Psyche
alle pijlers
Abortus verwerken
vrijdag 24 oktober 2008 om 18:29
Hallo lieve dames,
Bijna een jaar geleden heb ik een abortus ondergaan, nu die datum steeds dichterbij komt merk ik dat ik er meer mee bezig ben dan 'normaal'. Het is echt een rouwproces, ookal is het een bewuste keuze geweest waar ik nog steeds achter sta. Ik merk bijvoorbeeld dat ik het nu moeilijk vind dat er eigenlijk helemaal -niets- is dat herinnert aan die zwangerschap. Dat blijft toch iets heel bijzonders in je leven. Het bestaat nu alleen nog als een herinnering. Het kindje was toch geliefd, alleen was het er op de verkeerde tijd.
In dit forum zag ik meerdere onderwerpen hierover, laten we elkaar dus steunen. Graag start ik daarom dit onderwerp. Kan je je hierin herkennen, leef je mee, wil je je eigen verhaal kwijt of adviezen delen, wees welkom!
Bijna een jaar geleden heb ik een abortus ondergaan, nu die datum steeds dichterbij komt merk ik dat ik er meer mee bezig ben dan 'normaal'. Het is echt een rouwproces, ookal is het een bewuste keuze geweest waar ik nog steeds achter sta. Ik merk bijvoorbeeld dat ik het nu moeilijk vind dat er eigenlijk helemaal -niets- is dat herinnert aan die zwangerschap. Dat blijft toch iets heel bijzonders in je leven. Het bestaat nu alleen nog als een herinnering. Het kindje was toch geliefd, alleen was het er op de verkeerde tijd.
In dit forum zag ik meerdere onderwerpen hierover, laten we elkaar dus steunen. Graag start ik daarom dit onderwerp. Kan je je hierin herkennen, leef je mee, wil je je eigen verhaal kwijt of adviezen delen, wees welkom!
maandag 3 november 2008 om 21:39
Ik denk dat dergelijke reactie vaak voortkomen uit het onvermogen hetzelfde te voelen als wij als vrouw. Het is niet hun lichaam, zij hoeven in feite niks te doen. Kunnen dus veel gemakkelijker beslissen tot een ingreep, het gaat immers niet direct om hun lijf. En zij hebben ook (nog) niet de emotionele verbinding met het zwanger zijn. Dat hoor je heel vaak, dat vaders pas echt verbonden raken met hun kinderen na de geboorte. Daarvóór is het voor hen nogal abstract, wat ik me overigens best kan voorstellen. Wij voelen in feite vanaf het allereerste begin al vanalles, al is dat in het begin puur emotioneel.
Denk dat het ook een deel angst is bij veel mannen. En doordat zij emotioneel minder ermee verbonden zijn denken ze dus logischerwijs: er is een probleem, dat los je zo op. En ja, dan tellen emotionele argumenten niet voor hen, die voelen ze immers niet. Door de angst blijven ze op de 'oplossing' hameren. Tsja, dat levert een hufter op.
Is overigens absoluut geen excuus voor mannen om op zo'n wijze als jullie beschrijven hiermee om te gaan.
Denk dat het ook een deel angst is bij veel mannen. En doordat zij emotioneel minder ermee verbonden zijn denken ze dus logischerwijs: er is een probleem, dat los je zo op. En ja, dan tellen emotionele argumenten niet voor hen, die voelen ze immers niet. Door de angst blijven ze op de 'oplossing' hameren. Tsja, dat levert een hufter op.
Is overigens absoluut geen excuus voor mannen om op zo'n wijze als jullie beschrijven hiermee om te gaan.
vrijdag 7 november 2008 om 15:37
Inderdaad fijn elkaars verhalen te lezen, maar ook weer confronterend. Merk zelf dat ik er soms wat meer mee bezig ben dan de andere keer.
Ken je die reclame, die komt nu steeds op tv voorbij, en zingen ze Happy Birthday bij, met die kleine babytjes….als ik die zie moet ik steeds slikken, heel maf.
Mijn toenmalige partner heeft vreselijk gereageerd toen hij het hoorde, vreselijk vond ik dat. Hij zou me nooit meer aankijken, me voorbij lopen, hoefde geen kaartje te ontvangen, geloofde me niet eens etc etc, het was echt verschrikkelijk.
Nadien, een half jaar later ongeveer, zag ik hem weer in een cafe en hij wilde met me praten, heb dat ook gedaan maar dat schoot niks op, hij sprak alleen over zichzelf etc, niet aan mij denkend, het was zo kwetsend.
Nadien hem vele malen gezien, puur omdat we elkaar in de kroeg tegenkwamen, hij heeft toen ook mensen verteld dat ik zwanger ben geweest van hem maar het heb weg laten halen, ook omdat hij het niet wilde. Bam, klap in mijn gezicht, maar gelukkig reageren mensen dan wel erg lief, maar toch, het gaat in weze niemand wat aan.
Als ik hem nu zie dan is het goed zo, ik heb nik meer met hem van doen, en ik laat hem links liggen, het is voorbij en allemaal te laat voor dat gelul van hem.
Maar moeilijk is het wel, ik ga hem alleen niet meer uit de weg.
Ik denk dat ik wel iets tastbaars ga kopen, bv een ring, ik weet het nog niet, ik moet het nog even bekijken.
Momenteel gaat het me goed af, net alsof de druk van de ketel is, dat het een jaar geleden is. Ik weet het niet.
Ik hoop van harte dat het met iedereen die hier post en leest het echt goed gaat en zal gaan. Praten helpt vaak ook wel….
Ken je die reclame, die komt nu steeds op tv voorbij, en zingen ze Happy Birthday bij, met die kleine babytjes….als ik die zie moet ik steeds slikken, heel maf.
Mijn toenmalige partner heeft vreselijk gereageerd toen hij het hoorde, vreselijk vond ik dat. Hij zou me nooit meer aankijken, me voorbij lopen, hoefde geen kaartje te ontvangen, geloofde me niet eens etc etc, het was echt verschrikkelijk.
Nadien, een half jaar later ongeveer, zag ik hem weer in een cafe en hij wilde met me praten, heb dat ook gedaan maar dat schoot niks op, hij sprak alleen over zichzelf etc, niet aan mij denkend, het was zo kwetsend.
Nadien hem vele malen gezien, puur omdat we elkaar in de kroeg tegenkwamen, hij heeft toen ook mensen verteld dat ik zwanger ben geweest van hem maar het heb weg laten halen, ook omdat hij het niet wilde. Bam, klap in mijn gezicht, maar gelukkig reageren mensen dan wel erg lief, maar toch, het gaat in weze niemand wat aan.
Als ik hem nu zie dan is het goed zo, ik heb nik meer met hem van doen, en ik laat hem links liggen, het is voorbij en allemaal te laat voor dat gelul van hem.
Maar moeilijk is het wel, ik ga hem alleen niet meer uit de weg.
Ik denk dat ik wel iets tastbaars ga kopen, bv een ring, ik weet het nog niet, ik moet het nog even bekijken.
Momenteel gaat het me goed af, net alsof de druk van de ketel is, dat het een jaar geleden is. Ik weet het niet.
Ik hoop van harte dat het met iedereen die hier post en leest het echt goed gaat en zal gaan. Praten helpt vaak ook wel….
