar geleden op het punt om een vrij risicovolle stap te zetten op werkgebied. Bezig met voorbereidingen. En toen werd ik ziek. Ernstig ziek. Als ik die stap had genomen had ik echt een mega probleem gehad! Met mij is het gelukkig weer goed gekomen. En met mijn werk ook, ik werk nu weer met heel veel plezier in de baan waar ik toen genoeg van had.
Verder geniet ik nu ook meer van een voortkabbelend leven met het geluk wat ik meer in kleine dingen zie. En soms durf ik nu ook dingen te doen waarbij ik eerst teveel beren op de weg zou zien. Maar dan in het klein.
Maar evengoed kan ik dromen van een wereldreis of emigratie. Alleen weet ik vrijwel zeker dat ik het nooit echt zal durven.

Charlotte717 schreef: ↑

26-05-2024 09:14

Ook het geregel bezorgt me kopzorgen. De elektriciteit moet iets aan gedaan worden (bedrijven die ik contacteer antwoorden niet), ik wil een andere vloer leggen op de huidige tegels (hoe doe ik dit, waar moet ik beginnen?). Ik zit op dit moment in de verhuis en ik ben deze week al meerdere keren ingestort.

Het helpt ook niet mee dat ik het moeilijk vind om hulp aan anderen te vragen. Maar gelukkig zijn de mensen naar wie ik uitreik toch redelijk welwillend. En mijn nieuwe vriend helpt ook enorm veel

Ik hoop zo dat het goed zal komen. Dat ik er mijn plekje van ga kunnen maken. Ergens voel ik dat dat zal lukken, maar deze weken zijn fysiek en emotioneel erg zwaar.

Dat gaat vast goed komen!
Misschien per onderwerp, bijvoorbeeld die vloer, een topic hier openen om te sparren? Het eerste wat ik bijv. denk is: "mag je qua geluid in een appartement wel een tegelvloer hebben, en wordt eventueel geluid naar de buren niet erger als je er een vloer overheen legt?".
(Denk trouwens dat je met hypotheek van 15 jaar, bedoelt dat de rente 15 jaar vast staat, niet de looptijd, of wel? Anders heb je het écht goed voor elkaar ).

@Fromfebruary: mooi verhaal!

Yakuzakiko schreef: ↑

26-05-2024 00:25

Nou ik ben vandaag naar Ikea geweest.

Leuk topic, TO!

Meauve01 schreef: ↑

25-05-2024 21:17

Veel mensen blijven hangen in veilige situaties. Het leven kabbelt door, dromen worden misschien wel geparkeerd vanuit angst voor het onbekende of de risico’s. Daarom: een inspiratietopic!

Wanneer heb jij voor het laatst iets gedaan wat je eigenlijk t*ringspannend vond? Waarvan anderen misschien wel zeiden DOE HET NIET, maar jij het toch hebt gedaan. En hoe pakte dat uit? Vertel!

Mijn “veilige” situatie beëindigd door mijn huwelijk te beëindigen na een relatie van 25 jaar en nu totaal nog niet te weten hoe ik verder moet in mijn eentje, binnenkort geen huis meer heb en best wel bang ben voor de toekomst.

Courage schreef: ↑

26-05-2024 12:06

Dat gaat vast goed komen!
Misschien per onderwerp, bijvoorbeeld die vloer, een topic hier openen om te sparren? Het eerste wat ik bijv. denk is: "mag je qua geluid in een appartement wel een tegelvloer hebben, en wordt eventueel geluid naar de buren niet erger als je er een vloer overheen legt?".
(Denk trouwens dat je met hypotheek van 15 jaar, bedoelt dat de rente 15 jaar vast staat, niet de looptijd, of wel? Anders heb je het écht goed voor elkaar ).

@Fromfebruary: mooi verhaal!

Bedankt voor je reactie! Ik zal op het gelijkvloers wonen, dus ik vermoed dat het geluid dan geen factor speelt?

Goed idee om een topic te openen. Ik had voorheen eigenlijk in mijn hoofd dat alles praktisch in orde zou zijn, tegen het moment dat ik zou verhuizen, en dat is dus niet zo gebleken :p

Stap voor stap inderdaad