Psyche
alle pijlers
A seksueel na vervelende ervaring?
vrijdag 14 december 2007 om 22:01
Dames,
Ik heb even jullie wijsheid nodig. Ik ben misschien nog wat jong voor dit forum (20 jaar) - maar op andere fora denk ik weinig (nieuwe) inzichten op te kunnen doen en ook in het echte leven wil ik hier niet over praten met iemand.
Het zit zo. Ik heb al meer dan 2,5 jaar geen jongen aangeraakt. Ik was al nooit zo lichamelijk, maar sinds mijn laatste zoen is het helemaal gedaan met de aanrakingen. Dit laatste besef ik me pas sinds gisteravond. Ik had het laatst met vrienden over mijn non-libidoisme (wat ik meende te 'hebben' (zeg je dat zo?)) en toen werd er gevraagd of ik misschien een nare ervaring had. Natuurlijk zei ik nee, en eigenlijk dacht ik ook dat dat zo was. Tot gisteravond dus. Ik weet niet hoe het kwam, maar ineens kwamen er weer flarden bij me naar boven. Ok, een kleine aanleiding was er wel, er is namelijk iemand die eigenlijk perfect voor me zou zijn, maar ik laat hem niet te dichtbij komen, om teleurstelling (van beide kanten) te voorkomen. Ik heb geen zin in lichamelijk contact en waarschijnlijk kan hij daar uiteindelijk toch niet mee dealen.
Goed, nu weer even over gisteravond. Ik dacht ineens weer aan die bewuste avond. Ik had wat drankjes op en nam in een cafe afscheid van een (toen soort van) vriend. Door het aantal genuttigde wijntjes kwam de wangkus een beetje richting mondhoek terecht - gewoon een kwestie van een slecht gemikte kus dus. Hij interpreteerde het helaas anders en begon me te zoenen. Eerst vond ik het niet zo erg (ook niet ontzettend leuk trouwens, maar door de eerder genoemde alcoholinname had ik niet echt de daadkracht om te zeggen dat het niet verstandig was) maar toen hij me bij mijn huis afzette vond ik het wat minder. Maar, lief en naief als ik was, gaf ik hem toch nog even een afscheidskus, want, zo was mijn redenatie, waar je aan begint, moet je ook afmaken, het kwaad was nu toch al geschied. (Nu denk ik daar overigens heel anders over, maar dat moge duidelijk wezen) Ineens gleed zijn hand naar beneden en gelukkig kon ik zijn hand nog net op tijd uit mijn broekje vissen, maar hij bleef maar aandringen; 'ah, mag het? en nu? mag het nu? nu dan?' Natuurlijk ging ik daar niet op in, ik ben naar binnengelopen en ik heb hem gedag gezegd. De volgende ochtend werd ik met een rotgevoel wakker. Ik heb keihard gejankt onder de douche, ik voelde me echt smerig. Tijdens het douchen kwam tot overmaat van ramp zijn geurtje ook nog naar boven drijven. Of het in mijn haar zat of op mijn huid, geen idee, ik had het ook nog nooit eerder gemaakt, maar ik bleef die geur voor mn gevoel maar ruiken (wat helemaal neit kan, ik had mijn lichaam en haar heel goed gewassen) Ik voelde me de hele dag beroerd, had mijn hoofd niet bij mijn werk en ik voelde me doodongelukkig. Na een weekje of twee begon het wel te slijten, ik dacht er niet meer zo veel aan.
Toch denk ik dat ik hier misschien onbewust nog steeds last van heb. Ik laat mannen niet echt toe in mijn leven, heb een afkeer van ze (zelfs van mijn broertje en vader, bij iedere misstap die ze maken denk ik weer 'zie je nou wel, mannen...') en wanneer ze achter me aanzitten voel ik een lichte vorm van paniek. Ook denk ik dat mannen alleen maar uitzijn op seks (en ok, zulke types zullen er tussen zitten, maar dat is heus niet altijd het geval, dat begrijp ik ook) Het begint nu echt lastig te worden. Ik heb voor mijn gevoel echt liefde nodig. Voor iedereen in mijn omgeving kom ik op de 4e, 5e, 6e plaats, maar ik wil graag dat iemand echt het gekst met mij is. Een relatie zou dus een logische stap zijn, maar ik kán het niet. Liefde zonder seks bestaat nu eenmaal (bijna) niet. Eerst dacht ik dat het aan mijn libido (voor mijn gevoel 0,0) lag, maar ik twijfel daar nu ten zeerste aan. Ik weet even niet wat ik hiermee aanmoet. Psycholoog? Seksuoloog? Haptonoom? I don't know.. Misschien weer eens zoenen met die jongen, maar dan in een vol café, waar hij me niet van onderen kan betasten en waardoor ik dan het gevoel krijg dat seks niet moet, dat jongens gewoon te vertrouwen zijn, etc.? Die laatste optie lijkt me een slecht plan, maar toch blijft het door mn hoofd spoken. Of hem confronteren met mijn gevoel over die avond? Beetje grof misschien, hij is zich van geen kwaad bewust geloof ik en ik wil hem ook niets aanpraten, er is feitelijk niets ergs gebeurd, het ligt allemaal meer aan mezelf.
Wie zegt hier 'even' (wow, wat een lang verhaal is dit geworden, excuses) iets nuttigs? Ik weet echt even niet wat ik met mezelf aanmoet..
Aan iedereen die de moeite neemt/ heeft genomen om dit lange (in jullie ogen waarschijnlijk onbelangrijke) verhaal te lezen; bedankt.
Ihaveaquestion.
Ik heb even jullie wijsheid nodig. Ik ben misschien nog wat jong voor dit forum (20 jaar) - maar op andere fora denk ik weinig (nieuwe) inzichten op te kunnen doen en ook in het echte leven wil ik hier niet over praten met iemand.
Het zit zo. Ik heb al meer dan 2,5 jaar geen jongen aangeraakt. Ik was al nooit zo lichamelijk, maar sinds mijn laatste zoen is het helemaal gedaan met de aanrakingen. Dit laatste besef ik me pas sinds gisteravond. Ik had het laatst met vrienden over mijn non-libidoisme (wat ik meende te 'hebben' (zeg je dat zo?)) en toen werd er gevraagd of ik misschien een nare ervaring had. Natuurlijk zei ik nee, en eigenlijk dacht ik ook dat dat zo was. Tot gisteravond dus. Ik weet niet hoe het kwam, maar ineens kwamen er weer flarden bij me naar boven. Ok, een kleine aanleiding was er wel, er is namelijk iemand die eigenlijk perfect voor me zou zijn, maar ik laat hem niet te dichtbij komen, om teleurstelling (van beide kanten) te voorkomen. Ik heb geen zin in lichamelijk contact en waarschijnlijk kan hij daar uiteindelijk toch niet mee dealen.
Goed, nu weer even over gisteravond. Ik dacht ineens weer aan die bewuste avond. Ik had wat drankjes op en nam in een cafe afscheid van een (toen soort van) vriend. Door het aantal genuttigde wijntjes kwam de wangkus een beetje richting mondhoek terecht - gewoon een kwestie van een slecht gemikte kus dus. Hij interpreteerde het helaas anders en begon me te zoenen. Eerst vond ik het niet zo erg (ook niet ontzettend leuk trouwens, maar door de eerder genoemde alcoholinname had ik niet echt de daadkracht om te zeggen dat het niet verstandig was) maar toen hij me bij mijn huis afzette vond ik het wat minder. Maar, lief en naief als ik was, gaf ik hem toch nog even een afscheidskus, want, zo was mijn redenatie, waar je aan begint, moet je ook afmaken, het kwaad was nu toch al geschied. (Nu denk ik daar overigens heel anders over, maar dat moge duidelijk wezen) Ineens gleed zijn hand naar beneden en gelukkig kon ik zijn hand nog net op tijd uit mijn broekje vissen, maar hij bleef maar aandringen; 'ah, mag het? en nu? mag het nu? nu dan?' Natuurlijk ging ik daar niet op in, ik ben naar binnengelopen en ik heb hem gedag gezegd. De volgende ochtend werd ik met een rotgevoel wakker. Ik heb keihard gejankt onder de douche, ik voelde me echt smerig. Tijdens het douchen kwam tot overmaat van ramp zijn geurtje ook nog naar boven drijven. Of het in mijn haar zat of op mijn huid, geen idee, ik had het ook nog nooit eerder gemaakt, maar ik bleef die geur voor mn gevoel maar ruiken (wat helemaal neit kan, ik had mijn lichaam en haar heel goed gewassen) Ik voelde me de hele dag beroerd, had mijn hoofd niet bij mijn werk en ik voelde me doodongelukkig. Na een weekje of twee begon het wel te slijten, ik dacht er niet meer zo veel aan.
Toch denk ik dat ik hier misschien onbewust nog steeds last van heb. Ik laat mannen niet echt toe in mijn leven, heb een afkeer van ze (zelfs van mijn broertje en vader, bij iedere misstap die ze maken denk ik weer 'zie je nou wel, mannen...') en wanneer ze achter me aanzitten voel ik een lichte vorm van paniek. Ook denk ik dat mannen alleen maar uitzijn op seks (en ok, zulke types zullen er tussen zitten, maar dat is heus niet altijd het geval, dat begrijp ik ook) Het begint nu echt lastig te worden. Ik heb voor mijn gevoel echt liefde nodig. Voor iedereen in mijn omgeving kom ik op de 4e, 5e, 6e plaats, maar ik wil graag dat iemand echt het gekst met mij is. Een relatie zou dus een logische stap zijn, maar ik kán het niet. Liefde zonder seks bestaat nu eenmaal (bijna) niet. Eerst dacht ik dat het aan mijn libido (voor mijn gevoel 0,0) lag, maar ik twijfel daar nu ten zeerste aan. Ik weet even niet wat ik hiermee aanmoet. Psycholoog? Seksuoloog? Haptonoom? I don't know.. Misschien weer eens zoenen met die jongen, maar dan in een vol café, waar hij me niet van onderen kan betasten en waardoor ik dan het gevoel krijg dat seks niet moet, dat jongens gewoon te vertrouwen zijn, etc.? Die laatste optie lijkt me een slecht plan, maar toch blijft het door mn hoofd spoken. Of hem confronteren met mijn gevoel over die avond? Beetje grof misschien, hij is zich van geen kwaad bewust geloof ik en ik wil hem ook niets aanpraten, er is feitelijk niets ergs gebeurd, het ligt allemaal meer aan mezelf.
Wie zegt hier 'even' (wow, wat een lang verhaal is dit geworden, excuses) iets nuttigs? Ik weet echt even niet wat ik met mezelf aanmoet..
Aan iedereen die de moeite neemt/ heeft genomen om dit lange (in jullie ogen waarschijnlijk onbelangrijke) verhaal te lezen; bedankt.
Ihaveaquestion.
vrijdag 14 december 2007 om 22:16
Schiet mij maar lek, ik snap hier he-le-maal niks van. Eerst heel verhaal, zoenen, daarna nog een keer zoenen, jongen gaat verder wat jij afkapt, rotgevoel, lidibo van 0,0 gekregen, maar dit is het ook niet, er moet maar weer eens wat studiemateriaal komen en of all people moet er weer gezoend worden met de jonge onderzoeker die jouw "broekje" wel weet te vinden.
Wat is dit voor raar verhaal?
Wat is dit voor raar verhaal?
vrijdag 14 december 2007 om 22:20
Dat nogmaals zoenen is een stom idee, dat heb ik zelf ook al te kennen gegeven. Het kwam in me op, het was een dwaas idee. Het gaat me meer om de andere opties. Hoe kom ik er nu achter hoe het allemaal precies zit? Psycholoog, seksuoloog, haptonoom, praten met die bewuste jongen of misschien toch iets anders.
Ik kijk er niet van op dat je er niets van begrijpt, ik begrijp het zelf ook niet echt, dus ik vraag me af hoe helder ik dit op papier heb gekregen - kennelijk dus totaal niet helder.
Ik hoop alleen op wat advies, het is inderdaad een raar verhaal - daarom praat ik er ook liever niet over met familie en/of vrienden.
Ik kijk er niet van op dat je er niets van begrijpt, ik begrijp het zelf ook niet echt, dus ik vraag me af hoe helder ik dit op papier heb gekregen - kennelijk dus totaal niet helder.
Ik hoop alleen op wat advies, het is inderdaad een raar verhaal - daarom praat ik er ook liever niet over met familie en/of vrienden.
vrijdag 14 december 2007 om 22:28
Het zou dus ook omgekeerd kunnen zijn, dat je de ervaring door je vermeende 'a seksualiteit' als erg negatief ziet. Kan natuurlijk ook dat je niet verliefd was en dat nog nooit bent geweest. Dan (als je echt niets voor iemand voelt) is zo'n aanraking inderdaad erg vervelend en te indringend en negatief.
En je hebt het over jongens, zou je ms wel iets voor vrouwen kunnen voelen?
En je hebt het over jongens, zou je ms wel iets voor vrouwen kunnen voelen?
vrijdag 14 december 2007 om 22:28
Eerst over het leger hulpverleners. Daar kan je wat aan hebben, maar ik vind het eerst de moeite waard om te kijken of je zonder ze kan.
Ik denk dat jij duidelijk moet zijn in je grenzen. Jongens zitten niet zomaar in je broekje, dan moet er eerst een gulp worden opengemaakt, of een rok worden opgetild (even aangenomen dat je niet in een ultra kort minirokje stond te zoenen). Dan is het tijd om te zegen "ho even".
Voorts vind ik je op een leeftijd dat je best wat mag experimenteren met wat je een leuke jongen vindt. Zoek een lieverd uit. En ik vind dat je je ook een beetje moet wapenen tegen mislukte vrijages. Wees duidelijk in je grenzen, misschien kan je vantevoren zeggen wat niet je bedoeling is. En bij alles wat je onderneemt, moet je niet teveel verwachten, het kan ook mislukken.
Ik denk dat jij duidelijk moet zijn in je grenzen. Jongens zitten niet zomaar in je broekje, dan moet er eerst een gulp worden opengemaakt, of een rok worden opgetild (even aangenomen dat je niet in een ultra kort minirokje stond te zoenen). Dan is het tijd om te zegen "ho even".
Voorts vind ik je op een leeftijd dat je best wat mag experimenteren met wat je een leuke jongen vindt. Zoek een lieverd uit. En ik vind dat je je ook een beetje moet wapenen tegen mislukte vrijages. Wees duidelijk in je grenzen, misschien kan je vantevoren zeggen wat niet je bedoeling is. En bij alles wat je onderneemt, moet je niet teveel verwachten, het kan ook mislukken.
vrijdag 14 december 2007 om 22:30
Lé-zen, Toon. Het gaat om twee verschillende heren. De prins op het witte paard heeft zich aangediend.
TO, antwoorden heb ik ook niet zo snel. Hoe zit het met de lust voor jezelf? Denk dat je je libido aardig kunt opkrikken door te onderzoeken waar jij opgewonden van raakt enzo.
Verder is het een kwestie van een juiste man/jongen treffen. Helaas kun je niet aan de buitenzijde zien of iemand voldoende geduld heeft om rustig aan te beginnen.
Hoe vervelend je ervaring ook was, ik kan me niet voorstellen dat deze alleen je sexleven blijvend kan verwoesten. Dat zou betekenen dat dit voorval even hard bij je is binnengekomen als een verkrachting.
Je bent nog jong genoeg om niet meteen de eerste nacht met een vriendje in bed te hoeven belanden. Ik denk wel dat het helpt als je een potentieel vriendje vertelt dat je heel rustig aan wilt doen omdat je een slechte ervaring achter de rug hebt en daardoor angstig bent voor intimiteit.
TO, antwoorden heb ik ook niet zo snel. Hoe zit het met de lust voor jezelf? Denk dat je je libido aardig kunt opkrikken door te onderzoeken waar jij opgewonden van raakt enzo.
Verder is het een kwestie van een juiste man/jongen treffen. Helaas kun je niet aan de buitenzijde zien of iemand voldoende geduld heeft om rustig aan te beginnen.
Hoe vervelend je ervaring ook was, ik kan me niet voorstellen dat deze alleen je sexleven blijvend kan verwoesten. Dat zou betekenen dat dit voorval even hard bij je is binnengekomen als een verkrachting.
Je bent nog jong genoeg om niet meteen de eerste nacht met een vriendje in bed te hoeven belanden. Ik denk wel dat het helpt als je een potentieel vriendje vertelt dat je heel rustig aan wilt doen omdat je een slechte ervaring achter de rug hebt en daardoor angstig bent voor intimiteit.
vrijdag 14 december 2007 om 22:44
Antonio, ik was even bang dat je een botte zak was, maar je tweede reactie is echt prima, daar kan ik wat mee 
Het is ook niet de bedoeling dat ik morgen al aan de telefoon hang met een hulpverlener, ik wil het eerst nog even laten bezinken, kijken of ik het op eigen kracht kan.
Over de gulp en het minirokje; het tijdperk van de skinnyjeans was nog niet aangebroken, dus de broeken zaten niet ontzettend strak. Bovendien had hij er al wat handigheid in opgedaan, vermoed ik nu, want het ging allemaal té vloeiend
Inderdaad, misschien moet ik eens wat experimenteren, maar de stap is ineens zo groot. Vergeet niet dat ik al 2,5 jaar geen jongen heb aangeraakt, ik vind het echt doodeng om weer eens iets intiemer met iemand te zijn.
Mocht ik gaan experimenteren, dan geef ik inderdaad mijn grenzen aan. Ik zie nu in dat dat echt kan en dat dat mag. Wat de lieverds betreft, die zijn 9 vd 10 keer niet mijn type, volgens mij voel ik me meer aangetrokken tot de types met een teveel aan testosteron (en nee, niet om die eigenschap, ze hebben vaak gewoon een - in mijn ogen - aangenamere uitstraling)
Soundpost, daar heb ik ook over nagedacht. Toch is het zo dat ik ook minder slechte ervaringen heb gehad. Ik heb zoenen nog nooit écht fijn gevonden, maar dat kan er ook aan liggen dat ik achteraf gezien niet verliefd was op die jongens, maar ik heb mijn beste herinneringen aan een zoen met iemand die hetzelfde probeerde, maar toen ik 'nee' zei, heel lief 'sorry' zei en juist niet begon aan te dringen. Het ligt dus waarschijnlijk niet zo zeer aan 'de poging tot..' maar aan de benadering.
En vrouwen, hm, nee, ik geloof niet dat dat het is. Hoewel (en nu komt er een heel ander onderwerp aan bod) het me de laatste tijd wel opvalt dat bepaalde vrouwen (waarvan sommigen overduidelijk lesbisch) soms flirterig met me omgaan. Omdat ik dus niet echt duidelijkheid heb wat betreft mijn seksualiteit, brengt me dat soms in verwarring. Lesbiennes schijnen immers een soort 'antenne' te hebben om te kijken wie er eventueel wel en wie er niet geinteresseerd zouden kunnen zijn. Maar voor zover ik weet heb ik me nog nooit aangetrokken gevoeld tot een vrouw en ik moet er ook niet aan denken om met een vrouw te zoenen. (Maar op dit moment moet ik ook niet aan zoenen met een man denken, dus dat zegt opzich weinig)
Bedankt voor het reageren allebei.
Het is ook niet de bedoeling dat ik morgen al aan de telefoon hang met een hulpverlener, ik wil het eerst nog even laten bezinken, kijken of ik het op eigen kracht kan. Over de gulp en het minirokje; het tijdperk van de skinnyjeans was nog niet aangebroken, dus de broeken zaten niet ontzettend strak. Bovendien had hij er al wat handigheid in opgedaan, vermoed ik nu, want het ging allemaal té vloeiend
Inderdaad, misschien moet ik eens wat experimenteren, maar de stap is ineens zo groot. Vergeet niet dat ik al 2,5 jaar geen jongen heb aangeraakt, ik vind het echt doodeng om weer eens iets intiemer met iemand te zijn.
Mocht ik gaan experimenteren, dan geef ik inderdaad mijn grenzen aan. Ik zie nu in dat dat echt kan en dat dat mag. Wat de lieverds betreft, die zijn 9 vd 10 keer niet mijn type, volgens mij voel ik me meer aangetrokken tot de types met een teveel aan testosteron (en nee, niet om die eigenschap, ze hebben vaak gewoon een - in mijn ogen - aangenamere uitstraling)
Soundpost, daar heb ik ook over nagedacht. Toch is het zo dat ik ook minder slechte ervaringen heb gehad. Ik heb zoenen nog nooit écht fijn gevonden, maar dat kan er ook aan liggen dat ik achteraf gezien niet verliefd was op die jongens, maar ik heb mijn beste herinneringen aan een zoen met iemand die hetzelfde probeerde, maar toen ik 'nee' zei, heel lief 'sorry' zei en juist niet begon aan te dringen. Het ligt dus waarschijnlijk niet zo zeer aan 'de poging tot..' maar aan de benadering.
En vrouwen, hm, nee, ik geloof niet dat dat het is. Hoewel (en nu komt er een heel ander onderwerp aan bod) het me de laatste tijd wel opvalt dat bepaalde vrouwen (waarvan sommigen overduidelijk lesbisch) soms flirterig met me omgaan. Omdat ik dus niet echt duidelijkheid heb wat betreft mijn seksualiteit, brengt me dat soms in verwarring. Lesbiennes schijnen immers een soort 'antenne' te hebben om te kijken wie er eventueel wel en wie er niet geinteresseerd zouden kunnen zijn. Maar voor zover ik weet heb ik me nog nooit aangetrokken gevoeld tot een vrouw en ik moet er ook niet aan denken om met een vrouw te zoenen. (Maar op dit moment moet ik ook niet aan zoenen met een man denken, dus dat zegt opzich weinig
) Bedankt voor het reageren allebei.
vrijdag 14 december 2007 om 22:49
Voor mij heel herkenbaar wat je schrijft.....wel vanuit een andere situatie/achtergrond maar je schrijft dingen die ik toentertijd net zo heb ervaren. Kon geen aanraking verdragen, had een afkeer van mannen en seks en had het idee dat 't nooooooooit meer goed zou komen met mij! Voelde me dan ook altijd anders dan anderen en had 't gevoel dat niemand dit begrijpen zou. Iedereen om je heen die met vriendjes en relaties bezig is, en zelf heb je misschien diep van binnen wel de behoefte maar de angst om hieraan toe te geven is zo groot....dan maar liever alleen blijven. Totdat 't onhoudbaar wordt, je jezelf te kort doet en je mensen afstoot ten koste van hèn EN van jezelf...
Ik kan je niet vertellen hoe je hiermee om moet gaan. Weet alleen hoe ik het zelf heb gedaan. Altijd geprobeerd mijn gevoel te blijven volgen. Niets te overhaasten, geen dingen te doen waar ik spijt van zou krijgen. Dus in jou geval: zeker die jongen niet zoenen, maar dat weet je zelf ook wel. Ook ben ik veel in therapie geweest, o.a. hiervoor. Achteraf gezien (nu 10 jaar later) ben ik erg blij dat ik mijn eigen weg hierin heb kunnen volgen. Alles op gevoel gedaan. In mijn ogen is het makkelijk dit uit te schakelen en maar te 'doen' dan eerlijk te zijn naar je gevoel en van daaruit te handelen. Het eerste betekent dat je meegaat met 'het normale' en je het risico loopt verder van jezelf te verwijderen. Tenminste, zo ervaarde ik het....heb dat namelijk eerst gedaan.....voor de therapie. Als puber zoende ik elke jongen maar 't deed me compleet niets. Pas toen ik iemand héél erg leuk vond, kwam de angst en nog later de afkeer. Als een soort van mechanisme om de angst niet onder ogen te zien. Volg je me nog of praat ik wartaal? (Ben snotverkouden, grieperig en niet zo helder meer.... :-) )
Inmiddels heb ik alle angst overwonnen. Ontmoette een man die ik volledig kon vertrouwen, dat was stap 1. Zonder seksuele verplichting/verwachting of spanning. Gewoon een man die ik leuk vond en kon vertrouwen. Wauw. Later ontmoette ik mijn huidige partner. Bij hem had ik het gevoel dat hij me aankon..... en dat is gebleken! Stap voor stap is het goed gekomen..... hoe klein die stappen in andermans ogen misschien ook zijn, voor mij om te erkennen en over te praten waren het echter enorme overwinningen. Het heeft me vrijer gemaakt, gelukkiger gemaakt en geheeld. Ben nu al jaren gelukkig met hem en met mezelf :-)
Pfff, ook een lang verhaal.....in 't echt is het nog veel langer....
Misschien heb je er iets aan? Sterkte in elk geval....
Ik kan je niet vertellen hoe je hiermee om moet gaan. Weet alleen hoe ik het zelf heb gedaan. Altijd geprobeerd mijn gevoel te blijven volgen. Niets te overhaasten, geen dingen te doen waar ik spijt van zou krijgen. Dus in jou geval: zeker die jongen niet zoenen, maar dat weet je zelf ook wel. Ook ben ik veel in therapie geweest, o.a. hiervoor. Achteraf gezien (nu 10 jaar later) ben ik erg blij dat ik mijn eigen weg hierin heb kunnen volgen. Alles op gevoel gedaan. In mijn ogen is het makkelijk dit uit te schakelen en maar te 'doen' dan eerlijk te zijn naar je gevoel en van daaruit te handelen. Het eerste betekent dat je meegaat met 'het normale' en je het risico loopt verder van jezelf te verwijderen. Tenminste, zo ervaarde ik het....heb dat namelijk eerst gedaan.....voor de therapie. Als puber zoende ik elke jongen maar 't deed me compleet niets. Pas toen ik iemand héél erg leuk vond, kwam de angst en nog later de afkeer. Als een soort van mechanisme om de angst niet onder ogen te zien. Volg je me nog of praat ik wartaal? (Ben snotverkouden, grieperig en niet zo helder meer.... :-) )
Inmiddels heb ik alle angst overwonnen. Ontmoette een man die ik volledig kon vertrouwen, dat was stap 1. Zonder seksuele verplichting/verwachting of spanning. Gewoon een man die ik leuk vond en kon vertrouwen. Wauw. Later ontmoette ik mijn huidige partner. Bij hem had ik het gevoel dat hij me aankon..... en dat is gebleken! Stap voor stap is het goed gekomen..... hoe klein die stappen in andermans ogen misschien ook zijn, voor mij om te erkennen en over te praten waren het echter enorme overwinningen. Het heeft me vrijer gemaakt, gelukkiger gemaakt en geheeld. Ben nu al jaren gelukkig met hem en met mezelf :-)
Pfff, ook een lang verhaal.....in 't echt is het nog veel langer....
Misschien heb je er iets aan? Sterkte in elk geval....
vrijdag 14 december 2007 om 22:52
Oef Mamzelle, 'de lust voor mezelf' is niet aanwezig. Ik heb er geen behoefte aan. Weleens geprobeerd hoor, maar ik vond er niets aan en ik raakte er ook totaal niet opgewonden van. Misschien dat ik het nog eens moet proberen, maar ik geef het weinig kans van slagen ;) Evengoed bedankt voor je tip!
Ik hoop inderdaad niet dat het een blijvende verwoesting zal zijn, maar ik denk dat het al goed is dat ik me nu realiseer dat dit de 'oorzaak' is geweest van mijn eh, laten we zeggen, zeer rustige periode.
Ik hoop inderdaad niet dat het een blijvende verwoesting zal zijn, maar ik denk dat het al goed is dat ik me nu realiseer dat dit de 'oorzaak' is geweest van mijn eh, laten we zeggen, zeer rustige periode.
vrijdag 14 december 2007 om 22:59
Ik heb er zeker iets aan Jewelll, een bemoedigend verhaal is het. Fijn voor je dat het allemaal goed is gekomen uiteindelijk, ik hoop dat het met mij ook de goede kant uitgaat (zij het een lieve partner met geduld, zij het een aseksueel leven waar ik dan vrede mee heb)
Ik heb inderdaad nu al mensen gekwetst/ afgestoten (heel lief, leuk en aardig doen en zeggen dat ik wel 1 op 1 af wil spreken, maar als het puntje bij het paaltje komt het toch afzeggen) en mezelf ook. Die jongen keurt me nu geen blik meer waardig, zijn ego is echt gekrenkt, dat merk ik en dat heeft hij ook half/half toegegeven en elke keer als ik hem zie voel ik een steek in mijn hart. Het was echt een lieverd, maar door mijn bangheid en rare gedachten heb ik het verpest. Ik voel me echt een trut, als ik daar aan terug denk, maar goed, het is nu niet meer terug te draaien.
Ik heb inderdaad nu al mensen gekwetst/ afgestoten (heel lief, leuk en aardig doen en zeggen dat ik wel 1 op 1 af wil spreken, maar als het puntje bij het paaltje komt het toch afzeggen) en mezelf ook. Die jongen keurt me nu geen blik meer waardig, zijn ego is echt gekrenkt, dat merk ik en dat heeft hij ook half/half toegegeven en elke keer als ik hem zie voel ik een steek in mijn hart. Het was echt een lieverd, maar door mijn bangheid en rare gedachten heb ik het verpest. Ik voel me echt een trut, als ik daar aan terug denk, maar goed, het is nu niet meer terug te draaien.
vrijdag 14 december 2007 om 23:43
Om te beginnen: aseksualiteit is het totaal ontbreken van seksuele gevoelens. Sommige aseksuelen kunnen wel verliefde worden (ik dus niet), maar geen van hen voelt daaronder seksuele opwinding.
Als je voorheen wel gewoon seksuele opwinding heb gevoelt, en door een nare ervaring (zoals bij jou) dat niet meer kunt voelen, ben je niet aseksueel. Want dan zou je het in principe, door middel van praten, medicijnen, oefeningen (enz) weer kunnen voelen. En aseksuelen zullen nooit opwinding voelen. Die missen nl een stofje in de hersenen. (Tenminste volgens mij.)
Ik maakte niet precies op uit je stukje of je ooit weleens seksuele opwinding heb gevoeld.
Je bent wel nog jong, dus het zou ook kunnen dat je het nog nooit heb gevoeld (dat je daar gewoon wat later mee bent), alhoewel ik denk dat iedereen -die dus niet aseksueel is- op zijn 20e minstens 1 keer in hun leven wel seksuele opwinding heeft gevoeld.
Goede site: http://asexuality.org/du/index.php
Is voor aseksuelen, partners van, (gewone) vriend(in) van, of twijfelaars.
(Toevallig vandaag een stukje in de Yes erover gelezen.)
Als je voorheen wel gewoon seksuele opwinding heb gevoelt, en door een nare ervaring (zoals bij jou) dat niet meer kunt voelen, ben je niet aseksueel. Want dan zou je het in principe, door middel van praten, medicijnen, oefeningen (enz) weer kunnen voelen. En aseksuelen zullen nooit opwinding voelen. Die missen nl een stofje in de hersenen. (Tenminste volgens mij.)
Ik maakte niet precies op uit je stukje of je ooit weleens seksuele opwinding heb gevoeld.
Je bent wel nog jong, dus het zou ook kunnen dat je het nog nooit heb gevoeld (dat je daar gewoon wat later mee bent), alhoewel ik denk dat iedereen -die dus niet aseksueel is- op zijn 20e minstens 1 keer in hun leven wel seksuele opwinding heeft gevoeld.
Goede site: http://asexuality.org/du/index.php
Is voor aseksuelen, partners van, (gewone) vriend(in) van, of twijfelaars.
(Toevallig vandaag een stukje in de Yes erover gelezen.)
zaterdag 15 december 2007 om 15:39
ik heb niet alles gelezen, maar wel de OP uiteraard. er werd al ergens bedacht dat t misschien andersom was, dat je doordat je al weinig behoeften hebt, dat zoenen en betasten als negatief hebt ervaren. nu kan dat makkelijk trouwens, als je nee zegt en zo'n knakker gaat door....
maar t lijkt me niet dat je daar a-seksueel van wordt. tuurlijk reageert iedereen anders, maar er zijn mensen die veel erger meemaken en toch nog leren genieten van...
wat ook net zo goed kan... je bent er gewoon nog niet aan toe?! je bent nu 20, en dit verhaal was 2,5 jaar geleden. (toen mocht je nog niet eens drinken trouwens )
msschien ging t gewoon weg te snel?
maar t lijkt me niet dat je daar a-seksueel van wordt. tuurlijk reageert iedereen anders, maar er zijn mensen die veel erger meemaken en toch nog leren genieten van...
wat ook net zo goed kan... je bent er gewoon nog niet aan toe?! je bent nu 20, en dit verhaal was 2,5 jaar geleden. (toen mocht je nog niet eens drinken trouwens
) msschien ging t gewoon weg te snel?
