Adoptie en hechtingsproblemen

Misschien kun je hier wat mee:

http://www.loga.info/



Het is een website speciaal voor problemen rondom adoptie.

Ook hebben ze er een uitgebereide boekenlijst

Had je als kind wel plezier van je adoptiezusje, of was ze toen ook al a pain in the bud?

Het boek Afgestaan van Nancy Verrier is een absolute aanrader. Niet alleen voor jou en voor je ouders, maar zeker voor je zus zelf. Geadopteerden vinden hier heel veel in terug.

Verder zou je zus contact op kunnen nemen met

Kiran, de vereniging van geadopteerden uit India. Ook kan ze eens kijken op de website van het Adoptietrefpunt; daar is heel veel informatie te vinden.

Is je zus al eens teruggeweest naar India, heeft ze al eens geprobeerd haar biologische familie te vinden? Het kan ook zijn dat ze dat juist helemaal wegstopt en daar nu problemen mee heeft. Geadopteerden zitten vaak in een conflict: zoeken of niet (met de kans opnieuw afgewezen te worden; dat is een hele diepe angst omdat ze al eens zijn afgestaan). Dit in combinatie met loyaliteit naar de adoptie-ouders kan maken die iemand flink in de knoop kan raken .....

Ik ken 'n meisje van Chinese afkomst die is geadopteerd als baby, maar haar Nederlandse adoptieouders namen haar gedurende haar kindertijd regelmatig mee op reis naar China zodat ze haar roots goed leerde kennen. Misschien dat dat ook meehelpt bij het op 'n goede manier volwasssen kunnen worden bij 'n adoptiegezin?

Zijn jullie met haar regelmatig naar India geweest bijvoorbeeld?

quote:elninjoo schreef op 31 december 2008 @ 12:29:

Ik ken 'n meisje van Chinese afkomst die is geadopteerd als baby, maar haar Nederlandse adoptieouders namen haar gedurende haar kindertijd regelmatig mee op reis naar China zodat ze haar roots goed leerde kennen. Misschien dat dat ook meehelpt bij het op 'n goede manier volwasssen kunnen worden bij 'n adoptiegezin?

Zijn jullie met haar regelmatig naar India geweest bijvoorbeeld?Ja, dat is een hele belangrijke voor het verwerkings- en acceptatieproces: dat er in het gezin openheid is t.a.v. de adoptie en belangstelling voor het geboorteland, dat de adoptie-ouders altijd duidelijk laten voelen aan hun kind dat het er mag zijn, dat de achtergrond van het adoptiekind ook belangrijk is.

Ik ken mensen die altijd tegen hun geadopteerde Aziatische zoon zeiden: 'Dat doet er nu allemaal niet meer toe, je bent een gewone gezonde Hollandse jongen ....'. Tja, is niet zo vreemd dat die 'gezonde Hollandse jongen' met spleetogen het contact met zijn adoptie-ouders verbrak toen hij eenmaal volwassen was.

17 is denk ik te oud om dan pas meegenomen te worden, dat chinese meisje waar ik 't over had, die werd gewoon vanaf haar kindertijd al meegenomen en om de 2 jaar geloof ik, ook leerde ze veel over de cultuur (het one child policy) zodat er minder agressie ontstond betreffende het afstaan

quote:kip7 schreef op 31 december 2008 @ 12:49:

Zoeken wil ze pertinent niet. Boos op biologische ouders. Héél boos. Die hadden haar nooit mogen afstaan, vindt ze. Verder is het onderwerp niet bespreekbaar. Ja, heel soms, eventjes, heel voorzichtig...

Dat klinkt heel heftig Kip. Ze is al bij een psycholoog; is dat wel een psycholoog die (mede) gespecialiseerd is in adoptieproblematiek? Want in hulpverlenersland lopen er toch nog steeds heel wat psychologen rond die daar geen kaas van hebben gegeten.

quote:kip7 schreef op 31 december 2008 @ 13:00:

[...]

achteraf gezien was dat wel beter geweest, vaker erheen, denk ik. Mja, da's achteraf...

ik denk dat dat idd hét verschil maakt, omdat ze dan van jongs af aan met eigen ogen kunnen zien hoe 't er in zo'n land aan toegaat en dat 'n kind afstaan voor adoptie daar is omdat ze 't simpelweg niet kunnen verzorgen en ook niet voldoende toegankelijke anticonceptie hebben



je zusje had dan kunnen leren dat ze heel erg gelukkig mag zijn met 't feit dat ze in 'n veilig nederlands gezin terecht is gekomen, genoeg Indiers die hun kind verkopen waarna 't gebruikt wordt om te bedelen en om zich te prostitueren

(f) sterkte ermee.



Ik heb een zoon met een hechtingsstoornis ( acting out variant = de aggresieve vorm )



Ik weet dus als geen ander hoe zwaar het kan zijn !



(f) nogmaals sterkte.

Heb je je ook ingelezen in de stoornissen waarop ze is gediagnosticeerd? Heeft zij contact met lotgenoten qua stoornissen of gedrag, is ze in dagbehandeling geweest of wil ze dat?



Ik denk dat nú jouw realiteit is dat je een zus met psychische stoornissen hebt en dat je daar mee om moet leren gaan. Waar die psychische stoornissen vandaan komen doet er dan niet meer zo toe.



Helaas weet ik op dit moment niet de stichting die er is voor familieleden van iemand met een psychische stoornis. Als ik er op kom post ik dat nog.

ga ns kijken bij stichting de knoop. Dit is een organisatie voor mensen die met deze problematiek te maken krijgen. Er zit een heel forum aan vast. Ook hebben ze vaak lezingen waar je naar toe kunt. deknoop.org



ook kun je de boeken lezen van Geertje Egmond: bodemloos bestaan, verbinding verbroken, bodemloos bestaan en problemen met adoptiekinderen. Dit zijn boeken geschreven door een moeder met een kind met een hechtingsstoornis/problematiek. Zijn erg goed leesbaar en geven veel info

Labyrint in perspectief.

Allereerst wil ik even zeggen, Kip, heel goed dat je zo begaan bent met je zusje en dat je haar wil helpen. Veel mensen zouden zeggen; je bent nu volwassen, dus oud en wijs genoeg om jezelf te redden.



Over hechtingsproblemen kan ik een beetje meepraten. Ik ben zelf geadopteerd, ook uit India. Echter heb ik het geluk gehad dat mijn ouders heel lief waren zeg maar. Ik heb het echt getroffen met ze. Ze hebben mij altijd de waarheid verteld, dus ik wist precies hoe alles in elkaar zat. Toen ik in groep 3 van de basisschool gepest werd door mijn huidskleur, heb ik dan ook een 'spreekbeurt' gegeven voor de klas over hoe en wat en sindsdien nooit meer gepest. Mijn ouders hebben ook een 'potje' voor mij gespaard voor als ik ooit eens terug wil, ze willen dan dat ik die mogelijkheid heb. Ik wil ook heel graag eens terug, maar het is er nog niet van gekomen, eerst de studie, dan werken, samenwonen en zo ineens ben je 26 en zwanger van je eerste kindje, dus het zit er voorlopig ook niet in. Ik zou alleen terug willen om te kijken, hoe het land is, wat voor cultuur ze daar hebben, me verdiepen in de allerdaagse levenstijl. Ook zou ik wel een bezoek willen maken aan het kindertehuis, ik heb daar 2 jaar 'gewoond' namelijk. Verder heb ik totaal geen behoefte om mijn 'roots' te vinden. Als ze mij zouden voorstellen aan mijn biologische ouders, zou ik denken leuk, ik heb dus de neus van mijn moeder, maar ik zou ze nooit papa of mama kunnen noemen. Die heb ik namelijk hier.

Ik heb dus eigenlijk geen verwachtingen, ik zal daar meer heen gaan als toerist dan als iemand die daar thuishoort.



Wel merk ik dat ik iemand ook niet snel toelaat. Ik heb alleen met mijn vriend en 4 vriendinnetjes een hele hechte band en de rest is allemaal oppervlakkig. Wat ik merk is dat wanneer iemand te dicht bij komt, ik iets doe wat vaak naar en gemeen is, zodat diegene boos op mij is en afstand neemt. De 5 bovenstaande personen prikken daar dus gewoon doorheen, maar bij de rest werkt het. Op die manier probeer ik mezelf pijn en afwijzing te besparen, door hun eerder af te wijzen. Ik weet niet of dit echt bindingsangst is. Dit was vroeger heel erg, tegenwoordig komt het niet meer voor eigenlijk. Nu ik zelf moeder wordt wil ik dan ook alles doen om er te zijn voor dit kindje, ondanks dat ik goede ouders heb gekregen, je blijft je soms wat ontheemd voelen. Niet continue, maar soms steekt het de kop op.



Jeetje, wat een lang en warrig verhaal. Ik hoop dat je zusje inziet dat ze heel erg veel geluk heeft gehad dat ze geadopteerd is en in Nederland terecht is gekomen met alle luxe die we hier hebben. De kans dat ze nog zou leven als ze in India was gebleven is heel klein. Ik weet niet of ze weet waarom ze is afgestaan, bij mij was het omdat mijn moeder ongehuwd was en dat was toendertijd een schande in India ( volgens mij nog steeds). Haar broer heeft mij bij het kindertehuis gebracht. Ze had zelf niet voor mij kunnen zorgen. Verder zijn er veel documantaires te vinden over kindjes en dan vooral meisjes die vermoord worden door hun eigen ouders omdat ze er niet voor kunnen zorgen doormiddel van wurging of vergifteging. Of kinderen worden kreupel geschopt, zodat ze kunnen bedelen. Ik denk dat je zus alleen maar heel erg dankbaar mag zijn, ook haar biologische ouders, dat die haar voor adoptie hebben afgestaan zodat ze een beter leven zou krijgen dan wat zij haar konden bieden. Ik denk dat ieder kind dat geadopteerd is, zich dat moet beseffen.



Groetjes Skoempie

quote:elninjoo schreef op 31 december 2008 @ 13:03:

[...]



ik denk dat dat idd hét verschil maakt, omdat ze dan van jongs af aan met eigen ogen kunnen zien hoe 't er in zo'n land aan toegaat en dat 'n kind afstaan voor adoptie daar is omdat ze 't simpelweg niet kunnen verzorgen en ook niet voldoende toegankelijke anticonceptie hebben



je zusje had dan kunnen leren dat ze heel erg gelukkig mag zijn met 't feit dat ze in 'n veilig nederlands gezin terecht is gekomen, genoeg Indiers die hun kind verkopen waarna 't gebruikt wordt om te bedelen en om zich te prostituerenMet een regelmatig tripje naar je roots voorkom je geen hechtingsprobleem hoor. Die ontstaan al op zeer vroege leeftijd.

quote:kip7 schreef op 31 december 2008 @ 12:49:

@ Elninjoo: "Plezier" heb ik er nooit echt van gehad, maar hé, wie heeft er als kind nu wel "plezier" van z'n broertje of zusje? Zeker als er een paar jaar tussen zit. Het was vroeger een lief, rustig en introvert meisje. Bij nader inzien te lief, rustig en introvert. ...Wat deed jouw ouders er toe besluiten om 'n kindje te adopteren? Ze hadden immers al 'n eigen kind. En, als enig kind zijnde, zie ik de meerwaarde van het hebben van 'n broer/zus ook niet in, omdat ik eigenlijk ook vooral zie in mijn omgeving dat mensen niet hecht zijn met hun siblings en als kind zelfs vooral vaak ruzie hadden.

quote:faery schreef op 31 december 2008 @ 16:03:

[...]





Met een regelmatig tripje naar je roots voorkom je geen hechtingsprobleem hoor. Die ontstaan al op zeer vroege leeftijd.Maar zou het dan niet in 't karakter van die persoon zitten ipv datgene op de adoptie te schuiven? Het meisje dat ik ken (zij is 26) is juist 'n erg stabiel en gelukkig persoon.

Nee, dat denk ik niet. Adoptie kan zeer zeker de oorzaak zijn van hechtingsproblemen. Hoeft niet, maar kan wel. Effe gekopieerd:



Hechtingsproblemen

Een hechtingsprobleem ontstaat meestal als gevolg van het feit dat een kind niet of onvoldoende in staat is geweest een gezonde wederkerige hechting aan te gaan met moeder/vader/verzorgende. Dit kan het gevolg zijn van traumatische ervaringen die het kind in de vroege ontwikkeling heeft meegemaakt: tijdens de zwangerschap, de geboorte en/of de vroegste fase. Het komt ook voor dat er geen duidelijke oorzaken aan te wijzen zijn. Hoe het ook zij, een hechtingsprobleem is het gevolg van het ontbreken van een veilige basis tijdens de eerste levensjaren van het kind. Hechtingsproblemen kennen veel verschillende uitingen. De symptomen die het kind laat zien, zijn afhankelijk van zeer veel factoren, waaronder de ervaringen in het verleden, het temperament en de veerkracht van het kind. Onder de zichtbare symptomen zit meestal angst de opvoeder te verliezen of afgewezen te worden. In het algemeen geldt dat het vertrouwen ontbreekt dat de ander, of de liefde van de ander, er gewoon is en altijd blijft.

Zou het ook mee kunnen spelen dat in TO's geval het adoptiefzusje moest concurreren met 'n biologisch kind van haar adoptiefouders? Dat lijkt me best wel 'n moeilijk iets, je kunt nooit worden voor die ouders wat hun eigen kind is.

Mijn kennisje is enig kind.

Nee! hechtingstoornis ontstaat door een gebrek aan liefde letterlijk in de eerste drie jaar van je leven. Heeft totaal niks met concurentie te maken. Deze kindjes krijgen in hun eerste levensjaren helemaal geen reactie op de signalen die ze afgeven aan hun verzorgers (ouders of iemand ouders).



Doordat er niet word gereageerd op deze signalen (zoals huilen handjes op hoog steken oog contact maken) kan er geen hechtingsband onstaan. Een kind hoe jong het ook is neemt dan een houding aan van ik kan alles beter zelf doen en moet vooral niet op iemand anders bouwen.



Het is een vrij ingewikkelde stoornis die slecht tot niet te behandelen is. Omdat je hechting in de jonge jaren de basis voor de rest van je leven. Het ontstaan etc... heeft mij 25 pagina's gekost om uit te leggen in de scriptie die ik aan het schrijven ben. En dan heb ik alleen maar de basis besproken