Psyche
alle pijlers
Adoptie en hechtingsproblemen
woensdag 31 december 2008 om 12:07
Mijn zusje is geadopteerd uit het verre buitenland (India). Ze is inmiddels in de dertig en heeft er een flinke tik van meegekregen. Volgens haar psycholoog heeft ze hechtingsproblematiek en narcistische trekken.
In ieder geval is de band met haar heel moeizaam. Eigenlijk is er geen band, op het uitwisselen van oppervlakkigheden na. Álles wat te dichtbij komt, houdt ze af. Vrienden heeft ze eigenlijk niet. Op haar werk heeft ze continu ruzie, waarbij de schuld altijd bij een ander ligt. Ik vind dat wel lastig om aan te horen, want ze heeft onderhand vijf a-4tjes nodig voor haar CV. Maar elke voorzichtige hint in die richting kan rekenen op een weinig sympathieke beeindiging van het gesprek (understatement). Geld gaat zo snel mogelijk over de balk en als ze dan bij onze ouders aanklopt om te lenen en ze weigeren dat, wordt ze razend en laat ze wekenlang niets van zich horen. Waarna ze op een dag weer aan komt fietsen alsof er nooit iets voorgevallen is.
Klinkt als een ramp he? Dat is het soms ook. Echt niet tof. Maar op zich is het een lief kind hoor. Een "kind" van in de dertig... En ik zie d'r zo verschrikkelijk worstelen met zichzelf. Ze is zo alleen. Ik zou het haar zo gunnen dat ze beter in d'r vel zat...
Ik zou er in ieder geval graag eens wat meer over lezen, adoptie en hechtingsproblematiek. En dan niet al die boeken die geschreven zijn over hechtingsproblematiek op de kinderleeftijd. Juist over de volwassen leeftijd. Weet iemand of er nog goede boeken en artikelen te vinden zijn die kunnen zorgen dat ik het wat beter begrijp?
In ieder geval is de band met haar heel moeizaam. Eigenlijk is er geen band, op het uitwisselen van oppervlakkigheden na. Álles wat te dichtbij komt, houdt ze af. Vrienden heeft ze eigenlijk niet. Op haar werk heeft ze continu ruzie, waarbij de schuld altijd bij een ander ligt. Ik vind dat wel lastig om aan te horen, want ze heeft onderhand vijf a-4tjes nodig voor haar CV. Maar elke voorzichtige hint in die richting kan rekenen op een weinig sympathieke beeindiging van het gesprek (understatement). Geld gaat zo snel mogelijk over de balk en als ze dan bij onze ouders aanklopt om te lenen en ze weigeren dat, wordt ze razend en laat ze wekenlang niets van zich horen. Waarna ze op een dag weer aan komt fietsen alsof er nooit iets voorgevallen is.
Klinkt als een ramp he? Dat is het soms ook. Echt niet tof. Maar op zich is het een lief kind hoor. Een "kind" van in de dertig... En ik zie d'r zo verschrikkelijk worstelen met zichzelf. Ze is zo alleen. Ik zou het haar zo gunnen dat ze beter in d'r vel zat...
Ik zou er in ieder geval graag eens wat meer over lezen, adoptie en hechtingsproblematiek. En dan niet al die boeken die geschreven zijn over hechtingsproblematiek op de kinderleeftijd. Juist over de volwassen leeftijd. Weet iemand of er nog goede boeken en artikelen te vinden zijn die kunnen zorgen dat ik het wat beter begrijp?
woensdag 31 december 2008 om 20:46
quote:kip7 schreef op 31 december 2008 @ 18:27:
@Mamzelle: dank! Nog meer leesvoer!
@Skoempie: je verhaal komt op mij niet warrig over. Ik zou willen dat mijn zusje het net zo makkelijk op kon schrijven als jij dat kan. Ik ben bang dat het haar niet lukt. Dat op afstand houden van mensen herken ik wel bij mijn zusje, hoewel ze soms juist ook helemaal kan gaan voor mensen die haar vrienden niet zijn. Fijn dat jij 5 vertrouwde personen om je heen hebt die dichtbij kunnen komen. Ik zou willen dat m'n zusje dat kon...
@Elninjoo: Mijn ouders hebben destijds geadopteerd omdat ze zelf moeilijk kinderen konden krijgen én omdat ze vol idealen zaten. Op dat laatste zijn ze onderhand wel teruggekomen.
Qua karakter of adoptie als oorzaak: Je hebt natuurlijk altijd nature en nurture. Dat vormt samen je karakter. Je wordt gevormd door wat je meemaakt in je leven, maar je genetische aanleg bepaalt natuurlijk ook of je goed in staat bent bepaalde klappen op te vangen. De ene mens is nou eenmaal veerkrachtiger dan het andere. Maar dat die adoptie (en alles er omheen) een klap was staat buiten kijf.
Ik denk dat het bestaan van een biologisch kind (ik dus) het niet makkelijker maakt. Ik lijk enorm op mijn ouders. Uiterlijk en in doen en laten. Mijn band met mijn ouders is goed. Daar voel ik me soms erg lullig over. Als we als familie samen zijn, merk ik bijvoorbeeld dat het voor mijn zusje veel lastiger is om aansluiting te vinden bij onze gesprekken. Ik ga regelmatig met mijn ouders op vakantie, omdat we dezelfde dingen leuk vinden. Mijn vader en ik hebben dezelfde hobby en hetzelfde werk. Dat soort dingen...
@Lien: je scriptie maakt me nieuwsgierig!
Dank je. Helaas is hij nog lang niet af. (gaat traag) Doe het onderzoek voor een pleegzorg instelling waar ik twee jaar stage heb gelopen (en zo ook met deze stoornis in aanraking ben gekomen)
Lijkt me wel lastig om het van dichtbij mee te maken. Bij mijn clienten kan afstand nemen jij bent direct betrokken. Hij lijkt me ontzetten frustrerend om te zien dat het zo mis kan gaan en hoe weinig je haar kan helpen
@Mamzelle: dank! Nog meer leesvoer!
@Skoempie: je verhaal komt op mij niet warrig over. Ik zou willen dat mijn zusje het net zo makkelijk op kon schrijven als jij dat kan. Ik ben bang dat het haar niet lukt. Dat op afstand houden van mensen herken ik wel bij mijn zusje, hoewel ze soms juist ook helemaal kan gaan voor mensen die haar vrienden niet zijn. Fijn dat jij 5 vertrouwde personen om je heen hebt die dichtbij kunnen komen. Ik zou willen dat m'n zusje dat kon...
@Elninjoo: Mijn ouders hebben destijds geadopteerd omdat ze zelf moeilijk kinderen konden krijgen én omdat ze vol idealen zaten. Op dat laatste zijn ze onderhand wel teruggekomen.
Qua karakter of adoptie als oorzaak: Je hebt natuurlijk altijd nature en nurture. Dat vormt samen je karakter. Je wordt gevormd door wat je meemaakt in je leven, maar je genetische aanleg bepaalt natuurlijk ook of je goed in staat bent bepaalde klappen op te vangen. De ene mens is nou eenmaal veerkrachtiger dan het andere. Maar dat die adoptie (en alles er omheen) een klap was staat buiten kijf.
Ik denk dat het bestaan van een biologisch kind (ik dus) het niet makkelijker maakt. Ik lijk enorm op mijn ouders. Uiterlijk en in doen en laten. Mijn band met mijn ouders is goed. Daar voel ik me soms erg lullig over. Als we als familie samen zijn, merk ik bijvoorbeeld dat het voor mijn zusje veel lastiger is om aansluiting te vinden bij onze gesprekken. Ik ga regelmatig met mijn ouders op vakantie, omdat we dezelfde dingen leuk vinden. Mijn vader en ik hebben dezelfde hobby en hetzelfde werk. Dat soort dingen...
@Lien: je scriptie maakt me nieuwsgierig!
Dank je. Helaas is hij nog lang niet af. (gaat traag) Doe het onderzoek voor een pleegzorg instelling waar ik twee jaar stage heb gelopen (en zo ook met deze stoornis in aanraking ben gekomen)
Lijkt me wel lastig om het van dichtbij mee te maken. Bij mijn clienten kan afstand nemen jij bent direct betrokken. Hij lijkt me ontzetten frustrerend om te zien dat het zo mis kan gaan en hoe weinig je haar kan helpen
donderdag 1 januari 2009 om 12:22
quote:Skoempie schreef op 31 december 2008 @ 14:26:
Ik denk dat je zus alleen maar heel erg dankbaar mag zijn, ook haar biologische ouders, dat die haar voor adoptie hebben afgestaan zodat ze een beter leven zou krijgen dan wat zij haar konden bieden. Ik denk dat ieder kind dat geadopteerd is, zich dat moet beseffen. Skoempie, hier ben ik het niet mee eens en ik weet dat veel geadopteerden er een afschuwelijke hekel aan hebben als mensen zeggen dat ze 'dankbaar moeten zijn dat ze geadopteerd zijn'. Waarom? Als kind heb je nooit kunnen kiezen ..... Je wieg stond toevallig in een land en onder omstandigheden waardoor je niet daar kon opgroeien; je had geen keuze en dus vette pech. Dankbaarheid past daar niet bij. Adoptie-ouders willen een kind, en halen dat - als het niet lukt - uit het buitenland. Daar ligt soms een klein beetje idealisme aan ten grondslag, maar toch vooral de normale, gezonde maar ook egoistische wens: ik wil een kind. Heel legitiem, maar zeker geen reden voor dankbaarheid.
Eerder dan op je 17e teruggaan naar het geboorteland? Tja, daarover is en blijft een lange discussie in adoptieland: wat is de beste leeftijd. Dat hangt ook een beetje af van het kind zelf. Maar ik geloof inderdaad niet dat de hechtingsproblematiek ermee te maken heeft of je wel of niet al heel jong naar het geboorteland bent geweest. Wat wel heel belangrijk is, is de belangstelling voor het geboorteland, en die is zeker aanwezig in het ouderlijk huis van TO.
Die hechtingsproblemen komen voort uit de wetenschap 'weggedaan' te zijn. Als baby heeft een geadopteerde een soort 'rouwproces' moeten doormaken omdat het is afgesneden van de biologische moeder. Hoe jong een kind ook is, het voelt/ruikt de moeder, en als daar iets tussen komt is er een soort wond die niet meer heelt, die niet kan helen. Ook moet een geadopteerde ermee leven dat het op niemand lijkt ..... Biologisch eigen kinderen kunnen zichzelf herkennen in opa, die ook zo leuk kan tekenen of tante Truus die ook zo muzikaal is. Dat heeft een geadopteerde niet, waardoor het - ondanks alle liefde en warmte die het ondervindt in het adoptiegezin - zich toch heel eenzaam kan voelen. Je familie is toch datgene waaruit je voortkomt. Dat je dezelfde kromme neus hebt als je vader, dat iedereen zegt dat je op je moeder lijkt, dat geeft een stevige basis waarop je voort kunt. Dat alles heeft een geadopteerde niet; die moet leven met het feit dat zijn/haar moeder hem/haar ooit heeft 'weggedaan'. Hoezeer dat ook noodzakelijk was, je bent een wegwerpkind en om dat te accepteren moet je stevig in je schoenen staan .....
Veel geadopteerden zijn daarom zo ongelooflijk blij en emotioneel wanneer ze zelf een kind krijgen: dan is er eindelijk eentje in de familie die ook hun genen heeft.
Ik denk dat je zus alleen maar heel erg dankbaar mag zijn, ook haar biologische ouders, dat die haar voor adoptie hebben afgestaan zodat ze een beter leven zou krijgen dan wat zij haar konden bieden. Ik denk dat ieder kind dat geadopteerd is, zich dat moet beseffen. Skoempie, hier ben ik het niet mee eens en ik weet dat veel geadopteerden er een afschuwelijke hekel aan hebben als mensen zeggen dat ze 'dankbaar moeten zijn dat ze geadopteerd zijn'. Waarom? Als kind heb je nooit kunnen kiezen ..... Je wieg stond toevallig in een land en onder omstandigheden waardoor je niet daar kon opgroeien; je had geen keuze en dus vette pech. Dankbaarheid past daar niet bij. Adoptie-ouders willen een kind, en halen dat - als het niet lukt - uit het buitenland. Daar ligt soms een klein beetje idealisme aan ten grondslag, maar toch vooral de normale, gezonde maar ook egoistische wens: ik wil een kind. Heel legitiem, maar zeker geen reden voor dankbaarheid.
Eerder dan op je 17e teruggaan naar het geboorteland? Tja, daarover is en blijft een lange discussie in adoptieland: wat is de beste leeftijd. Dat hangt ook een beetje af van het kind zelf. Maar ik geloof inderdaad niet dat de hechtingsproblematiek ermee te maken heeft of je wel of niet al heel jong naar het geboorteland bent geweest. Wat wel heel belangrijk is, is de belangstelling voor het geboorteland, en die is zeker aanwezig in het ouderlijk huis van TO.
Die hechtingsproblemen komen voort uit de wetenschap 'weggedaan' te zijn. Als baby heeft een geadopteerde een soort 'rouwproces' moeten doormaken omdat het is afgesneden van de biologische moeder. Hoe jong een kind ook is, het voelt/ruikt de moeder, en als daar iets tussen komt is er een soort wond die niet meer heelt, die niet kan helen. Ook moet een geadopteerde ermee leven dat het op niemand lijkt ..... Biologisch eigen kinderen kunnen zichzelf herkennen in opa, die ook zo leuk kan tekenen of tante Truus die ook zo muzikaal is. Dat heeft een geadopteerde niet, waardoor het - ondanks alle liefde en warmte die het ondervindt in het adoptiegezin - zich toch heel eenzaam kan voelen. Je familie is toch datgene waaruit je voortkomt. Dat je dezelfde kromme neus hebt als je vader, dat iedereen zegt dat je op je moeder lijkt, dat geeft een stevige basis waarop je voort kunt. Dat alles heeft een geadopteerde niet; die moet leven met het feit dat zijn/haar moeder hem/haar ooit heeft 'weggedaan'. Hoezeer dat ook noodzakelijk was, je bent een wegwerpkind en om dat te accepteren moet je stevig in je schoenen staan .....
Veel geadopteerden zijn daarom zo ongelooflijk blij en emotioneel wanneer ze zelf een kind krijgen: dan is er eindelijk eentje in de familie die ook hun genen heeft.
donderdag 1 januari 2009 om 14:22
@ Lien: is ook lastig, van dichtbij meemaken. Ik vind het soms heel moeilijk om met de teleurstellingen om te gaan. Begrip versus aan mijn eigen behoeften denken. Da's balanceren.
Succes met je scriptie. Het is in ieder geval mooi dat er nu veel meer over bekend is dan 30 jaar geleden...
@ Joyce: ik ben het met je eens qua dankbaarheid. Is trouwens ook het laatste wat mijn zusje is: dankbaar. Ze vindt dat mijn ouders haar nooit hierheen hadden mogen halen. Ach, het was mooi geweest als ze de voordelen had gezien van hier opgroeien versus daar opgroeien. Voor haarzelf bedoel ik. Ze zijn er zeker, die voordelen.
Maar om nou te zeggen dat ze dankbaar moet zijn... Wie moet ze dankbaar zijn dan?
Alsof het allemaal zo'n enorm nobele daad is, een kind adopteren. Uiteindelijk is het vooral het in vervulling brengen van je eigen kinderwens...
Je omschrijving van het hechtingsprobleem, over het weggedaan zijn, rouwproces, de kromme neuzen etc. in de familie....wel treffend. Ik voel me wel eens schuldig over mijn "kromme neus", als je begrijpt wat ik bedoel.
Succes met je scriptie. Het is in ieder geval mooi dat er nu veel meer over bekend is dan 30 jaar geleden...
@ Joyce: ik ben het met je eens qua dankbaarheid. Is trouwens ook het laatste wat mijn zusje is: dankbaar. Ze vindt dat mijn ouders haar nooit hierheen hadden mogen halen. Ach, het was mooi geweest als ze de voordelen had gezien van hier opgroeien versus daar opgroeien. Voor haarzelf bedoel ik. Ze zijn er zeker, die voordelen.
Maar om nou te zeggen dat ze dankbaar moet zijn... Wie moet ze dankbaar zijn dan?
Alsof het allemaal zo'n enorm nobele daad is, een kind adopteren. Uiteindelijk is het vooral het in vervulling brengen van je eigen kinderwens...
Je omschrijving van het hechtingsprobleem, over het weggedaan zijn, rouwproces, de kromme neuzen etc. in de familie....wel treffend. Ik voel me wel eens schuldig over mijn "kromme neus", als je begrijpt wat ik bedoel.
vrijdag 2 januari 2009 om 01:28
Kip en Joyce,
Over het dankbaar zijn. Misschien is dankbaar wel een heel groot woord, maar ik vind het niet eerlijk hoe jullie adoptieouders hier afschilderen. Ik vind het alles behalve egoistisch om een kind uit het buitenland te adopteren. Het is niet alleen hun wens om voor een kind te zorgen die vervult wordt waarvoor ze kiezen. Een kind is namelijk niet iets, geen product. Deze mensen kiezen er bewust voor om hun leven te geven voor een kind en het op te voeden als hun eigen, voor de rest van hun leven, ook de minder leuke dingen die daar bij horen. Dat het kind in kwestie geen keuze heeft gehad is waar, jij hebt er ook niet voor gekozen om in Nederland geboren te worden, misschien had je in Amerika een nog wel veel fijner leven kunnen hebben. BULLSHIT!!
Ik herken wel het gedeelte over kenmerken van familieleden. Helemaal nu ik zelf zwanger ben denk ik daar over na. Ook m.b.t. ziektes. Ik heb dus geen idee of er in mijn familie ziektes zijn die ik kan overdragen aan het kind, dat is allemaal afwachten dus.
Maar ik vind dat jullie adoptiekind wel heel erg in de slachtofferrol plaatsen. Ik denk dat het ook te maken heeft hoe je er zelf en hoe je omgeving ermee omgaat. Ik ben ondanks dat ik geadopteerd ben, dus een 'wegwerpkind' zoals jullie dat zo respectloos noemen, een gelukkig persoon. En ik ben dan zelfs 2 keer doen mijn moeder achtergelaten. Door mijn biologische moeder en door mijn adoptiemoeder, die heeft een aantal jaren geleden ons gezin zomaar verlaten omdat ze verliefd was geworden op een andere man en ons, mijn zusje die ook geadopteerd is en ik, zelfs discriminerend uitgescholden. Is niet leuk hoor, als je eigen moeder je uitscheld voor 'vieze zwarte' Dus eigenlijk zou ik helemaal contactgestoord moeten zijn in jullie beredenering.
Nee adoptie is geen nobele daad, maar er komt heel wat meer bij kijken dan een egoistische kinderwens.
Ik reageer misschien wat heftig, maar ik kan niet zo goed tegen die kortzichtigheid. Je kan niet zomaar iedereen over een kam scheren en ik blijf erbij dat ik en ik denk vele met mij wel dankbaar zijn ( aan het leven? aan het toeval? dat maakt geen donder uit) dat wij in Nederland een kans hebben gekregen.
Groetjes
Over het dankbaar zijn. Misschien is dankbaar wel een heel groot woord, maar ik vind het niet eerlijk hoe jullie adoptieouders hier afschilderen. Ik vind het alles behalve egoistisch om een kind uit het buitenland te adopteren. Het is niet alleen hun wens om voor een kind te zorgen die vervult wordt waarvoor ze kiezen. Een kind is namelijk niet iets, geen product. Deze mensen kiezen er bewust voor om hun leven te geven voor een kind en het op te voeden als hun eigen, voor de rest van hun leven, ook de minder leuke dingen die daar bij horen. Dat het kind in kwestie geen keuze heeft gehad is waar, jij hebt er ook niet voor gekozen om in Nederland geboren te worden, misschien had je in Amerika een nog wel veel fijner leven kunnen hebben. BULLSHIT!!
Ik herken wel het gedeelte over kenmerken van familieleden. Helemaal nu ik zelf zwanger ben denk ik daar over na. Ook m.b.t. ziektes. Ik heb dus geen idee of er in mijn familie ziektes zijn die ik kan overdragen aan het kind, dat is allemaal afwachten dus.
Maar ik vind dat jullie adoptiekind wel heel erg in de slachtofferrol plaatsen. Ik denk dat het ook te maken heeft hoe je er zelf en hoe je omgeving ermee omgaat. Ik ben ondanks dat ik geadopteerd ben, dus een 'wegwerpkind' zoals jullie dat zo respectloos noemen, een gelukkig persoon. En ik ben dan zelfs 2 keer doen mijn moeder achtergelaten. Door mijn biologische moeder en door mijn adoptiemoeder, die heeft een aantal jaren geleden ons gezin zomaar verlaten omdat ze verliefd was geworden op een andere man en ons, mijn zusje die ook geadopteerd is en ik, zelfs discriminerend uitgescholden. Is niet leuk hoor, als je eigen moeder je uitscheld voor 'vieze zwarte' Dus eigenlijk zou ik helemaal contactgestoord moeten zijn in jullie beredenering.
Nee adoptie is geen nobele daad, maar er komt heel wat meer bij kijken dan een egoistische kinderwens.
Ik reageer misschien wat heftig, maar ik kan niet zo goed tegen die kortzichtigheid. Je kan niet zomaar iedereen over een kam scheren en ik blijf erbij dat ik en ik denk vele met mij wel dankbaar zijn ( aan het leven? aan het toeval? dat maakt geen donder uit) dat wij in Nederland een kans hebben gekregen.
Groetjes
vrijdag 2 januari 2009 om 10:05
quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:
Over het dankbaar zijn. Misschien is dankbaar wel een heel groot woord, maar ik vind het niet eerlijk hoe jullie adoptieouders hier afschilderen. Ik vind het alles behalve egoistisch om een kind uit het buitenland te adopteren. Skoempie, daarom schreef ik ook dat het een normale, gezonde maar ook egoistische wens is van adoptie-ouders. Iedere kinderwens is een normale, maar ook egoistische wens, want iedere a.s. vader/moeder wil dat kind in de eerste plaats voor zichzelf, om een gezinnetje te gaan vormen en daarmee iets toe te voegen aan hun geluk. Ik bedoel dat zeker niet negatief; stel je voor dat de meeste mensen die wens niet hadden, dan was de mensheid met één generatie uitgestorven quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:
Maar ik vind dat jullie adoptiekind wel heel erg in de slachtofferrol plaatsen. Ik denk dat het ook te maken heeft hoe je er zelf en hoe je omgeving ermee omgaat. Ik ben ondanks dat ik geadopteerd ben, dus een 'wegwerpkind' zoals jullie dat zo respectloos noemen, een gelukkig persoon. Het spijt me als ik je gekwetst heb met 'wegwerpkind'; ik bedoel het zeker niet respectloos. Ik wilde er alleen maar het verschil mee aanduiden tussen een biologisch eigen kind en een adoptiekind. Aan te geven dat als mensen vinden dat een geadopteerde 'niet moet zeuren', die mensen niet kunnen invoelen hoe het is te leven in de wetenschap dat je biologische moeder ooit afstand van je heeft gedaan. Heeft moeten doen, waarschijnlijk had ze geen keuze, maar toch ..... Het verschil tussen wéten dat bepaalde dingen goed zijn, maar dat ook zo voelen, daar kan een wereld van verschil tussen zitten.quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:
En ik ben dan zelfs 2 keer doen mijn moeder achtergelaten. Door mijn biologische moeder en door mijn adoptiemoeder, die heeft een aantal jaren geleden ons gezin zomaar verlaten omdat ze verliefd was geworden op een andere man en ons, mijn zusje die ook geadopteerd is en ik, zelfs discriminerend uitgescholden. Is niet leuk hoor, als je eigen moeder je uitscheld voor 'vieze zwarte' Dus eigenlijk zou ik helemaal contactgestoord moeten zijn in jullie beredenering. Dat is wel heel heftig, om door je adoptie-moeder óók te zijn verlaten en discriminerend te zijn uitgescholden. Dat is ongelooflijk ...... en ik bewonder je dat je hier kennelijk zonder al te veel kleerscheuren mee kunt leven! Want je adoptie-moeder heeft toch ooit voor jou gekozen, met je 'kleurtje'. En een moeder hoort onvoorwaardelijk van haar kind te houden en het te beschermen. Of dat kind nu uit haar eigen buik komt of uit een vliegtuig, daarin mag nooit enig verschil zijn.quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:Ik reageer misschien wat heftig, maar ik kan niet zo goed tegen die kortzichtigheid. Je kan niet zomaar iedereen over een kam scheren en ik blijf erbij dat ik en ik denk vele met mij wel dankbaar zijn ( aan het leven? aan het toeval? dat maakt geen donder uit) dat wij in Nederland een kans hebben gekregen.Natuurlijk is het voor ieder adoptiekind een mooie kans om in een 'rijk' Westers land op te groeien, en krijgt het daardoor meer kansen dan in het geboorteland. Maar het hoeft daarvoor niet dankbaar te zijn. Misschien vind jij dat ik geadopteerden te veel in een 'slachtofferrol' plaats; dat is mogelijk. Daarvoor ken ik teveel geadopteerden waar het wél mis ging, waar de ouders wél dankbaarheid verwachtten van hun kind. Of gezinnen waar de geadopteerde teveel worstelde met zijn/haar loyaliteit aan de adoptie-ouders, niet durfde te zoeken naar zijn/haar biologische ouders omdat hij/zij bang was daarmee de adoptie-ouders te kwetsen. Dat is iets wat adoptie-ouders ongemerkt, zonder woorden, heel sterk kunnen uitdragen: je hebt ons toch, waarom zou je gaan zoeken? Terwijl ik van mening ben dat iedereen er recht op heeft op zoek te gaan naar zijn/haar moeder (en zo mogelijk ook vader). Omdat daarmee puzzelstukjes op hun plaats vallen, omdat daar - en bij eventuele broertjes en zusjes - wél die herkenning is in de 'kromme neus'.
Over het dankbaar zijn. Misschien is dankbaar wel een heel groot woord, maar ik vind het niet eerlijk hoe jullie adoptieouders hier afschilderen. Ik vind het alles behalve egoistisch om een kind uit het buitenland te adopteren. Skoempie, daarom schreef ik ook dat het een normale, gezonde maar ook egoistische wens is van adoptie-ouders. Iedere kinderwens is een normale, maar ook egoistische wens, want iedere a.s. vader/moeder wil dat kind in de eerste plaats voor zichzelf, om een gezinnetje te gaan vormen en daarmee iets toe te voegen aan hun geluk. Ik bedoel dat zeker niet negatief; stel je voor dat de meeste mensen die wens niet hadden, dan was de mensheid met één generatie uitgestorven quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:
Maar ik vind dat jullie adoptiekind wel heel erg in de slachtofferrol plaatsen. Ik denk dat het ook te maken heeft hoe je er zelf en hoe je omgeving ermee omgaat. Ik ben ondanks dat ik geadopteerd ben, dus een 'wegwerpkind' zoals jullie dat zo respectloos noemen, een gelukkig persoon. Het spijt me als ik je gekwetst heb met 'wegwerpkind'; ik bedoel het zeker niet respectloos. Ik wilde er alleen maar het verschil mee aanduiden tussen een biologisch eigen kind en een adoptiekind. Aan te geven dat als mensen vinden dat een geadopteerde 'niet moet zeuren', die mensen niet kunnen invoelen hoe het is te leven in de wetenschap dat je biologische moeder ooit afstand van je heeft gedaan. Heeft moeten doen, waarschijnlijk had ze geen keuze, maar toch ..... Het verschil tussen wéten dat bepaalde dingen goed zijn, maar dat ook zo voelen, daar kan een wereld van verschil tussen zitten.quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:
En ik ben dan zelfs 2 keer doen mijn moeder achtergelaten. Door mijn biologische moeder en door mijn adoptiemoeder, die heeft een aantal jaren geleden ons gezin zomaar verlaten omdat ze verliefd was geworden op een andere man en ons, mijn zusje die ook geadopteerd is en ik, zelfs discriminerend uitgescholden. Is niet leuk hoor, als je eigen moeder je uitscheld voor 'vieze zwarte' Dus eigenlijk zou ik helemaal contactgestoord moeten zijn in jullie beredenering. Dat is wel heel heftig, om door je adoptie-moeder óók te zijn verlaten en discriminerend te zijn uitgescholden. Dat is ongelooflijk ...... en ik bewonder je dat je hier kennelijk zonder al te veel kleerscheuren mee kunt leven! Want je adoptie-moeder heeft toch ooit voor jou gekozen, met je 'kleurtje'. En een moeder hoort onvoorwaardelijk van haar kind te houden en het te beschermen. Of dat kind nu uit haar eigen buik komt of uit een vliegtuig, daarin mag nooit enig verschil zijn.quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:Ik reageer misschien wat heftig, maar ik kan niet zo goed tegen die kortzichtigheid. Je kan niet zomaar iedereen over een kam scheren en ik blijf erbij dat ik en ik denk vele met mij wel dankbaar zijn ( aan het leven? aan het toeval? dat maakt geen donder uit) dat wij in Nederland een kans hebben gekregen.Natuurlijk is het voor ieder adoptiekind een mooie kans om in een 'rijk' Westers land op te groeien, en krijgt het daardoor meer kansen dan in het geboorteland. Maar het hoeft daarvoor niet dankbaar te zijn. Misschien vind jij dat ik geadopteerden te veel in een 'slachtofferrol' plaats; dat is mogelijk. Daarvoor ken ik teveel geadopteerden waar het wél mis ging, waar de ouders wél dankbaarheid verwachtten van hun kind. Of gezinnen waar de geadopteerde teveel worstelde met zijn/haar loyaliteit aan de adoptie-ouders, niet durfde te zoeken naar zijn/haar biologische ouders omdat hij/zij bang was daarmee de adoptie-ouders te kwetsen. Dat is iets wat adoptie-ouders ongemerkt, zonder woorden, heel sterk kunnen uitdragen: je hebt ons toch, waarom zou je gaan zoeken? Terwijl ik van mening ben dat iedereen er recht op heeft op zoek te gaan naar zijn/haar moeder (en zo mogelijk ook vader). Omdat daarmee puzzelstukjes op hun plaats vallen, omdat daar - en bij eventuele broertjes en zusjes - wél die herkenning is in de 'kromme neus'.
zaterdag 3 januari 2009 om 17:30
quote:Skoempie schreef op 02 januari 2009 @ 01:28:
Kip en Joyce,
Over het dankbaar zijn. Misschien is dankbaar wel een heel groot woord, maar ik vind het niet eerlijk hoe jullie adoptieouders hier afschilderen. Ik vind het alles behalve egoistisch om een kind uit het buitenland te adopteren. Het is niet alleen hun wens om voor een kind te zorgen die vervult wordt waarvoor ze kiezen. Een kind is namelijk niet iets, geen product. Deze mensen kiezen er bewust voor om hun leven te geven voor een kind en het op te voeden als hun eigen, voor de rest van hun leven, ook de minder leuke dingen die daar bij horen. Dat het kind in kwestie geen keuze heeft gehad is waar, jij hebt er ook niet voor gekozen om in Nederland geboren te worden, misschien had je in Amerika een nog wel veel fijner leven kunnen hebben. BULLSHIT!!
Ik zeg ook niet dat ik het egocentrisch vind. Ik schreef dat ik het niet per se een nobele daad vind. En dat meen ik ook. Mijn ouders hebben net zo goed bewust gekozen voor mij, met alle minder leuke dingen die daarbij horen. Ik ben dankbaar dat ze dat goed gedaan hebben. Alleen vertelt niemand mij dat ik daar in het bijzonder dankbaar voor moet zijn. En hoe vaak mijn zusje dat heeft moeten horen...
quote:Ik herken wel het gedeelte over kenmerken van familieleden. Helemaal nu ik zelf zwanger ben denk ik daar over na. Ook m.b.t. ziektes. Ik heb dus geen idee of er in mijn familie ziektes zijn die ik kan overdragen aan het kind, dat is allemaal afwachten dus.
Dat lijkt me heel lastig, om dat niet te weten. Ik hoop voor je op een mooie, gezonde baby!
quote:Ik ben ondanks dat ik geadopteerd ben, dus een 'wegwerpkind' zoals jullie dat zo respectloos noemen, een gelukkig persoon.
Het woord "wegwerpkind" (overigens niet van mij) typeert denk ik meer hoe adoptiekinderen zich kunnen voelen, niet wat ze zijn. In ieder geval is het niet hoe ik tegen mijn zusje aankijk, maar wel hoe zij zich voelt.
quote:En ik ben dan zelfs 2 keer doen mijn moeder achtergelaten. Door mijn biologische moeder en door mijn adoptiemoeder, die heeft een aantal jaren geleden ons gezin zomaar verlaten omdat ze verliefd was geworden op een andere man en ons, mijn zusje die ook geadopteerd is en ik, zelfs discriminerend uitgescholden. Is niet leuk hoor, als je eigen moeder je uitscheld voor 'vieze zwarte' Dus eigenlijk zou ik helemaal contactgestoord moeten zijn in jullie beredenering.
Die beredenering kan ik dan weer niet helemaal volgen. Hoezo zou jij helemaal contactgestoord moeten zijn dan?
Ik schreef toch juist eerder: Qua karakter of adoptie als oorzaak: Je hebt natuurlijk altijd nature en nurture. Dat vormt samen je karakter. Je wordt gevormd door wat je meemaakt in je leven, maar je genetische aanleg bepaalt natuurlijk ook of je goed in staat bent bepaalde klappen op te vangen. De ene mens is nou eenmaal veerkrachtiger dan het andere.
Waarom zou jij niet gewoon een veerkrachtig mens kunnen zijn dan?
quote:Ik reageer misschien wat heftig, maar ik kan niet zo goed tegen die kortzichtigheid. Je kan niet zomaar iedereen over een kam scheren
Volgens mij wordt er niemand over één kam geschoren, maar voel jij je misschien wat meer aangesproken dan nodig. Dat het regelmatig voorkomt dat kinderen na verloop van tijd problemen ondervinden met hun adoptie, de één meer dan de ander, betekent toch niet dat ieder adoptiekind uitgroeit tot een problematisch mens ofzo? Ik denk dat er mensen over één kan geschoren waren als dat gezegd zou zijn. Maar ik lees het hier nergens.
Maar vaststellen dat het regelmatig voorkomt dat adoptiekinderen in de knel komen en doorpraten over waar dat dan vandaan kan komen...sorry, ik kan er niets kortzichtigs aan ontdekken. Eerder de wil om meer te weten te komen, interesse, belangstelling.. Ik vind het jammer dat je het zo interpreteert.
quote:en ik blijf erbij dat ik en ik denk vele met mij wel dankbaar zijn ( aan het leven? aan het toeval? dat maakt geen donder uit) dat wij in Nederland een kans hebben gekregen.en ik zou het mooi voor mijn zusje vinden als ze ook blij zou kunnen zijn dat ze in Nederland terecht is gekomen... Dankbaar zijn "aan het leven" of "aan het toeval" is voor mij een beetje een abstract begrip, daar kan ik niets mee. Dankbaar zijn aan mensen omdat ze je geadopteerd hebben vind ik nergens voor nodig, Maar er de voordelen van inzien ipv boos zijn, dat lijkt me voor haar wel een vooruitgang...
Kip en Joyce,
Over het dankbaar zijn. Misschien is dankbaar wel een heel groot woord, maar ik vind het niet eerlijk hoe jullie adoptieouders hier afschilderen. Ik vind het alles behalve egoistisch om een kind uit het buitenland te adopteren. Het is niet alleen hun wens om voor een kind te zorgen die vervult wordt waarvoor ze kiezen. Een kind is namelijk niet iets, geen product. Deze mensen kiezen er bewust voor om hun leven te geven voor een kind en het op te voeden als hun eigen, voor de rest van hun leven, ook de minder leuke dingen die daar bij horen. Dat het kind in kwestie geen keuze heeft gehad is waar, jij hebt er ook niet voor gekozen om in Nederland geboren te worden, misschien had je in Amerika een nog wel veel fijner leven kunnen hebben. BULLSHIT!!
Ik zeg ook niet dat ik het egocentrisch vind. Ik schreef dat ik het niet per se een nobele daad vind. En dat meen ik ook. Mijn ouders hebben net zo goed bewust gekozen voor mij, met alle minder leuke dingen die daarbij horen. Ik ben dankbaar dat ze dat goed gedaan hebben. Alleen vertelt niemand mij dat ik daar in het bijzonder dankbaar voor moet zijn. En hoe vaak mijn zusje dat heeft moeten horen...
quote:Ik herken wel het gedeelte over kenmerken van familieleden. Helemaal nu ik zelf zwanger ben denk ik daar over na. Ook m.b.t. ziektes. Ik heb dus geen idee of er in mijn familie ziektes zijn die ik kan overdragen aan het kind, dat is allemaal afwachten dus.
Dat lijkt me heel lastig, om dat niet te weten. Ik hoop voor je op een mooie, gezonde baby!
quote:Ik ben ondanks dat ik geadopteerd ben, dus een 'wegwerpkind' zoals jullie dat zo respectloos noemen, een gelukkig persoon.
Het woord "wegwerpkind" (overigens niet van mij) typeert denk ik meer hoe adoptiekinderen zich kunnen voelen, niet wat ze zijn. In ieder geval is het niet hoe ik tegen mijn zusje aankijk, maar wel hoe zij zich voelt.
quote:En ik ben dan zelfs 2 keer doen mijn moeder achtergelaten. Door mijn biologische moeder en door mijn adoptiemoeder, die heeft een aantal jaren geleden ons gezin zomaar verlaten omdat ze verliefd was geworden op een andere man en ons, mijn zusje die ook geadopteerd is en ik, zelfs discriminerend uitgescholden. Is niet leuk hoor, als je eigen moeder je uitscheld voor 'vieze zwarte' Dus eigenlijk zou ik helemaal contactgestoord moeten zijn in jullie beredenering.
Die beredenering kan ik dan weer niet helemaal volgen. Hoezo zou jij helemaal contactgestoord moeten zijn dan?
Ik schreef toch juist eerder: Qua karakter of adoptie als oorzaak: Je hebt natuurlijk altijd nature en nurture. Dat vormt samen je karakter. Je wordt gevormd door wat je meemaakt in je leven, maar je genetische aanleg bepaalt natuurlijk ook of je goed in staat bent bepaalde klappen op te vangen. De ene mens is nou eenmaal veerkrachtiger dan het andere.
Waarom zou jij niet gewoon een veerkrachtig mens kunnen zijn dan?
quote:Ik reageer misschien wat heftig, maar ik kan niet zo goed tegen die kortzichtigheid. Je kan niet zomaar iedereen over een kam scheren
Volgens mij wordt er niemand over één kam geschoren, maar voel jij je misschien wat meer aangesproken dan nodig. Dat het regelmatig voorkomt dat kinderen na verloop van tijd problemen ondervinden met hun adoptie, de één meer dan de ander, betekent toch niet dat ieder adoptiekind uitgroeit tot een problematisch mens ofzo? Ik denk dat er mensen over één kan geschoren waren als dat gezegd zou zijn. Maar ik lees het hier nergens.
Maar vaststellen dat het regelmatig voorkomt dat adoptiekinderen in de knel komen en doorpraten over waar dat dan vandaan kan komen...sorry, ik kan er niets kortzichtigs aan ontdekken. Eerder de wil om meer te weten te komen, interesse, belangstelling.. Ik vind het jammer dat je het zo interpreteert.
quote:en ik blijf erbij dat ik en ik denk vele met mij wel dankbaar zijn ( aan het leven? aan het toeval? dat maakt geen donder uit) dat wij in Nederland een kans hebben gekregen.en ik zou het mooi voor mijn zusje vinden als ze ook blij zou kunnen zijn dat ze in Nederland terecht is gekomen... Dankbaar zijn "aan het leven" of "aan het toeval" is voor mij een beetje een abstract begrip, daar kan ik niets mee. Dankbaar zijn aan mensen omdat ze je geadopteerd hebben vind ik nergens voor nodig, Maar er de voordelen van inzien ipv boos zijn, dat lijkt me voor haar wel een vooruitgang...
