Psyche
alle pijlers
23 en niets van mijn leven gemaakt
maandag 2 juni 2008 om 17:40
Al geruime tijd loop ik rond met een probleem. Ik betwijfel of er iemand is die mij er echt bij kan helpen, maar misschien dat het mij al oplucht om het hier even kwijt te kunnen.
De oorzaak van mijn probleem ligt eigenlijk in het verleden. In mijn eindexamenjaar (zes jaar geleden) kwam er een jongen bij mij in de klas die het jaar ervoor was blijven zakken, laat ik hem even M noemen. Ondanks dat M eigenlijk mijn type niet was (hij rookte, blowde en was een typisch ‘popi-jopi’ figuur), was ik vanaf het eerste moment stapelverliefd op hem. Ondanks dat ik het zelf mijn best deed om dat te ontkennen, kon ik aan niets anders meer denken. Gaandeweg het schooljaar ontdekte ik bovendien ook nog eens dat wij qua achtergrond en interesses erg veel gemeen hadden. Zo stond mijn middelbare school in Limburg, waar ik oorspronkelijk niet vandaan kwam. Op mijn twaalfde zijn we vanuit de Randstad naar het zuiden verhuisd. Ook M kwam oorspronkelijk niet uit Limburg. Als enige twee niet-dialectsprekers in de klas kwamen we toch steeds meer in contact met elkaar. En we kwamen elkaar ook op de meest onverwachte momenten tegen. Erg grappig.
Maar goed, net toen ik aan mijzelf had toegegeven dat ik M meer dan leuk vond, zat het eindexamen erop en gingen we studeren. M in Den Haag en ik in Tilburg. Het frapante daarbij is dat we los van elkaar uiteindelijk voor dezelfde studierichting kozen. Alleen ik op WO niveau en M op HBO niveau.
Omdat de reistijd tussen mijn woonplaats en Tilburg niet erg lang was, ben ik tijdens de eerste drie jaar van mijn studie thuis blijven wonen. Pas op mijn 21ste ging ik het huis uit. In de tussentijd bleef ik zo af en toe (voornamelijk via internet) contact houden met M. M stelde steeds voor om af te spreken en dergelijke, maar ik bleef steeds een beetje de boot afhouden. Op een bepaalde manier ‘durfde’ ik niet. Op het gegeven moment was M dat een beetje zat en was ik mezelf een beetje zat. Blijkbaar werkte het gewoon niet. Daarom hebben we besloten om het contact te verbreken. Dat is nu ongeveer 1,5 jaar geleden.
De eerste maanden ‘miste’ ik M heel erg. Op het gegeven moment besloten mijn vriendinnen ik echt eens over hem heen moest komen en ze namen mij op sleeptouw overal mee heen. Zo kwam ik vorig jaar voor het eerst in mijn leven op een popfestival terecht. Daar ontmoette ik een meisje, laat ik haar even I noemen. Het klikte eigenlijk meteen en we hadden een gezellige avond. Toen ik na thuiskomst weer thuis kwam realiseerde ik mij dat ik I meer dan leuk vond. Het probleem is alleen dat zij wat dat betreft een nogal ingewikkeld beroep heeft, waarvoor ze ruim drie kwart van het jaar in het buitenland vertoeft.
Ik besloot I uit mijn hoofd te zetten. Dat lukte ook aardig goed, want ik was inmiddels bezig met mijn scriptie en dat eiste alle aandacht op. Op het gegeven moment ben ik ook weer even bij mijn ouders gaan wonen om mijn volledig op de laatste loodjes van mijn afstuderen kunnen richten.
Na een aantal weken was ik afgestudeerd. En daar zat ik dan: mét een WO papiertje, maar zonder baan. Ik begon volop te solliciteren, maar dat viel erg tegen. Voor de meeste banen in mijn ‘werkveld’ heb je ervaring nodig en ik heb helaas nog nergens kans gehad om die ervaring ook echt op te doen. Daarom besloot ik om tijdelijk aan de slag te gaan als administratief medewerkerster, om zo wat geld te verdienen. In de tussentijd solliciteerde ik hard door.
In het begin ging dat prima, maar op het gegeven moment ging het toch knagen. Ik ben inmiddels 23 (bijna 24) en wat heb ik eigenlijk van mijn leven gemaakt?
- Ik ben erg lang in het zuiden blijven wonen, terwijl ik me er nooit echt thuis heb gevoeld
- Ik heb me jarenlang over de kop gestudeerd en wat doe ik nu? Administratief werk. Daar had ik geen WO papiertje voor nodig gehad..
- Ik ben 23 en heb nog nooit een relatie gehad. Dat is toch niet normaal? Bovendien merk ik nog steeds dat ik met vlinders in mijn buik aan de ontmoeting met I terug denk. Ik kwam haar laatst weer tegen en wist meteen weer hoe leuk ze was. Een gevoel dat ik eigenlijk helemaal niet wil hebben. Ik wil eigenlijk gewoon ‘normaal zijn.
Door die negatieve gevoelens krijg ik er steeds meer spijt van dat ik niet op mijn 18e meteen naar de Randstad ben vertrokken. Zoals de meeste mensen wel zouden doen. Dan had ik in de buurt van M gewoond en waren de zaken heel anders gelopen. Sowieso vind ik dat ik dingen heel anders aan had moeten pakken. Ik heb nooit echt ‘geleefd’. Ben nooit eens echt uit de band gesprongen. Ik heb altijd veel te verstandig willen zijn. k heb het idee steeds aan de ‘zijlijn’ gestaan te hebben, zonder zelf iets te ondernemen.
Ik heb geprobeerd om die negatieve gevoelens overboord te zetten, maar het lukt gewoon niet. Ik probeer soms mijn leven op de rails te krijgen, maar ik heb het idee dat het allemaal zinloos is, omdat ik tot op heden nergens wat van gemaakt heb. Zo heb ik half/half besloten om volgend jaar nog een Master (met stage) te doen en ben ik weer in Tilburg gaan wonen. Nu die beslissing eenmaal gemaakt is, heb ik er alweer spijt van. Ik ben namelijk echt een provincietrutje geworden. En dat is wat ik persé niet wilde.
Ik solliciteerde laats bovendien op een stageplaats bij een leuk bedrijf. Ik las me een beetje in op de website, keek naar de sectie ‘medewerkers’. Wie blijkt er ook bij dat bedrijf te werken? M. Door die ontdekking besloot ik eens op zoek te gaan naar zijn Hyve, waar ik las dat hij een vriendin had. Dat vond ik al best zwaar om te lezen, maar ik zakte helemaal door de grond toen ik zag dat die betreffende vriendin echt veel op mij lijkt! We hebben serieus dezelfde haarkleur en dezelfde kleur ogen. Heel bizar. Daardoor werd ik weer teruggeworpen in mijn gevoel dat mijn leven er ook heel anders uit had kunnen zien.
Mijn grote vraag is nu of ik ooit nog vooruit kan en of ik überhaupt nog vooruit wíl. Ben benieuwd wat jullie van mijn situatie vinden en wat jullie zouden doen.
De oorzaak van mijn probleem ligt eigenlijk in het verleden. In mijn eindexamenjaar (zes jaar geleden) kwam er een jongen bij mij in de klas die het jaar ervoor was blijven zakken, laat ik hem even M noemen. Ondanks dat M eigenlijk mijn type niet was (hij rookte, blowde en was een typisch ‘popi-jopi’ figuur), was ik vanaf het eerste moment stapelverliefd op hem. Ondanks dat ik het zelf mijn best deed om dat te ontkennen, kon ik aan niets anders meer denken. Gaandeweg het schooljaar ontdekte ik bovendien ook nog eens dat wij qua achtergrond en interesses erg veel gemeen hadden. Zo stond mijn middelbare school in Limburg, waar ik oorspronkelijk niet vandaan kwam. Op mijn twaalfde zijn we vanuit de Randstad naar het zuiden verhuisd. Ook M kwam oorspronkelijk niet uit Limburg. Als enige twee niet-dialectsprekers in de klas kwamen we toch steeds meer in contact met elkaar. En we kwamen elkaar ook op de meest onverwachte momenten tegen. Erg grappig.
Maar goed, net toen ik aan mijzelf had toegegeven dat ik M meer dan leuk vond, zat het eindexamen erop en gingen we studeren. M in Den Haag en ik in Tilburg. Het frapante daarbij is dat we los van elkaar uiteindelijk voor dezelfde studierichting kozen. Alleen ik op WO niveau en M op HBO niveau.
Omdat de reistijd tussen mijn woonplaats en Tilburg niet erg lang was, ben ik tijdens de eerste drie jaar van mijn studie thuis blijven wonen. Pas op mijn 21ste ging ik het huis uit. In de tussentijd bleef ik zo af en toe (voornamelijk via internet) contact houden met M. M stelde steeds voor om af te spreken en dergelijke, maar ik bleef steeds een beetje de boot afhouden. Op een bepaalde manier ‘durfde’ ik niet. Op het gegeven moment was M dat een beetje zat en was ik mezelf een beetje zat. Blijkbaar werkte het gewoon niet. Daarom hebben we besloten om het contact te verbreken. Dat is nu ongeveer 1,5 jaar geleden.
De eerste maanden ‘miste’ ik M heel erg. Op het gegeven moment besloten mijn vriendinnen ik echt eens over hem heen moest komen en ze namen mij op sleeptouw overal mee heen. Zo kwam ik vorig jaar voor het eerst in mijn leven op een popfestival terecht. Daar ontmoette ik een meisje, laat ik haar even I noemen. Het klikte eigenlijk meteen en we hadden een gezellige avond. Toen ik na thuiskomst weer thuis kwam realiseerde ik mij dat ik I meer dan leuk vond. Het probleem is alleen dat zij wat dat betreft een nogal ingewikkeld beroep heeft, waarvoor ze ruim drie kwart van het jaar in het buitenland vertoeft.
Ik besloot I uit mijn hoofd te zetten. Dat lukte ook aardig goed, want ik was inmiddels bezig met mijn scriptie en dat eiste alle aandacht op. Op het gegeven moment ben ik ook weer even bij mijn ouders gaan wonen om mijn volledig op de laatste loodjes van mijn afstuderen kunnen richten.
Na een aantal weken was ik afgestudeerd. En daar zat ik dan: mét een WO papiertje, maar zonder baan. Ik begon volop te solliciteren, maar dat viel erg tegen. Voor de meeste banen in mijn ‘werkveld’ heb je ervaring nodig en ik heb helaas nog nergens kans gehad om die ervaring ook echt op te doen. Daarom besloot ik om tijdelijk aan de slag te gaan als administratief medewerkerster, om zo wat geld te verdienen. In de tussentijd solliciteerde ik hard door.
In het begin ging dat prima, maar op het gegeven moment ging het toch knagen. Ik ben inmiddels 23 (bijna 24) en wat heb ik eigenlijk van mijn leven gemaakt?
- Ik ben erg lang in het zuiden blijven wonen, terwijl ik me er nooit echt thuis heb gevoeld
- Ik heb me jarenlang over de kop gestudeerd en wat doe ik nu? Administratief werk. Daar had ik geen WO papiertje voor nodig gehad..
- Ik ben 23 en heb nog nooit een relatie gehad. Dat is toch niet normaal? Bovendien merk ik nog steeds dat ik met vlinders in mijn buik aan de ontmoeting met I terug denk. Ik kwam haar laatst weer tegen en wist meteen weer hoe leuk ze was. Een gevoel dat ik eigenlijk helemaal niet wil hebben. Ik wil eigenlijk gewoon ‘normaal zijn.
Door die negatieve gevoelens krijg ik er steeds meer spijt van dat ik niet op mijn 18e meteen naar de Randstad ben vertrokken. Zoals de meeste mensen wel zouden doen. Dan had ik in de buurt van M gewoond en waren de zaken heel anders gelopen. Sowieso vind ik dat ik dingen heel anders aan had moeten pakken. Ik heb nooit echt ‘geleefd’. Ben nooit eens echt uit de band gesprongen. Ik heb altijd veel te verstandig willen zijn. k heb het idee steeds aan de ‘zijlijn’ gestaan te hebben, zonder zelf iets te ondernemen.
Ik heb geprobeerd om die negatieve gevoelens overboord te zetten, maar het lukt gewoon niet. Ik probeer soms mijn leven op de rails te krijgen, maar ik heb het idee dat het allemaal zinloos is, omdat ik tot op heden nergens wat van gemaakt heb. Zo heb ik half/half besloten om volgend jaar nog een Master (met stage) te doen en ben ik weer in Tilburg gaan wonen. Nu die beslissing eenmaal gemaakt is, heb ik er alweer spijt van. Ik ben namelijk echt een provincietrutje geworden. En dat is wat ik persé niet wilde.
Ik solliciteerde laats bovendien op een stageplaats bij een leuk bedrijf. Ik las me een beetje in op de website, keek naar de sectie ‘medewerkers’. Wie blijkt er ook bij dat bedrijf te werken? M. Door die ontdekking besloot ik eens op zoek te gaan naar zijn Hyve, waar ik las dat hij een vriendin had. Dat vond ik al best zwaar om te lezen, maar ik zakte helemaal door de grond toen ik zag dat die betreffende vriendin echt veel op mij lijkt! We hebben serieus dezelfde haarkleur en dezelfde kleur ogen. Heel bizar. Daardoor werd ik weer teruggeworpen in mijn gevoel dat mijn leven er ook heel anders uit had kunnen zien.
Mijn grote vraag is nu of ik ooit nog vooruit kan en of ik überhaupt nog vooruit wíl. Ben benieuwd wat jullie van mijn situatie vinden en wat jullie zouden doen.
maandag 2 juni 2008 om 19:59
Tja... af en toe kun je zo hopeloos verdwalen in negatieve gedachten... probeer dat te stoppen.
Je vind dat het een probleem is dat je 'niet hebt geleefd' en zoals blijkt uit je verhaal hang je dat op aan de liefde, of een gebrek aan liefdesrelaties. Maar dit zijn natuurlijk twee afzonderlijke 'problemen'.
Allereerst: je bent 23 en er zijn echt nog mogelijkheden zat om te gaan leven. Ik vond het idee om een master met buitenlandmogelijkheden een hele mooie. Zo kun je wat anders zien, leven, en toch ook iets studiegerelateerd en cv-opbouwens doen, want echt nietsnutten, daar voel je je volgens mij ook niet happy bij.
Wat de liefde betreft: iemand zei dit ooit tegen mij en ik heb daarna vaak tegen andere herhaald: liefde kun je niet zoeken. Hou ermee op. Hoe harder je zoekt hoe meer ze zich wegstopt. Het is bijna als zoeken met een zaklamp naar het donkerste hoekje in een kamer. Stop met zoeken en binnen no-time zul je door de liefde verrast worden. Misschien is liefde een soort tip of the tongue phenomenon: als je het probeert lukt het niet echt, stop je met proberen, schiet het ineens te voorschijn.
Bovendien is liefde niet lang zo leuk als je niet ook leuk en gezellig met jezelf bent. Dit verwijst dan inderdaad weer terug naar probleem 1: ga leven en wees blij met jezelf. Hoe lekkerder je in je vel zit met jezelf hoe aantrekkelijker je wordt en hoe heerlijke de liefde.
Gaat dus maar gewoon 'leven' en laat de rest op je toekomen...
ow en leven kan volgens mij ook best in Tilburg hoor... en als je het echt niks vind.... dan verhuis je toch weer? What's the deal? The world is your oyster... (so go out and have fun and do whatever you want to do...)
Je vind dat het een probleem is dat je 'niet hebt geleefd' en zoals blijkt uit je verhaal hang je dat op aan de liefde, of een gebrek aan liefdesrelaties. Maar dit zijn natuurlijk twee afzonderlijke 'problemen'.
Allereerst: je bent 23 en er zijn echt nog mogelijkheden zat om te gaan leven. Ik vond het idee om een master met buitenlandmogelijkheden een hele mooie. Zo kun je wat anders zien, leven, en toch ook iets studiegerelateerd en cv-opbouwens doen, want echt nietsnutten, daar voel je je volgens mij ook niet happy bij.
Wat de liefde betreft: iemand zei dit ooit tegen mij en ik heb daarna vaak tegen andere herhaald: liefde kun je niet zoeken. Hou ermee op. Hoe harder je zoekt hoe meer ze zich wegstopt. Het is bijna als zoeken met een zaklamp naar het donkerste hoekje in een kamer. Stop met zoeken en binnen no-time zul je door de liefde verrast worden. Misschien is liefde een soort tip of the tongue phenomenon: als je het probeert lukt het niet echt, stop je met proberen, schiet het ineens te voorschijn.
Bovendien is liefde niet lang zo leuk als je niet ook leuk en gezellig met jezelf bent. Dit verwijst dan inderdaad weer terug naar probleem 1: ga leven en wees blij met jezelf. Hoe lekkerder je in je vel zit met jezelf hoe aantrekkelijker je wordt en hoe heerlijke de liefde.
Gaat dus maar gewoon 'leven' en laat de rest op je toekomen...
ow en leven kan volgens mij ook best in Tilburg hoor... en als je het echt niks vind.... dan verhuis je toch weer? What's the deal? The world is your oyster... (so go out and have fun and do whatever you want to do...)
maandag 2 juni 2008 om 20:11
Wees maar blij dat je je eigen leven hebt opgebouwd en niet afhankelijk hebt gemaakt van M., of I.
Dat diploma kan niemand je meer afnemen. Bul, sorry.
Je leven ligt voor je.
Ik wou dat ik zulke keuzes had gemaakt als jou, maar ben zelf wel mijn O, en A, en... achterna gelopen. En heb nu niet meer dan een VWO diploma. Veel minder kansen dus. En nog steeds geen O. of A, of..
Ik hoop dat je je snel beter voelt..
Dat diploma kan niemand je meer afnemen. Bul, sorry.
Je leven ligt voor je.
Ik wou dat ik zulke keuzes had gemaakt als jou, maar ben zelf wel mijn O, en A, en... achterna gelopen. En heb nu niet meer dan een VWO diploma. Veel minder kansen dus. En nog steeds geen O. of A, of..
Ik hoop dat je je snel beter voelt..
maandag 2 juni 2008 om 20:13
Probeer eens naar de dingen te kijken waar je wel tevreden over bent. Ga alles eens voor jezelf op een rijtje zetten en schrijf dat is op. En dat zul je zien dat er een hoop dingen te voorschijn komen waar je goed bij voelt. Probeer daar op voor te borduren. Verwen jezelf op gezette tijden. Het belangrijkste is wel om jezelf niet met anderen te gaan vergelijken. Geniet gewoon van jezelf en wees blij met de dingen die je goed kunt.
Zelf heb ik ook geen topfunktie, koophuis, 2x per jaar een Wereldreis en ik heb ook geen auto. Toch ben ik best gelukkig omdat ik van kinds af aan geleerd heb om trevreden te zijn met de dingen die je hebt...En ik heb nooit de drang naar meer-meer-meer gehad.
Heb schijt aan deze opgefokte kapitalistische ratrace en laat je er niet door beinvloeden. Jij bent uniek op deze wereld!
Zelf heb ik ook geen topfunktie, koophuis, 2x per jaar een Wereldreis en ik heb ook geen auto. Toch ben ik best gelukkig omdat ik van kinds af aan geleerd heb om trevreden te zijn met de dingen die je hebt...En ik heb nooit de drang naar meer-meer-meer gehad.
Heb schijt aan deze opgefokte kapitalistische ratrace en laat je er niet door beinvloeden. Jij bent uniek op deze wereld!
maandag 2 juni 2008 om 20:26
Ik vind sommige reacties best lullig. Alsof je minstens drugsverslaafd en alleenstaande moeder moet zijn om het moeilijk te hebben met jezelf!
Evvety, ik denk dat jij je teveel hebt laten leiden door je eigen angsten en door het kiezen van de veilige weg: geen relatie aanknopen met een "foute" jongen, niet te ver weg studeren,zodat je niet meteen op kamers hoeft etc. Nu is je studententijd voorbij en begint het "echte leven", dat valt tegen en opeens vraag je je af of je wel de juiste leuzes hebt gemaakt en of je niet meer had moeten "leven". Klopt dat een beetje of zit ik er helemaal naast?
In ieder geval zou ik als ik jou was eens gaan kijken naar wat jij nu WILT. Kijk niet naar de beperkingen, maar naar de mogelijkheden. Wil je een vrijwilligerswerk doen in Afrika? Een talencursus in Zuid-Amerika? Ga sparen en doe het NU! Je bent echt nog jong en over twee jaar krijg je ook nog wel een goede baan als je een WO-diploma hebt.... Wat? Over 4 of 5 jaar ook nog wel! Wil je naar de Randstad verhuizen? Doe het dan! Ga daar in de omgeving solliciteren en verhuis. Ga bij een sprotclub of bedenk iets anders waardoor je in je nieuwe stad mensen ontmoet. Als het echt niet bevalt, kun je altijd nog terug naar Tilburg, nietwaar?
En ben je verliefd op i? spreek dan met 'r af als ze in nederland is. Of reis haar achterna - als dat kan - naar de plek waar ze nu is...
Zie je, er zijn mogelijkheden. Maar jij moet ze nog even zien en durven aangaan. Het is vast minder onveilig dan het lijkt. Go for it girl! Nu kan het echt nog.
Evvety, ik denk dat jij je teveel hebt laten leiden door je eigen angsten en door het kiezen van de veilige weg: geen relatie aanknopen met een "foute" jongen, niet te ver weg studeren,zodat je niet meteen op kamers hoeft etc. Nu is je studententijd voorbij en begint het "echte leven", dat valt tegen en opeens vraag je je af of je wel de juiste leuzes hebt gemaakt en of je niet meer had moeten "leven". Klopt dat een beetje of zit ik er helemaal naast?
In ieder geval zou ik als ik jou was eens gaan kijken naar wat jij nu WILT. Kijk niet naar de beperkingen, maar naar de mogelijkheden. Wil je een vrijwilligerswerk doen in Afrika? Een talencursus in Zuid-Amerika? Ga sparen en doe het NU! Je bent echt nog jong en over twee jaar krijg je ook nog wel een goede baan als je een WO-diploma hebt.... Wat? Over 4 of 5 jaar ook nog wel! Wil je naar de Randstad verhuizen? Doe het dan! Ga daar in de omgeving solliciteren en verhuis. Ga bij een sprotclub of bedenk iets anders waardoor je in je nieuwe stad mensen ontmoet. Als het echt niet bevalt, kun je altijd nog terug naar Tilburg, nietwaar?
En ben je verliefd op i? spreek dan met 'r af als ze in nederland is. Of reis haar achterna - als dat kan - naar de plek waar ze nu is...
Zie je, er zijn mogelijkheden. Maar jij moet ze nog even zien en durven aangaan. Het is vast minder onveilig dan het lijkt. Go for it girl! Nu kan het echt nog.
maandag 2 juni 2008 om 20:38
Ettevy, ik herken je verhaal, eerlijk waar. Altijd vol prachtige plannen en ideeen maar ze niet ten uitvoer brengen. En waarom? Waarschijnlijk uit angst (zo geldt/gold dat voor mij althans wel). Je bent bang voor alles wat er fout zou kunnen gaan als je een stap, en daarmee een risico neemt. Dus wat doe je: niks, want dat is het veiligst. Zolang je geen risico neemt, kan er ook niks misgaan, kan je niet gekwetst worden, niet op je bek gaan etc. Maar ben je er gelukkiger van geworden: nee dus. En dat is ook logisch; zonder risicos te neme en stappen te zetten kom je niet vooruit en kun je niet bereiken wat jij graag wilt in het leven. Een mooie spreuk in deze vind ik: 'je kunt beter spijt hebben van iets wat je wél gedaan hebt dan van iets wat je niet gedaan hebt'. Voor mij een waarheid als een koe, en als ik je verhaal lees geldt dat voor jou ook. Alles waar je nu tegenaan loopt en ontevreden over bent komt doordat je iets níet gedaan hebt. Dus wat moet er gebeuren? Je moet actie gaan ondernemen. De dingen gaan doen die jij leuk, belangrijk vindt. En misschien ga je op je bek, misschien loop je een blauwtje, zit je de eerste paar weken in A'dam (ofzo) helemaal in je uppie. Máár, je hebt het wél geprobeerd; je bent je dromen achterna gegaan en weet je, waarschijnlijk gaan veel dingen wél goed. Dat denk je misschien nu nog van niet, omdat je in de loop der tijd zo een negatief beeld ontwikkeld hebt van jezelf en de wereld. Maar probeer toch die 'risico's' en stappen te gaan zetten, dit moet je gewoonweg doen om de greep en daarmee ook het plezier en de zin inje leven weer terug te krijgen. En ik zeg niet dat dat makkelijk is, zeker niet, maar wat is de andere optie? Lekker veilig alles bij het oude laten? Maar je weet al dat je dáár niet gelukkig van wordt! Dus, hop, uit die stoel en 'ga iets doen'!!! En je bent pas 23 en vast en zeker een hartstikke leuke, slimme meid, dus dat komt echt wel goed! 
maandag 2 juni 2008 om 21:43
Ettevy, ik hoop dat je je niet laat afschrikken door sommige -ronduit kwetsende- reacties. Je hebt je verhaal hier opgeschreven in de veronderstelling dat men er (op z'n minst) met enig respect op zou reageren. Daar is helaas niet iedereen daartoe in staat...
Lees de berichtjes nog even goed door en leg de vervelende reacties gewoon naast je neer. Er zitten veel bruikbare adviezen tussen, die kun je best ter harte nemen. Je bent absoluut nog jong, er ligt nog een heel leven vóór je. Maar dat neemt niet weg dat je nu in een dipje zit, een dipje dat -als je alles even nuchter op een rijtje zet- eigenlijk best meevalt.
Ga je lekker focussen op wat je wèl hebt en wat je wilt bereiken, dat werkt!
Lees de berichtjes nog even goed door en leg de vervelende reacties gewoon naast je neer. Er zitten veel bruikbare adviezen tussen, die kun je best ter harte nemen. Je bent absoluut nog jong, er ligt nog een heel leven vóór je. Maar dat neemt niet weg dat je nu in een dipje zit, een dipje dat -als je alles even nuchter op een rijtje zet- eigenlijk best meevalt.
Ga je lekker focussen op wat je wèl hebt en wat je wilt bereiken, dat werkt!
dinsdag 3 juni 2008 om 10:01
Ook ik bedoelde het niet lullig of kwetsend, en natuurlijk mag je met jezelf in de knoop zitten.
Ik denk alleen dat in het verleden leven geen zin heeft. Misschien zit het wel in je aard om zo te denken, maar je kan jezelf ook trainen in positief denken. Jij bent zelf verantwoordelijk voor de dingen die je in het leven kiest. Dus je kan nu gaan zitten kniezen en denken 'had ik maar', maar feit blijft dat gedane zaken geen keer nemen.
Je kan WEL vandaag besluiten dingen anders te doen. En daar kun je nu al mee beginnen.
Ik denk alleen dat in het verleden leven geen zin heeft. Misschien zit het wel in je aard om zo te denken, maar je kan jezelf ook trainen in positief denken. Jij bent zelf verantwoordelijk voor de dingen die je in het leven kiest. Dus je kan nu gaan zitten kniezen en denken 'had ik maar', maar feit blijft dat gedane zaken geen keer nemen.
Je kan WEL vandaag besluiten dingen anders te doen. En daar kun je nu al mee beginnen.
dinsdag 3 juni 2008 om 10:10
Beste Yvette, je bent nog maar net begonnen.
Stop met het omkijken naar het verleden. Dat is gebeurd, daar kun je niets meer aan veranderen.
Probeer voor jezelf duidelijk te krijgen waar je naar toe wil in je leven (dus: in welke woonplaats voel je je lekker, wat voor baan zou je willen hebben, etc.). Onderneem daar actie op.
En dan: probeer te genieten van alles dat op je pad komt ipv alles te vergelijken met wat er vroeger is gebeurd, of hoe je denkt dat dingen zouden moeten lopen (alles gaat toch altijd anders dan gepland).
Wat betreft de Randstad: het is daar net zo truttig als in de "provincie", het is maar net hoe jij denkt en in het leven staat.
Truttigheid/niet-truttigheid is een state of mind, zeg maar.
Stop met het omkijken naar het verleden. Dat is gebeurd, daar kun je niets meer aan veranderen.
Probeer voor jezelf duidelijk te krijgen waar je naar toe wil in je leven (dus: in welke woonplaats voel je je lekker, wat voor baan zou je willen hebben, etc.). Onderneem daar actie op.
En dan: probeer te genieten van alles dat op je pad komt ipv alles te vergelijken met wat er vroeger is gebeurd, of hoe je denkt dat dingen zouden moeten lopen (alles gaat toch altijd anders dan gepland).
Wat betreft de Randstad: het is daar net zo truttig als in de "provincie", het is maar net hoe jij denkt en in het leven staat.
Truttigheid/niet-truttigheid is een state of mind, zeg maar.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:06
Ik zou eens stil staan bij mensen van jouw leeftijd die het een stuk slechter hebben. Je leven klinkt niet bepaald slecht. Er zijn bovendien tig mensen van 23 met een WOdiploma, net afgestudeerd, die niet meteen hun (WO)droombaan vinden.
Ik heb regelmatig dezelfde gevoelens (gehad) als jij, maar dan niet in sterke mate. Wat mij hielp en helpt, is om te bedenken 'wat als ik over een maand dood zou gaan, waarvan zou ik spijt hebben dat ik het niet heb gedaan?', dit leidde er toe dat ik in september begin aan een tweede studie. Ga je dromen achterna, doe wat je leuk vindt, nu het nog kan. Laat het verleden rusten en richt je op de toekomst!!!
Ik heb regelmatig dezelfde gevoelens (gehad) als jij, maar dan niet in sterke mate. Wat mij hielp en helpt, is om te bedenken 'wat als ik over een maand dood zou gaan, waarvan zou ik spijt hebben dat ik het niet heb gedaan?', dit leidde er toe dat ik in september begin aan een tweede studie. Ga je dromen achterna, doe wat je leuk vindt, nu het nog kan. Laat het verleden rusten en richt je op de toekomst!!!
vrijdag 13 juni 2008 om 20:04
hi ettevy!
ff n reactie op je berichtje. weet natuurlijk niet de finesses, maar t klinkt n beetje alsof je n soort van ideaalplaatje van n bruisend leven hebt en dat genadeloos naast je eigen leven legt, waardoor je je er niet beter op gaat voelen. je geeft aan dat je eigenlijk liever naar de randstad had gewild; voel je je daar meer thuis of past dat gewoon in je ideaalplaatje van jong en bruisend persoon? als t om t eerste gaat, waarom ben je er dan niet beland? als t je echt zo had getrokken, was je er toch wel eerder heen gegaan en was je er waarschijnlijk niet weg te houden. als de tweede reden t geval is, waarom maak je t jezelf zo moeilijk door te willen leven als iemand die je misschien wel helemaal niet bent? t gaat er toch om waar je jezelf goed bij voelt, of dat nou in amsterdam, tilburg, groningen of utrecht is. en probeer niet te letten op mensen die in jouw ogen t helemaal hebben gemaakt, als dat nl echt t voor jou bedoelde leven was (=t leven dat je echt t liefst wilt), dan was je daar ook wel geweest. denk dus dat er redenen zijn waarom je je leventje zo hebt geleefd als je hebt gedaan. je kan wel excuses gaan zoeken en spijt hebben, maar probeer jezelf eens wat minder te verontschuldigen en je af te vragen wat het is waarom je zit/bent/doet wat je doet. was angst je motivatie of juist liefde?
ff n reactie op je berichtje. weet natuurlijk niet de finesses, maar t klinkt n beetje alsof je n soort van ideaalplaatje van n bruisend leven hebt en dat genadeloos naast je eigen leven legt, waardoor je je er niet beter op gaat voelen. je geeft aan dat je eigenlijk liever naar de randstad had gewild; voel je je daar meer thuis of past dat gewoon in je ideaalplaatje van jong en bruisend persoon? als t om t eerste gaat, waarom ben je er dan niet beland? als t je echt zo had getrokken, was je er toch wel eerder heen gegaan en was je er waarschijnlijk niet weg te houden. als de tweede reden t geval is, waarom maak je t jezelf zo moeilijk door te willen leven als iemand die je misschien wel helemaal niet bent? t gaat er toch om waar je jezelf goed bij voelt, of dat nou in amsterdam, tilburg, groningen of utrecht is. en probeer niet te letten op mensen die in jouw ogen t helemaal hebben gemaakt, als dat nl echt t voor jou bedoelde leven was (=t leven dat je echt t liefst wilt), dan was je daar ook wel geweest. denk dus dat er redenen zijn waarom je je leventje zo hebt geleefd als je hebt gedaan. je kan wel excuses gaan zoeken en spijt hebben, maar probeer jezelf eens wat minder te verontschuldigen en je af te vragen wat het is waarom je zit/bent/doet wat je doet. was angst je motivatie of juist liefde?
vrijdag 13 juni 2008 om 20:33
Ettevy, ik ben 44 dus ik moest wel glimlachen om jouw bericht... meid, je kunt nog zeker 10 jaar wild feesten en doorzakken voordat je lichamelijk gaat merken dat je je nachtrust nodig hebt, en je kunt nog wel een half dozijn Grote Liefdes verslijten voor je eierstokken gaan rammelen. En met je werk heb je ook nog jaren de tijd om te komen waar je precies wilt zijn. Die studie heb je alvast afgemaakt, dat moet je niet onderschatten! Tot zover opoe.
Verhuizen naar de Randstad: gewoon doen, als je dat zo graag wilt. Er zijn wel obstakels, zo is het natuurlijk niet makkelijk om een kamer te krijgen, zeker niet in de leukere buurten. Ook kan het dat je het eerste jaar een beetje eenzaam zit te verpieteren omdat je nog niemand kent. Maar dat komt allemaal vanzelf goed. Overigens biedt in de Randstad wonen geen bescherming tegen truttigheid, ik ben zelf altijd truttig gebleven.
Ik zou zeggen: ophouden met fantaseren en beginnen met echt leven. Dit topic afsluiten en op zoek gaan naar woonruimte, werk of een studie in de Randstad. Open daar maar een nieuw topic over.
Verhuizen naar de Randstad: gewoon doen, als je dat zo graag wilt. Er zijn wel obstakels, zo is het natuurlijk niet makkelijk om een kamer te krijgen, zeker niet in de leukere buurten. Ook kan het dat je het eerste jaar een beetje eenzaam zit te verpieteren omdat je nog niemand kent. Maar dat komt allemaal vanzelf goed. Overigens biedt in de Randstad wonen geen bescherming tegen truttigheid, ik ben zelf altijd truttig gebleven.
Ik zou zeggen: ophouden met fantaseren en beginnen met echt leven. Dit topic afsluiten en op zoek gaan naar woonruimte, werk of een studie in de Randstad. Open daar maar een nieuw topic over.
zaterdag 14 juni 2008 om 13:58
Ettevy,
Ik heb niet je hele verhaal gelezen en ook niet alle reacties, maar ik dacht bij de topictitel meteen al:
Je bent nog zo jong en je hoeft je leven nog niet helemaal perfect ingericht te hebben, het kan nog alle kanten op! Als je maar wilt! Je hoeft niet het gevoel te hebben dat je er nog niks van gemaakt hebt, want je hebt zo veel mogelijkheden om er iets van te gaan maken. En daar kun je op elk moment mee beginnen. Volg je hart!
Veel succes meid!
Ik heb niet je hele verhaal gelezen en ook niet alle reacties, maar ik dacht bij de topictitel meteen al:
Je bent nog zo jong en je hoeft je leven nog niet helemaal perfect ingericht te hebben, het kan nog alle kanten op! Als je maar wilt! Je hoeft niet het gevoel te hebben dat je er nog niks van gemaakt hebt, want je hebt zo veel mogelijkheden om er iets van te gaan maken. En daar kun je op elk moment mee beginnen. Volg je hart!
Veel succes meid!
woensdag 18 juni 2008 om 19:33
Mij valt op dat in je OP je veel over M schrijft. Je eerste liefde loslaten is niet makkelijk, misschien moet je dat nog een plekje geven?
Hoe je leven loopt en wat je ermee doet hangt niet van een relatie af. Binnen of buiten een relatie, het gaat erom dat je goed voor jezelf zorgt en dat je iets moois van je leven maakt (naar mijn idee dan), en dat betekent nou eenmaal af en toe wat jaartjes aanrommelen en het niet helemaal weten, voor de meeste gewone stervelingen. Niks zo ingewikkeld als het leven.
Zorg goed voor number one and volg je passies (en als dat provincietrutje-passies zijn, lekker toch -ik kan daar erg jaloers van worden, mensen die lekker kunnen tutten, vind ik echt prachtig).
Hoe je leven loopt en wat je ermee doet hangt niet van een relatie af. Binnen of buiten een relatie, het gaat erom dat je goed voor jezelf zorgt en dat je iets moois van je leven maakt (naar mijn idee dan), en dat betekent nou eenmaal af en toe wat jaartjes aanrommelen en het niet helemaal weten, voor de meeste gewone stervelingen. Niks zo ingewikkeld als het leven.
Zorg goed voor number one and volg je passies (en als dat provincietrutje-passies zijn, lekker toch -ik kan daar erg jaloers van worden, mensen die lekker kunnen tutten, vind ik echt prachtig).
zondag 22 juni 2008 om 19:48
Die mensen die in jouw ogen wel wat van hun leven hebben gemaakt is dat ook niet komen aanwaaien! Die hebben daar ook voor moeten knokken, hebben moeten studeren, zijn afgewezen voor leuke banen en hebben liefdesverdriet gekend. Je bent jong genoeg om aan de slag te gaan en er wel iets van te maken in plaats van negatieve energie te steken in zelfmedelijden.
