Psyche
alle pijlers
23 en niets van mijn leven gemaakt
maandag 2 juni 2008 om 17:40
Al geruime tijd loop ik rond met een probleem. Ik betwijfel of er iemand is die mij er echt bij kan helpen, maar misschien dat het mij al oplucht om het hier even kwijt te kunnen.
De oorzaak van mijn probleem ligt eigenlijk in het verleden. In mijn eindexamenjaar (zes jaar geleden) kwam er een jongen bij mij in de klas die het jaar ervoor was blijven zakken, laat ik hem even M noemen. Ondanks dat M eigenlijk mijn type niet was (hij rookte, blowde en was een typisch ‘popi-jopi’ figuur), was ik vanaf het eerste moment stapelverliefd op hem. Ondanks dat ik het zelf mijn best deed om dat te ontkennen, kon ik aan niets anders meer denken. Gaandeweg het schooljaar ontdekte ik bovendien ook nog eens dat wij qua achtergrond en interesses erg veel gemeen hadden. Zo stond mijn middelbare school in Limburg, waar ik oorspronkelijk niet vandaan kwam. Op mijn twaalfde zijn we vanuit de Randstad naar het zuiden verhuisd. Ook M kwam oorspronkelijk niet uit Limburg. Als enige twee niet-dialectsprekers in de klas kwamen we toch steeds meer in contact met elkaar. En we kwamen elkaar ook op de meest onverwachte momenten tegen. Erg grappig.
Maar goed, net toen ik aan mijzelf had toegegeven dat ik M meer dan leuk vond, zat het eindexamen erop en gingen we studeren. M in Den Haag en ik in Tilburg. Het frapante daarbij is dat we los van elkaar uiteindelijk voor dezelfde studierichting kozen. Alleen ik op WO niveau en M op HBO niveau.
Omdat de reistijd tussen mijn woonplaats en Tilburg niet erg lang was, ben ik tijdens de eerste drie jaar van mijn studie thuis blijven wonen. Pas op mijn 21ste ging ik het huis uit. In de tussentijd bleef ik zo af en toe (voornamelijk via internet) contact houden met M. M stelde steeds voor om af te spreken en dergelijke, maar ik bleef steeds een beetje de boot afhouden. Op een bepaalde manier ‘durfde’ ik niet. Op het gegeven moment was M dat een beetje zat en was ik mezelf een beetje zat. Blijkbaar werkte het gewoon niet. Daarom hebben we besloten om het contact te verbreken. Dat is nu ongeveer 1,5 jaar geleden.
De eerste maanden ‘miste’ ik M heel erg. Op het gegeven moment besloten mijn vriendinnen ik echt eens over hem heen moest komen en ze namen mij op sleeptouw overal mee heen. Zo kwam ik vorig jaar voor het eerst in mijn leven op een popfestival terecht. Daar ontmoette ik een meisje, laat ik haar even I noemen. Het klikte eigenlijk meteen en we hadden een gezellige avond. Toen ik na thuiskomst weer thuis kwam realiseerde ik mij dat ik I meer dan leuk vond. Het probleem is alleen dat zij wat dat betreft een nogal ingewikkeld beroep heeft, waarvoor ze ruim drie kwart van het jaar in het buitenland vertoeft.
Ik besloot I uit mijn hoofd te zetten. Dat lukte ook aardig goed, want ik was inmiddels bezig met mijn scriptie en dat eiste alle aandacht op. Op het gegeven moment ben ik ook weer even bij mijn ouders gaan wonen om mijn volledig op de laatste loodjes van mijn afstuderen kunnen richten.
Na een aantal weken was ik afgestudeerd. En daar zat ik dan: mét een WO papiertje, maar zonder baan. Ik begon volop te solliciteren, maar dat viel erg tegen. Voor de meeste banen in mijn ‘werkveld’ heb je ervaring nodig en ik heb helaas nog nergens kans gehad om die ervaring ook echt op te doen. Daarom besloot ik om tijdelijk aan de slag te gaan als administratief medewerkerster, om zo wat geld te verdienen. In de tussentijd solliciteerde ik hard door.
In het begin ging dat prima, maar op het gegeven moment ging het toch knagen. Ik ben inmiddels 23 (bijna 24) en wat heb ik eigenlijk van mijn leven gemaakt?
- Ik ben erg lang in het zuiden blijven wonen, terwijl ik me er nooit echt thuis heb gevoeld
- Ik heb me jarenlang over de kop gestudeerd en wat doe ik nu? Administratief werk. Daar had ik geen WO papiertje voor nodig gehad..
- Ik ben 23 en heb nog nooit een relatie gehad. Dat is toch niet normaal? Bovendien merk ik nog steeds dat ik met vlinders in mijn buik aan de ontmoeting met I terug denk. Ik kwam haar laatst weer tegen en wist meteen weer hoe leuk ze was. Een gevoel dat ik eigenlijk helemaal niet wil hebben. Ik wil eigenlijk gewoon ‘normaal zijn.
Door die negatieve gevoelens krijg ik er steeds meer spijt van dat ik niet op mijn 18e meteen naar de Randstad ben vertrokken. Zoals de meeste mensen wel zouden doen. Dan had ik in de buurt van M gewoond en waren de zaken heel anders gelopen. Sowieso vind ik dat ik dingen heel anders aan had moeten pakken. Ik heb nooit echt ‘geleefd’. Ben nooit eens echt uit de band gesprongen. Ik heb altijd veel te verstandig willen zijn. k heb het idee steeds aan de ‘zijlijn’ gestaan te hebben, zonder zelf iets te ondernemen.
Ik heb geprobeerd om die negatieve gevoelens overboord te zetten, maar het lukt gewoon niet. Ik probeer soms mijn leven op de rails te krijgen, maar ik heb het idee dat het allemaal zinloos is, omdat ik tot op heden nergens wat van gemaakt heb. Zo heb ik half/half besloten om volgend jaar nog een Master (met stage) te doen en ben ik weer in Tilburg gaan wonen. Nu die beslissing eenmaal gemaakt is, heb ik er alweer spijt van. Ik ben namelijk echt een provincietrutje geworden. En dat is wat ik persé niet wilde.
Ik solliciteerde laats bovendien op een stageplaats bij een leuk bedrijf. Ik las me een beetje in op de website, keek naar de sectie ‘medewerkers’. Wie blijkt er ook bij dat bedrijf te werken? M. Door die ontdekking besloot ik eens op zoek te gaan naar zijn Hyve, waar ik las dat hij een vriendin had. Dat vond ik al best zwaar om te lezen, maar ik zakte helemaal door de grond toen ik zag dat die betreffende vriendin echt veel op mij lijkt! We hebben serieus dezelfde haarkleur en dezelfde kleur ogen. Heel bizar. Daardoor werd ik weer teruggeworpen in mijn gevoel dat mijn leven er ook heel anders uit had kunnen zien.
Mijn grote vraag is nu of ik ooit nog vooruit kan en of ik überhaupt nog vooruit wíl. Ben benieuwd wat jullie van mijn situatie vinden en wat jullie zouden doen.
De oorzaak van mijn probleem ligt eigenlijk in het verleden. In mijn eindexamenjaar (zes jaar geleden) kwam er een jongen bij mij in de klas die het jaar ervoor was blijven zakken, laat ik hem even M noemen. Ondanks dat M eigenlijk mijn type niet was (hij rookte, blowde en was een typisch ‘popi-jopi’ figuur), was ik vanaf het eerste moment stapelverliefd op hem. Ondanks dat ik het zelf mijn best deed om dat te ontkennen, kon ik aan niets anders meer denken. Gaandeweg het schooljaar ontdekte ik bovendien ook nog eens dat wij qua achtergrond en interesses erg veel gemeen hadden. Zo stond mijn middelbare school in Limburg, waar ik oorspronkelijk niet vandaan kwam. Op mijn twaalfde zijn we vanuit de Randstad naar het zuiden verhuisd. Ook M kwam oorspronkelijk niet uit Limburg. Als enige twee niet-dialectsprekers in de klas kwamen we toch steeds meer in contact met elkaar. En we kwamen elkaar ook op de meest onverwachte momenten tegen. Erg grappig.
Maar goed, net toen ik aan mijzelf had toegegeven dat ik M meer dan leuk vond, zat het eindexamen erop en gingen we studeren. M in Den Haag en ik in Tilburg. Het frapante daarbij is dat we los van elkaar uiteindelijk voor dezelfde studierichting kozen. Alleen ik op WO niveau en M op HBO niveau.
Omdat de reistijd tussen mijn woonplaats en Tilburg niet erg lang was, ben ik tijdens de eerste drie jaar van mijn studie thuis blijven wonen. Pas op mijn 21ste ging ik het huis uit. In de tussentijd bleef ik zo af en toe (voornamelijk via internet) contact houden met M. M stelde steeds voor om af te spreken en dergelijke, maar ik bleef steeds een beetje de boot afhouden. Op een bepaalde manier ‘durfde’ ik niet. Op het gegeven moment was M dat een beetje zat en was ik mezelf een beetje zat. Blijkbaar werkte het gewoon niet. Daarom hebben we besloten om het contact te verbreken. Dat is nu ongeveer 1,5 jaar geleden.
De eerste maanden ‘miste’ ik M heel erg. Op het gegeven moment besloten mijn vriendinnen ik echt eens over hem heen moest komen en ze namen mij op sleeptouw overal mee heen. Zo kwam ik vorig jaar voor het eerst in mijn leven op een popfestival terecht. Daar ontmoette ik een meisje, laat ik haar even I noemen. Het klikte eigenlijk meteen en we hadden een gezellige avond. Toen ik na thuiskomst weer thuis kwam realiseerde ik mij dat ik I meer dan leuk vond. Het probleem is alleen dat zij wat dat betreft een nogal ingewikkeld beroep heeft, waarvoor ze ruim drie kwart van het jaar in het buitenland vertoeft.
Ik besloot I uit mijn hoofd te zetten. Dat lukte ook aardig goed, want ik was inmiddels bezig met mijn scriptie en dat eiste alle aandacht op. Op het gegeven moment ben ik ook weer even bij mijn ouders gaan wonen om mijn volledig op de laatste loodjes van mijn afstuderen kunnen richten.
Na een aantal weken was ik afgestudeerd. En daar zat ik dan: mét een WO papiertje, maar zonder baan. Ik begon volop te solliciteren, maar dat viel erg tegen. Voor de meeste banen in mijn ‘werkveld’ heb je ervaring nodig en ik heb helaas nog nergens kans gehad om die ervaring ook echt op te doen. Daarom besloot ik om tijdelijk aan de slag te gaan als administratief medewerkerster, om zo wat geld te verdienen. In de tussentijd solliciteerde ik hard door.
In het begin ging dat prima, maar op het gegeven moment ging het toch knagen. Ik ben inmiddels 23 (bijna 24) en wat heb ik eigenlijk van mijn leven gemaakt?
- Ik ben erg lang in het zuiden blijven wonen, terwijl ik me er nooit echt thuis heb gevoeld
- Ik heb me jarenlang over de kop gestudeerd en wat doe ik nu? Administratief werk. Daar had ik geen WO papiertje voor nodig gehad..
- Ik ben 23 en heb nog nooit een relatie gehad. Dat is toch niet normaal? Bovendien merk ik nog steeds dat ik met vlinders in mijn buik aan de ontmoeting met I terug denk. Ik kwam haar laatst weer tegen en wist meteen weer hoe leuk ze was. Een gevoel dat ik eigenlijk helemaal niet wil hebben. Ik wil eigenlijk gewoon ‘normaal zijn.
Door die negatieve gevoelens krijg ik er steeds meer spijt van dat ik niet op mijn 18e meteen naar de Randstad ben vertrokken. Zoals de meeste mensen wel zouden doen. Dan had ik in de buurt van M gewoond en waren de zaken heel anders gelopen. Sowieso vind ik dat ik dingen heel anders aan had moeten pakken. Ik heb nooit echt ‘geleefd’. Ben nooit eens echt uit de band gesprongen. Ik heb altijd veel te verstandig willen zijn. k heb het idee steeds aan de ‘zijlijn’ gestaan te hebben, zonder zelf iets te ondernemen.
Ik heb geprobeerd om die negatieve gevoelens overboord te zetten, maar het lukt gewoon niet. Ik probeer soms mijn leven op de rails te krijgen, maar ik heb het idee dat het allemaal zinloos is, omdat ik tot op heden nergens wat van gemaakt heb. Zo heb ik half/half besloten om volgend jaar nog een Master (met stage) te doen en ben ik weer in Tilburg gaan wonen. Nu die beslissing eenmaal gemaakt is, heb ik er alweer spijt van. Ik ben namelijk echt een provincietrutje geworden. En dat is wat ik persé niet wilde.
Ik solliciteerde laats bovendien op een stageplaats bij een leuk bedrijf. Ik las me een beetje in op de website, keek naar de sectie ‘medewerkers’. Wie blijkt er ook bij dat bedrijf te werken? M. Door die ontdekking besloot ik eens op zoek te gaan naar zijn Hyve, waar ik las dat hij een vriendin had. Dat vond ik al best zwaar om te lezen, maar ik zakte helemaal door de grond toen ik zag dat die betreffende vriendin echt veel op mij lijkt! We hebben serieus dezelfde haarkleur en dezelfde kleur ogen. Heel bizar. Daardoor werd ik weer teruggeworpen in mijn gevoel dat mijn leven er ook heel anders uit had kunnen zien.
Mijn grote vraag is nu of ik ooit nog vooruit kan en of ik überhaupt nog vooruit wíl. Ben benieuwd wat jullie van mijn situatie vinden en wat jullie zouden doen.
maandag 2 juni 2008 om 17:46
Gaat het nu om het feit dat je jezelf niet 'geslaagd' vindt of dat je M mist? Want ik ben inmiddels 32, bijna 33, en ik vind mijn leven ook niet geslaagd in de zin van geen werk, huurhuis en weinig te besteden maar ik ben ondertussen in mijn ogen heel 'rijk', met mijn zoon, in mijn eentje (hoef dus geen verantwoording af te leggen) Ik ben dus vrij om te doen wat ik wil, ik begrijp je vraagstelling niet zo goed. Want als ik je verhaal lees, ben je qua opleiding erg geslaagd maar ik lees ook tussen de regels door en dan lees ik iets heel anders...
maandag 2 juni 2008 om 17:47
maandag 2 juni 2008 om 17:48
Heel erg rot natuurlijk, maar waarom je leven laten afremmen door een verloren liefde? Er zijn nog zoveel mogelijkheden voor je en je bent 'pas' 23. Ga energie steken in je studie, het levert je niets op om in het verleden te gaan hangen en te treuren over zijn nieuwe vriendin. Confronteer jezelf er ook niet mee. Ik ben ook mijn studie weer gaan oppakken toen ik 27 was, daarvoor hield ik me voornamelijk bezig met de verkeerde vriendjes en vanalles eromheen. Ga voor jezelf leven, er komen zoveel mooie dingen voor in de plaats.
maandag 2 juni 2008 om 17:50
Oei, dat zit vast heel comfortabel, dat zelfmedelijdenbankje.. Had, als wat heb je daaraan? Je hebt nu eenmaal de keuzes gemaakt en nu is het tijd o je leven te vormen!
M kan toch alsnog een goede vriend/ collega worden? Hij is zeker te weten niet meer de nochelante popijopie van vroeger, je kan allicht hoi zeggen via Hyves?
En over I, waarom probeer je het niet? Misschien is het wel de liefde van je leven? Een baan zoals de hare hebben wel meer mensen en die zijn ook niet allemaal vrijgezel!
Kortom, ik ben even streng maar denk dat als je over het zelfmedelijden heen stapt t best goedkomt met jou
M kan toch alsnog een goede vriend/ collega worden? Hij is zeker te weten niet meer de nochelante popijopie van vroeger, je kan allicht hoi zeggen via Hyves?
En over I, waarom probeer je het niet? Misschien is het wel de liefde van je leven? Een baan zoals de hare hebben wel meer mensen en die zijn ook niet allemaal vrijgezel!
Kortom, ik ben even streng maar denk dat als je over het zelfmedelijden heen stapt t best goedkomt met jou
Mijn mening, mijn keuze.
maandag 2 juni 2008 om 17:50
Natuurlijk kan je vooruit! Wat er in het verleden is gebeurd, kun je niet meer veranderen, maar wat er in de toekomst gebeurt, daar heb je wél invloed op. Angst is een slechte raadgever, en het is jammer dat dat je tot nu toe beperkt heeft. Maar dat kun je wel overwinnen. Maak eens een lijst met dingen die je altijd al had willen doen, maar nooit durfde. Grote dingen, maar ook kleine dingen. En pak dan het makkelijkste van die lijst: dat ga je doen. En daarna het volgende. En dan nog iets. Je zult zien dat je het echt kunt, en dat je zelfvertrouwen daarmee ook langzaam gaat groeien.
Je leven is nog niet voorbij, het begint pas!
Je leven is nog niet voorbij, het begint pas!
-
maandag 2 juni 2008 om 17:55
Meid, je klinkt alsof je 80 bent en nooit uit je hui sbent gekomen. Waarheid is dat je pas 23 bent en er nog volop mogelijkheden zijn.
ten eerste, stop met in het verleden leven. Als je dit had gedaan, als je dat had gedaan, dan zou alles anders zijn geweest. Tja, dat kun je blijven zeggen, maar zo is het nu eenmaal niet gegaan. Als je andere keuzes had gemaakt betekent dat niet dat alles perse beter was gelopen (of slechter).
het heeft geen zin om alleen maar spijt te hebben van wat je niet hebt gedaan, daar kom je geen cent verder mee.
Ik zou zeggen, gaan met die banaan voro die Masters. Waarom heb je al na een half jaar spijt van het verhuizen naar Tilburg? komt dat omdat het niet helemaal is wat je er van had verwacht?
Tja en M, jammer dat ie een vriendin heeft, maar hij heeft gedaan wat jij ook zou moeten doen, verder gaan met je leven.
Sorry als dit hard klinkt, maar ik heb ook geleerd dat ik wel kan vasthouden aan iets wat in mijn hoofd 'ideaal' was maar dat ik mezelf daardoor ontzettend veel dingen ontzeg. Zelf heb ik mijn veilige fantasie losgelaten en ben ik nu in ene plek in mijn leven waar het nog veel fantastischer is dan ik ooit had kunnen dromen.
ten eerste, stop met in het verleden leven. Als je dit had gedaan, als je dat had gedaan, dan zou alles anders zijn geweest. Tja, dat kun je blijven zeggen, maar zo is het nu eenmaal niet gegaan. Als je andere keuzes had gemaakt betekent dat niet dat alles perse beter was gelopen (of slechter).
het heeft geen zin om alleen maar spijt te hebben van wat je niet hebt gedaan, daar kom je geen cent verder mee.
Ik zou zeggen, gaan met die banaan voro die Masters. Waarom heb je al na een half jaar spijt van het verhuizen naar Tilburg? komt dat omdat het niet helemaal is wat je er van had verwacht?
Tja en M, jammer dat ie een vriendin heeft, maar hij heeft gedaan wat jij ook zou moeten doen, verder gaan met je leven.
Sorry als dit hard klinkt, maar ik heb ook geleerd dat ik wel kan vasthouden aan iets wat in mijn hoofd 'ideaal' was maar dat ik mezelf daardoor ontzettend veel dingen ontzeg. Zelf heb ik mijn veilige fantasie losgelaten en ben ik nu in ene plek in mijn leven waar het nog veel fantastischer is dan ik ooit had kunnen dromen.
maandag 2 juni 2008 om 18:00
Joh, ik werd er eigenlijk een beetje jaloers van toen ik je posts las. Je bent 23 en hebt in mijn ogen alles al behoorlijk voor elkaar! Ik ben 25 en nog steeds studerend. Kheb wat dat betreft heel wat jaartjes aangemodderd.
En trouwens; het leven serieus nemen, betekent toch niet dat je geen leuke dingen kunt doen?
Heb je wel eens verder om je heen gekeken wat liefdes betreft? Ik denk dat als je toen echt gek op hem was, je wel zuiniger met het contact was omgegaan. Alleen nu je erover gaat nadenken mis je hem (of de liefde).
En trouwens; het leven serieus nemen, betekent toch niet dat je geen leuke dingen kunt doen?
Heb je wel eens verder om je heen gekeken wat liefdes betreft? Ik denk dat als je toen echt gek op hem was, je wel zuiniger met het contact was omgegaan. Alleen nu je erover gaat nadenken mis je hem (of de liefde).
maandag 2 juni 2008 om 18:02
je hebt het over de Randstad, laten daar nou ook universiteiten zijn! Dus waarom niet je Master daar gaan doen? Dan neem je nog eens een stap, of probeer een Master te vinden waarbij je het eerste of tweede semester naar het buitenland kan? Neem een stap die buiten jou veilige straatje is, misschien geeft dat een goed zet. En..... je bent 23, niet 180.
maandag 2 juni 2008 om 18:03
Ik ben ook 23. Krijg geen stufi meer want ben al 4 jaar aan het "studeren" (lees: wisselen van studie) moet nu dus nog 2 jaar studeren terwijl ik vorig jaar klaar had kunnen zijn. Daarentegen heb ik wel een relatie. Ben ik nu wel geslaagd?
Ik denk dat het een kwestie is van hoe je naar jezelf kijkt. En ik denk dat je ook heel erg kritisch naar jezelf kijkt. Er zijn zat mensen die 23 zijn en nog veel minder van hun leven hebben gemaakt.
Je bent WO afgestudeerd, dat is toch gewoon goed!? Als je meer wilt dan administratief werk, dan moet je dat zoeken. Dat moet echt wel lukken, want je hebt sowieso meer dan MBO denk- en werkniveau, toch?
Verder zou ik proberen wat meer op jezelf te focussen en wat je wél leuk vindt ipv wat je niet leuk vindt. Heb je ook hobby's? Doe je aan sport? Wat vind je leuk om te doen? Je hebt toch niet per se een ander nodig om jouw leven geslaagd te maken? Jij bent toch zelf óók leuk?
Waarom heb je het idee dat je je leven niet op de rails hebt?
Ik denk dat het een kwestie is van hoe je naar jezelf kijkt. En ik denk dat je ook heel erg kritisch naar jezelf kijkt. Er zijn zat mensen die 23 zijn en nog veel minder van hun leven hebben gemaakt.
Je bent WO afgestudeerd, dat is toch gewoon goed!? Als je meer wilt dan administratief werk, dan moet je dat zoeken. Dat moet echt wel lukken, want je hebt sowieso meer dan MBO denk- en werkniveau, toch?
Verder zou ik proberen wat meer op jezelf te focussen en wat je wél leuk vindt ipv wat je niet leuk vindt. Heb je ook hobby's? Doe je aan sport? Wat vind je leuk om te doen? Je hebt toch niet per se een ander nodig om jouw leven geslaagd te maken? Jij bent toch zelf óók leuk?
Waarom heb je het idee dat je je leven niet op de rails hebt?
maandag 2 juni 2008 om 18:12
Misschien heb je er zelf geen erg in, maar je bent je steeds aan het focussen op wat er (volgens jou) mis is gegaan in je leven én op wat je eigenlijk niet wilt voor jezelf! Op die manier krijg je dan op een gegeven moment een soort van "blinde vlek" voor wat er wel goed is en bijt je je een beetje vast in de minder prettige dingen.
Krijg oog voor wat er wél goed gaat en is gegaan en begin te denken aan wat je wél wilt. Fantaseer gewoon hoe je leven eruit kan (gaan) zien en "beleef" dat alvast in gedachten. Dan zul je zien dat je het uiteindelijk anders gaat bekijken en dat je ook andere dingen gaat beleven. Je trekt datgene aan waarvoor je je openstelt, doe dat dan op wat je wél wilt... en niet op wat je niet wilt!
Krijg oog voor wat er wél goed gaat en is gegaan en begin te denken aan wat je wél wilt. Fantaseer gewoon hoe je leven eruit kan (gaan) zien en "beleef" dat alvast in gedachten. Dan zul je zien dat je het uiteindelijk anders gaat bekijken en dat je ook andere dingen gaat beleven. Je trekt datgene aan waarvoor je je openstelt, doe dat dan op wat je wél wilt... en niet op wat je niet wilt!
maandag 2 juni 2008 om 18:13
Hey hoi,
Misschien kun je proberen de boel om te draaien, je zit nu heel erg in het negatieve.... Dat je niks van je leven gemaakt hebt.... Wat als ik dit of dat had gedaan.... Maar dat weet je niet, zul je ook nooit achter komen...
Misschien kun je denken, ik ben pas 23, en ik heb een heel leven voor me, heb mijn opleiding afgemaakt, ik kan mijn leven inrichten zoals ik dat graag wil. Leuke dingen doen, met vriendinnen, misschien daaruit nieuwe mensen leren kennen... Onderzoeken wat jij zou willen, wat jij leuk vind. En daar voor gaan. Is spannend, maar ook leuk.
Misschien kun je proberen de boel om te draaien, je zit nu heel erg in het negatieve.... Dat je niks van je leven gemaakt hebt.... Wat als ik dit of dat had gedaan.... Maar dat weet je niet, zul je ook nooit achter komen...
Misschien kun je denken, ik ben pas 23, en ik heb een heel leven voor me, heb mijn opleiding afgemaakt, ik kan mijn leven inrichten zoals ik dat graag wil. Leuke dingen doen, met vriendinnen, misschien daaruit nieuwe mensen leren kennen... Onderzoeken wat jij zou willen, wat jij leuk vind. En daar voor gaan. Is spannend, maar ook leuk.
maandag 2 juni 2008 om 18:20
Als ik zo tussen de regels doorlees, heb ik het idee dat je teleurgesteld bent in je leven nu. Had je een heel ander toekomstbeeld voor ogen? Had je verwacht dat je op deze leeftijd veel 'verder' zou zijn dan je nu bent? Het leven is wat er daadwerkelijk gebeurt terwijl je plannen maakt voor de toekomst. Laat de gedachten over hoe je eigenlijk graag je leven had willen hebben los en ga snel actie ondernemen. Geluk komt niet naar je toegewandeld, je moet er wat voor doen. Dingen uitproberen, af en toe goed op je plaat gaan en genieten van het feit dat je daar alleen maar van leert. Je bent 23, dit is de tijd dat de wereld aan je voeten ligt en je kansen nog open liggen. Verspil die tijd niet en doe wat je hart je ingeeft. Je wilt toch niet later terugkijken op je leven en denken: ' Wat had ik het goed voor elkaar en wat heb een kostbare tijd verspild aan zelfmedelijden.'
En o ja, vergeet die M, zoek een nieuwe. Er zitten genoeg letters in het alfabet!
Groetjes Bloempje13 (27 jaar, ik heb trouwens ook nog nooit een echte relatie gehad, so what!)
En o ja, vergeet die M, zoek een nieuwe. Er zitten genoeg letters in het alfabet!
Groetjes Bloempje13 (27 jaar, ik heb trouwens ook nog nooit een echte relatie gehad, so what!)
Af en toe een huppeltje op de plaats is ook ok
maandag 2 juni 2008 om 18:31
jezus als ik mijn leven af moet laten remmen door verloren liefdes, dan was ik echt helemaal verloren geweest.
Maar ik denk dat je er een beetje oprekend dat een ander jou gelukkig kan maken. En dat is absoluut niet zo. het gelukkig willen zijn moet je in je hebben een ander kan jou niet gelukkig maken als het niet in je zit.
dus pak jezelf op en ga ervoor...........sukkeltje
Maar ik denk dat je er een beetje oprekend dat een ander jou gelukkig kan maken. En dat is absoluut niet zo. het gelukkig willen zijn moet je in je hebben een ander kan jou niet gelukkig maken als het niet in je zit.
dus pak jezelf op en ga ervoor...........sukkeltje
maandag 2 juni 2008 om 19:12
maandag 2 juni 2008 om 19:21
Wat jammer dat je jezelf hebt wijsgemaakt dat M die hele grote perfecte liefde is.dat weet je namelijk helemaal niet .
En dat hij een vriendin heeft met dezelfde haarkleur en kleur ogen ; dat zal nou net zijn type zijn. Maar maak jezelf niet wijs dat zij een vervangster is voor jou- zijn echte ware maar misgelopen liefde .
Ga lekker stappen , zoek uit of je van mannen houdt , of van vrouwen of misschien wel van allebei ...
En dat hij een vriendin heeft met dezelfde haarkleur en kleur ogen ; dat zal nou net zijn type zijn. Maar maak jezelf niet wijs dat zij een vervangster is voor jou- zijn echte ware maar misgelopen liefde .
Ga lekker stappen , zoek uit of je van mannen houdt , of van vrouwen of misschien wel van allebei ...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 2 juni 2008 om 19:22
Maak je niet druk, komt allemaal goed, je leven ligt nog voor je! Ik ken echt ZOveel mensen die pas na hun 25e de studie vonden die bij ze paste. Die afstudeerden toen ze ruim boven de 30 waren. Of helemaal niet afstudeerden, maar vroeg of laat een baan vonden die ze hartstikke leuk vinden.
Ieders leven loopt anders. De een krijgt op jonge leeftijd een stabiele relatie, een kind en kan op twee inkomens betrekkelijk eenvoudig een huis kopen. De ander kiest in zijn jonge jaren voor reizen, of voor feesten, houdt dus niet zoveel geld over, en woont in een studentenhuis en vervolgens in een woongroep. En weer een ander kwam wat langzamer op gang en woonde bij z'n ouders tot op 20+ leeftijd. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn (een vriendin ging bijv. fulltime in therapie voor een eetstoornis), want tja, ieders leven loopt anders. Jij neemt bepaalde stappen misschien wat later dan een ander, maar jij bent nu eenmaal ook niet die ander
Sommige stappen die jij zet zal de ander nooit zetten, sommige stappen die hij zet zet jij nooit.
Mensen doen alleen maar alsof het leven een soort gebaand recht pad is dat iedereen dient te volgen (studie baan relatie huisje kindje Zwitserlevengevoel) maar dat is alleen maar omdat wij mensen houvast nodig hebben, en houvast vind je nu eenmaal makkelijker in cliches. De werkelijkheid is oneindig veel kleurrijker.
Ieders leven loopt anders. De een krijgt op jonge leeftijd een stabiele relatie, een kind en kan op twee inkomens betrekkelijk eenvoudig een huis kopen. De ander kiest in zijn jonge jaren voor reizen, of voor feesten, houdt dus niet zoveel geld over, en woont in een studentenhuis en vervolgens in een woongroep. En weer een ander kwam wat langzamer op gang en woonde bij z'n ouders tot op 20+ leeftijd. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn (een vriendin ging bijv. fulltime in therapie voor een eetstoornis), want tja, ieders leven loopt anders. Jij neemt bepaalde stappen misschien wat later dan een ander, maar jij bent nu eenmaal ook niet die ander
Sommige stappen die jij zet zal de ander nooit zetten, sommige stappen die hij zet zet jij nooit. Mensen doen alleen maar alsof het leven een soort gebaand recht pad is dat iedereen dient te volgen (studie baan relatie huisje kindje Zwitserlevengevoel) maar dat is alleen maar omdat wij mensen houvast nodig hebben, en houvast vind je nu eenmaal makkelijker in cliches. De werkelijkheid is oneindig veel kleurrijker.
maandag 2 juni 2008 om 19:26
Ik dacht eerst dat Brummetje weer een topic had geopend 
Maar ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Je hebt braaf je studie afgemaakt, maar bent lang bij je ouders blijven wonen en daardoor in een deel van Nederland dat jou weinig te bieden heeft. Bovendien baal je dat M. nu toch je "door de vingers is geglipt" en al een vriendin heeft, waarom heb ik er nooit iets mee gedaan, vraag je je af. Kortom: je hebt 't gevoel dat je bent blijven hangen en hoewel je een goede opleding in je broekzak hebt, toch weinig vooruit bent gekomen de laatste jaren. Klopt dit 'n beetje?
Ik zou, zoals een ander ook al adviseerde, ook een master gaan doen in een stad die je leuker lijkt dan Tilburg. Let wel, als je alleen naar een nieuwe grote stad verhuisd, zul je je in het begin wellicht een beetje verloren voelen, omdat je niemand kent en alles zo groot is (had ik in elk geval wel toen ik op m'n 18e naar A'dam ging, maar ik vond het ook fantastisch spannend). Ik kan wel gaan zeggen dat 23 helemaal niet oud is (ik ben ook 23) en dat ik zat mensen ken die op hun 30e minder bereikt hebben dan jij, maar zo voel jij dat niet, dus daar heb je niks aan.
Ben benieuwd of je al wat hebt aan de reacties hier en ga gewoon eens iets totaal anders doen! Vond je dat festival leuk? Ga vaker (je hebt net Pinkpop gemist, ahh..)! Trekt de Randstad je? "Dwing" jezelf ernaar toe te verhuizen door een master uit te zoeken in een stad daar. Ik kan me best voorstellen dat je door alle mensen die al 3 jaar hebben gereisd, internationale mastertitels hebben en samenwonen voor 200 euro op de Keizersgracht geintimideerd voelt, maar die hebben vast weer andere problemen zoals eh.. aambeien ofzo
Succes!
Maar ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Je hebt braaf je studie afgemaakt, maar bent lang bij je ouders blijven wonen en daardoor in een deel van Nederland dat jou weinig te bieden heeft. Bovendien baal je dat M. nu toch je "door de vingers is geglipt" en al een vriendin heeft, waarom heb ik er nooit iets mee gedaan, vraag je je af. Kortom: je hebt 't gevoel dat je bent blijven hangen en hoewel je een goede opleding in je broekzak hebt, toch weinig vooruit bent gekomen de laatste jaren. Klopt dit 'n beetje?
Ik zou, zoals een ander ook al adviseerde, ook een master gaan doen in een stad die je leuker lijkt dan Tilburg. Let wel, als je alleen naar een nieuwe grote stad verhuisd, zul je je in het begin wellicht een beetje verloren voelen, omdat je niemand kent en alles zo groot is (had ik in elk geval wel toen ik op m'n 18e naar A'dam ging, maar ik vond het ook fantastisch spannend). Ik kan wel gaan zeggen dat 23 helemaal niet oud is (ik ben ook 23) en dat ik zat mensen ken die op hun 30e minder bereikt hebben dan jij, maar zo voel jij dat niet, dus daar heb je niks aan.
Ben benieuwd of je al wat hebt aan de reacties hier en ga gewoon eens iets totaal anders doen! Vond je dat festival leuk? Ga vaker (je hebt net Pinkpop gemist, ahh..)! Trekt de Randstad je? "Dwing" jezelf ernaar toe te verhuizen door een master uit te zoeken in een stad daar. Ik kan me best voorstellen dat je door alle mensen die al 3 jaar hebben gereisd, internationale mastertitels hebben en samenwonen voor 200 euro op de Keizersgracht geintimideerd voelt, maar die hebben vast weer andere problemen zoals eh.. aambeien ofzo
Succes!
maandag 2 juni 2008 om 19:29
Djiezus, toen ik de topictitel las verwachte ik een eeuwig studerende aan drugsverslaafde alleenstaande moeder met een miljoenenschuld..
Je hebt vriendinnen, je hebt je opleiding afgemaakt, je hebt toekomstplannen (master). Nu nog uitzoeken wat je op het gebied van de liefde wilt.. Ga in de tussentijd eens lekker op stap, gooi alle remmen los en LEEF!
Je hebt vriendinnen, je hebt je opleiding afgemaakt, je hebt toekomstplannen (master). Nu nog uitzoeken wat je op het gebied van de liefde wilt.. Ga in de tussentijd eens lekker op stap, gooi alle remmen los en LEEF!
maandag 2 juni 2008 om 19:31
Holymoly, ik dacht: iemand die vindt dat ze niks van haar leven heeft gemaakt, dat zal wel behoorlijk mis zijn.......maar zover ik het kan beoordelen zit je niet in de bak wegens moord, ben je geen crackhoer op de Theemsweg en en ben je nog hartstikke jong met zat mogelijkheden (want een goed stel hersens heb je kennelijk ook). Daarbij woon je in een land waarvan de bewoners tot de top 5% rijkste van de wereld wonen, dus eignelijk ben je gewoon een dikke vette bofkont.
Het klinkt als cliche, maar vandaag kan het begin zijn van de rest van je leven. Dus trek eens wat tijd uit om erachter te komen wat je wilt, in plaats van kniezen over dingen die je bent misgelopen. En denk eens niet in 'Ik zou zo graag willen dat'. maar doe het gewoon. Laat dromen geen dromen blijven, maar stel doelen. En denk 'dat GA ik doen, in plaats van 'ik zou zo graag willen'.
En ik heb in de randstad gewoont en geloof me, daar 'gebeurt' ook niet alles hoor (ook al denken ze in A'dam soms dat de wereld ophoudt bij Amstelveen, hihi) . Pfffffff......
Dat je nu single bent geeft ook juist een mooie gelegeheid om te kunnen doen wat je wilt. En erachter te komen waarheen je wilt.
Het klinkt als cliche, maar vandaag kan het begin zijn van de rest van je leven. Dus trek eens wat tijd uit om erachter te komen wat je wilt, in plaats van kniezen over dingen die je bent misgelopen. En denk eens niet in 'Ik zou zo graag willen dat'. maar doe het gewoon. Laat dromen geen dromen blijven, maar stel doelen. En denk 'dat GA ik doen, in plaats van 'ik zou zo graag willen'.
En ik heb in de randstad gewoont en geloof me, daar 'gebeurt' ook niet alles hoor (ook al denken ze in A'dam soms dat de wereld ophoudt bij Amstelveen, hihi) . Pfffffff......
Dat je nu single bent geeft ook juist een mooie gelegeheid om te kunnen doen wat je wilt. En erachter te komen waarheen je wilt.
maandag 2 juni 2008 om 19:38
Je moet ook niet denken dat die dingen (goede baan, relatie) vanzelf komen, ook al heb je een WO diploma. Je lijkt wat dat betreft verwend of op zijn minst niet realistisch.
Zorg voor de veranderingen in je leven als je dat wil. Kom uit je comfort-zone en werk hard aan wat je wil en neem risico's of doe dingen die je misschien 'eng' vind. Als je dat niet doet kom je nergens. Je leven is namelijk niet 'af' met een diploma. Het begint pas.
Zorg voor de veranderingen in je leven als je dat wil. Kom uit je comfort-zone en werk hard aan wat je wil en neem risico's of doe dingen die je misschien 'eng' vind. Als je dat niet doet kom je nergens. Je leven is namelijk niet 'af' met een diploma. Het begint pas.
