Psyche
alle pijlers
achterstand in ontwikkeling
vrijdag 13 november 2020 om 23:03
Beste mensen,
Ik weet niet waar en hoe ik hieraan moet beginnen, maar voor vele zal dit heel raar klinken. Ik ben 26 jaar.
Ik zit in een uitzichtloze cirkel en weet niet hoe ik mijn leven kan verbeteren. Het lijkt alsof ik geen toekomst meer heb.
Ik besef me al een tijdje dat ik sinds de middelbare school depressief ben. Op de basisschool was ik een gezellig kind, kon sociale contacten maken, had vriendinnetjes maar eenmaal op de middelbare school en alles is misgegaan.
Ik heb nooit vriendinnen gehad, maar echt geen en ook nooit een relatie gehad. Ik leef geïsoleerd, in mijn eigen leventje. Ik heb al jarenlang geen contact meer gehad met mijn familie. Ik heb nooit echt gewerkt en doe momenteel een HBO opleiding. Terwijl ik zeeën van tijd heb, lukt scriptie schrijven ook niet.
Vooral toen de pandemie uitbrak kreeg ik het besef dat mijn situatie zo niet verder kan. Er veranderde namelijk niets voor mij op het gebied van sociale contacten/werk.
HBO studie zag ik als een ontwikkeling, ook op het gebied van het maken van sociale contacten. Ik heb heel erg mijn best gedaan om contacten te leggen, maar op een of andere manier ontstaan er geen vriendschappen of het behouden van contact. Ik heb geen studentenleven gehad, na school kwam ik meteen thuis series kijken en opdrachten inleveren voor de deadline.
Door al deze factoren (waarschijnlijk) ben ik heel erg onzeker, super veel faalangst en heb een laag eigenwaarde. Vaak heb ik het gevoel dat ik eigenlijk geen identiteit heb, niet besta.
Ik denk niet dat ik introvert ben, maar ook niet heel extravert zit er tussenin. Ik verlang namelijk wel naar contact en wil helemaal geen einzelgänger zijn, maar ik zit in een vicieuze cirkel.
Vandaag kwam een familielid langs, geheel onverwachts met wat lekkernijen. Ik had het echt niet verwacht ik sprak hem al zo lang niet meer. Ik schaamde me rot, maar vond het wel heel fijn. Vandaag kreeg ik dus weer besef in mijn situatie.
2 maandenlang, sinds september had ik alleen een scriptie waaraan ik moest werken letterlijk one job, maar alsnog loop ik achter, alsof ik geen besef van tijd meer heb.
Ik wil eigenlijk naar de psycholoog, maar ook weer niet omdat ik dus nu bezig hoor te zijn met een scriptie en niet met mijn mentale problemen. Maar ik denk dat dit ook niet meer goed zal komen, ik kan het niet meer goedmaken op deze leeftijd en daarmee bedoel ik vrienden maken, band opbouwen met familieleden en als een normaal mens leven. Ik ben namelijk alles behalve normaal.
Ik hoop dat niemand zich herkent in dit verhaal, want dit gun ik niemand en dan heb ik nog niet alles verteld maar wie heeft er tips?
Ik weet niet waar en hoe ik hieraan moet beginnen, maar voor vele zal dit heel raar klinken. Ik ben 26 jaar.
Ik zit in een uitzichtloze cirkel en weet niet hoe ik mijn leven kan verbeteren. Het lijkt alsof ik geen toekomst meer heb.
Ik besef me al een tijdje dat ik sinds de middelbare school depressief ben. Op de basisschool was ik een gezellig kind, kon sociale contacten maken, had vriendinnetjes maar eenmaal op de middelbare school en alles is misgegaan.
Ik heb nooit vriendinnen gehad, maar echt geen en ook nooit een relatie gehad. Ik leef geïsoleerd, in mijn eigen leventje. Ik heb al jarenlang geen contact meer gehad met mijn familie. Ik heb nooit echt gewerkt en doe momenteel een HBO opleiding. Terwijl ik zeeën van tijd heb, lukt scriptie schrijven ook niet.
Vooral toen de pandemie uitbrak kreeg ik het besef dat mijn situatie zo niet verder kan. Er veranderde namelijk niets voor mij op het gebied van sociale contacten/werk.
HBO studie zag ik als een ontwikkeling, ook op het gebied van het maken van sociale contacten. Ik heb heel erg mijn best gedaan om contacten te leggen, maar op een of andere manier ontstaan er geen vriendschappen of het behouden van contact. Ik heb geen studentenleven gehad, na school kwam ik meteen thuis series kijken en opdrachten inleveren voor de deadline.
Door al deze factoren (waarschijnlijk) ben ik heel erg onzeker, super veel faalangst en heb een laag eigenwaarde. Vaak heb ik het gevoel dat ik eigenlijk geen identiteit heb, niet besta.
Ik denk niet dat ik introvert ben, maar ook niet heel extravert zit er tussenin. Ik verlang namelijk wel naar contact en wil helemaal geen einzelgänger zijn, maar ik zit in een vicieuze cirkel.
Vandaag kwam een familielid langs, geheel onverwachts met wat lekkernijen. Ik had het echt niet verwacht ik sprak hem al zo lang niet meer. Ik schaamde me rot, maar vond het wel heel fijn. Vandaag kreeg ik dus weer besef in mijn situatie.
2 maandenlang, sinds september had ik alleen een scriptie waaraan ik moest werken letterlijk one job, maar alsnog loop ik achter, alsof ik geen besef van tijd meer heb.
Ik wil eigenlijk naar de psycholoog, maar ook weer niet omdat ik dus nu bezig hoor te zijn met een scriptie en niet met mijn mentale problemen. Maar ik denk dat dit ook niet meer goed zal komen, ik kan het niet meer goedmaken op deze leeftijd en daarmee bedoel ik vrienden maken, band opbouwen met familieleden en als een normaal mens leven. Ik ben namelijk alles behalve normaal.
Ik hoop dat niemand zich herkent in dit verhaal, want dit gun ik niemand en dan heb ik nog niet alles verteld maar wie heeft er tips?
zaterdag 14 november 2020 om 11:39
Wat een lastige situatie.
Naast de tips die je al gekregen hebt kan je zelf ook kleine stapjes zetten)
Een mens heeft contacten nodig. En ook al is een contact nog niet meteen een vriendschap, contact maken is al heel waardevol.
Dus wat fijn te lezen dat er iemand van je familie is langsgeweest.
Stuur deze persoon vandaag eens een berichtje om te zeggen dat je het leuk/fijn/gezellig/lief vond dat diegene is langsgeweest en dat het je leuk lijkt ook eens bij hem/haar langs te komen.
Probeer hier een concrete afspraak voor te maken.
Daarnaast, kijk eens in je contactenlijst van je telefoon.
Kies hier iemand uit om een berichtje te sturen, ook als het lang geleden is dat je elkaar gesproken hebt mag je best een berichtje sturen, desnoods aangeven dat het lang geleden is dat je elkaar gesproken hebt en je benieuwd bent hoe het met diegene gaat.
Dit zijn 2 acties die je vandaag ZELF kunt uitvoeren.
Naast de tips die je al gekregen hebt kan je zelf ook kleine stapjes zetten)
Een mens heeft contacten nodig. En ook al is een contact nog niet meteen een vriendschap, contact maken is al heel waardevol.
Dus wat fijn te lezen dat er iemand van je familie is langsgeweest.
Stuur deze persoon vandaag eens een berichtje om te zeggen dat je het leuk/fijn/gezellig/lief vond dat diegene is langsgeweest en dat het je leuk lijkt ook eens bij hem/haar langs te komen.
Probeer hier een concrete afspraak voor te maken.
Daarnaast, kijk eens in je contactenlijst van je telefoon.
Kies hier iemand uit om een berichtje te sturen, ook als het lang geleden is dat je elkaar gesproken hebt mag je best een berichtje sturen, desnoods aangeven dat het lang geleden is dat je elkaar gesproken hebt en je benieuwd bent hoe het met diegene gaat.
Dit zijn 2 acties die je vandaag ZELF kunt uitvoeren.
zaterdag 14 november 2020 om 12:58
Wat grappig toevallig heb ik dit gedaan, voordat ik je berichtje las. Ik werd weer gestresst en in paniek wakker en besloot een medestudent te appen over mijn huidige situatie wat betreft mijn scriptie, blijkt dat ze zelf ook enorm achterloopt en eigenlijk in hetzelfde schuitje zit. Het heeft me gerustgesteld, wel apart dat ze zich niet zo erg zorgen maakt. Ook heb ik een appje gestuurd naar iemand met hoe gaat het, maar het voelt heel ongemakkelijk omdat ik me dan schaam.-KoekieMonster- schreef: ↑14-11-2020 11:39Wat een lastige situatie.
Naast de tips die je al gekregen hebt kan je zelf ook kleine stapjes zetten)
Een mens heeft contacten nodig. En ook al is een contact nog niet meteen een vriendschap, contact maken is al heel waardevol.
Dus wat fijn te lezen dat er iemand van je familie is langsgeweest.
Stuur deze persoon vandaag eens een berichtje om te zeggen dat je het leuk/fijn/gezellig/lief vond dat diegene is langsgeweest en dat het je leuk lijkt ook eens bij hem/haar langs te komen.
Probeer hier een concrete afspraak voor te maken.
Daarnaast, kijk eens in je contactenlijst van je telefoon.
Kies hier iemand uit om een berichtje te sturen, ook als het lang geleden is dat je elkaar gesproken hebt mag je best een berichtje sturen, desnoods aangeven dat het lang geleden is dat je elkaar gesproken hebt en je benieuwd bent hoe het met diegene gaat.
Dit zijn 2 acties die je vandaag ZELF kunt uitvoeren.
Ook heb ik mijn ouders opgebeld, maar ik schaam me heel erg tegenover ze. Dit maakt mij heel erg verdrietig. Ik schaam me omdat ik depressief ben, ze denken dat ik het heel goed doe en heel druk ben. Mijn moeder vroeg me of ik al iemand op het oog heb en maakte plannen over wat ze allemaal zou gaan doen qua voorbereidingen voor mijn bruiloft. Ze gelooft er echt in dat er iemand op mijn pad komt nadat ik afgestudeerd ben, ik denk echter dat ik nooit met iemand samen kan zijn.
Nadat ik contact heb gehad met mensen val ik weer terug in mijn eigen wereldje. Vaak neem ik ook geen contact met ze op omdat ik de confrontatie niet wil aangaan, ik kan niet onderbouwen waarom ik zo ben.
zondag 15 november 2020 om 13:11
Wat goed dat je verschillende mensen benaderd hebt!
Dat is een mooi begin.
Schamen omdat je al langer niks van je hebt laten weten hoeft niet, dat geldt voor de ander wellicht net zo goed.
Er zijn overigens best veel mensen met wie het, soms of vaker, minder goed gaat dan het in eerste instantie lijkt. Niet iedereen etaleert het, maar iedereen heeft wel iets om mee te dealen.
Door elkaar regelmatig berichtjes te sturen kan een contact ook al gemaakt, onderhouden of uitgebouwd worden.
Bijvoorbeeld door binnenkort aan je studiegenoot te vragen hoe het nu met haar scriptie gaat en hoe het verder met haar gaat.
Het feit dat je deze stappen uit jezelf al gezet hebt geeft aan dat je dit ook kan.
Wat vervelend dat je ouders deze wensen van zichzelf zo bij jou neerleggen.
Jij hebt je eigen leven en bent onder geen geding verantwoordelijk voor het geluk van, of waarmaken van de wensen van, je ouders.
Hier zou ik zodra ze dit doen dan ook direct kort iets van zeggen.
Dat is een mooi begin.
Schamen omdat je al langer niks van je hebt laten weten hoeft niet, dat geldt voor de ander wellicht net zo goed.
Er zijn overigens best veel mensen met wie het, soms of vaker, minder goed gaat dan het in eerste instantie lijkt. Niet iedereen etaleert het, maar iedereen heeft wel iets om mee te dealen.
Door elkaar regelmatig berichtjes te sturen kan een contact ook al gemaakt, onderhouden of uitgebouwd worden.
Bijvoorbeeld door binnenkort aan je studiegenoot te vragen hoe het nu met haar scriptie gaat en hoe het verder met haar gaat.
Het feit dat je deze stappen uit jezelf al gezet hebt geeft aan dat je dit ook kan.
Wat vervelend dat je ouders deze wensen van zichzelf zo bij jou neerleggen.
Jij hebt je eigen leven en bent onder geen geding verantwoordelijk voor het geluk van, of waarmaken van de wensen van, je ouders.
Hier zou ik zodra ze dit doen dan ook direct kort iets van zeggen.
