Psyche
alle pijlers
Af en toe ben ik die angststoornis zat, vermoeiend
woensdag 13 januari 2010 om 21:15
Hallo allemaal,
Ik wil geen meelij opwekken of wat dan ook, maar af en toe moet je even je verhaal kwijt...lucht op
Als je mij op straat zie lopen, dan denk je een normale leuke griet. Ik ben weg (zoals bijna iedereen) van kleding/schoenen, schoenentic, haartjes gefohnd...enz enz...als je met me praat zal je niets aan me merken. Ik ben niet verlegen, erg nieuwsgierig aangelegd,heb altijd wel een praatje...ik ben een beetje de "clownsfiguur"in een groep...
Je zal wel denken waar gaat dit over...het gaat over het feit wat mensen NIET zien...
Ik loop vrijwel nooit alleen buiten. Je ziet er een lekkere vent (in mijn ogen ) naast lopen, in een winkel moet IK het winkelwagentje besturen, mijn tas met inhoud heb ik bij me...enz
De ene dag gaat het beter als een andere dag...maar ik LIJD bijna 2 jaar weer aan een angststoornis i.c.m. straatvrees...
Ik heb het 5 jaar eerder ook gehad maar lang niet zo zwaar als nu..
Even het verhaal in het kort...Ik voelde al aan mijn lijf dat er niet heel veel fut in zat, ik heb reeds 11 jaar een baan vol spanning en onregelmatigheid...tot ik op een dag het weer zo ver heb laten oplopen dat ik niet meer kon opstaan ivm duizeligheid..de hele dag non-stop!! Ik kon niet slapen, niet opstaan, niet wandelen, durfde de voordeur niet uit, kon niet eens stilzitten op mijn eigen bank...
vervolgens aangemeld bij Psyq (in het verleden had ik daar ook hulp gehad...)
Een hele leuke therapeut ontmoet, ben begonnen met running-therapie, na 8 maanden spanning toch aan de medicijnen...na een half jaar rustig beginnen met werken (leg maar uit aan je werk dat je soms niet eens durft op te staan..omdat je angstklachten een zodanige uitwerking hebben op je lijf..dat je het nut niet eens in ziet om op te staan..de gezichten als je vertelt dat je een gebouw niet indurft enz enz) De reacties JIJ??? Ja ik...
Na een aantal maanden kreeg ik weer zo'n terugval...dat ik me weer opsloot in mijn huisje..Hulde aan mijn vriend, die z'n vriendin weer eens huilend angstig in een hoekje van een kamer aantrof..
blijven geloven in het feit "het komt goed"....jaja ik dacht jullie hebben allemaal makkelijk praten...maar toch moet je erin geloven..
Ik heb een motto aangeleerd per dag bekijken....na een jaar ging ik voor het eerst naar een verjaardag met vrienden..zwetend zat ik er,maar ik ben er geweest...
Met mijn vriend de supermarkt inkunnen, af en toe wel bijna rennend eruit gegaan,maar toch gedaan....
Nu bijna 2 jaar verder...heb ik het eindelijk geaccepteerd dat ik het heb..iedereen heeft uiteindelijk zijn eigen strijd te voeren ..dit is de mijne..ik moet het per dag bekijken..
Keuzes maken,want op dit moment lukt "buitenwerk" mij niet...voorbereid naar dingen gaan...het is heel vermoeiend leven...gelukkig heb ik mijn vent...mijn steun en toeverlaat...
Van de week had hij late dienst..Ik had een zak oud brood...vervolgens ben ik naar buiten gelopen om de vogeltjes te voeren,tja want dat vind ik dan ook zielig...de meeuwen vraten al het brood op terwijl die kleine zwarte vogeltjes met die grote voetjes (ik vergeet hun naam altijd)er niet bij kwamen....ik dacht ik moet zaadjes hebben..gelijk in mijn hoofd maar dan moet je wel in de supermarkt alleen...ik ben gegaan..gelijk 2 zakken parkietzaad gehaald...teruggelopen naar t zelfde plekje om het zaad te strooien...ik ben wat verder weg gelopen(want die eigenwijze drollen komen niet als je binnen een afstand van 2 meter staat)
Al met al heb ik een kwartier staan kijken naar kleine zwarte vogeltjes die MIJN GEHAALDE parkietenzaad opaten..er liepen mensen voorbij en die stonden mij net nog niet met open mond aan te staren (wat moet die griet in de sneeuw naar vogels staan kijken!!!)
Ik moest er wel om lachen, want ik had hetzelfde gedacht...maar wat was ik trots en blij met mezelf...dit alles had ik bijna geheel spanningloos gedaan....thuisgekomen ben ik wel op,maar maakt niet uit...ik heb de vogeltjes gevoerd....hahah
Ik heb nog een lange weg te gaan,maar ik kom er wel.....uiteindelijk
Sorry als het wat langdradig is geworden,maar ik moest het even kwijt...
Misschien herkennen mensen zich hierin...en kunnen we elkaar aan het lachen krijgen....want dat had ik zo gemist..........
Ik wil geen meelij opwekken of wat dan ook, maar af en toe moet je even je verhaal kwijt...lucht op
Als je mij op straat zie lopen, dan denk je een normale leuke griet. Ik ben weg (zoals bijna iedereen) van kleding/schoenen, schoenentic, haartjes gefohnd...enz enz...als je met me praat zal je niets aan me merken. Ik ben niet verlegen, erg nieuwsgierig aangelegd,heb altijd wel een praatje...ik ben een beetje de "clownsfiguur"in een groep...
Je zal wel denken waar gaat dit over...het gaat over het feit wat mensen NIET zien...
Ik loop vrijwel nooit alleen buiten. Je ziet er een lekkere vent (in mijn ogen ) naast lopen, in een winkel moet IK het winkelwagentje besturen, mijn tas met inhoud heb ik bij me...enz
De ene dag gaat het beter als een andere dag...maar ik LIJD bijna 2 jaar weer aan een angststoornis i.c.m. straatvrees...
Ik heb het 5 jaar eerder ook gehad maar lang niet zo zwaar als nu..
Even het verhaal in het kort...Ik voelde al aan mijn lijf dat er niet heel veel fut in zat, ik heb reeds 11 jaar een baan vol spanning en onregelmatigheid...tot ik op een dag het weer zo ver heb laten oplopen dat ik niet meer kon opstaan ivm duizeligheid..de hele dag non-stop!! Ik kon niet slapen, niet opstaan, niet wandelen, durfde de voordeur niet uit, kon niet eens stilzitten op mijn eigen bank...
vervolgens aangemeld bij Psyq (in het verleden had ik daar ook hulp gehad...)
Een hele leuke therapeut ontmoet, ben begonnen met running-therapie, na 8 maanden spanning toch aan de medicijnen...na een half jaar rustig beginnen met werken (leg maar uit aan je werk dat je soms niet eens durft op te staan..omdat je angstklachten een zodanige uitwerking hebben op je lijf..dat je het nut niet eens in ziet om op te staan..de gezichten als je vertelt dat je een gebouw niet indurft enz enz) De reacties JIJ??? Ja ik...
Na een aantal maanden kreeg ik weer zo'n terugval...dat ik me weer opsloot in mijn huisje..Hulde aan mijn vriend, die z'n vriendin weer eens huilend angstig in een hoekje van een kamer aantrof..
blijven geloven in het feit "het komt goed"....jaja ik dacht jullie hebben allemaal makkelijk praten...maar toch moet je erin geloven..
Ik heb een motto aangeleerd per dag bekijken....na een jaar ging ik voor het eerst naar een verjaardag met vrienden..zwetend zat ik er,maar ik ben er geweest...
Met mijn vriend de supermarkt inkunnen, af en toe wel bijna rennend eruit gegaan,maar toch gedaan....
Nu bijna 2 jaar verder...heb ik het eindelijk geaccepteerd dat ik het heb..iedereen heeft uiteindelijk zijn eigen strijd te voeren ..dit is de mijne..ik moet het per dag bekijken..
Keuzes maken,want op dit moment lukt "buitenwerk" mij niet...voorbereid naar dingen gaan...het is heel vermoeiend leven...gelukkig heb ik mijn vent...mijn steun en toeverlaat...
Van de week had hij late dienst..Ik had een zak oud brood...vervolgens ben ik naar buiten gelopen om de vogeltjes te voeren,tja want dat vind ik dan ook zielig...de meeuwen vraten al het brood op terwijl die kleine zwarte vogeltjes met die grote voetjes (ik vergeet hun naam altijd)er niet bij kwamen....ik dacht ik moet zaadjes hebben..gelijk in mijn hoofd maar dan moet je wel in de supermarkt alleen...ik ben gegaan..gelijk 2 zakken parkietzaad gehaald...teruggelopen naar t zelfde plekje om het zaad te strooien...ik ben wat verder weg gelopen(want die eigenwijze drollen komen niet als je binnen een afstand van 2 meter staat)
Al met al heb ik een kwartier staan kijken naar kleine zwarte vogeltjes die MIJN GEHAALDE parkietenzaad opaten..er liepen mensen voorbij en die stonden mij net nog niet met open mond aan te staren (wat moet die griet in de sneeuw naar vogels staan kijken!!!)
Ik moest er wel om lachen, want ik had hetzelfde gedacht...maar wat was ik trots en blij met mezelf...dit alles had ik bijna geheel spanningloos gedaan....thuisgekomen ben ik wel op,maar maakt niet uit...ik heb de vogeltjes gevoerd....hahah
Ik heb nog een lange weg te gaan,maar ik kom er wel.....uiteindelijk
Sorry als het wat langdradig is geworden,maar ik moest het even kwijt...
Misschien herkennen mensen zich hierin...en kunnen we elkaar aan het lachen krijgen....want dat had ik zo gemist..........
Dag niet gelachen.....
woensdag 13 januari 2010 om 22:26
Ja,supergoed van je zeg!!
En herkenbaar..ik heb heel last van hyperventilatie gehad,zoveel dat ik overal onwel werd en dacht dood te gaan..dus bleef ik liever ook thuis!lekker veilig..durfde mijn huis ook niet uit!
Gelukkig nu wel weer omdat ik ademhaling op orde heb..
Waarom durf jij de straat niet op,dat is me niet helemaal duidelijk nl..
Ook lichamelijke klachten of is het te druk of....?
Iig ga zo door!en onthou,de lijn gaat nooit helemaal stijgend..er zit altijd wel een hobbeltje of dalletje in!!
En herkenbaar..ik heb heel last van hyperventilatie gehad,zoveel dat ik overal onwel werd en dacht dood te gaan..dus bleef ik liever ook thuis!lekker veilig..durfde mijn huis ook niet uit!
Gelukkig nu wel weer omdat ik ademhaling op orde heb..
Waarom durf jij de straat niet op,dat is me niet helemaal duidelijk nl..
Ook lichamelijke klachten of is het te druk of....?
Iig ga zo door!en onthou,de lijn gaat nooit helemaal stijgend..er zit altijd wel een hobbeltje of dalletje in!!
donderdag 14 januari 2010 om 13:05
Wel herkenning; ik heb nu 2 jaar straatvrees en weet niet eens meer hoe je er van af kan komen.
Ik ben zo ver dat ik mijn kinderen naar school breng en weer haal alleen, en als ik vanuit daar gelijk door kan lopen ga ik naar de supermarkt/huisarts/tandarts... verder niks.
Naar de speeltuin/kinderboerderij/park durf ik niet, alleen als er iemand mee gaat.
Mijn man doet/deed veel maar verder wil niemand helpen. (ook niet voor de kinderen) omdat ze het afdoen als onzin en ik mij er over heen moet zetten.
Er word gezegd dat positieve ervaringen je verder helpen maar helaas is dat dus niet zo en heb ik al meer negatieve opgedaan dan positieve. (dingen die ik echt aan niemand verteld heb, zelfs mijn man niet!)
Voor nu heb ik mij neergelegd bij de situatie; hoe ongelukkig ik er ook in ben, ik weet niet hoe ik het moet oplossen.
Ik ben zo ver dat ik mijn kinderen naar school breng en weer haal alleen, en als ik vanuit daar gelijk door kan lopen ga ik naar de supermarkt/huisarts/tandarts... verder niks.
Naar de speeltuin/kinderboerderij/park durf ik niet, alleen als er iemand mee gaat.
Mijn man doet/deed veel maar verder wil niemand helpen. (ook niet voor de kinderen) omdat ze het afdoen als onzin en ik mij er over heen moet zetten.
Er word gezegd dat positieve ervaringen je verder helpen maar helaas is dat dus niet zo en heb ik al meer negatieve opgedaan dan positieve. (dingen die ik echt aan niemand verteld heb, zelfs mijn man niet!)
Voor nu heb ik mij neergelegd bij de situatie; hoe ongelukkig ik er ook in ben, ik weet niet hoe ik het moet oplossen.
donderdag 14 januari 2010 om 13:32
Hallo
Bedankt voor de reacties....om op een van de vragen te beantwoorden...ik wordt angstig zodra ik licht in mijn hoofd wordt/duizelig, tja dan gaat alles lopen...gedachten (ojee t wordt erger) en dan wordt t erger....ik heb ook vaak last van zo'n spanning in nek en schouders dat ik bij wijze van spreken mijn hoofd niet kan optillen...
Maar ik probeer iedere dag wat te doen...net ben ik met mijn vent de supermarkt ingeweest...misschien dat ik vanmiddag wat ga doen...
Ik ben wel van mening dat je het moet blijven proberen...anders gaat t nooit over...maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan..en dat weet ik ook..
Verder probeer ik wel te genieten van de dinngetjes die ik dan wel doe...
Maar ook ik denk vaak nog...ja het gaat nooiiitttt over...maarja ik heb er maar mee te leven, dus ik probeer er voor te gaan. Ik moet wel zeggen dat las ik mijn ventje niet had...dan had ik nog thuis gezeten...
Het is gewoon bizar als dit je overkomt...ik ben er helemaal geen type voor..maarja het kan iedereen overkomen..
Ik moet zeggen dat de medicijnen ook hebben geholpen..ik slik dan citalopram (ik weet neit of ik het goed schrijf),maar hier ben ik pas na 8 maanden aan begonnen...
Oja voor zakdoekje op viva : heb je hulp gezocht bij Psyq???
Ik wilde in het begin ook niet, want ik dacht ik ben niet gek!!!
Maar toch uiteindelijk de stap genomen...wat ik fijn vond toen ik daar kwam..de herkenning..dat meer mensen het hadden...maar je moet je er niet bij neerleggen,want dan gaat t nooit over....ik weet hoe zwaar het is...hoe vaak ik wel niet huilend bij de voordeur heb gestaan...
wel fijn dat er meerdere mensen dit hebben....groetjesss
Bedankt voor de reacties....om op een van de vragen te beantwoorden...ik wordt angstig zodra ik licht in mijn hoofd wordt/duizelig, tja dan gaat alles lopen...gedachten (ojee t wordt erger) en dan wordt t erger....ik heb ook vaak last van zo'n spanning in nek en schouders dat ik bij wijze van spreken mijn hoofd niet kan optillen...
Maar ik probeer iedere dag wat te doen...net ben ik met mijn vent de supermarkt ingeweest...misschien dat ik vanmiddag wat ga doen...
Ik ben wel van mening dat je het moet blijven proberen...anders gaat t nooit over...maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan..en dat weet ik ook..
Verder probeer ik wel te genieten van de dinngetjes die ik dan wel doe...
Maar ook ik denk vaak nog...ja het gaat nooiiitttt over...maarja ik heb er maar mee te leven, dus ik probeer er voor te gaan. Ik moet wel zeggen dat las ik mijn ventje niet had...dan had ik nog thuis gezeten...
Het is gewoon bizar als dit je overkomt...ik ben er helemaal geen type voor..maarja het kan iedereen overkomen..
Ik moet zeggen dat de medicijnen ook hebben geholpen..ik slik dan citalopram (ik weet neit of ik het goed schrijf),maar hier ben ik pas na 8 maanden aan begonnen...
Oja voor zakdoekje op viva : heb je hulp gezocht bij Psyq???
Ik wilde in het begin ook niet, want ik dacht ik ben niet gek!!!
Maar toch uiteindelijk de stap genomen...wat ik fijn vond toen ik daar kwam..de herkenning..dat meer mensen het hadden...maar je moet je er niet bij neerleggen,want dan gaat t nooit over....ik weet hoe zwaar het is...hoe vaak ik wel niet huilend bij de voordeur heb gestaan...
wel fijn dat er meerdere mensen dit hebben....groetjesss
Dag niet gelachen.....
donderdag 14 januari 2010 om 13:41
Angsten en fobieen zijn ongeveer de best behandelbare stoornissen die er zijn. Zakdoekje moet dus absoluut naar een therapeut gaan. Die kan je wat dit betreft echt helpen. Echt snel gaat het niet, maar door je angsten constant te confronteren gaat het uiteindelijk wel voor een groot deel over.
Ik heb zelf heel licht paniekstoornissen gehad en het heeft wel een jaar geduurd voordat ik weer helemaal optimaal functioneerde. Lastig inderdaad, vervelend ook, maar stug doorgaan en dan komt het vanzelf.
Ik heb zelf heel licht paniekstoornissen gehad en het heeft wel een jaar geduurd voordat ik weer helemaal optimaal functioneerde. Lastig inderdaad, vervelend ook, maar stug doorgaan en dan komt het vanzelf.
donderdag 14 januari 2010 om 13:51
Zakdoekje....ik ben ook lichtelijk "gestoord",haha het is bewezen....
Ja inderdaad vervelende ervaringen heb ik ook gehad...bv. toen ik het 5 jaar terug kreeg...ben ik naar de huisarts gegaan (toen was het angst/paniek gebeuren niet zo bekend) had ze gezegd : het is een fase van je leven, moet je even door heen gaan..toen stond ik weer buiten..4 maanden later na niet slapen,gespannen...trok ik het niet meer..ik weer terug..toen zei ze:tja misschien moet ik je doorsturen naar Psyq, en gaf ze me medicijnen..geen voorlichting nix...toen dacht ik wat kan er gebeuren, zij schrijft het voor...dezelfde avond had ik zo'n ernstige bijwerking..dat ik met natte handdoeken in mijn nek, in mijn tuin heb gelopen,hysterisch mijn vriend opgebeld..hij kwam thuis en zijn we vervolgens richting de EHBO gelopen,weet je wat ze daar deden...ze lieten me een uur zitten en vervolgens kreeg ik een foldertje in mijn hand gedrukt..misschien heb je hier last van!! Niet eens even controleren of wat dan ook..
Een andere keer ben ik naar een spoedhuisarts gegaan...de eerste vraag die hij stelde was:"ben je sexueel misbruikt, want dit overkomt heel veel vrouwen die sexueel misbruitk zijn"...nou mijn mond viel echt open van verbazing. moest ik mezelf gaan verdedigen dat dat niet het geval was....dus dat waren mijn eerste ervaringen met hulpverleners..ik weet iedereen is mens, maar het leek net of ik alleen met debielen had te maken,haha
Nu heb ik veel betere hulpverleners, ook mijn nieuwe huisarts was fantastisch..maarja we moeten het zelf toch doen..
Ik doe via Psyq ook aan de running-therapie...gaan we met een clubje mensen (iedereen heb weer last van andere dingen) en therapeuten rennen in het bos...aangezien ik moeite had met alleen lopen enz enz heeft dit mij ook goed geholpen..en daarnaast heb ik ook individuele therapie...dit doe ik nu bijna 2 jaar....ik ben er echt voor aan het knokken...alleen iedere dag is het toch weer een strijd..
Ja inderdaad vervelende ervaringen heb ik ook gehad...bv. toen ik het 5 jaar terug kreeg...ben ik naar de huisarts gegaan (toen was het angst/paniek gebeuren niet zo bekend) had ze gezegd : het is een fase van je leven, moet je even door heen gaan..toen stond ik weer buiten..4 maanden later na niet slapen,gespannen...trok ik het niet meer..ik weer terug..toen zei ze:tja misschien moet ik je doorsturen naar Psyq, en gaf ze me medicijnen..geen voorlichting nix...toen dacht ik wat kan er gebeuren, zij schrijft het voor...dezelfde avond had ik zo'n ernstige bijwerking..dat ik met natte handdoeken in mijn nek, in mijn tuin heb gelopen,hysterisch mijn vriend opgebeld..hij kwam thuis en zijn we vervolgens richting de EHBO gelopen,weet je wat ze daar deden...ze lieten me een uur zitten en vervolgens kreeg ik een foldertje in mijn hand gedrukt..misschien heb je hier last van!! Niet eens even controleren of wat dan ook..
Een andere keer ben ik naar een spoedhuisarts gegaan...de eerste vraag die hij stelde was:"ben je sexueel misbruikt, want dit overkomt heel veel vrouwen die sexueel misbruitk zijn"...nou mijn mond viel echt open van verbazing. moest ik mezelf gaan verdedigen dat dat niet het geval was....dus dat waren mijn eerste ervaringen met hulpverleners..ik weet iedereen is mens, maar het leek net of ik alleen met debielen had te maken,haha
Nu heb ik veel betere hulpverleners, ook mijn nieuwe huisarts was fantastisch..maarja we moeten het zelf toch doen..
Ik doe via Psyq ook aan de running-therapie...gaan we met een clubje mensen (iedereen heb weer last van andere dingen) en therapeuten rennen in het bos...aangezien ik moeite had met alleen lopen enz enz heeft dit mij ook goed geholpen..en daarnaast heb ik ook individuele therapie...dit doe ik nu bijna 2 jaar....ik ben er echt voor aan het knokken...alleen iedere dag is het toch weer een strijd..
Dag niet gelachen.....
donderdag 14 januari 2010 om 15:51
Veel herkenbaarheid bij mij ook. Er is trouwens ook een topic hier over angststoornis en paniekaanvallen, waar erg veel info en ervaringen in staan.
Ik heb nu 2 jaar een angststoornis. Durfde eerst echt de voordeur niet uit. Nu durf ik samen met iemand veel dingen wel (naar winkels enzo) al gaat het nog wel eens mis en ren ik ook de winkel uit. Alleen durf ik vrijwel niets. Soms oefen in wel met een winkel in gaan maar vaak gaat dat ook weer fout.
Het is enorm vermoeiend en ik vind het gewoon heel erg dat mn leven aan me voorbij lijkt te gaan al 2 jaar lang.
Ik vind het super knap van je dat je dat zaad gehaald hebt en die vogeltjes gevoerd hebt! Dat meot echt een fijn gevoel zijn geweest toen je weer thuis kwam. Als ik zo'n soort ervaring heb voel ik me wel doodmoe, maar wel goed, zeker als ik dan aan mn vriend vertel dat ik 'iets' gedaan heb!
Ik denk dat goede hulp ook heel erg belangrijk is. Tot nu toe heb ik nog geen echt gerichte hulp hiervoor gehad, maar ik heb over een week een intake gesprek voor deeltijd behandeling. Eng, maar hopelijk gaat het me helpen!
Ik heb nu 2 jaar een angststoornis. Durfde eerst echt de voordeur niet uit. Nu durf ik samen met iemand veel dingen wel (naar winkels enzo) al gaat het nog wel eens mis en ren ik ook de winkel uit. Alleen durf ik vrijwel niets. Soms oefen in wel met een winkel in gaan maar vaak gaat dat ook weer fout.
Het is enorm vermoeiend en ik vind het gewoon heel erg dat mn leven aan me voorbij lijkt te gaan al 2 jaar lang.
Ik vind het super knap van je dat je dat zaad gehaald hebt en die vogeltjes gevoerd hebt! Dat meot echt een fijn gevoel zijn geweest toen je weer thuis kwam. Als ik zo'n soort ervaring heb voel ik me wel doodmoe, maar wel goed, zeker als ik dan aan mn vriend vertel dat ik 'iets' gedaan heb!
Ik denk dat goede hulp ook heel erg belangrijk is. Tot nu toe heb ik nog geen echt gerichte hulp hiervoor gehad, maar ik heb over een week een intake gesprek voor deeltijd behandeling. Eng, maar hopelijk gaat het me helpen!
donderdag 14 januari 2010 om 17:00
Jaaaaaaaa, goed zo Lizzelot...ik heb het ook hoor,,,als ik wat gedaan heb,lijkt het alsof ik sprintend op een berg ben gegaan..
En de ene dag gaat beter als een ander..en fijn dat je je vriend je helpt en voor zakdoekje fijn dat jouw je helpt..
Ik heb het er vaak over met mijn ventje, dat het ook niet makkelijk voor hem is,maarja je houdt van elkaar...door dik en dun...
Zakdoekje...tja ik ben de enigste in the family met deze problemen...
Maar een vraagje..werken jullie ook?? Ik werk wel(via reintegreren), ik vind het wel zwaar...ook een andere functie,want ik kan mijn originele functie niet meer doen!!!!
En ik ga altijd op mijn scooter naar het werk.....van de week was het vrij frisjes,hahha
groetjesss
En de ene dag gaat beter als een ander..en fijn dat je je vriend je helpt en voor zakdoekje fijn dat jouw je helpt..
Ik heb het er vaak over met mijn ventje, dat het ook niet makkelijk voor hem is,maarja je houdt van elkaar...door dik en dun...
Zakdoekje...tja ik ben de enigste in the family met deze problemen...
Maar een vraagje..werken jullie ook?? Ik werk wel(via reintegreren), ik vind het wel zwaar...ook een andere functie,want ik kan mijn originele functie niet meer doen!!!!
En ik ga altijd op mijn scooter naar het werk.....van de week was het vrij frisjes,hahha
groetjesss
Dag niet gelachen.....
donderdag 14 januari 2010 om 17:06
Ik werk niet. Ik studeerde, maar heb moeten stoppen daarmee. Ik krijg nu een uitkering (wajong) en wil in september weer deeltijd gaan studeren, maar dan moet dat wel lukken. Want moet daar met de trein heen en colleges volgen, brr ik moet er nog even niet aan denken. Dus hopen dat de hulp echt gaat werken!
donderdag 14 januari 2010 om 17:13
Ja dat heb ik ook hoor...kijk op mijn werk kan ik me enigzins onder controle houden (ik werk nu zo'n 11 jaar, dus ze kennen me wel) maar door deze shit, moet ik naar een andere functie..totaal niet wat iik wil, maar ik zie het als een tussen fase...daarom wil ik ook gaan studeren,maar inderdaad wat jij zegt...het idee al om naar een school te gaan, om er te komen pffff joh uit eindelijk doen we het wel....
Ik ben pas 29, dus ik moet nog heeelll langggg werken...
Ik ben pas 29, dus ik moet nog heeelll langggg werken...
Dag niet gelachen.....
donderdag 14 januari 2010 om 18:27
Ik herken wel veel van jullie verhalen. Maar god wat ben ik blij dat ik er vanaf ben. Ik herken de wanhoop vooral. Bang dat je er niet meer vanaf komt, het zat zijn, etc.
Wat mij heeft geholpen: in eerste instantie accepteren dat je het hebt! Het is zo cliché, maar zo waar. Mijn therapeuten kwamen met van alles en nog wat aanzetten, en ik zei overal nee tegen: maar dat is absoluut niet de weg. Het enige wat ik wou was dat het als sneeuw voor de zon 'ineens' verdwenen was, en zo werkt het niet. Ik wilde er niet aan werken....nee ik wilde dat ze me in 5 minuten konden genezen.
Toen ik er eenmaal echt mee aan de slag wilde, heb ik een angsthierarchie gemaakt met van lage naar hoge spanning de meeste enge dingen. Toen moest ik ze (bij de lage beginnend) 1 voor 1 gaan aanpakken. Bij mij was de eerste winkelen met mijn vriend. Ik focuste mij alleen maar op dat punt, die andere 19 kwamen daarna wel. Op een gegeven moment had ik er vertrouwen in dat ik punt 1 kon, en de rest heb ik nooit gedaan...het ging van zelf. Er staan 2 punten wat ik nog steeds niet durf, maar wat ook niet hoeft van mij. Inmiddels gaat het nu 1,5 jaar goed.
Ik vind het ontzettend naar voor jullie dat jullie in deze situatie zitten. Ik hoop echt dat jullie er uit kunnen komen, want ik weet zelf dat het echt mogelijk is. Ik vind niet dat ik geen angststoornis meer heb, die heb ik nog steeds. Alleen speelt hij bijna niet meer op en heb ik het onder controle.
Vorige week zei ik tegen mijn vriend dat ik maandag met de trein zou. Hij vroeg aan me of ik dat wel durfde: 'goh het was nog niet eens in me opgekomen dat ik dat niet durf.'
Wat mij heeft geholpen: in eerste instantie accepteren dat je het hebt! Het is zo cliché, maar zo waar. Mijn therapeuten kwamen met van alles en nog wat aanzetten, en ik zei overal nee tegen: maar dat is absoluut niet de weg. Het enige wat ik wou was dat het als sneeuw voor de zon 'ineens' verdwenen was, en zo werkt het niet. Ik wilde er niet aan werken....nee ik wilde dat ze me in 5 minuten konden genezen.
Toen ik er eenmaal echt mee aan de slag wilde, heb ik een angsthierarchie gemaakt met van lage naar hoge spanning de meeste enge dingen. Toen moest ik ze (bij de lage beginnend) 1 voor 1 gaan aanpakken. Bij mij was de eerste winkelen met mijn vriend. Ik focuste mij alleen maar op dat punt, die andere 19 kwamen daarna wel. Op een gegeven moment had ik er vertrouwen in dat ik punt 1 kon, en de rest heb ik nooit gedaan...het ging van zelf. Er staan 2 punten wat ik nog steeds niet durf, maar wat ook niet hoeft van mij. Inmiddels gaat het nu 1,5 jaar goed.
Ik vind het ontzettend naar voor jullie dat jullie in deze situatie zitten. Ik hoop echt dat jullie er uit kunnen komen, want ik weet zelf dat het echt mogelijk is. Ik vind niet dat ik geen angststoornis meer heb, die heb ik nog steeds. Alleen speelt hij bijna niet meer op en heb ik het onder controle.
Vorige week zei ik tegen mijn vriend dat ik maandag met de trein zou. Hij vroeg aan me of ik dat wel durfde: 'goh het was nog niet eens in me opgekomen dat ik dat niet durf.'
zaterdag 16 januari 2010 om 15:40
Erg herkenbaar.
Heb helaas ook een angststoornis, heb alleen er wel voor gezorgd dat het geen straatvrees werd.
Gelukkig wist ik snel al wat er aan de hand was en meteen een therapeut ingeschakeld, hoewel eigenlijk een ervaringsdeskundige.
Nu ben ik ook onder behandeling bij een psycholoog.
het is hard werken en veel angst maar gelukkig kan ik nu wel zeggen dat ik herstellende ben.
Hoe wel ik me ook afvraag of ik er ooit helemaal van af kom!
Heb helaas ook een angststoornis, heb alleen er wel voor gezorgd dat het geen straatvrees werd.
Gelukkig wist ik snel al wat er aan de hand was en meteen een therapeut ingeschakeld, hoewel eigenlijk een ervaringsdeskundige.
Nu ben ik ook onder behandeling bij een psycholoog.
het is hard werken en veel angst maar gelukkig kan ik nu wel zeggen dat ik herstellende ben.
Hoe wel ik me ook afvraag of ik er ooit helemaal van af kom!
zaterdag 23 januari 2010 om 20:59
Hallo
ben ik weer...hoe is het met de rest??
Afgelopen week heb ik op mijn stage gelopen op een andere afdeling(waar ik wel kan werken met wat ik heb....) Het viel me allemaal wel mee...het zou niet mijn keuze zijn als ik mijn stoornis niet zou hebben, maar je moet dealen met wat je heb..
Ik was wel heel erg moeeee...ik werk dan inmiddels 8 uur een dag...wel zwaar ,maar ben er trots op dat ik van 3 tot 8 uur heb opgewerkt...
Ik woon eigenlijk naast een winkelcentrum..ik ga tegenwoordig als ik alleen thuis ben..gewoon erin lopen lopen, om te oefenen...vandaag ook even supermarkt in gegaan..YEAHHH..tegenwoordig ben ik er ook trots op dat ik t gedaan heb...
Elize..ik denk dat dit net een gekneusde enkel is...het kan geneuzen,maar blijft altijd een zwakte van je....
Hoe is het met de rest????
ben ik weer...hoe is het met de rest??
Afgelopen week heb ik op mijn stage gelopen op een andere afdeling(waar ik wel kan werken met wat ik heb....) Het viel me allemaal wel mee...het zou niet mijn keuze zijn als ik mijn stoornis niet zou hebben, maar je moet dealen met wat je heb..
Ik was wel heel erg moeeee...ik werk dan inmiddels 8 uur een dag...wel zwaar ,maar ben er trots op dat ik van 3 tot 8 uur heb opgewerkt...
Ik woon eigenlijk naast een winkelcentrum..ik ga tegenwoordig als ik alleen thuis ben..gewoon erin lopen lopen, om te oefenen...vandaag ook even supermarkt in gegaan..YEAHHH..tegenwoordig ben ik er ook trots op dat ik t gedaan heb...
Elize..ik denk dat dit net een gekneusde enkel is...het kan geneuzen,maar blijft altijd een zwakte van je....
Hoe is het met de rest????
Dag niet gelachen.....
dinsdag 26 januari 2010 om 11:25
dinsdag 26 januari 2010 om 17:43
Hai Elize...
Ja het gaat enigszin met een stijgende lijn, 2 stappen terug en 1 vooruit...maar ik ben nu alweer 1,5jaar bezig...
Dat snel genezen kan je denk wel vergeten, althans ik HOOP voor je dat het snel geneest...
Ik heb individuele therapie, runningtherapie (alleen met -10 gevoelstemperatuur ga ik echt niet)
Medicijnen slik...en wat bij mij echt hielp...was het accepteren, maar dat heeft ongeveer wel n jaar geduurd...mensen die dit niet hebben, begrijpen totaal uit welke "hel" je moet komen...ik had/heb nog steeds moeite dat ik ander werk moet gaan doen..ik werk al 11 jaar met plezier in mijn baan, maar dat is 70 % buitenwerk....dan gaat nu gewoon niet..en dat heb ik na een jaar losgelaten, maar steekt nog wel..
En ik leef echt per dag.....
slik jij medicijnen??? Ik ben hier zelf na 8 maanden pas aan begonnen, toen het echt niet meer ging...ik sliep ook niet enz enz...ik ben begonnen met oxazepam, om te kunnen slapen...en al pratend viel ik in slaap toen...
groetjess
Ja het gaat enigszin met een stijgende lijn, 2 stappen terug en 1 vooruit...maar ik ben nu alweer 1,5jaar bezig...
Dat snel genezen kan je denk wel vergeten, althans ik HOOP voor je dat het snel geneest...
Ik heb individuele therapie, runningtherapie (alleen met -10 gevoelstemperatuur ga ik echt niet)
Medicijnen slik...en wat bij mij echt hielp...was het accepteren, maar dat heeft ongeveer wel n jaar geduurd...mensen die dit niet hebben, begrijpen totaal uit welke "hel" je moet komen...ik had/heb nog steeds moeite dat ik ander werk moet gaan doen..ik werk al 11 jaar met plezier in mijn baan, maar dat is 70 % buitenwerk....dan gaat nu gewoon niet..en dat heb ik na een jaar losgelaten, maar steekt nog wel..
En ik leef echt per dag.....
slik jij medicijnen??? Ik ben hier zelf na 8 maanden pas aan begonnen, toen het echt niet meer ging...ik sliep ook niet enz enz...ik ben begonnen met oxazepam, om te kunnen slapen...en al pratend viel ik in slaap toen...
groetjess
Dag niet gelachen.....
