Psyche
alle pijlers
Abortus verwerken
vrijdag 24 oktober 2008 om 18:29
Hallo lieve dames,
Bijna een jaar geleden heb ik een abortus ondergaan, nu die datum steeds dichterbij komt merk ik dat ik er meer mee bezig ben dan 'normaal'. Het is echt een rouwproces, ookal is het een bewuste keuze geweest waar ik nog steeds achter sta. Ik merk bijvoorbeeld dat ik het nu moeilijk vind dat er eigenlijk helemaal -niets- is dat herinnert aan die zwangerschap. Dat blijft toch iets heel bijzonders in je leven. Het bestaat nu alleen nog als een herinnering. Het kindje was toch geliefd, alleen was het er op de verkeerde tijd.
In dit forum zag ik meerdere onderwerpen hierover, laten we elkaar dus steunen. Graag start ik daarom dit onderwerp. Kan je je hierin herkennen, leef je mee, wil je je eigen verhaal kwijt of adviezen delen, wees welkom!
Bijna een jaar geleden heb ik een abortus ondergaan, nu die datum steeds dichterbij komt merk ik dat ik er meer mee bezig ben dan 'normaal'. Het is echt een rouwproces, ookal is het een bewuste keuze geweest waar ik nog steeds achter sta. Ik merk bijvoorbeeld dat ik het nu moeilijk vind dat er eigenlijk helemaal -niets- is dat herinnert aan die zwangerschap. Dat blijft toch iets heel bijzonders in je leven. Het bestaat nu alleen nog als een herinnering. Het kindje was toch geliefd, alleen was het er op de verkeerde tijd.
In dit forum zag ik meerdere onderwerpen hierover, laten we elkaar dus steunen. Graag start ik daarom dit onderwerp. Kan je je hierin herkennen, leef je mee, wil je je eigen verhaal kwijt of adviezen delen, wees welkom!
vrijdag 24 oktober 2008 om 18:47
Annepanne.. ik ken het gevoel.
Het heeft tijd nodig, ook ik merk dat ik er soms nogal moeite mee heb.
Niet zozeer met de datum wanneer de abortus plaatsvond , maar de datum wanneer ik uitgerekend was.
Een goede vriendin was op dezelfde datum als ik uitgerekend.
Haar dochtertje wordt straks in november 1jaar. Blijf er af en toe al wordt het gelukkig minder wat lastig en moeilijk vinden als ik dat kleine ukkie van haar zie.
Ik denk dan vaak : ah de mijne zou nu ook dit en dat doen , of de mijne zou nu ook zo oud zijn..
Het wordt minder maar af en toe komt het even boven, nu ik een kadootje aan t uitzoeken ben voor het dochtertje van mijn vriendin. Vandaag stond ik ook in de speelgoedwinkel te kijken naar een leuk iets voor haar en terwijl ik dat deed dacht ik : ach anders was ik hier ook geweest voor mijn zoontje of dochtertje..
Heb niet meer dat rauwe negatieve gevoel , wel het gevoel van rust met een klein grijs randje ipv een pikzwarte
Het heeft tijd nodig, ook ik merk dat ik er soms nogal moeite mee heb.
Niet zozeer met de datum wanneer de abortus plaatsvond , maar de datum wanneer ik uitgerekend was.
Een goede vriendin was op dezelfde datum als ik uitgerekend.
Haar dochtertje wordt straks in november 1jaar. Blijf er af en toe al wordt het gelukkig minder wat lastig en moeilijk vinden als ik dat kleine ukkie van haar zie.
Ik denk dan vaak : ah de mijne zou nu ook dit en dat doen , of de mijne zou nu ook zo oud zijn..
Het wordt minder maar af en toe komt het even boven, nu ik een kadootje aan t uitzoeken ben voor het dochtertje van mijn vriendin. Vandaag stond ik ook in de speelgoedwinkel te kijken naar een leuk iets voor haar en terwijl ik dat deed dacht ik : ach anders was ik hier ook geweest voor mijn zoontje of dochtertje..
Heb niet meer dat rauwe negatieve gevoel , wel het gevoel van rust met een klein grijs randje ipv een pikzwarte
vrijdag 24 oktober 2008 om 18:51
Er staan gemixte gevoelens in je verhaal lijkt wel. De abortus is een bewuste keuze geweest, maar je hebt niets wat je herinnert aan de zwangerschap die je toch als bijzonder hebt ervaren. Het kindje was toch geliefd, alleen op de verkeerde tijd.
Het klinkt alsof je wel de juiste keuze hebt gemaakt, maar toch ook weer niet. Kan het zijn dat je het daarom niet helemaal kunt afsluiten? Ik kan me voorstellen dat een kindje weghalen wat wel geliefd was een bepaald conflictgevoel met je meebrengt. Al kon je op dat moment niet anders. Het klinkt alsof je het niet hebt afgesloten.
Het lijkt me vreselijk om daarmee te leven.
Misschien kan je zelf een sieraad of iets dergelijks aanschaffen wat je herinnert aan de zwangerschap? Zodat je toch iets tastbaars hebt wat je herinnert op het moment dat je daar behoefte aan hebt?
Het klinkt alsof je wel de juiste keuze hebt gemaakt, maar toch ook weer niet. Kan het zijn dat je het daarom niet helemaal kunt afsluiten? Ik kan me voorstellen dat een kindje weghalen wat wel geliefd was een bepaald conflictgevoel met je meebrengt. Al kon je op dat moment niet anders. Het klinkt alsof je het niet hebt afgesloten.
Het lijkt me vreselijk om daarmee te leven.
Misschien kan je zelf een sieraad of iets dergelijks aanschaffen wat je herinnert aan de zwangerschap? Zodat je toch iets tastbaars hebt wat je herinnert op het moment dat je daar behoefte aan hebt?
vrijdag 24 oktober 2008 om 18:52
annepanne, ik begrrijp ook je gevoel, ik heb ooit een abortus laten doen (die datum weet ik niet meer) en mijn uitgerekende datum was 6-6-99 en elke keer als het die datum is moet ik eraan denken, terwijl het dus 'al' 9 jaar geleden is, voor mij hoort dat bij het 'rouwproces' ik sta er elk jaar bij stil. Ik heb inmiddels een zoon van 4,5 maar het gaat voor mij niet meer weg, ik had trouwens vier kids kunnen hebben maar das weer een ander verhaal. Veel sterkte ermee!
vrijdag 24 oktober 2008 om 19:08
Hi mutsje,
De gevoelens zijn altijd gemixt, al kan ik natuurlijk niet voor iedereen spreken. Het blijft nieuw leven dat ontstaan is, dat volkomen met jou verbonden is (geweest). Het is letterlijk een deel van je leven. Daar voel je toch wat voor, ookal heb je er ook bewust voor gekozen het niet door te zetten. Het klinkt misschien raar, maar dat zijn twee verschillende dingen. Juist daarom is het ook zo'n ingrijpende gebeurtenis. Ik heb er altijd 100% achter gestaan om het niet door te zetten, dat wist ik ook direct. Dit was niet het juiste moment en ik kon het niet bieden wat ik het zou willen bieden. En toch denk ik met liefde terug aan wat er was, het is iets bijzonders geweest.
Het is moeilijk te beschrijven, maar ik hoop dat je je er zo iets bij kunt voorstellen.
De gevoelens zijn altijd gemixt, al kan ik natuurlijk niet voor iedereen spreken. Het blijft nieuw leven dat ontstaan is, dat volkomen met jou verbonden is (geweest). Het is letterlijk een deel van je leven. Daar voel je toch wat voor, ookal heb je er ook bewust voor gekozen het niet door te zetten. Het klinkt misschien raar, maar dat zijn twee verschillende dingen. Juist daarom is het ook zo'n ingrijpende gebeurtenis. Ik heb er altijd 100% achter gestaan om het niet door te zetten, dat wist ik ook direct. Dit was niet het juiste moment en ik kon het niet bieden wat ik het zou willen bieden. En toch denk ik met liefde terug aan wat er was, het is iets bijzonders geweest.
Het is moeilijk te beschrijven, maar ik hoop dat je je er zo iets bij kunt voorstellen.
vrijdag 24 oktober 2008 om 19:11
Hoi,
Ik heb een aantal jaar geleden ook een abortus ondergaan. Het kindje zou nu 3 geweest zijn (van augustus). Ik ben toen zwanger geworden van de verkeerde man (lees: minnaar) en kon het kindje dus niet houden. Vorige week was deze minnaar na lange tijd weer eens bij mij op bezoek, en we hebben er samen over gesproken, en heb ik er eindelijk om kunnen huilen, na zo'n lange tijd.
Ik kan het dus nu eindelijk een plaatsje geven in mijn leven, en dat voelt wel goed.
Ik heb een aantal jaar geleden ook een abortus ondergaan. Het kindje zou nu 3 geweest zijn (van augustus). Ik ben toen zwanger geworden van de verkeerde man (lees: minnaar) en kon het kindje dus niet houden. Vorige week was deze minnaar na lange tijd weer eens bij mij op bezoek, en we hebben er samen over gesproken, en heb ik er eindelijk om kunnen huilen, na zo'n lange tijd.
Ik kan het dus nu eindelijk een plaatsje geven in mijn leven, en dat voelt wel goed.
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
vrijdag 24 oktober 2008 om 20:27
quote:Annepanne1 schreef op 24 oktober 2008 @ 19:08:
Hi mutsje,
De gevoelens zijn altijd gemixt, al kan ik natuurlijk niet voor iedereen spreken. Het blijft nieuw leven dat ontstaan is, dat volkomen met jou verbonden is (geweest). Het is letterlijk een deel van je leven. Daar voel je toch wat voor, ookal heb je er ook bewust voor gekozen het niet door te zetten. Het klinkt misschien raar, maar dat zijn twee verschillende dingen. Juist daarom is het ook zo'n ingrijpende gebeurtenis. Ik heb er altijd 100% achter gestaan om het niet door te zetten, dat wist ik ook direct. Dit was niet het juiste moment en ik kon het niet bieden wat ik het zou willen bieden. En toch denk ik met liefde terug aan wat er was, het is iets bijzonders geweest.
Het is moeilijk te beschrijven, maar ik hoop dat je je er zo iets bij kunt voorstellen.
Er zijn legio vrouwen die een abortus ondergaan die veronderstellen wat weefsel weg te halen en kijken niet meer om. Deze mensen vergeten het ook makkelijker. Er zijn ook veel vrouwen met enorm veel spijt. Je bent de eerste persoon die ik hoor die het op deze manier omschrijft.
Je zal het vanzelf een plekje geven. Misschien fijn voor je om naar een aandenken te kijken. Iets wat misschien van toepassing was voor je op dat moment zodat je er aan kan denken, of misschien wel een kettinkje met het sterrenbeeld, ik noem maar wat. Iets waar je dit niet hoeft te vergeten en een plekje te geven met iets wat verdrietig is, maar ook bijzonder voor je gevoel.
Hi mutsje,
De gevoelens zijn altijd gemixt, al kan ik natuurlijk niet voor iedereen spreken. Het blijft nieuw leven dat ontstaan is, dat volkomen met jou verbonden is (geweest). Het is letterlijk een deel van je leven. Daar voel je toch wat voor, ookal heb je er ook bewust voor gekozen het niet door te zetten. Het klinkt misschien raar, maar dat zijn twee verschillende dingen. Juist daarom is het ook zo'n ingrijpende gebeurtenis. Ik heb er altijd 100% achter gestaan om het niet door te zetten, dat wist ik ook direct. Dit was niet het juiste moment en ik kon het niet bieden wat ik het zou willen bieden. En toch denk ik met liefde terug aan wat er was, het is iets bijzonders geweest.
Het is moeilijk te beschrijven, maar ik hoop dat je je er zo iets bij kunt voorstellen.
Er zijn legio vrouwen die een abortus ondergaan die veronderstellen wat weefsel weg te halen en kijken niet meer om. Deze mensen vergeten het ook makkelijker. Er zijn ook veel vrouwen met enorm veel spijt. Je bent de eerste persoon die ik hoor die het op deze manier omschrijft.
Je zal het vanzelf een plekje geven. Misschien fijn voor je om naar een aandenken te kijken. Iets wat misschien van toepassing was voor je op dat moment zodat je er aan kan denken, of misschien wel een kettinkje met het sterrenbeeld, ik noem maar wat. Iets waar je dit niet hoeft te vergeten en een plekje te geven met iets wat verdrietig is, maar ook bijzonder voor je gevoel.
vrijdag 24 oktober 2008 om 21:00
Hee thanks! Ik vind het een leuk idee om iets te doen met een teken voor een maand. Welke maand dan het best voelt, bv verwekking of geboorte weet ik nog niet, maar dat is wel iets om wat mee te doen. De originele geboortemaand voelt nog wat raar omdat die er dus nooit geweest is maar is misschien daarom juist wel mooi. Ga ik over denken.
Ik geloof trouwens dat je precies door hebt wat ik bedoel.
Ik geloof trouwens dat je precies door hebt wat ik bedoel.
vrijdag 24 oktober 2008 om 21:11
quote:Annepanne1 schreef op 24 oktober 2008 @ 21:00:
Hee thanks! Ik vind het een leuk idee om iets te doen met een teken voor een maand. Welke maand dan het best voelt, bv verwekking of geboorte weet ik nog niet, maar dat is wel iets om wat mee te doen. De originele geboortemaand voelt nog wat raar omdat die er dus nooit geweest is maar is misschien daarom juist wel mooi. Ga ik over denken.
Ik geloof trouwens dat je precies door hebt wat ik bedoel.Heel veel sterkte
Hee thanks! Ik vind het een leuk idee om iets te doen met een teken voor een maand. Welke maand dan het best voelt, bv verwekking of geboorte weet ik nog niet, maar dat is wel iets om wat mee te doen. De originele geboortemaand voelt nog wat raar omdat die er dus nooit geweest is maar is misschien daarom juist wel mooi. Ga ik over denken.
Ik geloof trouwens dat je precies door hebt wat ik bedoel.Heel veel sterkte
vrijdag 24 oktober 2008 om 23:09
In Arnhem bouwen we een monument voor het onbekende kind, vergelijkbaar met het monument voor de onbekende soldaat.
Het gaat bestaan uit 35 menshoge stenen, uit evenzovele landen overal ter wereld.
Daar waar we een steen mogen halen, brengen we een kunstwerk met daarop een gedicht van Herman van Veen. Dat kunstwerk vormt het hart van het monument voor het onbekende kind in dat land.
Bezoekers leggen er ook steentjes voor kinderen die nooit geboren zijn. Het kan letterlijk een plek geven.
Als je nog andere kinderen hebt zie je ze over de stenen klauteren, leven en herinnering lopen er door elkaar..
ik weet niet of ik de website mag noemen? Als je Googelt op roses herman van veen vind je het ook.
Sterkte, Ambra
Het gaat bestaan uit 35 menshoge stenen, uit evenzovele landen overal ter wereld.
Daar waar we een steen mogen halen, brengen we een kunstwerk met daarop een gedicht van Herman van Veen. Dat kunstwerk vormt het hart van het monument voor het onbekende kind in dat land.
Bezoekers leggen er ook steentjes voor kinderen die nooit geboren zijn. Het kan letterlijk een plek geven.
Als je nog andere kinderen hebt zie je ze over de stenen klauteren, leven en herinnering lopen er door elkaar..
ik weet niet of ik de website mag noemen? Als je Googelt op roses herman van veen vind je het ook.
Sterkte, Ambra
zaterdag 25 oktober 2008 om 00:53
Ik herken je verhaal. Het eerste jaar/anderhalf jaar heb ik er eigenlijk wel elke dag aan gedacht. Het is inmiddels ongeveer drie jaar geleden en ik ben er bijna niet meer bewust mee bezig. Ik heb geen spijt van mijn beslissing, maar het is inderdaad een soort rouwproces waar je doorheen gaat.
Hopelijk kan je het over een tijdje ook wat beter een plek geven...
Hopelijk kan je het over een tijdje ook wat beter een plek geven...
zondag 26 oktober 2008 om 14:25
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 oktober 2008 @ 20:27:
[...]
Er zijn legio vrouwen die een abortus ondergaan die veronderstellen wat weefsel weg te halen en kijken niet meer om. Deze mensen vergeten het ook makkelijker. Er zijn ook veel vrouwen met enorm veel spijt. Je bent de eerste persoon die ik hoor die het op deze manier omschrijft.
Je zal het vanzelf een plekje geven. Misschien fijn voor je om naar een aandenken te kijken. Iets wat misschien van toepassing was voor je op dat moment zodat je er aan kan denken, of misschien wel een kettinkje met het sterrenbeeld, ik noem maar wat. Iets waar je dit niet hoeft te vergeten en een plekje te geven met iets wat verdrietig is, maar ook bijzonder voor je gevoel.
Ik vraag me af over er daadwerkelijk een legio aan vrouwen is die het alleen maar zien als weefsel weghalen. Er zal wel een verschil zijn met vrouwen, die al gelijk een kind in gedachten hebben met alles erop en eraan. Zichzelf eigenlijk al helemaal moeder voelen en een band ervaren met een kind dat eigenlijk nog niet eens bestaat.
Je kunt 100% achter je keuze staan, er geen spijt van hebben maar toch het niet fijn vinden dat je iets moois hebt afgebroken. Ik vond het zelf spijtig dat ik niet in een situatie zat, waarin 'iets ongeplands' toch welkom zou zijn. Ik denk dat het ongepland zwanger worden voor mij uiteindelijk de meest nare ervaring was van het geheel, de abortus zelf vond ik emotioneel niet zo naar als dat. Het feit dat je ongewild voor die keuze staat, dat vond ik erg. Je hebt namelijk maatregelen genomen (althans ik) om niet in die situatie te komen, en dan word je het deel van de statistiek die het toch 'overkomt'. Die angst draag ik nog steeds bij me. Meestal wordt een abortuservaring in een negatief daglicht geplaatst. Voor mij was het niet alleen maar dat. De vertrouwensband met mijn vriend is alleen maar groter geworden, het gevoel van zwanger zijn was eigenlijk ook best een bijzondere ervaring. Dit mag voor veel mensen vreemd klinken, omdat je ervoor gekozen hebt om de zwangerschap af te breken.
Voor de een is het emotioneel zwaar, voor de andere minder of zelfs niet. De een krijgt spijt de ander niet. Maar ik denk dat geen enkele vrouw het zomaar vergeet.
[...]
Er zijn legio vrouwen die een abortus ondergaan die veronderstellen wat weefsel weg te halen en kijken niet meer om. Deze mensen vergeten het ook makkelijker. Er zijn ook veel vrouwen met enorm veel spijt. Je bent de eerste persoon die ik hoor die het op deze manier omschrijft.
Je zal het vanzelf een plekje geven. Misschien fijn voor je om naar een aandenken te kijken. Iets wat misschien van toepassing was voor je op dat moment zodat je er aan kan denken, of misschien wel een kettinkje met het sterrenbeeld, ik noem maar wat. Iets waar je dit niet hoeft te vergeten en een plekje te geven met iets wat verdrietig is, maar ook bijzonder voor je gevoel.
Ik vraag me af over er daadwerkelijk een legio aan vrouwen is die het alleen maar zien als weefsel weghalen. Er zal wel een verschil zijn met vrouwen, die al gelijk een kind in gedachten hebben met alles erop en eraan. Zichzelf eigenlijk al helemaal moeder voelen en een band ervaren met een kind dat eigenlijk nog niet eens bestaat.
Je kunt 100% achter je keuze staan, er geen spijt van hebben maar toch het niet fijn vinden dat je iets moois hebt afgebroken. Ik vond het zelf spijtig dat ik niet in een situatie zat, waarin 'iets ongeplands' toch welkom zou zijn. Ik denk dat het ongepland zwanger worden voor mij uiteindelijk de meest nare ervaring was van het geheel, de abortus zelf vond ik emotioneel niet zo naar als dat. Het feit dat je ongewild voor die keuze staat, dat vond ik erg. Je hebt namelijk maatregelen genomen (althans ik) om niet in die situatie te komen, en dan word je het deel van de statistiek die het toch 'overkomt'. Die angst draag ik nog steeds bij me. Meestal wordt een abortuservaring in een negatief daglicht geplaatst. Voor mij was het niet alleen maar dat. De vertrouwensband met mijn vriend is alleen maar groter geworden, het gevoel van zwanger zijn was eigenlijk ook best een bijzondere ervaring. Dit mag voor veel mensen vreemd klinken, omdat je ervoor gekozen hebt om de zwangerschap af te breken.
Voor de een is het emotioneel zwaar, voor de andere minder of zelfs niet. De een krijgt spijt de ander niet. Maar ik denk dat geen enkele vrouw het zomaar vergeet.
maandag 27 oktober 2008 om 13:52
quote:Carlice schreef op 26 oktober 2008 @ 14:25:
[...]
Je kunt 100% achter je keuze staan, er geen spijt van hebben maar toch het niet fijn vinden dat je iets moois hebt afgebroken. Ik vond het zelf spijtig dat ik niet in een situatie zat, waarin 'iets ongeplands' toch welkom zou zijn. Ik denk dat het ongepland zwanger worden voor mij uiteindelijk de meest nare ervaring was van het geheel, de abortus zelf vond ik emotioneel niet zo naar als dat. Het feit dat je ongewild voor die keuze staat, dat vond ik erg.
Voor de een is het emotioneel zwaar, voor de andere minder of zelfs niet. De een krijgt spijt de ander niet. Maar ik denk dat geen enkele vrouw het zomaar vergeet.Precies mijn gedachte! Dat ik de keuze heb moeten maken is voor mij het zwaarst. Ik vond het ook een bijzonder gevoel om zwanger te zijn (die paar dagen dat ik het wist...) en had liever gewild dat het wel zou kunnen. Maar het kon niet! (Of; ik vond toen dat het niet kon). Dat de relatie met mijn toenmalige vriend inmiddels is beeindigd bevestigt voor mij alleen nog maar meer dat ik toen de juiste keuze heb gemaakt. Maar ik zal het nooit vergeten.
[...]
Je kunt 100% achter je keuze staan, er geen spijt van hebben maar toch het niet fijn vinden dat je iets moois hebt afgebroken. Ik vond het zelf spijtig dat ik niet in een situatie zat, waarin 'iets ongeplands' toch welkom zou zijn. Ik denk dat het ongepland zwanger worden voor mij uiteindelijk de meest nare ervaring was van het geheel, de abortus zelf vond ik emotioneel niet zo naar als dat. Het feit dat je ongewild voor die keuze staat, dat vond ik erg.
Voor de een is het emotioneel zwaar, voor de andere minder of zelfs niet. De een krijgt spijt de ander niet. Maar ik denk dat geen enkele vrouw het zomaar vergeet.Precies mijn gedachte! Dat ik de keuze heb moeten maken is voor mij het zwaarst. Ik vond het ook een bijzonder gevoel om zwanger te zijn (die paar dagen dat ik het wist...) en had liever gewild dat het wel zou kunnen. Maar het kon niet! (Of; ik vond toen dat het niet kon). Dat de relatie met mijn toenmalige vriend inmiddels is beeindigd bevestigt voor mij alleen nog maar meer dat ik toen de juiste keuze heb gemaakt. Maar ik zal het nooit vergeten.
maandag 27 oktober 2008 om 18:05
De posting van Carlice heeft er bij mij voor gezorgd dat ik de abortus en de zwangerschap voor het eerst bewust los van elkaar zie. Natuurlijk heb ik het altijd gezien als oorzaak-gevolg, maar nog nooit bewust gemerkt dat aan beide kanten inderdaad twee gevoelens zitten. De abortus zelf was voor mij niet super emotioneel of traumatisch. Het ging allemaal zoals ik hoopte. Ik maakte dat allemaal op een voor mijzelf heel zakelijke manier mee: ik moet nu dit, dan dat etc. Het echte gevoel ligt inderdaad bij de zwangerschap, het was toch bijzonder, die paar dagen. En -dat- is dus ook waar ik afscheid van neem/aan het nemen ben. Het geldt dus ook voor mij dat ik de -zwangerschap- moet verwerken, niet de abortus. Hiervoor was dat een geheel. Nieuw inzicht! Heel waardevol.
maandag 27 oktober 2008 om 22:53
Babe23, ik begrijp dat je dus kortgeleden een behandeling hebt gehad?
I dont want to burst your bubble... maar mijn gevoelens kwamen pas later. De eerste tijd, ik denk wel een paar maanden, was het voor mij met name fijn dat het achter de rug was, ik had mijn keuze gemaakt, was tevreden met hoe het gegaan was, blij met de steun van mijn vriend en kon verder met mijn leven. Dat is nog steeds zo, alleen is er, nu er tijd is geweest om terug te kunnen blikken, ook een gevoel van 'goh, dat was best bijzonder' bijgekomen. Dat is geen negatief gevoel, en het is zeker geen spijt. Het is meer een soort op een rijtje zetten, relativering wellicht, dat bij mij pas na een tijdje kwam. Berusting wellicht ook. Ik heb nu meer overzicht. Moet zeggen dat ik dat niet had verwacht, ik vond mijn gevoel vanaf het begin heel duidelijk, maar het blijkt dus meer facetten te hebben. Sta overigens nog steeds helemaal achter mijn beslissing.
Ik denk dat je pas over een aantal maanden de daadwerkelijke 'impact' kunt benoemen, waarbij ik impact in dit geval niet per definitie negatief bedoel.
I dont want to burst your bubble... maar mijn gevoelens kwamen pas later. De eerste tijd, ik denk wel een paar maanden, was het voor mij met name fijn dat het achter de rug was, ik had mijn keuze gemaakt, was tevreden met hoe het gegaan was, blij met de steun van mijn vriend en kon verder met mijn leven. Dat is nog steeds zo, alleen is er, nu er tijd is geweest om terug te kunnen blikken, ook een gevoel van 'goh, dat was best bijzonder' bijgekomen. Dat is geen negatief gevoel, en het is zeker geen spijt. Het is meer een soort op een rijtje zetten, relativering wellicht, dat bij mij pas na een tijdje kwam. Berusting wellicht ook. Ik heb nu meer overzicht. Moet zeggen dat ik dat niet had verwacht, ik vond mijn gevoel vanaf het begin heel duidelijk, maar het blijkt dus meer facetten te hebben. Sta overigens nog steeds helemaal achter mijn beslissing.
Ik denk dat je pas over een aantal maanden de daadwerkelijke 'impact' kunt benoemen, waarbij ik impact in dit geval niet per definitie negatief bedoel.
dinsdag 28 oktober 2008 om 23:01
Ik heb gister al alle verhalen en reacties gelezen, nu de mijne.
Ik heb 2 weken gelden abortus laten doen. Zat op 9 weken en wist het 3 weken. Heb echt tijd nodig gehad om zeker te zijn van mijn keuze. Ik sta er achter en de hele behandeling was zo gepiept, dat is niet mijn ding. Ik merk dat ik t best moeilijk heb met dehele gebeurtenis. Ben ondanks mjin spiraal toch zwanger geraakt. Op zich een fijne belevenis want ik heb me altijd afgevraagd of ik zwanger kon worden, nu weet ik dat dat kan.T is bijzonder en ook gek want ik voelde dat mijn lichaam even niet meer van mij was. Dehele ervaring doet me nu heel erg stilstaan bij alles in het leven. Wat wil ik??? Ik weet nu zeker dat ik wel moeder wil worden.En dat roept dan weer allerlei nieuwe vragen op. Ik heb vele lieve vrienden om mij heen en een fijne vriend. Ik besef me altijd echter heel goed dat je er in het leven alleen voor staat en in deze situatie lijkt dat alleen maar nog duidelijker naar voren te komen. Het lijkt wel alsof het leven een loopje met je neemt. Er gebeurt iets waar je niet op hebt zitten wachten. Waarom dan toch?
Dat vind ik ook moeilijk.!
Ik heb 2 weken gelden abortus laten doen. Zat op 9 weken en wist het 3 weken. Heb echt tijd nodig gehad om zeker te zijn van mijn keuze. Ik sta er achter en de hele behandeling was zo gepiept, dat is niet mijn ding. Ik merk dat ik t best moeilijk heb met dehele gebeurtenis. Ben ondanks mjin spiraal toch zwanger geraakt. Op zich een fijne belevenis want ik heb me altijd afgevraagd of ik zwanger kon worden, nu weet ik dat dat kan.T is bijzonder en ook gek want ik voelde dat mijn lichaam even niet meer van mij was. Dehele ervaring doet me nu heel erg stilstaan bij alles in het leven. Wat wil ik??? Ik weet nu zeker dat ik wel moeder wil worden.En dat roept dan weer allerlei nieuwe vragen op. Ik heb vele lieve vrienden om mij heen en een fijne vriend. Ik besef me altijd echter heel goed dat je er in het leven alleen voor staat en in deze situatie lijkt dat alleen maar nog duidelijker naar voren te komen. Het lijkt wel alsof het leven een loopje met je neemt. Er gebeurt iets waar je niet op hebt zitten wachten. Waarom dan toch?
Dat vind ik ook moeilijk.!
woensdag 29 oktober 2008 om 15:20
Eva, dat heb ik ook gedacht inderdaad, dat ik het fijn vond dat ik wist dat ik/we zwanger konden worden.
Als jullie het samen met je man of vriend hebben ondernomen, hoe reageerde hij er op?
Wij hebben alles samen overlegd en zijn ook samen naar alle afspraken geweest. Wel heeft hij altijd aangegeven dat hij het toch anders meemaakt, ook nu tijdens de verwerking.
Als jullie het samen met je man of vriend hebben ondernomen, hoe reageerde hij er op?
Wij hebben alles samen overlegd en zijn ook samen naar alle afspraken geweest. Wel heeft hij altijd aangegeven dat hij het toch anders meemaakt, ook nu tijdens de verwerking.
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:53
Hallo, ik wilde toch ook even reageren.
Ik kan me er helemaal in vinden, qua gevoel.
Ik zelf heb een jaar geleden een abortus gedaan, ik kwam er na ruim 9 weken achter dat ik zwanger was, gewoon door de pil heen, gewoon ongesteld geworden, behoorlijk heftig dus.
Ik heb na lang wikken en wegen besloten om het weg te laten halen, alhoewel alles in een roes aan me voorbij is gegaan.
De “vader” van het kindje reageerde verschrikkelijk, ik zelf zat even helemaal in de knoop en ik wist het gewoon allemaal niet meer.
Nadien ging het goed met me, het viel me mee, ik was er wel mee bezig maar het sleet vanzelf, tot de dag kwam dat ik in mei eigenlijk uitgerekend was, dat vond ik zoiets vreemds. Daarna zwakte het gevoel weer af en tegen de tijd dat de dag kwam dat het een jaar geleden was dat ik de abortus gedaan had werd ik steeds emotioneler. Ik ging er steeds meer en meer aan denken en zag ook echt tegen die dag op. Die is nu net een paar dagen voorbij en het klinkt gek, maar dat gevoel is wel even weg, de druk is ervanaf.
Ondanks dat ik achter mijn keus stond (en sta) is het wel iets wat erg gek blijft. Hoe zou het geweest zijn als….waarom zijn dingen zo gelopen….het is gewoon heel erg vreemd en dat is iets wat ik de rest van mijn leven mee zal dragen. Eigenlijk is het een niet uit te leggen gevoel.
Ik ben er zelf in mei erg mee bezig geweest, om bv een ring aan te schaffen, maar dat is er nooit van gekomen. Ik weet ook niet goed of ik dat moet doen, aan de ene kant is het iets wat een deel van je leven is (ook al is het er niet), aan de andere kant ben ik bang dat ik het zo benadruk. Toch zegt mijn gevoel het te doen.
Ik kan me er helemaal in vinden, qua gevoel.
Ik zelf heb een jaar geleden een abortus gedaan, ik kwam er na ruim 9 weken achter dat ik zwanger was, gewoon door de pil heen, gewoon ongesteld geworden, behoorlijk heftig dus.
Ik heb na lang wikken en wegen besloten om het weg te laten halen, alhoewel alles in een roes aan me voorbij is gegaan.
De “vader” van het kindje reageerde verschrikkelijk, ik zelf zat even helemaal in de knoop en ik wist het gewoon allemaal niet meer.
Nadien ging het goed met me, het viel me mee, ik was er wel mee bezig maar het sleet vanzelf, tot de dag kwam dat ik in mei eigenlijk uitgerekend was, dat vond ik zoiets vreemds. Daarna zwakte het gevoel weer af en tegen de tijd dat de dag kwam dat het een jaar geleden was dat ik de abortus gedaan had werd ik steeds emotioneler. Ik ging er steeds meer en meer aan denken en zag ook echt tegen die dag op. Die is nu net een paar dagen voorbij en het klinkt gek, maar dat gevoel is wel even weg, de druk is ervanaf.
Ondanks dat ik achter mijn keus stond (en sta) is het wel iets wat erg gek blijft. Hoe zou het geweest zijn als….waarom zijn dingen zo gelopen….het is gewoon heel erg vreemd en dat is iets wat ik de rest van mijn leven mee zal dragen. Eigenlijk is het een niet uit te leggen gevoel.
Ik ben er zelf in mei erg mee bezig geweest, om bv een ring aan te schaffen, maar dat is er nooit van gekomen. Ik weet ook niet goed of ik dat moet doen, aan de ene kant is het iets wat een deel van je leven is (ook al is het er niet), aan de andere kant ben ik bang dat ik het zo benadruk. Toch zegt mijn gevoel het te doen.
vrijdag 31 oktober 2008 om 17:47
Hallo,
Ook ik heb een jaar geleden een abortus gehad. Tenminste, volgende week is het een jaar geleden. Merk dat ik er nu ook weer meer mee bezig ben, hoewel het voor mij een groot drama is geweest. Na mijn abortus ben ik depressief geworden. Mijn (korte) relatie heeft de ongeplande zwangerschap niet overleefd en ik ben ook een van mijn beste vriendinnen verloren die niet met mij en mijn verdriet om kon gaan. Zij had zelf een abortus gehad en wilde daar nooit meer bij stil staan, ik denk dat mijn abortus te confronterend was. Fysiek herstelde ik niet snel en heb de abortus (wat officieel een over tijd behandeling was) als heel pijnlijk en zwaar emotioneel ervaren. Ik denk dat het ook komt omdat ik echt van mijn kindje hield. Ik voelde me al moeder en wilde het dol graag houden. Maar mijn toenmalige vriend wilde het pertinent niet en heeft me zwaar onder druk gezet. Ook vriendinnen adviseerden me om het weg te laten halen. Ik zou nog genoeg kansen krijgen, blablabla. Tijdens de abortus schreeuwde alles in mij dat ik 't niet wilde, toch heb ik 't laten weg halen.
Sja... en dit is dus een jaar geleden maar zit met tranen in mijn ogen te tikken.
Ik vind het bijzonder om te lezen dat er zelfs mooie dingen uit voort zijn gekomen, zoals een hechtere relatie met je vriend. Ik ben daar stiekem ook wel een beetje jaloers op, het heeft bij mij alleen maar dingen kapot gemaakt. Tot aan mijn eigen lichaam aan toe.
Ik wilde graag het vliesje dat ze weggezogen hebben bij me houden. Dus heb ik 't in een plastic bakje mee gekregen. Dat staat bij mij op de schouw beschermd tussen twee boedha's. Ik kan het niet weg doen, ik brand nog kaarsjes voor 't kindje dat er niet mocht zijn. Ik denk geregeld aan hoe 't zou zijn met een kindje, als ik 't had laten komen. Bij mij op 't werk is een babyboom gaande. Ik vind het moeilijk om te zien. Ben soms jaloers. Heb al een jaar geen liefde meer in mijn leven. Ook geen seks en aanrakingen, ik mis het maar ik kan het niet meer sinds vorig jaar. Voor mij is er echt een leven voor en na de abortus.
Ik hoop heel erg dat ik deze ervaring kan verwerken. En ik hoop ook dat 't niet eindeloos zal duren. Ik zal eens naar die site van Herman van Veen gaan, misschien geeft 't troost. Een beetje van me af schrijven ook en het lezen van verhalen van andere vrouwen die 't zelfde hebben mee gemaakt. Ook al ervaart iedereen het anders.
Ook ik heb een jaar geleden een abortus gehad. Tenminste, volgende week is het een jaar geleden. Merk dat ik er nu ook weer meer mee bezig ben, hoewel het voor mij een groot drama is geweest. Na mijn abortus ben ik depressief geworden. Mijn (korte) relatie heeft de ongeplande zwangerschap niet overleefd en ik ben ook een van mijn beste vriendinnen verloren die niet met mij en mijn verdriet om kon gaan. Zij had zelf een abortus gehad en wilde daar nooit meer bij stil staan, ik denk dat mijn abortus te confronterend was. Fysiek herstelde ik niet snel en heb de abortus (wat officieel een over tijd behandeling was) als heel pijnlijk en zwaar emotioneel ervaren. Ik denk dat het ook komt omdat ik echt van mijn kindje hield. Ik voelde me al moeder en wilde het dol graag houden. Maar mijn toenmalige vriend wilde het pertinent niet en heeft me zwaar onder druk gezet. Ook vriendinnen adviseerden me om het weg te laten halen. Ik zou nog genoeg kansen krijgen, blablabla. Tijdens de abortus schreeuwde alles in mij dat ik 't niet wilde, toch heb ik 't laten weg halen.
Sja... en dit is dus een jaar geleden maar zit met tranen in mijn ogen te tikken.
Ik vind het bijzonder om te lezen dat er zelfs mooie dingen uit voort zijn gekomen, zoals een hechtere relatie met je vriend. Ik ben daar stiekem ook wel een beetje jaloers op, het heeft bij mij alleen maar dingen kapot gemaakt. Tot aan mijn eigen lichaam aan toe.
Ik wilde graag het vliesje dat ze weggezogen hebben bij me houden. Dus heb ik 't in een plastic bakje mee gekregen. Dat staat bij mij op de schouw beschermd tussen twee boedha's. Ik kan het niet weg doen, ik brand nog kaarsjes voor 't kindje dat er niet mocht zijn. Ik denk geregeld aan hoe 't zou zijn met een kindje, als ik 't had laten komen. Bij mij op 't werk is een babyboom gaande. Ik vind het moeilijk om te zien. Ben soms jaloers. Heb al een jaar geen liefde meer in mijn leven. Ook geen seks en aanrakingen, ik mis het maar ik kan het niet meer sinds vorig jaar. Voor mij is er echt een leven voor en na de abortus.
Ik hoop heel erg dat ik deze ervaring kan verwerken. En ik hoop ook dat 't niet eindeloos zal duren. Ik zal eens naar die site van Herman van Veen gaan, misschien geeft 't troost. Een beetje van me af schrijven ook en het lezen van verhalen van andere vrouwen die 't zelfde hebben mee gemaakt. Ook al ervaart iedereen het anders.
maandag 3 november 2008 om 12:03
Hallo,
Fijn om andermans verhalen te lezen. Ook ik heb maanden geleden een abortus ondergaan. Wat de exacte uitrekendatum is weet ik niet, maar het zal ongeveer nu zijn geweest.
Wat ik merk is dat je hele tegenstrijdige gevoelens kunt hebben op momenten. Er zijn dagen dat ik er niet aan denk en opeens komt het weer even boven.
Het was een weloverwogen keuze, maar niet één die makkelijk was. Ik heb vrij rationeel naar de situatie gekeken en daarom besloten dat er geen plek was voor dit kindje. Ik wilde niet een kind op de wereld zetten waar ik mogelijk niet zo goed voor kon zorgen als ik wilde. Dan zelf maar op de blaren gaan zitten. Dus ik grijp af en toe nog best terug naar de beslissing; is dit wel goed geweest? Ja, absoluut, maar emotioneel wil dat nog weleens anders zijn.
Daarnaast heeft mijn toenmalige vriend mij onbewust redelijk onder druk gezet. Achteraf kan ik daar nog wel kwaad om worden, maar dat heeft nu weinig zin meer.
Ik heb er ook niet met hem over kunnen praten. Dat maakte me erg eenzaam en voelde ik me onbegrepen.
Ik denk wel dat ik het een plaatsje heb kunnen geven, maar vergeten doe ik nooit. En op sommige momenten komt het even weer boven en ben ik verdrietig. Een zwangerschap en het krijgen van kinderen blijft nu eenmaal iets heel bijzonders.
Luna
Fijn om andermans verhalen te lezen. Ook ik heb maanden geleden een abortus ondergaan. Wat de exacte uitrekendatum is weet ik niet, maar het zal ongeveer nu zijn geweest.
Wat ik merk is dat je hele tegenstrijdige gevoelens kunt hebben op momenten. Er zijn dagen dat ik er niet aan denk en opeens komt het weer even boven.
Het was een weloverwogen keuze, maar niet één die makkelijk was. Ik heb vrij rationeel naar de situatie gekeken en daarom besloten dat er geen plek was voor dit kindje. Ik wilde niet een kind op de wereld zetten waar ik mogelijk niet zo goed voor kon zorgen als ik wilde. Dan zelf maar op de blaren gaan zitten. Dus ik grijp af en toe nog best terug naar de beslissing; is dit wel goed geweest? Ja, absoluut, maar emotioneel wil dat nog weleens anders zijn.
Daarnaast heeft mijn toenmalige vriend mij onbewust redelijk onder druk gezet. Achteraf kan ik daar nog wel kwaad om worden, maar dat heeft nu weinig zin meer.
Ik heb er ook niet met hem over kunnen praten. Dat maakte me erg eenzaam en voelde ik me onbegrepen.
Ik denk wel dat ik het een plaatsje heb kunnen geven, maar vergeten doe ik nooit. En op sommige momenten komt het even weer boven en ben ik verdrietig. Een zwangerschap en het krijgen van kinderen blijft nu eenmaal iets heel bijzonders.
Luna
maandag 3 november 2008 om 15:22
Ieniminie, ik ervaar het nagenoeg hetzelfde als jij. Ik twijfel ook of ik iets tastbaars wil hebben, of dat zoiets de herinnering te levend houdt. Ik wil het ergens ook wel afronden namelijk en hoop daarom niet dat iets dergelijks dat moeilijker maakt.
Wat moeilijk dat jullie zo weinig steun konden vinden bij jullie partners toentertijd. Het is iets dat je grotendeels alleen moet ondergaan, maar het idee dat je toch een soort 'achtervang' hebt, was voor mij heel belangrijk. Ik kan me goed voorstellen dat je je extra alleen voelt als je het alleen moet doorlopen. Het is ook iets dat je moeilijk met anderen kunt delen, tenminste, dat is mijn ervaring. Ik vind het soms zelfs moeilijk om het met mijn vriend te bespreken, die er alles van weet. Omdat het pijnlijk is, maar ook omdat ik het niet moeilijker wil maken voor hém. Hij staat 100% achter de beslissing, dit had ook zijn voorkeur, maar toch kan ik zijn gezicht niet vergeten toen ik vertelde dat ik waarschijnlijk zwanger was. Zijn eerste, impulsieve reactie was Ja?!, met een een grote lach op zijn gezicht. Pas daarna was het wow.. en realiseerde hij zich, jemig, wat doen we daarmee? Toen hebben we samen besloten dat dit het beste was. Maar die eerste blije reactie blijft me toch bij. Ik vind het ergens ook wel mooi.
Wat moeilijk dat jullie zo weinig steun konden vinden bij jullie partners toentertijd. Het is iets dat je grotendeels alleen moet ondergaan, maar het idee dat je toch een soort 'achtervang' hebt, was voor mij heel belangrijk. Ik kan me goed voorstellen dat je je extra alleen voelt als je het alleen moet doorlopen. Het is ook iets dat je moeilijk met anderen kunt delen, tenminste, dat is mijn ervaring. Ik vind het soms zelfs moeilijk om het met mijn vriend te bespreken, die er alles van weet. Omdat het pijnlijk is, maar ook omdat ik het niet moeilijker wil maken voor hém. Hij staat 100% achter de beslissing, dit had ook zijn voorkeur, maar toch kan ik zijn gezicht niet vergeten toen ik vertelde dat ik waarschijnlijk zwanger was. Zijn eerste, impulsieve reactie was Ja?!, met een een grote lach op zijn gezicht. Pas daarna was het wow.. en realiseerde hij zich, jemig, wat doen we daarmee? Toen hebben we samen besloten dat dit het beste was. Maar die eerste blije reactie blijft me toch bij. Ik vind het ergens ook wel mooi.
maandag 3 november 2008 om 17:54
Mijn toenmalige vriendje reageerde eerst ook redelijk enthousiast. Ik barstte in huilen uit en hij zei: "maar het is toch eigenlijk ook heel mooi?"
Helaas hield dat niet stand en veranderde hij in een naar iemand die mij kost wat het kost richting abortus wilde bewegen. Terwijl hij degene was die al regelmatig had gezegd graag kinderen met mij te willen.
Ik heb behalve van de abortus ook een flinke knauw opgelopen van zo behandeld te worden door je geliefde. Iemand die je vertrouwt en zegt zijn leven met je te willen delen, en op t moment dat je zijn leven in je draagt en je kwetsbaarder dan ooit voelt wil hij zowel jou als jullie kindje niet meer.
De hele periode is killing geweest, en na exact een jaar ben ik er nog niet volledig over heen. Vraag me ook af of dat ooit gebeurt....
Helaas hield dat niet stand en veranderde hij in een naar iemand die mij kost wat het kost richting abortus wilde bewegen. Terwijl hij degene was die al regelmatig had gezegd graag kinderen met mij te willen.
Ik heb behalve van de abortus ook een flinke knauw opgelopen van zo behandeld te worden door je geliefde. Iemand die je vertrouwt en zegt zijn leven met je te willen delen, en op t moment dat je zijn leven in je draagt en je kwetsbaarder dan ooit voelt wil hij zowel jou als jullie kindje niet meer.
De hele periode is killing geweest, en na exact een jaar ben ik er nog niet volledig over heen. Vraag me ook af of dat ooit gebeurt....
