Psyche
alle pijlers
Acceptatie - hoe doe je dat?
donderdag 9 mei 2024 om 14:45
Ik heb wat psychische issues die ik moeilijk te accepteren vind. Ik wil niet te specifiek zijn vanwege herkenning maar ook al meerdere therapieën gehad en ik ben er van overtuigd dat acceptatie van sommige dingen (ipv de werkelijkheid proberen te veranderen) het beste is. Maar wat ik nog nergens heb gevonden is een manier om dingen meer te accepteren. Alleen maar denken: ok, ik accepteer het, maakt niet dat ik dat ook echt geloof. Herkennen jullie dit en wat werkt voor jullie?
donderdag 9 mei 2024 om 14:54
Accepteren is niet langer datgene willen veranderen, maar proberen om er een manier voor te vinden om mee om te gaan en het niet langer als een probleem te zien.
Ik ken een katholieke man, die mij echt heeft voorgeleefd dat de dingen die onvermijdelijk zijn en niet te veranderen, omarmd kunnen worden en je een nieuw pad vind daarin.
Ik ken een katholieke man, die mij echt heeft voorgeleefd dat de dingen die onvermijdelijk zijn en niet te veranderen, omarmd kunnen worden en je een nieuw pad vind daarin.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 9 mei 2024 om 16:16
Ik vind dat altijd leuk als het om een wrat op je voet gaat, of geen wiskunde kunnen studeren.
Maar als het om serieuze beperkingen gaat zou ik niet weten waarom je dat dan maar moet omarmen.
donderdag 9 mei 2024 om 16:20
donderdag 9 mei 2024 om 16:38
Ik zou eens onderzoeken wat acceptatie inhoudt. Ik heb ook iets psychisch en ik dacht altijd dat acceptatie inhield dat ik het oké moest vinden. Hoeft dus niet: als je iets accepteert mag je er nog steeds enorm van balen.
Acceptatie is ook niet per sé een knop omzetten (van iets helemaal niet naar helemaal wel accepteren), zoals ik dacht, maar een geleidelijk, gradueel proces waarin je soms iets wel accepteert, maar een week later toch ineens weer niet.
Het betekent ook niet dat je een situatie zoals ie nu is voor altijd accepteert: ik had bijvoorbeeld straatvrees en kon dat niet accepteren omdat ik dacht dat acceptatie zou betekenen dat ik het prima moest vinden om nooit meer normaal een drukke supermarkt in te kunnen.
Enfin: ga voor jezelf na wat acceptatie betekent en hoe reëel dat is; wat je nu wél en (nog) niet kunt accepteren; en wat je echt moet accepteren en wat niet. Dat heeft mij wel geholpen want ik nogal wat onrealistische ideeën hierover.
Sterkte.. acceptatie kan heel moeilijk zijn!
Acceptatie is ook niet per sé een knop omzetten (van iets helemaal niet naar helemaal wel accepteren), zoals ik dacht, maar een geleidelijk, gradueel proces waarin je soms iets wel accepteert, maar een week later toch ineens weer niet.
Het betekent ook niet dat je een situatie zoals ie nu is voor altijd accepteert: ik had bijvoorbeeld straatvrees en kon dat niet accepteren omdat ik dacht dat acceptatie zou betekenen dat ik het prima moest vinden om nooit meer normaal een drukke supermarkt in te kunnen.
Enfin: ga voor jezelf na wat acceptatie betekent en hoe reëel dat is; wat je nu wél en (nog) niet kunt accepteren; en wat je echt moet accepteren en wat niet. Dat heeft mij wel geholpen want ik nogal wat onrealistische ideeën hierover.
Sterkte.. acceptatie kan heel moeilijk zijn!
donderdag 9 mei 2024 om 17:09
Tjaaaa….. er zijn dingen die je kunt veranderen en dat moet je dan doen. Er zijn ook dingen die je niet kan veranderen en daar moet je je dan bij neerleggen.
Een slecht geheugen is er goed voor. Je eigen gedachten niet als de absolute waarheid zien ook.
Een slecht geheugen is er goed voor. Je eigen gedachten niet als de absolute waarheid zien ook.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 9 mei 2024 om 17:12
Fyi: Deze man heeft bewust zijn achteruitgang door Alzheimer meegemaakt. Dat is geen wratje geweest. Hij kon steeds opnieuw acceptatie vinden dat hij steeds minder kon.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 9 mei 2024 om 17:15
Herkenbare vraag. Ik zit in een proces van accepteren dat mijn gezin van herkomst uit elkaar is gevallen en ik 2 zussen heb die mij zo gekwetst hebben. Het voelt voor mij als rouwen, de ene keer kan ik voelen dat ik het geaccepteerd heb en een week later kan ik ineens overvallen worden door verdriet of boosheid.
Ik moet het ook accepteren, want ik ervaar ook dat ik mezelf er alleen maar mee in de weg zit door het te willen veranderen en het dus niet te accepteren.
Maar idd, makkelijker gezegd dan gedaan. Sterkte!
Ik moet het ook accepteren, want ik ervaar ook dat ik mezelf er alleen maar mee in de weg zit door het te willen veranderen en het dus niet te accepteren.
Maar idd, makkelijker gezegd dan gedaan. Sterkte!
donderdag 9 mei 2024 om 18:01
Dit vind ik een heel goede opmerking.
donderdag 9 mei 2024 om 18:10
Wat een vreemde reactie. Dit zegt ze toch net?
Misschien kán ze het (nog) niet accepteren. Inzien dat iets geen zin heeft betekent niet per sé dat je er dan ineens mee kunt stoppen? Jij piekert zeker nooit? Bovendien kun je ook heel vaak rationeel wel beredener dat iets niet te veranderen is en je je er bij neer moet leggen, maar je emoties zijn daar dan nog niet.
donderdag 9 mei 2024 om 18:34
Ja, dat hebben we bij ACT ook wel besproken, dat acceptatie niet per se betekent dat je de dingen maar laat zoals ze zijn. Ik vind het inderdaad lastig te bedenken wat het dan wel precies is. Het is volgens mij in ieder geval niet een directe keuze; dat je kunt beslissen: nu accepteer ik het en dan doe je het ook, wat sommige mensen lijken te denken (zo lees ik de opmerking van iemand anders over het willen: als je het wil dan doe je het toch gewoon, maar als dat zou lukken dan zouden niet zoveel mensen er problemen mee hebben natuurlijk).Mia schreef: ↑09-05-2024 16:38Ik zou eens onderzoeken wat acceptatie inhoudt. Ik heb ook iets psychisch en ik dacht altijd dat acceptatie inhield dat ik het oké moest vinden. Hoeft dus niet: als je iets accepteert mag je er nog steeds enorm van balen.
Acceptatie is ook niet per sé een knop omzetten (van iets helemaal niet naar helemaal wel accepteren), zoals ik dacht, maar een geleidelijk, gradueel proces waarin je soms iets wel accepteert, maar een week later toch ineens weer niet.
Het betekent ook niet dat je een situatie zoals ie nu is voor altijd accepteert: ik had bijvoorbeeld straatvrees en kon dat niet accepteren omdat ik dacht dat acceptatie zou betekenen dat ik het prima moest vinden om nooit meer normaal een drukke supermarkt in te kunnen.
Enfin: ga voor jezelf na wat acceptatie betekent en hoe reëel dat is; wat je nu wél en (nog) niet kunt accepteren; en wat je echt moet accepteren en wat niet. Dat heeft mij wel geholpen want ik nogal wat onrealistische ideeën hierover.
Sterkte.. acceptatie kan heel moeilijk zijn!
donderdag 9 mei 2024 om 19:45
Omarmen hoeft helemaal niet.Doreia* schreef: ↑09-05-2024 14:54Accepteren is niet langer datgene willen veranderen, maar proberen om er een manier voor te vinden om mee om te gaan en het niet langer als een probleem te zien.
Ik ken een katholieke man, die mij echt heeft voorgeleefd dat de dingen die onvermijdelijk zijn en niet te veranderen, omarmd kunnen worden en je een nieuw pad vind daarin.
Vind ik persoonlijk ook vaak te (ongeloofwaardig) positief.
Ik accepteer mijn beperkingen, ik zal wel moeten, maar ik ben er nog steeds lang niet altijd blij mee.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 9 mei 2024 om 19:57
Accepteren is in mijn ogen het er laten zijn, zonder dat je er wat mee moet.
Als je iets "moet" accepteren, omdat je denkt dat dat beter voor je is, ben je dus eigenlijk heel hard aan het werk. Mijn persoonlijke ervaring is dat dat niet werkt bij psychische klachten.
Het er laten zijn zonder oordeel, werkt een stuk beter.
Als je iets "moet" accepteren, omdat je denkt dat dat beter voor je is, ben je dus eigenlijk heel hard aan het werk. Mijn persoonlijke ervaring is dat dat niet werkt bij psychische klachten.
Het er laten zijn zonder oordeel, werkt een stuk beter.
donderdag 9 mei 2024 om 20:05
Een deel van accepteren is ook wel: erkennen dat je het moet doen met de werkelijkheid en niet met het ideaalplaatje in je hoofd. Ik kan heel goed verzinnen hoe mijn leven eruit zou zien als ik vanalles zou kunnen wat een ander gemakkelijk kan. Op een gegeven moment ben ik gestopt met mezelf uitfoeteren om m'n zwaktes.
donderdag 9 mei 2024 om 20:09
Wat valt voor jou onder een zwakte?frambozentaartje schreef: ↑09-05-2024 20:05Een deel van accepteren is ook wel: erkennen dat je het moet doen met de werkelijkheid en niet met het ideaalplaatje in je hoofd. Ik kan heel goed verzinnen hoe mijn leven eruit zou zien als ik vanalles zou kunnen wat een ander gemakkelijk kan. Op een gegeven moment ben ik gestopt met mezelf uitfoeteren om m'n zwaktes.
donderdag 9 mei 2024 om 20:18
Ik heb die vraag ook een heleboel keer gesteld, in mijn verband vanwege een fysieke aandoening. De enige uitleg waar ik iets mee kon, was van een chronisch zieke collega. Ze vertelde me dat ze niet meer de periode vóór de ziekte zag als 0-punt waarmee je alles vergelijkt, maar dat je gaat vergelijken vanaf het moment dat je ziek bent geworden.
Maar dat hielp me nog niet om daar ook te komen, en ik vind 'accepteren' nog steeds een ingewikkeld woord. Ik was bij 'acceptatie' bang dat ik op zou houden met hoop hebben op beter, en dat ik misschien er wat meer in zou wegzinken ofzo.
Inmiddels ben ik wel wat verder. Het voelt voor mij meer alsof het gevoel van verlies 'slijt' met de jaren, omdat je er uiteindelijk toch enigszins aan went en op een keer wel minder vaak met je hoofd tegen de muur aanloopt. Het was voor mij niet een soort 'actief proces' waar je even mee op kunt schieten als je maar het juiste doet. En nadat het een tijdje beter ging, ga ik nu weer achteruit qua gezondheid en ik vind het weer moeilijk om daarmee om te gaan.
Maar dat hielp me nog niet om daar ook te komen, en ik vind 'accepteren' nog steeds een ingewikkeld woord. Ik was bij 'acceptatie' bang dat ik op zou houden met hoop hebben op beter, en dat ik misschien er wat meer in zou wegzinken ofzo.
Inmiddels ben ik wel wat verder. Het voelt voor mij meer alsof het gevoel van verlies 'slijt' met de jaren, omdat je er uiteindelijk toch enigszins aan went en op een keer wel minder vaak met je hoofd tegen de muur aanloopt. Het was voor mij niet een soort 'actief proces' waar je even mee op kunt schieten als je maar het juiste doet. En nadat het een tijdje beter ging, ga ik nu weer achteruit qua gezondheid en ik vind het weer moeilijk om daarmee om te gaan.
mevrouwjack wijzigde dit bericht op 09-05-2024 20:21
1.06% gewijzigd
Tjezus, wat vals
donderdag 9 mei 2024 om 20:18
Ik ben nogal snel angstig en gestresst voor - voor de meeste mensen - niet-enge dingen. En dan zonder trauma's of rotjeugd, gewoon vanuit mezelf. Ik heb heel lang gedacht dat ik dingen dan toch maar zou moeten doen ondanks de angst. Of dat ik eindeloos in therapie zou moeten tot ik niet angstig meer was. Dat ik beter mijn best zou moeten doen, meer soorten therapie zou moeten proberen. Nu heb ik soort van geaccepteerd dat ik nu eenmaal wat angstig ben aangelegd. Ik doe bijvoorbeeld werk waar ik eigenlijk te veel diploma's voor heb (maar waar ik geen buikpijn van heb of van wakker lig). Ik doe sommige 'uitjes' niet omdat ik het meer eng vind dan leuk.
donderdag 9 mei 2024 om 20:26
Dit vind ik een belangrijke. Ik was boos op mezelf omdat ik niet kon doen wat ik wilde, was vervolgens boos omdat ik vond dat ik het niet goed genoeg accepteerde en was daarna boos omdat ik zo streng voor mezelf was. Heel vermoeiend
Ik heb geleerd om wat meer stil te staan bij wat ik nou precies écht voel en dat voor dat moment even oke te vinden. Dus niet een soort driedubbele loop ervan maken, maar me afvragen wat het probleem is. Meestal was ik gewoon heel moe en moest ik leren om dat niet te veroordelen of weg te duwen. Omarmen hoeft ook zeker niet, maar het even oke vinden was vaak al helpend om de stroom aan oordelen in mijn hoofd een beetje te stoppen.
Tjezus, wat vals
donderdag 9 mei 2024 om 21:13
Accepteren is denk ik ook loslaten hoe je het liever gehad zou hebben.
Je was natuurlijk liever niet ziek geworden, liever niet jong een ouder verloren, liever niet gescheiden… maar dat ben je wel. En voor die situatie heb je zeker niet gekozen. Maar alles wat je daarna doet is toch een keuze, ook al lijkt dat niet zo.
Ik zit zelf nu in een rotfase en dat had ik liever anders gezien. Maar t is nu eenmaal zo. Dat betekent niet dat ik niet verdrietig mag zijn, maar het betekent ook niet dat ik dat verdriet altijd intens moet voelen. Ik mag actief op zoek gaan naar plezier, ik mag het zelfs organiseren.
Je was natuurlijk liever niet ziek geworden, liever niet jong een ouder verloren, liever niet gescheiden… maar dat ben je wel. En voor die situatie heb je zeker niet gekozen. Maar alles wat je daarna doet is toch een keuze, ook al lijkt dat niet zo.
Ik zit zelf nu in een rotfase en dat had ik liever anders gezien. Maar t is nu eenmaal zo. Dat betekent niet dat ik niet verdrietig mag zijn, maar het betekent ook niet dat ik dat verdriet altijd intens moet voelen. Ik mag actief op zoek gaan naar plezier, ik mag het zelfs organiseren.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
