Accepteren dat een nieuwe fase is aangebroken.

En wat is precies je vraag dan?

Overigens herken ik het ook heel erg, weet zelf ook niet goed wat ik er mee kan doen. Het is nou eenmaal zo, blijven hangen werkt niet want de tijd tikt door. Wat het soms erg ingewikkeld kan maken.

Jij zegt al 28 en ik denk je bent nog maar 28. Het leven is een aaneenschakeling van veranderingen. Dat blijft gewoon. Dat is soms moeilijk ja maar daar verander je niks aan. Hoe ouder je word hoe meer mensen je moet verliezen. Dat vind ik zelf (52 jaar) het moeilijkste aan ouder worden. Maar veranderingen kunnen ook iets positiefs aan je leven geven bv nieuwe vriendschappen.

Deja-lu.

psyche/hoe-laat-ik-het-verleden-nou-een ... 9#25978349

hebeenvraag schreef: ↑

28-07-2017 20:17

Ik hoop eigenlijk in contact te komen met mensen die dit herkennen... Ook hoop ik toch stiekem op de gouden tip van iemand (die vermoedelijk toch niet bestaat) over hoe je hier het beste mee kunt omgaan.

Af en toe ben ik gewoon zo.... zwaarmoedig. Terwijl dat helemaal nergens voor nodig is. Feitelijk heb ik nu alles wat ik 5 jaar terug wilde hebben en ben ik gelukkiger dan toen. Maar toch zijn er ook weer dingen anders, die vermoedelijk nooit meer zo worden als voorheen. En dat vind ik erg moeilijk op de een of andere manier.

Ik denk dat de meeste mensen dit wel herkennen, dit heet opgroeien.

In je jonge jaren heb je weinig verantwoordelijkheden en veel zekerheden, hoe ouder je wordt hoe 'erger' dit gaat worden.

Maar natuurlijk hoef jij niet ineens aan de andere kant van het land te gaan wonen, op te houden met je sport of lange reizen te gaan maken als dat niet bij je past! Accepteer alleen wel dat het leven altijd doorgaat en ook goede dingen kan brengen.

Ik vind het heel herkenbaar. Toch heb ik er nu minder last van. Vraag jezelf eens af welke verwachtingen je van het leven hebt. Het klinkt nu alsof het jouw overtuiging is dat je "gelukkig" bent als je je veilig voelt, als alles herkenbaar en vertrouwd is. Gelukkig zijn is zorgeloos zijn en volop genieten. Dat houdt in dat je dingen gaat vermijden die moeilijk, verdrietig of spannend zijn. Ik denk dat dat een zeer beperkte opvatting is van "gelukkig".

Wat vind je waardevol in het leven? Wat is voor jou de moeite om na te streven? Vast niet dat alles altijd hetzelfde blijft en dat je bent ondergedompeld in een sussend gevoel van tevredenheid. Het leven wordt toch juist rijker van alles wat erbij hoort? Winnen én verliezen, bekend én vreemd, vreugde én verdriet, lichtheid én verantwoordelijkheid.

Door dit besef ben ik anders in het leven gaan staan. Mijn somberheid en bezorgdheid horen er net zo goed bij als mijn genot en plezier. Het haalt een hoop druk weg als je niet verwacht dat je je continu prettig moet voelen. Dus als ik me nu weemoedig voel, dan moet ik tegelijkertijd een beetje glimlachen, want het hoort gewoon bij wie ik ben.

Ben je iemand die veel dingen vermijd omdat het je veilige leventje verstoord?

Heel herkenbaar. Ik ben 32. Al van kinds af aan ben ik een achterom kijker en heb moeite met veranderingen. Op de klassenreünie van de basisschool stonden ze versteld wat ik nog tot in detail wist. Niet alles, maar wel veel. Mijn oud-klasgenoten herinnerden zich die dingen in flitsen. Zoals een kleuterjuf die ik maar 3 maanden heb gehad. Daarna ging ze ergens anders werken. Mijn moeder heeft erom gehuild. Ik niet, maar vond het wel heel erg. Het jaar daarvoor had ik namelijk een rotjuf. Toen was er eens een lieve juf en die vertrok. Toen ik de naam van die lieve juf noemde op de reünie, wist niemand wie ik bedoelde. Terwijl veel er langer bij in de klas zaten als ik.
Die oud-klasgenoten hebben een heel ander leven dan ik. Ze wonen samen of zijn getrouwd, veel hebben een gezin. Ik heb nooit een serieuze relatie gehad. Mijn kijk op die dingen is amper veranderd.

Ik kom nog af en toe in mijn oude dorp, 10 km van mijn huidige dorp vandaan. Ik ga er nog wel eens zwemmen in de zomer en combineer dat met een bezoekje aan de supermarkt. In het bos lopen. Als kind sta ik in een boom op de foto voor het Kerstkaartje. Dan wil die boom zoeken, maar kan hem niet meer vinden. Ik had er graag een foto van gemaakt. Toen en nu foto's om te vergelijken. Of speelveldjes die vroeger veel groter leken.
Mijn hondjes zijn trouwens ook van 2008.

Mijn ouderlijk huis dat ruim 10 jaar geleden verkocht is. Ik heb dat nooit helemaal kunnen accepteren. Soms droom ik er 's nachts over dat ik er ben. Leuk of nachtmerrie, kan allebei. We moesten er weg omdat mijn ouders gingen scheiden en het te duur was voor beide apart. En we hadden weinig meer wat ons bindt in dat dorp. Verdwenen voorzieningen, de meeste contacten waren verwaterd, vriendinnen kregen relaties en/of gingen studeren. Verstandelijk gezien was weggaan de beste keus. Gevoelsmatig ook wel, alleen voor mij met een "maar". Ik zou er niet meer willen wonen, maar er wel soms even naartoe kunnen. Binnen. In de gezellige tuin zitten met vijvers, in het bad zitten in de toen pas gerenoveerde badkamer. De Decemberdagen daar vond ik veel knusser. Ook al was mijn vader de laatste jaren van hun huwelijk onuitstaanbaar. Dat huis maakte het compleet voor me. Het grootste deel dat ik er woonde was leuk. Ik zal het moeten doen met foto's die steeds langer geleden zijn. De situatie was toen eenmaal niet anders.

Eigenlijk heb ik nu ook geen verkeerd leven. Niet wat ik voor ogen had door psychische problemen. Maar ik kan rondkomen (laag inkomen, werk onder mijn niveau), woon op mezelf met 2 lieve hondjes, heb een kleine auto, kook elke dag. Dat is belangrijk voor me. Bepaalde dingen doe ik dan niet, maar mis ze ook niet. Ik ben een huismus en dol op avonden alleen. Met mijn moeder is de band goed gebleven. Met mijn vader heb geen life contact en band meer. Het is gewoon zo gelopen. Ik kan ermee leven, maar had het liever anders gezien. Het lijkt ook wel hoe ouder ik word hoe minder intens ik dingen beleef.