Psyche
alle pijlers
Aan Viva Verteld
donderdag 24 december 2009 om 21:49
donderdag 24 december 2009 om 22:14
Ik heb 'm liggen, maar moet hem nog lezen. Ik lees en schrijf graag mee hier - als ik nuttig kan bijdragen. Ws. heeft mijn exman borderline en Muizelientje heeft MCDD wat eventueel kan uitmonden in Borderline. Weliswaar een andere relatie dan een moeder (ouder) met Borderline, maar toch hoop ik hier wat op te kunnen pikken.
dinsdag 29 december 2009 om 19:20
Hoi Maaike,
Ik heb je verhaal zojuist gelezen. Ik vind het erg heftig wat je alemaal hebt meegemaakt. Je komt sterk en dapper over maar ik vind het niet raar dat je ook schrijft dat je veel bevestiging nodig hebt en weinig zelfvertrouwen hebt. Kan me ook indenken dat dit verhaal in de Viva nu ook weer veel bij je losmaakt. Helemaal met deze feestdagen.
Ik heb zelf Borderline. Wat ik dan ook wel jammer vind aan dit verhaal is dat het hiermee weer op 1 manier belicht wordt, en dat is namelijk niet veel positiefs. Ik ken meerdere mensen met Borderline. Het kent vele gedaanten en eerlijk gezegd ken ik niet 1 persoon die het zo uitdraagt naar de nabije omgeving als er wordt beschreven in het verhaal. Vaak zijn het juist ook hele warme mensen die er alles aan doen om hun evt kinderen een veilig nest te geven.
Maargoed, daar kun jij niks mee en verder ook niks aan doen. Hopelijk realiseren de mensen die je verhaal lezen wel dat jij (en je moeder op haar manier ook) het gewoon heel erg slecht getroffen hebt..
Ik vind je zoals ik al zei erg dapper en ik wens je veel sterkte voor de toekomst (en alle geluk met je vriend)..
Ik heb je verhaal zojuist gelezen. Ik vind het erg heftig wat je alemaal hebt meegemaakt. Je komt sterk en dapper over maar ik vind het niet raar dat je ook schrijft dat je veel bevestiging nodig hebt en weinig zelfvertrouwen hebt. Kan me ook indenken dat dit verhaal in de Viva nu ook weer veel bij je losmaakt. Helemaal met deze feestdagen.
Ik heb zelf Borderline. Wat ik dan ook wel jammer vind aan dit verhaal is dat het hiermee weer op 1 manier belicht wordt, en dat is namelijk niet veel positiefs. Ik ken meerdere mensen met Borderline. Het kent vele gedaanten en eerlijk gezegd ken ik niet 1 persoon die het zo uitdraagt naar de nabije omgeving als er wordt beschreven in het verhaal. Vaak zijn het juist ook hele warme mensen die er alles aan doen om hun evt kinderen een veilig nest te geven.
Maargoed, daar kun jij niks mee en verder ook niks aan doen. Hopelijk realiseren de mensen die je verhaal lezen wel dat jij (en je moeder op haar manier ook) het gewoon heel erg slecht getroffen hebt..
Ik vind je zoals ik al zei erg dapper en ik wens je veel sterkte voor de toekomst (en alle geluk met je vriend)..
dinsdag 29 december 2009 om 23:41
Hoi Maaike. Vond het ook een heftig verhaal, zeker toen ik nog eens goed naar je leeftijd keek. Je hebt meer meegemaakt dan een oud vrouwtje van 94, bij wijze van spreke.
Wat mij zo raakte was dat jij een soort van 'afreageer' was, het was allemaal jouw schuld. En als kind ga je er eigenlijk van uit dat je ouders jou beschermen.
Ik herken wel wat van mijn vader, ik wil niet gelijk met diagnoses smijten omdat dat al heel snel gebeurt, ondanks het feit dat ik me redeleijk in de materie heb verdiept vanwege Muizelientje. Wat mij opvalt is dat je het eigenlijk nooit goed doet in de ogen van, in dit geval, jouw moeder, en in mijn geval mijn vader. Ik herken jouw strijd van heel veel heel lang proberen om in een goed blaadje te komen. Afwijzing na afwijzing en toch positief blijven doorgaan. Ik heb de knoop doorgehakt en heb met mijn vader gebroken, 23 jaar geleden. Was heel heftig, maar een soort van zelfbescherming. En, eigenlijk, heb ik nog 1 keer daarna de deur open gezet, toen ik ging trouwen, maar daar reageerde hij zo lullig op, min of meer vergelijkbaar zoals jouw moeder met dat sms'je, dat de deur echt dicht ging.
Wat zo ongrijpbaar is, is het 'grillige' karakter, ineens slaat het letterlijk om en riepen ze net nog geel en ging jij mee in geel is het ineens blauw ofzo. Dat vind ik echt heel erg moeilijk.
Wat mij zo raakte was dat jij een soort van 'afreageer' was, het was allemaal jouw schuld. En als kind ga je er eigenlijk van uit dat je ouders jou beschermen.
Ik herken wel wat van mijn vader, ik wil niet gelijk met diagnoses smijten omdat dat al heel snel gebeurt, ondanks het feit dat ik me redeleijk in de materie heb verdiept vanwege Muizelientje. Wat mij opvalt is dat je het eigenlijk nooit goed doet in de ogen van, in dit geval, jouw moeder, en in mijn geval mijn vader. Ik herken jouw strijd van heel veel heel lang proberen om in een goed blaadje te komen. Afwijzing na afwijzing en toch positief blijven doorgaan. Ik heb de knoop doorgehakt en heb met mijn vader gebroken, 23 jaar geleden. Was heel heftig, maar een soort van zelfbescherming. En, eigenlijk, heb ik nog 1 keer daarna de deur open gezet, toen ik ging trouwen, maar daar reageerde hij zo lullig op, min of meer vergelijkbaar zoals jouw moeder met dat sms'je, dat de deur echt dicht ging.
Wat zo ongrijpbaar is, is het 'grillige' karakter, ineens slaat het letterlijk om en riepen ze net nog geel en ging jij mee in geel is het ineens blauw ofzo. Dat vind ik echt heel erg moeilijk.
woensdag 30 december 2009 om 00:01
Weet je Muis 66, ik heb ook wel een grillig karakter, maar dat is meer wat betreft mijn eigen plannen voor de toekomst. Ik heb ook al lange tijd behandeling gehad en weet ook dat ik al mijn gedachten niet altijd serieus moet nemen.
Op 1 of andere manier heb ik vnl zelf veel last van de bdl-klachten, en dan met name de stemmingswisselingen, het voelen van leegte en veel angst en onrust. Naar mijn omgeving toe voel ik wel veel, maar ik onderneem vaak geen actie. Ik heb dan ook al een lang relatie van ruim 10 jaar. Verder ben ik wel arbeidsongeschikt, maar kon me aardig goed redden op het werk. Ik heb ook een goeie opleiding weten af te maken. Dat ik niet meer werk heeft ook te maken met lichamelijke dingen.
Dat kan ook he, dat diegene er vooral zelf last van heeft. Ik heb juist een enorme rem om mijn emoties naar anderen te tonen (uit angst voor afwijzing denk ik), waardoor ik er zelf veel last van heb. En dat is een variant die ook vaak voorkomt.
Wat naar om te lezen dat jij ook zo´n moeilijke achtergrond hebt op dit gebied.. Sterkte. Heel begrijpelijk dat je hebt gebroken met je vader. Maar wat pijnlijk voor je.
Op 1 of andere manier heb ik vnl zelf veel last van de bdl-klachten, en dan met name de stemmingswisselingen, het voelen van leegte en veel angst en onrust. Naar mijn omgeving toe voel ik wel veel, maar ik onderneem vaak geen actie. Ik heb dan ook al een lang relatie van ruim 10 jaar. Verder ben ik wel arbeidsongeschikt, maar kon me aardig goed redden op het werk. Ik heb ook een goeie opleiding weten af te maken. Dat ik niet meer werk heeft ook te maken met lichamelijke dingen.
Dat kan ook he, dat diegene er vooral zelf last van heeft. Ik heb juist een enorme rem om mijn emoties naar anderen te tonen (uit angst voor afwijzing denk ik), waardoor ik er zelf veel last van heb. En dat is een variant die ook vaak voorkomt.
Wat naar om te lezen dat jij ook zo´n moeilijke achtergrond hebt op dit gebied.. Sterkte. Heel begrijpelijk dat je hebt gebroken met je vader. Maar wat pijnlijk voor je.
woensdag 30 december 2009 om 12:38
Satine, dank je wel voor je eerlijke antwoord. Ik zie heel veel overeenkomsten met mijn vader en mijn ex, en van mijn ex hebben de pedagogen om Muizelientje al eens laten vallen dat ze wel BL herkennen. Mijn vader kon echt twee gezichten opzetten. Dat vond ik altijd heel moeilijk. Bijv. ik kan best goed leren. Ik moet er wel hard voor werken, maar dan heb ik ook wat. Dus ik wilde graag naar het VWO en dan de Univ. Mensen in mijn omgeving zeiden altijd dat ik zo slim en pienter was. Ik heb ook een behoorlijk brede algemene ontwikkeling en uiteindelijk een HBO, WO en nu mijn tweede WO dus het klopt allemaal wel. Het is eruit gekomen. Maar lang verhaal kort, ik mohct niet naar het VWO. Ik maakte het mee dat we op feestjes waren, ik was een tiener, en dan was mijn vader trots als mensen dat zeiden. En dan vroeg ik: mag ik toch naar het VWO, later, in de auto bijv. En dan werd ik weer zo volkomen afgebrand. Ik ben zelfs ooit op de eerste hulp terecht gekomen omdat ik mijn vader corrigeerde - in die tijd stelden ze nog niet zoveel vragen in het ziekenhuis.
Ik heb heel lang mijn best gedaan omdat ik ook zag dat mijn vader trots kon zijn, althans, zo leek het. En ik wilde daar steeds naar toegrijpen, ik wilde dat terug en deed dus mijn best. Maar uiteindelijk kon ik niet meer.
Ik ben wel bang dat mijn dochter ooit hetzelfde met haar vader gaat krijgen.
Ook mijn exman vind emoties moeilijk. Praat er niet over. Ik ben juist een emotiemens. Niet in het enge hoor, maar ik kan rustig meejanken en ook mee-blij zijn. Ik ben heel erg invoelend en mensen vertellen mij heel veel dingen die ze aan anderen dan juist weer niet vertellen. Tot een niveau dat ik vaak verbaasd sta.
Muizelientje vind emoties ook moeilijk, al ben ik wel blij dat ze ze in zekere mate heeft. Zo is ze verliefd op een klasgenootje en die wordt soms gepest en dan is ze ook boos en verdrietig als dat gebeurt. Dat vind ik een positief iets omdat de rem op emoties bij MCDD behoorlijk groot kan zijn.
Is het echt de afwijzing? Of is het de kwetsbaarheid die je niet durft te laten zien? Want aangeven dat iets je verdrietig maakt, of pijn doet, vind ik ook moeilijk, ik maak mezelf daarmee kwetsbaar.
Ik heb heel lang mijn best gedaan omdat ik ook zag dat mijn vader trots kon zijn, althans, zo leek het. En ik wilde daar steeds naar toegrijpen, ik wilde dat terug en deed dus mijn best. Maar uiteindelijk kon ik niet meer.
Ik ben wel bang dat mijn dochter ooit hetzelfde met haar vader gaat krijgen.
Ook mijn exman vind emoties moeilijk. Praat er niet over. Ik ben juist een emotiemens. Niet in het enge hoor, maar ik kan rustig meejanken en ook mee-blij zijn. Ik ben heel erg invoelend en mensen vertellen mij heel veel dingen die ze aan anderen dan juist weer niet vertellen. Tot een niveau dat ik vaak verbaasd sta.
Muizelientje vind emoties ook moeilijk, al ben ik wel blij dat ze ze in zekere mate heeft. Zo is ze verliefd op een klasgenootje en die wordt soms gepest en dan is ze ook boos en verdrietig als dat gebeurt. Dat vind ik een positief iets omdat de rem op emoties bij MCDD behoorlijk groot kan zijn.
Is het echt de afwijzing? Of is het de kwetsbaarheid die je niet durft te laten zien? Want aangeven dat iets je verdrietig maakt, of pijn doet, vind ik ook moeilijk, ik maak mezelf daarmee kwetsbaar.
maandag 4 januari 2010 om 09:34
*slik*
Maaike, wat een verhaal. Wat een leven heb je achter de rug.....
Ik vind het - in tegenstelling tot wat Satine schreef - logisch dat borderline, door jou beschreven, negatief overkomt. Het is tenslotte jóuw verhaal, over jóuw leven met een moeder die borderline heeft. Niet een verhaal over de vele facetten van borderline en hoe leuk mensen die óók borderline hebben wel niet kunnen zijn. Dat kan in een ander topic, niet in dat van jou.
Er staat in het begin van het interview dat je moeder klaagde bij je vader over jou en dat hij je dan ook nog een pak slaag gaf. Je band met je vader is nu echter goed. Neem je het hem niet kwalijk dat hij je ook sloeg? Een kind slaan omdat je partner over dat kind klaagt vind ik eerlijk gezegd echt gruwelijk.
Je had dan toch al straf gehad en je vader kende je moeder toch wel een beetje?
Positief van je dat je niet kniest en klaagt en blij bent met wat je hebt. Stoer vind ik dat.
Het weer contact zoeken met je moeder zou ik je afraden, maar goed, dat moet ik misschien wel helemaal niet zeggen natuurlijk. Ik kan me alleen voorstellen dat je niet weer zit te wachten op het stramien waar je dan ongetwijfeld weer in terecht zult komen.
Je moeder blijft je moeder en jouw verhaal bevestigt maar weer eens de ongelooflijke loyaliteit die kinderen voelen naar hun ouders toe.
Vijf jaar was je toen je al hele verantwoordelijkheden had. Mijn dochter is nu vijf. Ze schuift haar stoel aan, brengt haar bord naar de keuken, ruimt haar rommeltjes op, doet haar vuile was in haar wasmand, dat soort dingen....langzaamaan leert ze een groot mens te zijn, maar ze is vooral kind. Hoe belangrijk dat is zie ik nu weer in jouw verhaal, dat zoiets rustig, kalm aan, met de jaren gebeurt, niet al op zo'n jonge leeftijd.
Je bent geen foutje, dat weet je nu hopelijk zelf ook, door de mensen die van je houden en voor wie jij heel belangrijk bent.
Goh meid, indrukwekkend verhaal, ik heb er een brok van in mijn keel.
Maaike, wat een verhaal. Wat een leven heb je achter de rug.....
Ik vind het - in tegenstelling tot wat Satine schreef - logisch dat borderline, door jou beschreven, negatief overkomt. Het is tenslotte jóuw verhaal, over jóuw leven met een moeder die borderline heeft. Niet een verhaal over de vele facetten van borderline en hoe leuk mensen die óók borderline hebben wel niet kunnen zijn. Dat kan in een ander topic, niet in dat van jou.
Er staat in het begin van het interview dat je moeder klaagde bij je vader over jou en dat hij je dan ook nog een pak slaag gaf. Je band met je vader is nu echter goed. Neem je het hem niet kwalijk dat hij je ook sloeg? Een kind slaan omdat je partner over dat kind klaagt vind ik eerlijk gezegd echt gruwelijk.
Je had dan toch al straf gehad en je vader kende je moeder toch wel een beetje?
Positief van je dat je niet kniest en klaagt en blij bent met wat je hebt. Stoer vind ik dat.
Het weer contact zoeken met je moeder zou ik je afraden, maar goed, dat moet ik misschien wel helemaal niet zeggen natuurlijk. Ik kan me alleen voorstellen dat je niet weer zit te wachten op het stramien waar je dan ongetwijfeld weer in terecht zult komen.
Je moeder blijft je moeder en jouw verhaal bevestigt maar weer eens de ongelooflijke loyaliteit die kinderen voelen naar hun ouders toe.
Vijf jaar was je toen je al hele verantwoordelijkheden had. Mijn dochter is nu vijf. Ze schuift haar stoel aan, brengt haar bord naar de keuken, ruimt haar rommeltjes op, doet haar vuile was in haar wasmand, dat soort dingen....langzaamaan leert ze een groot mens te zijn, maar ze is vooral kind. Hoe belangrijk dat is zie ik nu weer in jouw verhaal, dat zoiets rustig, kalm aan, met de jaren gebeurt, niet al op zo'n jonge leeftijd.
Je bent geen foutje, dat weet je nu hopelijk zelf ook, door de mensen die van je houden en voor wie jij heel belangrijk bent.
Goh meid, indrukwekkend verhaal, ik heb er een brok van in mijn keel.
maandag 4 januari 2010 om 14:13
Ok, duidelijk wat betreft je vader Maaike.
Maar nu je moeder.
Misschien simpel gedacht maar waarom laat je je vriend en je moeder niet op een ander moment kennismaken dan op je bruiloft. Het idee alleen al dat ze je bruiloft zou kunnen beïnvloeden op een negatieve manier is verschrikkelijk.
Je bruiloftsdag is een unieke dag, die moet om jou gaan en nergens anders om.
Spreek, als je daar echt behoefte aan hebt, met je moeder af eens te gaan eten ergens, op neutraal terrein maar omdat ze zo onberekenbaar is zou ik zo'n hoogst emotionele dag geen risico lopen. Je moet er toch niet aan denken dat ze op díe dag dingen gaat roepen over dat je een foutje bent en zo. Je bent dan al heel emotioneel en gevoelig, het is tenslotte je trouwdag en alleen al het risico lopen dat ze zoiets doet en je dag vergalt is zonde.
Maar nu je moeder.
Misschien simpel gedacht maar waarom laat je je vriend en je moeder niet op een ander moment kennismaken dan op je bruiloft. Het idee alleen al dat ze je bruiloft zou kunnen beïnvloeden op een negatieve manier is verschrikkelijk.
Je bruiloftsdag is een unieke dag, die moet om jou gaan en nergens anders om.
Spreek, als je daar echt behoefte aan hebt, met je moeder af eens te gaan eten ergens, op neutraal terrein maar omdat ze zo onberekenbaar is zou ik zo'n hoogst emotionele dag geen risico lopen. Je moet er toch niet aan denken dat ze op díe dag dingen gaat roepen over dat je een foutje bent en zo. Je bent dan al heel emotioneel en gevoelig, het is tenslotte je trouwdag en alleen al het risico lopen dat ze zoiets doet en je dag vergalt is zonde.
donderdag 14 januari 2010 om 20:48
Dag Maaike,
Ik las je verhaal in de Viva en zag verbazingwekkend veel overeenkomsten met mijn eigen jeugd. Ik weet niet of het je iets lijkt om meer contact te hebben dan via de viva-site? het lijkt mij heel erg fijn om eens met iemand te praten die soortgelijke dingen heeft meegemaakt. vooral ook over alle vragen die je jezelf stelt, herken ik erg.
met hele vriendelijke groeten,
jdekens@hotmail.com
Ik las je verhaal in de Viva en zag verbazingwekkend veel overeenkomsten met mijn eigen jeugd. Ik weet niet of het je iets lijkt om meer contact te hebben dan via de viva-site? het lijkt mij heel erg fijn om eens met iemand te praten die soortgelijke dingen heeft meegemaakt. vooral ook over alle vragen die je jezelf stelt, herken ik erg.
met hele vriendelijke groeten,
jdekens@hotmail.com
donderdag 4 maart 2010 om 15:56
Dapper dat je je verhaal hebt verteld.
Kleine tip: misschien is het handig om de topictitel iets duidelijker te maken. Bijvoorbeeld: Aan Viva verteld, mijn moeder heeft borderline.
Denk dat dan nog meer mensen je topic kunnen vinden.
(je kunt de Viva Angels vragen de titel aan te passen als je dat wilt)
Kleine tip: misschien is het handig om de topictitel iets duidelijker te maken. Bijvoorbeeld: Aan Viva verteld, mijn moeder heeft borderline.
Denk dat dan nog meer mensen je topic kunnen vinden.
(je kunt de Viva Angels vragen de titel aan te passen als je dat wilt)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
