Psyche
alle pijlers
Abortus en teleurgesteld in familie
donderdag 9 april 2020 om 17:43
Naar aanleiding van mijn vorige topic, schrijf ik dit topic.
Ik heb uiteindelijk besloten om voor een abortus te gaan en deze heeft bijna een maand geleden plaatsgevonden.
Ik sta nog steeds achter mijn keuze, maar dat neemt niet weg dat ik het ontzettend moeilijk heb gevonden (en vind) om dit door te maken.
Het steekt bijvoorbeeld wel om baby's te zien en zwangerschappen van dichtbij mee te maken.
Het gaat nu opzich vrij goed met me (soms wel even emotioneel hoor), omdat ik achter mijn keus sta. Voor mijn gevoel heb ik mijn kind en mijzelf beschermd voor een hele lastige toekomst. Maar, dat maakt de situatie natuurlijk niet minder verdrietig.
Vooral nu de corona heerst, lijkt het al in de vergetelheid te zijn geraakt bij mensen en ik ervaar weinig tot geen steun of luisterend oor.
Vooral mijn moeder laat het afweten en neemt geen contact met me op. De enige persoon die op zulke momenten je juist zou moeten ondersteunen. Dit vind ik erg moeilijk en ben diep teleurgesteld in haar. Heb al twee weken niets van haar gehoord en ook daarvoor kreeg ik sporadisch een appje. Zelfs als ik aangaf verdrietig te zijn, kreeg ik als enige reactie via whatsapp: 'ja heeft tijd nodig'. Ik had verwacht dat ze me bijvoorbeeld een kaartje zou sturen (ze woont 170km verderop) of me op z'n minst even zou bellen. Maar helaas. Ze zit thuis, is ook alleen, dus dat ze het druk heeft, is nooit geweest. Nu met corona dus ook niet. Daar kan het dus niet aan liggen. Hoe kan ik hiermee omgaan?
Met haar praten heeft weinig resultaat, omdat zij geneigd is om snel in een slachtofferrol te schieten. Dus haar wijzen op dat ze me kwetst, heeft in het verleden ook zeker meer stukgemaakt dan goed gedaan. Vandaar dat ik het maar moet laten, maar het doet zeer als je moeder te druk is met zichzelf en geen oog heeft voor jou als dochter.
Ook overige familie laat het afweten, terwijl zij heel erg hebben bemoeid met mijn zwangerschap. Ik weet ook wel dat ik door moet, maar even vragen hoe het nou echt met je gaat, lijkt al teveel gevraagd. Ik wil er ook niet om hoeven vragen, omdat ik vind dat je zoiets gewoon uit jezelf doet, als familie zijnde. Ikzelf had dat wel gedaan, maar zo zie je maar weer dat je eigenlijk geen verwachtingen moet hebben. Resulteert in teleurstellingen en dat is erg jammer.
Zijn er hier vrouwen met dezelfde ervaring en zouden jullie je verhaal willen delen? Of mij advies geven wat jullie heeft geholpen. Zou ik heel fijn vinden.
Alvast bedankt voor het lezen.
Ik heb uiteindelijk besloten om voor een abortus te gaan en deze heeft bijna een maand geleden plaatsgevonden.
Ik sta nog steeds achter mijn keuze, maar dat neemt niet weg dat ik het ontzettend moeilijk heb gevonden (en vind) om dit door te maken.
Het steekt bijvoorbeeld wel om baby's te zien en zwangerschappen van dichtbij mee te maken.
Het gaat nu opzich vrij goed met me (soms wel even emotioneel hoor), omdat ik achter mijn keus sta. Voor mijn gevoel heb ik mijn kind en mijzelf beschermd voor een hele lastige toekomst. Maar, dat maakt de situatie natuurlijk niet minder verdrietig.
Vooral nu de corona heerst, lijkt het al in de vergetelheid te zijn geraakt bij mensen en ik ervaar weinig tot geen steun of luisterend oor.
Vooral mijn moeder laat het afweten en neemt geen contact met me op. De enige persoon die op zulke momenten je juist zou moeten ondersteunen. Dit vind ik erg moeilijk en ben diep teleurgesteld in haar. Heb al twee weken niets van haar gehoord en ook daarvoor kreeg ik sporadisch een appje. Zelfs als ik aangaf verdrietig te zijn, kreeg ik als enige reactie via whatsapp: 'ja heeft tijd nodig'. Ik had verwacht dat ze me bijvoorbeeld een kaartje zou sturen (ze woont 170km verderop) of me op z'n minst even zou bellen. Maar helaas. Ze zit thuis, is ook alleen, dus dat ze het druk heeft, is nooit geweest. Nu met corona dus ook niet. Daar kan het dus niet aan liggen. Hoe kan ik hiermee omgaan?
Met haar praten heeft weinig resultaat, omdat zij geneigd is om snel in een slachtofferrol te schieten. Dus haar wijzen op dat ze me kwetst, heeft in het verleden ook zeker meer stukgemaakt dan goed gedaan. Vandaar dat ik het maar moet laten, maar het doet zeer als je moeder te druk is met zichzelf en geen oog heeft voor jou als dochter.
Ook overige familie laat het afweten, terwijl zij heel erg hebben bemoeid met mijn zwangerschap. Ik weet ook wel dat ik door moet, maar even vragen hoe het nou echt met je gaat, lijkt al teveel gevraagd. Ik wil er ook niet om hoeven vragen, omdat ik vind dat je zoiets gewoon uit jezelf doet, als familie zijnde. Ikzelf had dat wel gedaan, maar zo zie je maar weer dat je eigenlijk geen verwachtingen moet hebben. Resulteert in teleurstellingen en dat is erg jammer.
Zijn er hier vrouwen met dezelfde ervaring en zouden jullie je verhaal willen delen? Of mij advies geven wat jullie heeft geholpen. Zou ik heel fijn vinden.
Alvast bedankt voor het lezen.
donderdag 9 april 2020 om 17:48
Het is toch niet zo heel raar dat andere mensen een maand na dato niet meer bezig zijn met jouw abortus?
Ik snap dat het voor jou heel heftig is en dat je ei kwijt wilt, maar waarom bel je dan zelf niet? Een kaartje verwachten na een abortus vind ik ronduit raar. En ‘heeft tijd nodig’ is op zich ook alles wat er over te zeggen valt. Uiteraard is het voor jou na een maand nog niet klaar maar voor je omgeving echt wel. Dus als je steun wilt, vraag er dan om bij mensen waar je op kunt rekenen
Ik snap dat het voor jou heel heftig is en dat je ei kwijt wilt, maar waarom bel je dan zelf niet? Een kaartje verwachten na een abortus vind ik ronduit raar. En ‘heeft tijd nodig’ is op zich ook alles wat er over te zeggen valt. Uiteraard is het voor jou na een maand nog niet klaar maar voor je omgeving echt wel. Dus als je steun wilt, vraag er dan om bij mensen waar je op kunt rekenen
donderdag 9 april 2020 om 17:49
donderdag 9 april 2020 om 17:50
donderdag 9 april 2020 om 17:55
Ik heb net even je andere topic doorgelezen, maar daar schrijf je niks over dat je familie zich bemoeid heeft met je zwangerschap. Dat hebben ze later blijkbaar nog wel gedaan? Is dat je niet bevallen dat je nu daarom zo teleurgesteld bent?
Als je er graag met iemand over wil praten, dan moet je daar zelf de eerste stap in zetten vermoed ik. Bespreek het met een vriendin/familie (of hier), als je er nog mee zit.
Zo te lezen heb je wel de beste keuze gemaakt. Sterkte ermee.
Als je er graag met iemand over wil praten, dan moet je daar zelf de eerste stap in zetten vermoed ik. Bespreek het met een vriendin/familie (of hier), als je er nog mee zit.
Zo te lezen heb je wel de beste keuze gemaakt. Sterkte ermee.
donderdag 9 april 2020 om 17:56
Sterkte het lijkt mij heel moeilijk om door heen te gaan. En ook al sta je er achter kan het nog steeds pijn doen. Een goede vriendin van me heeft 20 jaar geleden een abortus ondergaan en ik weet dat ze er nu soms nog momenten van verdriet over heeft. Ook al was het toen het "juiste" wat ze kon doen en heeft ze nu inmiddels 2 kindjes.
Dat je naasten er niet zo voor je zijn zoals je zou willen dat is gewoon k*t en eenzaam..
Probeer je te richten op positieve zaken of zoek afleiding nu natuurlijk niet zo makkelijk maar probeer er niet te veel aandacht aan te geven (het gemis van ondersteuning en aandacht bedoel ik dan).
Dat je naasten er niet zo voor je zijn zoals je zou willen dat is gewoon k*t en eenzaam..
Probeer je te richten op positieve zaken of zoek afleiding nu natuurlijk niet zo makkelijk maar probeer er niet te veel aandacht aan te geven (het gemis van ondersteuning en aandacht bedoel ik dan).
♡
donderdag 9 april 2020 om 17:56
Allereerst een dikke knuffel voor jou. 
In deze coronatijd zijn mensen nogal van de leg. In de war.
Ik denk dat je moeder ook wat dummelig is.
Je wil graag iets ontvangen van je familie. Je krijgt het niet.
Je hebt nogal wat voor je kiezen gekregen:
verbroken relatie, gedoe met cultuurverschil, depressie, verlies van baan, onverwachte zwangerschap.
Heb je meer behoefte aan hulp bij verwerking?
FIOM biedt hulp bij abortusverwerking.
https://fiom.nl/ongewenst-zwanger/abortusverwerking
Is er iets waardoor je goed voor jezelf kan zorgen?
Groentesoep koken, bloemetje voor jezelf kopen, wandelen, kleuren.
Summerwine schreef: ↑09-04-2020 17:43Vooral nu de corona heerst, lijkt het al in de vergetelheid te zijn geraakt bij mensen en ik ervaar weinig tot geen steun of luisterend oor.
In deze coronatijd zijn mensen nogal van de leg. In de war.
Ik denk dat je moeder ook wat dummelig is.
Summerwine schreef: ↑09-04-2020 17:43Ook overige familie laat het afweten, terwijl zij heel erg hebben bemoeid met mijn zwangerschap. Ik weet ook wel dat ik door moet, maar even vragen hoe het nou echt met je gaat, lijkt al teveel gevraagd. Ik wil er ook niet om hoeven vragen, omdat ik vind dat je zoiets gewoon uit jezelf doet, als familie zijnde. Ikzelf had dat wel gedaan, maar zo zie je maar weer dat je eigenlijk geen verwachtingen moet hebben. Resulteert in teleurstellingen en dat is erg jammer.
Je wil graag iets ontvangen van je familie. Je krijgt het niet.
Je hebt nogal wat voor je kiezen gekregen:
verbroken relatie, gedoe met cultuurverschil, depressie, verlies van baan, onverwachte zwangerschap.
Heb je meer behoefte aan hulp bij verwerking?
FIOM biedt hulp bij abortusverwerking.
https://fiom.nl/ongewenst-zwanger/abortusverwerking
Is er iets waardoor je goed voor jezelf kan zorgen?
Groentesoep koken, bloemetje voor jezelf kopen, wandelen, kleuren.
donderdag 9 april 2020 om 17:59
Ik heb het idee dat je erg hoge verwachtingen hebt. Toen mijn vader overleed hadden mensen het er na een maand ook niet meer over. Voor anderen is een abortus al helemaal niet lang een actueel onderwerp, vooral omdat zoiets een keuze is. Niet iets dat je overkomt (al voelt dat misschien wel zo voor je).
donderdag 9 april 2020 om 18:00
Nou van een ouder vind ik dat wel raar. Moet er niet aan denken dat mijn dochter een abortus zou ondergaan en dat ik dan na een maand niet even zou vragen hoe het met haar zou gaan.Th∅rdis schreef: ↑09-04-2020 17:48Het is toch niet zo heel raar dat andere mensen een maand na dato niet meer bezig zijn met jouw abortus?
Ik snap dat het voor jou heel heftig is en dat je ei kwijt wilt, maar waarom bel je dan zelf niet? Een kaartje verwachten na een abortus vind ik ronduit raar. En ‘heeft tijd nodig’ is op zich ook alles wat er over te zeggen valt. Uiteraard is het voor jou na een maand nog niet klaar maar voor je omgeving echt wel. Dus als je steun wilt, vraag er dan om bij mensen waar je op kunt rekenen
Honey, you should see me in a crown
donderdag 9 april 2020 om 18:02
Eens met dit en alle bovenstaande. Lullig voor jou, maar het houdt andere mensen waarschijnlijk niet zo bezig na een maand. Ze zien het vast als: gedaan, achter de rug, klaar.
En vergis je niet in hoe stressvol deze tijd voor veel mensen inderdaad is.
Het is erg wisselend hoe mensen omgaan met een abortus. Jij lijkt prima achter je keuze te staan, heel fijn. De rest komt wel. Ik heb zelf ook járen geleden een abortus ondergaan. Het was de enige juiste beslissing, ik sta er nog steeds achter, ik heb het juiste besluit genomen. Geen spijt. Ook geen trauma. Ik herken het niet zo, wat andere vrouwen soms ervaren, dat het iets is wat jaren later nog steeds pijn doet of traumatisch is. Nee. Even verdrietig voelen, even opluchting voelen (want dat voelde ik óók, ondanks dat het niet leuk was uiteraard) en door. Ik zie het gewoon niet als een vreselijke of traumatische ervaring. Ik begrijp dat dat voor anderen anders kan voelen, maar zo heb ik het ervaren.
En ook inderdaad, zoals boven mij al iemand schreef, waarom waren er zoveel mensen gemoeid met jouw abortus?
donderdag 9 april 2020 om 18:07
Waarom zou je zelf niemand kunnen benaderen? Het lijkt een beetje alsof je teleurgesteld wil worden. Je kan zelf ook stappen zetten om contacten te leggen of om een gesprek te hebben met bijv het fiom. Alle mensen wennen op dit moment aan een nieuwe werkelijkheid. Niet zo raar dat men afwacht....
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 9 april 2020 om 19:11
Bij mij waren alleen mijn twee beste vriendinnen betrokken. Mijn familie zou ik het niet kunnen vertellen, want die zijn anti.
Nou moet ik zeggen dat ik mijn abortus echt zag en zie als een medische ingreep met een beperkt risicoprofiel. Had de behoefte niet het breed te delen.
Het lijkt me niet zo gek dat ze er niet zo mee bezig zijn bij jou. Je hebt je keus gemaakt en dat moet even zakken bij je.
Nou moet ik zeggen dat ik mijn abortus echt zag en zie als een medische ingreep met een beperkt risicoprofiel. Had de behoefte niet het breed te delen.
Het lijkt me niet zo gek dat ze er niet zo mee bezig zijn bij jou. Je hebt je keus gemaakt en dat moet even zakken bij je.
donderdag 9 april 2020 om 19:16
Bedankt voor de fiom tip! Fijn dat jullie meedenken.
Dat snap ik ook wel wat jullie bedoelen. Maar van je eigen moeder verwacht je wel anders, zoals Eurus net schreef. Moeder neem ik het best wel kwalijk, de rest niet zo zeer. Ik snap ook wel dat dat voor hun klaar is. Maar ik mis gewoon steun of even een klein berichtje. Vooral hoe close we zijn normaal gesproken. En er continu om moeten vragen vanaf dag 1 dat het 'achter de rug' was, vind ik niet een prettig gevoel dat je er niet ook daarna voor elkaar bent als familie. Heb het wel een aantal keer geprobeerd, maar ontvang weinig response. Is dat zo gek dan dat dat zeer doet? Dat zo'n verdrietige periode niet belangrijk is, voor vooral moeder?
Familie heeft zich er inderdaad onwijs mee bemoeit en daarna radiostilte. Ze hebben gekregen wat ze wilden (ik vond het overigens ook een slecht plan om het te houden, vandaar mijn keus), maar dan toch even een arm om je heen of even checken van hé hoeist nou eigenlijk, dat is er niet bij. Een kaartje van mijn moeder noemde ik als voorbeeld van iets waaruit steun blijkt, want ze stuurt wel vaker een kaartje voor mijn verjaardag of kerst bijv. Maar die radiostilte is best even pittig na een chaos van bemoeienis vóór de abortus. Vooral als je alleen woont, is het net even lastiger.
Snap ook wel dat het met de corona even lastig is voor iedereen, maar het leven daarnaast gaat toch ook gewoon door. Er is nu juist een hele golf aan online contact bezig bijvoorbeeld, omdat visite lastig is nu. Videobellen en gewoon bellen probeer ik, maar krijg dus geen echt response, een echt gesprek zeg maar. En van moeder dus helemaal niets.
Voor mijn moeder weet ik dat coronatijd niet zoveel verschilt met haar 'normale' leven. Die zet zichzelf al jaren in een isolement (maar dat is een verhaal apart) en we appen/bellen elkaar regelmatig, maar juist nu hoor je niks. Wil alleen maar aangeven dat dat een beetje steekt.
Dat snap ik ook wel wat jullie bedoelen. Maar van je eigen moeder verwacht je wel anders, zoals Eurus net schreef. Moeder neem ik het best wel kwalijk, de rest niet zo zeer. Ik snap ook wel dat dat voor hun klaar is. Maar ik mis gewoon steun of even een klein berichtje. Vooral hoe close we zijn normaal gesproken. En er continu om moeten vragen vanaf dag 1 dat het 'achter de rug' was, vind ik niet een prettig gevoel dat je er niet ook daarna voor elkaar bent als familie. Heb het wel een aantal keer geprobeerd, maar ontvang weinig response. Is dat zo gek dan dat dat zeer doet? Dat zo'n verdrietige periode niet belangrijk is, voor vooral moeder?
Familie heeft zich er inderdaad onwijs mee bemoeit en daarna radiostilte. Ze hebben gekregen wat ze wilden (ik vond het overigens ook een slecht plan om het te houden, vandaar mijn keus), maar dan toch even een arm om je heen of even checken van hé hoeist nou eigenlijk, dat is er niet bij. Een kaartje van mijn moeder noemde ik als voorbeeld van iets waaruit steun blijkt, want ze stuurt wel vaker een kaartje voor mijn verjaardag of kerst bijv. Maar die radiostilte is best even pittig na een chaos van bemoeienis vóór de abortus. Vooral als je alleen woont, is het net even lastiger.
Snap ook wel dat het met de corona even lastig is voor iedereen, maar het leven daarnaast gaat toch ook gewoon door. Er is nu juist een hele golf aan online contact bezig bijvoorbeeld, omdat visite lastig is nu. Videobellen en gewoon bellen probeer ik, maar krijg dus geen echt response, een echt gesprek zeg maar. En van moeder dus helemaal niets.
Voor mijn moeder weet ik dat coronatijd niet zoveel verschilt met haar 'normale' leven. Die zet zichzelf al jaren in een isolement (maar dat is een verhaal apart) en we appen/bellen elkaar regelmatig, maar juist nu hoor je niks. Wil alleen maar aangeven dat dat een beetje steekt.
donderdag 9 april 2020 om 19:42
Ik snap wel een beetje hoe je je voelt. Misschien is het ook een fase van het rouwproces dat je teleurgesteld bent over de aandacht van anderen, dat leidt ook een beetje van je eigen verdriet af, om het maar even zo cru te zeggen. Je verwacht een beetje teveel. Bel gewoon zelf een vriendin op om even je hart te luchten. En als je je moeder opbelt en zegt: Mam, ik ben nog zo verdrietig, mag ik even tegen je aan praten, dan heeft dat misschien ook het gewenste effect.
En hier lekker van je af praten.
Mensen zijn druk met hun eigen sores, zeker in deze tijd. En dat is begrijpelijk. Voor wie er middenin zit is er geen rangorde in verdriet, of het nu een scheiding, een abortus, een overlijden of zorgen over de toekomst zijn.
Misschien is het ook een fase van het rouwproces dat je teleurgesteld bent over de aandacht van anderen, dat leidt ook een beetje van je eigen verdriet af, om het maar even zo cru te zeggen. Je verwacht een beetje teveel. Bel gewoon zelf een vriendin op om even je hart te luchten. En als je je moeder opbelt en zegt: Mam, ik ben nog zo verdrietig, mag ik even tegen je aan praten, dan heeft dat misschien ook het gewenste effect. En hier lekker van je af praten.
Mensen zijn druk met hun eigen sores, zeker in deze tijd. En dat is begrijpelijk. Voor wie er middenin zit is er geen rangorde in verdriet, of het nu een scheiding, een abortus, een overlijden of zorgen over de toekomst zijn.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 9 april 2020 om 19:58
Weet jij hoe jouw moeder zich echt voelt? Misschien gedraagt zij zich zo omdat zij zich geen houding weet te geven?
Wanneer je het zelf niet meegemaakt hebt, kan je je niet voorstellen wat zoiets met iemand doet. Zowel psychisch als lichamelijk. En daarnaast iedereen verwekt het op zijn/haar manier en ook iedereen zal andere behoeftes hebben.
En hoe hard het ook klinkt, maar voor hun gaat het leven gewoon verder. Vaak op het moment dat dingen gebeuren of heftig zijn, voelen mensen zich betrokken. Maar daarna neemt dat weer af.
Dat neemt niet weg hoe moeilijk jij het hebt en wat jouw behoeftes zijn. Ik wil er alleen mee zeggen, dat mensen soms ook niet zo goed weten hoe ze ermee om moeten gaan.
Zou het je helpen om een brief naar je moeder te sturen? Al was het maar om even van je af te schrijven. Je kan later alsnog beslissen of je de brief verstuurt.
Ik hoop dat je bij het FIOM de hulp en steun kan vinden die jij nodig hebt. Heb je van de arbortus kliniek geen informatie gekregen waar je terecht kan na een arbortus?
Sterkte iig.
Wanneer je het zelf niet meegemaakt hebt, kan je je niet voorstellen wat zoiets met iemand doet. Zowel psychisch als lichamelijk. En daarnaast iedereen verwekt het op zijn/haar manier en ook iedereen zal andere behoeftes hebben.
En hoe hard het ook klinkt, maar voor hun gaat het leven gewoon verder. Vaak op het moment dat dingen gebeuren of heftig zijn, voelen mensen zich betrokken. Maar daarna neemt dat weer af.
Dat neemt niet weg hoe moeilijk jij het hebt en wat jouw behoeftes zijn. Ik wil er alleen mee zeggen, dat mensen soms ook niet zo goed weten hoe ze ermee om moeten gaan.
Zou het je helpen om een brief naar je moeder te sturen? Al was het maar om even van je af te schrijven. Je kan later alsnog beslissen of je de brief verstuurt.
Ik hoop dat je bij het FIOM de hulp en steun kan vinden die jij nodig hebt. Heb je van de arbortus kliniek geen informatie gekregen waar je terecht kan na een arbortus?
Sterkte iig.
donderdag 9 april 2020 om 21:00
Summerwine schreef: ↑09-04-2020 19:16Snap ook wel dat het met de corona even lastig is voor iedereen, maar het leven daarnaast gaat toch ook gewoon door.
Toch is dat voor veel mensen helemaal niet zo gewoon. Mensen voelen allerlei gevolgen in het dagelijks leven/werk/sociaal aspect en sommigen maken zich veel zorgen. Dat kan dus best behoorlijk meespelen.
vrijdag 10 april 2020 om 02:13
Heel veel sterkte als eerste,
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt op hele jonge leeftijd. Ik heb het toen alleen aan mijn beste vriendin verteld maar ik heb van haar na 5jaar nog nooit gehoord van; hoe gaat het nu met je? Ook niet pas nadat ik het had ondergaan. Ze heeft er nooit naar gevraagd. Ik voelde me ook heel eenzaam, heb in al die jaren op verschillende forum’s en op het FIOM er wel over kunnen praten met mensen. Dat gaf een fijn gevoel. Ik weet hoe je je voelt, en kan je alleen aanraden om ditzelfde te doen, zodat je toch erover kan praten, danwel met anonieme mensen maar dit geeft toch steun.
Sterkte, ik hoop dat je het ooit een plaatsje kan geven en ik hoop ik ook.
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt op hele jonge leeftijd. Ik heb het toen alleen aan mijn beste vriendin verteld maar ik heb van haar na 5jaar nog nooit gehoord van; hoe gaat het nu met je? Ook niet pas nadat ik het had ondergaan. Ze heeft er nooit naar gevraagd. Ik voelde me ook heel eenzaam, heb in al die jaren op verschillende forum’s en op het FIOM er wel over kunnen praten met mensen. Dat gaf een fijn gevoel. Ik weet hoe je je voelt, en kan je alleen aanraden om ditzelfde te doen, zodat je toch erover kan praten, danwel met anonieme mensen maar dit geeft toch steun.
Sterkte, ik hoop dat je het ooit een plaatsje kan geven en ik hoop ik ook.
